Η μεγάλη σιωπή είναι χαλκός! Μίλα!

 

Υγρή φωτιά!

- ... για να ξοδεύει τη δύναμη που 'χει μέσα του, σκέφτεται. Να καταστρέφεις ό,τι δημιουργείς, να ξαναπιάνεις από το τίποτα και πάλι να γκρεμίζεις ό,τι έσιαξες, χωρίς καμμιά εξωτερική πίεση, χωρίς καθόλου πόνο αφού τα κίνητρα, δηλαδή το σπρώξιμο είναι από μέσα, προέρχεται από το βαθύτερο εαυτό του ανθρώπου, κάπως έτσι τα έλεγε ο δάσκαλος μια μέρα -πάει κάμποσος καιρός και ίσως τα λόγια να μην είναι τα ίδια- ... Λοιπόν, είπε, αυτό σημαίνει εξουσίασμα του εαυτού, τον υποτάσσεις. Η δύναμή σου πιά είναι "δική σου" και τούτο είναι μια έκφραση, που πάει να πει ένα είδος του τέλειου ανθρώπου. Κρατάς στα χέρια σου τον κύκλο του θεού, τον "αναδύεις" από το χάος. Είπε ακόμη ότι ο κύκλος του θεού είναι η ίδια η φύση, καταστροφή και δημιουργία δηλαδή (σ. 94).
Απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας Δρογκάρη: "Ο λυγμός της φωτιάς" (μυθιστόρημα) Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα (1970).