Ε-ξημερώματα

Αφιερωμένο στην Ε.Ξ.

Κάθομαι στο κρεβάτι μου πού ήταν πάντα ξένο
κι απρόσκλητους νανούριζε γλυκά ερωδιούς
άγριους απ’ τον κόπο τους και όλο πεινασμένους
που έσβηναν στο σώμα μου τη δίψα τους να πιουν.

Ταξίδι στα ρηχά νερά πεπερασμένου πόθου
όπου τα πάθη δεν ριγούν ν’ αναγνωρίσουν λάθη
σε μαύρη τρύπα έριξαν κάθε βουβό μου φόβο
και μόνο να νικήσουμε απόψε με καλούν.

Να κοιμηθούν οι φύλακες προσμένω με μανία,
ν’ αρπάξω την καρδιά σου χωρίς να με μισούν
κι ύστερα να συρρικνωθώ ίσα με κόκκο σκόνης
να μπω στην αποστείρωση και να διαβώ κενός.

Μιλώ με θέρμη για έρωτα και αναιρώ την έλξη,
τη θέληση να καταπιώ το ψάρι μονομιάς
γιατί τ’ αγκάθια με τσιμπούν στη δεύτερή μου σκέψη
κι έτσι τ’ αφήνω ζωντανό στης γούρνας το βυθό.

Τον ύπνο σου ζηλεύω που σε κρατάει αγνή,
έτοιμη στην αναμονή αλλά χωρίς ελπίδα,
τα όνειρά σου τώρα εγώ πως ν’ ανταγωνιστώ
μια πρόφαση η αλήθεια σου και μια βαθιά ρυτίδα.

Μια σταματώ, μια ξεκινώ,
η άπωση κι η έλξη
στο νου μου παίζουνε κρυφτό
για μια μικρή σου λέξη.

Έλα! Δεν ονειρεύομαι. Πλανώμαι στην ομίχλη.
Χάνομαι να ξαναβρεθώ γιατί δεν θέλω να σου πω
πως στη σταχτιά μου θάλασσα με τα μεγάλα φύκη
δεν κολυμπούν άλλα πουλιά,
μονάχα εσύ κι η νύξη.

Και παίρνω την απόφαση να σε παραβιάσω,
να αποσύρω τα μαβιά του ελαφιού φτερά
τόσο γλυκά που στ’ όνειρο να θέλεις να περάσω,
να μοιραστούμε τρυφερά μια βόλτα στα νερά.

Το σώμα στο κρεβάτι μου κοντά του με καλεί
σ’ άγνωστο μονοπάτι θαρρώ έχω βρεθεί
η κάμαρά μου έγινε, κήπος νυχτερινός,
μα δεν καπνίζει η μοναξιά λίγο να ζεσταθώ.

Θέλω ν’ αλλάξω τη στολή της πρωινής δουλειάς,
να σε ξυπνήσω με φιλιά μιας άλλης αγκαλιάς,
να κάνεις πως κοιμάσαι και πως δεν με λυπάσαι,
για να φουντώσει ως τον ουρανό μέσα μου η φωτιά.

Με τη σιωπή στα χείλη κι ακοίμητη ψυχή
ο ουρανός θα στείλει μιαν άκριτη ευχή,
να με δεχτείς στο στρώμα πάλι όπως παλιά
εργένη που σε γεύθηκε μα πάντα σε ζητά.

Τη σκέψη μου σου έστειλα πριν να το μετανιώσεις
και όταν πήγα να σωθώ ήρθες να με γλιτώσεις,
με ένα χέρι στα μαλλιά κι ένα φιλί στο στόμα,
νομίζω πως με κέρδισες και με κρατάς ακόμα.

Εμπνευσμένο από το κείμενο
της Νατάσας Ζαχαροπούλου: "Ενα μεσημέρι"
Ιούλιος 2008