Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Φυσικό χρώμα



Τα τελευταία χρόνια αποδίδουμε την απουσία προσωπικού, ιδεολογικού προσανατολισμού και την απώλεια ηθικής ταυτότητας σε μια ασαφή "εμπειρία"  πολιτικής, πολιτιστικής και  κοινωνικής κρίσης. Ακούμε διαρκώς οικονομικούς όρους με συχνότερο το: κούρεμα χρέους! Με τον όρο αυτό, οι ξένοι δανειστές -που ενοχλούνται άμα τους ονομάζουν τοκογλύφους- διαθέτουν χρήμα για τις τρέχουσες ανάγκες της χώρας μας και περιμένουν βέβαια ένα αξιοσέβαστο τόκο ως επιστροφή για την καλοσύνη τους να μας δανείζουν. Είναι ευαίσθητοι άνθρωποι, αλλά ξέρετε τι συμβαίνει: όποιος ασχολείται με το δανεισμό χρημάτων, ακόμη και χωρίς να το θέλει κατά βάθος, γίνεται σκληρός και άπληστος ' όσο περισσότερο τόκο κερδίζει για το κεφάλαιο που δανείζει τόσο περισσότερο αναζητά ' μέχρι του σημείου να μην είναι πια δυνατή η αποπληρωμή του χρέους που έχει στο μεταξύ υπερδιπλασιαστεί. Τότε υπάρχει ανάγκη να αφαιρεθεί ένα μέρος του τόκου που οφείλει ο δανειζόμενος ώστε να μπορέσει να αποπληρώσει το δάνειο ' αυτή η αφαίρεση ονομάζεται "κούρεμα". 
Αλλά, ας ασχοληθούμε λίγο με το κούρεμα ως διαδικασία ατομικού καλλωπισμού. Όπως όλοι και όλες γνωρίζετε, το δεύτερο σημείο που κοιτάζει ένας άντρας σε μια γυναίκα είναι το κεφάλι και ιδιαίτερα τα μαλλιά της (το πρώτο είναι, βέβαια, το κορμί της). Οι γυναίκες έχουν, εδώ και πολλά χρόνια, πεισθεί από τον μηχανισμό προπαγάνδας της ανδροκρατούμενης κοινωνίας όπου ζουν πως το δυνατό τους σημείο είναι η ομορφιά και αυτή πασχίζουν να αναδείξουν και να προβάλλουν με κάθε τρόπο. Με τη σωματική άσκηση και την εξαντλητική δίαιτα οι γυναίκες καταφέρνουν να κάνουν το σώμα τους από επιθυμητό έως άκρως προκλητικό. Βασικό στοιχείο της περιποιημένης εμφάνισης είναι, όπως προειπώθηκε τα μαλλιά. Ως εδώ, όλα γνωστά, συνηθισμένα έως και βαρετά! Συμφωνώ με τη διαρκή διάθεση βελτίωσης της εξωτερικής εμφάνισης των γυναικών, αλλά, όχι όλων, μόνο όσων γνωρίζουν πως το ισχυρότερο σημείο είναι το μυαλό και όχι η μορφή του σώματός τους. Και κάτι ακόμα: η βελτίωση στην εμφάνιση πρέπει να ακολουθεί κάποιους κανόνες: ναι, καλύπτουμε τα γκρίζα ή λευκά μαλλιά, αλλά με το ίδιο χρώμα με το φυσικό. Αλλαγή στο χρώμα δε σημαίνει ανεξαρτησία ή ελεύθερη έκφραση αλλά δήλωση ανεπάρκειας του εαυτού μας και ελλείμματος συναισθηματικού και ψυχικού. Αν μπούμε αναλυτικότερα και στο θέμα του χρώματος, τότε εισερχόμαστε στο χώρο της ψυχασθένειας. Αλλά δε θα μπούμε, θα ασχοληθούμε με ένα κυρίως χρώμα που είναι και επίκαιρο αυτές τις μέρες, με το κόκκινο. 
Θα πρέπει να σας εξομολογηθώ πως έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στις κοκκινομάλλες -τις φυσικές, να μην παρεξηγούμεθα. Γιατί άλλο κόκκινα μαλλιά και άλλο μαλλιά βαμμένα κόκκινα. Οι φυσικές κοκκινομάλλες πέρα από το πυροκόκκινο μαλλί, διαθέτουν και μια ιδιαίτερα ευαίσθητη επιδερμίδα, γι αυτό και τη στολίζουν συχνά, αρκετές γοητευτικές φακίδες. Ήταν ένα είδος πολύ συχνό στην Ιρλανδία και σπάνιο στην Ελλάδα πριν από μερικές δεκαετίες, αλλά εδώ και 30 χρόνια οι κοκκινομάλλες πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα, σε βαθμό που να έχω πλέον απευαισθητοποιηθεί από αυτές. Οι πλούσιοι του κόσμου έχουν αποφασίσει να διαμορφώσουν όχι μόνο την καθημερινή μας ζωή αλλά και τη σκέψη μας. Θεωρώ ανεπίτρεπτο να απομυθοποιούν τις φαντασιώσεις μου. Ως εδώ και μη παρέκει!    
Καιρό τώρα αισθάνομαι σίγουρος πως ήρθε η ώρα να πάρουμε μέτρα: κούρεμα, χτένισμα και λούσιμο! Το χτένισμα, πέρα από τον προσωπικό καλλωπισμό, είναι έννοια γνωστή στους διορθωτές και επιμελητές κειμένων, αλλά δεν έχω ακούσει να χρησιμοποιείται και ως οικονομικός όρος. Το χτένισμα θα μπορούσε ίσως να παραλληλιστεί με επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους στο χρόνο, κάπως όπως τα extensions ένα πράγμα! Αγνοώ παντελώς αν το λούσιμο περιλαμβάνεται και στους οικονομικούς όρους. Ίσως είναι έννοια συγγενική με το "ξέπλυμα του μαύρου χρήματος". Ποιός ξέρει; Ίσως κάποιοι αρχηγοί ή υψηλόβαθμα στελέχη πολιτικών κομμάτων και κάποιοι μεγαλοδημοσιογράφοι... 
Θα μπορούσα να δεχθώ και τα τρία ως διαδοχικές φάσεις μιας οικονομικής διαδικασίας, αλλά όχι ξεκομμένο συνέχεια το "κούρεμα" και το "κούρεμα" και το "κούρεμα". Ντρέπονται να πουν "μείωση τόκων;" Αμ η άλλη επαναλαμβανόμενη φράση "μείγμα πολιτικής" ' και "χρησιμοποιήσαμε λάθος μείγμα μέτρων" και "δεν κάναμε μεταρρυθμίσεις" και "έχουμε ανάγκη από επενδύσεις" και αυτή η ρημάδα "η ανάπτυξη" μοιάζει με την ερωτική διάθεση ηλικιωμένου που κοιτάζει απελπισμένος το όργανό του που δεν λέει να σταθεί στο "ύψος των περιστάσεων" που να πάρει η ευχή! 
Στο τέλος-τέλος, και για να πάψω να γκρινιάζω, παραδέχομαι ότι μ' αρέσουν τα κόκκινα, άντε και τα βαμμένα κόκκινα μαλλιά, αρκεί να έχει πετύχει το χρώμα! 

Γιώργος Χατζηαποστόλου

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Σιγά! Η πατρίδα ξυπνάει....

Χαίρετε -όσο μπορείτε- και καλό φθινόπωρο!

Το κοινωνικό κλίμα της εποχής σε μια χώρα είναι γνωστό πως διαμορφώνεται από την εργασιακή επάρκεια, την οικονομική ευχέρεια των ανθρώπων που κατοικούν εκεί να αποκτούν αγαθά και να δέχονται υπηρεσίες και από την πολιτική σταθερότητα, πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο, στην Ελλάδα, τώρα, αλλά και καθ' όλη τη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας της. 
Διατηρώ ακόμη την ξεπερασμένη από πολλούς συνήθεια, να βλέπω γύρω μου, να μην κοιτάζω μόνο μπροστά μου, να χαιρετώ γνωστούς και φίλους στο δρόμο, να λέω "καλημέρα", "καλή εβδομάδα", "καλό μήνα" και 4 φορές το χρόνο "καλό φθινόπωρο" "καλό χειμώνα","καλή άνοιξη" και "καλό καλοκαίρι". 
Το περασμένο Σάββατο δοκίμασα να ευχηθώ "καλό φθινόπωρο" σε γείτονες που είχα να συναντήσω μήνες και η αντίδραση τους ήταν πολύ διαφορετική από το συνηθισμένο άλλων χρόνων ' είδα σκυμμένα κεφάλια, άκουσα μια μασημένη ανταπόδοση που χάθηκε μέσα στα δόντια και βγήκε τελικά ακρωτηριασμένη στον αέρα, εισέπραξα ακόμη και διαμαρτυρία: "Τι, καλό φθινόπωρο, ακόμη έχει ζέστη, άσε το καλοκαίρι να επεκταθεί όσο μπορεί περισσότερο και στο φθινόπωρο...". Καμία έκπληξη! 
Να εύχεσαι γενικά και αόριστα το "καλό" χωρίς να υπάρχουν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για να στηριχτεί αυτή η ευχή σου σε πραγματικές βάσεις της καθημερινής ζωής, καταλήγει να μην είναι τίποτε άλλο παρά μια ενοχλητική υπενθύμιση των δυσκολιών που έρχονται και θα μας ταλαιπωρήσουν όλους, όχι τόσο το φθινόπωρο, αλλά -κυρίως- τον χειμώνα.
Αλλά γιατί είναι τόσο στενοχωρημένος ο κόσμος;  Τι γιατί, θα μου πείτε, δε βλέπεις τι γίνεται; Δεν υπάρχει εργασία, χρήματα, έχουν αυξηθεί οι φόροι, δεν υπάρχει ούτε καν ελπίδα για βελτίωση στο άμεσο μέλλον, θέλεις κι άλλους λόγους
Ναι, το καταλαβαίνω, αλλά όταν επιλέγεις να χρησιμοποιήσεις ένα λεωφορείο όπου έχεις ξαναμπεί,  για να φθάσεις στον προορισμό σου, γνωρίζεις την αφετηρία και τον προορισμό του και -συνήθως έως ποτέ -  δεν επιλέγεις τον οδηγό του οχήματος. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει και με τους Έλληνες ψηφοφόρους που δεν φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει τη σημασία αλλά και την αξία του οδηγού, του οδηγητή, του πολιτικού και του ταγού που αναλαμβάνει να τους οδηγήσει. 
Αντιλαμβάνονται τον οδηγό του λεωφορείου ως οδηγό ταξί, στον οποίο θα ζητήσουν να τους μεταφέρει, όπου εκείνος προτιμά, αρκεί στον τόπο του προορισμού να "περάσουν καλά". Ο τόπος του προορισμού ήταν, για χρόνια,  μια θέση στο Δημόσιο, μια ευνοϊκή σύμβαση του Δημοσίου με την εταιρεία μας, μια εμπιστευτική πληροφορία για μετοχές στο χρηματιστήριο που θα ανέβαιναν. Κι όλα αυτά άρχιζαν με τηλεφωνικές επικοινωνίες, συνεχίζονταν με προσωπικές επαφές και τελείωναν με ζητο-κραυγές το βράδυ των εκλογών. 
Εδώ που τα λέμε, η διαδικασία δεν ήταν ιδιαίτερα απαιτητική, για την πλευρά των εξυπηρετούμενων -λίγη άγνοια του αντικειμένου της διαπραγμάτευσης, λίγη έλλειψη μόρφωσης, αρκετή καπατσοσύνη και μια εξαιρετικά ελαστική συνείδηση- και όλα επρόκειτο να πάνε "καλά". 
Τι συνέβη και, τελικά, δεν πήγαν όλα καλά; Μα, άλλαξε το κλίμα του παιχνιδιού! Δηλαδή; Το παιδικό παιχνίδι της "κομπίνας" της περιόδου '60-'90 αντικαταστάθηκε με το "σοβαρό" παιχνίδι του "χοντρού" τζόγου των διεθνών αγορών. Μη μου πείτε ότι δεν έχετε ακούσει τίποτε γι' αυτό γιατί δε θα σας πιστέψω. Η επαρχιώτικη κουτοπονηριά του λίγο-λίγο, έπρεπε να μεταμορφωθεί στην χωρίς επιφυλάξεις πώληση ολόκληρου του εαυτού μας και όχι μέρους του και μάλιστα σε συμφέρουσα τιμή. Η Ελληνίδα και ο Έλληνας δεν ήταν, και δεν είναι ούτε τώρα που μιλάμε, έτοιμοι να προσφέρουν τον εαυτό τους, παρά μόνο να παραχωρήσουν την ψήφο τους με τον ίδιο τρόπο που έδιναν το οικόπεδό τους ως αντιπαροχή για να εξασφαλίσουν ένα διαμέρισμα στην πολυκατοικία της Ενωμένης (;) Ευρώπης. Μόνο που δεν υπάρχουν πια περιθώρια διαπραγμάτευσης '  κανείς δε μας βεβαιώνει πως το διαμέρισμα που θα παραδοθεί θα είναι κατοικήσιμο, πως ο εαυτός μας θα παραμείνει αρτιμελής.
Τι να ευχηθούμε, μέσα σε αυτές τις συνθήκες; Άντε! Να είμαστε πραγματικά καλά, γεροί / γερές και δυνατοί / δυνατές και να ελπίζουμε πως θα διατηρήσουμε την ακεραιότητά μας. Κι όλα αυτά που ακούγονται πως "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει", "θα περάσει κι αυτό" και τα παρόμοια, μάλλον ως παραπληροφόρηση ηχούν προς το παρόν στα αυτιά μου..
Μήπως να ξαναρχίσουμε το λίγο-λίγο, το σιγά-σιγά και το λάου-λάου; Αν κινηθούμε αθόρυβα και μεθοδικά μπορεί να μη γίνουμε αντιληπτοί από τους άλλους την ώρα που θα επιχειρούμε να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας. Ο τρόπος που ξυπνάμε, δηλαδή αν γίνεται με βίαιο τρόπο (θόρυβο, φασαρία, εξαναγκασμό) ή αν ξυπνάμε μόνοι μας, όποια ώρα θέλουμε, αφού έχουμε χορτάσει ύπνο, πάντα έπαιζε ρόλο στη διαμόρφωση της διάθεσής μας στη διάρκεια της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα, μέχρι και του χρόνου!
 Ά...μπα, δε νομίζω πως διορθωνόμαστε! Εμείς θα πεθάνουμε ημιτελείς...και αγουροξυπνημένοι ...

Γιώργος Χατζηαποστόλου