Σχεδόν μισός αιώνας πέρασε από την εποχή όπου εκφωνήθηκε αυτός ο λόγος από τον ιερέα και κοινωνικό αγωνιστή, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο ρατσισμός υπάρχει σήμερα με μια νέα όσο και εκτεταμένη μορφή ' όχι πλέον ανάμεσα σε Λευκούς και Μαύρους, κυρίως μέσα στα όρια των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, αλλά, αυτή τη φορά, μεταξύ των πλουσίων εθνών του Βορά και των φτωχών λαών του Νότου της Ευρώπης.
Φτωχότεροι όλων, εμείς οι Έλληνες που αναζητούμε ελπίδα για την απόσειση της οικονομικής δουλείας που μόνοι μας εγκαταστήσαμε στη χώρα μας και την οποία εκμεταλεύθηκαν στο έπακρο οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας για να μας δανείσουν -με το αζημίωτο- και να μας σώσουν από τη χρεωκοπία. Φαίνεται, όμως, να αναζητούμε μάταια την ελπίδα γιατί -για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια- δεν έχουμε μια ιδεολογία και τον απαραίτητο ενθουσιασμό για να την ακολουθήσουμε: δεν έχουμε όνειρο!
Αισθάνομαι την ανάγκη να "αντιγράψω" και να "μεταγράψω" -στη δική μας κατάσταση- τις αρχές, την πίστη και το πάθος αυτού του ανθρώπου.
Λέω ν' αρχίσω με αφετηρία αυτή τη φράση:
"Αναζητώ ένα όνειρο!"
Είμαι
στη συγκινητική θέση να θέλω να σταθώ μαζί σας σήμερα, σε μια ομαδική δήλωση
συνενοχής που θα μείνει στην ιστορία ως η μεγάλη απογύμνωση ενός λαού -του
ελληνικού- από τις συνήθειες της προγονοπληξίας1, της
προγονολατρείας2, του νεοπλουτισμού, της ξενομανίας και της
εθελοδουλίας σε ξένα πρότυπα διαβίωσης και σε γηγενείς προκαταλήψεις και
εμμονές που χρόνια φέρει το έθνος μας.
Πέντε
χρόνια πριν, ένας Έλληνας ηγέτης (ο Κώστας Καραμανλής) -γόνος πολιτικής
οικογένειας -απέδρασε από την πολιτική σκηνή όταν απειλήθηκε η ζωή του- υπόθεση
τηλεφωνικών υποκλοπών- και όταν διαπίστωσε πως δε μπορεί να αλλάξει τον
ενεργειακό προσανατολισμό της χώρας, καθώς αποφάσισε να συγκρουστεί με τους
παραδοσιακούς «συμμάχους» της Ελλάδας (τους Αμερικανούς). Η παραχώρηση, από τη
μία πλευρά, του λιμανιού του Πειραιά σε
Κινέζους επενδυτές και η προμήθεια, μέσω αγωγού, φυσικού αερίου από Ρώσους
επενδυτές, από την άλλη, ισοδυναμούσε τόσο με μια σοβαρή προσπάθεια Χειραφέτησης
του ελληνικού λαού όσο και με μια Διακήρυξη Ανεξαρτησίας απέναντι στους Αμερικανούς. Τον προηγούμενο ηγέτη διαδέχθηκε ένας άλλος γόνος πολιτικής οικογένειας - ο Γιώργος Παπανδρέου- που παρέλαβε μια ετερότροφη οικονομία και πίστεψε πως μπορεί να την αναστηλώσει χρησιμοποιώντας τη διεθνή διπλωματία και τις πολιτικές επαφές που διέθετε, εκτελώντας, όμως, κατά γράμμα τις εντολές των Αμερικανών. Το γεγονός, ας πούμε πως -ως χαρακτήρας και ως πολιτική οντότητα- δεν είχε καμία σχέση με το αντικείμενο της άσκησης της πρωθυπουργικής εξουσίας καθαυτό, δε φαίνεται να τον απασχόλησε ποτέ ιδιαίτερα. Σήμερα, ενώ η συμφωνία για το φυσικό αέριο με τη Ρωσία ακυρώθηκε, και οι επενδύσεις είναι σπάνιες, οι Έλληνες ζουν τη μακρότερη νύχτα οικονομικής και πολιτικής αιχμαλωσίας των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών.
Εδώ και μερικά χρόνια, ο Έλληνας δεν είναι ελεύθερος. Η ζωή του εξακολουθεί, δυστυχώς, να δεσμεύεται από τις αλυσίδες του διαχωρισμού και των διακρίσεων. Σήμερα, ο Έλληνας ζει σε ένα μοναχικό νησί φτώχειας στο μέσον ενός απέραντου ωκεανού υλικής ευημερίας των πλούσιων χωρών της Β. Ευρώπης. Ο Έλληνας αισθάνεται εξόριστος στη ίδια τη γη του, ζώντας μια κατάσταση ντροπιαστική, αντί να είναι ο νόμιμος κληρονόμος μιας συνταγματικής δημοκρατίας με ανθρώπινο κοινωνικό και πολιτισμικό πρόσωπο.
Είναι φανερό σήμερα ότι η Ευρώπη δεν υποστηρίζει τα "αναφαίρετα δικαιώματα" της ζωής, της ελευθερίας και της επιδίωξης της ευτυχίας των πολιτών της και υπενθυμίζει διαρκώς -όπως οι αμετανόητοι τοκογλύφοι- ότι η οικονομική βοήθεια που προσφέρει έχει μόνο ιδιοτελή κίνητρα.
Και έτσι, αγωνιζόμαστε σε αυτόν τον καθαγιασμένο τόπο για να υπενθυμίσουμε στην Ευρώπη την πολύ επείγουσα πίεση του «τώρα». Αυτή δεν είναι ώρα να συμμετάσχουμε στην πολυτέλεια της δροσιάς ή να πάρουμε το καθησυχαστικό ναρκωτικό της σταδιακής και αργής ανάρρωσης. Τώρα είναι η ώρα να κάνουμε πραγματικές τις υποσχέσεις της δημοκρατίας. Τώρα είναι η ώρα να σηκωθούμε από τη σκοτεινή και έρημη κοιλάδα του ταξικού και κομματικού διαχωρισμού προς το ηλιόλουστο μονοπάτι της α-κομματικής κοινωνικής δικαιοσύνης. Τώρα είναι η ώρα να σηκωθεί το έθνος μας από την κινούμενη άμμο της κοινωνικής αδικίας προς το σταθερό βράχο της αδελφοσύνης και της δικαιοσύνης που στέκει στη μέση του στίβου για όλα τα παιδιά του Θεού.
Θα ήταν μοιραίο για το έθνος να αγνοήσει το επείγον της στιγμής. Αυτό το καυτό καλοκαίρι της δικαιολογημένης δυσαρέσκειας του Έλληνα δεν θα περάσει μέχρι να υπάρξει ένα αναζωογονητικό φθινόπωρο ελευθερίας και ισότητας. Το δύο χιλιάδες δεκατρία δεν είναι ένα τέλος, αλλά η αρχή. Και εκείνοι που ελπίζουν ότι οι Έλληνες χρειάζεται μόνο να εκτονώσουν το θυμό τους και, πως μόλις ικανοποιηθούν και ξυπνήσουν απότομα, τότε το έθνος θα επιστρέψει στην πρότερη οικονομική ευδαιμονία, απατώνται. Δεν θα υπάρξει ούτε ανάπαυση ούτε ηρεμία στην Ευρώπη μέχρι να αποδοθούν και στους Έλληνες τα ίσα δικαιώματα του Ευρωπαίου πολίτη.
Αλλά υπάρχει κάτι που πρέπει να πούμε στον λαό μας, ο οποίος στέκεται στο θερμό κατώφλι που οδηγεί στο ανάκτορο της δικαιοσύνης: κατά τη διαδικασία της απόκτησης της νόμιμης θέσης μας, εμείς δεν πρέπει να είμαστε ένοχοι άδικων πράξεων, ούτε να ψάχνουμε να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για ελευθερία πίνοντας από το ποτήρι της πίκρας και του μίσους. Πρέπει να κατευθύνουμε τον αγώνα μας στο υψηλό επίπεδο της αξιοπρέπειας και της πειθαρχίας, εκεί όπου η φυσική δύναμη συναντάται με τη δύναμη της ψυχής. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε η δημιουργική μας διαμαρτυρία να εκφυλιστεί σε φυσική βία γιατί πολλοί από τους Ευρωπαίους αδελφούς μας, όπως αποδεικνύεται από την παρουσία τους εδώ σήμερα, έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι η μοίρα τους είναι δεμένη με τη μοίρα μας.
Δεν μπορεί να περπατήσει μόνο του το Ευρωπαϊκό Γένος και καθώς προχωράμε μαζί, πρέπει να υποσχεθούμε ότι θα βαδίζουμε πάντα μπροστά και δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω.
Δεν μπορούμε ποτέ να ικανοποιηθούμε όσο :
·
ο Έλληνας
πολίτης είναι το θύμα της ανείπωτης φρίκης της αστυνομικής βαρβαρότητας,
·
τα σώματά μας,
βαριά από την κούραση του ταξιδιού, δεν μπορούν να ξαποστάσουν,
·
η βασική
κινητικότητα του Έλληνα κατευθύνεται από ένα μικρότερο γκέτο προς ένα
μεγαλύτερο, από την υποαπασχόληση προς την ανεργία,
·
τα λιγοστά αυτόνομα
παιδιά μας έχουν απογυμνωθεί από την κουκούλα τους και ληστεύουν για να
διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους δηλώνοντας:
«Ο αγώνας συνεχίζεται!»,
·
ένας Έλληνας της
επαρχίας ψηφίζει την φασιστική Χρυσή Αυγή ενώ ένας αστός στην Αθήνα, πιστεύει
ότι δεν υπάρχει τίποτα άξιο που να τον αντιπροσωπεύσει και ψηφίζει «λευκό».
Όχι, όχι, δεν είμαστε ικανοποιημένοι, και δεν πρόκειται να ικανοποιηθούμε μέχρι :
·
η οργή των
αδικημένων να ενωθεί με την εφαρμοσμένη δικαιοσύνη και να παρασύρει σαν ένα
ισχυρό ρεύμα όλα τα ξεπερασμένα κοινωνικά και πολιτισμικά στερεότυπα.
Έχουμε
ένα όνειρο ότι :
·
μια μέρα αυτό το
έθνος θα υψώσει τη θωριά του και θα ζήσει την αληθινή σημασία του πιστεύω του . δεν θα είναι περήφανο
μόνο για το αρχαίο παρελθόν αλλά και για το σύγχρονο παρόν του,
·
μια μέρα στα
ελληνικά βουνά και στις πόλεις, οι γιοι και οι κόρες όσων μετανάστευσαν, απολύθηκαν από τις
εργασίες τους ή αυτοκτόνησαν θα είναι σε θέση να καθίσουν μαζί στο τραπέζι της
αδελφοσύνης με όσους έστειλαν τα κεφάλαιά τους στην Ελβετία ή δημιούργησαν
παράκτιες εταιρείες για να αποφύγουν τη φορολόγηση των εσόδων τους από το
Ελληνικό Κράτος,
·
μια μέρα η
πολιτεία της Αθήνας, θα απαλλαγεί από την πνιγηρή ατμόσφαιρα που δημιούργησε η
ευρεία χρήση καυσόξυλων και θα ξαναχρησιμοποιηθεί πετρέλαιο που θα πωλείται από
μια κοινωνικά ευαίσθητη πολιτεία σε λογική τιμή ενώ
·
κάθε μορφή
κοινωνικής και οικονομικής καταπίεσης, θα έχει μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευθερίας
και δικαιοσύνης,
·
τα λίγα μικρά
παιδιά μας θα ζήσουν μια μέρα σε ένα έθνος όπου δεν θα αξιολογούνται οι πολίτες
από την αγοραστική τους δύναμη αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.
Έχουμε
ένα όνειρο σήμερα!
Το
αν η Ευρώπη μπορεί να γίνει ένα μεγάλο έθνος, αυτό απομένει να αποδειχθεί στην πραγματικότητα. Όταν επιτρέψουμε στην ελευθερία
να αντηχήσει, σε κάθε χωριό, κάθε κωμόπολη και κάθε πόλη, θα είμαστε σε θέση να
ζήσουμε εκείνη την ημέρα που όλα τα παιδιά του Θεού -Έλληνες και Ξένοι- που
κατοικούν στην Ελλάδα θα μπορέσουν να ενώσουν τα χέρια και να φωνάξουν:
Ελπίζουμε
τα πάντα . δεν φοβόμαστε
τίποτα . είμαστε, επιτέλους,
ελεύθεροι!
Σημείωση:
1 , 2 Οι όροι
ανήκουν στον Δημήτρη Γληνό.
Γιώργος Δημητρίου
