Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Μήπως ξέχασες τα παπούτσια σου;

Πρωτότυπος τίτλος: "Παπούτσι από το Ιράκ κι ας είναι μπαλωμένο..."
Πήγε ο Μπους, λέει, στο Ιράκ επίσκεψη για να δει τα στρατευμένα νιάτα της πατρίδας του που παραμένουν για χρόνια πολλά σε ξένες πατρίδες για να διαδώσουν παντού στον κόσμο τον αμερικανικό πολιτισμό που βασίζεται στην ελεύθερη έκφραση της βούλησης! Κι εκεί που οργάνωνε με θαυμαστό τρόπο τις άναρθρες κραυγές του, ξαφνικά ο πρόεδρος δέχθηκε ένα ιρακινό παπούτσι! Για την ακρίβεια, απέφυγε διαδοχικά να δεχθεί, δύο παπούτσια - ένα αριστερό και ένα δεξί - που του πέταξε εξοργισμένος Ιρακινός δημοσιογράφος. Αμέσως μετά, οι σωματοφύλακες του προέδρου, "αγκάλιασαν" τον Ιρακινό και τον "βοήθησαν" να ξαπλώσει στο πάτωμα, ενώ αυτός φώναζε βρισιές και κατάρες κατά του προέδρου.
Ο πρόεδρος, ανακουφισμένος που απέφυγε τα ιπτάμενα παπούτσια, όπως όλοι οι σοβαροί ηλίθιοι, είπε ένα αστείο με άψογη Τεξανή προφορά που συνοδεύτηκε από χλιαρά γέλια των παρισταμένων. Οι άλλοι πάντως, παρακολουθούσαν έκπληκτοι την επίθεση που δέχθηκε ο πρόεδρος καθώς σε ένα ιερό χώρο όπως ο χώρος των συνεντεύξεων - λέμε τώρα - είναι γνωστό ότι οι μουσουλμάνοι βγάζουν τα παπούτσια τους πριν, και ποτέ αφότου εισέλθουν σε αυτόν.
Είναι αλήθεια ότι απογοητεύτηκα λίγο, όταν είδα πως και το δεύτερο παπούτσι δεν βρήκε στόχο! Από την άλλη πλευρά χάρηκα, γιατί κάτι τέτοια επεισόδια δίνουν καινούργιες ιδέες σε νέους ακτιβιστές για πρωτότυπους τρόπους διαμαρτυρίας.
Από την πλευρά των Αμερικανών, ο μελλοντικός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, κατήγγειλε τις ιρακινές βιοτεχνίες ότι κατασκευάζουν παπούτσια από ευτελή υλικά, που τα καθιστούν αναξιόπιστα όταν παλιώσουν αρκετά και ο ιδιοκτήτης τους αποφασίζει να τα "πετάξει".
Το περιστατικό, πάντως, ξεκίνησε νέα μόδα στην Υφήλιο, καθώς οι αντεξουσιαστές διαδηλωτές, αντί για πέτρες και αυγά πετάνε πλέον σκαρπίνια, μπότες και τσόκαρα, που όχι μόνο είναι πιο εύστοχα, αλλά δίνουν και ξεχωριστό "χρώμα" στα επεισόδια. Ήδη, στην Αθήνα, ομάδα κουκουλοφόρων λεηλάτησε γνωστά καταστήματα υποδημάτων για να μαζέψουν πυρομαχικά, μια και οι πέτρες στο Σύνταγμα είναι πλέον δυσεύρετες...
ΥΓ: Ο ιρακινός τρομοκράτης αποκάλεσε τον Πρόεδρο και "σκύλο", πράγμα που προκάλεσε την οργή όλων των σκύλων που παρακολουθούσαν συγκεντρωμένοι μπροστά στις τηλεοράσεις τους ανά την Υφήλιο την ομιλία του προέδρου...". Από εκείνη τη στιγμή αλλυχτούν ασταμάτητα, χωρίς να ακούνε τις ακαταπόνητες προτροπές των αφεντικών τους να ηρεμήσουν. Επιτέλους, και τον Μπους, ενώ μοιάζει με άνθρωπο, επανειλημμένως τον έχουν πει "γουρούνι", αλλά δεν το έκανε ζήτημα!
Γιώργος Δημητρίου Χ.
Η φωτογραφία προέρχεται από τον τόπο: http://news.pathfinder.gr/world/iraq/521278.html
Το πρωτότυπο άρθρο δημοσιεύθηκε στο: http://peslac.pblogs.gr/2008/12/papoytsi-apo-to-irak-ki-as-einai-mpalwmeno.html τη Δευτέρα, 15 Δεκεμβρίου 2008 1:29 μμ

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Όσοι δεν έχασαν την ικανότητα να κλαίνε

Τετάρτη, 10 Δεκεμβρίου 2008 8:47 πμ
Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μαs

Η ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι ...;.
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ! Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε,
___________________________________
ΞΕΧΑΣΑΤΕ! Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ - ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς;
Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ! ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα,
ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μαs

Αναδημοσιεύεται από τον τόπο:
http://polygelio.pblogs.gr/2008/12/375227.html

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

"Ξεκλειδώνοντας" μια παλιά κλειδαριά

Το σύμβολο της εξουσίας (ο αστυνομικός) και της αντιεξουσιαστικής πάλης (ο νεαρός) συγκρούστηκαν και νίκησε ο δεύτερος. Ο νικητής δεν έζησε να χαρεί τη νίκη του. Η έλλειψη σεβασμού που έδειξε απέναντι στον ένστολο εκπρόσωπο της κρατικής εξουσίας έπρεπε να τιμωρηθεί και αυτό έγινε. Ο μικρός ενοχοποιείται γιατί είναι ύποπτος για τη δημιουργία ταραχών σε μια κοινωνία - την ελληνική - όπου όλοι οφείλουν να είναι ήρεμοι και ψύχραιμοι. Πρώτοι απ' όλους οι περισσότεροι από τους ηγέτες της πολιτικής εξουσίας δίνουν το καλό παράδειγμα, όντας σεμνοί και ταπεινοί - εξαιρούνται ορισμένοι υπουργοί (Παλιοκρασσάς, Τσιτουρίδης, Μαγγίνας, Ζαχόπουλος, Βουλγαράκης) και άλλοι που μου διαφεύγουν. Δεν πειράζει, δεν έχει νόημα να θυμόμαστε αυτά τα επώνυμα. Σημασία έχει να υπομένουμε τη φτώχια, την ανεργία και την ανελέητη φορολογία με στωϊκότητα. Η έκφραση του υπουργού της κυβέρνησης, μετά τα γνωστά γεγονότα, τα λέει όλα: "πρέπει να σταματήσουν οι ταραχές!". Με άλλα λόγια πρέπει να εξαληφθεί το σύμπτωμα, η αρρώστια δεν μας απασχολεί, αρκεί να μην έχει έντονα συμπτώματα. Η αρρώστια λέγεται ελλειμματική παιδεία, παγκοσμιοποιημένη αγορά εργασίας, στρεβλή κοινωνικοποίηση, ανίκανη πολιτική εξουσία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινούνται θύτης και θύμα. Καταλαβαίνω την αντίδραση των αντεξουσιαστών και υποστηρίζω το δικαίωμά τους να την ασκούν αλλά διαφωνώ με τα μέσα που χρησιμοποιούν, για να ενεργοποιήσουν την ελληνική κοινωνία: θίγουν το ατομικό συμφέρον των ανθρώπων που ανάμεσα στη σπασμένη βιτρίνα ενός μαγαζιού και τον θάνατο ενός ατίθασου παιδιού διαλέγουν το δεύτερο. Μια ακέραιη και λαμπερή βιτρίνα μπορεί να προσελκύσει το οικονομικό κέρδος και να θρέψει μια γυναίκα και ένα παιδί τουλάχιστον, δηλαδή δύο άτομα της οικογένειας του ιδιοκτήτη του μαγαζιού. Τρεις ζωντανοί είναι προτιμότεροι από έναν πεθαμένο, ο οποίος μάλιστα είχε το "θράσος" να υποστηρίζει την ιδεολογία του σε μια εποχή όπου οι ιδεολογίες αναπτύσσονται μόνο σε ελεύθερες νησίδες της ελληνικής κοινωνίας, όπως αυτή των Εξαρχείων. Στην εποχή των πολιτικών συμψηφισμών ανάμεσα στις ατασθαλίες μεταξύ των δύο μεγάλων ελληνικών κομμάτων, αλλά και μεταξύ των μικρότερων, επιτρέψτε μου αυτό τον ανίερο συμψηφισμό.
(Η φωτογραφία δημοσιεύεται στο in.gr)

Γιώργος Δημητρίου Χ.

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

Τα χ(ε)ιλιο-ειπωμένα τραγούδια

ΞΕΝΗ ΦΥΛΛΑ: «Τα τραγούδια του πατέρα»

(Εκδόσεις "Αιγέας": Χίος 2005)


Σχετικά με τον πρόλογο του Δήμου Αβδελιώδη...

Όπως θυμάμαι από την προσωπική μου εμπειρία, πράγματι η δεκαετία του ’50 και ιδιαίτερα οι αρχές της δεκαετίας του ’60, όπου άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, είναι η τελευταία περίοδος που θυμάμαι τον λαϊκό πολιτισμό ζωντανό και λειτουργικό στη ζωή των ανθρώπων της εποχής στην Ελλάδα.
Προσωπικά έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στην πόλη και, επομένως, αυτό το βιβλίο έρχεται να συμπληρώσει το κενό της γνώσης μου όσον αφορά την πολιτιστική δραστηριότητα των ανθρώπων της υπαίθρου εκείνη την περίοδο.
Οι πολιτιστικές δραστηριότητες των ανθρώπων της υπαίθρου, της ηπειρωτικής και της νησιωτικής Ελλάδας, μέσα από τον κώδικα επικοινωνίας - τη γλώσσα - συντηρούν τα ήθη και τα έθιμα ως διαχρονικά μορφώματα μιας αρχαίας Ελλαδικής κουλτούρας. Το γλωσσικό ιδίωμα κάθε περιοχής την χαρακτηρίζει και ταυτόχρονα διατηρεί και μεταδίδει τα ζωντανά γλωσσικά στοιχεία και τα στοιχεία της κίνησης του ανθρώπινου σώματος στους θεατές και ακροατές που έρχονται στις θεατρικές παραστάσεις και που πρόκειται να τα παρακολουθήσουν και στο μέλλον.
Η παιδική ηλικία και η παιδική ψυχή όπως μεταφέρεται από τη γραφίδα της κυρίας Φύλλα μας μεταφέρει την εικόνα του κόσμου μέσα από την οπτική του μικρού παιδιού αλλά και του ώριμου παιδιού που πολλοί φέρουμε ακόμη μέσα μας.


Σχετικά με τον πρόλογο του Βασίλη Φίλια...

Η κυρία Φύλλα έχει αναπτύξει για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες έντονη πολιτιστική δράση και στη Χίο αλλά και στην Αθήνα μέσα από τη διεύθυνση των Χιακών Πολιτιστικών Σωματείων. Με μια συστηματική και λεπτομερή ξενάγηση σε κάθε γωνιά της γης της Χίου, όπου γεννήθηκε και ζει και η ίδια, μας μιλάει για μια Χίο «περασμένη» αλλά όχι «ξεπερασμένη» και μέσα από τις παιδικές της αναμνήσεις, μας αναβαπτίζει στην εν πολλοίς λησμονημένη παιδική μας αθωότητα.


Τα τραγούδια του πατέρα

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο όνειρο ή στην πραγματικότητα της χιακής γης που μοιάζει με όνειρο.
Έτσι όπως "απογειώθηκε" η αφήγηση της πρώτης ιστορίας του ομώνυμου βιβλίου της κυρίας Φύλλα, μου υπενθύμισε ότι το αγαπημένο μου μεταφορικό μέσο είναι το αεροπλάνο. Απολαμβάνω ιδιαίτερα τις στιγμές που μπαίνει πετώντας στα σύννεφα και μου δίνει την εντύπωση πως αναπαύεται σε πουπουλένιο πάπλωμα, αλλά ξαφνικά, ανάμεσα από μια αναπάντεχη τρύπα του σύννεφου βλέπω κάτω ένα κομμάτι στεριά ή μια «μερίδα» θάλασσα. Μέχρι αυτό το ύψος μπορώ να δω τα πράγματα από ψηλά, τόσο μόνο μπορώ να δω τον κόσμο από ψηλά και να ξεγελαστώ, πως για λίγες στιγμές, τον κρυφοκοιτάζω, τον «ελέγχω», παίζω, ασήμαντος εγώ, τον ρόλο του Θεού του Παντοκράτορα.
Ψιθυρίζω: «Αγναντεύαμε κάτω τα μικρά νησιά...... να βάζουν την παλάμη αντήλιο και να μας κοιτάζουν λαγνεμένα να περνούμε ψηλά». (χωρίς σχόλια). Τα τραγούδια του πατέρα φτάνουν έως τα βορειοδυτικά παράλια της Αφρικής, ως την Κύπρο και ως την Παλαιστίνη.
Διαπιστώνω μετά πως, όπως στον πρωταγωνιστή έτσι, και σ' εμένα αρέσει να σφυρίζω πρώτα την μελωδία κάθε τραγουδιού που αγαπώ και μετά να τραγουδώ τα λόγια.
Τον καιρό που υπηρέτησα στη Λέσβο, τις ατέλειωτες ώρες που αγνάντευα το πέλαγο – μια τρίγωνη φέτα γαλάζιο μεταξωτό ύφασμα - απλωμένο ανάμεσα σε δύο πέτρινα στήθη της ξερής γης που μας φιλοξενούσε, τραγουδούσα τραγούδια αγαπημένα. Άσματα από το «Άξιον Εστί» του Ο.Ελύτη και τραγούδια του Σ. Κουγιουμτζή, του Μ. Λοϊζου, του Μ. Χατζηδάκη, του Μ. Θεοδωράκη, του Β. Τσιτσάνη, του Μπαγιαντέρα και του Χατζηχρήστου, του Μ. Χιώτη και άλλων. Στα διαλείμματα του εκλεκτού ρεπερτορίου μου θυμόμουνα το «Νέο Κύμα», τον αθάνατο Νίκο Ξυλούρη, τη Μαρίζα Κωχ, τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Λάκη Παππά, την Καίτη Χωματά, την Πόπη Αστεριάδη, τον Γιάννη Πουλόπουλο, την Αρλέτα, τη Ρένα Κουμιώτη. Πάντα έδινα μεγάλη σημασία στα λόγια των τραγουδιών που έγραψαν σημαντικοί ποιητές και στιχουργοί, όπως οι Βασιλειάδης, Παπαγιανοπούλου, Λειβαδίτης, Γκάτσος, Ελευθερίου, Παπαδόπουλος, Τριπολίτης, Νικολακοπούλου, Κατσούλης, Σούσης και άλλοι.

«Θεέ μου πρωτομάστορα μ΄ έκλεισες μέσα στα βουνά,
Θεέ μου πρωτομάστορα μ΄ έκλεισες μέσ’ στη θάλασσα!»

«Αχ! χελιδόνι μου πώς να πετάξεις
σ’ αυτό το μαύρο τον ουρανό,
αίμα σταλάζει το δειλινό και πώς να κλάψεις»

«Σε πεύκο ανέβηκα μεγάλο να δω που πήγε τα’ όνειρό μου,
μα εγώ δεν είδα τίποτ’ άλλο, από τον κουρνιαχτό του δρόμου...»

«Στο φιλντισένιο μου μαρκούτσι, γαλέρες έρχονται και πάνε,
ρεσάλτα κάνουνε οι μούτσοι κι οι πειρατές μεθοκοπάνε...
στο καπηλειό το λιμανίσιο....
Άχ! Θάλασσα, πικροθάλασσα, γιατί,
γιατί να σ’ αγαπήσω....»

«Βγήκανε τ’ άστρα κι οι κοπέλες με τα’ άσπρα
κατεβαίνουν στην κάτω γειτονιά.
Τα παλικάρια παρατάνε τα ζάρια
κι ανταμώνουν στου δρόμου τη γωνιά.
Στου παραδείσου τα μπουζούκια θα με πας
Κι αφού χορέψουμε και πάψει ο σαματάς
εφτά τραγούδια θα σου πω για να διαλέξεις το σκοπό
που θα μου πεις, για να σου πω το σ’ αγαπώ».

«Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο,
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.
Κοιμήσου Περσεφόνη, στην αγκαλιά της γης,
στου κόσμου το μπαλκόνι, ποτέ μην ξαναβγείς!
Εκεί, που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα,
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία,
άδεια κορμιά, σιδερικά, παιδιά κι ελάσματα»

«Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός,
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός,
μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά,
εγώ κι εκείνη – όνειρα, φιλιά –
το’ παιρν’ αγέρας κι η βροχή, μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά
και γλυκιά απαντοχή.
Αχ! Το σπιτάκι μας κι αυτό είχε ψυχή,
πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας...»

«Πήρα τη στράτα κι έρχομαι,
μεσ’ στη βροχή και βρέχομαι,
στα σκαλοπάτια σου, εγώ σφυρίζω,
άνοιξε μέσα για να μπω
και στρώσε μου να κοιμηθώ.
......
Να με στεγνώσεις με φιλιά
Μέσ’ στη θερμή σου αγκαλιά
και μη μ’ αφήσεις πια να ξαναφύγω,
κοντά σου πάρε με να ζω
και στρώσε μου να κοιμηθώ»

«Αντιλαλούνε τα βουνά, σαν κλαίω εγώ τα δειλινά,
περνούν οι ώρες θλιβερές σ’ ένα παλιό ρολόι
κι εγώ τους αναστεναγμούς, τους παίζω κομοπολόι..»

«Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει,
η κάθε σκέψη μου κοντά σου τριγυρίζει
δεν ησυχάζω και στον ύπνο που κοιμάμαι,
εσένα πάντα αρχοντοπούλα μου θυμάμαι»

«Η άμαξα μέσ’ στη βροχή, τράβα αμαξά μη μου βραχεί,
το κορίτσι πού’ ναι μέσα, όμορφο σαν πριγκηπέσα,
μη μου βραχεί.
Έβγα στην άσφαλτο αμαξά και στρίψε πάλι απ’ τη γωνιά.
Η βροχή όλο δυναμώνει, το κορίτσι μου κρυώνει,
μη μου βραχεί.
Τράβα αμαξά μου να χαρείς, όσο πιο γρήγορα μπορείς,
να μας πας για το τσαρδί μας, τη φωλίτσα τη δική μας,
τράβηξε βρε αμαξά»

«Πάρε με στο τηλέφωνο, λιγάκι να τα πούμε
και δώσ’ μου ένα ραντεβού για να συναντηθούμε.
Έστω κι απ’ το τηλέφωνο, στείλε μου τα φιλιά σου
και με τη φαντασία μου θα βρίσκομαι κοντά σου.
Πάρε με στο τηλέφωνο κι απ’ το γλυκό σου στόμα,
θέλω ν’ ακούσω να μου πεις
πως μ’ αγαπάς ακόμα!

«Περασμένες μου αγάπες
όνειρα που σβήσατε,
όσο μακριά κι αν πάτε, στη ζωή μου τριγυρνάτε
σαν χλωμά φαντάσματα,
περασμένες μου αγάπες του καιρού χαλάσματα.
Για δυό μάτια, για δυό χείλια κάποτε ξενύχτησα.
Ένιωσα ανατριχίλα, μέχρι της καρδιάς τα φύλλα,
σαν τα πρωτοφίλησα»

«Ήτανε μια φορά μάτια μου κι ένα καιρό
μια όμορφη κυρά αρχόντισσα, να σε χαρώ,
μια μικροπαντρεμένη.....»

«Αυτό τον κόσμο τον καλό, το χιλιο-μπαλωμένο,
βρε ράβε-ξήλωνε, ράβε-ξήλωνε, δουλειά να μη σου λείπει.
Αυτό τον κόσμο τον καλό, άλλοι τον είχαν πρώτα,
βρε ράβε-ξήλωνε, ράβε-ξήλωνε, δουλειά να μη σου λείπει.
Αυτόν τον κόσμο τον καλό,
σ’ εμάς τον παραδώσανε, γέλα φίλε μου, γέλα φίλε μου
δεν είναι και για λύπη!»

«Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό,
στάλα τη στάλα συναγμένο απ’ το κορμί σου,
σε τάσι αρχαίο μπακιρένιο, αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.
Πούθ’ έρχεσαι; Απ’ τη Βαβυλώνα!
Που πας; Στο μάτι του κυκλώνα!
Ποιάν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα!
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα!»
Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.
Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει»

«Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό,
κάτι πλούσιο και παράξενο, σαν τοπίο του βυθού,
ανθισμένες κερασιές κι απόγευμα ζεστό
και πολύχρωμο χορτάρι, ναι, για ν’ αποκοιμηθώ.
Αμαξάκια κάτασπρα φεύγουν απαλά
και με φέρνουνε σε σένα, ναι, στα μέρη τα παλιά.
Στο γαλάζιο θρόνο σου, χρυσό μανδύα φοράς,
και σε δυό λιοντάρια ήμερα τα πόδια σου ακουμπάς».

[Το Ελληνικό Τραγούδι – ζωντανή πολιτιστική παράδοση – ζει και συνεχίζεται.....]

Έχω ακούσει για τις νεράιδες και τα ξωτικά που βούβαιναν τα παιδιά αλλά και μεγαλύτερους, όπως μου το θύμισε το βιβλίο της κυρίας Φύλλα.
Σημειώνω πιο κάτω: «Τα έξοδα της οικογένειας μεγάλωναν...» - την γνωρίζω αυτή την κατάσταση.
Προσέχω σε άλλο σημείο του κειμένου: «Λες και είχε ήδη ξενιτευτεί κι από μακριά νοσταλγούσε.....» - έτσι αισθάνομαι διαρκώς, εδώ και 25 χρόνια!
Διαβάζω για ένα αόριστο χαμόγελο του κεντρικού ήρωα της ιστορίας. Ναι! Το ξέρω αυτό το «αόριστο χαμόγελο», έτσι χαμογελάει η μητέρα μου, έτσι χαμογελώ κι εγώ.
Θυμάμαι πως όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική θητεία στη Μυτιλήνη πολλές φορές έβαλα το χέρι μου αντήλιο ή, ακόμα καλύτερα, κοίταζα με τα κιάλια, όταν ήθελα να δω κατά την Ανατολή, σαν να μπορούσα να διακρίνω γνωστά πρόσωπα, που μάλιστα είχα την αίσθηση ότι «με περιμένουν!», όχι μόνο οι «νεκροί» που έγραφε η Διδώ Σωτηρίου, αλλά και οι ζωντανοί, που ούτε υποπτεύονται την ύπαρξή μου! Φαίνεται ότι "Το γαρ πολύ του έρωτος, [με την πατρώα γη μου] γεννά παραφροσύνη...".
Τελειώνοντας την πρώτη ιστορία μπορείτε να αφεθείτε σε μια εξαιρετικά περιεκτική περιγραφή της ιστορίας της Ελλάδας και της Χίου σε δύο, μόλις, σελίδες. Διαβάζω: «Αγάλματα αρχαίων θεών αναδύονταν απ’ τη Μεσόγειο» και ανθολογώ πρόσωπα και καταστάσεις: ο Απόλλωνας, ο Ίκαρος, ο Προμηθέας, ο Οδυσσέας, ο Κυκλαδικός πολιτισμός, ο Τρωϊκός Πόλεμος, η Κύπρος, ο Μεγαλέξανδρος, ο Χριστός, οι Ρωμαίοι και η Ακρόπολη της Αθήνας, οι Βυζαντινοί, οι πειρατές, οι Φράγκοι, οι Τούρκοι, η Ελληνική Επανάσταση του 1821, η «ολόμαυρη ράχη» των Ψαρών του Σολωμού. Τα τραγούδια του πατέρα, η φωνή του, «μικρό άστρο» - το άστρο της Βηθλεέμ», ερχόταν «να σταθεί πάνω στο θόλο του σχίνου [της φλεγομένης βάτου] και να μου φανερώσει τη γέννηση του κόσμου».
Μια συγγραφέας που μπορείτε να την παρακολουθήσετε ευχάριστα, αν κι εσείς αφήσετε τη φαντασία σας να πετάξει πάνω από τη Μεσόγειο, παντού στους τόπους που την περιβάλλουν.
Γιώργος Δημητρίου Χ.

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Ο Μαυρομάτης και ο "καταραμένος δράκος"

Πρωτότυπος τίτλος έργου:
"Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος δράκος".
Το βράδυ του Σαββάτου της 11ης Οκτωβρίου, ως καλεσμένος μιας αγαπημένης φίλης, είχα τη μεγάλη χαρά να παρακολουθήσω μια μοναδική παράσταση του Καραγκιόζη, χωρίς να πρόκειται για θέατρο σκιών! Ο γνωστός σε όλους «Καραγκιόζης» (τουρκική λέξη, στα ελληνικά σημαίνει μαυρομάτης) - κεντρικός χαρακτήρας του παραδοσιακού Ελληνικού και Τουρκικού Θεάτρου Σκιών - συχνά ταυτίζεται με το ίδιο το είδος θεάτρου που εκφράζει.
Στην Ελλάδα ο Καραγκιόζης, ως λαϊκός ήρωας εκπροσωπεί, το φτωχό, εξαθλιωμένο, κουτο-πόνηρο Έλληνα, που κατόρθωνε να επιβιώνει στο περιβάλλον της Τουρκοκρατίας και εξακολουθεί και σήμερα να επιβιώνει στο ανάλογο περιβάλλον της φτώχειας, της ανεργίας και της πολιτιστικής ευτέλειας που προωθεί η εν πολλοίς παγκοσμιοποιημένη αγορά.
Στην παράσταση ο Καραγκιόζης είναι πάντα καμπούρης και ξυπόλυτος, μένει σε παράγκα και συνδιαλέγεται με τον δουλοπρεπή όσο και ευέλικτο φίλο του Χατζηαβάτη που λειτουργεί ως μεσάζων ανάμεσα στον Καραγκιόζη (σύμβολο του φτωχού-λαϊκού χαρακτήρα) και στα σύμβολα της εξουσίας κυρίως τον Βελιγκέκα, (πρωτοπαλίκαρο του Πασά). Ο Πασάς κατοικεί σε παλάτι, απέναντι ακριβώς από το «σπίτι» του Καραγκιόζη και ο συμβολισμός είναι προφανής. Συμπαραστάτης στον αγώνα του Καραγκιόζη για επιβίωση είναι ο θείος του Μπάρμπα-Γιώργος (χαρακτήρας παραδοσιακός) που παραπέμπει στο επαναστατικό πνεύμα του 1821 που διατρέχει ακόμη κάθε Έλληνα. Τον καιρό του Καραγκιόζη ο Μπάρμπα-Γιώργος συνήθως έδερνε τον Βελιγκέκα και με τον τρόπο αυτό προστάτευε τον ανιψιό του από τον Πασά. Ο σύγχρονος Έλληνας (ο σκηνοθέτης) επαναστατεί ακόμη όταν προκαλείται κυρίως από Ξένους, και αμύνεται απέναντι στις αντιξοότητες αξιοποιώντας μέσα από τον χαρακτήρα του Μπάρμπα-Γιώργου τη ζωτικότητα που διακατέχει τους δραστήριους ανθρώπους της Ελληνικής επαρχίας. Η εκδοχή του Μεγαλέξανδρου, ενός από τα πολλά ευρήματα της παράστασης, όπως προβάλλεται, θα ικανοποιήσει ακόμη και τα γούστα του πιο απαιτητικού κοινού.
Τα θέματα της παράστασης κυμαίνονται από σκωπτικά και σατιρικά έως λυρικά και τραγικά, προκαλώντας στους θεατές, αυθόρμητο γέλιο, συγκίνηση και σε πολλές στιγμές ακόμα και ταύτιση τόσο με τον χαρακτήρα του Καραγκιόζη, όσο και τον αντίστοιχο του Μεγαλέξανδρου. Αυτή η συμπόρευση θεατρικών πρωταγωνιστών και θεατών συμβαίνει επειδή είναι ευανάγνωστη η παραπομπή των θεμάτων του έργου σε πραγματικές καθημερινές καταστάσεις που αφορούν τον κόσμο, σήμερα. Η συμπεριφορά του Καραγκιόζη δεν προβάλλεται ως πρότυπο προς μίμηση από τον σκηνοθέτη και δημιουργό της παράστασης Δήμο Αβδελιώδη, αλλά ως κοινωνικό φαινόμενο που αξίζει της προσεκτικής παρατήρησης κάθε θεατή, επειδή μπορεί να αναγνωρίσει σε αυτή στοιχεία του χαρακτήρα του ζώντα και ενεργά. Συχνά είχα την αίσθηση πως παρακολουθώ σκηνές από αριστοφανική κωμωδία, που περνούσε στο κωμειδύλλιο, στιγματιζόταν από τραγικές πινελιές και δεν απομακρυνόταν στιγμή από μια απόλυτη πειθαρχία και συνέπεια στην υπηρέτηση του μύθου του έργου καθαυτού. Αυτή η σκηνοθετική ακροβασία ανάμεσα σε διαφορετικά είδη θεάτρου, παλιούς και νέους κώδικες υποκριτικής και τεχνολογικές καινοτομίες στη σκηνική παρουσίαση, είχε τη συμπαράσταση ενός κοινού όπου μπορούσε κανείς να διακρίνει όλες τις ηλικίες. Παρέστησαν τόσο «γνωστοί και επώνυμοι», όσο και «άγνωστοι και επώνυμοι».
Το έργο υπενθυμίζει στο κοινό πως έχει πολιτιστική παράδοση και κοινωνική ταυτότητα και υποδεικνύει με την λεπτότητα του καλοχτισμένου παραμυθιού, που είχε η παράσταση, πως μπορεί να έχει και την ανάλογη κοινωνική δραστηριοποίηση. Αν εγώ, που δεν συμπαθώ τον Καραγκιόζη και το Θέατρο Σκιών μαγεύτηκα και ταξίδεψα στο όνειρο που υλοποιεί επί σκηνής, ο σκηνοθέτης, με υπέροχους φωτισμούς, ζωντανή μουσική και κίνηση των ηθοποιών που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, σκεφθείτε πόσο πολύ θα διασκεδάσει έναν ευνοϊκότερα διατιθέμενο από εμένα θεατή. Πολύ χαίρομαι που ξεπέρασα τις στερεότυπες αντιλήψεις μου και «συμμετείχα» σε μια παράσταση όπου ένιωθα ότι οι ηθοποιοί με αγαπούσαν και εγώ τους καταλάβαινα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, πως τα τελευταία λόγια της παράστασης, που εκφέρονται από ολόκληρο τον θίασο επί σκηνής, δεν ακούγονται από τα πολλά χειροκροτήματα!
Ευχαριστώ τον κύριο Αβδελιώδη για το δώρο μιας τέτοιας παράστασης.


Η παράσταση στεγάζεται στο Θέατρο Βεάκη (Στουρνάρη 32 - απέναντι από το Πολυτεχνείο).

Γιώργος Δημητρίου Χ.

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

Η διαχείριση του Ελληνικού πολιτισμού

Για την εποχή της μελαγχολίας
"Η εξουσία σου χαμογελάει μόνο όταν πρόκειται να σου δείξει τα δόντια της"
Μάνος Στεφανίδης
Για κάποιους, λοιπόν, "πολιτισμός" δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια κοσμική ευκαιρία για να συναντηθούν οι γνωστοί μεγαλοπαράγοντες, ν' ανταλλάξουν τα πιο ευκολοδιάβαστα σύμβολα του κοινωνικού τους prestige, που είναι βέβαια η σχέση με τας τέχνας και να προχωρήσουν έπειτα στις business και τους οικονομικοπολιτικούς τους διακανονισμούς.
Στα εικοσιπέντε χρόνια της υπηρεσιακής μου σχέσης με το ΥΠΠΟ.... [.....].... βλέπω τα ίδια γνωστά φθαρμένα και διεφθαρμένα πρόσωπα να "κάνουν παιχνίδι", κατά το χύδην λεγόμενο, και η νυν πολιτιστική νομενγκλατούρα να συνυπάρχει όλο και πιο θερμά με την προηγούμενη στο σταυροδρόμι που συναντιούνται ο σοσιαλισμός, η κοινοτοπία, ο κομφορμισμός και το συμφέρον.
Λυπάμαι τους εργάτες του πολιτισμού, που ελπίζουν και περιμένουν, τα εργαστήρια των νέων και προικισμένων δημιουργών, που είναι γεμάτα έργα τα οποία κανείς δεν θα δει ποτέ...
Βλέπετε, ζούμε στην εποχή της παντοδυναμίας των παραγόντων, στην εποχή της μελαγχολίας ... [όπου] κανείς ηγεμών δεν ενθουσιάζεται να ακούει δυσάρεστα πράγματα, τη στιγμή μάλιστα που κόλακες-οσφυοκάμπτες έχουν ήδη λάβει τις θέσεις τους για ν' αποδώσουν τιμές. [....] ο πολιτισμός χρειάζεται ρηξικέλευθες παρεμβάσεις και όχι διεκπεραίωση, ανθρώπους με πάθος και πάθη και όχι στυγνούς γραφειοκράτες ή θεωρητικούς της showbiz...
Ο πολιτισμός είναι ταυτόχρονα και μέσο και σκοπός, και αφορά συλλογικότητες αλλά και υποκείμενα, στο φαντασιακό όσο και στο οραματικό στοιχείο. [...] Από την εποχή της ρομαντικής εξέγερσής μας, το 1821, ο ελεύθερος στοχασμός αποτελεί σταθερό ζητούμενο. Αντ' αυτού η εκάστοτε πολιτική ηγεσία προωθεί τον πολιτισμό των "μεγάλων γεγονότων" [που κινούν] τον κυρίαρχο μηχανισμό [συνεπικουρούμενα από την] ευήθεια της τηλεόρασης αλλά και την εργαλειακή παιδεία που θερίζει δραματικά την ανυποψίαστη νεολαία.

Αναδημοσίευση από το FAQ 11 Σεπτεμβρίου 2008 (σ. 12)

Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Η έννοια της έδρασης

ΕΑΠ -
Γιώργος Δημητρίου Χ. 30/6/2006

Θέμα: "Η έννοια της έδρασης και μια εξήγηση της οικονομικής επίδρασής της στην κοινωνική πραγματικότητα"

Εισαγωγή
Η εργασία αυτή χωρίζεται σε δύο μέρη. Αρχικά, εξετάζεται σε γενικές γραμμές το νόημα της έννοιας της έδρασης. Στη συνέχεια, αναζητούνται μέσα στις διαφορετικές εκδοχές της παλιάς και ιδιαίτερα της νέας οικονομικής κοινωνιολογίας που παρουσίασαν ορισμένοι κοινωνιολόγοι, οικονομολόγοι και ανθρωπολόγοι όπως είναι ο Μαρκ Γκρανοβέτερ, ο Καρλ Πολάνυι, ο Κλίφορντ Γκρητς και ο Ρόναλντ Ντορ, εμπειρικά στοιχεία που συνθέτουν την οικονομική ερμηνεία της έννοιας της έδρασης. Προς αυτή την κατεύθυνση συγκλίνουν, οι αξιολογήσεις των θέσεων των προαναφερθέντων μελετητών σχετικά με την έννοια αυτή.
Η περίοδος που αρχίζει στη Δύση από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 σηματοδοτείται από την εισαγωγή από τον Νηλ Σμέλσερ του υποκλάδου της οικονομικής κοινωνιολογίας. Εκείνη την εποχή, ένας συνδυασμός παραγόντων, όπως: ο υψηλός βαθμός θεσμοποίησης της, η περιορισμένη επίδραση του μαρξισμού και η κυριαρχία των αγορών, συνετέλεσαν ώστε η οικονομική κοινωνιολογία να αναπτυχθεί περισσότερο στις ΗΠΑ σε σύγκριση με την Ευρώπη (Κονιόρδος, 2006: 33-34). Η εξέλιξη της οικονομικής κοινωνιολογίας παρουσιάζει μια στασιμότητα μέχρι τη δεκαετία του 1980, οπότε εμφανίζεται κυρίως με το έργο των Κ. Πολάνυι και Μ. Γκρανοβέτερ η «νέα» οικονομική κοινωνιολογία, τη μελέτη της οποίας επεκτείνουν, μεταξύ άλλων, οι Κ. Γκηρτς και Ρ. Ντορ (ο.π., σ. 22).
Παράλληλα με την ανάπτυξη της «νέας» οικονομικής κοινωνιολογίας, από τη δεκαετία του 1950 μέχρι το 1985, παρατηρούνται συγκλίσεις αλλά και αποκλίσεις ανάμεσα στην παλιά και τη «νέα» κοινωνιολογία. Κατ' αρχήν, παλιά και νέα οικονομική κοινωνιολογία συμφωνούν ότι η «οικονομική δράση αποτελεί μορφή κοινωνικής δράσης και ότι οι οικονομικοί θεσμοί είναι κοινωνικές κατασκευές» (ο.π., σ. 24). Όμως σε αντίθεση με την «παλιά», η νέα οικονομική κοινωνιολογία ασχολείται με τη μελέτη θεμελιωδών οικονομικών φαινομένων, όπως, για παράδειγμα, της παραγωγής, της διανομής και της κατανάλωσης, που αναλύονται από έννοιες και δομές όπως: κοινωνική έδραση, κοινωνική κατασκευή και κοινωνικά δίκτυα (ο.π., σ. 19). Στη συνέχεια, στο πλαίσιο της ανάλυσης βασικών οικονομικών και κοινωνικών εννοιών και δομών, θα επιχειρηθεί μια εξέταση της έννοιας της έδρασης.

Η έννοια της έδρασης
Γενικά, η λέξη έδραση προέρχεται από το ρήμα εδράζω, που σημαίνει «θεμελιώνω, βασίζω, εδραιώνω» (Μπαμπινιώτης, 2002: 549). Ειδικότερα, ο Σ.Μ. Κονιόρδος (2006: 26) κατέληξε μετά από έντονη αναζήτηση, να αποδώσει τον αγγλικό όρο embeddedness με την ελληνική λέξη «έδραση».
Η λειτουργία της έδρασης έρχεται να απομαγεύσει αρχέγονες προκαταλήψεις του ανθρώπου «για προσοδοφόρες ασχολίες» που προκάλεσαν την «εμφάνιση μιας “ψυχολογίας της αγοράς” [που με τη σειρά της οδήγησε στην] «οικονομία της αγοράς», ως θεσμού που δήθεν προηγήθηκε αυτού των οργανωμένων κοινωνιών. Άρα, η έδραση διασαφηνίζει τη «σύνδεση της οικονομικής ιστορίας με την κοινωνική ανθρωπολογία» (Πολάνυι, 2001: 47).

Οι οικονομικές ερμηνείες για την έδραση, των: Καρλ Πολάνυι, Κλίφορντ Γκηρτς, Μαρκ Γκρανοβέτερ και Ρόναλντ Ντορ.
Ο Καρλ Πολάνυι, προσεγγίζει, στο κείμενό του που τιτλοφορείται «Η Οικονομία ως Θεσμοθετημένη Διαδικασία», με μια ευρεία οπτική την οικονομική επιστήμη και θεωρεί ότι η μελέτη των οικονομικών φαινόμενων των βιομηχανικών κοινωνιών είναι χρήσιμο να επεκταθεί και στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες και αναφέρει το παράδειγμα της αγοράς του Κεντρικού Σουδάν κατά τον 19ο αιώνα (ο.π., σ. 143). Οι βασικές απόψεις του Πολάνυι εμπεριέχουν και την έννοια της έδρασης η οποία ενισχύει την άποψη ότι στη σύγχρονη κοινωνία η οικονομία συνδέεται άρρηκτα με τον θεσμό της αγοράς και ότι υπάρχει μια διάκριση ανάμεσα στο τυπικό νόημα της οικονομίας της αγοράς και στο ουσιαστικό νόημα της καθημερινής ζωής των ανθρώπων. Δηλαδή υποστηρίζει ότι η οικονομία είναι ουσιαστικά μια κοινωνική διαδικασία που χρειάζεται να εμπλουτιστεί με νέο νόημα (ο.π., σ. 23-24).
Με τα οικονομικά συμπεράσματα του Πολάνυι, όπως προκύπτουν από τη μελέτη των προκαπιταλιστικών κοινωνιών, συμφωνεί ο Κλίφορντ Γκηρτς στο δοκίμιό του για την «Οικονομία του Παζαριού». Κατ' αρχήν, στο κείμενό του τονίζεται η σημασία της αναζήτησης πληροφοριών από τους εμπορευόμενους σ' αυτό το είδος αγοράς (παζάρι), ώστε να μπορέσουν να αξιολογήσουν την πραγματική αξία των ανταλλάξιμων εμπορευμάτων, χωρίς να κινδυνεύουν να ζημιωθούν. Παράλληλα, η ανάλυση του Γκηρτς παρουσιάζει τη λειτουργία των κοινωνικών σχέσεων μέσα στη δομή της αγοράς, τα οποία ερμηνεύει η έννοια της έδρασης, αποκαλύπτοντας έτσι τα παραδοσιακά στοιχεία της κοινωνικής κατασκευής της αγοράς. Ο Γκηρτς αναφέρει το παράδειγμα μιας επαρχιακής πόλης «στους πρόποδες του Μεσαίου Άτλαντα στο Μαρόκο, [στα] «μέσα της δεκαετίας του 1960» και «παρόμοιες οικονομίες στην Ινδονησία, κατά τη δεκαετία του 1950» (ο.π., σ. 23,153-154).
Πάντως, το καταστατικό κείμενο της νέας οικονομικής κοινωνιολογίας, είναι το άρθρο του Μαρκ Γκρανοβέτερ «Οικονομική Δράση και Κοινωνική Δομή: το πρόβλημα της έδρασης», το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε το 1985 (ο.π., σ. 25-26).
Ο όρος «έδραση», με κάποιες διαφοροποιήσεις, αναλύει και εξηγεί την κατάσταση των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων και δομών των ανθρώπινων κοινωνιών στο παρελθόν αλλά και στη σύγχρονη εποχή, όπως εισάγεται από τον Πολάνυι και τον Γκρανοβέτερ, αντίστοιχα (ο.π., σ. 26).
Η πατρότητα της έννοιας της κοινωνικής έδρασης, ανήκει στον Πολάνυι από όπου την δανείστηκε ο Γκρανοβέτερ. Η διαφορετική άποψη του δεύτερου έναντι του Πολάνυι, έγκειται στο ότι οι οικονομικές δράσεις και τα οικονομικά φαινόμενα εδράζονται σε συγκεκριμένα (σύγχρονα) συστήματα κοινωνικών σχέσεων, όπως είναι οι διαδραστικές σχέσεις και οι κοινωνικοί θεσμοί και κανόνες. Δηλαδή, η οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων θέτει ρητούς περιορισμούς στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα (ο.π., σ. 26).
«Ο Γκρανοβέτερ, απορρίπτοντας -αυτό που ονομάζει “υπο-κοινωνικοποιημένη” αντίληψη του ανθρώπου από την οικονομία, καθώς και την “υπερ-κοινωνικοποιημένη” αντίληψη από την κοινωνιολογία, επιχειρεί, μέσω της έννοιας της κοινωνικής έδρασης, τη σύνδεση των οικονομικών δομών, διεργασιών και φαινομένων με το κοινωνικό περιβάλλον και πλαίσιο στο οποίο» οι οικονομικοί φορείς δραστηριοποιούνται (ο.π., σ. 26).
Δηλαδή γίνεται φανερό ότι το «κοινωνικο-πολιτισμικό στοιχείο» δεν αποτελεί κατώτερη κατηγορία, αλλά αντίθετα συνιστά βασικό μέρος των κοινωνιολογικών θεωρήσεων. Ακόλουθα, ο Γκρανοβέτερ, επισημαίνει το γεγονός ότι «τα οικονομικά φαινόμενα εδράζονται στο κοινωνικό» πεδίο και αντίστροφα, η κοινωνική συνιστώσα είναι, στην πράξη, προϋπόθεση για να ενεργοποιούνται οι οικονομικοί φορείς δράσης (ο.π., σ. 27).
Είναι αξιοσημείωτο ότι η έννοια της κοινωνικής έδρασης αποτελεί τον ενεργό πυρήνα της νέας οικονομικής κοινωνιολογίας. Καθώς, όμως, η θεώρηση της έννοιας της έδρασης δεν αναλύει τον ακριβή τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, έχουν προταθεί ειδικότερες έννοιες που την προσεγγίζουν πιο συγκεκριμένα, όπως αυτή της «δομικής έδρασης» των ανταλλαγών, η οποία περιορίζει τους τρόπους δράσης των δρώντων ή αυτές της «μικρο-», «μέσο-» και «μακρο-» έδρασης, όπως και της «απο-έδρασης» που αφορά την ολοκληρωτική απόσπαση ενός οικονομικού φαινομένου από το κοινωνικό πεδίο αναφοράς του (ο.π., σ. 27).
Στη συνέχεια ο Γκρανοβέτερ, αναλύει τη λειτουργία της έδρασης και διαπιστώνει τις επαφές μέσα στο πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, δηλαδή των δικτύων, καταδεικνύοντας την έδραση των οικονομικών δραστηριοτήτων στο κοινωνικό πεδίο. Επομένως, υιοθετεί την έννοια της «κοινωνικής κατασκευής της οικονομίας, ως δεύτερη μετά την έδραση έννοια-κλειδί του υποκλάδου», ενώ συνάμα επενδύει σε αυτά την προβληματική του για τον πιθανό τρόπο με τον οποίο «τα δίκτυα των διαπροσωπικών σχέσεων» συμβάλλουν «στη δημιουργία εμπιστοσύνης και στην αποθάρρυνση της αδικοπραγίας» (ο.π., σ. 28,194).
Εξάλλου, ο Γκρανοβέτερ προβάλλει τα είδη των «χαλαρών» και των «ισχυρών δεσμών» που συγκροτούν τα δίκτυα. Με χαλαρούς (έμμεσους) δεσμούς συνδέονται τα πρόσωπα που προσεγγίζουν διάφοροι κοινοί φίλοι και γνωστοί, οι οποίοι αποτελούν πηγές πληροφόρησης των μεσαίων κυρίως κοινωνικών στρωμάτων σε ζητήματα εξεύρεσης εργασίας. Από την άλλη πλευρά, οι «ισχυροί» δεσμοί, δηλαδή, οι άμεσοι οικογενειακοί ή φιλικοί δεσμοί, αποτελούν στοιχείο συνοχής των μελών των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Στους δεσμούς αυτούς στηρίζονται, κυρίως, τα άτομα των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων για να αποκτήσουν μια θέση εργασίας (ο.π., σ. 28).
Σε κάθε περίπτωση, τα πρόσωπα, ανεξάρτητα από την ταξική τους διαβάθμιση, επιδιώκουν στην πορεία αναζήτησης εργασίας και κοινωνικής καταξίωσης να εκμεταλλευθούν ευκαιρίες ή «ανοίγματα», στα πλαίσια ενός κοινωνικού δικτύου, τις λεγόμενες δομικές τρύπες σύμφωνα με τη θεωρία του Ρ. Μπερτ. Οι δομικές τρύπες αποτελούν χώρους στους οποίους είτε δεν υφίστανται κοινωνικοί δεσμοί ή υφίστανται χαλαροί επικοινωνιακοί δεσμοί ανάμεσα στα μέλη ενός δικτύου, με αποτέλεσμα ένα τρίτο πρόσωπο ή ομάδα που διαμεσολαβεί, να αποκτά εκεί τη δυνατότητα να διαχειρίζεται την πληροφόρηση μέσα στο δίκτυο. Με τον τρόπο αυτό τη θέση της αβεβαιότητας για την πληροφόρηση που έχουν οι επαφές του προσώπου στο δίκτυο αντικαθιστά μια μορφή επικοινωνιακής σύνδεσης, δηλαδή κοινωνικής έδρασης (ο.π., σ. 28-29).
Η κοινωνική «κατασκευή» των οικονομικών φαινομένων, είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας των δικτύων των κοινωνικών σχέσεων. Όταν όμως κατασκευαστούν, μετατρέπονται σε δομές και θεσμούς οι οποίοι δεσμεύουν και παγιώνουν τις καταστάσεις, δρομολογούν την ανάπτυξη σε συγκεκριμένους δρόμους, ούτως ώστε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα να θεωρείται ότι πάντοτε υπήρχαν (ο.π., σ. 29).
Ακόμη, ο Ρόναλντ Ντορ στο κείμενό του με τίτλο: «Αγαθή Προαίρεση και το Πνεύμα του Καπιταλισμού της Αγοράς», μελετά και συγκρίνει την ιαπωνική και τη βρετανική βιομηχανική αγορά προσπαθώντας να ανακαλύψει σταθερές οικονομικές και κοινωνικές συνιστώσες ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν με τη μορφή συνεκτικών στοιχείων της έδρασης στις μελλοντικές αγορές των μη Δυτικών χωρών (ο.π., σ. 254). Συγκεκριμένα, «ασχολείται με τη σχέση ανάμεσα στους κοινωνικούς κανόνες και τις υποχρεώσεις». Έτσι, εξετάζει αυτό που ορίζει ως «αγαθή προαίρεση», δηλαδή το απότοκο της προτεσταντικής ηθικής του Βέμπερ, και τη σημασία που αυτή η διάσταση έχει για την «προνομιακή σύναψη οικονομικών συμφωνιών» σε ευρύτερες περιοχές του κόσμου (ο.π., σ. 31).

Σύνοψη
Σε αυτή την εργασία εξηγείται η άποψη ότι οι θέσεις της νέας οικονομικής κοινωνιολογίας ερμηνεύουν, μεταξύ άλλων, την έννοια της έδρασης και εξηγούνται από αυτή.
Σήμερα, είκοσι χρόνια από την εμφάνιση της, η «νέα» οικονομική κοινωνιολογία, εισάγει την κοινωνιολογική θεώρηση σε όσα συμβαίνουν στη λειτουργία των αγορών, στα χρηματιστήρια, στις εξελίξεις στους χώρους εργασίας, στη διεύρυνση των κοινωνικών σχέσεων στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, στη μετανάστευση και σε θέματα όπως της οικολογίας, των κοινωνικών δικτύων, του γένους ή του κοινωνικού φύλου, όπως και του πολιτισμικού πλαισίου, καθώς και στον ευέλικτο περιορισμό τους. Συνολικά, η οικονομική κοινωνιολογία προτείνει το συγκερασμό των οικονομικών και κοινωνιολογικών προσεγγίσεων. Προς αυτή την κατεύθυνση στρέφεται το ώριμο έργο του Βέμπερ, το οποίο δοκιμάζει να διαμορφώσει μια «ολοκληρωμένη θεωρία για την αγορά» που θα δώσει νέο νόημα στην καθημερινότητα καθώς θα βοηθήσει στην έδραση των δημιουργικών δομών και λειτουργιών της παλιάς και νέας οικονομικής κοινωνιολογίας (ο.π., σ. 31). Άλλωστε, στην έννοια της ολοκληρωμένης αγοράς συγκλίνει και η υπόθεση του Πολάνυι ότι: «αν θεωρηθούν καταλλακτικά, [δηλ. ανταλλάξιμα], το εμπόριο, το χρήμα και η αγορά συνιστούν ένα ενιαίο σύνολο» (ο.π., σ. 136-137).
Επομένως, η οικονομική κοινωνιολογία φαίνεται πως μπορεί να συνδέσει τις κοινωνικές διαστάσεις με τα οικονομικά πράγματα είτε αναλύοντας την κοινωνική τους έδραση είτε διερευνώντας την κοινωνική τους δομή, αρκεί να υπάρξει καλή εποπτεία από την πλευρά των οικονομικών και κοινωνικών φορέων αυτής της πολιτισμικής εξέλιξης.

Βιβλιογραφία

Κονιόρδος Σ.Μ. 2006. Κείμενα Οικονομικής Κοινωνιολογίας. Εκδ. Gutenberg, Αθήνα, σ. 121-162, 183-220 και 331-360.
Μπαμπινιώτης Γ., 2002. Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας. Κέντρο Λεξικολογίας, Αθήνα, σ. 549.
Πολάνυι, Κ. 2001. Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός. Οι πολιτικές και κοινωνικές απαρχές του καιρού μας. εκδ. Νησίδες, Σκόπελος, σ. 47.

Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

Μια πολιτιστική ιστορία με ανθρώπινες προεκτάσεις

Πριν από τρία σχεδόν χρόνια ο πατέρας μου έκανε εγχείρηση αφαίρεσης χολής σε κεντρικό νοσοκομείο της Αθήνας. Κατά τη διάρκεια της σχεδόν εικοσαήμερης νοσηλείας του και της καθημερινής και πολύωρης παραμονής μου ως επισκέπτη στο νοσοκομείο γνώρισα έναν ηλικιωμένο ασθενή που υποβλήθηκε στην ίδια εγχείρηση που υποβλήθηκε και ο πατέρας μου. Αυτός ο άνθρωπος που καταγόταν από μια μικρή πόλη της Χίου μου έκανε έντονη εντύπωση καθώς είχε κάποια ιδιαίτερα όσο και αντιφατικά σωματικά και συμπεριφορικά χαρακτηριστικά. Ήταν ένας ρωμαλέος άντρας, γύρω στο 1,80 μ. ύψος, με έντονο πηγούνι και γαλήνιο βλέμμα, που βρισκόταν σε εξαιρετική κατάσταση για την ηλικία του και έπασχε από ακρομεγαλία (είχε δηλαδή πολύ μεγάλες παλάμες και ισχυρά ακροδάχτυλα) που νόμιζες ότι θα συντρίψουν ότι έπιανε στα χέρια του. Η συμπεριφορά του ήταν αντιστρόφως ανάλογη με την επιβλητική μορφή του. Ήταν ένας καλοκάγαθος νησιώτης, όπως είναι οι περισσότεροι άντρες των ελληνικών νησιών που μιλούσε χαμηλόφωνα. Μάλιστα δεν παρέλειπε να ευχαριστεί με κάθε ευκαιρία τον γιατρό που τον εγχείρησε και τον παρακολουθούσε και κάθε νοσοκόμα που την έλεγε "προϊσταμένη". Ήταν τόσο φιλικός που κάναμε παρέα για μια εβδομάδα. Περπατούσαμε στους διαδρόμους του νοσοκομείου, ήδη από την πρώτη μέρα μετά την εγχείρησή του. Μου εξηγούσε πως προτίμησε να κάνει την εγχείρηση παρότι ο γιατρός του του είπε πως δεν ήταν απαραίτητο, ούτε θα κινδύνευε η υγεία του αν δεν την έκανε. Ήταν φανερό πως δεν φοβόταν το νυστέρι ούτε και τίποτε άλλο σε αυτό τον κόσμο εκτός ίσως από τον θάνατο. Τον ρώτησα να μου εξηγήσει αν τα μεγάλα του άκρα ήταν κληρονομικό χαρακτηριστικό από κάποιον πρόγονό του. Πρός μεγάλη μου έκπληξη απάντησε αρνητικά και άρχισε να μου εξηγεί πως τα άκρα του άρχισαν να μεγαλώνουν γύρω στα 25 του χρόνια όταν άρχισε να ασχολείται εντονότερα με γεωργικές εργασίες και πήραν τελικά την τωρινή τους μορφή στα 35 του χρόνια περίπου. Δεν έχω γνωρίσει πιο ευγενικό και πιο προσεκτικό άνθρωπο όσον αφορά τη συμπεριφορά του απέναντι στους άλλους. Ακόμη και στο τρομαγμένο βλέμμα μου, όταν αυτό συναντούσε τα χέρια του, απαντούσε με μια λεπτή και χαμηλή φωνή που νόμιζες πως βγαίνει από το στήθος ενός υπεφυσικού μωρού. Το επώνυμο του αγαθού αυτού γίγαντα ήταν Κολόμβος και δεν ήταν καθόλου σπάνιο στην πόλη του, το Πυργί, αν θυμάμαι καλά, όπου υπάρχουν πολλές οικογένειες με αυτό το επώνυμο. Οι ιστορικοί ερευνητές προσπαθούν να θεμελιώσουν τη, μάλλον βάσιμη, θέση πως από τη Χίο καταγόταν τελικά ο Χριστόφορος Κολόμβος. Τελευταία γνώρισα μια γυναίκα, πάλι από τη Χίο, με δυνατά ακροδάχτυλα και την ίδια ευγένεια και ευαισθησία. Φαίνεται πως ο συνδυασμός αυτών των αντιφάσεων δεν είναι σπάνιος στην ιστορική παράδοση των ανθρώπων αυτού του νησιού. Οι άνθρωποι αυτοί με έμαθαν να ξεπερνώ, σχεδόν αυτόματα, τα ιδιαίτερα σωματικά χαρακτηριστικά και να αγαπώ την ανθρώπινη ποιότητά τους.
Γιώργος Δημητρίου Χ.

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008

Η ανάπτυξη της παιδαγωγικής κατά τα χρόνια του Διαφωτισμού

ΕΑΠ -
Γ. Δημητρίου Χ. - Αθήνα 20/01/2005

Θέμα: Αν ο Μεσαίωνας ήταν η εποχή του Θεού, ο Διαφωτισμός ήταν η εποχή του Ανθρώπου. Η αλλαγή αυτή εκφράστηκε μέσα από την ανάπτυξη της παιδαγωγικής κατά τα χρόνια του Διαφωτισμού.




Eισαγωγή



Σκοπός της εργασίας είναι να παρουσιάσει τη σχέση μεταξύ των παραγόντων που συνέτειναν στην αξιοποίηση της παιδείας από ευρείες κοινωνικές κατηγορίες πέραν της ανώτατης και της μεσαίας τάξης των ευρωπαϊκών κοινωνιών, κατά την εποχή του Διαφωτισμού (17ο και 18ο αιώνα) στην Ευρώπη.
Ο Μεσαίωνας ήταν η εποχή κατά την οποία η εκκλησιαστική εξουσία χρησιμοποιούσε τη φεουδαρχική σχέση μεταξύ του επίγειου άρχοντα και του υπόδουλου ανθρώπου με την πρόφαση ότι με τον τρόπο αυτό ισχυροποιεί την πίστη του ανθρώπου προς τον Θεό. Ο Διαφωτισμός ήταν η πνευματική και πολιτιστική κίνηση που επέβαλε τον ορθολογισμό και τις νέες μεθόδους στην επιστήμη, παρέκαμψε τον θρησκευτικό ολοκληρωτισμό, την εξουσία των ευγενών και επιδίωξε την κατάκτηση αγαθών όπως κοινωνική ισότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία για τον Άνθρωπο. Ουσιαστικός μοχλός σ’ αυτή την ευρεία πολιτική και θεσμική αλλαγή ήταν η ανάπτυξη της παιδαγωγικής κατά την περίοδο του Διαφωτισμού;


Ορισμός της έννοιας του διαφωτισμού και της παιδαγωγικής


Ως «διαφωτισμός» ορίζεται σύμφωνα με την κοινή παραδοχή η «πνευματική κίνηση που εκδηλώθηκε τον 18ο αιώνα και απέβλεπε στην απαλλαγή του ανθρώπου από τις προλήψεις και τις αυθεντίες και στη διάδοση της επιστημονικής γνώσης με την καλλιέργεια του ορθού λόγου»[1].
Ως παιδαγωγική ορίζεται «η επιστήμη που εξετάζει τη διδασκαλία, την εκπαιδευτική διαδικασία σε επίπεδο τόσο θεωρητικών αρχών όσο και εκπαιδευτικών μεθόδων». Ο παιδαγωγός είναι το «πρόσωπο που με την προσφορά του ασκεί σημαντική επίδραση στο σύνολο, διαμορφώνοντας αντιλήψεις και εμπνέοντας τους άλλους αποτελώντας γι’ αυτούς πρότυπο».[2]


Ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής


Ήδη από τα τέλη του 15ου αιώνα η κίνηση της Μεταρρύθμισης/ Αντιμεταρρύθμισης, έρχεται να αναμορφώσει την εκκλησιαστική παιδεία δίνοντας έμφαση στην επαγγελματική και πρακτική εκπαίδευση και την συστηματική μελέτη των πατερικών κειμένων . με πρωτεργάτη τον Λούθηρο να αρνείται κάθε «διαμεσολάβησης της Εκκλησίας ανάμεσα στα άτομα και στην εκπηγάζουσα από το θείο λόγο χάρη»[3] και να επισημαίνει: «Μια τέτοια κρίση που θα είναι ελεύθερη προέρχεται από την αγάπη και το φυσικό δίκαιο, πράγματα τα οποία φωλιάζουν σε κάθε νου».[4] Κατά τον 16ο αιώνα η επίδραση του Ουμανισμού στην εκπαίδευση (μελέτη των κλασικών γραμμά-των, ευρεία χρήση της καθομιλουμένης, η καλλιέργεια των τοπικών διαλέκτων, η ανακάλυψη της τυπογραφίας) επέτρεψε τον παράλληλο σχεδιασμό της εκπαίδευσης από την Πολιτεία και την Εκκλησία.
Οι πολιτικές, κοινωνικές και επιστημονικές αλλαγές που επήλθαν στην Ευρώπη κατά τον 17ο αιώνα όπως η ισχυροποίηση της κεντρικής εξουσίας του απολυταρχικού κράτους, η άνοδος της αστικής τάξης και η διεύρυνση των πρακτικών γνώσεων - ως αποτέλεσμα των νέων ανακαλύψεων, - οδήγησαν στην εμφάνιση δύο κύριων ρευμάτων στην εκπαίδευση.


Νέα κινήματα – πρόδρομοι της παιδαγωγικής του Διαφωτισμού


Το κίνημα του Ρεαλισμού, δηλαδή η εκπαίδευση με σκοπό την αξιοποίηση και την εφαρμογή της επιστημονικής γνώσης – πειράματα, έρευνα - που αποκτάται μέσω των αισθήσεων, όπως υποστήριζε ο Milton, στο πεδίο της καθημερινής εμπειρίας. Η παιδαγωγική βασίζεται στη αρχή της «δύναμης της τάξεως»[5] δηλαδή στον σεβασμό των νόμων της φύσης και οδηγεί, όπως πίστευε ο Comenius, στην ηθική διαπαιδαγώγηση. Σύμφωνα με την αρχή αυτή, «κάθε γνώση και κάθε κανόνας που βγαίνει απ’ αυτήν, πρέπει να εκφράζονται με διατυπώσεις όσο το δυνατόν σύντομες και ακριβείς».[6]
Το κίνημα του Ευσεβισμού, (ορθόδοξου προτεσταντισμού), που επιχείρησε να γεφυρώσει την επιστημονική γνώση και την χριστιανική πίστη με στόχο την διάδοση της παιδείας σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.




Κύριο μέρος


Σημαντικοί φιλόσοφοι – παιδαγωγοί κατά την εποχή του Διαφωτισμού


[Αφετηρία της εποχής του Διαφωτισμού υπήρξε η ανάπτυξη των επιστημών στην Αγγλία με σημαντικότερο εκπρόσωπο τον Locke στο έργο «Ένα δοκίμιο για την ανθρώπινη νόηση». Στη Γαλλία την κίνηση του Διαφωτισμού με χαρακτηριστικούς εκπροσώπους τους Voltaire, Rousseau στο έργο του «Αιμίλιος ή για την Εκπαίδευση» και Diderot στο «Πρόνοια για την Εκπαίδευση» και στην «Εγκυκλοπαίδεια», που άσκησαν δριμεία κριτική στους θεσμούς , θεωρήθηκαν ως πρόδρομοι της Γαλλικής Επανάστασης και θεμελιωτές της γερμανικής κλασικής φιλοσοφίας].[7]
Ο μεγάλος Άγγλος φιλόσοφος και παιδαγωγός John Locke ως προπομπός του Διαφωτισμού - του εκπαιδευτικού και πολιτικού κινήματος του 18ου αιώνα – υποστήριξε, σε αντίθεση με την άποψη των ρεαλιστών, ότι: η εμπειρία αποκτάται από τις αισθήσεις και τα αισθητηριακά δεδομένα επεξεργάζονται με το στοχασμό. Οι δύο αυτές συνιστώσες (εμπειρία-στοχασμός), «…για να αναγνωριστεί η προτεραιότητα της αγωγής έναντι της φύσης»[8] σχηματοποιούν την tabula rasa (άγραφο χαρτί) του ανθρώπινου πνεύματος με αποτέλεσμα την επίτευξη της αρετής, της σοφίας και των γνώσεων του ατόμου.
Στις θεωρίες αυτές βασίστηκε το κριτικό πνεύμα του Διαφωτισμού, ιδιαίτερα στη Γαλλία, όπου εκφράστηκε ανοιχτά το φυσικό δικαίωμα του ατό­μου για ισότητα και ελευθερία.
Η αρχική φράση του Rousseau στον «Αιμίλιο ή περί αγωγής» είναι: «Όλα είναι σωστά καθώς βγαίνουν από τα χέρια του Πλάστη, όλα εκφυλίζονται στα χέρια του ανθρώπου»[9] ορίζοντας την κατεύθυνση της παιδαγωγικής φιλοσοφίας του «φυσικού προορισμού του ανθρώπου».
Στο «Δοκίμιο περί των επιστημών και των τεχνών»[10] ο Rousseau προβάλλει τη θέση ότι οι επιστήμες και οι τέχνες, λόγω του περιεχομένου αλλά και του τρόπου παρουσίασής τους όχι μόνο δεν βοηθούν στον εξαγνισμό, αλλά αντίθετα είναι συνυπεύθυνες μαζί με κάθε μορφής κοινωνικό καθεστώς για τη διαφθορά των ηθών.
Στη θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου του Rousseau, το Κράτος μέσα από τους θεσμούς της οικονομίας και των κοινωνικών παροχών – εκπαίδευση, υγεία – αναλαμβάνει τον σχεδιασμό ενός εθνικού συστήματος εκπαίδευσης που ως παιδαγωγός, παρακολουθεί την εξέλιξη του ατόμου από τη νηπια­κή ηλικία, κατά την κρίσιμη περίοδο της εφηβείας, μέχρι την ενηλικίωση.
Στο έργο «Αιμίλιος» μέσα από τη σχέση του πρότυπου /αποκλειστικού παιδαγωγού με τον πρότυπο - μοναδικό μαθητή, ο Rousseau προβάλλει το ανθρώπινο, ψυχολογικό στοιχείο αυτής της έννοιας που ονομάζει «φυσική αγωγή», δηλαδή η συνεργία του φυσικού περιβάλλοντος και της χωρίς εξαναγκασμούς και τιμωρίες καθοδήγησης του παιδαγωγού προς τον μαθητή.
Ακόμη ο Rousseau θεωρούσε πως θα πρέπει να φέρουμε τον άνθρωπο σε επαφή με μια «φυσική» θρησκεία και να αποφασίσει όσο το δυνατόν αργότερα να αποδεχτεί, μια θετική εκδοχή θρησκείας που τον εκφράζει προσωπικά. Ο Rousseau με την παιδαγωγική του απορρίπτει κάθε μορφή εξουσίας (δικαστική, εκτελεστική, θρησκευτική) και κάθε μορφή εκπαιδευτικής ειδίκευσης σε κάποιο επιστημονικό κλάδο, λέγοντας για τον Αιμίλιο: «Όταν βγει από τα χέρια μου δε θα ’ναι βέβαια ούτε δικαστής, ούτε στρατιώτης, ούτε ιερέας, θα ’ναι πρώτα απ’ όλα άνθρωπος».[11]
Ο J. H. Pestalozzi επηρεάστηκε δημιουργικά από τον «Αιμίλιο» του Rousseau, όμως καταλογίζει σ’ αυτόν ότι: «οι ιδέες του δεν έφτασαν ποτέ στο σημείο να εντοπίσουν στη φύση και στην αγωγή ένα κέντρο ενότητας, » [….], «να διαφυλάξει την ανεξαρτησία του παιδιού», […], «ούτε να εναρμονίσει τον εσωτερικό του κόσμο με τον εξωτερικό»[12] Ο Pestalozzi αξιοποιώντας τα επιτεύγματα των ανθρωπιστικών επιστημών πρότεινε μια πρακτική παιδαγωγική μέθοδο που βασιζόταν σε ένα σύνολο αρχών τις οποίες μπορούσε να συμβουλεύεται ο παιδαγωγός πριν προβεί σε κάποια ενέργεια.
[«Αρχή της εποπτείας: Κάθε μάθηση περνά μέσα από τις αισθήσεις». θέση που συμφωνεί τόσο με τον εμπειρισμό του Locke όσο και με τις απόψεις του Rousseau περί των αισθήσεων ως διαύλων γνώσης.
«Αρχή της στοιχειώδους απλοποίησης: Σε όλους τους τομείς της εκπαίδευσης», υπάρχει η ανάγκη αναφοράς σε απλά – θεμελιώδη στοιχεία και προτείνεται η αποφυγή χρήσης πολύπλοκων παιδαγωγικών μεθοδικών σχημάτων. Η αρχή αυτή έλκει την προέλευσή της από τις πρωτεύουσες ποιότητες της θεωρίας του Locke.
«Αρχή της ολοκλήρωσης»: Σύμφωνα με την αρχή αυτή, σκοπός της εκπαίδευσης είναι η σταδιακή ολοκλήρωση της αυτόνομης δύναμης που αναπτύσσει κάθε παιδί για την απόκτηση γνώσεων. Στοιχεία της αρχής αυτής βρίσκονται σε δευτερεύουσα θέση στη θεωρία του Rousseau, όπου κυριαρχεί η επιδίωξη της «φυσικής» αγωγής και σε βασική θέση της θεωρίας του Locke.
«Αρχή της δραστηριότητας»: Σύμφωνα με την αρχή αυτή τα παιδιά συμμετέχουν στην παιδαγωγική δραστηριότητα ως ενεργά πρόσωπα που βρίσκονται σε διαρκή κίνηση.
Αυτή η τελευταία αρχή όπως και η «Αρχή της αυτενέργειας» του Pestalozzi προέρχονται από την έννοια της αυτενέργειας, όπως περιγράφεται από τον Rousseau και προκύπτει, ως ερέθισμα για τον νέο άνθρωπο, από τη σύνθεση - των αισθητηριακών δεδομένων και της διαδικασίας του στοχασμού - στην θεωρία του Locke.
Συμπερασματικά, ο Pestalozzi κατόρθωσε με τη μέθοδό του να οργανώσει την αφηρημένη έννοια της «φυσικής» αγωγής του Rousseau και να επιτρέψει σε κάθε άνθρωπο, με αφετηρία «αυτό που είναι», να αναζητήσει μέσα από την παιδαγωγική διαδικασία αυτό που «θα πρέπει να είναι».][13]
Οι ιδέες του Rousseau, όσον αφορά το περιεχόμενο της παιδαγωγικής του Διαφωτισμού, όπως οργανώθηκαν από την διδασκαλία του Pestalozzi επεκτάθηκαν κυρίως στη Γερμανία και στην κεντρική Ευρώπη, όπου αναπτύχθηκε το κίνημα του φιλανθρωπισμού, δηλαδή η επαναστατική κίνηση μιας ομάδας παιδαγωγών που προσδοκούσαν βασιζόμενοι στις αρχές της λογικής και της φύσης να θεμελιώσουν ένα καθολικό σύστημα παιδείας στη Γερμανία. Το παιδαγωγικό αυτό σύστημα των Γερμανών φιλανθρωπιστών απέδιδε την ίδια σημασία τόσο στη θεωρητική, όσο και στην πρακτική γνώση στα πλαίσια της εκπαίδευσης.
Ο J. B. Basedow και άλλοι παιδαγωγοί στα μέσα του 18ου αιώνα, ίδρυσαν παιδαγωγικά κέντρα με εκπαιδευτικό πρόγραμμα σύμφωνο με το πνεύμα του Διαφωτισμού. Την ίδια εποχή στη Γαλλία ο Condorset επιδιώκοντας την εφαρμογή μιας καθολικής (δωρεάν για τις δύο χαμηλότερες βαθμίδες) παιδείας χωρίς τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας , πρότεινε τη διάρθρωση της εκπαίδευσης, ανάλογα με τον πληθυσμό της πόλης ή του χωριού όπου θα έδρευαν, σε τέσσερις κατηγορίες: τη στοιχειώδη, τη δευτεροβάθμια, τα ινστιτούτα και τα (9) λύκεια . αντίστοιχα των πανεπιστημίων.
Κατά τον 17ο αιώνα εκτός από τα παραδοσιακά πανεπιστήμια της Ιταλίας, Γαλλίας και Γερμανίας, άρχισαν και στην Αγγλία και Ολλανδία να λειτουργούν, ανεξάρτητες από τον πολιτικό ή θρησκευτικό έλεγχο των πανεπιστημίων, εθνικές ακαδημίες και επιστημονικές εταιρίες με τη μορφή εξειδικευμένων κολεγίων. Οι εκπαιδευτικές αυτές δομές έως το τέλος του αιώνα, κατόρθωσαν να υποσκελίσουν τα πανεπιστήμια στην παραγωγή νέας γνώσης. Τα πανεπιστήμια κάτω από τη δυναμική του Διαφωτισμού έχασαν σταδιακά τον οικουμενικό χαρακτήρα που είχαν κατά τη διάρκεια του ύστερου Μεσαίωνα, απομακρύνθηκαν από τον θεολογικό προσανατολισμό τους, έγιναν εθνικοί θεσμοί και προσάρμοσαν το περιεχόμενο των «προ­γραμμάτων σπουδών» τους, που τότε ονομάζονταν «Σχολές», με βάση την κατηγοριοποίηση των νέων επιστημών, που είχαν προηγούμενα προωθήσει οι επαγγελματικές ακαδημίες. Λόγω της προτεραιότητας που δόθηκε από τα πανεπιστήμια στις φυσικές επιστήμες και την εξειδικευμένη επιστημονική κατάρτιση, επικράτησε για ορισμένες δεκαετίες του 18ου αιώνα η μονομερής καλλιέργεια των επιστημόνων που παρήγαγαν, και μόνο προς το τέλος του 18ου αιώνα κατόρθωσαν με μεταρρυθμίσεις να επαναπροσδιορίσουν την διάσταση των πολιτισμικών καταβολών του οικουμενικού ανθρώπου.




Σύνοψη


Το κίνημα του Διαφωτισμού ως ένα από τα σημαντικότερα πνευματικά κινήματα στην ιστορία του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού, μέσα από μια διαφορετική αντίληψη της έννοιας της φύσης, καθοδηγήθηκε από τις προοδευτικές αντιλήψεις που χαρακτήριζαν την αστική τάξη και επικεντρώθηκε σε μια κριτική της θρησκείας, της μοναρχίας, της κοινωνίας, πρεσβεύοντας την ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, πέρα από γλώσσα, φυλή ή θρησκεία και έχουν ίσα δικαιώματα συμμετοχής στην παιδαγωγική εξέλιξη.
Όμως, οι Διαφωτιστές υπερέβαλαν όταν θεώρησαν ότι, από τη στιγμή που θα εξέλειπαν η άγνοια και η θρησκοληψία, η γνώση που θα προέκυπτε από την εξέλιξη της παιδαγωγικής επιστήμης, ανεμπόδιστα θα αναθεωρούσε τις αρχές λειτουργίας της κοινωνίας και της ζωής των πολιτών. Τελικά, η αυτονομία του ανθρώπου, –που διαχειρίζεται τον ορθό λόγο και τον ελεύθερο νου μέσα σε ένα υλικό σύμπαν που το κυβερνούν νόμοι της μηχανικής, βρίσκει τη θέση του σε μια μοντέρνα θεώρηση της ιδανικής κοινωνίας και του ίδιου του ανθρώπου του μέλλοντος.



Βιβλιογραφία



Μπαμπινιώτης Γ., Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα : Κέντρο Λεξικολογίας 2002.
Πάπυρος – Λαρους, Γενική Παγκόσμιος Εγκυκλοπαίδεια, 5ος τόμος, Αθήναι: Εταιρεία Εγκυκλοπαιδικών Εκδόσεων 1964.

Chateau J., Οι μεγάλοι Παιδαγωγοί, Αθήναι: Κένταυρος 1958.

Houssaye J., Δεκαπέντε Παιδαγωγοί, Αθήνα: Μεταίχμιο 2000.

Luther Μ., Για την εγκόσμια εξουσία και μέχρι που εκτείνεται η υπακοή μας σ’ αυτήν, Αθήνα: Πόλις 2004.

Power Ε., Κληρονομιά της μάθησης, Ιστορία της δυτικής εκπαίδευσης, Πάτρα: ΕΑΠ 2001.

Reble A., Ιστορία της Παιδαγωγικής, Αθήνα: Παπαζήσης 1996.

Rousseau J. J.., Αιμίλιος ή για την Εκπαίδευση, Α΄ τόμος, Αθήνα: Αναγνωστίδης


Κατάλογος Παιδαγωγών κατά χρονολογική σειρά εμφάνισης


Κατάλογος εικόνων

1. Εμπροσθόφυλλο - Α. Ντύρερ: «προσευχή»
Οπισθόφυλλο - Η «Τρίτη τάξη» : (σκίτσο εποχής)


Πηγές φωτογραφιών

Luther M. - http://www.research.ibm.com/image_apps/luthp.html

Pestalozzi - http://www2.uni-jena.de/didaktik/did_02/pestalozzi.htm
(σκίτσο) - http://sfr.ee.teiath.gr/historia/historia/parart071.htm

[1] Γ. Μπαμπινιώτης, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, 2002, σ. 499

[2] Γ. Μπαμπινιώτης, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, 2002, σ. 1300

[3] Reble A., Ιστορία της Παιδαγωγικής, 1996, σ. 121

[4] Luther Μ., Για την εγκόσμια εξουσία και μέχρι που εκτείνεται η υπακοή μας σ’ αυτήν, 2004,σ.128

[5] Chateau J., Οι μεγάλοι Παιδαγωγοί, Κένταυρος, 1958, σ. 165

[6] Chateau J., Οι μεγάλοι Παιδαγωγοί, Κένταυρος, 1958, σ. 167

[7] Πάπυρος – Λαρους, Γενική Παγκόσμιος Εγκυκλοπαίδεια, 1964, 5ος τόμος, σ. 664

[8] Power Ε., Κληρονομιά της μάθησης, Ιστορία της δυτικής εκπαίδευσης, 2001, σ. 289

[9] Rousseau J. J., Αιμίλιος ,τόμος α΄, σ. 23

[10] Reble A., Ιστορία της Παιδαγωγικής, 1996, σ. 230

[11] Reble A, Ιστορία της Παιδαγωγικής, 1996, σ. 233

[12] Houssaye J., Δεκαπέντε Παιδαγωγοί, 2000, σ. 43

[13] Houssaye J., Δεκαπέντε Παιδαγωγοί, 2000, σ. 54-56, 60

Σάββατο 26 Ιουλίου 2008

Μια πραγματικά μελαχροινή Ελληνίδα

Μια διαφορετική Ελληνίδα
Η ιστορία της Καντίτζα Σανκό, της κυρίας από τη Σιέρα Λεόνε που συνόδευσε τον κ. Τσίπρα στη δεξίωση
ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΧ. ΧΕΚΙΜΟΓΛΟΥ (αποσπάσματα του άρθρου)

Αν δεν υπήρχε ο λόγος του Προέδρου της Δημοκρατίας, θα είχε κλέψει την παράσταση! Πέμπτη βράδυ στο Προεδρικό Μέγαρο και υπό το αυστηρό πρωτόκολλο της Προεδρίας της Δημοκρατίας μια ασυνήθιστη παρουσία τραβά επάνω της όλα τα βλέμματα των προσκεκλημένων του 34ου εορτασμού για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Είναι η Καντίτζα Σανκό, μια 23χρονη κοπέλα με καταγωγή από τη Σιέρα Λεόνε, που συνοδεύει τον πρόεδρο του ΣΥΝ κ. Αλ.Τσίπρα. Η κυρία Σανκό, δίχως ίχνος άγχους ή πλήξης, συνομιλεί με τον κ. Κ.Παπούλια, με τους αρχηγούς των κομμάτων, με τη στρατιωτική ηγεσία, ακόμη και με τη μητέρα του προέδρου του ΠαΣοΚ κυρία Μαργαρίτα Παπανδρέου. Με μεγάλη άνεση δίνει συνεντεύξεις στους τηλεοπτικούς ρεπόρτερ και γίνεται το πρόσωπο της βραδιάς 34 χρόνια μετά την πτώση της Δικτατορίας.
Μια χαρούμενη οικογένεια από το Φρίταουν
Η Καντίτζα Σανκό γεννήθηκε το 1985 στην πρωτεύουσα της Σιέρα Λεόνε, Φρίταουν. Οταν ήταν ακόμη βρέφος, ο πατέρας της Πάτρικ Σανκό ήρθε στην Ελλάδα για να σπουδάσει και να εργαστεί. Στα δύο της χρόνια, η μητέρα της Αουα Σανκό ακολούθησε τον σύζυγό της στη χώρα μας και η μικρή τότε Καντίτζα έμεινε με τη γιαγιά της. Εννέα χρόνια μετά, μεσούντος του εμφυλίου που διέλυσε τη χώρα, η γιαγιά της έφυγε από τη ζωή. Ελλείψει οποιουδήποτε προσώπου εμπιστοσύνης, οι γονείς της πήραν την απόφαση να τη φέρουν στην Ελλάδα. Στην ηλικία των 11, η Καντίτζα άφησε την πρωτεύουσα της Σιέρα Λεόνε και βρέθηκε μαθήτρια στην Αθήνα. Πήγε γυμνάσιο στη Βαρυμπόμπη, λύκειο στην οδό Λιοσίων και στη συνέχεια σπούδασε Νοσηλευτική σε ΤΕΕ. Σήμερα εργάζεται σε κομμωτήριο της Αγίας Παρασκευής. «Είμαι πολύ χαρούμενη για την Καντίτζα» σημειώνει η μητέρα της Αουα. «Ηρθαμε στην Ελλάδα πριν από 20 χρόνια, γιατί στην πατρίδα μου τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Δεν υπήρχαν δουλειές και μετά ήρθε και ο πόλεμος» λέει. Και προσθέτει: «Ηρθαμε για μια καλύτερη ζωή και τη βρήκαμε, όμως έχουμε σοβαρό πρόβλημα με τα χαρτιά».

ΤΟ ΒΗΜΑ -
http://www.tovimadaily.gr//Article.aspx?d=20080726&nid=9313178&sn=&spid=
Ημερομηνία δημοσίευσης 26/7/2008

Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

Μαζεύοντας τα "κομμάτια" μας!

Αθήνα
Συμφωνία υπέγραψε το υπουργείο Πολιτισμού με την Σέλμπι Γουάιτ, φιλάνθρωπο και συλλέκτρια αρχαιοτήτων, που έχει ιδρύσει το Ινστιτούτο Μελέτης του Αρχαίου Κόσμου στο Πανεπιστήμιο της Ν.Υόρκης. Το Ινστιτούτο προωθεί τη μελέτη του αρχαίου κόσμου, προκειμένου να επιστρέψουν στην Ελλάδα δύο αρχαιότητες από τη συλλογή της.
Οι αρχαιότητες αυτές, όπως θεωρεί το υπουργείο Πολιτισμού, είναι αντικείμενα παράνομης ανασκαφής και εξαγωγής από την Ελλάδα και η κ. Γουάιτ τις απέκτησε καλή τη πίστη.
Το πρώτο αντικείμενο είναι το άνω τμήμα επιτύμβιας στήλης που απεικονίζει έναν πολεμιστή και έναν νέο, η οποία χρονολογείται στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ.
Το κάτω μέρος της στήλης βρέθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 κατά τη διάρκεια ανασκαφής της Ελληνικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας σε ιδιοκτησία ιδιώτη στο Πόρτο Ράφτη Αττικής και σήμερα εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Βραυρώνας.
Για πρώτη φορά μετά από [τόσους αιώνες], τα δύο τμήματα της στήλης ενώνονται και θα εκτεθούν στον τόπο προέλευσής τους, ώστε να αποτελέσουν ένα ενιαίο και ακέραιο σύνολο.
Το δεύτερο αντικείμενο είναι ένας χάλκινος καλυκωτός κρατήρας που χρονολογείται περίπου στο 340 π.Χ. Σύμφωνα με Έλληνες αρχαιολόγους προέρχεται από την Πιερία στη Βόρεια Ελλάδα και κατά πάσα πιθανότητα βρέθηκε κατά τη διάρκεια παράνομης ανασκαφής σε βασιλικό τάφο της περιοχής.
Και οι δύο αρχαιότητες είναι σημαντικές και σπάνιες. Ο επαναπατρισμός τους θα πραγματοποιηθεί μέσα στον Ιούλιο, όπως ανακοινώνει το υπουργείο Πολιτισμού. Αρχικά θα εκτεθούν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας και στη συνέχεια θα μεταφερθούν σε μουσεία στις περιοχές προέλευσής τους.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
11/07/08 20:24

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Πότε επέστρεψε ο Οδυσσέας στην Ιθάκη;

Στις 16 Απριλίου 1178 π.Χ. ο Οδυσσέας βρήκε την Ιθάκη του
Αθήνα
Μετά από μελέτη των θέσεων των άστρων και του Ήλιου όπως αναφέρονται στην Οδύσσεια, επιστήμονες υποστηρίζουν ότι προσδιόρισαν την ακριβή ημερομηνία της επιστροφής του Οδυσσέα στην Ιθάκη και της εξόντωσης των μνηστήρων.
Ο Κ.Μπαϊκούζης του Αστρονομικού Παρατηρητήριου στη Λα Πλάτα της Αργεντινής και ο Μαρτσέλο Μαγκνάσκο του Πανεπιστημίου Ροκφέλερ στη Νέα Υόρκη κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Οδυσσέας έφτασε στην Ιθάκη στις 16 Απριλίου του 1178 π.Χ.
Και μπορεί οι ερευνητές να μην έχουν προσδιορίσει ακόμα εάν ο προορισμός του Οδυσσέα ήταν πράγματι η Ιθάκη, ή ίσως η Λευκάδα ή η Κεφαλλονιά, ωστόσο κατάφεραν να υπολογίσουν την ημερομηνία επιστροφής του στην πατρίδα του.
Σύμφωνα με δηλώσεις του κ. Μπαϊκούζη στην εφημερίδα Το Βήμα, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν τρεις αστρονομικές αναφορές για τον υπολογισμό της ημερομηνίας: την αναφορά σε ολική έκλειψη Ηλίου κατά την επιστροφή του Οδυσσέα, τη θέση της Αφροδίτης έξι ημέρες πριν την εξόντωση των μνηστήρων και την αναφορά στους αστερισμούς όταν ο Οδυσσέας φεύγει από την Καλυψώ.
Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι ο Όμηρος είχε γνώση των αστρονομικών φαινομένων. Η μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «Proceedings of the National Academy of Sciences», δεν αποδεικνύει, σύμφωνα με τον κ. Μπαϊκούζη «την ιστορικότητα της επιστροφής του Οδυσσέα, αλλά αποδεικνύει ότι ο Όμηρος γνώριζε ορισμένα αστρονομικά φαινόμενα που έλαβαν χώρα πολύ πριν από την εποχή του».

Newsroom ΔΟΛ
24/06/08 10:00

Κυριακή 22 Ιουνίου 2008

Γυναίκες και άνδρες: Μόνο σεξ ή και φίλοι;

Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Μπορεί μια γυναίκα να είναι φίλη με έναν άνδρα -και το αντίστροφο- χωρίς να υπάρχει απώτερος σεξουαλικός σκοπός; 'Μα οι άνδρες είναι από τη φύση τους κατακτητές', 'οι γυναίκες είναι ζηλιάρες', 'υπάρχει σεξουαλική ένταση μεταξύ των δύο φύλων' υποστηρίζουν κάποιες στερεότυπες αντιλήψεις. Ας δούμε όμως αν είναι στα αλήθεια έτσι.
Πράγματι, με τα κοινωνικά δεδομένα που ίσχυαν πριν από μερικές δεκαετίες, η καθαρά φιλική σχέση ανάμεσα σε έναν άνδρα και μία γυναίκα θεωρούνταν αδύνατη. Ο λόγος; Οι γυναίκες βρίσκονταν κατά κύριο λόγο στο σπίτι, οι άνδρες στο χώρο της εργασίας και οι επαφές μεταξύ τους είχαν ένα στόχο: τη σύναψη σχέσεων, προκειμένου να δημιουργήσουν οικογένεια. Ωστόσο, πέρα από αυτό, τα κοινωνικά δεδομένα εξυμνούσαν τις ρομαντικές σχέσεις ως το μόνο είδος σχέσης μεταξύ των δύο φύλων, απλούστατα γιατί αυτός ήταν ο σίγουρος δρόμος που οδηγούσε στο γάμο και τη διαιώνιση του είδους. Επικρατούσε μια επιλεκτική κοινωνική τύφλωση προς τις φιλικές σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων. Τα δεδομένα αυτά όμως έχουν ανατραπεί.
Κατ' αρχάς, άνδρες και γυναίκες δρουν πλέον στον ίδιο εργασιακό χώρο, μοιράζονται κοινά ενδιαφέροντα και κοινωνικές εμπειρίες. Οι επαφές τους εξυπηρετούν πολλαπλούς στόχους και όχι μόνο τη δημιουργία οικογένειας. Αυτή η αλλαγή των κοινωνικών δεδομένων τείνει προς μια κατεύθυνση: αν και έχει τις δυσκολίες της -όπως άλλωστε και όλες οι ανθρώπινες σχέσεις- καθιστά δυνατή την ουσιαστική φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών. Και δεν είναι μόνο αυτό, αφού υπάρχουν πλέον λόγοι για την ύπαρξη και την εδραίωση τέτοιων φιλιών.
Καθώς ένα άτομο κοινωνικοποιείται, μαθαίνει τους κανόνες που ορίζουν πώς πρέπει να φερθεί σε φιλίες με άτομα του ίδιου φύλου: τα αγόρια ασχολούνται με σπορ και ομαδικά παιχνίδια, τα κορίτσια μιλούν και μοιράζονται εμπειρίες -και μεγαλώνοντας συνεχίζουν και τα δύο φύλα πάνω στο ίδιο μοτίβο. Επίσης, ο άνθρωπος μαθαίνει πώς να φερθεί στο άλλο φύλο σε μια ρομαντική σχέση: πώς να δείξει το ενδιαφέρον του, πώς να συμπεριφερθεί κατά την έξοδο, να παντρευτεί και να κάνει παιδιά κ.ο.κ. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν υπάρχουν κοινωνικοί κανόνες για ενδεχόμενη φιλία μεταξύ γυναικών και ανδρών.
Ο Don O' Meara, Ph.D., καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι στις ΗΠΑ, δημοσίευσε μια έρευνα-ορόσημο για τα εμπόδια που παρεμβάλλονται στις σχέσεις των δύο φύλων, δυσκολεύοντας την εδραίωση μιας πραγματικής φιλίας. Ποια είναι αυτά τα εμπόδια;
1: Ορισμός της σχέσης
Πρόκειται για φίλους ή εραστές; Προφανώς, υπάρχει πλατωνική αγάπη, με την έννοια μιας γενικότερης έλξης προς το άλλο φύλο στα πλαίσια μιας φιλίας. Όμως, ο διαχωρισμός ανάμεσα στα ρομαντικά, τα σεξουαλικά και τα φιλικά αισθήματα είναι πολύ δύσκολος. Ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, κάποιο από αυτά καταλαμβάνει την πρώτη θέση, για να αντικατασταθεί από ένα άλλο, όταν αλλάξουν και οι συνθήκες. Οι πιο πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν κάποιο άτομο του άλλου φύλου που αγαπούν, περνούν καλά μαζί του, επιδιώκουν την παρέα του, αλλά δεν θα ήθελαν και δεν έχουν κάνει βήματα για να το πλησιάσουν ερωτικά και να το ζητήσουν σε γάμο. Τι σημαίνει αυτό;
2: Ξεπέρασμα της έλξης
Ας μιλήσουμε για σεξ! Η πεζή πραγματικότητα θέλι πίσω από κάθε φιλική σχέση μεταξύ ανδρών και γυναικών να παραμονεύει η 'απειλή' της σεξουαλικής επιθυμίας. Ένα απλό πλατωνικό αγκάλιασμα μπορεί πολύ εύκολα να αποκτήσει μια πιο ερωτική σημασία. Είτε το θέλουμε είτε όχι, την έλξη δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε. Μια μεγάλη έρευνα σε 150 εργαζόμενους, που ερωτήθηκαν σχετικά με το τι τους αρέσει και τι όχι στις φιλίες ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες, έδειξε ότι στις γυναίκες δεν αρέσει κυρίως η σεξουαλική ένταση που υπάρχει, ενώ απεναντίας οι άνδρες απάντησαν ότι η σεξουαλική έλξη ήταν ένας βασικός λόγος για να ξεκινήσουν μια φιλία με μια γυναίκα και ότι κάτι τέτοιο θα έδινε περισσότερο βάθος στη σχέση τους. Γεγονός είναι ότι το 62% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι η σεξουαλική ένταση ήταν παρούσα στις φιλικές σχέσεις τους με το άλλο φύλο.
3: Εδραίωση ισοτιμίας
Στο θέμα της φιλίας ξεκινάμε από το δεδομένο ότι πρόκειται για μια σχέση μεταξύ ίσων. Αλλά, όπως επισημαίνει ο Δρ O΄Meara, σε κοινωνίες στις οποίες οι άνδρες είναι πάντα λίγο πιο 'ίσοι' από τις γυναίκες και στις οποίες υπάρχει ανδρική κυριαρχία, ο κίνδυνος της ανισότητας σε μια φιλική σχέση είναι υπαρκτός. Θέματα δύναμης, εξουσίας και πρεστίζ μπορεί να εμπλακούν σε μια φιλία ανάμεσα στα δύο φύλα και να αλλοιώσουν τη μορφή της.
4: Το μάτι της κοινωνίας
Οι αμφισβητίες ζουν ανάμεσά μας! Η κοινωνία μας πιθανότατα δεν είναι εντελώς έτοιμη να δεχτεί την ύπαρξη μιας φιλίας ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες χωρίς σεξουαλικό υπόβαθρο. Οι στενές σχέσεις ανάμεσα σε ανθρώπους του αντίθετου φύλου βρίσκονται στο στόχαστρο των ερωτήσεων και των σχολίων των άλλων: 'Σίγουρα είναι απλώς φιλία;'.
5: Ο τόπος συνάντησης
Πού γίνονται οι γνωριμίες που οδηγούν στη φιλία; Καθώς η αγορά εργασίας ανοίγει τις πύλες της διάπλατα στις γυναίκες και πολλά παραδοσιακά 'ανδρικά' επαγγέλματα τώρα είναι ανοιχτά και σε εκείνες, τα δύο φύλα έχουν πολλές ευκαιρίες συνύπαρξης και συγχρωτισμού σε ένα περιβάλλον που από μόνο του δεν είναι ερωτικά φορτισμένο.
Παρ' όλα αυτά, οι ευκαιρίες για αλληλεπίδραση είναι λίγες, όπως προκύπτει από απλή παρατήρηση των ομάδων που δημιουργούνται ήδη από μικρές ηλικίες: τα αγόρια με τα αγόρια και τα κορίτσια με τα κορίτσια, και όποιος αποκλίνει από αυτό έχει κάτι... στραβό! Καθώς ο καθένας μαθαίνει κώδικες επικοινωνίας με αντιπροσώπους του ίδιου φύλου, διαμορφώνει διαφορετικό τρόπο επαφής με το άλλο φύλο, γεγονός που σημαίνει ότι και τα κανάλια της επικοινωνίας θα έχουν στόχο την εύρεση σεξουαλικού συντρόφου. Έτσι, μην έχοντας πρότυπο για φιλία με το άλλο φύλο, το ενδεχόμενο αυτό δεν νοείται! Μάλιστα, αυτό συνεχίζεται και στην υπόλοιπη ζωή των ανθρώπων: αν προσέξουμε γύρω μας σε πάρτι, ταβέρνες ή χώρους διασκέδασης, θα παρατηρήσουμε ότι συνήθως οι άνδρες συσπειρώνονται σε μια γωνιά και οι γυναίκες σε μια άλλη, διαμορφώνοντας τις δικές τους ομάδες γνωριμίας, φιλίας και επικοινωνίας.
Παρ' όλο που πρόκειται για υπαρκτά εμπόδια, η φιλία μεταξύ των δύο φύλων δεν είναι απλώς εφικτή, αλλά, σε τελευταία ανάλυση, επιβάλλεται, αν πρόκειται οι άνδρες και οι γυναίκες να συνυπάρξουν στη δουλειά, τη διασκέδαση και την κοινωνική ζωή.
26/11/2006 16:8

Άνδρες και γυναίκες σκέφτονται διαφορετικά

ΤΟΥ MΑRΚ HΕΝDΕRSΟΝ

Άνδρες και γυναίκες σκέφτονται πραγματικά με διαφορετικό τρόπο, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που διεξήχθη... με επικεφαλής γυναίκα και της οποίας τα αποτελέσματα έδειξαν ότι υπάρχουν γενετικές διαφορές όσον αφορά τον εγκέφαλο των δύο φύλων. Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Ουψάλα στη Σουηδία εντόπισαν εκατοντάδες γονίδια που εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο στον αρσενικό και στον θηλυκό εγκέφαλο, γεγονός που μαρτυρεί ότι πολλά μοτίβα της συμπεριφοράς ανδρών και γυναικών είναι πιθανόν να έχουν τις ρίζες τους όχι μόνο στην ανατροφή ενός ανθρώπου, αλλά και στη φύση. Δεκάδες δεξιότητες και άλλα πνευματικά χαρακτηριστικά και συμπεριφορές είναι διαφορετικά μεταξύ ανδρών και γυναικών. Οι γυναίκες πιστεύεται γενικώς ότι είναι πιο συμπονετικές, ενώ οι άνδρες έχουν μεγαλύτερη τάση προς την επιθετικότητα και τη ριψοκίνδυνη συμπεριφορά. Ωστόσο, πολλοί κοινωνιολόγοι αλλά και φυσιολόγοι διαφωνούν εδώ και πολλά χρόνια σχετικά με το αν όλες αυτές οι διαφορές έχουν βιολογικό υπόβαθρο ή είναι επίκτητες- βάσει των κοινωνικών ρόλων που αποκτούν τα δύο φύλα. Η νέα μελέτη, της οποίας ηγήθηκε η Ελενα Τζάζιν, δεν αποδεικνύει άμεσα ότι κάποιο από τα διαφορετικά χαρακτηριστικά των δύο φύλων αποδίδεται στις διαφορές της γονιδιακής δραστηριότητας, αλλά μαρτυρεί διαφορές στη γενετική αρχιτεκτονική του ανδρικού και του γυναικείου εγκεφάλου, οι οποίες πιθανότατα συνεισφέρουν στο να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται διαφορετικά τα δύο φύλα. Οπως προέκυψε, αν και τα δύο φύλα διαθέτουν τα ίδια βασικά γονίδια, πολλά από αυτά είναι πιο δραστήρια στον εγκέφαλο μόνο του ενός από των δύο. Τα μοτίβα γονιδιακής έκφρασης τα οποία διαφέρουν ανάλογα με το φύλο είναι πιθανόν να επιδρούν σε πολλές πτυχές της συμπεριφοράς, σημειώνουν οι ερευνητές με δημοσίευσή τους στο επιστημονικό έντυπο «Ρublic Library of Science Genetics». Οι αντιθέσεις αυτές είναι πιθανόν να δίνουν επίσης μια εξήγηση στις διαφορές που εμφανίζουν τα δύο φύλα σε θέματα ψυχικής υγείας και νευρολογικών νόσων: για παράδειγμα, οι γυναίκες κινδυνεύουν περισσότερο από τους άνδρες να παρουσιάσουν κατάθλιψη ή τη νόσο Αλτσχάιμερ. © Τhe Τimes, 2007 Απέδειξαν γιατί άνδρες και γυναίκες σκέφτονται διαφορετικά ΤΟΥ MΑRΚHΕΝDΕRSΟΝ Α νδρες και γυναίκες σκέφτονται πραγματικά με διαφορετικό τρόπο, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που διεξήχθη... με επικεφαλής γυναίκα και της οποίας τα αποτελέσματα έδειξαν ότι υπάρχουν γενετικές διαφορές όσον αφορά τον εγκέφαλο των δύο φύλων. Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Ουψάλα στη Σουηδία εντόπισαν εκατοντάδες γονίδια που εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο στον αρσενικό και στον θηλυκό εγκέφαλο, γεγονός που μαρτυρεί ότι πολλά μοτίβα της συμπεριφοράς ανδρών και γυναικών είναι πιθανόν να έχουν τις ρίζες τους όχι μόνο στην ανατροφή ενός ανθρώπου, αλλά και στη φύση. Δεκάδες δεξιότητες και άλλα πνευματικά χαρακτηριστικά και συμπεριφορές είναι διαφορετικά μεταξύ ανδρών και γυναικών. Οι γυναίκες πιστεύεται γενικώς ότι είναι πιο συμπονετικές, ενώ οι άνδρες έχουν μεγαλύτερη τάση προς την επιθετικότητα και τη ριψοκίνδυνη συμπεριφορά. Ωστόσο, πολλοί κοινωνιολόγοι αλλά και φυσιολόγοι διαφωνούν εδώ και πολλά χρόνια σχετικά με το αν όλες αυτές οι διαφορές έχουν βιολογικό υπόβαθρο ή είναι επίκτητες- βάσει των κοινωνικών ρόλων που αποκτούν τα δύο φύλα. Η νέα μελέτη, της οποίας ηγήθηκε η Ελενα Τζάζιν, δεν αποδεικνύει άμεσα ότι κάποιο από τα διαφορετικά χαρακτηριστικά των δύο φύλων αποδίδεται στις διαφορές της γονιδιακής δραστηριότητας, αλλά μαρτυρεί διαφορές στη γενετική αρχιτεκτονική του ανδρικού και του γυναικείου εγκεφάλου, οι οποίες πιθανότατα συνεισφέρουν στο να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται διαφορετικά τα δύο φύλα. Οπως προέκυψε, αν και τα δύο φύλα διαθέτουν τα ίδια βασικά γονίδια, πολλά από αυτά είναι πιο δραστήρια στον εγκέφαλο μόνο του ενός από των δύο. Τα μοτίβα γονιδιακής έκφρασης τα οποία διαφέρουν ανάλογα με το φύλο είναι πιθανόν να επιδρούν σε πολλές πτυχές της συμπεριφοράς, σημειώνουν οι ερευνητές με δημοσίευσή τους στο επιστημονικό έντυπο «Ρublic Library of Science Genetics». Οι αντιθέσεις αυτές είναι πιθανόν να δίνουν επίσης μια εξήγηση στις διαφορές που εμφανίζουν τα δύο φύλα σε θέματα ψυχικής υγείας και νευρολογικών νόσων: για παράδειγμα, οι γυναίκες κινδυνεύουν περισσότερο από τους άνδρες να παρουσιάσουν κατάθλιψη ή τη νόσο Αλτσχάιμερ.

© Τhe Τimes, 2007
http://www.tovimadaily.gr//Article.aspx?d=20080621&nid=8945508&sn=&spid=
Κωδικός άρθρου:
8945508
Copyright © ΤΟ ΒΗΜΑ - Ημερομηνία δημοσίευσης 21/6/2008

Κυριακή 1 Ιουνίου 2008

Γάμος σε παλιά εκκλησία της Αθήνας

Ο ναός του Αγ. Νικολάου Ραγκαβά βρίσκεται βορειοανατολικά της Ακρόπολης μεταξύ των οδών Πρυτανείου και Επιχάρμου στα Αναφιώτικα και είναι ένα από τα σημαντικότερα Βυζαντινά μνημεία της πόλης. Μετά από την κατασκευή του υπέστη σημαντικές αλλαγές και προσθήκες. Σύμφωνα με γραπτές πηγές, το όνομα Ραγκαβάς ανήκει σε σημαντική οικογένεια της Αθήνας και της Κωνσταντινούπολης, της οποίας το γνωστότερο μέλος ήταν ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Ραγκαβάς ο 1ος (811-13). Δε διασώζονται γραπτές πηγές σχετικά με τη θεμελίωση του ναού. Πάντως, έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στη μεσαιωνική Αθήνα, που η περιοχή γύρω από αυτόν πήρε το όνομά του, καθώς επίσης και η κοντινή είσοδος του αμυντικού τείχους, η Πύλη του Ραγκαβά. Αρχικά ήταν ιδιωτικός, αλλά τελικά έγινε, και παραμένει έως σήμερα, ενοριακός ναός. Οι ειδικοί χρονολογούν το κτήριο στον 11ο αιώνα (1040-50) εξαιτίας των στυλιστικών χαρακτηριστικών που είναι παρόμοια με αυτά πολυάριθμων εκκλησιών της περιόδου αυτής (Σωτήρα Λυκοδήμου περ. 1031, Καπνικαρέα περ. 1050 και Αγία Αικατερίνη, πριν από το 1050). Ο ναός απέκτησε τη σημερινή του μορφή κατά τις εργασίες συντήρησης του 1979-80, που αποκάλυψαν αρκετά πρωτότυπα στοιχεία, όπως ο τρούλος, η οροφή και η βόρεια πλευρά. Στη βορειοανατολική πλευρά είναι ορατή η μεσοβυζαντινή διαρρύθμιση των προσόψεων και των περιθωρίων. Οι μεγάλες κάθετες πλάκες είναι τοποθετημένες παράλληλα στο κάτω μέρος του τοίχου, αλλά χωρίς να σχηματίζουν σταυρό. Η τοιχοποιία ακολουθεί τον τύπο cloisonne, π.χ. έχουν χρησιμοποιηθεί λαξευμένες πέτρες με τέσσερις πλευρές, περιστοιχισμένες από τούβλα. Υπάρχουν μερικές διακοσμητικές κουφικές διατάξεις των τούβλων (διακοσμητικά στοιχεία που μιμούνται την αραβική γραφή στην οποία γράφτηκε για πρώτη φορά το Κοράνι στην πόλη Κούφα του σημερινού Ιράκ) και έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί πολυάριθμα αρχαία αρχιτεκτονικά υλικά, γεγονός που αποτελούσε συχνό φαινόμενο εκείνη την εποχή. Ένα ιδιαίτερο διακοσμητικό στοιχείο είναι η διπλή σειρά με γεισίπους γύρω από το εξωτερικό τμήμα του ναού. Ο τρούλος είναι επίσης χαρακτηριστικός της περιόδου. Είναι μικρός, οκταγωνικός και ανήκει στον αθηναϊκό τύπο. Ο ναός του Αγίου Νικολάου είναι τετρακίονος, σταυροειδής εγγεγραμμένος με τρούλο, παρόμοιος με αυτόν των Αγίων Ασωμάτων στο Θησείο και τον ναό της Μεταμορφώσεως στη βόρεια πλαγιά της Ακρόπολης. Μεταγενέστερα προστέθηκε το παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής στη βόρεια πλευρά. Αργότερα, ο ναός γύρω από τον οποίος είχε αρχίσει να αναπτύσσεται η συνοικία των Αναφιώτικων, επεκτάθηκε προς τα δυτικά με την προσθήκη του νάρθηκα και του κωδωνοστασίου, ενώ οι αψίδες στην ανατολική πλευρά πήραν τη μορφή ενοποιημένου αντερείσματος (αντιστηρίγματος).
Διαθέσιμο στον ιστοτόπο: http://www.athensinfoguide.com/gr/wtschurches/agiosnikolasrangabas.htm

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Ο πηλός ζωντανεύει αν τον αγαπάς!

Τα παιδιά του Αϊ-Στράτη δημοσιοποιούν τη δουλειά τους
Το όνομα μου είναι Αγαπητός Ζέρβας και το χόμπι μου είναι να φτιάχνω διάφορα πράγματα με τον πηλό. Όλα ξεκίνησαν από όταν ήμουνα Τετάρτη δημοτικού (τώρα είμαι Τρίτη γυμνασίου) όταν ο δάσκαλος μου είχε φέρει ένα πακέτο πηλό και μας είχε πει να φτιάξουμε ένα ηφαίστειο. Εγώ όμως από την πρώτη στιγμή που άκουσα ότι αυτό το πράγμα στεγνώνει και έχει το σχήμα που του δίνεις μου άρεσε και δεν έμεινα με τα χέρια σταυρωμένα. Πήγα αμέσως να αγοράσω πηλό για να τον πλάθω με τη φαντασία μου. Όμως ο αδερφός μου με κοροϊδεύει μέχρι και σήμερα. Μου λέει να πάω να παίξω με τη Μπάρμπι καλύτερα. Εγώ όμως προσπαθώ να μην τον ακούω και συνεχίζω. Πιστεύω ότι κάθε φορά που φτιάχνω πράγματα γίνομαι λίγο καλύτερος από την τελευταία φορά. Το σχολείο μου όμως, δεν έχει μάθημα καλλιτεχνικών, δηλαδή δεν μπορώ να φτιάχνω πράγματα με τον πηλό στο σχολείο και έτσι να μάθω καλύτερα. Μου αρέσει πιο πολύ να φτιάχνω ζώα και όχι άψυχα πράγματα. Τα ζώα μου κάνουν πιο πολύ εντύπωση και επίσης είμαι και ζωόφιλος. Επίσης ο προπάππους μου ήταν γλύπτης και στο σπίτι έχουμε μερικά αγαλματίδια δικά του. Έμαθε μόνος του γλυπτική και το όνομά του ήταν Οδυσσέας Σπυριδωνίδης.
Αναρτήθηκε από xamogelaste στις 1:04:00 πμ το Σάββατο 5 Απριλίου 2008

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

Τι εστί Marketing?

Μ ά ρ κ ε τ ι ν γ κ
Το μάρκετινγκ (marketing) συνίσταται στην οργανωμένη προσπάθεια μίας επιχείρησης ή ενός οργανισμού να ικανοποιήσει τις ανάγκες αλλά και τις επιθυμίες των καταναλωτών. Προσπαθεί δηλαδή να αντιστοιχίσει τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες που παράγει στον καταναλωτή που τα χρειάζεται ή τα επιθυμεί, ή ακόμα καλύτερα να κατανοήσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του και να κατασκευάσει τα αντίστοιχα προϊόντα / υπηρεσίες με τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες που ο καταναλωτής επιθυμεί, στη τιμή που θα πρέπει αυτά να πωλούνται . να του τα γνωστοποιήσει (διαφήμιση και προώθηση) και να τα καταστήσει διαθέσιμα μέσα από τα κανάλια διανομής (τα μαγαζιά και οι τοποθεσίες που αυτά είναι διαθέσιμα).
Ο βασικός στόχος του μάρκετινγκ (ειδικότερα προς τα καταναλωτικά αγαθά δηλαδή αυτά που καταναλώνονται / αναλίσκονται) είναι οι επαναλαμβανόμενες πωλήσεις.
Ειδικότερα τα στελέχη μάρκετινγκ μίας επιχείρησης ή ενός οργανισμού προσπαθούν να δημιουργήσουν μία μακροχρόνια σχέση με τον πελάτη προσφέροντας υψηλή αξία για τον καταναλωτή στα προϊόντα τους, αξία υψηλότερη από τα αντίστοιχα προϊόντα του αντ-αγωνισμού. Μέσα από την υψηλότερη αυτή αξία επιτυγχάνεται το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της επιχείρησης, δηλαδή η υπεροχή της ίδιας και των προϊόντων της έναντι του ανταγωνισμού. Όλα τα παραπάνω με τη σειρά τους προσφέρουν επαναλαμβανόμενες πωλήσεις των προϊόντων / υπηρεσιών της επιχείρησης.
Δύο επίπεδα του Μάρκετινγκ
Το στρατηγικό μάρκετινγκ προσπαθεί να καθορίσει πως ένας οργανισμός δρα εναντίον των ανταγωνιστών του στο χώρο της αγοράς. Ειδικότερα, αυτό στοχεύει στην ενεργοποίηση του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος σχετικά με τους ανταγωνιστές του.
Το λειτουργικό μάρκετινγκ εκτελεί τις λειτουργίες του μάρκετινγκ με τέτοιο τρόπο ώστε να προσελκύσει και να συγκρατήσει πελάτες και να μεγιστοποιήσει την αξία (κέρδος) που προέρχεται από αυτούς, καθώς επίσης και να ικανοποιήσει τον πελάτη με την ταχεία εξυπηρέτηση που θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του. Το λειτουργικό μάρκετινγκ περιλαμβάνει τον καθορισμό του λεγόμενου μίγματος μάρκετινγκ. (4 Ps).
Μ ί γ μ α Μ ά ρ κ ε τ ι ν γ κ
Τα κύρια στοιχεία του μάρκετινγκ είναι τα λεγόμενα 4 P που προκύπτουν από τις αγγλικές λέξεις: Product, Price, Place, Promotion (δηλ. προϊόν, τιμή, τόπος, προώθηση). Τα 4 P σχηματίζουν το μίγμα μάρκετινγκ (marketing mix).
Προϊόν
Αναλυτικότερα για το προϊόν, το στέλεχος του τμήματος μάρκετινγκ πρέπει να λάβει υπόψη του τα χαρακτηριστικά του, τις ιδιότητες του, την αξία που προσφέρει στον καταναλωτή τόσο χρηστική (δηλαδή με τη χρήση του προϊόντος) όσο και τη συναισθηματική (το στυλ, κύρος του προϊόντος όπως π.χ. ένα γρήγορο αυτοκίνητο).
Τιμή
Όσον αφορά την τιμολόγηση αυτή πρέπει να είναι αντίστοιχη του προϊόντος, της ποιότητας κατασκευής του και της αξίας που προσφέρει στον καταναλωτή (τόσο χρηστική αξία όσο και συναισθηματική). Έτσι μπορεί ένα απλό αντικείμενο με πολύ μικρό κόστος κατασκευής, μεσαίας ποιότητας και χωρίς μεγάλη χρησιμότητα (π.χ. ένα μπρελόκ) να πωλείται ακριβά λόγω της συναισθηματικής αξίας που προσφέρει (π.χ. ένα μπρελόκ με το σήμα της Ferrari).
Διανομή
Τα κανάλια διανομής (τόπος) συνίστανται στην εξεύρεση των κατάλληλων σημείων πώλησης των προϊόντων ή των υπηρεσιών μας. Επίσης συνίστανται στη γεωγραφική κάλυψη που προσφέρουμε. Για παράδειγμα θα πωλούμε τα κρουασάν που κατασκευάζουμε σε super market ή/και σε περίπτερα, στην Αττική ή/και σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Αποφάσεις που σχετίζονται με τα κανάλια διανομής έχουν πολύ μεγάλη σημασία (χωρίς να υποτιμάται η μεγάλη σημασία των υπόλοιπων στοιχείων του μίγματος μάρκετινγκ) διότι τα μέρη στα οποία διατίθενται ή όχι τα προϊόντα μας επηρεάζουν άμεσα τις πωλήσεις μας.
Προώθηση
Τέλος η προώθηση ή αλλιώς το μίγμα προβολής και επικοινωνίας (ή μίγμα επικοινωνίας) συνίσταται στην: Διαφήμιση, Προσωπική Πώληση, Προώθηση Πωλήσεων και στις Δημόσιες σχέσεις. Η διαφήμιση μπορεί να γίνει με πολλά μέσα π.χ. τηλεόραση, αφίσες, περιοδικά, ραδιόφωνο κ.α. Η προσωπική πώληση γίνεται μέσω της πωλητών της επιχείρησης. Η προώθηση συνίσταται σε ενέργειες που σκοπό έχουν να επιτύχουν μεγαλύτερες πωλήσεις π.χ. κουπόνια, δωρεάν δείγματα, προώθηση μέσα στο κατάστημα κ.ά. Τέλος οι δημόσιες σχέσεις αποσκοπούν στη δημιουργία δημοσιότητας και θετικής εικόνας για την επιχείρηση και τα προϊόντα που διαθέτει.
Περισσότερα P
Στη σύγχρονη επιστήμη του μάρκετινγκ έχουν προταθεί και άλλα P που συμπληρώνουν το βασικό μίγμα μάρκετινγκ (δηλαδή τα P). Έτσι για τις επιχειρήσεις που παράγουν υπηρεσίες μπορούν να προστεθούν τα εξής: People, Processes, Physical Evidence. Ενώ για τον κλάδο φιλοξενίας και ταξιδιών (δηλαδή τον Τουρισμό) προστίθενται στα 4 P τα εξής: People, Packaging, Physical Evidence, Partnerships.

Από τη Βικιπαίδεια,
Τελευταία τροποποίηση 18:19, 8 Ιανουαρίου 2008.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Η γλώσσα του σώματος

Άλλα λέει, άλλα κάνει, άλλα εννοεί. Παρατήρησε τις κινήσεις του σώματος του και μάθε αν σε θέλει, αν σου λέει ψέματα, αν είναι ερωτευμένος μαζί σου. Το σώμα λέει μόνο την αλήθεια. Οι επικοινωνιολόγοι λένε ότι ένας άντρας καταλαβαίνει αν ενδιαφέρεται για μια γυναίκα και το αντίθετο από το πρώτο μόλις δεκάλεπτο της γνωριμίας τους.
Μάλιστα το χαρακτηρίζουν πιο επιστημονικά ως «πολύ ενδιαφέρον χρονικό διάστημα» κατά το οποίο μπορούμε εύκολα να αφήσουμε το σώμα μας να μιλήσει γι' αυτό που αρχικά συλλαμβάνει το βλέμμα, στη συνέχεια επεξεργάζεται το μυαλό και πολύ αργότερα εγκαθίσταται στην ψυχή. Σε αυτά λοιπόν τα πρώτα 600 δευτερόλεπτα που μας συνδέουν με έναν άντρα δεν στέλνει μόνο η καρδιά μας μηνύματα και σκιρτήματα. Μιλάει το σώμα. Φωνάζει.
Ωστόσο δεν είμαστε όλοι σε θέση να καταλάβουμε τα αισθήματα του άλλου από τον τρόπο που κινεί και στήνει το σώμα και τα διάφορα μέλη του. Συνήθως μόνο οι ειδικοί μπορούν να έχουν πλήρη αντίληψη των σημάτων που δίνουμε και παίρνουμε μέσα σε έναν χώρο και σε ένα στάδιο επικοινωνίας. Μόνο αυτοί μπορούν να πουν με σιγουριά αν κάποιος αισθάνεται κάπως επειδή απλά κάνει κάποιες συγκεκριμένες κινήσεις. Αυτό συμβαίνει γιατί εμείς δεν γνωρίζουμε τα σήματα αυτά για να μπορέσουμε να τα επισημάνουμε, να τα απομονώσουμε και να τα ερμηνεύσουμε, ή απλά έχουμε ακούσει μερικά από αυτά και δεν μπορούμε να τα λάβουμε και πλήρως υπόψη μας. Παρ' όλα αυτά, τα συγκεκριμένα σήματα του σώματος είναι τόσο κοινά σε όλους που, αν μπορέσεις να τα αντιληφθείς, θα μπορείς και να τα ερμηνεύεις.
Μέσα σε αυτό λοιπόν το πολύ «ενδιαφέρον» δεκάλεπτο ο καθένας μας αντιδρά διαφορετικά. Όποιοι θεωρούν ότι έχουν κάτι καλό να δείξουν, ασυναίσθητα το χρησιμοποιούν ως όπλο για να κεντρίσουν το στόχο. Πιο συγκεκριμένα, μια ωραία γυναίκα, που το ξέρει ότι είναι ωραία, το αισθάνεται και μπορεί να το επιβεβαιώσει από τα βλέμματα των αντρών που δεν την προσπερνάνε απλά, εκμεταλλεύεται την εικόνα της και μέσα από τις κινήσεις του σώματος της προσπαθεί να κρατήσει τον άντρα εκεί: αγγίζει τον εαυτό της, χαρίζει βλέμματα γοητείας, στρέφει τα χέρια προς το σώμα.
Αντίθετα, μια γυναίκα που ξέρει ότι η εξωτερική της εμφάνιση δεν είναι το δυνατό της σημείο, προσπαθεί μέσα σε αυτό το δεκάλεπτο να κερδίσει χρόνο: αγγίζει τον άλλον, στρέφει τα χέρια σε άλλη κατεύθυνση από τον εαυτό της και κοιτάει γύρω στο χώρο. Έτσι προσπαθεί με τα λόγια να παρατείνει το διάστημα που απαιτείται για την πρώτη εντύπωση και επιθυμεί περισσότερο χρόνο για να εντυπωσιάσει. Η γλώσσα του σώματος λέει τόσα πολλά...
Όταν ένας άντρας ενδιαφέρεται για σένα
Όταν έμαθα πόσα σήματα στέλνει ο άντρας με το σώμα του για να εκφράσει ερωτική διάθεση προς το πρόσωπο μιας γυναίκας, πραγματικά έπαθα σοκ. Δεν ήξερα ότι το σώμα μεταδίδει τόσα μηνύματα που εγώ δεν είχα προσέξει ποτέ. Ας τα μοιραστούμε.
Βλέμμα
Πρώτο και βασικό σημείο που προδίδει την ερωτική διάθεση είναι τα μάτια και πιο συγκεκριμένα η κόρη. Όσο πιο ανοιχτή είναι η κόρη του ματιού ενός άντρα που σε κοιτάει, τόσο πιο ερωτικά αισθάνεται για σένα. Επίσης το επίμονο κοίταγμα την ώρα που μιλάς -ή ακόμα και την ώρα που δεν μιλάς ή κοιτάς αλλού-είναι χαρακτηριστικό δείγμα. Σε περίπτωση που είσαι όρθια κάπου, το βλέμμα γίνεται διερευνητικό και σε περιεργάζεται, όμως προσπαθεί να το κρύψει για να μην το καταλάβεις.
Κεφάλι
Η εκδήλωση ενδιαφέροντος κάποιου για κάτι που ακούει ή βλέπει εκφράζεται με την κλίση του κεφαλιού αριστερά ή δεξιά. Όταν ο άντρας απέναντι σου γέρνει το κεφάλι του προς μια πλευρά, είναι έτοιμος να ακούσει ό,τι του πεις και μάλιστα με εκπληκτικά θετική διάθεση. Επίσης ανεβοκατεβάζει το κεφάλι όταν μιλάς ως ένδειξη συμφωνίας σε όσα λες.
Χαμόγελο
Στο βιβλίο "Η ερωτική γλώσσα του σώματος" αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι ένας ερωτευμένος άντρας δεν χαμογελάει συγκρατημένα αλλά με το στόμα ανοιχτό, ενώ μπορεί σε κανονικές συνθήκες να μην το κάνει. Παρατήρησε το. Θα εκπλαγείς!
Χείλη
Η συνεχής ύγρανση των χειλιών είναι από τα πιο χαρακτηριστικά σήματα της ερωτικής γλώσσας του σώματος. Προδίδει αυξημένη ερωτική πρόθεση και παρατηρείται σε άντρες και γυναίκες, όσο και να σου φαίνεται απίστευτο.
Χαΐδεμα
Οι θετικές σκέψεις ενός ανθρώπου για κάποιον (κυρίως την ώρα που του μιλάς) εκφράζονται όταν εκείνος χαϊδεύει τα φρύδια και το κούτελο του, σε αντίθεση με τον αρνητισμό του που φαίνεται όταν εκείνος χαϊδεύει το πιγούνι του. Από εκεί προκύπτει και η λαϊκή φράση «μούσι».
Ομιλία
Ο λόγος γίνεται πιο γρήγορος. Οι προτάσεις είναι κοφτές και σύντομες και ακολουθούν ασταμάτητα η μία την άλλη. Ένδειξη αμηχανίας αρχικά, προσπάθεια να σε κρατήσει με τα λόγια του στη συνέχεια.
Στάση του σώματος
Οι άνθρωποι που νοιάζονται για κάποιον άλλον τείνουν να γέρνουν προς αυτόν. Ένας άντρας που στρέφει το σώμα του προς εσένα και δεν απομακρύνεται, αισθάνεται έτοιμος να εκδηλώσει το ενδιαφέρον του.
Επαφή μερών του σώματος
Η επαφή των μερών του σώματος μεταξύ τους είναι πολύ δυνατό σήμα. Όταν πρόκειται για έρωτα, ο άντρας τείνει να αγγίζει συχνά το μήλο του Αδάμ στο λαιμό του και ειδικά αν είναι έντονο. Σε περίπτωση που δεν είναι, χαϊδεύει το λαιμό του ή τον κόμπο της γραβάτας του. Αν δεν φοράει γραβάτα, συμμαζεύει το γιακά ή το κόψιμο της μπλούζας του. Σε γενικές γραμμές, τα χέρια του κινούνται γύρω από το λαιμό.
Εγγύτητα
Το αργό και διακριτικό πλησίασμα του άντρα προς εσένα είναι από τα πιο ευδιάκριτα σήματα. Όταν έρχεται κοντά, πλησιάζει στο στόχο.
Αφορμές
Το πρόσωπο που βρίσκεται δίπλα σου με όμορφη διάθεση προσπαθεί να βρει αφορμές να σε αγγίξει. Να ακουμπήσει το χέρι σου, να αγγίξει τον ώμο σου την ώρα που μιλά ή να συνοδεύσει την ομιλία του με διάφορα αγγίγματα. Συμβαίνει κυρίως στις γυναίκες.
Καθρέφτισμα
Ο καθρεφτισμός των κινήσεων είναι χαρακτηριστικό της αμηχανίας μιας ερωτικής ατμόσφαιρας. Ανάβεις τσιγάρο, ανάβει τσιγάρο. Πίνεις το ποτό σου, πίνει κι αυτός. Αγγίζεις τα μαλλιά σου, τα αγγίζει και εκείνος. Γίνεται ασυναίσθητα και, αν το αντιληφθείς, είναι χαριτωμένο!
Γωνίες
Υπάρχει αρχικά η γωνία κλεισίματος του χώρου από τον άντρα προς εσένα με σκοπό να «εγκλωβιστούν» και οι 5 αισθήσεις. Για παράδειγμα, σε έναν χώρο με πολλά άτομα ο άντρας θα προτείνει στη γυναίκα μια θέση απ' όπου δεν θα είναι ικανή να βλέπει τους άντρες ολόγυρα (όραση), θα μπορεί να αγγίξει μόνο εκείνον (αφή), θα μυρίζει μόνο το δικό του άρωμα (όσφρηση), δεν θα επηρεάζεται από άλλους ήχους (ακοή) και, τέλος, θα είναι γωνιά ικανή να τον αφήσει να εκδηλωθεί χωρίς περιορισμό μ' ένα φιλί(γεύση). Όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς να τα σκέφτεται. Γι' αυτό και η γλώσσα του σώματος είναι τόσο δυνατή. Γιατί λειτουργεί χωρίς αντίληψη αυτού που το κάνει.
ΑμηχανίαΚλασικό συναίσθημα ερωτευμένου. Η αμηχανία εκδηλώνεται στους άντρες με το ξύσιμο του κροτάφου.
Όταν εσύ ενδιαφέρεσαι για έναν άντρα
Κάνεις περίπου τα ίδια με εκείνον αλλά όχι μόνο...και δεν το καταλαβαίνεις.
• Βάζεις τα χέρια στο γόνατο την ώρα που κάθεσαι σταυροπόδι. Δεν το έχεις καταλάβει ποτέ, ε; Κι όμως το κάνεις! Αυτό συμβαίνει γιατί εκείνη η θέση είναι η αμέσως πιο κοντινή από το να τον αγγίξεις.
• Αφήνεις το παπούτσι σου να κρέμεται και το στηρίζεις μόνο στα δάχτυλα. Οι ειδικοί λένε ότι μια γυναίκα σε αυτήν τη στάση έχει ήδη αρχίσει να γδύνεται!
Όταν ένας άντρας λέει ψέματα
Μη βιαστείς να μουρμουρίσεις «δηλαδή συνέχεια. ..»! Όταν ένας άντρας λοιπόν λέει ψέματα, κάνει κάποιες κινήσεις που, και να τις ήξερε, δεν θα μπορούσε να τις ελέγξει (αποδειγμένο, ούτε οι επικοινωνιολόγοι μπορούν).
Χέρια στο στόμα
Από την πρώτη κιόλας λέξη μιας ψευδούς φράσης τα χέρια εκτοξεύονται στο στόμα! Χαρακτηριστική κίνηση το χαΐδεμα του μουστακιού. Στο ίδιο επίπεδο κινείται και μια «ψεύτρα» γυναίκα, που συνηθίζει να χαϊδεύει τα χείλη της.
Χαμήλωμα βλέμματος
«Κοίταξε με στα μάτια και πες μου» λέει ο λαός από παλιά όταν ζητάει την αλήθεια. Κάτι ξέρει επομένως, αφού οι επικοινωνιολόγοι τονίζουν πως το βλέμμα που φλερτάρει με το έδαφος είναι βλέμμα ψεύτη.
Μάζεμα των φρυδιών
Αυτό είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό από τα τρία, αλλά και το πιο στιγμιαίο και πραγματικά δύσκολο στην παρατήρηση, γιατί γίνεται πολύ φευγαλέα. Παρ' όλα αυτά, είναι η Νο1 αντρική προδοσία για το ψέμα.
Συνήθως γίνεται όχι την ώρα που μιλάει, αλλά όταν ακούει. Γενικά τα φρύδια είναι το πιο ζωτικό σημείο για την αναγνώριση της έκφρασης και της διάθεσης.

Διαθέσιμο στον διαδικτυακό τόπο:
http://www.fititis.gr/fititis2/index.php?option=com_content&task=view&id=1954&Itemid=12