[Εισαγωγή]
Έχω συχνά την αίσθηση βλέποντας πρόσωπα και σώματα πως έχει γίνει κάποια 'αβλεψία' στην κατανομή των φύλων και στενοχωριέμαι γι αυτό, καθώς μερικές γυναίκες ίσως θα ήταν καλύτερο να είχαν γεννηθεί άντρες και το αντίστροφο. Άλλοτε πάλι χαίρομαι γι αυτές τις αρρυθμίες γιατί το αποτέλεσμα είναι γοητευτικό. Και τις δύο εκδοχές καλύπτει η κυρία Παπαδήμα δηλαδή η Δήμητρα. Πως να μην συμπαθήσω μια γυναίκα που την είδα παλιότερα να δηλώνει με ένα ριψοκίνδυνο κοριτσίστικο χαμόγελο πως το μόνο χόμπυ της είναι ο έρωτας;
Θέλω να πω δυό λόγια για το παλιότερο βιβλίο της που έπεσε στα χέρια μου προχθές, με τίτλο: Συγχώρεσα πολύ...και με συγχώρεσαν άλλο τόσο. (χωρίς θαυμαστικό). Επειδή, όμως δεν θέλω μόνο να 'λέω λόγια' αλλά να τα λέω και καλά και μόλις γνώρισα τον τρόπο σκέψης της, προτιμώ να χρησιμοποιήσω τα δικά της λόγια γιατί έτσι ξεγελάω καλύτερα τον εαυτό μου πως είμαι πιο αληθινός.Τώρα, πως το βιβλίο 'έπεσε στα χέρια μου;' Θα τα είχα απλωμένα μπροστά, φαίνεται, σε μια κίνηση παράκλησης.
[Αποσπάσματα]
Παραθέτω μερικά αποσπάσματα που εκφράζουν (με δικά της λόγια) την εικόνα που έχω γι αυτήν και μοιάζουν προσωπικές, αυτοβιογραφικές της σημειώσεις.
Το βιβλίο ξεκινάει έτσι:
Αφιέρωση > Στον άλλο μου εαυτό
Στα καλώδια της ΔΕΗ με την υψηλή τάση μόνο κάτι κουρασμένα πουλιά βολεύονται (σ. 7)
Στα χαρακτηριστικά του προσώπου της ξεχώρισα την κοριτσίστικη ομορφιά που είχε μείνει πίσω, δίνοντας τη θέση της σε μια ώριμη, σκληρή γοητεία. (σ. 129)
Τη μια έβλεπε μια απροσδιόριστα γνώριμη φιγούρα να κάθεται στο γραφείο του,...την άλλη...ένα κεφάλι με φουντωτά μαλλιά να κινείται σαν να χόρευε μονάχο του...(σ.143)
Πέρασε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που μετρούσα τις δυνάμεις και τις αντοχές μου με μεγαλύτερη αγωνία από όσο μετρούσα τα βήματά μου στην καθημερινότητα. Έβαζα στοιχήματα με τον εαυτό μου να γίνω ατρόμητη και να επιβιώσω σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες μου, όσο κι αν αυτό προϋπέθετε ένα σοβαρό κόστος. Ξετυλιγόμουν σαν ένα πολύχρωμο κουβάρι προσπαθώντας να μη χάσω την επαφή μου με τη βάση. Κατά τ' άλλα η σκέψη μου έμεινε ελεύθερη....Ψαχνόμουν, έψαχνα, κατανοούσα ...ειλικρινά, δεν έπαιζα απλώς με τις λέξεις. Είχα κατακτήσει το πλεονέκτημα να ξέρω να ζητώ συγγνώμη και να τη δέχομαι. Είχα καταφέρει να ζω ανάμεσα στην παρανομία και τη μετάνοια (σ. 23)
Ένα παγωμένο απόγευμα, λουσμένο από ένα κρύο και ήρεμο φως, που χάριζε στον αέρα μια διαφάνεια, μια καθαρότητα, μια ατμόσφαιρα περικυκλωμένη λες από γυάλινο τοίχωμα... (σ. 188)
[Σύνοψη & Θέση]
Προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τα σύμβολά της, θα έλεγα τα παρακάτω:
Σε ότι αφορά την εισαγωγική αφιέρωση: Έχει δύο εαυτούς (ο ένας είναι ο κοινωνικός και ο άλλος ο ατομικός, δηλαδή ο πραγματικός).' στον πραγματικό, λοιπόν αφιερώνει τις ειλικρινείς σκέψεις της. Η ΔΕΗ θα λέγαμε πως είναι η Ανώτερη Δύναμη που κυβερνάει τον κόσμο και η υψηλή τάση θα μπορούσε να είναι η βιολογική ή σεξουαλική ενέργεια που καθορίζει την ατομική μας ερωτική συμπεριφορά' η λίμπιντο κατά τον Φρόυντ ή η 'οργόνη' όπως θα έλεγε ο Ράϊχ. Η υπερβολική κατανάλωση αυτής της ενέργειας κουράζει τα άτομα δηλαδή τα 'πουλιά'. Κι όμως τα 'πουλιά' δεν σκοτώνονται από την τάση αλλά βολεύονται, ίσως επειδή δεν 'κλείνει κύκλωμα': (άντρας -γυναίκα - εραστής) αλλά παραμένει ανοικτό: γυναίκα - εραστής. Όταν λέμε δεν 'κλείνει κύκλωμα' εννοούμε πως δεν είμαστε στη φάση: Από εδώ ο άντρας μου κι απ΄εκεί το αίσθημά μου αλλά στη φάση: από εδώ το αίσθημά μου, από εκεί το αίσθημά μου και ανάμεσά τους εγώ (η συγγραφέας).(σ. 7)
Την βλέπω σαν μια γυναίκα με κοριτσίστικη ομορφιά που έχει παραχωρήσει τη θέση της σε μια ώριμη σκληρή γοητεία που δεν είναι, όμως, τίποτα άλλο από μια αμυντική μάσκα απέναντι στην κοινωνία. (σ. 129)
Είναι πραγματικά μια απροσδιόριστα γνώριμη φιγούρα όπως οι άνθρωποι με δύο εαυτούς που εναλλάσσονται στην επιφάνεια της προσωπικότητας κι αυτό είναι γοητευτικό σε μια σειρά κινήσεων που λέγεται 'ερωτικός χορός των πουλιών' μόνο που δεν επιδίωκε να επιδείξει σε κανέναν τίποτα παρά μόνο την ελευθεριότητά στον εαυτό της' οι γύρω της δεν ήσαν πρόσωπα αλλά μέρη των σκηνικών της παράστασης (σ.143)
Βίωνε αγωνία, τρόμο, αναζητούσε την πλέον κατάλληλη θέση για τον εαυτό της σε έναν ιδεατό κόσμο της καλλιτεχνίας χωρίς να χάνει την επαφή της με τη γη (την πραγματικότητα). Ήταν ένα πουλί που έτρεχε γρήγορα πάνω στη γη χωρίς να φτάνει την ταχύτητα απογείωσης. Όσο για τη ζήτηση συγγνώμης ή την αποδοχή της, δεν είναι πλεονέκτημα που αποκτάει κανείς, αλλά απλή, καθημερινή και ήρεμη θέση ισορροπίας ανάμεσα σ' εμάς και τον εαυτό μας, Δεν 'κερδίζουμε' τίποτα υλικό όταν ζητάμε συγγνώμη ούτε όταν δεχόμαστε τη συγγνώμη των άλλων παρά μόνο τη γαλήνη της ψυχής μας.(σ. 23)
Αναζητείται το άπλετο φως σ΄ένα δροσερό ανοιξιάτικο πρωινό όπου ο αέρας θα υπάρχει ελεύθερος και γι αυτό καθαρός και η ατμόσφαιρα θα είναι διαφανής και απεριόριστη.
Γιώργος Χατζηαποστόλου
