Λευκό κρύσταλλο

αφιερωμένο στη Λίζα B.

Όσα παρακίνησα να έλθουν
κι όσα προσευχήθηκα να ζήσω,
ήρθαν και μου ζήτησαν ν’ αφήσω
όσα με τον έρωτά σου με καλούν.

Όμορφα χωρίσαμε το δείλι'
εγώ στο πεζοδρόμιο
κι εσύ στο κοσμοδρόμιο '
θυμάμαι, φίλησα το μέτωπό σου,
γιατί, αλίμονο - μισός -
τόσο μόνο μπορούσα,
να πλησιάσω, το μυαλό
που αγαπούσα.

Τα χείλη σου υγρά
μ’ αγκάλιασες μ’ ορμή,
το στόμα μου σημάδευες
μα βρήκες την πληγή
που φέρω χρόνια στο λαιμό'
κοντά στο φυλαχτό.

Βουβός ο πόνος, μα βαθύς,
τόσο, που αναρωτιέσαι
αν αντέχεις να πονάς στ’ αλήθεια
ή αν μονάχα έχεις ανάγκη να θυμάσαι
πόσο νωρίς απώθησες
της μοναξιάς το φόβο
που γέννησε το ρόλο,
τον ερωτικό.

Η αποπλάνηση αυτή
της δέσμευσης του έρωτα
το πάθος που πισωγυρνά σε χρόνο μυστικό,
αντέχουν να κρατήσουν μακριά
σαν ήχους γνώριμους,
αγαπημένους μετανάστες '
συναισθήματα κι εικόνες '
στηρίγματα, για ν’ απομείνεις όρθιος,
ώρες ατέλειωτες στο παραθύρι τ’ ανοιχτό,
ν’ αναπολείς στη δύση, την αστροφεγγιά,
τη μέρα που ο ήλιος βασίλεψε μικρός,
χωρίς ν’ αφήσει πίσω ούτε μια στάλα φως.

Γιώργος Δημητρίου Χ.

Οκτώβριος 2006

Η φωτογραφία προέρχεται από τον τόπο: http://www.fotosearch.gr/UNY791/u22453537/