Ότι είναι το θέατρο για την τέχνη, είναι πιστεύω, ο χορός για την προσωπική έκφραση, δηλαδή η πλέον ολοκληρωμένη μορφή. Έχω χρόνια να χορέψω, γιατί έχω πολύ καιρό να αισθανθώ ευτυχισμένος για διάστημα περισσότερο από μια-δυό ώρες ' όσο με έκαναν να αισθανθώ έτσι, μια συναυλία ενός αγαπημένου καλλιτέχνη ή μια παράσταση κάποιου αγαπημένου ηθοποιού. "Η ευτυχία τζιέρι μου είναι την για τα ζώα" έλεγε ο Σαββόπουλος' με ενοχλεί που δείχνει να έχει δίκιο ' φαίνεται πως είναι αλήθεια. Όταν στα 13 μου άρχισα να γράφω 'ποιήματα' ένα από τα πρώτα είχε τίτλο 'η ζωή είναι στιγμές'. Τότε, θυμάμαι, το είχα θεωρήσει διορατικό, ενώ είναι απλά πραγματικό. Ο χορός που προτιμώ να βλέπω να χορεύουν είναι ο ζεϊμπέκικος ' γιατί είναι, όπως τον αντιλαμβάνομαι, ατομική έκφραση, ενδοστρεφής, κυκλικός και τελετουργικός, χορός για άντρες ή για γυναίκες με αντρική ψυχή. Μια από τις στιγμές που με κάνει να ξεχνιέμαι είναι και αυτή που ακούω τραγούδια όπως αυτό του Γ. Σπανού, του Λ. Παπαδόπουλου και του Μανώλη Μητσιά.
Ένας καταπληκτικός δίσκος που ξανάκουσα μετά από καιρό είναι ο "Στα ψηλά τα παραθύρια" του Σταύρου Κουγιουμτζή. Σημειώνω από αυτόν το τραγούδι "Κάποιος χτύπησε την πόρτα" (υπέροχο ζειμπέκικο) και το "Τα χρόνια της υπομονής" με τον Νταλάρα και την Βίσση, πριν η τελευταία αρχίσει το κυνήγι της εμπορικότητας από το οποίο δεν θέλει και δεν μπορεί να απαλλαγεί ακόμη και σήμερα, όπου ζούμε τέτοια χρόνια υπομονής.
Γιώργος Δημητρίου Χ.
