Ένας σημαντικός παλιός φίλος ήταν και ο Δημήτρης Λιαντίνης κι ας μην είχα τη χαρά να τον γνωρίσω προσωπικά παρά μόνο μέσα από τη διδασκαλία του (ταινίες στο Διαδίκτυο) και κυρίως, από τα βιβλία του. Ειδικότερα, το βιβλίο του, HOMO EDUCANDUS - Φιλοσοφία της αγωγής - (Αθήνα, 1984) με προκάλεσε με κάποιο τρόπο να σκεφθώ ποια θα μπορούσαν να είναι τα στοιχεία της φιλοσοφίας της αγωγής που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν ένα πολιτικό όν ώστε να θεωρείται καλλιεργημένος άνθρωπος και επομένως, άξιος πολιτικός. Σε αντίστιξη με τον πολιτικό αγνωστικισμό από τον οποίο χρόνια υποφέρει η πατρίδα μας, αναζήτησα τα χαρακτηριστικά στοιχεία αγωγής ενός πολίτη ώριμου και λειτουργικού μέσα στην κοινωνία. Έτοιμη απάντηση δεν έχω να προσφέρω γιατί συνεχίζω να ερευνώ το θέμα, αλλά ακόμη και αν είχα, δεν θα τη μοιραζόμουν μαζί σας . θα ήταν σαν να σας την υπέβαλα ή σα να προσπαθούσα να την επιβάλλω πλαγίως, πράγμα απόλυτα αντιπαιδαγωγικό. Απέδωσα την αιτία του φαινομένου της πολιτικής δυσλειτουργίας στους ολιγοβαρείς πολιτικούς που θέλουν να ανήκουν στο είδος HOMO POLITICUS και στους αφελείς -μέχρι παρεξηγήσεως- θεατές και ακροατές των πρώτων που τόσο μεγάλη ανάγκη έχουν να ενταχθούν κι αυτοί στην κατηγορία του HOMO EDUCANDUS, χωρίς ποτέ τους να κάνουν τον κόπο να διαβάσουν ένα βιβλίο ή να εργαστούν τόσο χειρωνακτικά όσο και πνευματικά. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, διαπιστώνω να ζουν και να υπάρχουν οι πολιτικοί για να θεωρητικολογούν και να υπόσχονται πράγματα που αδυνατούν ή αδιαφορούν να υλοποιήσουν. Οι αρχαίοι σοφιστές θα ήταν ίσως περήφανοι γι αυτούς, αν τους άκουγαν σήμερα, αλλά δεν θα ήθελα να μάθω ποια γνώμη θα είχαν γι αυτούς οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι.
Σήμερα, η απουσία συνάφειας ανάμεσα σε πολιτική και κοινωνία με
οδήγησε σε μια νοηματική «διασταύρωση»
με αποκύημα τον HOMO POLITICANTUS . ένα πλάσμα που γνωστοί θεατρικοί συγγραφείς όπως ο
Δημήτρης Ψαθάς και ο Αλέκος Σακελλάριος ονόμασαν Φον Δημητράκη, Θανασάκη τον
πολιτευόμενο, βουλευτή Καλοχαιρέτα (Στουρνάρα
288), Μαυρογυαλούρο και Γκρούεζα (Υπάρχει
και φιλότιμο) ή Απόστολο (Ένας ήρωας
με παντόφλες).
Τα τελευταία χρόνια, οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί συνήθισαν να κρύβουν τις σκέψεις και τις προθέσεις
τους πίσω από οικονομικούς όρους, δυσνόητους από τον κοινό πολίτη και τον
ψηφοφόρο μέσης νοημοσύνης. Τα έχουν καταφέρει, αν όχι να
ξεπεράσουν τις γνωστές καρικατούρες πολιτικών, ή πολιτικάντηδων, πάντως, να
σταθούν ισάξια δίπλα τους!
Παρόλα αυτά, η Δημοκρατία
παραμένει το καλύτερο σύστημα διοίκησης που θα μπορούσαμε -ποτέ- να έχουμε,
αλλά στην Ελλάδα, πάσχει από την έλλειψη αγωγής του ανθρώπινου κεφαλαίου, δηλαδή,
μεγάλου μέρους των πολιτικών και των πολιτών.
Γιώργος Δημητρίου Χ.
