αφιερωμένο στην Ειρήνη Κ.
Νυχτερινό φιλί διατρέχει
κόκκινη καμπύλη τροχιά,
- ο άντρας κι η γυναίκα - μ’ αντίστροφη σειρά,
συστήνουν συγκυβέρνηση του αυτοσχεδιασμού.
Ίδια πυροτεχνήματα του έναστρου ουρανού,
αιώνια στροβιλίζονται χαμένοι,
ιπτάμενο νησί στο χάος αναζητούν
το πνεύμα τους να μένει,
την ζωή ανιχνεύουν για χρόνια
όπως τ’ άγρια δάχτυλα τη διαστροφή
στα ξέπλεκα μαλλιά ζητούν εναγώνια.
Μ’ ένα νεύμα του χρόνου
παρασύρεται η ανάσα του έρωτα,
αυτών που συναντούν σιωπηλή την ευφορία,
μοιράζονται τον οίστρο δυό κορμιά
πλεγμένα στη σαγήνη,
σαν μέσα σε λαγήνι
παλιό της Μεσογαίας
και κατακτούν τη μέθεξη
αλλά και τη γαλήνη
βαθιά στην αγκαλιά
μιας ώριμης εταίρας.
Παλεύουν αλληλέγγυοι
να κρύψουν την ντροπή,
να δώσουν μέτρο σταθερό στην όλη αταξία,
να διαδώσουν γραμμικά μια νέα εντροπία,
να ψηλαφίσουν ελαφρά την άλλη ελευθερία,
μεθοδική αποδόμηση στην άκρη τ' ουρανού.
Γυρεύουν, μ’ άλλα λόγια,
στου πόθου την ενστάλαξη,
στον οργασμό της μνήμης,
ν’ αγγίξουν την αλήθεια,
να αισθανθούν την ηδονή το λάθος πως κερδίζουν
χωρίς να καταδέχονται ποτέ καμιά βοήθεια
που γέροι και παιδιά απλόχερα χαρίζουν.
