Από τη ''Μυθολογία'' του Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους Νίκου Γκάτσου. Πρώτη εκτέλεση Γιώργος Ρωμανός 1965. Ο Γιώργος Ρωμανός σε πρώτη εμφάνιση μετά από 39 χρόνια, στο Τριανόν με τον Διονύση Σαββόπουλο (Τετάρτη 23 Δεκέμβρη 2009)
Δυό λόγια για τον Γιώργο Ρωμανό: Η αξία της φωνής, όταν είναι μεγάλη δεν χάνεται όσα χρόνια κι αν περάσουν, όποιο τρόπο ζωής κι αν έχει επιλέξει ο κάτοχός της να ζήσει, όσο φθοροποιός και αν είναι αυτός ο τρόπος. Ένας τραγουδιστής όπως ο Ρωμανός που μπορούσε, όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες του Νέου Κύματος, να τραγουδάει χωρίς μικρόφωνο στις μπουάτ της Πλάκας το "ρολόϊ" ή τη ¨μπαλάντα του ευαίσθητου ληστή¨ στη δεκαετία του '60, σήμερα κάνει προσπάθεια για να συγκρατήσει τη φωνή του, γιατί το μικρόφωνο την πολλαπλασιάζει και η φωνή του δεν έχει ανάγκη κάτι τέτοιο. Αυτά τα λίγα, για να θυμηθούμε τα παιδιά που παράγουν τα κανάλια μέσα από μουσικά σώου και επανδρώνουν και σκοτώνονται κάθε βράδι να βγάλουν μια δύσκολη νότα και να στηρίξουν τη νυχτερινή διασκέδαση του Νεοέλληνα, που σημειώστε: "τα τρώει μόνος του" και όχι "μαζί με άλλους" ή για να είμαστε δικαιότεροι:"μέχρι τώρα, τα έτρωγε μόνος του".
Ο Διονύσης Σαββόπουλος πραγματικά αγαπάει το Ελληνικό τραγούδι κι ας μην φωνάζει τα τελευταία χρόνια "Ζήτω!",γι αυτό, άλλωστε έπεισε και βοήθησε τον Ρωμανό να εμφανιστεί. Το συγκεκριμένο τραγούδι επανέφερε στο προσκήνιο ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας με μια όμορφη μοντέρνα ενορχήστρωση, χωρίς την ψυχή του Ρωμανού και του Σαββόπουλου, αλλά με μια λεπτή όσο και διεισδυτική διάθεση να κάνει πολιτική "με τον πολιτισμό", δηλαδή, να ασκήσει την ευγενέστερη μορφή πολιτικής.
Επιτρέψτε μου μια αυθαίρετη ερμηνεία σχετικά με τα σύμβολα του μύθου :
"Χρόνια και χρόνια μέσ' την άμμο" : οι δυσκολίες στην πορεία της ζωής μας,
"εκεί που ανθίζει η φοινικιά" : ο φοίνικας (οι πεποιθήσεις μας) υπάρχουν σε πείσμα των δύσκολων συνθηκών που επικρατούν στο περιβάλλον μας - ακόμη και αν καούν ξαναφυτρώνουν, όπως ο φοίνικας, από την τέφρα τους,
"δυό φίλοι πήγαιναν σε γάμο" : η αληθινή φιλία είναι σπάνια μορφή σχέσης στην εποχή μας, αλλά υπαρκτή και διαρκώς ψάχνουμε τη χαρά στη ζωή, μαζί με τους φίλους μας,
"ο ένας ήταν Ιρλανδός - ο άλλος ήταν Ιουδαίος" : οι "Αγορές" δεν είναι απρόσωπες, συγκροτούνται από τους ιδιοκτήτες των μετοχών των χρηματιστηρίων που στην πλειοψηφία τους είναι "Ιουδαίοι" ενώ την ίδια στιγμή μία από τις χώρες της Ευρώπης που βρίσκεται σε παρόμοια με τη δική μας άσχημη οικονομική κατάσταση είναι η "Ιρλανδία".
"δυό πεθαμένα περιστέρια: Το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι.
Αυτή την εποχή η Ισραηλινή κυβέρνηση προσπαθεί να εμποδίσει την αίτηση των Παλαιστινίων στα Ενωμένα έθνη για την αναγνώριση ανεξάρτητου κράτους με στημένα πολεμικά επεισόδια. Όλοι χαμένοι σε μια τυφλή διαμάχη.
Επειδή μπορεί, πολύ να σας κούρασα με τον ασύνδετο μύθο μου, τελειώνω με τον τίτλο του νέου δίσκου του Μαχαιρίτσα : "Η ενοχή των αμνών".
Πώς αισθάνεσθε; Καλά; Καμιά μικροενοχή, τίποτα; Αν δεν αισθάνεσθε τίποτε, θα πεί πως όλα τα παραπάνω είναι τυχαία, ενοχλητικές συμπτώσεις που επισημαίνει ένας ιδιόρρυθμος σχολιαστής.
Καλημέρα σας
Γιώργος Δημητρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου