Ψήφος "από καρδιάς"

Από τη στιγμή που έπαψαν να ισχύουν τα εκλογικά βιβλιάρια και το δικαίωμα της ψήφου έγινε προαιρετικό, διακρίθηκαν οι υπεύθυνοι πολίτες από τους ανεύθυνους ανθρώπους. Ο αδιάφορος για το αποτέλεσμα των εκλογών πολίτης δεν είναι ο ανεξάρτητος από αστικές, τυπικές συνήθειες, όπως αυτή του "εκλέγειν", ούτε ο απελεύθερος άνθρωπος που διαθέτει τον ελεύθερο χρόνο του όσο πιο ευχάριστα νομίζει, δεν είναι μόνο ο "ιδιώτης" πολίτης της αρχαίας Αθήνας, αλλά ο ηλίθιος (idiot) των Αγγλοσαξώνων. 

Οι κομματικές παρωπίδες καμιά φορά απουσιάζουν. Έτσι, όποιος έχει μάτια μπορεί να δει όχι μόνο μπροστά αλλά και γύρω του. Τότε, ψηφίζει κατά συνείδηση και κάποτε "από καρδιάς".

Δεν έχω παράπονο ' από τις εκλογές του 1981 που ψήφισα για πρώτη φορά έως χθες, οι άνθρωποι που ψηφίζω εκλέγονται ' αν ανήκουν και στο κόμμα που κερδίζει τις εκλογές αυτό είναι μια ευτυχής σύμπτωση, αν όχι, έχω την ικανοποίηση ότι άσκησα το δικαίωμά μου ώστε να εκλέγω ανθρώπους έμπιστους να διαχειριστούν τη βούλησή μου. Οι εκλογές δεν είναι μια απρόσωπη συνάθροιση ατόμων, μια συνέλευση ιδιωτών όπου "οι παριστάμενοι" αποφασίζουν ποιόν θα εκλέξουν  ' είναι η συγκέντρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του συνόλου των πολιτών που αποφασίζουν για τη ζωή τους και δεν εξουσιοδοτούν τους παρόντες να τους εκπροσωπήσουν΄ κατά την απουσία τους.

Όποιος δεν είναι παρών στους χώρους λήψης αποφάσεων που τον αφορούν άμεσα είναι άξιος της μοίρας του.

Επειδή η ενσυναίσθηση είναι απαιτητική διαδικασία, ίσως η ψήφος να ήταν περισσότερο αποτελεσματική αν δινόταν όχι "κατά συνείδηση" αλλά "κατά καρδιά".

Γιώργος Χατζηαποστόλου