19 Μαϊου 2014
Μια συνέντευξη του Peter Mayo στην Duygu Barut
Ο
ιμπεριαλισμός [επεκτατισμός] δεν είναι ένα πράγμα του παρελθόντος, αλλά είναι
πάντα παρών με την εκπαίδευση συνεχίζοντας να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη
διαδικασία. Σε αυτή τη συνέντευξη, η Duygu Barut , από το Πανεπιστήμιο της
Άγκυρας και «η Ένωση των Τούρκων δασκάλων » ( Egitim Sen ) μιλάει στον Μαλτέζο
ακαδημαϊκό Peter Mayo , ένα συχνό συνεργάτη του Counterpunch και ιδρυτικό συν-εκδότη
του περιοδικού Μετα-επεκτατικές Οδηγίες στην Εκπαίδευση , σχετικά με τις
προκλήσεις για την εκπαίδευση και το επάγγελμα του εκπαιδευτικού σε αυτό το
πλαίσιο . Ο Mayo συζητά επίσης την υπόσχεση μιας εμπνευσμένης από τον Freire κριτικής παιδαγωγικής ως ένα σημαντικό
αντίδοτο στην τρέχουσα νεοφιλελεύθερη επίθεση.
1 . Στο βιβλίο σας Απελευθερωτική Πράξη (Praxis) εκθέτετε αναλυτικά τις θεωρίες του Paulo Freire . Μπορείτε να εξηγήσετε την ιδέα της εκπαίδευσης του Paulo Freire, με λίγα λόγια;
Είναι υψηλή ευθύνη, να συζητήσουμε τις θεωρίες του Freire σε λίγες γραμμές. Η κεντρική ιδέα της φιλοσοφίας του είναι η Πράξη πράγμα που σημαίνει μια εκπαίδευση που απελευθερώνει με τη βοήθεια της αποκτημένης κρίσιμης απόστασης από τον κόσμο που ξέρει κανείς πως είναι σε θέση να τη δει, κάτω από το πιο κριτικό φως, με προοπτική τον μετασχηματισμό της. Με άλλα λόγια πρόκειται για μια διαδικασία ανάγνωσης της λέξης και του Κόσμου. Από εκεί [προέρχεται] και η επιλογή του τίτλου μου, ο οποίος εξάγεται από την Παιδαγωγική των Καταπιεσμένων, αλλά που επίσης συνδέει με τη θεολογία της απελευθέρωσης, όπου είδα για πρώτη φορά τον όρο «απελευθερωτική πράξη». Η Πίστη περιγράφηκε ως «απελευθερωτική πράξη» με τον Leonardo και τον Clodovis Boff .
2 . Κατά το συμπόσιο του Μαΐου του 2013 για την κριτική εκπαίδευση, στην Άγκυρα, μιλήσατε για τις επιπτώσεις του Γκράμσι στην κριτική παιδαγωγική. Μπορείτε να εξηγήσετε στους αναγνώστες αυτή την επιρροή με λίγα λόγια;
Ο Γκράμσι είχε τεράστιο αντίκτυπο στην κριτική παιδαγωγική κυρίως λόγω της σημασίας που αποδίδει στο ρόλο του πολιτισμού, τόσο στις διανοούμενες όσο και στις δημοφιλείς μορφές του, κατά τη διαδικασία της ηγεμονίας που συνδυάζει τον κανόνα με τη βία [και] τον κανόνα με τη συγκατάθεση. Η συζήτησή του σχετικά με το ρόλο των διανοουμένων στη διαδικασία αυτή, επηρέασε επίσης συζητήσεις που επικεντρώνονταν γύρω από τους εκπαιδευτικούς ως εργαζόμενους στον πολιτιστικό τομέα στο κρίσιμο πεδίο της παιδαγωγικής ' ο Henry Giroux έχει ιδιαίτερη επιρροή εδώ. Ένα θέμα που αξίζει μεγαλύτερη επεξεργασία για την κριτική παιδαγωγική, κατά την άποψή μου, είναι η «ισχυρή γνώση», η οποία, αν και δεν χρειάζεται απαραίτητα και τη δημοφιλή γνώση και χρειάζεται επίσης να είναι προβληματισμένη, θα πρέπει ακόμη να κατακτηθεί [από] μια ομάδα για να μην παραμείνει στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Ο ρόλος που συνέδεσε την κοινωνία των πολιτών, δεν χρησιμοποιείται με την σύγχρονη έννοια, αλλά με την έννοια ενός ολόκληρου συγκροτήματος από ιδεολογικούς θεσμούς που στηρίζουν το κράτος, επηρέασε παιδαγωγούς, όπως ο Michael της Apple , έναν αυτο-ανακηρυγμένο νεο - Γκραμσικό, στις συζητήσεις του σχετικά με την εκπαίδευση και τα προγράμματα σπουδών, ως τόπους αμφισβήτησης.
3 . Ως Μαλτέζος, πώς ορίζετε τον ιμπεριαλισμό (επεκτατισμό);
[Ως] τη διάδοση ενός συνόλου ιδεών, τρόπων ζωής και τη ρύθμιση που προέρχεται από ένα ισχυρό κέντρο που αποικίζει το ψυχικό σύμπαν των αποικιακών υποκειμένων. Σε αυτό το πλαίσιο, αυτό το ασφυκτικό αγκάλιασμα δεν απομακρύνεται μόλις η πρώην αποικία επιτυγχάνει την ανεξαρτησία της. Ο ψυχικός αποικισμός γίνεται αρκετά ανθεκτικός και οι αυτόχθονες πολιτισμοί υποφέρουν σε σχέση με αυτό. Η Μάλτα το βίωσε αυτό. Αλλά για άλλη μια φορά η αποικιοκρατία δεν είναι μονολιθική και συχνά αμφισβητήθηκε με διάφορους τρόπους κυρίως μέσω της κρίσιμης πίστωσης των εισαγόμενων ιδεών. Μερικές αποικίες το έκαναν αυτό καλύτερα από άλλες. Ένα κλασικό παράδειγμα είναι το πώς ο καθολικισμός στις αποικίες της Πορτογαλίας και της Ισπανίας στη Λατινική Αμερική, η οποία υπηρέτησε έναν αποικιακό σκοπό, με την απο-αποικιοποίηση έλαβε τη μορφή της Θεολογίας της Απελευθέρωσης ' δεν είναι ποτέ μονόδρομος κυκλοφορίας. Μερικές από τις αποικίες, αντιστάθηκαν, ιδιοποιώντας και μετατρέποντας, όλα τα μέρη της διαδικασίας επαναδιαπραγμάτευσης των σχέσεων της ηγεμονίας. Όπως υποστήριξε ο Raymond Williams στο Πολιτισμός και Κοινωνία ειδικά με αναφορά στον TS Eliot , και αλλού , κανένας πολιτισμός δεν παραμένει ο ίδιος, όταν μεταδίδεται σε μια άλλη κοινότητα. Ο Eliot τόνισε, σύμφωνα με τον Williams, ό,τι είδε, ως αρνητικές επιπτώσεις αυτού, χρησιμοποιώντας λέξεις όπως «νόθευση» κτλ. Ο Williams είδε την θετική πλευρά αυτής της διαδικασίας - πώς αυτός ο πολιτισμός μεταμορφώνεται όταν συνδέεται με πτυχές του τρόπου ζωής της κοινότητας . Πρέπει να έχουμε πάντα αυτό κατά νου, όταν βλέπουμε τις διαδικασίες της πολιτισμικής μετάδοσης και πιστώσεις και - γιατί όχι; - την κρίσιμη πίστωση σε μια συγκεκριμένη κοινότητα στο πλαίσιο της δυτικής αποικιοκρατίας.
4 . Στον κόσμο μας, οι κυρίαρχες δυνάμεις ασκούν ένα είδος ηγεμονίας, στην οποία η εκπαίδευση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο. Ποιες είναι οι αρνητικές συνέπειες που έχει αυτό;
Λοιπόν, αν πάρουμε την εκπαίδευση ως ένα παράδειγμα, συγκλίνουμε πάρα πολύ στο ότι έχουμε «ένα παπούτσι που ταιριάζει σε όλους» μια τυποποιημένη στρατηγική, η οποία υποβιβάζει πλαίσια στο φόντο. Αλλά έχουμε για άλλη μια φορά ηγεμονία, αν και αντικατοπτρίζει ένα κυρίαρχο σύνολο σχέσεων, έχει επίσης αμφισβητηθεί μέσα στα ίδια τα δικά του διάκενα. Περιέχει τους σπόρους του δικού του μετασχηματισμού, όπως είναι τόσο συμπαγές σαν τσιμέντο από ορισμένους και αμφισβητείται από άλλους που αναζητούν μέσα από την αμφισβήτηση τους, για μεγάλο χρονικό διάστημα, να αλλάξει ή να επαναδιαπραγματευθεί τις σχέσεις της ίδιας της ηγεμονίας. Τίποτα δεν είναι μονολιθικό!
5 . Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στην έννοια της εκπαίδευσης την οποία αναπτύσσουν οι επεκτατικές δυνάμεις στις χώρες τους και [την έννοια της εκπαίδευσης που διαμορφώνεται] στις χώρες που αποικίζουν;
Η Εκπαίδευση χρησιμεύει ως ένα μέσο για να αποικίσουν το «νοητικό σύμπαν» (Ngugi Wa Thiong’ Ο) των γηγενών, το είδος του εποικισμού από το οποίο δεν είναι δυνατό να απαλλαγούμε απλά και μόνο μέσα από μια δήλωση ανεξαρτησίας. Ενώ είναι τυπικά ανεξάρτητοι, οι πρώην επίσημα αποικιοποιημένοι, θα εξακολουθούν να ζουν μια αποικιοποιημένη ζωή μιμούμενοι τον τρόπο ζωής των αποικιοκρατών με το δικό τους τρόπο, το δικό τους «γραφικό τρόπο», όπως οι αποικιοκράτες θα το ονόμαζαν. Όπως υποστήριξε ο Φανόν όσον αφορά την Αφρική, θα έχουμε μια τάξη των Μαύρων δερμάτων πάνω σε Λευκές Μάσκες. Και σε πολλές περιπτώσεις αυτό θα ήταν μια μετριασμένη εκπαίδευση που δίνει στους αποικιοκρατούμενους την ψευδαίσθηση ότι η εκπαίδευσή τους είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτό της εκπαίδευσης στη μητρόπολη. Η περιγραφή από τον Φανόν του ανθρώπου από τη Μαρτινίκα που αναμασάει μάταια [πρότυπα και συμπεριφορές] στην προσπάθειά του να μάθει τα γαλλικά του αποικιστή είναι μια χτυπητή περίπτωση. Επιβάλλει επίσης την άποψη ότι υπάρχει η «καλή ζωή», στην οποία πρέπει κανείς να προσβλέπει, στο αποικιακό κέντρο. Ως εκ τούτου, όταν η υπεσχημένη ή ευοίωνη «ανάπτυξη» δεν απογειώνονται, οι άνθρωποι από την πρώην αποικία αναζητούν αυτή την καλή ζωή μεταναστεύοντας στο αποικιακό κέντρο - η αυτοκρατορία ξαναχτυπά - όπου θεωρούν ότι βρίσκεται ένα χρυσωρυχείο και όπου συχνά αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αυτό δείχνει ότι η αποικιακή εκπαίδευση που έλαβαν ήταν παραπλανητική από την [πλευρά] της άποψής της να φέρεται σα να βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με την εκπαίδευση που παρέχεται στο αποικιακό κέντρο.
6 . Η Μάλτα ανακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1964. Πριν ήταν, για μεγάλο χρονικό διάστημα, μια αποικία της Βρετανίας. Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ της εκπαίδευσης κατά τη διάρκεια του αποικισμού και της εκπαίδευσης κατά τη διάρκεια της ανεξαρτησίας;
Βέβαια, θα μου πείτε, δεν είμαστε πλέον στην εποχή που οι άνθρωποι νόμιζαν ότι γνώριζαν περισσότερα για τη Βρετανία από ό, τι για τη δική τους χώρα, ως μέλη της παλαιότερης γενιάς από τη δική μου (είμαι 58). Μιλώντας για ένα πράγμα, [όπως, για παράδειγμα] το εξεταστικό μας σύστημα εγγραφής σε βασικά και προχωρημένα επίπεδα, [διαπιστώνουμε ότι] δεν χορηγείται πλέον από βρετανικούς φορείς‘ έχουμε περάσει την τοπική πρακτική μας εδώ. Αυτό έχει συνέπειες στα προγράμματα σπουδών και τους οδηγούς σπουδών που ακολουθούνται στα σχολεία μας. Παρότι αυτό ακόμα ανταποκρίνεται στις διαρθρωτικές συνδέσεις με τη βρετανική μητρόπολη, το εκπαιδευτικό μας σύστημα φαίνεται να προσανατολίζεται περισσότερο προς εκείνο της ηπειρωτικής Ευρώπης, κυρίως λόγω της ένταξης της χώρας στην ΕΕ. Εξακολουθεί να παραμένει πολύ ευρωκεντρικό, το οποίο υποθέτω πως δεν αποτελεί έκπληξη. Αυτό θα πρέπει να αμφισβητηθεί λόγω της μεταβαλλόμενης φύσης της κοινωνίας της Μάλτας, λόγω της μετανάστευσης από την Αφρική, αλλά ίσως όχι στη διάρκεια της ζωής μου.
7 . Ποιές, κατά τη γνώμη σας, θα πρέπει να είναι οι θεμελιώδεις πτυχές ενός πραγματικού εκπαιδευτικού συστήματος;
Δεν θα πρέπει να υπάρχει τίποτα «θεμελιώδες» (με δεδομένες τις συνδηλώσεις της λέξης), κατά την άποψή μου. Η κριτικότητα είναι ένα βασικό συστατικό που φαίνεται να έχει περιθωριοποιηθεί σε αυτήν την εποχή της παγιοποίησης, ταξινομήσεις, συγκριτική αξιολόγηση και την εστίαση στην επιτελεστική (με την έννοια του όρου κατά Lyotard), όπου τα πάντα θα πρέπει να έχουν μετρηθεί ποσοτικά. Μαζί με την κριτικότητα, θα ήθελα να αναφέρω, επίσης, μετά από Maxine Greene, τη δημιουργική φαντασία. Ζητούμε μια κριτική φαντασία για να παρέχει δημιουργικές αντιδράσεις στα ζητήματα που ανέκυψαν από κρίσιμες αναλύσεις μας. Πρέπει επίσης να μελετήσουμε διάφορα θέματα από μια κρίσιμη πολυδιάστατη προοπτική και το κάνουμε από τη σκοπιά της κοινωνικής δικαιοσύνης, έτσι ώστε ό, τι έχει μαθηθεί να γίνεται έτσι όχι μόνο για τον αυτο- πλουτισμό, αλλά επίσης, και πρωτίστως για την αλληλεγγύη με τους άλλους, με σκοπό να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός κόσμου όχι όπως είναι, αλλά όπως μπορεί και πρέπει να είναι - ένας κόσμος που διέπεται από μια αίσθηση της δημοκρατικής κοινωνικής δικαιοσύνης .
8 . Τι είδους μέτρα προστασίας μπορείτε να συμβουλεύσετε τους μαθητές σας και τις οικογένειές τους [να λάβουν] για το είδος του εκπαιδευτικού συστήματος το οποίο γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικό;
Η ικανότητα να αποκρυπτογραφήσουν τι κρύβεται πίσω από αυτό που λέγεται και τι δεν λέγεται. Ποιός λέει τι, από ποιά θέση και με ποιό τρόπο; Να αμφισβητούν ότι παρουσιάζεται ως δεδομένο.
Έχοντας πει αυτό, και μετά από τον Γκράμσι, θα ήθελα να προσθέσω: καθιστώντας το είδος της «ισχυρής γνώσης», που έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου που είναι προσιτή σε όλους, αλλά με έναν κριτικό τρόπο, αναφέροντας ιδεολογικές προκαταλήψεις, αλλά και την ενδυνάμωση και τις δυνατότητες της χειραφέτησης που εξακολουθεί να παρέχει. Για παράδειγμα, ο Γκράμσι ήταν πολύ επικριτικός απέναντι στην ηγεμονική Ιταλική γλώσσα, δεδομένου ότι δεν ήταν «εθνική - λαϊκή» και όμως επέμενε ότι έπρεπε να μάθει να μην κρατάει τους ανθρώπους στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Σύντομα με αυτόν τον τρόπο, κάποιος θα μπορούσε να πωλεί τους μαθητές και τις οικογένειές τους βραχυπρόθεσμα.
9 . Τέλος, έχετε κάποια συμβουλή ή κάτι [που] να πω σε όσους σκοπεύουν να ενταχθούν στο επάγγελμα του εκπαιδευτικού;
Μετά τον Freire, θα ήθελα να πω: η δέσμευση για τη διδασκαλία είναι μια πολιτική δέσμευση, διότι η εκπαίδευση είναι μια πολιτική πράξη. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως μια ουδέτερη εκπαίδευση. Πρέπει πάντα να ρωτήσετε στην πλευρά τίνος είμαστε όταν θέλουμε να διδάξουμε; Το πιο σημαντικό [είναι ότι] θα πρέπει να ρωτήσουμε, μαζί με ποιούς εκπαιδευόμαστε και μαθαίνουμε; Θέτω αυτό το ερώτημα στο πνεύμα της έμφασης του Freire σχετικά με την εργασία με τους καταπιεσμένους, παρά για τους καταπιεσμένους.
1 . Στο βιβλίο σας Απελευθερωτική Πράξη (Praxis) εκθέτετε αναλυτικά τις θεωρίες του Paulo Freire . Μπορείτε να εξηγήσετε την ιδέα της εκπαίδευσης του Paulo Freire, με λίγα λόγια;
Είναι υψηλή ευθύνη, να συζητήσουμε τις θεωρίες του Freire σε λίγες γραμμές. Η κεντρική ιδέα της φιλοσοφίας του είναι η Πράξη πράγμα που σημαίνει μια εκπαίδευση που απελευθερώνει με τη βοήθεια της αποκτημένης κρίσιμης απόστασης από τον κόσμο που ξέρει κανείς πως είναι σε θέση να τη δει, κάτω από το πιο κριτικό φως, με προοπτική τον μετασχηματισμό της. Με άλλα λόγια πρόκειται για μια διαδικασία ανάγνωσης της λέξης και του Κόσμου. Από εκεί [προέρχεται] και η επιλογή του τίτλου μου, ο οποίος εξάγεται από την Παιδαγωγική των Καταπιεσμένων, αλλά που επίσης συνδέει με τη θεολογία της απελευθέρωσης, όπου είδα για πρώτη φορά τον όρο «απελευθερωτική πράξη». Η Πίστη περιγράφηκε ως «απελευθερωτική πράξη» με τον Leonardo και τον Clodovis Boff .
2 . Κατά το συμπόσιο του Μαΐου του 2013 για την κριτική εκπαίδευση, στην Άγκυρα, μιλήσατε για τις επιπτώσεις του Γκράμσι στην κριτική παιδαγωγική. Μπορείτε να εξηγήσετε στους αναγνώστες αυτή την επιρροή με λίγα λόγια;
Ο Γκράμσι είχε τεράστιο αντίκτυπο στην κριτική παιδαγωγική κυρίως λόγω της σημασίας που αποδίδει στο ρόλο του πολιτισμού, τόσο στις διανοούμενες όσο και στις δημοφιλείς μορφές του, κατά τη διαδικασία της ηγεμονίας που συνδυάζει τον κανόνα με τη βία [και] τον κανόνα με τη συγκατάθεση. Η συζήτησή του σχετικά με το ρόλο των διανοουμένων στη διαδικασία αυτή, επηρέασε επίσης συζητήσεις που επικεντρώνονταν γύρω από τους εκπαιδευτικούς ως εργαζόμενους στον πολιτιστικό τομέα στο κρίσιμο πεδίο της παιδαγωγικής ' ο Henry Giroux έχει ιδιαίτερη επιρροή εδώ. Ένα θέμα που αξίζει μεγαλύτερη επεξεργασία για την κριτική παιδαγωγική, κατά την άποψή μου, είναι η «ισχυρή γνώση», η οποία, αν και δεν χρειάζεται απαραίτητα και τη δημοφιλή γνώση και χρειάζεται επίσης να είναι προβληματισμένη, θα πρέπει ακόμη να κατακτηθεί [από] μια ομάδα για να μην παραμείνει στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Ο ρόλος που συνέδεσε την κοινωνία των πολιτών, δεν χρησιμοποιείται με την σύγχρονη έννοια, αλλά με την έννοια ενός ολόκληρου συγκροτήματος από ιδεολογικούς θεσμούς που στηρίζουν το κράτος, επηρέασε παιδαγωγούς, όπως ο Michael της Apple , έναν αυτο-ανακηρυγμένο νεο - Γκραμσικό, στις συζητήσεις του σχετικά με την εκπαίδευση και τα προγράμματα σπουδών, ως τόπους αμφισβήτησης.
3 . Ως Μαλτέζος, πώς ορίζετε τον ιμπεριαλισμό (επεκτατισμό);
[Ως] τη διάδοση ενός συνόλου ιδεών, τρόπων ζωής και τη ρύθμιση που προέρχεται από ένα ισχυρό κέντρο που αποικίζει το ψυχικό σύμπαν των αποικιακών υποκειμένων. Σε αυτό το πλαίσιο, αυτό το ασφυκτικό αγκάλιασμα δεν απομακρύνεται μόλις η πρώην αποικία επιτυγχάνει την ανεξαρτησία της. Ο ψυχικός αποικισμός γίνεται αρκετά ανθεκτικός και οι αυτόχθονες πολιτισμοί υποφέρουν σε σχέση με αυτό. Η Μάλτα το βίωσε αυτό. Αλλά για άλλη μια φορά η αποικιοκρατία δεν είναι μονολιθική και συχνά αμφισβητήθηκε με διάφορους τρόπους κυρίως μέσω της κρίσιμης πίστωσης των εισαγόμενων ιδεών. Μερικές αποικίες το έκαναν αυτό καλύτερα από άλλες. Ένα κλασικό παράδειγμα είναι το πώς ο καθολικισμός στις αποικίες της Πορτογαλίας και της Ισπανίας στη Λατινική Αμερική, η οποία υπηρέτησε έναν αποικιακό σκοπό, με την απο-αποικιοποίηση έλαβε τη μορφή της Θεολογίας της Απελευθέρωσης ' δεν είναι ποτέ μονόδρομος κυκλοφορίας. Μερικές από τις αποικίες, αντιστάθηκαν, ιδιοποιώντας και μετατρέποντας, όλα τα μέρη της διαδικασίας επαναδιαπραγμάτευσης των σχέσεων της ηγεμονίας. Όπως υποστήριξε ο Raymond Williams στο Πολιτισμός και Κοινωνία ειδικά με αναφορά στον TS Eliot , και αλλού , κανένας πολιτισμός δεν παραμένει ο ίδιος, όταν μεταδίδεται σε μια άλλη κοινότητα. Ο Eliot τόνισε, σύμφωνα με τον Williams, ό,τι είδε, ως αρνητικές επιπτώσεις αυτού, χρησιμοποιώντας λέξεις όπως «νόθευση» κτλ. Ο Williams είδε την θετική πλευρά αυτής της διαδικασίας - πώς αυτός ο πολιτισμός μεταμορφώνεται όταν συνδέεται με πτυχές του τρόπου ζωής της κοινότητας . Πρέπει να έχουμε πάντα αυτό κατά νου, όταν βλέπουμε τις διαδικασίες της πολιτισμικής μετάδοσης και πιστώσεις και - γιατί όχι; - την κρίσιμη πίστωση σε μια συγκεκριμένη κοινότητα στο πλαίσιο της δυτικής αποικιοκρατίας.
4 . Στον κόσμο μας, οι κυρίαρχες δυνάμεις ασκούν ένα είδος ηγεμονίας, στην οποία η εκπαίδευση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο. Ποιες είναι οι αρνητικές συνέπειες που έχει αυτό;
Λοιπόν, αν πάρουμε την εκπαίδευση ως ένα παράδειγμα, συγκλίνουμε πάρα πολύ στο ότι έχουμε «ένα παπούτσι που ταιριάζει σε όλους» μια τυποποιημένη στρατηγική, η οποία υποβιβάζει πλαίσια στο φόντο. Αλλά έχουμε για άλλη μια φορά ηγεμονία, αν και αντικατοπτρίζει ένα κυρίαρχο σύνολο σχέσεων, έχει επίσης αμφισβητηθεί μέσα στα ίδια τα δικά του διάκενα. Περιέχει τους σπόρους του δικού του μετασχηματισμού, όπως είναι τόσο συμπαγές σαν τσιμέντο από ορισμένους και αμφισβητείται από άλλους που αναζητούν μέσα από την αμφισβήτηση τους, για μεγάλο χρονικό διάστημα, να αλλάξει ή να επαναδιαπραγματευθεί τις σχέσεις της ίδιας της ηγεμονίας. Τίποτα δεν είναι μονολιθικό!
5 . Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στην έννοια της εκπαίδευσης την οποία αναπτύσσουν οι επεκτατικές δυνάμεις στις χώρες τους και [την έννοια της εκπαίδευσης που διαμορφώνεται] στις χώρες που αποικίζουν;
Η Εκπαίδευση χρησιμεύει ως ένα μέσο για να αποικίσουν το «νοητικό σύμπαν» (Ngugi Wa Thiong’ Ο) των γηγενών, το είδος του εποικισμού από το οποίο δεν είναι δυνατό να απαλλαγούμε απλά και μόνο μέσα από μια δήλωση ανεξαρτησίας. Ενώ είναι τυπικά ανεξάρτητοι, οι πρώην επίσημα αποικιοποιημένοι, θα εξακολουθούν να ζουν μια αποικιοποιημένη ζωή μιμούμενοι τον τρόπο ζωής των αποικιοκρατών με το δικό τους τρόπο, το δικό τους «γραφικό τρόπο», όπως οι αποικιοκράτες θα το ονόμαζαν. Όπως υποστήριξε ο Φανόν όσον αφορά την Αφρική, θα έχουμε μια τάξη των Μαύρων δερμάτων πάνω σε Λευκές Μάσκες. Και σε πολλές περιπτώσεις αυτό θα ήταν μια μετριασμένη εκπαίδευση που δίνει στους αποικιοκρατούμενους την ψευδαίσθηση ότι η εκπαίδευσή τους είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτό της εκπαίδευσης στη μητρόπολη. Η περιγραφή από τον Φανόν του ανθρώπου από τη Μαρτινίκα που αναμασάει μάταια [πρότυπα και συμπεριφορές] στην προσπάθειά του να μάθει τα γαλλικά του αποικιστή είναι μια χτυπητή περίπτωση. Επιβάλλει επίσης την άποψη ότι υπάρχει η «καλή ζωή», στην οποία πρέπει κανείς να προσβλέπει, στο αποικιακό κέντρο. Ως εκ τούτου, όταν η υπεσχημένη ή ευοίωνη «ανάπτυξη» δεν απογειώνονται, οι άνθρωποι από την πρώην αποικία αναζητούν αυτή την καλή ζωή μεταναστεύοντας στο αποικιακό κέντρο - η αυτοκρατορία ξαναχτυπά - όπου θεωρούν ότι βρίσκεται ένα χρυσωρυχείο και όπου συχνά αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αυτό δείχνει ότι η αποικιακή εκπαίδευση που έλαβαν ήταν παραπλανητική από την [πλευρά] της άποψής της να φέρεται σα να βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με την εκπαίδευση που παρέχεται στο αποικιακό κέντρο.
6 . Η Μάλτα ανακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1964. Πριν ήταν, για μεγάλο χρονικό διάστημα, μια αποικία της Βρετανίας. Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ της εκπαίδευσης κατά τη διάρκεια του αποικισμού και της εκπαίδευσης κατά τη διάρκεια της ανεξαρτησίας;
Βέβαια, θα μου πείτε, δεν είμαστε πλέον στην εποχή που οι άνθρωποι νόμιζαν ότι γνώριζαν περισσότερα για τη Βρετανία από ό, τι για τη δική τους χώρα, ως μέλη της παλαιότερης γενιάς από τη δική μου (είμαι 58). Μιλώντας για ένα πράγμα, [όπως, για παράδειγμα] το εξεταστικό μας σύστημα εγγραφής σε βασικά και προχωρημένα επίπεδα, [διαπιστώνουμε ότι] δεν χορηγείται πλέον από βρετανικούς φορείς‘ έχουμε περάσει την τοπική πρακτική μας εδώ. Αυτό έχει συνέπειες στα προγράμματα σπουδών και τους οδηγούς σπουδών που ακολουθούνται στα σχολεία μας. Παρότι αυτό ακόμα ανταποκρίνεται στις διαρθρωτικές συνδέσεις με τη βρετανική μητρόπολη, το εκπαιδευτικό μας σύστημα φαίνεται να προσανατολίζεται περισσότερο προς εκείνο της ηπειρωτικής Ευρώπης, κυρίως λόγω της ένταξης της χώρας στην ΕΕ. Εξακολουθεί να παραμένει πολύ ευρωκεντρικό, το οποίο υποθέτω πως δεν αποτελεί έκπληξη. Αυτό θα πρέπει να αμφισβητηθεί λόγω της μεταβαλλόμενης φύσης της κοινωνίας της Μάλτας, λόγω της μετανάστευσης από την Αφρική, αλλά ίσως όχι στη διάρκεια της ζωής μου.
7 . Ποιές, κατά τη γνώμη σας, θα πρέπει να είναι οι θεμελιώδεις πτυχές ενός πραγματικού εκπαιδευτικού συστήματος;
Δεν θα πρέπει να υπάρχει τίποτα «θεμελιώδες» (με δεδομένες τις συνδηλώσεις της λέξης), κατά την άποψή μου. Η κριτικότητα είναι ένα βασικό συστατικό που φαίνεται να έχει περιθωριοποιηθεί σε αυτήν την εποχή της παγιοποίησης, ταξινομήσεις, συγκριτική αξιολόγηση και την εστίαση στην επιτελεστική (με την έννοια του όρου κατά Lyotard), όπου τα πάντα θα πρέπει να έχουν μετρηθεί ποσοτικά. Μαζί με την κριτικότητα, θα ήθελα να αναφέρω, επίσης, μετά από Maxine Greene, τη δημιουργική φαντασία. Ζητούμε μια κριτική φαντασία για να παρέχει δημιουργικές αντιδράσεις στα ζητήματα που ανέκυψαν από κρίσιμες αναλύσεις μας. Πρέπει επίσης να μελετήσουμε διάφορα θέματα από μια κρίσιμη πολυδιάστατη προοπτική και το κάνουμε από τη σκοπιά της κοινωνικής δικαιοσύνης, έτσι ώστε ό, τι έχει μαθηθεί να γίνεται έτσι όχι μόνο για τον αυτο- πλουτισμό, αλλά επίσης, και πρωτίστως για την αλληλεγγύη με τους άλλους, με σκοπό να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός κόσμου όχι όπως είναι, αλλά όπως μπορεί και πρέπει να είναι - ένας κόσμος που διέπεται από μια αίσθηση της δημοκρατικής κοινωνικής δικαιοσύνης .
8 . Τι είδους μέτρα προστασίας μπορείτε να συμβουλεύσετε τους μαθητές σας και τις οικογένειές τους [να λάβουν] για το είδος του εκπαιδευτικού συστήματος το οποίο γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικό;
Η ικανότητα να αποκρυπτογραφήσουν τι κρύβεται πίσω από αυτό που λέγεται και τι δεν λέγεται. Ποιός λέει τι, από ποιά θέση και με ποιό τρόπο; Να αμφισβητούν ότι παρουσιάζεται ως δεδομένο.
Έχοντας πει αυτό, και μετά από τον Γκράμσι, θα ήθελα να προσθέσω: καθιστώντας το είδος της «ισχυρής γνώσης», που έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου που είναι προσιτή σε όλους, αλλά με έναν κριτικό τρόπο, αναφέροντας ιδεολογικές προκαταλήψεις, αλλά και την ενδυνάμωση και τις δυνατότητες της χειραφέτησης που εξακολουθεί να παρέχει. Για παράδειγμα, ο Γκράμσι ήταν πολύ επικριτικός απέναντι στην ηγεμονική Ιταλική γλώσσα, δεδομένου ότι δεν ήταν «εθνική - λαϊκή» και όμως επέμενε ότι έπρεπε να μάθει να μην κρατάει τους ανθρώπους στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Σύντομα με αυτόν τον τρόπο, κάποιος θα μπορούσε να πωλεί τους μαθητές και τις οικογένειές τους βραχυπρόθεσμα.
9 . Τέλος, έχετε κάποια συμβουλή ή κάτι [που] να πω σε όσους σκοπεύουν να ενταχθούν στο επάγγελμα του εκπαιδευτικού;
Μετά τον Freire, θα ήθελα να πω: η δέσμευση για τη διδασκαλία είναι μια πολιτική δέσμευση, διότι η εκπαίδευση είναι μια πολιτική πράξη. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως μια ουδέτερη εκπαίδευση. Πρέπει πάντα να ρωτήσετε στην πλευρά τίνος είμαστε όταν θέλουμε να διδάξουμε; Το πιο σημαντικό [είναι ότι] θα πρέπει να ρωτήσουμε, μαζί με ποιούς εκπαιδευόμαστε και μαθαίνουμε; Θέτω αυτό το ερώτημα στο πνεύμα της έμφασης του Freire σχετικά με την εργασία με τους καταπιεσμένους, παρά για τους καταπιεσμένους.
Αυτή η συνέντευξη δημοσιεύεται στην τουρκική γλώσσα στο περιοδικό της Egitim -
SEN, το Τουρκικό Εθνικό Συνδικάτο των δασκάλων.
(Μετάφραση, από τα Αγγλικά: Γιώργος Δημητρίου Χ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου