Βλέποντας
αυτή τη φωτογραφία, (από την ταινία του Λ. Ξανθόπουλου) σκέφτομαι τι ωραίο
ζευγάρι θα ήταν ο Στέφανος και η Έφη σε μια ιδανική κοινωνία ' αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήρθε η ώρα να ζήσουμε και
στην Ελλάδα -με χρονοκαθυστέρηση ως συνήθως- το κλείσιμο της εποχής των
τελευταίων υπολοίπων των ιδεολογιών και την
περίοδο της ανίερης ανάμειξης των φ(ί)λων και των φ(ύ)λων. Τί γιώτα, τι ύψιλον
' ένα μπαστουνάκι (που λένε στα παιδιά) κολλάς στο (ι) και έγινε (υ).
"Η
σημειολογία της καθημερινής ζωής", όπως θα έλεγε ο Ουμπέρτο Έκο, ξεκίνησε
σήμερα με την κυρία Αχτσιόγλου, να βγάζει βόλτα το αγοράκι της στην παιδική
χαρά. Από την άλλη πλευρά ο κύριος Κασσελάκης βγήκε βόλτα με τον φίλο του ' ο
φίλος του, με τη σειρά του, έβγαλε βόλτα -με το λουρί- ένα σκυλάκι, θηλυκό. Ο
κύριος Κασσελάκης παρακολουθούσε ικανοποιημένος, λίγα βήματα πιο πίσω, τον φίλο
που κρατούσε τον σκύλο (συγγνώμη, τη σκύλα). Έπειτα προβλήθηκε μια μικρή
συνέντευξη που έδωσε η κυρία Αχτσιόγλου στους δημοσιογράφους που την περίμεναν
και όπου ήταν ασυνήθιστα χαμογελαστή και προσηνής. Ο κύριος Κασσελάκης δεν έδωσε συνέντευξη βγαίνοντας
από το σπίτι του, (βιαζόταν να ψηφίσει, φαίνεται) ' μα χωρίς να βγάλει το
κράνος του, καβάλησε το μηχανάκι που είχε καβαλήσει προηγουμένως ο σύντροφός
του και κάθισε πίσω του (σωστά!).
Ύστερα,
ανέλαβαν να αναλύσουν τη στάση της μιας
πολιτικού και του ενός οικονομολόγου, δύο δημοσιογράφοι του Open (ο ένας ήταν ο Σπύρος Χαριτάτος
και μια κυρία που δεν συγκράτησα το επώνυμό της και ζητώ συγγνώμη γι αυτό). Τη
συζήτηση έτυχε να παρακολουθώ εκείνη τη
στιγμή, σήμερα το πρωί. Η ανάλυση επιχειρήθηκε σε διάλογο με τρεις
καλεσμένους: έναν ακόμα δημοσιογράφο,
έναν ευφυέστατο επικοινωνιολόγο (τον κύριο Πιστόλα) και έναν πανεπιστημιακό
δάσκαλο -απίστευτα φυσιολογικό για τα νέα μας ήθη- νομίζω ήταν ο δρ. Καρούνης (;) (ζητώ συγγνώμη
που δεν συγκρατώ με βεβαιότητα το επώνυμό του).
Εξετάζοντας
λοιπόν την εκρηκτική άνοδο στη δημοφιλία του κυρίου Κασσελάκη την απέδωσαν σε
"θρίαμβο του στρατηγικού Μάρκετινγκ", ενώ την υποχώρηση της
δημοτικότητας της κυρίας Αχτσιόγλου σε μη χρήση κανενός σύγχρονου επικοινωνιακού
μέσου πέρα από αυτά της παραδοσιακής πεπατημένης: αγκαλιές, φιλιά, χαιρετούρες,
χαμόγελα, προσεγμένο γυναικείο ντύσιμο και το ανάλογο θριαμβευτικό ύφος μιας
υποψήφιας που δεν αναμένει από τις εσωκομματικές εκλογές τίποτα λιγότερο από μια
απλή επικύρωση της "δεδομένης" και ολοφάνερης ανωτερότητάς της. Αυτά
πριν από τον πρώτο γύρο των εκλογών. Ύστερα, ήρθαν οι σφήκες!
Αλλά ποιά είναι τα
κύρια επιχειρήματα των δύο συνυποψηφίων για την καταλληλότητά τους ο καθένας
και η καθεμία ως αρχηγού του κόμματος;
- Αχτσιόγλου: Έχω
πολιτική εμπειρία!
- Κασσελάκης: Είμαι
δυνατός ' μπορώ να νικήσω τον ("κύριο", δεν το λέει ευθαρσώς, αλλά
εννοείται) Μητσοτάκη!
Εκφράζω την απορία
ενός "κανονικού" πολίτη όπως εγώ (γιατί ούτε "απλός" ούτε
"μέσος" πολίτης, θα έλεγα πως είμαι) :
-Αγαπητή κυρία Αχτσιόγλου, όποιος
υποψήφιος έχει τα δικά σας προσόντα: επιτυχημένη οικονομολόγος, υψηλόβαθμη
υπουργός σε προηγούμενη κυβέρνηση (και ελκυστική γυναίκα, επιτρέψτε μου να
προσθέσω εγώ), δικαιούται να γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και
"εν αναμονή" πρωθυπουργός; Φέρεστε, σαν να σας "το χρωστάει" ο
Ελληνικός λαός! Ποιός σας έδωσε το
δικαίωμα να στοχεύετε τόσο ψηλά; Μήπως ο πρώην πρωθυπουργός; Γιατί;
Δεν
υπήρχαν άλλοι περισσότερο άξιοι υποψήφιοι να διεκδικήσουν την αρχηγία του κόμματος, με πιο χαρακτηριστική
την περίπτωση του κυρίου Τζουμάκα που θα τον χαρακτήριζα ως τον "τελευταίο
εν ενεργεία ιδεολόγο" που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ (της πρώτης τετραετίας
διακυβέρνησης) του Ανδρέα Παπανδρέου;
-
Αγαπητέ κύριε Κασσελάκη, (την προσφώνηση, μην την πάρετε 'τοις μετρητοίς,' συνεχίζουν
να μου αρέσουν οι γυναίκες), γιατί θεωρείτε πως το σημαντικότερο προσόν ενός
άντρα πολιτικού είναι η δύναμη και η ικανότητά του (κατά δήλωσή σας) να νικήσει
έναν άλλο άντρα πολιτικό (τον κύριο Μητσοτάκη); Ζηλέψατε την πανομοιότυπη
δήλωση του δεύτερου, πριν από τις
εσωκομματικές εκλογές του Συντηρητικού Κόμματος, όταν είχε δηλώσει ότι : μπορεί
να νικήσει τον κύριο Τσίπρα; Είναι αγώνας δρόμου οι εσωκομματικές διαδικασίες εκλογής
νέου προέδρου (;), μήπως είναι αγώνας μποξ; (όπως έλεγε, για την πολιτική, ο
αείμνηστος Ούλοφ Πάλμε). Άν συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν χρειάζεστε ούτε τη
νομιμοποίηση των κομματικών διαδικασιών, ούτε την εμπλοκή ενός μεγάλου τμήματος
του ελληνικού λαού, σε προσχηματικές διαδικασίες ' απλά καλέστε τον
"μισητό" αντίπαλο σε μονομαχία (όχι τηλεοπτική, κανονική, με όπλα τα
χέρια) και ο λαός θα διαλέξει τον αξιότερο. Θεατές, σε κάθε περίπτωση, θα
έχετε! Ο λαός, αφού δεν έχει άρτο, (γιατί είναι ακριβός, όπως και τόσα άλλα
προϊόντα πρώτης ανάγκης), με χαρά θα στραφεί προς τα θεάματα!
Ας
πούμε και λίγα λόγια για την προσφώνηση: "Σύντροφε" και
"Συντρόφισσα" που τόσο
συνηθίζουν μεταξύ τους οι "αριστερόχειρες" της πολιτικής. Αν
και δεν με έχουν αποκαλέσει ποτέ έτσι, άκουγα την προσφώνηση πάντα με
συμπάθεια, μέχρι τη στιγμή που ένας δεξιός συμφοιτητής μου με είχε προσκαλέσει
μια μέρα στο σπίτι του για φαγητό το 2003. Πήγα γιατί δεν φοβάμαι τους
ομοφυλόφιλους ' απλά μου είναι από
αδιάφοροι, έως ενοχλητικοί γιατί είναι συναισθηματικά ασταθείς και επομένως,
δεν μπορώ να βασιστώ ούτε στο λόγο τους,
ούτε στις "ηθικές αρχές" που άλλωστε
δεν έχουν. Εκεί, λοιπόν, μου γνώρισε τον "σύντροφό του".
Βέβαια δεν επρόκειτο και πολιτικό συναγωνιστή, αλλά για ερωτικό ανταγωνιστή '
έτσι είναι αυτές οι σχέσεις! Σαν να μην έφτανε αυτό το παράδειγμα, τα τελευταία
20 χρόνια διαπιστώνω πως η ομοφυλοφιλία πέρα από προσωπική ερωτική επιλογή
είναι και της μόδας. Δύο πολύ καλοί μου φίλοι από το κολέγιο φαίνεται να άλλαξαν
ερωτικές προτιμήσεις, ή τέλος πάντων, διεύρυναν τις ερωτικές τους επιλογές : ο Π. έγινε παθητικός
και ο Ε. ενεργητικός. Αιτία και στις δύο περιπτώσεις θεωρώ πως είναι η αδυναμία
του πρώτου να ξεπεράσει έναν αυταρχικό και αγράμματο πατέρα και του δεύτερου να
μιμηθεί έναν απολυταρχικό πατέρα και να κυριαρχήσει επάνω στους άντρες του
προσωπικού του (έχει επιχείρηση) αφού δεν κατάφερε να μετατρέψει μια γυναίκα με
προσωπικότητα (τη γυναίκα του) σε ένα άβουλο πλάσμα που απλά θα εκτελεί
εντολές, επειδή τις δίνει ένας "Άντρας".
Και
αν οι πρώην φιλικές μου σχέσεις δεν ενδιαφέρουν κανέναν, τώρα μας προέκυψε, στο
υψηλότερο πολιτειακό επίπεδο αυτή τη φορά, ένας υποψήφιος αρχηγός του κόμματος
της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν δυνάμει πρωθυπουργός, που όχι μόνο θεωρεί
τις σεξουαλικές του επιλογές απόλυτα "φυσιολογικές" αλλά, σχεδόν μας
"χλευάζει" με τη γενική συμπεριφορά του στις τηλεοπτικές εμφανίσεις, γιατί
δεν είμαστε κι εμείς "ίδιοι" με εκείνον!
Η
υπερβολική άνεση (έστω και πλαστή) στην επικοινωνία ' η διαρκής προβολή του
"συντρόφου" και η συστηματική παρουσίαση της σχέσης των δύο ομοειδών
μονάδων αυτής της δυάδας που τη λένε "ζευγάρι" θα γίνουν σύντομα
αποδεκτές από τη μικροαστική,
ψευτο-πουριτανική ελληνική κοινωνία. Αυτό αναμένεται γιατί στο πίσω
μέρος του μυαλού της η λαϊκή βάση της κοινωνίας μας έχει την ίδια πάντα
ωφελιμιστική ηθική: "Δεν με νοιάζει τι κάνει καθένας στο κρεβάτι του,
αρκεί να έχω ειρήνη, εργασία και οικονομική άνεση". Έτσι κι αλλιώς, οι
περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί (όχι όλοι), είναι διεφθαρμένοι.
Τουλάχιστον", σκέφτονται, -επιτρέψτε μου τη λαϊκή έκφραση- "να βγάλουμε
κι εμείς καν' να φράγκο απ' αυτή την ιστορία...".
τόσο
δύσκολο σας είναι να ξεπεράσετε τους ατομικούς σας εγωισμούς και να δείξετε
λίγο ενδιαφέρον για τα προβλήματα επιβίωσης αυτού του ταλαίπωρου λαού; Θεωρείτε
πως απαιτείται να τον τιμωρούμε τόσο
σκληρά, με την καθημερινή ακρίβεια προϊόντων και αγαθών, επειδή δεν γνωρίζει να
διακρίνει πολιτικούς χαρακτήρες και παρερμηνεύει διαρκώς πλαστές "αγαθές
προθέσεις" ως δηλωτικές μιας θολής ιδεολογίας;
Καταλαβαίνω
πως οι σπουδές σας σε μεγάλα πανεπιστήμια του δυτικού κόσμου, και όχι της
ανατολικής Ευρώπης, σας διαμόρφωσε μια νοοτροπία κυριαρχική και μονοσήμαντη '
αλλά όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Λευτέρης Ξανθόπουλος, καλώντας σας να
προσγειωθείτε στην ελληνική πραγματικότητα:
"Καλή Πατρίδα, Σύντροφε [και Συντρόφισσα]!"
Γιώργος
Χατζηαποστόλου
