Τρίτη 29 Απριλίου 2008

Το επάγγελμα και οι ψυχολογικοί τύποι

Θεωρίες επαγγελματικής ανάπτυξης
Οι άνθρωποι παρουσιάζουν κοινά χαρακτηριστικά προσωπικότητας, κλίσεων, ταλέντων, ενδιαφερόντων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων.
Πολλές θεωρίες της ψυχομετρίας και της συμβουλευτικής επιχειρούν να συνδυάσουν επιμέρους προσωπικότητες, κλίσεις, ταλέντα, προτιμήσεις και ενδιαφέροντα ανθρώπων με διάφορα επαγγέλματα. Επιλεκτικά αναφέρεται εδώ μια από τις πλέον διαδεδομένες και αποδεκτές θεωρίες, αυτή του John Holland, ο οποίος υποστηρίζει ότι υπάρχουν βασικά έξι τύποι προσωπικότητας, που περιβάλλονται αντίστοιχα από ομώνυμα εργασιακά περιβάλλοντα, και συγκεκριμένα: ο πρακτικός, ο ερευνητικός, ο καλλιτεχνικός, ο κοινωνικός, ο επιχειρηματικός και ο οργανωτικός τύπος. Πιο κάτω γίνεται μια σύντομη περιγραφή αυτών των έξι τύπων προσωπικότητας του Holland.
1.Πρακτικός: Στον τύπο αυτό υπάγονται όσοι έχουν μηχανο-λογικές, ηλεκτρολογικές, τεχνικές και χειρωνακτικές ικανότητες, χειρίζονται με επιδεξιότητα εργαλεία και μηχανικά συστήματα και ηλεκτρονικό εξοπλισμό και συνήθως στρέφονται σε τεχνικά επ-αγγέλματα. Το υπερκείμενο εργασιακό περιβάλλον, τους προσανατολίζει σε εργασίες με πρακτικό και συχνά υπαίθριο προσ-ανατολισμό και άμεσα ορατό αποτέλεσμα, καθώς και στην ανάπτυ-ξη παραδοσιακών αξιών που έχουν σχέση με την εξουσία και τις οικονομικές απολαβές. Επιγραμματικά ο πρακτικός τύπος μπορεί να χαρακτηριστεί και ως:
Απόλυτος, Αποτελεσματικός, Δογματικός, Ειλικρινής, Επιδέξιος, Επίμονος, Εσωστρεφής, Ευθύς, Εύρωστος, Πραγματιστής, Πρακτικός, Προσγειωμένος, Ρεαλιστής, Συγκρατημένος, Υλιστής, Φυσιολογικός
2. Ερευνητικός: Στον τύπο αυτό υπάγονται άτομα με αναλυτική, μεθοδική, συγκροτημένη, ευρηματική και δημιουργική σκέψη, καθώς και ιδιαίτερη κλίση στις επιστήμες και στην έρευνα. Το υπερκείμενο εργασιακό περιβάλλον τους οδηγεί σε δραστηριότητες που συνεπάγονται τη συστηματική και δημιουργική έρευνα, την κατανόηση και τον έλεγχο των φυσικών, βιολογικών, κοινωνικών και πολιτιστικών φαινομένων. Επιγραμματικά ο ερευνητικός τύπος μπορεί να χαρακτηριστεί και ως:
Ακριβής, Αναλυτικός, Ανεξάρτητος, Απαισιόδοξος, Δημιουργικός, Διανοούμενος, Επικριτικός, Επιφυλακτικός, Εσωστρεφής, Ευρηματικός, Μετριόφρων, Ορθολογιστής, Περίεργος, Ριζοσπαστικός, Συγκροτημένος, Σύνθετος
3.Καλλιτεχνικός: Στην κατηγορία αυτή υπάγονται όσοι ενδια-φέρονται για καλλιτεχνικά επαγγέλματα και προσανατολίζονται σε ελεύθερες, αφηρημένες και μη συστηματικές δραστηριότητες. Το υπερκείμενο εργασιακό περιβάλλον τους ενθαρρύνει να θεωρούν τους εαυτούς τους αντικομφορμιστές και ανεξάρτητους χαρακτήρες. Είναι πολύπλοκες προσωπικότητες, χωρίς τάξη, συναισθηματικοί, ιδεολόγοι, ευφάνταστοι, παρορμητικοί, ευαίσθητοι. Επιγραμματικά ο καλλιτεχνικός τύπος μπορεί να χαρακτηριστεί και ως:
Ανεξάρτητος, Ανοιχτός, Απροσάρμοστος, Ατίθασος, Αυθεντικός, Αφηρημένος, Διαισθητικός, Εκδηλωτικός, Ευαίσθητος, Ευφάνταστος, Ιδεαλιστής, Καλλιτεχνικός, Μη πρακτικός, Παρορμητικός, Πολύπλοκος, Συναισθηματικός
4.Κοινωνικός: Όσοι υπάγονται στην κατηγορία αυτή είναι κοι-νωνικοί, φιλικοί, συνεργάσιμοι, ευγενείς, υπεύθυνοι. Αναπτύσ-σουν καλές σχέσεις με τρίτους, παρέχουν τη συνδρομή τους σε όσους τη χρειάζονται και οδηγούνται σε δραστηριότητες που συνεπάγονται την πληροφόρηση, την εκπαίδευση, τη θεραπεία ή τη διαφώτιση. Το υπερκείμενο εργασιακό περιβάλλον τους οδηγεί στο να αναπτύσσουν δεξιότητες επικοινωνίας, αλληλεγγύης, κατανόησης και συνεργασίας. Επιγραμματικά ο κοινωνικός τύπος μπορεί να χαρακτηριστεί ως:
Αλληλέγγυος, Γενναιόδωρος, Διακριτικός, Εξυπηρετικός, Ευγενής, Ευχάριστος, Θερμός, Ιδεαλιστής, Κοινωνικός, Πειστικός, Συγκαταβατικός, Συναισθηματικός, Συνεργάσιμος, Υπεύθυνος, Υπομονετικός, Φιλικός
5.Επιχειρηματικός: Στον τύπο αυτό υπάγονται όσοι διαθέτουν ηγετικές ικανότητες, είναι φιλόδοξοι, ριψοκίνδυνοι, κυριαρχικοί, ενεργητικοί, αισιόδοξοι, αποφασιστικοί και δημιουργικοί. Το υπερκείμενο εργασιακό περιβάλλον τους οδηγεί στην ανάπτυξη επιχειρηματολογίας, στην καλλιέργεια μεθόδων πειθούς και διοίκησης προσωπικού, τους κάνει να θεωρούν τους εαυτούς τους δημοφιλείς και με αυτοπεποίθηση, ενώ τους απασχολεί η κοινωνική ιεραρχία και η εξουσία. Επιγραμματικά ο επιχειρηματικός τύπος μπορεί να χαρακτηριστεί και ως:
Αισιόδοξος, Ανήσυχος, Απόλυτος, Αποφασιστικός, Αυταρχικός, Γενναίος, Δημιουργικός, Δραστήριος, Εγωκεντρικός, Ενθουσιώδης, Εξωστρεφής, Επίμονος, Επινοητικός, Πειστικός, Ριψοκίνδυνος, Φιλόδοξος
6.Οργανωτικός: Όσοι υπάγονται στον τύπο αυτό προσανατολίζονται σε δραστηριότητες που χαρακτηρίζονται από τάξη, ακρίβεια οργανωτικότητα και μεθοδικότητα. Το υπερκείμενο εργασιακό περιβάλλον τους οδηγεί σε καθιερωμένες επαναλαμβανόμενες εργασίες που απαιτούν υπολογιστικές, λογιστικές, υπαλληλικές και επιχειρηματικές ικανότητες. Αποδέχονται τις καθιερωμένες αξίες, το συμβατικό τρόπο ζωής και την υφιστάμενη ιεραρχία εξουσίας, είναι αφοσιωμένοι, ευσυνείδητοι και διαθέτουν το αίσθημα της οικονομί-ας. Επιγραμματικά ο οργανωτικός τύπος μπορεί να χαρακτηριστεί και ως:
Ακριβής, Αφοσιωμένος, Διαχειριστικός, Δογματικός, Επιμελής, Εσωστρεφής, Ευπροσάρμοστος, Ευσυνείδητος, Iκανός, Μεθοδικός, Οικονόμος, Οργανωτικός, Πρακτικός, Προσεκτικός, Συμβατικός, Τακτικός
Τα περισσότερα άτομα είναι συνήθως πολυσύνθετοι χαρακτήρες, που εμπεριέχουν χαρακτηριστικά από τους διάφορους τύπους προσωπικότητας με μεγαλύτερη ή μικρότερη αναλογία από τον καθένα. Για την εύρεση της συγγένειας των διάφορων τύπων, ο Holland έχει αναπτύξει διάφορες έννοιες και το γνωστό εξαγωνικό σχήμα συγγένειας των τύπων προσωπικότητας και περιβαλλόντων, η ανάλυση του οποίου βρίσκεται έξω από τα όρια της παρούσας εργασίας. Στη θεωρία του Holland, αλλά και σε άλλες συναφείς επιστημονικές αναλύσεις έχουν στηριχτεί πολυάριθμες πρακτικές εφαρμογές, με τις οποίες διερευνάται η ανθρώπινη προσωπικότητα και επιχειρείται η συσχέτισή της με διάφορα επαγγέλματα και κατ’ επέκταση με συγγενείς σπουδές και εργασιακή εμπειρία.

http://www.horizontes.gr/news/6/6/epilogi.htm

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

“Παγκόσμιος - Ελληνικός Κινηματογράφος”

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
1.Κινηματογράφος: Η ιστορία του, οι εθνικές κινηματογραφίες και η επικράτηση της Αμερικής.
Στις 28 Δεκεμβρίου του 1895, στο «Γκραν Καφέ» των Παρισίων, δύο αδέλφια, γνωστοί φωτογράφοι: ο Λουί και ο Ογκίστ Λιμιέρ έχουν οργανώσει μια εκδήλωση που ονόμασαν «κινηματογραφική προβολή». Ο κόσμος είχε πάρει τις θέσεις του μπροστά σε ένα πανί και μόλις τα φώτα έσβησαν ένα τρένο άρχισε να κινείται απειλητικά προς το μέρος των θεατών, οι οποίοι για να σωθούν άρχισαν να τρέχουν προς την έξοδο έντρομοι. Ο κινηματογράφος ασκώντας τη δύναμή του δείχνει πως είναι η τέχνη που καθηλώνει τον ανίσχυρο θεατή περισσότερο από κάθε άλλη τέχνη.
Η νέα εφεύρεση, που τελειοποιούσε προηγούμενα επιτεύγματα του Τόμας Έντισον, μπήκε αμέσως στην επιχειρηματική εκμετάλλευση. Ο Ζορζ Μελιές φτιάχνει στα 1897 το πρώτο κινηματογραφικό στούντιο στο Παρίσι και αναπαριστά τις οπτικές διηγήσεις του, μετατρέποντας τον κινηματογράφο σε αληθινό και ουσιαστικό θέαμα. Το 1912, στο έργο του «Για την κατάκτηση του πόλου», μέσα σε ένα πλατό επινοεί μια σειρά από τρυκ και σε μερικές περιπτώσεις χρωματίζει με το χέρι τις εικόνες πάνω στην ταινία. Ο Σαρλ Πατέ που παίρνει την θέση του Μελιές, αποτελεί τον πρώτο παραγωγό που καθιερώνει τη συνεργασία σκηνοθεσίας και παραγωγής εγκαινιάζοντας την εποχή της κινηματογραφικής βιομηχανίας, όπου μπορεί να ενταχθεί το σύνολο σχεδόν των τεχνών. Ταυτόχρονα, μετατρέπεται και σε εμπόρευμα μαζικής κατανάλωσης, φθηνό και προσιτό, με δυνατότητα αναπαραγωγής σε μεγάλη κλίμακα. Ήταν με λίγα λόγια, η τέχνη που ταίριαζε στην εποχή του 20ου αιώνα.
Η πρώτη κινηματογραφία που επιβάλλεται σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η Γαλλική ενώ η Ιταλική που ακολουθεί ειδικεύεται σε ταινίες ιστορικού χαρακτήρα με κολοσσιαίες παραγωγές όπως το έργο «Καμπίρια» (1913) σε σκηνοθεσία Παστρόνε.
Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στην Αμερική, η εξέλιξη της κινηματογραφικής βιομηχανίας καθυστερεί εξ’ αιτίας του τραστ των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας που είχε δημιουργήσει ο Έντισον. Το τραστ συντρίβεται από τους παραγωγούς και τους ιδιοκτήτες των αιθουσών. Αποθησαυρίζοντας τις Γαλλικές και τις ιταλικές εμπειρίες, επιστρατεύουν τους καλύτερους σκηνοθέτες και τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς και αρχίζουν να παράγουν έργα υψηλού ποιοτικού και θεαματικού επιπέδου. Σε λίγα χρόνια,οι ιδιοκτήτες των «nickel odeons» (αίθουσες με εισιτήριο μια πεντάρα) δημιουργούν μια στέρεα βιομηχανική δομή στο Χόλιγουντ και κατακτούν όλες τις διεθνείς αγορές καταφέρνοντας να κρατήσουν τα πρωτεία μέχρι τις ημέρες μας.
Χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου αποτελεί η εμφάνιση του Νταίηβιντ Ουώρκ Γκρίφιθ, του οποίου το έργο, και ιδιαίτερα η «Γέννηση ενός έθνους»(το 1915) και η «Μισαλλοδοξία», εξελίσσει την κινηματογραφική γλώσσα και καταφέρνει να μιλήσει ολοκληρωμένα στο θεατή. Τα άλλα σημαντικά δεδομένα που εμφανίζονται στην Αμερική την ίδια περίοδο, είναι η θρυλική παρουσία του Τσάρλι Τσάπλιν, η επιτυχία του κωμικού κινηματογράφου και η εξέλιξη του γουέστερν που οφείλεται κυρίως στον Τόμας Ινς.
Η ευρωπαϊκή κινηματογραφία δεν καταφέρνει να αντέξει στον αμερικάνικο ανταγωνισμό και παρουσιάζει μεμονωμένες περιόδους εξάρσεων όπως με την Γερμανική κινηματογραφία που επεκτείνει στην έβδομη τέχνη τις αισθητικές αρχές του εξπρεσιονισμού και του κυβισμού, ενώ η σοβιετική προκαλεί τη γενική προσοχή το 1925, με το έργο του Σεργκέϊ Αϊζενστάιν και ιδιαίτερα με την ταινία «Θωρηκτό Ποτέμκιν.

2. Η τέχνη του κινηματογράφου, οι αλματώδεις τεχνικές εξελίξεις στο χώρο και οι ριζικές αλλαγές στους τρόπους παραγωγής και κατανάλωσης.
Το 1925, οι αδελφοί Γουώρνερ στην Αμερική, παλαιοί ιδιοκτήτες των «nickel odeons», αποφασίζουν να αποκτήσουν την αποκλειστικότητα της διανομής του «βιταφόν», ενός συστήματος εγγραφής του ήχου που είχε επινοήσει η «Belle Telephone Company». Το «βιταφόν» είναι ένα σύστημα φωνογραφικής εγγραφής σε δίσκους που διέθετε το σύστημα συγχρονισμού του ήχου με τις εικόνες της ταινίας.
Η εταιρεία Warner Brothers χρησιμοποιεί το σύστημα αυτό στο έργο «Ο τραγουδιστής της τζαζ», φιλμ που παρουσιάζεται στα 1927 και έχει μεγάλη απήχηση στο κοινό. Η γέννηση του ηχητικού κινηματογράφου είναι πια γεγονός, ενώ λίγο αργότερα κυκλοφορεί το «μούβιτον», σύστημα περισσότερο εξελιγμένο και μεγαλύτερης ακρίβειας.
Η καθολικότητα της έβδομης τέχνης παίρνει νέες διαστάσεις με το σύστημα των υποτίτλων και του «ντουμπλαρίσματος» (μεταγλώττιση). Η γερμανική και η γαλλική κινηματογραφία περνούν νέα περίοδο ακμής που φθάνει μέχρι σχεδόν το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Παράλληλα, σταθεροποιούνται μικρότερες κινηματογραφίες όπως της Σουηδίας και της Τσεχοσλοβακίας, ενώ στην Ιταλία και τη Μεγάλη Βρετανία ο κινηματογράφος αποκτά μια νέα δυναμική ύστερα από τη μεγάλη κρίση του μεσοπολέμου.
Στην Αμερική, οι μεγάλες εταιρείες ξεπερνούν την κρίση και διαμορφώνουν μια μονοπωλιακή κατάσταση σε όλες τις φάσεις της κινηματογραφικής δραστηριότητας, από την παραγωγή ως την εκμετάλλευση και την προβολή.
Ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος με τα δραματικά γεγονότα του και ιδιαίτερα η περίοδος που θα ακολουθήσει, θα «ευνοήσουν» την ανανέωση της κινηματογραφικής γλώσσας και ουσιαστικά του ίδιου του σκοπού της τέχνης του κινηματογράφου. Η εμφάνιση των ταινιοθηκών, των κινηματογραφικών λεσχών, των φεστιβάλ αποτελεί πια γεγονός ενώ η ανάπτυξη των εθνικών κινηματογραφιών επηρεάζουν καθοριστικά την πορεία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο ιταλικός νεορεαλισμός, το free cinema στην Αγγλία, η γαλλική νουβελ-βαγκ, η ανάπτυξη της κινηματογραφίας των ασιατικών χωρών (ιδιαίτερα της ιαπωνικής και της ινδικής), η εμφάνιση της κινηματογραφίας της ανατολικής Ευρώπης αλλά και άλλων μικρότερων κρατών, επιφέρουν μια νέα περίοδο άνθησης και ακμής.
Παρόλα αυτά, από την δεκαετία του 1950 στην Αμερική και από την επόμενη δεκαετία στην Ευρώπη, η κινηματογραφική αποκτά ένα σκληρό ανταγωνιστή που είναι η τηλεόραση. Ο ανταγωνισμός των δύο μέσων φέρνει μια έκρηξη στις τεχνικές καινοτομίες και τους νεωτερισμούς, που αφορούν την τρίτη διάσταση και τις άλλες παραμέτρους της εικόνας, την εκπληκτική εξέλιξη του ήχου όπως και ριζικές ανατροπές στην ίδια την αίθουσα της προβολής.
Την τελευταία εικοσαετία του 20ου αιώνα, επικρατεί ο αμερικανικός κινηματογράφος και η κινηματογραφία της Ευρώπης βρίσκεται σε αμυντική στάση, κυριαρχεί μια τυποποιημένη αντίληψη για την τέχνη του κινηματογράφου, επικρατεί η βιομηχανική του διάσταση και οι πολιτικές της μαζικής παραγωγής και μαζικής κατανάλωσης, και τελικά αλλάζει δραματικά ο ίδιος ο τρόπος που παράγεται αλλά και απολαμβάνουμε το κινηματογραφικό προϊόν.

3. Ο κινηματογράφος στην Ελλάδα. Τα πρώτα βήματα.
Η Ελλάδα μπαίνει σχετικά νωρίς στη ιστορία του κινηματογράφου. Η πρώτη προβολή κινηματογραφικών εικόνων στην Αθήνα γίνεται στις 28 Νοεμβρίου 1896, σε ένα μαγαζί της στοάς Κολοκοτρώνη. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει διάφορα αξιοπερίεργα, όπως άλογα που έτρεχαν στα Ηλύσια Πεδία και χορούς της διάσημης χορεύτριας του αμερικανικού βαριετέ Λόιε Φούλερ. Η ιστορία διασώζει τα ονόματα των επιχειρηματιών Ψυχούλη και των αδελφών Κασσέλα, την περίοδο δηλαδή που ο κινηματογράφος δεν έχει στέγη και περιφερόταν στις πλατείες και τα καφενεία.
Τα θέματα που αξιοποιεί τα πρώτα του χρόνια ο κινηματογράφος είτε προέρχονταν από το άμεσο περιβάλλον των χειριστών των μηχανών λήψης είτε είχαν το στοιχείο του αξιοπερίεργου. Οι δύο συγγενείς τάσεις που σύντομα διαμορφώνονται είναι το ντοκιμαντέρ, η αποτύπωση δηλαδή της γύρω πραγματικότητας και το ζουρνάλ, τα σημαντικά γεγονότα της επικαιρότητας.
Οι πρώτοι γνωστοί κινηματογραφιστές στα Βαλκάνια είναι οι αδελφοί Ιωάννης και Μιλτιάδης Μανάκια, οι οποίοι εργάζονταν ως φωτογράφοι στα Γιάννενα και αργότερα εγκαθίστανται στο Μοναστήρι.Η πρώτη σωζόμενη ταινία τους οι «Υφάντρες» χρονολογείται από το 1905 και αντλεί το θέμα της από το χωριό καταγωγής των Μανάκια, την Αβδέλλα Γρεβενών.
Οι πρώτοι κινηματογραφιστές που δρουν σε ελληνικό έδαφος ήταν οι ανταποκριτές ξένων μεγάλων εταιρειών παραγωγής, όπως η Πατέ και η Γκομόν. Ένα από τα πρώτα γεγονότα που κινηματογραφούνται στην Αθήνα ήταν η μεσο-ολυμπιάδα του 1906. Οι εταιρείες είχαν την πάγια πολιτική να στέλνουν μηχανικούς σε διάφορες χώρες του κόσμου, οι οποίοι κινηματογραφούσαν επιτόπου ορισμένα αξιοσημείωτα γεγονότα ή εξέχοντα πρόσωπα και τα προέβαλλαν στην ντόπια αγορά ή τα έστελναν στα κεντρικά, αν παρουσίαζαν ευρύτερο ενδιαφέρον.

4. Οι πρώτες ελληνικές παραγωγές.
Η πρώτη επιχείρηση παραγωγής ταινιών γίνεται από τον Σπυρίδωνα Δημητρακόπουλο που γυρίζει μερικές κωμωδίες σύντομης διάρκειας, παίζοντας ταυτόχρονα το ρόλο του παραγωγού, του σκηνοθέτη και του πρωταγωνιστή. Το ποιμενικό ειδύλλιο, που θα αποτελέσει ιδιαιτερότητα του ελληνικού κινηματογράφου, εμφανίζεται το 1914 με τον Κωνσταντίνο Μπαχατώρη και με πρωτοστατούντα τον θεατρικό συγγραφέα Δημήτρη Βρατσάνο που καταφέρνει να ολοκληρώσει μόνο το δημοφιλές κωμειδύλλιο του Κορομηλά, «Η τύχη της Μαρούλας» το 1916. Σημαντικό χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου, η μετατροπή του θερινού θεάτρου «Αττικόν» οριστικά σε κινηματογράφο το 1912, που συμβολίζει και τη διαμάχη μεταξύ των δύο μορφών ψυχαγωγίας.
Η Μικρασιατική καταστροφή αποσταθεροποιεί τις απόπειρες να στηθεί κινηματογραφική βιομηχανία στην Ελλάδα,ενώ το κινηματογραφικό υλικό εκείνης της εποχής που σώζεται, περιορίζεται σε σκηνές που τραβούν διάφοροι οπερατέρ και στη ταινία του Δήμου Βρατσάνου «Της μοίρας τ’ αποπαίδι», στα 1925.
Αυτή την περίοδο, μόνο οι αδελφοί Γαζιάδη στον τομέα των ταινιών μυθοπλασίας έδωσαν υπόσταση στον τομέα της παραγωγής. Το 1927, καλούνται να κινηματογραφήσουν τον «Προμηθέα Δεσμώτη», μία από τις εκδηλώσεις των Δελφικών Εορτών και στα 1928 παρουσιάζεται η πρώτη ταινία μυθοπλασίας, «Έρως και κύματα», σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Γαζιάδη και σενάριο του λογοτέχνη Λάμπρου Αστέρη, ενώ ακολούθησαν οι ταινίες, «Το λιμάνι των δακρύων» (1929) σε συνεργασία με τον Ορέστη Λάσκο και τον επόμενο χρόνο η «Αστέρω». Το οπτικό αποτέλεσμα βελτιώνεται και οι αίθουσες εκσυγχρονίζονται. Το 1929 εμφανίζεται ο Αχιλλέας Μαδράς με τη «Μαρία Πενταγιώτισσα» και το 1930 η εταιρεία «Ελλάς φιλμ» με τη «Στέλλα Βιολάντη».
Δύο ταινίες –σταθμοί του ελληνικού κινηματογράφου πριν τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο, που σηματοδοτούν και την εξέλιξή του, είναι το «Δάφνις και Χλόη» του Ορέστη Λάσκου στα 1930, που παράλληλα ιδρύει και την «Άστρο-φιλμ» και στα 1932 η ταινία καταγγελίας του Στέλιου Τατασόπουλου «Κοινωνική σαπίλα».
Η τεχνολογική εξέλιξη όμως του ομιλούντος κινηματογράφου σε διεθνές επίπεδο, κλείνει προσωρινά (έως το 1933) το κεφάλαιο «ελληνική παραγωγή».

5. Η νέα εποχή του ελληνικού κινηματογράφου στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια: σημαντικές ταινίες και κινηματογράφος πλατιάς κατανάλωσης, η εμφάνιση του Φίνου.
Το 1939, ένας νεαρός κινηματογραφιστής επικαίρων - ο Φιλοποίμην Φίνος - γυρίζει μια ταινία μυθοπλασίας: το «Τραγούδι του χωρισμού» μια ομιλούσα ελληνική ταινία. Εταιρεία παραγωγής ήταν η σημαντικότερη εταιρεία διανομής στην Ελλάδα η «Σκούρας φιλμς Α.Ε.» και τα ελληνικά κινηματογραφικά στούντιο, δηλαδή ο ίδιος ο Φίνος. Το σενάριο υπογράφει ο αξιόλογος θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Μπόγρης και πρωταγωνιστούν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Ευγενία Δανίκα και η Λήδα Μιράντα. Το τραγούδι του χωρισμού ήταν η γέφυρα ανάμεσα σε δύο εποχές. Στην κατοχή, το 1943, γυρίζονται δύο σημαντικές ταινίες που ανοίγουν τον δρόμο για τις μετακατοχικές παραγωγές: «Η φωνή της καρδιάς» από τον Φίνο και τα «Χειροκροτήματα» από τον Γιώργο Τζαβέλλα.
Μεταπολεμικά και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950,ο διορατικός Φίνος συνεργάζεται με έμπειρους θεατρικούς συγγραφείς (Σακελλάριο, Τσιφόρο, Τζαβέλλα, Ιωαννόπουλο).
Οι ελληνικές παραγωγές, που ακολουθούν τα ίχνη του κινηματογράφου πλατιάς κατανάλωσης, διαμορφώνονται σε τρία είδη, το μελόδραμα, το δράμα και την κωμωδία. Από την γενικότερη τάση διαφοροποιείται η πρώτη προσπάθεια του Γρηγόρη Γρηγορίου, που μεταφέρει στον κινηματογράφο το δημοφιλές μυθιστόρημα του Ξενόπουλου «Ο κόκκινος βράχος».
Η διασκευή των θεατρικών έργων αποτελεί τον ασφαλή δρόμο της κωμωδίας και ο Φίνος πρωτοπορεί και πάλι μεταφέροντας στην οθόνη την μεγάλη θεατρική επιτυχία της εποχής «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου. Ο εμπορικός κινηματογράφος αρχίζει πλέον να στηρίζεται στη δημοτικότητα των ηθοποιών του, που άρουν την επιφυλακτικότητά τους στην καινούργια μορφή ψυχαγωγίας.
Παράλληλα, η σημαντική πρωτοβουλία της Αγλαΐας Μητροπούλου να ιδρύσει την Ταινιοθήκη της Ελλάδος και να δώσει την ευκαιρία στους κινηματογραφόφιλους να παρακολουθούν παράλληλα και ταινίες εκτός εμπορικού κυκλώματος, εισαγάγει το θεσμό των κινηματογραφικών λεσχών και συμβάλλει στη διάσωση μεγάλου μέρους της ελληνικής παραγωγής.

6. 1950-1970: η εικοσαετία της ποσοτικής ανάπτυξης και της παγίωσης του κινηματογραφικού τοπίου.
Την περίοδο αυτή, ο κινηματογραφικός χώρος προσφέρεται για ευκαιριακές επενδύσεις και δημιουργεί προσδοκίες εύκολου κέρδους. Ενδεικτικά, μόνο τη δεκαετία του ’50 γυρίζονται πάνω από τριακόσιες ταινίες ενώ εμφανίζονται εκατό νέες εταιρείες, από τις οποίες μόνο τέσσερις εταιρείες γυρίζουν περισσότερες από δέκα ταινίες, η «Τζαλ», η «Νόβακ», η «Ανζερβός» και βέβαια η δυναμική «Φίνος Φιλμ».
Οι ταινίες που παρουσιάζουν επιτυχία προέρχονται από τους αξιόπιστους παραγωγούς που συνεργάζονται με διακεκριμένους ηθοποιούς και έμπειρους τεχνικούς όπως και με τους μεγαλύτερους Έλληνες διανομείς.
Η θεατρική κωμωδία μεταφέρεται από τη σκηνή στην οθόνη με την ίδια δομή και τους ίδιους θεατρικούς πρωταγωνιστές. Έτσι η κωμωδία στον κινηματογράφο κατακτά την πρώτη θέση ξεπερνώντας το γνωστό πρόβλημα του σεναρίου. Η περίπτωση του Δημήτρη Ψαθά είναι η χαρακτηριστικότερη.
Το θέατρο όμως γίνεται ο συνολικός τροφοδότης του ελληνικού κινηματογράφου αφού οι θεατρικοί συγγραφείς, σκηνοθέτες και ηθοποιοί γίνονται και κινηματογραφικοί. Στους γνωστούς και επιτυχημένους Σακελλάριο, Τσιφόρο, Τζαβέλλα, προστίθεται ο Ντίνος Δημόπουλος («Οι ουρανοί είναι δικοί μας», 1953), ο Μιχάλης Κακογιάννης («Κυριακάτικο ξύπνημα», 1954) και ο Γιάννης Δαλιανίδης («Η μουσίτσα», 1958) ανοίγοντας το δρόμο στην Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η ίδια, τον επόμενο χρόνο με «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» θριαμβεύει και σηματοδοτεί την δημιουργία του ελληνικού σταρ-σύστεμ, σε μια ελληνική κοινωνία που μεταλλάσσεται και μικροαστικοποιείται, μπαίνοντας ορμητικά στο δρόμο της καταναλωτικής αφθονίας και παραμερίζοντας την «ταπεινοφροσύνη» και την «αξιοπρέπεια της φτώχειας», που μέχρι τότε κατά κόρον ανέδυε ο ελληνικός κινηματογράφος.
Οι ηθικοπλαστικού περιεχομένου υποθέσεις με διδακτικές απολήξεις δίνουν σταδιακά τη θέση τους στη φαντασμαγορία και το πρώτο ελληνικό έγχρωμο σινεμασκόπ είναι σε παραγωγή του Φίνου και σκηνοθεσία του Γ. Δαλιανίδη που με το μιούζικαλ «Κάτι να καίει», το 1963, κόβει 660.000 εισιτήρια. Είναι η περίοδος που σταθεροποιεί τους σταρ (Βουγιουκλάκη, Καρέζη, Λάσκαρη, Κούρκουλος, Βλαχοπούλου, Βουτσάς κλπ), της κωμικής λάμψης του Θανάση Βέγγου και της επιρροής του μελό του Νίκου Ξανθόπουλου. Η παραγωγή ταινιών σημειώνει ιστορικό ρεκόρ με 117 ταινίες τη σεζόν 1966-67, το ίδιο και η προσέλευση του κοινού στις αίθουσες με 137 εκατομμύρια εισιτήρια που κόβονται το 1968. Το ρεκόρ εισιτηρίων σε ταινία επιτυγχάνεται δύο χρόνια αργότερα, στα 1970, από την Αλίκη Βουγιουκλάκη με την «Υπολοχαγό Νατάσσα» και τα 751.117 εισιτήριά της. Τα εισιτήρια αυτής της περιόδου αφορούν μόνο τους κινηματογράφους της Α’ προβολής. Σ’ αυτήν την περίοδο η Β΄ προβολή «κόβει» πολύ περισσότερα εισιτήρια και κυρίως σε κάποιες «λαϊκές» ταινίες. (Οι ταινίες με πρωταγωνιστή των Νίκο Ξανθόπουλο αν και εμφανίζονται στους σχετικούς πίνακες με 100.000 έως 250.000 εισιτήρια, στην πραγματικότητα ξεπερνούν το 1.000.000).
Όμως τα πρώτα ρήγματα ήδη έχουν εμφανισθεί από το 1954 με το «Ξυπόλητο τάγμα» του Γκρεγκ Τάλας και τον επόμενο χρόνο, το «Μαγική πόλις» του Νίκου Κούνδουρου. Στα 1960, ο Παύλος Ζάννας και ο Λίνος Πολίτης αρχίζουν στη Θεσσαλονίκη την «1η εβδομάδα Ελληνικού κινηματογράφου» που μια εξαετία αργότερα μετονομάζεται σε φεστιβάλ κινηματογράφου. Ήδη από τον πρώτο χρόνο οι αντιτιθέμενες τάσεις διαγράφονται με σαφήνεια. Από την μια το καταναλωτικό σινεμά με την Βουγιουκλάκη στη «Μανταλένα» και από την άλλη «Το ποτάμι» του Κούνδουρου, η εμφάνιση του Τάκη Κανελλόπουλου. Το 1965 εμφανίζονται ο Βούλγαρης, ο Παπαστάθης, ο Λιαρόπουλος και ο Ζώης. Το υπόγειο ρεύμα ενός νέου κινηματογράφου ξεσπά το 1966 στο 7ο φεστιβάλ με την εμφάνιση του Αλέξη Δαμιανού με το «Μέχρι το πλοίο», του Ροβήρου Μανθούλη με το «Πρόσωπο με πρόσωπο», του Παναγιώτη Γλυκοφρύδη «Με τη λάμψη στα μάτια», του «Τζίμης ο τίγρης» του Βούλγαρη.
Η αναγέννηση θα πνιγεί στα σπάργανά της με την δικτατορία του 1967 αλλά το 1970 ο Θόδωρος Αγγελόπουλος με την «Αναπαράσταση» σηματοδοτεί την επίσημη είσοδο του Νέου ελληνικού Κινηματογράφου στην οθόνη. Παράλληλα, ο εμπορικός κινηματογράφος ζει τις τελευταίες ημέρες ακμής και δόξας.

7.Στην μεταπολίτευση σημειώνεται δραματική μείωση της παραγωγής, εγκαθίδρυση του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου και εμφάνιση νέων σκηνοθετών-δημιουργών.
Από την δεκαετία του ‘70 και μετά η αυτοκρατορία της Φίνος καταρρέει, η παραγωγή των ταινιών μειώνεται δραματικά, το κοινό καθηλώνεται στην τηλεόραση και οι συντελεστές του παλιού εμπορικού κινηματογράφου (παραγωγοί,τεχνικοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί) διοχετεύονται στην παραγωγή βιντεοταινιών.
Ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος, ο κινηματογράφος του δημιουργού δημιουργεί ταινίες με «δοκιμιακό» χαρακτήρα,που συχνά ολοκληρώνονται μόνο με την εθελοντική εργασία συναδέλφων και φίλων. Το περιοδικό «σύγχρονος Κινηματογράφος», που αρχίζει να εκδίδεται από το 1969, φιλοξενεί όλα τα καινούργια καλλιτεχνικά ρεύματα και δημιουργεί μια νέα γενιά κινηματογραφικών θεωρητικών και κριτικών.
Αναφέρονται ο Αλέξης Δαμιανός με την «Ευδοκία» στα 1971, ο Αγγελόπουλος με τις «Μέρες του ΄36» το 1972, που τρία χρόνια αργότερα ανοίγει τα σύνορα της εγχώριας κινηματογραφίας στο εξωτερικό με τον «Θίασο», καταχωρημένος ως μία από τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, ο Παντελής Βούλγαρης με το «Χάπυ Νταίη» στα 1976, ενώ με την μεταπολίτευση επιστρέφουν στην Ελλάδα και με ντοκιμαντέρ στη παραγωγή ο Κούνδουρος και ο Κακογιάννης. Παράλληλα πολλοί πρωτοεμφανιζόμενοι σκηνοθέτες μέσα από ποικίλες θεματικές και αισθητικές αναζητήσεις εκθέτουν τα σύγχρονα αδιέξοδα του δυτικού πολιτισμού (Βεργίτσης, Καντακουζηνός),την αφοσίωση στην παράδοση και την ιστορία (Παπαστάθης, Φέρρης, Λαμπρινός, Κούνδουρος, Ψαρράς, Σιοπαχάς, Βρεττάκος, Ξανθόπουλος, Βούλγαρης, κ.ά.) και από τον ρεαλιστικό κινηματογράφο (Τάσιος, Πανουσόπουλος, Τσεμπερόπουλος, Περάκης, κ.ά.) παρουσιάζουν την υπαρξιακή κρίση (Καρυπίδης, Λυκουρέσης, Λιάππα, κ.ά.) και την απελπισμένη ευαισθησία (Τσιώλης) μέχρι το ποιητικό σινεμά (Τορνές,Παναγιωτόπουλος,Νικολαϊδης, κ. ά.)
Το 1980 η ελληνική κινηματογραφία κατακτά και ένα μεγάλο διεθνές βραβείο, το πρώτο σε έλληνα σκηνοθέτη, το Χρυσό Λιοντάρι Βενετίας απονέμεται στον Αγγελόπουλο για τον «Μεγαλέξανδρο», ενώ η ταινία του Ν. Τζήμα «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» κόβει 618.000 εισιτήρια, που αποτελεί και την εξαίρεση στην αδιαφορία του κοινού για τις ελληνικές ταινίες.
Παρά το γεγονός ότι το κρατικό ενδιαφέρον εκδηλώνεται με την χρηματοδότηση ταινιών από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, την θεσμοθέτηση των Κρατικών βραβείων και την ψήφιση του νόμου «για την προστασία και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης» το 1986, η ελληνική παραγωγή εγκλωβίζεται σε εσωστρέφεια καιυπαρξιακές αναζητήσεις, αποδυναμώνοντας ακόμη περισσότερο τους δεσμούς με την αίθουσα. Διαφωνίες, εντάσεις, αντικρουόμενες τάσεις και αδιαφορία του κοινού είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της δεκαετίας του ’80. Τα 600.000 εισιτήρια της σάτιρας του Νίκου Περάκη «Λούφα και παραλλαγή» στα 1986, αποτελούν την φωτεινή εξαίρεση ενός απογοητευτικού κανόνα: την περίοδο 1985-86 περίπου το 80% του κοινού παρακολουθεί αμερικάνικες ταινίες και μόλις το 8% ελληνικές, με αποτέλεσμα την δραματική μείωση της ελληνικής παραγωγής.

8. Η απρόβλεπτη αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος του κοινού στο τέλος του εικοστού αιώνα και οι νέες τάσεις που κυριαρχούν στην ελληνική κινηματογραφική παραγωγή .
Αν και στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του εικοστού αιώνα συνεχίζεται η απώθηση προς το ελληνικό σινεμά, ο ελληνικός κινηματογράφος αλλάζει σιγά-σιγά πρόσωπο. Από εσωστρεφής και ποιητικοφανής, αποκτά χαρακτήρες με σάρκα και οστά, ήρωες καθημερινούς, διεισδύει στην ελληνική πραγματικότητα, την καταγράφει, τη σχολιάζει και την σατιρίζει, ενώ ένα νέο δυναμικό κοινό, κυρίως νεανικό, κάνει την εμφάνισή του στις αίθουσες.
Η ανάκαμψη ξεκινά στα 1994, με το «Τέλος εποχής» του Αντώνη Κόκκινου, επιβεβαιώνεται με τον Σωτήρη Γκορίτσα στο «Βαλκανιζατέρ» το 1997 με 250.000 εισιτήρια, και την Όλγα Μαλέα με το «Ο οργασμός της αγελάδας» και το «Η διακριτική γοητεία των αρσενικών». Το 1999 μάλιστα έχουμε ένα νέο ρεκόρ εισιτηρίων με μια ταινία που μεταφέρει την κυρίαρχη τηλεοπτική αισθητική από τη μικρή στη μεγάλη οθόνη, το «Safe sex» των Θ. Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, με 910.000 εισιτήρια. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος το 1998 με το «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» κατακτά το «Χρυσό Φοίνικα», τη μεγαλύτερη διάκριση που έχει πάρει ποτέ Έλληνας σκηνοθέτης.
Τα χαρακτηριστικά στα τέλη του αιώνα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον-τα. Η εγχώρια παραγωγή κάνει τα πρώτα συστηματικά ανοίγματά της στην Ευρώπη και στη διεθνή συμπαραγωγή, ενώ εμφανίζεται ολοένα και ισχυρότερος ο θεσμός του ιδιώτη παραγωγού. Από τις αρχές του 1990, δημιουργούνται οι δημοτικοί κινηματογράφοι που ξεπερνούν τους 80 σε όλη τη χώρα και κινηματογραφικά δίκτυα, εγχώρια και διεθνή, κάνουν την εμφάνισή τους, με σκοπό την στήριξη της ελληνικής και της ευρωπαϊκής παραγωγής.
Οι κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας ανακαινίζονται και εξοπλίζονται με τα πλέον εξελιγμένα συστήματα ήχου και εικόνας, ενώ συγχρόνως νέες αίθουσες κατασκευάζονται στο κέντρο και την περιφέρεια. Το ευρωπαϊκό και αμερικάνικο φαινόμενο των πολυκινηματογράφων (Cineplex) κάνει την εμφάνισή του και στην Ελλάδα. Ο δρόμος για την επιστροφή του κοινού στις αίθουσες ανοίγει πλέον διάπλατα.


Διαθέσιμο στον Δικτυακό τόπο:
http://www.ekke.gr/estia/gr_pages/gr_cinema/Cinema99/Cinema99.htm

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Ερωτικά "ταυτόχρωμα"


αφιερωμένο στην Ειρήνη Κ.

Νυχτερινό φιλί διατρέχει
κόκκινη καμπύλη τροχιά,
- ο άντρας κι η γυναίκα - μ’ αντίστροφη σειρά,
συστήνουν συγκυβέρνηση του αυτοσχεδιασμού.

Ίδια πυροτεχνήματα του έναστρου ουρανού,
αιώνια στροβιλίζονται χαμένοι,
ιπτάμενο νησί στο χάος αναζητούν
το πνεύμα τους να μένει,
την ζωή ανιχνεύουν για χρόνια
όπως τ’ άγρια δάχτυλα τη διαστροφή
στα ξέπλεκα μαλλιά ζητούν εναγώνια.

Μ’ ένα νεύμα του χρόνου
παρασύρεται η ανάσα του έρωτα,
αυτών που συναντούν σιωπηλή την ευφορία,
μοιράζονται τον οίστρο δυό κορμιά
πλεγμένα στη σαγήνη,
σαν μέσα σε λαγήνι
παλιό της Μεσογαίας
και κατακτούν τη μέθεξη
αλλά και τη γαλήνη
βαθιά στην αγκαλιά
μιας ώριμης εταίρας.

Παλεύουν αλληλέγγυοι
να κρύψουν την ντροπή,
να δώσουν μέτρο σταθερό στην όλη αταξία,
να διαδώσουν γραμμικά μια νέα εντροπία,
να ψηλαφίσουν ελαφρά την άλλη ελευθερία,
μεθοδική αποδόμηση στην άκρη τ' ουρανού.

Γυρεύουν, μ’ άλλα λόγια,
στου πόθου την ενστάλαξη,
στον οργασμό της μνήμης,
ν’ αγγίξουν την αλήθεια,
να αισθανθούν την ηδονή το λάθος πως κερδίζουν
χωρίς να καταδέχονται ποτέ καμιά βοήθεια
που γέροι και παιδιά απλόχερα χαρίζουν.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Τα είδη της νοημοσύνης

Της Λίζας Βάρβογλη, ψυχολόγου-ψυχοθεραπεύτριας-παιδοψυχολόγου, Ph.D..Harvard των ΗΠΑ
Ο Dr. Howard Gardner πρότεινε μια επαναστατική θεωρία: δεν έχουμε απλώς ένα είδος νοημοσύνης, το οποίο είναι το ίδιο για κάθε άνθρωπο, αλλά υπάρχουν 8 διαφορετικά είδη νοημοσύνης. Ένας γενικός ορισμός της νοημοσύνης είναι: «η ικανότητα να μαθαίνουμε, να καταλαβαίνουμε ή να διαχειριζόμαστε νέες ή δύσκολες καταστάσεις, καθώς επίσης και η ικανότητα να χρησιμοποιούμε τη λογική». Μερικές φορές οι άνθρωποι μπερδεύουν τη νοημοσύνη -ή ευφυΐα- με την απόκτηση γνώσεων, όμως οι δύο έννοιες δεν είναι ταυτόσημες. Όλοι έχουμε κάποιο παράδειγμα ατόμου το οποίο για διάφορους λόγους δεν μπόρεσε να σπουδάσει, όμως διακρίνουμε ότι είναι έξυπνο παρά την έλλειψη διπλωμάτων και πτυχίων.
Ο Dr. Gardner πιστεύει ότι η νοημοσύνη είναι:
• Η ικανότητα να δημιουργεί κανείς ένα σωστό προϊόν ή ιδέα ή να προσφέρει μια υπηρεσία που έχει αξία σε ένα συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο
• Μια ομάδα ικανοτήτων που βοηθά το άτομο να λύνει διάφορα προβλήματα της ζωής
• Η δυνατότητα να μαζέψει κανείς τις κατάλληλες πληροφορίες και νέα γνώση ώστε να βρει ή να δημιουργήσει λύση σε προβλήματα
Τα οκτώ είδη νοημοσύνης δείχνουν ότι υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι αλληλεπίδρασης με τον κόσμο. Το κάθε άτομο έχει έναν μοναδικό συνδυασμό ικανοτήτων ή προφίλ. Αν και όλοι έχουμε κομμάτια και από τα οκτώ είδη νοημοσύνης, συχνά υπάρχουν άνθρωποι με ιδιαίτερα αναπτυγμένο ένα στοιχείο. Και δεν μπορούμε να βρούμε δυο άτομα με τον ακριβώς ίδιο συνδυασμό νοημοσύνης, όπως δεν υπάρχουν πανομοιότυπα δακτυλικά αποτυπώματα:
Το σχολείο και η ανάπτυξη της νοημοσύνης
Το σχολείο και η κοινωνία εστιάζουν περισσότερο στη λεκτική και τη λογικο-μαθηματική νοημοσύνη και προσπαθούν να καλλιεργήσουν αυτά τα δύο είδη. Στην κοινωνία σεβόμαστε και θεωρούμε επιτυχημένους τους ανθρώπους που μιλάνε σωστά ή είναι λογικοί και συνοδεύουν αυτές τις ικανότητές τους με πτυχία. Ωστόσο, ολοένα και περισσότερο θαυμάζουμε και θεωρούμε επιτυχημένους ανθρώπους από το χώρο των τεχνών, -της μουσικής, του χορού, θεάτρου, ζωγραφικής, κινηματογράφου…- του αθλητισμού, των επιχειρήσεων και άλλα άτομα που εμπλουτίζουν με τις ικανότητες και τα ταλέντα τους τον κόσμο στον οποίο ζούμε.
Δυστυχώς, σε πολλά παιδιά που έχουν αυτές τις άλλες ικανότητες δεν δίνεται η προσοχή κι ενθάρρυνση που χρειάζονται από το σχολείο και καταλήγουν να πάρουν την ταμπέλα του «υπερκινητικού» ή «δυσλεκτικού» παιδιού. Αυτό συμβαίνει γιατί ο δικός τους μοναδικός τρόπος σκέψης κι επίλυσης προβλημάτων δε συμβαδίζει με τον έντονο λεκτικό και μαθηματικό χαρακτήρα της διδασκαλίας.
Καθώς όμως συγκεντρώνονται νέες πληροφορίες σχετικά με τη νοημοσύνη και τις ικανότητες των παιδιών (αλλά και των ενηλίκων), δημιουργούνται νέες στρατηγικές διδασκαλίας, που δίνουν στο παιδί την ευκαιρία να μάθει με τρόπο αρμονικό προς τις ιδιαίτερες κλίσεις του.

Τα 8 διαφορετικά είδη νοημοσύνης παρουσιάζονται στις παρακάτω περιπτώσεις παιδιών!
1. Η Ελένη είναι 20 μηνών και ήδη μιλάει με ολοκληρωμένες προτάσεις. Αφήνει τους γύρω της κατάπληκτους κάθε φορά, όταν προφέρει δύσκολες λέξεις όπως «πλυντήριο», χωρίς να κάνει λάθος, και όταν χρησιμοποιεί σωστά τα γένη ή τον ενικό και πληθυντικό αριθμό. «Μπαμπά, θα πάμε στον ζωολογικό κήπο να δούμε την καμηλοπάρδαλη και τη ζέβρα;» είναι παράδειγμα πρότασης που σχηματίζει. Ο λόγος της Ελένης θυμίζει ομιλία παιδιού 4-5 ετών, και ας μην έχει κλείσει ούτε τα δύο η ίδια!
Ποια είναι η εξήγηση; Η Ελένη έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη λεκτική νοημοσύνη.
Τι είναι η λεκτική νοημοσύνη; Η ικανότητα να χρησιμοποιεί κανείς τη γλώσσα για να εκφράσει αυτό που έχει στο μυαλό του και να καταλάβει τους άλλους. Συγγραφείς, ποιητές, δημόσιοι ομιλητές, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, και όλοι όσοι χρησιμοποιούν τη γλώσσα ως βασικό εργαλείο για την εργασία τους έχουν αναπτυγμένη λεκτική νοημοσύνη.
Για καλύτερη μάθηση: Τα παιδιά με λεκτική νοημοσύνη μαθαίνουν καλύτερα μέσα από γλώσσα και τον προφορικό και γραπτό λόγο. Τους αρέσει να συζητούν, να εξηγούν, να γράφουν, να πείθουν και να εκφράζουν τις ιδέες τους.
Τεχνολογική υποστήριξη: Ηλεκτρονικά βιβλία, CD-ROM, λογισμικό σχετικό με τη δημιουργία κειμένων (ποιήματα, ιστορίες), αρχεία PDF, λογισμικό για τη δημιουργία βιβλίων, συγγραφή σεναρίων, δημοσιογραφικό κασετόφωνο για ηχογραφήσεις, ηλεκτρονική αλληλογραφία.
2. Ο Γιώργος είναι 5 ετών. Ξέρει να μετράει ως το 1000, μπορεί να κάνει απλή πρόσθεση και αφαίρεση ως το 10 με το νου του, ενώ κάνει πράξεις με μεγαλύτερα νούμερα όταν έχει μπροστά του τουβλάκια μετρήματος. Επίσης, λύνει απλά μαθηματικά προβλήματα, σαν κι αυτά που λύνουν τα παιδιά δευτέρας δημοτικού. Μετά την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο η δασκάλα τηλεφώνησε στο σπίτι λέγοντας στους γονείς ότι δεν θα έπρεπε να προγυμνάζουν τον Γιώργο στο σπίτι, γιατί έτσι θα βαρεθεί στο σχολείο. Οι γονείς αντέδρασαν έκπληκτοι, εξηγώντας ότι δεν του έχουν κάνει «ιδιαίτερα» μαθήματα, πέρα από την ενασχόλησή τους με το παιδί, την ανάγνωση βιβλίων και τα εκπαιδευτικά παιχνίδια που οι περισσότεροι γονείς προσφέρουν στα παιδιά τους.
Ποια είναι η εξήγηση; Ο Γιώργος έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη αριθμητική/ λογική νοημοσύνη.
Τι είναι η αριθμητική/ λογική νοημοσύνη; Η ικανότητα να καταλαβαίνει κανείς τις βασικές αρχές που χαρακτηρίζουν ένα σύστημα που βασίζεται σε αιτία και αποτέλεσμα, όπως συμβαίνει με τους επιστήμονες. Επίσης, είναι η ικανότητα να χειρίζεται κανείς του αριθμούς και τις πράξεις, όπως οι μαθηματικοί.
Για καλύτερη μάθηση: Τα παιδιά με μαθηματική νοημοσύνη μαθαίνουν καλύτερα μέσα από αριθμούς, λογική σκέψη, και λύση προβλημάτων. Τους αρέσει να μετράνε, να υπολογίζουν και να οργανώνουν πληροφορίες. Μπορούν να δημιουργούν νοερές εικόνες.
Τεχνολογική υποστήριξη: Ηλεκτρονικά εργαλεία που σχετίζονται με την οργάνωση (βάσεις δεδομένων, ημερολόγιο), εργαλεία υπολογισμού (spreadsheets), αριθμομηχανές, λογισμικό για επίλυση προβλημάτων.
3. Οι γονείς της Χρύσας, 7 ετών, την έγραψαν στο δημοτικό γυμναστήριο της γειτονιάς τους για να κάνει ρυθμική γυμναστική. Σύντομα η Χρύσα ξεπέρασε τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες της. Η ευλυγισία, η ικανότητά της να εκτελεί με ευκολία, άνεση και ακρίβεια κάθε άσκηση και η δυνατότητα του σώματός της να προσαρμόζεται στις ασκήσεις πριν καλά-καλά τις παρουσιάσει ο δάσκαλος κατέστησαν ολοφάνερο ότι η Χρύσα είναι προικισμένη με αθλητικές ικανότητες. Οι γονείς της ενημερώθηκαν ότι είναι χαρισματικό παιδί στον τομέα αυτό και ότι θα πρέπει να προετοιμαστεί για πρωταθλητισμό.
Ποια είναι η εξήγηση; Η Χρύσα έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη τη σωματική/κιναισθητική νοημοσύνη.
Τι είναι η σωματική/κιναισθητική νοημοσύνη; Η ικανότητα να χρησιμοποιεί κανείς ολόκληρο το σώμα του ή μέρη του (χέρια, πόδια, δάχτυλα) για να λύσει ένα πρόβλημα, ή να παρουσιάσει ένα θέαμα, ή να φτιάξει κάτι. Το πιο χτυπητό παράδειγμα είναι οι αθλητές και οι χορευτές.
Για καλύτερη μάθηση: Τα παιδιά με σωματική νοημοσύνη μαθαίνουν μέσα από την κίνηση, όπως τον χορό, πράγματα που φτιάχνουν με τα χέρια τους (μοντέλα αεροπλάνων, κοσμήματα, πηλό, μακέτες, κατασκευές). Μπορούν να χειριστούν αντικείμενα με ευκολία και να εκφράσουν τις ιδέες τους μέσα από την κίνηση.
Τεχνολογική υποστήριξη: Βιντεοκάμερα, «επιστημονικά» παιχνίδια, τουβλάκια, είδη κατασκευής, εκπαιδευτικά προγράμματα Η/Υ για διάφορα θέματα.
4. Οι γονείς του Δημήτρη, 4 ετών, παρατήρησαν από νωρίς ότι έχει ιδιαίτερη άνεση να αντιλαμβάνεται το χώρο και τις χωροταξικές σχέσεις: τη δεύτερη μέρα που πήγε στα προνήπια, ένα σχολείο μερικά τετράγωνα πιο μακριά από το σπίτι του, ο Δημήτρης αποφάσισε να… επιστρέψει μόνος του, βρίσκοντας το δρόμο που δεν τον γνώριζε παρά μόνο από τη διαδρομή της προηγούμενης μέρας. Το επόμενο παράδειγμα της ικανότητάς του παρουσιάστηκε όταν ο μεγαλύτερος αδερφός του, ηλικίας 7 ετών, πέταξε νευριασμένος τα παζλ που δε μπορούσε να συμπληρώσει. Ο Δημήτρης πήρε τα κομματάκια και έφτιαξε με ευκολία παζλ που δυσκολεύουν μεγαλύτερα παιδιά, όπως τον αδερφό του.
Ποια είναι η εξήγηση; Ο Δημήτρης έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη χωρική νοημοσύνη.
Τι είναι η χωρική νοημοσύνη; Η ικανότητα να μπορεί κανείς να αναπαραστήσει το χώρο στο μυαλό του, όπως οι πιλότοι, οι καπετάνιοι βρίσκουν το δρόμο, οι γλύπτες μεταφέρουν στα αγάλματα μια νοερή αναπαράσταση κάποιου πράγματος και οι αρχιτέκτονες και οι διακοσμητές φαντάζονται πρώτα κάτι και στη συνέχεια το εκτελούν. Η χωρική νοημοσύνη έχει εφαρμογές τόσο στην επιστήμη όσο και στις τέχνες.
Για καλύτερη μάθηση: Τα παιδιά με χωρική νοημοσύνη μαθαίνουν καλύτερα οπτικά και τείνουν να οργανώνουν τη σκέψη τους στο χώρο. Τους αρέσει να σκέφτονται με εικόνες, καθώς και να δημιουργούν εικόνες. Ακόμα, τους αρέσουν ποικίλες πληροφορίες
Τεχνολογική υποστήριξη: Ηλεκτρονικά εργαλεία για τη διαμόρφωση ιστοσελίδων και χαρτών, παζλ, τουβλάκια κατασκευών, οπτικό υλικό όπως σλάιντς, γραφήματα, πίνακες, ταύτιση εικόνων με λέξεις.
5. Από μικρή η Ναταλία τραγουδούσε με ωραία φωνή και καθηλωνόταν όταν άκουγε μουσική. Σε ηλικία 6 ετών άρχισε μαθήματα πιάνου. Από την πρώτη φορά η δασκάλα της αναγνώρισε το ταλέντο της Ναταλίας: τα δάχτυλά της έτρεχαν στο πιάνο και όταν προσπάθησε να τραγουδήσει το αγαπημένο της τραγούδι παίζοντας πιάνο, τα χέρια της ήταν σαν να ήξεραν ποιες νότες έπρεπε να πατήσουν για να ακουστεί η μελωδία! Η Ναταλία θυμάται και εκτελεί κομμάτια με τεράστια ευκολία, όπως και παίζει στο πιάνο κομμάτια που μόλις είχε ακούσει ή ξεσηκώσει από το ραδιόφωνο.
Ποια είναι η εξήγηση; Η Ναταλία έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη μουσική/ρυθμική νοημοσύνη.
Τι είναι η μουσική/ρυθμική νοημοσύνη; η ικανότητα να μπορεί κανείς να σκεφτεί με τη μουσική και το ρυθμό, να ακούει και να αναγνωρίζει μουσικά μοτίβα και να παίζει μουσική.
Για καλύτερη μάθηση: Τα παιδιά με μουσική νοημοσύνη μαθαίνουν καλύτερα μέσα από ήχους και ακούγοντας τραγούδια, ρυθμούς, μοτίβα, έμμετρες ιστορίες
Τεχνολογική υποστήριξη: Μουσικά όργανα, σινθεσάιζερ, ηλεκτρονικά μέσα για σύνθεση και ηχογράφηση μουσικής, DVDs και CD (ήχος και κείμενο).
6. Ο Γιάννης είναι 6 ετών και όλοι συμφωνούν πως, όταν μεγαλώσει, θα γίνει δικηγόρος ή πολιτικός! Ο λόγος; Ο Γιάννης έχει ιδιαίτερη ικανότητα να καταλαβαίνει τους άλλους, να «διαβάζει» τις επιθυμίες και τους φόβους τους, να βρίσκει τα «κουμπιά» τους, ώστε να τους…χειρίζεται! Ο Γιάννης εύκολα καταλαβαίνει πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να ζητήσει κάτι, κι εξίσου εύκολα αντιλαμβάνεται πότε οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες, ή ξέρει πώς θα πρέπει να κολακέψει κάποιον για να πετύχει κάτι. Η τακτική του είναι αποτελεσματική όχι μόνο στην οικογένειά του, αλλά και με άλλους ενήλικες και τους συμμαθητές του.
Ποια είναι η εξήγηση; Ο Γιάννης έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη διαπροσωπική νοημοσύνη.
Τι είναι η διαπροσωπική ή κοινωνική νοημοσύνη; Η ικανότητα να καταλαβαίνει κανείς τους άλλους: να κατανοεί τον χαρακτήρα τους, να αντιλαμβάνεται τα κίνητρα, τους φόβους, τις επιθυμίες και τη διάθεσή τους. Είναι ιδιαίτερα χρήσιμη ιδιότητα για πολιτικούς, δασκάλους, γιατρούς και πωλητές, ή για όποιον έχει αντικείμενο εργασίας τους ανθρώπους.
Για καλύτερη μάθηση
Τα παιδιά με κοινωνική νοημοσύνη μαθαίνουν καλύτερα μέσα από την αλληλεπίδραση με άλλους, συζητήσεις, συνεργατική εργασία και κοινωνικές δραστηριότητες.
Τεχνολογική υποστήριξη
Επεξεργασία κειμένου, ηλεκτρονική αλληλογραφία, ενασχόληση με το Διαδίκτυο (forums, Chat rooms), μέλος σε θεατρική ομάδα ή ομάδα συζήτησης.
7. Η Μαρία, 7 ετών, έχει ξεκάθαρες προτιμήσεις και αποφεύγει συγκεκριμένα πράγματα. Αρχικά οι γονείς της θεωρούσαν ότι πρόκειται για πείσμα. Στη συνέχεια, όμως, ανακάλυψαν ότι η Μαρία είχε πάντα κάποιο ξεκάθαρο λόγο για τα «θέλω» και τα «δε θέλω» της. Έτσι, όταν επέμενε ότι δεν ήθελε να κάνει μπαλέτο και προτιμούσε να πάει σε ένα εργαστήρι ζωγραφικής, αποδείχτηκε ότι στο μπαλέτο δεν είχε καθόλου κίνηση και χάρη, ενώ το χέρι της πραγματικά «έπιανε» στη ζωγραφική. Η Μαρία ξέρει πότε είναι θυμωμένη ή στεναχωρημένη και γιατί, και μπορεί και διαχειρίζεται τα συναισθήματά της με θαυμαστό τρόπο. Αντίστοιχα, ξέρει πώς να φέρεται στους άλλους και οι αντιδράσεις και η ωριμότητά της είναι τέτοιες που στην τάξη, στο εργαστήριο της ζωγραφικής και σε όποια άλλη ομάδα συνομηλίκων βρεθεί ελκύει τα άλλα παιδιά και έχει κεντρική θέση.
Ποια είναι η εξήγηση; Η Μαρία έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη ενδοπροσωπική νοημοσύνη.
Τι είναι η ενδοπροσωπική νοημοσύνη; Η ικανότητα να καταλαβαίνει κανείς τον εαυτό του. Δηλαδή, να ξέρει «ποιος είναι», ποια είναι τα προτερήματα και τα ελαττώματά του, τι θέλει και τι μπορεί να κάνει, πώς αντιδρά σε πρόσωπα και πράγματα, τι πρέπει να αποφεύγει και προς τα που να κατευθύνεται. Οι άνθρωποι έλκονται από άτομα που έχουν καλή κατανόηση του εαυτού τους.
Για καλύτερη μάθηση: Τα παιδιά με ενδοπροσωπική νοημοσύνη μαθαίνουν καλύτερα μέσα από μετα-διανοητικές διεργασίες, δηλαδή όταν παρατηρούν τον τρόπο που σκέφτονται, τη διαδικασία λήψης αποφάσεων και τα συναισθήματά τους.
Τεχνολογική υποστήριξη: Ηλεκτρονικός υπολογιστής, όπου θα κρατούν ημερολόγιο, αναζήτηση στο Διαδίκτυο, χρήση πολυμέσων, software που σχετίζεται με την επίλυση προβλημάτων.
8. Ο Πέτρος, 3 ετών, μπορεί και αναγνωρίζει και κατονομάζει δεκάδες μάρκες αυτοκινήτων, αλλά και ζώα και φυτά που βρίσκονται στα βιβλία του. Γνωρίζει όλα τα είδη δεινόσαυρων και τις ράτσες σκύλων, σε σημείο που φέρνει τους γονείς του σε δύσκολη θέση όταν δουν στο δρόμο ένα σκυλάκι, αυτοί του πουν τι ράτσα είναι και ο Γιώργος τους διορθώσει γιατί έχουν κάνει λάθος! Η ικανότητά του να αναγνωρίζει ζωντανά αλλά και άψυχα αντικείμενα επεκτείνεται μέχρι και στο να αναγνωρίζει δεκάδες μάρκες…αθλητικών παπουτσιών!
Ποια είναι η εξήγηση; Ο Πέτρος έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη νατουραλιστική νοημοσύνη.
Τι είναι η νατουραλιστική νοημοσύνη; Η ικανότητα να ξεχωρίζει κανείς τα διάφορα ζωντανά όντα (φυτά, ζώα) και να έχει ευαισθησία σε άλλα στοιχεία του φυσικού κόσμου (σύννεφα, πετρώματα, νερά). Πρόκειται για ικανότητα μεγάλης αξίας στο εξελικτικό μας παρελθόν, όταν ακόμα ζούσαμε στη φύση και ήμασταν κυνηγοί, αγρότες ή συλλέκτες. Οι βοτανολόγοι, οι γεωλόγοι, οι σεφ, για να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα, εξακολουθούν να χρειάζονται αυτή την ικανότητα.
Για καλύτερη μάθηση: Τα παιδιά με νατουραλιστική νοημοσύνη μαθαίνουν καλύτερα μέσα από την αλληλεπίδραση με τη φύση και το περιβάλλον, όπως με εκδρομές στη φύση, με πρότζεκτ που σχετίζονται με την παρακολούθηση φυσικών φαινομένων (π.χ. καλλιέργεια φακής σε κεσέ από γιαούρτι), πειράματα στη φύση και φροντίδα φυτών και ζώων.
Τεχνολογική υποστήριξη: Φωτογραφική μηχανή και βιντεοκάμερα για αποτύπωση του φυσικού κόσμου. μικροσκόπιο, τηλεσκόπιο, φυτολόγιο, μοντέλα κατασκευής φυσικού κόσμου.

15/10/2007

http://www.in.gr/Reviews/placeholder.asp?lngReviewID=38464&lngChapterID=49811&lngItemID=57902

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

Κατάρτιση αποφοίτων ΑΕΙ-ΤΕΙ

Ανακοίνωση πρακτικής άσκησης (120 ώρες) στα πλαίσια του Προγράμματος: "Οργάνωση Πολιτιστικών Εκδηλώσεων" (διάρκεια: 400 ώρες) που διοργανώνεται από το ΚΕΚ Eurotraining (Βεραντζέρου 1 - Αθήνα) στον Δήμο Κορυδαλλού (Κουντουριώτου 25), στην Κλινική Άγιος Νικόλαος (2ας Μεραρχίας 32 - Πειραιά) και στην Μέριμνα - ΜΚΟ (Πραξιτέλους 183 - Πειραιά).
Το πρόγραμμα θα πραγματοποιηθεί από τις 11 Απριλίου έως τις 6 Μαϊου 2008 και κατά τις ώρες 09.00-17.00 καθημερινά εκτός Σαββάτου και Κυριακής εκτός των εορτών του Πάσχα (25-28 Απριλίου 2008).

Εικόνες ανοιξιάτικης ζωής!

Τα παιδιά του Αϊ-Στράτη δημοσιοποιούν τη δουλειά τους.
Είναι άνοιξη. Τα λουλούδια ανθίζουν και ο κόσμος για ένα παράξενο λόγο είναι χαρούμενος. Η πιο ωραία στιγμή της ανοιξιάτικης μέρας είναι λίγο πρίν δύσει ο ήλιος. Τότε τα λουλούδια είναι φωτισμένα με ένα όμορφο φώς που τους δίνει μια εξωπραγματική αίσθηση. Η πιο τέλεια, όμως, ώρα είναι όταν ο ήλιος έχει δύσει και το άρωμα που αναδύεται από τα λουλούδια είναι μπερδεμένο. Πιστεύω ότι τότε η φύση έχει την περισσότερη ομορφιά που μπορεί να δώσει.
Νίκος Γ. << ο μεγάλος>>.Φώτο Ν. Γ.

Αναρτήθηκε από xamogelaste στις 5:42:00 μμ την Τρίτη 8 Απριλίου 2008