Η σχέση μου με τον χρόνο ήταν πάντα φιλική και ποτέ δεν
εξελίχθηκε σε σχέση αφέντη-δούλου ή προϊσταμένου-υφισταμένου. Θυμάμαι τις
γιορτές των φίλων, τις επετείους, αλλά δεν τις γιορτάζω ' θεωρώ πως έχω εκπληρώσει
το χρέος μου προς όλους, αφού τις θυμήθηκα! Όταν σηκώνομαι από τον καναπέ μου
απότομα -πράγμα σπάνιο- πιστεύω πως έχω αρχίσει να επαναστατώ, αλλά αυτό δεν διαρκεί πολύ
' μόνο μέχρι να κουραστώ να στέκομαι όρθιος!
Σήμερα (21-5-2013) συμπληρώνεται ένας μήνας από την
τελευταία επέτειο (21-4-2013) της δικτατορίας του 1967. Έτσι, με κάποιο τρόπο, καταφέρνω να
είμαι σύγχρονος με την επέτειο! Είναι μια επέτειος που θα ξαναθυμηθούμε σε 11 μήνες . έχουμε χρόνο μέχρι τότε! Έχουμε;
Μετά από τόσα χρόνια, δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως η
περίφημη «ειρηνική μετάβαση» από τη Δικτατορία στη Δημοκρατία του 1974-1975 έγινε
για το καλό του ελληνικού λαού και ακόμα περισσότερο πως η θλιβερή παρένθεση
της Χούντας δεν κατάφερε να διακόψει την έτσι κι αλλιώς παραπαίουσα από
«δημοκρατικές παραβάσεις», Ελληνική Δημοκρατία. Φαίνεται ότι τελικά, το αδίκημα
της κατάλυσης της Δημοκρατίας μάλλον ήταν «συνεχές» και όχι «στιγμιαίο!».
Πολύ φοβάμαι, όμως, πως είμαι ιδιαίτερα επίκαιρος, καθώς
παρατηρώ πως τα παιδιά των χουντικών και των βασιλοφρόνων -των δηλωμένων εννοώ-
βρίσκονται στο ελληνικό κοινοβούλιο, εκλεγμένα ‘με όλας τας τιμάς’ από τη
μερίδα του ελληνικού λαού που απογοητεύθηκε από τους βουλευτές και τους
πολιτικούς προστάτες του.
Το «εξαπατημένο» ελληνικό κοινό που «έφαγε μαζί με
άλλους» και «υπήρχαν λεφτά στις τσέπες
του» εξυπηρετώντας μόνο την ηθική του ατομικού του συμφέροντος, περίμενε μάταια
διορισμό στο δημόσιο, μίζες ή τραπεζικές διευκολύνσεις όλων των ειδών, από
πολιτικούς που «δεν κράτησαν το λόγο τους!». Με άλλα λόγια : «Πελάτες όλου του κόσμου, ενωθείτε!» ΄ «Πελάτες
όλου του κόσμου, αγανακτήστε!» και αν δεν διατίθεται πλέον η Πλατεία Συντάγματος κάποιο χώρο θα βρείτε. Οι καταναλωτές λοιπόν που εξέλεξαν αυτή την
αλητοπαρέα των διανοητικά διαταραγμένων και των ερωτικά ανίκανων που προκαλούν
διαρκώς στο κοινοβούλιο, είναι τα παιδιά
των «ανθρώπων» που παραβίασαν την είσοδο του Πολυτεχνείου ή τα παιδιά όσων επικρότησαν
αυτό το γεγονός παρότι δεν ήσαν παρόντες. Ανάμεσα στους χειροκροτητές της
εισβολής των στρατιωτικών της Χούντας στο Πολυτεχνείο, αλλά και στους σταθερούς
υποστηριχτές της διακυβέρνησής της βρέθηκαν, δυστυχώς, και τα περισσότερα
υψηλόβαθμα στελέχη της ελληνικής Εκκλησίας της εποχής. Ακόμα χειρότερα, σύμφωνα
με μαρτυρίες βασανιζόμενων στο ΕΑΤ ΕΣΑ, ανάμεσα στους βασανιστές ήταν και ένας
ρασοφόρος που αναγνωρίστηκε πως ήταν ο Μάκης Ψωμιάδης. Το άτομο αυτό -πρώην πρόεδρος της
ποδοσφαιρικής ομάδας της ΑΕΚ που φυγοδικούσε εδώ και καιρό στα Σκόπια για οικονομικά και ποινικά αδικήματα- είχε φορέσει τα ράσα του πατέρα του που ήταν ιερέας και παρίστανε τον αυτόκλητο τιμωρό των αγωνιζόμενων Ελλήνων!
Η Εκκλησία λοιπόν -στη μεγάλη πλειοψηφία της- δε στάθηκε στο
ύψος των περιστάσεων στη διάρκεια της επταετίας (1967-1974). Παρότι τη στιγμή
που εκδηλώθηκε το πραξικόπημα ήμουν 8 χρονών, πάντα αισθανόμουν τόσο αγανάκτηση
όσο και πικρία που δε βρέθηκε ένας ιερέας να διαμαρτυρηθεί ή να ζητήσει
συγγνώμη για τις αδυναμίες, τις παραλείψεις και τη συνολική συμπεριφορά των
εκπροσώπων του Θεού προς τους αντιπροσώπους του λαού, σε εκείνη την περίοδο,
αλλά έκανα λάθος ΄ υπήρξε τουλάχιστον ένας θαρραλέος παπάς που ύψωσε τη φωνή
του και ζήτησε συγγνώμη για λογαριασμό άλλων, ανίκανων και ακατάλληλων να
λειτουργούν κάτω από το ιερατικό σχήμα. Ο άνθρωπος αυτός λέγεται Γεώργιος
Πυρουνάκης και λειτούργησε κυριολεκτικά και μεταφορικά ως εφημέριος του ιερού μητροπολιτικού
ναού Αγίου Γεωργίου της Ελευσίνας.
Είχα ακούσει για τον άνθρωπο, αλλά μόνο τα τελευταία χρόνια
μπόρεσα να τον γνωρίσω μέσα από το αφιέρωμα της ΕΡΤ και πολύ πρόσφατα μέσα από
τα «μικρά αγωνιστικά φύλλα» ΄ το περιοδικό που εξέδιδε στην ενορία του αλλά και
στον Άγιο Στέφανο Αττικής, όπου είχε μετατεθεί -με δυσμενή μετάθεση - κατά τη
διάρκεια της Επταετίας. Ο τόμος περιέχει τα τεύχη των περιοδικών που καλύπτουν
την περίοδο από το 1974 έως το 1980 και είχε την καλοσύνη να μου τον χαρίσει ο γιός
του κύριος Μπάμπης Πυρουνάκης, όταν του ζήτησα ένα βιβλίο για να γνωρίσω
καλύτερα τον πατέρα του.
Και, να ένα θαύμα μπροστά στα μάτια μου από την πρώτη σελίδα του βιβλίου.
ένας ιερέας που έζησε και πέθανε όρθιος -σαν τα δέντρα- όπως έλεγε συχνά η
αείμνηστη μητέρα μου, ζήτησε συγνώμη για λογαριασμό των κρυμμένων, των
προσκυνημένων και των ακατάλληλων να φορούν το ράσο ' ένας ιερέας ζητά συγχώρεση για την υστεροβουλία, τη
δειλία, τη συμφεροντολογία αλλά και τον ατομικισμό όσων όφειλαν να
ζητήσουν συγγνώμη από τον Θεό για όσους
βασανίστηκαν, έμειναν ανάπηροι, διώχθηκαν ή σκοτώθηκαν στη διάρκεια της
Επταετίας. Ο πατέρας Πυρουνάκης απεβίωσε -σωματικά- στις 16 Μαΐου 1988.
Έγραψα για πράγματα αν και δεν είχα αυτό το δικαίωμα . το έχουν όσοι «πράττουν» και όσοι δεν αναπαύονται παρά μόνο όταν πεθάνουν '
ίσως και μετά από αυτό!
Γιώργος Δημητρίου
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ
και ζητώ συγγνώμη από τα θύματα της εφτάχρονης τυραννίας του
Τόπου μας, ως παπάς, για όσα δεν πράξαμε οι Ιερωμένοι, να τα σώσουμε από τα
άγρια νύχια τους . και
για την παράλειψη ακόμη να συμπαρασταθούμε στους πόνους και τους φόβους, που
τους προκαλούσαν οι αδίστακτοι διώκτες τους. Έ π ρ ε π ε κ α ι
μ π ο ρ ο ύ σ α μ ε ! Ούτε καν οι
διαμαρτυρίες μας δεν διατυπώθηκαν επίσημα και διεθνώς, όπως κάνουν άλλες
Εκκλησίες μη Ορθόδοξες σε παρόμοιες κακές περιστάσεις. Μα ούτε και τώρα που
αποδείχνονται δικαστικώς τα άθλια και φρικιαστικά δεν εκφράζουμε τον
αποτροπιασμό μας …. Και παραπονιόμαστε γιατί οι πιστοί - τα παιδιά μας, μας
περιφρονούν και λένε τόσα σε βάρος μας άσχημα σχόλια!
Οι απουσίες συνεχίζονται: Δεν περιζώσαμε τότε το Πολυτεχνείο
για να εμποδίσουν τα ράσα μας τα τανκς … Εκείνες οι εκκλήσεις δεν μας καίνε;
Γι’ αυτή την αμαρτία μας γιατί δεν κλαίμε; Και γιατί με τρίχινους σάκκους (όχι
με χρυσούς) δεν πέφτουμε στα γόνατα στον ίδιο χώρο να ζητήσουμε το έλεος του
Θεού και τη συγγνώμη του Λαού; Γιατί;
Δεν είμαστε από το Λαό; Αυτή δεν είναι η αποστολή μας; Από
πού βρήκαμε την υπόδειξη μόνο βασιλικά ή τυραννικά καθεστώτα να στηρίζουμε, να
ευλογούμε, να ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα και να ορκίζουμε τους «άρχοντές» τους;
Ν τ ρ έ π ο μ α ι . . .
ϯ π. Γ.Π.
Μνημόσυνο Διομήδη Κομνηνού https://www.youtube.com/watch?v=UKXE1nU4O_w
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου