Συνέβαινε, καμιά φορά, ο καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης ή η καθηγήτρια της Θεατρολογίας να μην έχουν σχηματίσει πλήρη εικόνα της απόδοσης ενός φοιτητή πριν από το τελευταίο διαγώνισμα του εξαμήνου κι έτσι μας ζητούσε να γράψουμε ένα συμπληρωματικό τεστ. Όλοι θέλαμε να πάρουμε καλό βαθμό ' τι να κάνουμε ' συμμετείχαμε! Η οδηγία έλεγε: Γράψτε μια σύντομη ιστορία -όχι μικρότερη από 69 λέξεις- όπου θα αναπτύσσετε τη γνώμη σας σχετικά με τα είδη καπνιστού ' ασχοληθείτε ειδικότερα με την πίπα.
Διευκρίνηση: ξέρετε, εκείνο το ξύλινο αντικείμενο που χρησιμοποιούν οι καπνιστές (και όχι μόνο).
Όχι πως ενδιαφέρει, αλλά, να έτσι ... ανοίγεται μια παρένθεση (
Σύντομο προσωπικό ιστορικό:
Οι σχέσεις της ζωής μου μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού -με εξαίρεση τον αντίχειρα- καθώς άγγιξα, χάιδεψα, αλλά δεν χρησιμοποίησα με κανένα τρόπο τη γυναίκα που βρισκόταν δίπλα μου. Οι λίγες σχέσεις της ζωής μου ήταν μακροχρόνιες (η μακροβιότερη έφτασε τα 7 χρόνια, ενώ η μικρότερη τα 2 χρόνια). Η πρώτη -και πλατωνική μου σχέση- ήταν με ένα κορίτσι που κάπνιζε, χωρίς αυτό να την εμποδίζει να φυλάει υπέροχα.
Διευκρίνηση: ξέρετε, εκείνο το ξύλινο αντικείμενο που χρησιμοποιούν οι καπνιστές (και όχι μόνο).
Όχι πως ενδιαφέρει, αλλά, να έτσι ... ανοίγεται μια παρένθεση (
Σύντομο προσωπικό ιστορικό:
Οι σχέσεις της ζωής μου μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού -με εξαίρεση τον αντίχειρα- καθώς άγγιξα, χάιδεψα, αλλά δεν χρησιμοποίησα με κανένα τρόπο τη γυναίκα που βρισκόταν δίπλα μου. Οι λίγες σχέσεις της ζωής μου ήταν μακροχρόνιες (η μακροβιότερη έφτασε τα 7 χρόνια, ενώ η μικρότερη τα 2 χρόνια). Η πρώτη -και πλατωνική μου σχέση- ήταν με ένα κορίτσι που κάπνιζε, χωρίς αυτό να την εμποδίζει να φυλάει υπέροχα.
... όχι πως ολοκλήρωσα ότι είχα να πω, μα, έτσι ... κλείνεται η παρένθεση)
Αλλά ας επικεντρωθούμε στο τεστ των συνειρμών:
"Αυτό δεν είναι μια πίπα"
Ασφαλώς!
Αυτό είναι η εικόνα μιας πίπας ' είναι ένα ξυλόφωνο, μια σφυρίχτρα, ένα πτυελοδοχείο με λοξό χερούλι, ένα ξύλινο κουτάλι για χαβιάρι, ένας ξύλινος δοσομετρητής για μαγειρική σόδα, ένα ξύλινο μπρίκι του καφέ, ένα κομμάτι στραβόξυλο που είτε δεν αναγνωρίζουμε, είτε έχουμε ξεχάσει τη χρήση του.
Μπορεί ακόμα να είναι η συνάντηση μιας παρόδου με την
κεντρική λεωφόρο, ένας πλάγιος τρόπος να αποφύγουμε να κάνουμε έρωτα, μια παράπλευρη σύνδεση του σώματος με το μυαλό που γίνεται με
σκοπό να παρακάμψει την καρδιά, ώστε να μην πληγωθούμε αν ο έρωτας αποδειχθεί αναπάντητος, μια προσπάθεια να κυριαρχήσει το αδύναμο αρσενικό πάνω στο
ισχυρό θηλυκό, τσαλακώνοντάς το, αφού δε μπορεί να το νικήσει!
Αλλά πάλι, μάλλον είναι, απλά, ένα φορητό, κινητό σταχτοδοχείο!
Παρότι πιθανώς θα σας απογοητεύσω, ομολογώ πως δεν πιστεύω τον υπότιτλο του έργου ' πιθανότατα, αυτό
είναι μια πίπα!
Όμως, τελικά, ότι κι αν είναι αυτό το αντικείμενο πρέπει να μπει στη θέση του, όχι για τίποτε άλλο, παρά για να καταδειχθεί η χρηστική του
αξία!
Για κάποιο λόγο κατασκευάστηκε, ανεξάρτητα αν ενίοτε μπορεί να έχει αλλάξει χρήση!
Πάντως, η πίπα σίγουρα δεν είναι ερωτικό βοήθημα, ερωτικό
φετίχ ή συσκευή παροχής δεύτερων
βοηθειών (όταν οι πρώτες δεν
έχουν αποτέλεσμα) σε
ερωτικούς "μετανάστες".
Ναι, μα εσείς κάτι ξέρετε, αλλά δε μας βοηθάτε καθόλου να καταλάβουμε!
Προσωπικά, δεν καπνίζω (Θεός φυλάξει!) και δεν
μπορώ να εμποδίσω καμία γυναίκα που θέλει να κόψει το κάπνισμα να το κάνει!
Πάνω -ή μάλλον, κάτω- απ' όλα, η Δημοκρατία και η κοινοκτημοσύνη, βεβαίως-βεβαίως!
Μόλις "αυτώσω τα αυτά" που έλεγε ο Κωνσταντάρας, τα ξαναλέμε!
Τώρα, να το υπογράψω, αυτό;
Άσε, καλύτερα...
Αλλά, πάλι, ορφανό να μείνει το "κειμενάκι" όπως θα έλεγε και η Γεωργία;
Σημείωση:
Μια φίλη παρατήρησε ότι το κορίτσι της
φωτογραφίας (τίτλος: Αυτό δεν είναι ένα γυμνό κορίτσι) είναι μια ζωντανή εκδοχή του αντικειμένου της πίπας. Πράγματι: σκοπός μου ήταν να δείξω πως τα πόδια και οι γοφοί του κοριτσιού αντιστοιχούν στον λαιμό
και το κυρίως σώμα της πίπας. Το υπόλοιπο σώμα -από τη μέση και πάνω- όπου
περιλαμβάνεται και το μυαλό, προφανώς είναι περιττό στην ανάλυσή μας, καθώς από κανένα
"αντικείμενο" δεν μπορούμε να περιμένουμε να έχει και ψυχή. Πάντως, ελπίζω να συμφωνήσετε, πως το κορίτσι μπορεί να παραμένει ακάλυπτο, αλλά δεν είναι γυμνό, καθώς η στάση καλύπτει τα ιδιαίτερα σημεία του σώματός του.
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Με ενδιέφερε να εκφραστώ ελεύθερα και
να με καταλάβουν. Από τις πρώτες αντιδράσεις των αναγνωστών συμπεραίνω πως συνέβησαν και
τα δύο. Ας το διαβάσουμε αν θέλετε, αλλά δεν περιμένω τη, σε βάθος, κατανόηση των
συναδέλφων. Πιθανότατα θα αντιληφθούν πως παραθέτω μια σειρά από εξυπνάδες για
να εντυπωσιάσω και τίποτε άλλο. Ορισμένες φίλες, παραμένουν προσκολλημένες στις
τυποποιημένες γνώσεις που έλαβαν από το πανεπιστήμιο -ιδιαίτερα αν αυτό ήταν το
Καποδιστριακό- και θα έχετε προσέξει ότι "μεταφράζουν" ότι λέμε, στην
"επιστημονική διάλεκτό τους", έστω κι αν περιγράφουμε ουσιαστικά το
ίδιο πράγμα! Αλλά και ένας-δυό από τους κυρίους συναδέλφους ακολουθούν τον ίδιο
μονόδρομο όταν επιμένουν σε μια αβάσιμη θέση μέχρι να αποδομηθεί εντελώς η
επιχειρηματολογία τους από τη διδάσκουσα ' νομίζω πως δικαιούνται μια πολυθρόνα όπου θα αποθέσουν τη μεγαλοσύνη τους ' δεν είναι πρέπον να κάθονται σε κοινή
καρέκλα. Δύσκολη δουλειά, η ενεργητική μάθηση!
Έτσι, λοιπόν, αν δοκίμαζα να σκεφθώ ξανά σαν παιδί, θα έλεγα πως η πίπα είναι:
1. ένα μικρό δοχείο όπου θα αραιώνω τις νερομπογιές μου,
2. η προσωπική μου σφραγίδα, όταν την πιέζω πάνω στην πλαστελίνη,
3. η ωτοασπίδα μου, όταν αποφεύγω ν' ακούσω ένα δυνατό θόρυβο ή κάτι δυσάρεστο,
4. ένα βαρκάκι με ουρά και πλήρωμα λίγα μυρμηγκάκια που θα άφηνα να πλεύσει στο νερό της πισίνας,
5. ένα σφυράκι για να "καρφώνω",
6. ένα μουσικό όργανο σαν τη φλογέρα, αν έκανα λίγες τρύπες στο μπράτσο του και στη συνέχεια φυσούσα,
6. ένα μενταγιόν, αν του έκανα μια τρύπα στην άκρη του μπράτσου και περνούσα από εκεί μια αλυσίδα για να το κρεμάσω στο λαιμό μου,
7. ένα μελανοδοχείο για το μελάνι της πένας μου,
8. μια θήκη για τις μύτες του μηχανικού μολυβιού μου,
9. ένα μικρό δοχείο για λίγες καραμέλες του βήχα.
Με προσπάθεια κατάφερα να φανταστώ 9 χρήσεις ως παιδί και 11 ως ενήλικος=20! Τα νέα είναι άσχημα ' είχε δίκιο ο Ευγένιος Τριβιζάς: μάλλον, μεγάλωσα!
Όμως, δε θα μελαγχολήσουμε ' αρκεί να θυμηθούμε δυο ατάκες από το σύντομο διάλογο μεταξύ Ντίνου Ηλιόπουλου και Σταύρου Ξενίδη στην κωμωδία Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος:
- Βάζεις κι αυτή τη βρωμοπίπα διαρκώς στο στόμα σου!
- Και που ήθελε να βάλω την πίπα ο κύριος Γενικός;
Αυτά, φίλες και φίλοι!
Καλημέρα και...περαστικά!
Έτσι, λοιπόν, αν δοκίμαζα να σκεφθώ ξανά σαν παιδί, θα έλεγα πως η πίπα είναι:
1. ένα μικρό δοχείο όπου θα αραιώνω τις νερομπογιές μου,
2. η προσωπική μου σφραγίδα, όταν την πιέζω πάνω στην πλαστελίνη,
3. η ωτοασπίδα μου, όταν αποφεύγω ν' ακούσω ένα δυνατό θόρυβο ή κάτι δυσάρεστο,
4. ένα βαρκάκι με ουρά και πλήρωμα λίγα μυρμηγκάκια που θα άφηνα να πλεύσει στο νερό της πισίνας,
5. ένα σφυράκι για να "καρφώνω",
6. ένα μουσικό όργανο σαν τη φλογέρα, αν έκανα λίγες τρύπες στο μπράτσο του και στη συνέχεια φυσούσα,
6. ένα μενταγιόν, αν του έκανα μια τρύπα στην άκρη του μπράτσου και περνούσα από εκεί μια αλυσίδα για να το κρεμάσω στο λαιμό μου,
7. ένα μελανοδοχείο για το μελάνι της πένας μου,
8. μια θήκη για τις μύτες του μηχανικού μολυβιού μου,
9. ένα μικρό δοχείο για λίγες καραμέλες του βήχα.
Με προσπάθεια κατάφερα να φανταστώ 9 χρήσεις ως παιδί και 11 ως ενήλικος=20! Τα νέα είναι άσχημα ' είχε δίκιο ο Ευγένιος Τριβιζάς: μάλλον, μεγάλωσα!
Όμως, δε θα μελαγχολήσουμε ' αρκεί να θυμηθούμε δυο ατάκες από το σύντομο διάλογο μεταξύ Ντίνου Ηλιόπουλου και Σταύρου Ξενίδη στην κωμωδία Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος:
- Βάζεις κι αυτή τη βρωμοπίπα διαρκώς στο στόμα σου!
- Και που ήθελε να βάλω την πίπα ο κύριος Γενικός;
Αυτά, φίλες και φίλοι!
Καλημέρα και...περαστικά!
Ευχαριστώ,
μετά τιμής,
Γιώργος Χατζηαποστόλου
* λαϊκή ιδιωματική έκφραση, που χρησιμοποιείται όταν δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα κάτι και σημαίνει: δεν γνωρίζω, δεν έχω ιδέα και αν εκφράσω γνώμη πιθανώς θα σας εξαπατήσω, θα σας παραπλανήσω ή θα σας ξεγελάσω.
