Ο άνθρωπος πάνω από τον καλλιτέχνη

Ζω για περισσότερο από μισόν αιώνα σε μια χώρα -την Ελλάδα- και μια πόλη -την Αθήνα- όπου οι ευγενείς και αξιοπρεπείς άνθρωποι δραστηριοποιούνται ως άτομα αποσπασματικά και συχνά χωρίς να συντονίζουν τη δράση τους με τη χρήση δομών κάποιου κρατικού φορέα που άλλωστε είτε δεν υπάρχουν είτε χρειάζονται λίπανση -"λάδωμα"- για να λειτουργήσουν.

Οι άνθρωποι της τέχνης που δεν χρησιμοποίησαν την τέχνη τους ως άλλοθι για να καλύψουν τις προσωπικές τους ανεπάρκειες και για να σβήσουν τα ίχνη του ανορθόδοξου ή και ανήθικου τρόπου που αναρριχήθηκαν στην καλλιτεχνική ιεραρχία είναι ελάχιστοι και μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού για να μην πω στις φάλαγγες του ενός δακτύλου.

Τόσο σπάνιος ως άνθρωπος ήταν ο Θανάσης Βέγγος, που δεν ήθελε να τον λένε "Αθανάσιο" ή κύριο Βέγγο, δεν φορούσε σμόκιν και είχε το θάρρος να ομολογήσει δημόσια τις ανεπάρκειές του ως ηθοποιός. Είπε σε μια από τις τελευταίες τιμητικές βραδιές όπου παρευρέθηκε, δίνοντας μαθήματα μετριοπάθειας και αυτογνωσίας: "...δεν έκανα και τίποτε σπουδαίο.." στην τέχνη αλλά για ένα πράγμα είμαι βέβαιος, "...πως στη γαλέρα της ζωής μου, τράβηξα άγριο κουπί..". Ποιός από τους "μεγάλους" ζώντες σήμερα Έλληνες ηθοποιούς τολμά να ψελλίσει κάτι τέτοιο;

Λυπάμαι που δεν γνώρισα προσωπικά τον Θ. Βέγγο. Πιστεύω πως πραγματικά κάτι μεγάλο έχασα στη ζωή μου.

Τα σέβη μου κύριε Βέγγο!
Την εκτίμηση και την αγάπη μου, καταθέτω, αγαπητέ Θανάση!
Γνωρίζω πως με βλέπεις από εκεί ψηλά, σε χαιρετώ και πιστεύω πως θα μπορέσουμε τελικά να γνωριστούμε, έστω και με αυτό τον ασυνήθιστο τρόπο.

Γιώργος Δημητρίου Χ.