Μνήμη, ναι' μνημόσυνα, όχι!
- Το σχέδιο ή το χρώμα;
- Το χρώμα!
- Ν' αγαπάς ή ν' αγαπιέσαι;
- Να αγαπάς!
Να απαντάμε σε ερωτήσεις αλλά και να θέτουμε ερωτήματα.
Συνάντησα τρεις φορές τον Γιώργο Κοτανίδη στο δρόμο
καθώς έμενε στην ίδια περιοχή. Τον αναγνώριζα ήδη από τα 50 μέτρα απόσταση και
του χαμογελούσα' προς μεγάλη μου έκπληξη ανταπέδιδε εγκάρδια το χαμόγελο σαν να
γνωριζόμαστε -κι ας μην είχαμε ποτέ ανταλλάξει ούτε καλημέρα- κι έτσι την τρίτη
φορά που τον συνάντησα πριν από μερικούς μήνες να ανεβαίνει τη Μιχαλακοπούλου -στο απέναντι πεζοδρόμιο, πίσω από το Χίλτον- δεν
του χαμογέλασα. Με κοίταξε σοβαρά και πέρασε σκεφτικός ' μάλλον προβληματίστηκε που
δεν ήμουν πάλι εγκάρδιος. Μεγάλη ψυχή' καθαρός άνθρωπος!
Τιμώ τον άνθρωπο για ολόκληρη την πορεία του αλλά
ειδικά για δύο στάσεις του: πρώτο, τους μήνες που βρέθηκε στην απομόνωση κατά την περίοδο της Χούντας, διάβαζε τη Βίβλο για να μην τρελαθεί και, δεύτερο, υποχρέωσε την ηγεσία του ΚΚΕ
να αναγνωρίσουν το λάθος τους για την εγκατάλειψη του Νίκου Ζαχαριάδη στην εξορία
του στη Σιβηρία - που οδήγησε, τελικά, στην αυτοκτονία του- και στην -έστω και
"κατόπιν εορτής"- συγγνώμη του κόμματος γι αυτή τη συμπεριφορά.
Πρόλαβα να διαβάσω δυο βιβλία του -αντί μνημοσύνου- και να δω την ταινία Πάμπτωχοι Α.Ε. όπου έγραψε το σενάριο ο ίδιος.
Βρίσκεστε, λοιπόν,"Όλοι μαζί, τώρα" εκεί πάνω στα ψηλά όπου δεν υπάρχουν "Σαλτιμπάγκοι"
Οι δυνατοί άνθρωποι μας κάνουν να χαμογελάμε και όταν έχουν φύγει από κοντά μας.
Στο επανειδείν, αγαπητέ κύριε Γιώργο!
Γιώργος Χατζηαποστόλου
