- Είναι μεγάλη η απόσταση ανάμεσα στο θρανίο και το τραπέζι των βιβλιοθηκών και ανάμεσα στο τελευταίο και το γραφείο της κατοικίας καθενός από εμάς;
- Η απάντηση δεν είναι δύσκολο να δοθεί: αν αγαπήσαμε το σχολείο ως μαθητές, σπουδάσαμε και συνεχίζουμε δια βίου να μαθαίνουμε, διαβάζοντας βιβλία, βλέποντας ταινίες ή παρακολουθώντας εκπαιδευτικές και (γι αυτό) ψυχαγωγικές εκδηλώσεις (συνέδρια, διαλέξεις, παρουσιάσεις βιβλίων), η απόσταση δεν υφίσταται. Όλα αποτελούν μια φυσιολογική όσο και ομαλή συνέχεια ομοειδών χώρων και χρόνων.
Ένα παράδειγμα για να με καταλάβουν καλύτερα όσοι ήδη με καταλαβαίνουν. Την περίοδο 1978-1980, επισκεπτόμουν τακτικά τη Βιβλιοθήκη του Δήμου Αθηναίων που στεγαζόταν τότε
στον ημι-όροφο της οδού Αθηνάς 16 κοντά στην πλατεία Μοναστηρακίου. Ρόλο
επιμελητή-βιβλιοθηκονόμου της βιβλιοθήκης ασκούσαν ο γνωστός μεταφραστής και λογοτέχνης
Στέφανος Μπεκατώρος και (νομίζω) η Ζέφη Δαράκη (σύζυγος, όπως έμαθα αργότερα, του
λογοτέχνη Βύρωνα Λεοντάρη). Εκεί γνωρίστηκα -από κοντά- με την ποίηση του Γιώργου
Σεφέρη, του Οδυσσέα Ελύτη, του Γιάννη Ρίτσου, αλλά και με τον Γιώργο Ιωάννου.
Επειδή δεν εργαζόμουν αδυνατούσα να αγοράσω τα βιβλία, ούτε να τα δανειστώ (δεν το
επέτρεπε η βιβλιοθήκη), γι αυτό κατέφυγα σε λύση ανάγκης ' αποφάσισα, δοκιμαστικά,
να αντιγράψω ένα μικρό βιβλίο. Άρχισα, λοιπόν, με το βιβλίο του Γ. Ιωάννου Πολλαπλά κατάγματα. Τότε εξασκημένος από
το σχολείο έγραφα πολύ γρήγορα αλλά, φαίνεται πως δεν είχα υπολογίσει κάτι.
Καθώς αντέγραφα, μετά τις πρώτες σελίδες, φαίνεται πως με κάποιο υπερφυσικό
τρόπο"συντονίστηκα" με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγραφε ο συγγραφέας
και κάθε τόσο στριφογύριζα στη θέση μου από την προσπάθεια να πνίξω τα
γέλια που μου προκαλούσε το κείμενο δημιουργώντας αναπόφευκτα θόρυβο που ήταν ασύμβατος με
τις συνθήκες λειτουργίας της βιβλιοθήκης. Ο επιμελητής με κοίταζε άλλοτε με
αυστηρό και άλλοτε με ένα ύφος όλο κατανόηση γιατί γνώριζε τι πάει να πει επικοινωνία
κειμένου-αναγνώστη. Δεν με παρατήρησε και το εκτίμησα ιδιαίτερα, ώσπου κάποια
στιγμή δεν άντεξα να συγκρατούμαι, έβαλα το βιβλίο στη θέση του και αποχώρησα.
Άρχισα, λοιπόν, από την αρχή της δεκαετίας του '90 να δημιουργώ μια βιβλιοθήκη που συμπληρώνω έως σήμερα, αλλά με αργότερο ρυθμό από εκείνον με τον οποίο άρχισε να σχηματίζεται.
Θα είμαι ευτυχισμένος αν μελετήσω τον όγκο των βιβλίων που έχω ξεφυλλίσει, διαβάσει αποσπασματικά ή χρησιμοποιήσει περιστασιακά ως βιβλιογραφία για πανεπιστημιακές εργασίες ή ως αναρτήσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Γιώργος Χατζηαποστόλου
