Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Ποίημα για τον καθημερινό άνθρωπο

.
Everest_News


(Πρωτότυπος τίτλος): Ποίημα για τον κάθε άνθρωπο


Θα σας παρουσιάσω
σιγά-σιγά
πλευρές
του εαυτού μου,
αν έχετε υπομονή και δείξετε ευαισθησία.
Θα ανοίξω συρτάρια
που συνήθως μένουν κλειστά
και θα βγάλω από εκεί ανθρώπους και τόπους και πράγματα,
ήχους κι οσμές και χρώματα,
έρωτες και απογοητεύσεις, ελπίδες και λύπες,
κομμάτια εδώ κι εκεί μιας ζωής πενήντα χρόνων
που αιχμαλώτισα στις χούφτες μου
και,
όπως το νερό που ετοιμάζομαι να ρίξω στο πρόσωπό μου κάθε πρωϊνό,
ράγισαν το βράχο κι
άνοιξαν το δρόμο προς τη μνήμη μου,
κατοικούνε στην καρδιά μου
-εγώ τ' ανασύρω για χάρη σας, να τα δούμε μαζί-
είναι ο εαυτός μου.
Αν δεν τα πάρετε στα σοβαρά,
αρνηθείτε τη σημασία τους
ή αν, χειρότερα, τα κρίνετε,
θα αρχίσω ήσυχα, σιγά-σιγά
να τα τυλίγω
σε μικρές βελούδινες θήκες,
όπως τα παλιά ασημένια και χρυσά νομίσματα,
θα τα τοποθετήσω
σε ένα μικρό ξύλινο κιβώτιο
Και θα το κλειδώσω.

John Wood 1974

(διασκευή Γιώργος Δημητρίου Χ.)

Το ποίημα προέρχεται από το βιβλίο του Alan Rogers, Η εκπαίδευση ενηλίκων, Αθήνα, Μεταίχμιο 1999, σ. 95.

4 σχόλια:

ολα θα πανε καλα... είπε...

καλημέρα Γιώργο.
Να πω ότι με έκανε να δακρύσω αυτό το ποίημα,το νιώθω ίσως πολύ δικό μου,μπορεί να ταν γι αυτό.Μπορεί γιατί μου φάνηκε πολύ σεμνό,πολύ "λεπτό".
Δάκρυσα ξέρεις πού;Εκεί που είπε ότι αν δεν δώσουν τη δέουσα προσοχή οι άνθρωποι,τότε εκείνος θα τα τυλίξει όλα αυτά προσεκτικά και θα τα βάλει πάλι μέσα,να μην τα ξαναδεί κανείς,να μην ακούσει κανείς πάλι γι αυτά...Σκέφτηκα την κίνηση...Μου θύμισε κάποιους ανθρώπους στο δρόμο που σου δείχνουν την πραμάτεια τους κι εσύ ντρέπεσαι να μην πάρεις τίποτε,είναι σα να λες τίποτε από αυτά που έχεις δεν αξίζει,φίλε μου.Είναι πολύ σκληρό...Κι εκείνοι τα ξαναμαζεύουν με προσοχή,τα πολύτιμά τους αντικείμενα και απομακρύνονται.Δε μιλώ αλληγορικά.Αλλά τυχαίνει να ταιριάζει και η αλληγορία εδώ.
Πολύ ωραίο,πραγματικά...Νιώθω ότι με ζέσταναν αυτά τα λόγια.
Κανείς μας,νομίζω,δε θέλει σκληρές κουβέντες,απότομα λόγια,λόγια ασύνετα και αναίσθητους ανθρώπους.

Γιώργος Χατζηαποστόλου είπε...

Καλό απόγευμα "Όλα".
Κι εγώ το ένιωσα πολύ κοντά μου. Περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια την ψυχολογική μου κατάσταση στην εφηβεία αλλά σε μικρότερο βαθμό και την τωρινή μου διάθεση.
Εδώ και αρκετά χρόνια κατεβαίνω τακτικά τα Σαββατοκύριακα στο Μοναστηράκι και ψωνίζω ηθελημένα από ανθρώπους που απλώνουν την πραμάτεια τους κατάχαμα στο πεζοδρόμιο, πάνω σε μια κουβέρτα ή μια παλιά κουρελού.
Την τελευταία Κυριακή πριν από τις πρόσφατες εκλογές μάλιστα, πέρα από την πάγια δίωξη των ανθρώπων του Δήμου προς τους μικροπωλητές των πεζοδρομίων, την ομάδα των αστυνομικών του Δήμου, συνόδευε και ένα φορτηγό, όπου έριχναν όσα από τα μικροπράγματα δεν είχαν προλάβει να τυλίξουν και να βάλουν στις τσάντες τους οι μικροπωλητές.
Δεν τους περιφρονούσαν, δεν τους καταδίωκαν, ήθελαν να τους εξοντώσουν, να εξαλείψουν το μίασμα της φτώχιας διά της βίας.
Έχω αγοράσει πάρα πολλά βιβλία από παλιοβιβλιοπωλεία και αντικείμενα κάθε είδους από υπαίθριους πωλητές. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν για μένα πράγματα που έχουν κάποιο ελάττωμα (έλλειψη ή φθορά) την οποία, αργότερα, πασχίζω να καλύψω όταν γυρίσω στο σπίτι και χαίρομαι ιδιαίτερα όταν τα καταφέρνω.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι αξιοπρεπείς, αυτάρκεις -κυριολεκτικά- και εν τέλει ελεύθεροι και ανοικτοί όπως ανοικτό ξαναγίνεται και το πανεπιστήμιο που σπουδάζω. Με αιφνιδίασε ευχάριστα αυτό το ποίημα που βρήκα μέσα σε ένα εγχειρίδιο μελέτης. Ακόμη περισσότερο αιφνιδιάστηκα όταν σε σχετική αναζήτηση είδα πως δεν είμαι ο μόνος που συγκινήθηκε από αυτό (υπάρχουν και άλλες αναφορές στο Διαδίκτυο γι αυτό)' φαίνεται πως δεν είμαστε και τόσο μόνοι, ή εν πάσει περιπτώσει, είμαστε μόνοι μεταξύ ίσων!
Το ποίημα στην πρωτότυπη μορφή του είναι ακόμη πιο συνταρακτικό, αλλά άλλαξα ορισμένες λέξεις και πρόσθεσα μικρές φράσεις με την πρόφαση πως έτσι με εκφράζει καλύτερα, ενώ στην πραγματικότητα "αραίωσα το λικέρ" για να αντέξω την αβάσταχτη γλυκόπικρη γεύση του!

fractal είπε...

Καλησπέρα Γιώργο.
Έρχομαι από μακρυά. Θα το καταλάβεις αν ρίξεις μια ματιά στην τελευταία μου ανάρτηση.

Υπέροχο το ποίημα.
Το σχόλιο της ΟΛΑ με εκφράζει απόλυτα. Καλά είναι να τα μαζεύουμε και να φεύγουμε..
Σε λίγο θα πιάσουν και οι βροχές.
Τουλάχιστον ας προστατευτούμε από τις καιρικές συνθήκες.
Καλή σου νύχτα

Γιώργος Χατζηαποστόλου είπε...

Καλημέρα Φ.
Ήμουν σίγουρος πως θα εμφανιστείς, "εδώ και τώρα!"
Έρχεσαι από εκεί που έρχεται καθένας μας -από τον τόπο καταγωγής του, μεταφέροντας την κληρονομικότητά του- εύχομαι να μην καταλήξεις -τώρα- μακρυά, αλλά να περιοριστείς στα ελληνικά όρια. Οι τελευταίες σου αναρτήσεις δείχνουν μια προσπάθεια -τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου ερμηνεία- να αποστασιοποιηθείς από καταστάσεις, να αποκτήσεις μια συνολική εικόνα του κόσμου σου και του κόσμου γενικά.
Αυτό που με ανησυχεί είναι μια τάση αναχωρητισμού από την παρούσα κατάσταση (να τα μαζεύουμε και να φεύγουμε..) και μια διάθεση αποχαιρετισμού -"μισεμού" με τη φύση και τους ανθρώπους (τουλάχιστον ας προστατευτούμε από τις καιρικές συνθήκες) αφού δεν μπορούμε να προστατευθούμε από τους ανθρώπους;
Για να θυμηθούμε τον Προυντόν: "η ιδιοκτησία είναι κλοπή." Να επεκτείνουμε την έννοια πέρα από τα υλικά και στα άϋλα αγαθά, όπως τις σχέσεις, τη φιλία, την αγάπη; Ο έρωτας εξαιρείται ως το πλέον ιδιοτελές αγαθό.
"Σε ένα παλιό -ανέκδοτο, όπως σχεδόν όλα τα ποιήματά μου - όταν είχα την ηλικία της φωτογραφίας μου, έγραφα: "Είμαστε ότι φοβόμαστε πως είμαστε, κάνουμε χρόνια να κινηθούμε, έχουμε όλου του κόσμου τα ελαττώματα και το ξέρουμε'και μέσα απ' όλα αυτά αναβλύζει μια ευλογία που δεν λάμπει μα είναι σίγουρο πως υπάρχει!"

Καλή σου μέρα