Ήρωες
.......
Τα παιδιά που ανοίξαν την
αυλόπορτα,
ανοιχτόστομα ξεμείναν κι
όρθια εκεί, στον τόπο,
περιμένοντας την άνοιξη να
μπει,
με τον πεντάμορφο, λαμπρό
ποδόγυρό της.
Τα "σκουπίδια" μαζευτήκαν σε
σωρούς
και μονάχα όλα εκεί
παραμιλούσαν,
τα ανθρώπινα ερείπια
ζητούσαν
για παρέα τους παντοτινή.
.......
Πεθαίνοντας ένας ήρωας σα να
σβήνει ένα φως,
μ’ ανάβουν άλλα τόσα, που
λες κι είναι ναός,
χωρίς τα θυμιατήρια, χωρίς
χρυσά καντήλια,
με μόν’ αφιερώματα δυο μάτια
και δυο χείλια.
Δυο μάτια που μιλάνε,
δυο χείλια που σωπαίνουν,
που απ’ όσους μείναν
ζωντανοί
δικαίωση γυρεύουν,
ποτέ δεν ξεφωνίζουν,
ούτε ποτέ θυμώνουν,
βρήκαν αυτό που θέλουν
κι ας μην το φανερώνουν.
Εκεί πάνω στα ψηλά
βρήκαν ζωή
κι έπαψαν να δακρύζουν,
αφεντικό η αγάπη τους
και λευτεριά ορίζουν
και μίσος δεν μυρίζουν.
Αθήνα,1974
Γιώργος Χατζηαποστόλου
