Ένα χαρακτηριστικό πρόσωπο της δημόσιας ζωής, ανά τον κόσμο, που μου θυμίζει αυτό το τελευταίο μεγαλοπρεπές ανώτερο θηλαστικό είναι και η κυρία Μισέλ Ομπάμα (Ρόμπινσον). Αυτό το ριζοσπαστικά ατίθασο χαμόγελο και το χέρι με το οποίο στηρίζει το πρόσωπο και το μυαλό της, με βεβαιώνει πως κατάλαβα καλά: είναι μια γυναίκα που παραχωρεί -αν θέλει-, δεσμεύεται, αν κρίνει τη συμβίωση με έναν άλλο άνθρωπο (εννοώ τον σύζυγό της) συμβατή με τον εαυτό της, και έχει σχεδόν ανεξάντλητη ενέργεια να αφιερώσει στα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων της γειτονιάς, της πόλης της (Σικάγο), της χώρας της (ΗΠΑ) έως και όλου του Κόσμου.
Ξεκινώντας την ανάγνωση του βιβλίου της, και συνυπολογίζοντας την έκτασή του, αλλά και πως είχα να κάνω στην πράξη με μία πολιτικό,ομολογώ πως δεν ήμουν βέβαιος πως θα το ολοκληρώσω.
Αλλά, ήδη από την πρώτη σελίδα, η συγγραφέας καθησύχασε τις επιφυλάξεις μου, με την απλότητα, την αλήθεια και καθαρή σκέψη της, απέναντι στον κόσμο και τη ζωή.
Έλεγε πως όταν την ρωτούσαν σαν παιδάκι τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει δήλωνε, παιδίατρος γιατί αυτό είχε διαπιστώσει πως εντυπωσίαζε τους ενήλικες γύρω της. Άλλωστε, βιάστηκε να διορθώσει, πως η ωρίμανση δεν είναι μια στιγμή που τη φτάνεις, την κατακτάς και μετά αφήνεσαι να δρέψεις τους καρπούς της, αλλά μια διαρκής, μακρόχρονη διαδικασία που διαρκεί ως τον θάνατό μας.
Έπειτα, θυμάται πως στη δευτέρα δημοτικού, επέμεινε πολύ να μάθει να λέει μια λέξη που τη δυσκόλεψε αρχικά και κατά περίεργη ειρωνεία ήταν η λέξη: "μαύρο". Πήγε καλά στο σχολείο, όταν άλλαξε τάξη, μεταφέρθηκε -με μεσολάβηση της μητέρας της- σε μια ανώτερη και ακολούθησε το δρόμο της με πολύ κόπο και αμείωτη θέληση. Αγαπούσε πολύ τον πατέρα της και τον αδελφό της, έμαθε πιάνο, σπούδασε αργότερα νομικά, κοινωνιολογία στο Πρίνστον και μετά στο Χάρβαρντ και ενώ έγινε μια επιτυχημένη νομικός, τα εγκατέλειψε όλα, γιατί συνειδητοποίησε ότι η καριέρα της μεγαλοδικηγόρου δεν την γέμιζε σαν άνθρωπο.
Παρότι δεν εκτιμούσε την πολιτική και τους πολιτικούς, συμπαραστάθηκε στον σύζυγό της στην πολιτική του πορεία, έγινε πρώτη, αλλά όχι πρώτη κυρία -γιατί κυρία ήταν πάντα- και εξανθρώπισε στα 8 χρόνια που παρέμεινε στον Λευκό Οίκο τη ζωή στην προεδρική κατοικία και στους γύρω χώρους όπου έζησε.
Αν και είχε -κατά τη γνώμη μου- όλες τις προδιαγραφές για να εξελιχθεί σε έναν ανεξέλεγκτο επαναστατημένο άνθρωπο που είτε θα συμμετείχε σε ακραίες οργανώσεις όπως "Οι Μαύροι Πάνθηρες" ή θα ακολουθούσε πολιτικά κηρύγματα όπως του Μάλκομ Χ, προτίμησε τον δημοκρατικό δρόμο της κοινωνικής μεταρρύθμισης όπου πορευόταν ο αιδεσιμότατος Τζέσσε Τζόουνς (μαθητής του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ) και άλλες ειρηνικές πολιτικές προσωπικότητες.
Με δυσκολίες απέκτησε δικά της παιδιά, που τα λάτρεψε και τα υπεραγαπά. Παρακολούθησε τη σκέψη και την ψυχή του συζύγου της, όταν έγραφε το βιβλίο: Εικόνες του πατέρα μου ' δέχτηκε να του παραχωρεί έναν ιδιαίτερο προσωπικό οικιακό χώρο, όπου θα μπορούσε να διαβάζει, να συγκεντρώνεται και να γράφει. Επισκέφθηκαν μαζί με τον πρόεδρο Ομπάμα την αδελφή του στο Ναϊρόμπι της Κένυας, πήγαν στη Χαβάη (πατρίδα του Μπαράκ Ομπάμα) όπου ζούσαν οι γονείς του και γενικά προσπάθησαν να συνδέσουν όλα τα κομμάτια μιας ζωής, που η τύχη είχε σκορπίσει σε τόσο διαφορετικούς τόπους. Είναι χαρακτηριστικές δύο προσφωνήσεις του Μπαράκ για τη Μισέλ' την έλεγε "Μις" και "Κυρία Κοινή Γνώμη" και πιθανώς απευθυνόταν στην ανεξαρτησία που είχε ως γυναίκα και στις απόψεις της που ανήκαν μάλλον στην πλειοψηφία της κοινής γνώμης.
Είναι χαριτωμένο το στιγμιότυπο, στην Κένυα, με τη δεύτερη σύζυγο του πατέρα του Μπαράκ Ομπάμα, όταν βλέποντας την Μισέλ και μη βρίσκοντάς την αρκετά μαύρη, τη ρώτησε ποιός από τους γονείς της ήταν λευκός, και πήρε την απάντηση: ΚΑΝΈΝΑΣ ' και οι δύο ήσαν Μαύροι-Μαύροι!
Ο πρόεδρος Ομπάμα έγινε ο πολιτικός που όλοι ξέρουμε ' η γυναίκα του έγινε η πρώτη Αφροαμερικανή σύζυγος που έμεινε έως τώρα στον Λευκό Οίκο και -μετά από μια θλιβερή τετραετή παρένθεση- η διακυβέρνηση της Αμερικής επανήλθε στα χέρια ενός ισορροπημένου και ευγενούς νέου προέδρου του Τζο Μπάϊντεν.
Η ζωή συνεχίζεται, και είναι όμορφη κι ας εξακολουθούν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας άγρια ζώα, γιατί η πραγματική ζούγκλα έχει κανόνες και ακολουθούνται σαφείς αξίες, σε αντίθεση με τις ανθρώπινες κοινωνίες, όπου κάποιος δεν σκοτώνει για να τραφεί και να επιβιώσει, αλλά για να εκδικηθεί και για λόγους οικονομικού συμφέροντος.
Τελειώνοντας τη βιογραφία της η Μισέλ Ομπάμα γράφει πως είναι πολύ σημαντικό να θέλεις να γνωρίσεις και να ακούσεις τους άλλους ανθρώπους.
Γιώργος Χατζηαποστόλου
Πηγή: Michelle Obama, Becoming (Η δική μου ιστορία), μτφρ. Γεωργιάδου Ρηγούλα, Δρεπανιώτης Παναγιώτης, Εκδ. Athens Bookstore Publications 2018, σ.σ. 520.
