Αιτία πολέμου

Είναι γνωστός και χιλιοειπωμένος όρος της διεθνούς διπλωματίας το casus belli. Μας απειλεί διαρκώς η Τουρκία πως η επέκταση των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου των νησιών μας από τα 6 στα 12 μίλια θα αποτελέσει αιτία πολέμου. Όμως αυτός ο πόλεμος αναβάλλεται εδώ και δεκαετίες. Όχι γιατί οι γείτονές μας έγιναν περισσότερο ειρηνόφιλοι ' ούτε επειδή εμείς γίναμε γενναιότεροι ή επειδή χαρακτηριζόμαστε από σοβαρότητα ως κράτος, αλλά γιατί, πολύ απλά, μια τέτοια σύγκρουση θα κοστίσει πολύ, τόσο"οικονομικά" στους δύο λαούς όσο και "γεωπολιτικά" στην Ατλαντική Συμμαχία όπου ανήκουμε.
Από τους λαούς μας ο πρώτος (η Τουρκία) μόλις πριν από λίγο καιρό βγήκε από το 'μνημόνιο' ενώ εμείς εδώ και μήνες παλεύουμε να πείσουμε πως είμαστε αξιόπιστοι δανειολήπτες και επομένως αξίζουμε τα δανεικά που μας προσφέρει η υπόλοιπη Ευρώπη.
Θα μου πείτε, όλα αυτά τα ξέρουμε, γιατί μας ζαλίζεις;
Ναι, αλλά πως θα γίνει η αντίστιξη, αν λείπει ο πρώτος όρος;
Αν αυτά συμβαίνουν στην πολιτική και τη διπλωματία, στην καθημερινή ζωή τα πράγματα φαίνονται αλλά δεν είναι απλούστερα. Είναι όλο και συχνότερο το φαινόμενο των ανθρώπων που ψάχνουν υπολείμματα τροφών στα σκουπίδια, παλιά ρούχα ή ανακυκλώσιμα υλικά που μπορούν να τους προσφέρουν ένα υποτυπώδες εισόδημα. Οι αναξιοπαθούντες δεν είναι λίγοι και δεν αποφεύγονται τριβές και συγκρούσεις μεταξύ τους για λίγη τροφή, ένα κουρέλι, χαρτιά, αλουμίνια, γυάλινα μπουκάλια. Ο καθημερινός κοινωνικός πόλεμος μαίνεται εδώ και χρόνια και έχει μόνο ηττημένους. Ηχούν ακόμη στ' αυτιά μου φράσεις του πατέρα μου και σύντομες ιστορίες από την εποχή της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα, όπου συνέβαιναν τα ίδια πράγματα: αδέσποτα (γάτες και σκύλοι) που φαντάζουν γεύματα πολυτελείας στα μάτια των πεινασμένων, εξαθλίωση, φτώχεια.
Βέβαια, και πάλι υπό γερμανική κατοχή βρισκόμαστε, όχι τόσο υπό 'στρατιωτική' -αν και χρωστάμε ακόμη στη χώρα αυτή τα όπλα που έχουμε αγοράσει (υποβρύχια, άρματα μάχης κλπ)- όσο, κυρίως υπό 'οικονομική' καθώς εμείς δεν παράγουμε τίποτε, ενώ η Γερμανία που βασίζει την οικονομία της στη βαριά βιομηχανία παράγει όλων των ειδών τα προϊόντα.
Θυμάστε πως τελειώνει η κλασική ελληνική κωμωδία "της κακομοίρας" με τον απίθανο Κώστα Χατζηχρήστο; Αυτός και το αφεντικό του αποχωρούν από την αυλή του σπιτιού όπου είχαν πάει για να αρραβωνιαστούν δύο κοπέλες που αγαπούσαν, χωρίς όμως να συμμερίζονται τα αισθήματά τους και οι κοπέλες. Κατέληγαν να πάρουν αγκαζέ ένα μπουκάλι και να φύγουν. Και πάλι καλά δηλαδή, αφού πήραν μόνοι τους το μπουκάλι και δεν τους το έδωσαν.

Πώς είχε πει όσους από τους Νεοέλληνες αποφεύγουν τις ευθύνες τους ο Διονύσης Σαββόπουλος; Να σας βοηθήσω; Είναι μια σύνθετη λέξη με 11 γράμματα που αρχίζει από ΄κ΄ και τελειώνει σε 'ς'.
Ναι, πολύ σωστά ' καλά θυμάστε! Έτσι τους είχε πει!