Ας δράσουμε, αλλά ... με τρόπο!

Συνάντησα ένα κορίτσι πριν από μερικούς μήνες, που έχει καταφέρει εδώ και χρόνια να κερδίζει τη συμπάθεια και την αποδοχή αρκετών ανθρώπων γύρω της, πράγμα ιδιαίτερα απαιτητικό. Έτσι, το μικρό διάστημα που τη γνωρίζω, μου δίνει την εντύπωση πως τον τελευταίο καιρό αποφάσισε να κάνει κάτι αληθινά δύσκολο: να νικήσει τις σκιές που με κόπο έμαθε να πολεμάει γύρω της. Θα καταλάβει τις ομοιότητες με το παιδάκι του βίντεο και ίσως τη διευκολύνω να συνειδητοποιήσει την ψυχική ισχύ της. Μου φαίνεται πως ήρθε ο καιρός να πάψει να αισθάνεται ενοχές για τη δύναμή της γιατί μέχρι τώρα, απ' όσο ξέρω, την έχει αξιοποιήσει μόνο για το καλό των άλλων. Υπάρχει όμως ένα ευαίσθητο σημείο: δεν καταδέχεται να χρησιμοποιήσει τη δύναμή της ενάντια σε ανθρώπους σαφώς ασθενέστερους από εκείνη, γιατί δε θέλει να κατηγορηθεί για αυταρχισμό και αναλγησία,  με αποτέλεσμα αυτοί οι τελευταίοι να την αδικούν και να την πληγώνουν. Μια από τις προσφιλείς της συνήθειες είναι να "παίζει" τα παιχνίδια των άλλων και να τους κερδίζει σε αυτά. 

Το πιο αγαπημένο, αλλά και το περισσότερο ριψοκίνδυνο παιχνίδι όπου συμμετέχει είναι ο έρωτας. Πρόκειται για το "άθλημα" όπου ο άνδρας οφείλει -κατά τη γνώμη μου- να προσέρχεται όχι αναζητώντας τη "νίκη" αλλά την πλέον απολαυστική "ήττα" αφού η επιβολή σε ένα πλάσμα, που η φύση προίκισε με σχεδόν ανεξάντλητες βιολογικές δυνατότητες και ελέγχει με άνεση το ερωτικό παιχνίδι της ζωής, είναι πρακτικά αδύνατη. Μιλάμε πάντα για έρωτα μέσα σε φυσιολογικά πλαίσια και όχι για ανωμαλίες ή ακρότητες. Την είδα έκπληκτος, να μιμείται, με το χέρι της σφιγμένο σε γροθιά, την παλινδρομική κίνηση του ανδρικού γεννητικού οργάνου, με τον τρόπο που πανηγυρίζουν οι ποδοσφαιριστές μετά το γκολ, δέκατα του δευτερολέπτου αφότου την αποχαιρέτησε ο φίλος της, αλλά με μιαν εκδικητική έκφραση σαν να του έλεγε: "αυτό -δηλαδή το σεξ- ξέρεις να το κάνεις, αλλά, που θα πάει, θα σε νικήσω και σ' αυτό!". Οι δυνατοί άνθρωποι πολλές φορές υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους και θεωρούν πως ελέγχουν απόλυτα το νόημα των μηνυμάτων που στέλνουν. Λάθος!
Ο "τέλειος" όσο και ζωώδης εραστής είναι χρήσιμος για μια νύχτα ή για πεπερασμένο αριθμό νυχτών. Η ερωτική ικανοποίηση που προσφέρει σε μια γυναίκα δεν έχει σκοπό να την κάνει ευτυχισμένη ή ολοκληρωμένη, δεν τη λαμβάνει καν υπόψη του. Αντίθετα, στοχεύει στην επιβεβαίωση του εγωισμού του ως ισχυρό φύλο που επιβάλλεται στο "ασθενές" και το υποχρεώνει να δεχθεί την κατωτερότητά του ως "φυσική", κοινωνικά  αποδεκτή και αναμενόμενη. Το μεγαλύτερο όπλο στη συμπεριφορά μιας γυναίκας -το κλάμα και η απειλή του χωρισμού- δεν θα καταφέρει να πείσει τον επιβήτορα να τη νυμφευθεί. γιατί  ο εραστής δημιουργήθηκε για να παρέχει ηδονή σε ένα χαλαρό πλαίσιο συμβίωσης και όχι, αναγκαστικά, ζωή που να εντάσσεται σε νομικό πλαίσιο, δηλαδή γάμο, με σκοπό την τεκνοποίηση. Αλίμονο αν ο εραστής δεχτεί το γάμο, επειδή, καθώς είναι ενάντια στο πρότυπο επιβίωσης που ακολουθεί, θα συμβιβαστεί μόνο για να εξασφαλίσει μια καλή διαβίωση (όντας άνεργος) σε βάρος της συζύγου ' τίποτε άλλο. Τελεία.
Αυτές οι καταστάσεις εντάσσονται σε ένα γενικά ευτελές και "ταπεινό" με την έννοια του πρόστυχου, γενικό κοινωνικό κλίμα και παρατηρούνται σε μια ατέλειωτη σειρά καθημερινών συμβάντων γύρω μας. Έχω βαρεθεί να βλέπω υπερόπτες μέχρις αηδίας και αποβλακωμένους άντρες, με μεγάλα μπράτσα και ατροφικό μυαλό που τριγυρίζουν στα μέσα μαζικής μεταφοράς παίζοντας ένα κομπολόι, βαδίζοντας επιδεικτικά στις αποβάθρες των τρένων ή καμαρώνοντας με το παραμικρό, αν τύχει το βλέμμα σου να τους συναντήσει τυχαία.
Από την άλλη πλευρά, έχω μπουχτίσει να βλέπω γυμνά γυναικεία πόδια (όμορφα ή όχι) που ανήκουν σε ακέφαλα σώματα ή μάλλον σε ανεγκέφαλα κρανία. Πολλά νεαρά κορίτσια προβάλλουν το κάτω μέρος του σώματός τους ως "προϊόν προς διάθεση" με τόσο εξόφθαλμο τρόπο που αναρωτιέσαι: "τόσο πολύ ανησυχούν μήπως μείνουν στα αζήτητα, ώστε έβγαλαν το εμπόρευμα στην άσφαλτο, γιατί ούτε στο πεζοδρόμιο, δεν θα πουλιόταν;"
"Ψευτίσαμε τα νιάτα μας, τα κάναμε μιας πεντάρας! έγραφε ο Κώστας Πρετεντέρης πριν να τον ξεφτιλίσει με τη συμπεριφορά του στις μέρες μας, ο εγωιστής και φιλοχρήματος γιος του.

                                                                                                                        Γιώργος Χατζηαποστόλου

Μια ανάσα...

Αύγουστος 2015
Ο μήνας αυτός φαίνεται να έχει βρεθεί στην άκρη του καλοκαιριού για να λειτουργεί σαν άλλοθι ώστε να θεωρηθεί -έστω και προσωρινά- η Αθήνα, ανθρώπινη πόλη για όσους παραμένουν σε αυτή. Στα ορεινά χωριά της Ελλάδας οι κάτοικοι αφήνουν το χειμώνα κάποιους φύλακες για τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Κάτι αντίστοιχο μοιάζει να συμβαίνει και με την Αθήνα κάθε τέτοια εποχή. Φέτος είναι αλήθεια πως η πόλη κράτησε περισσότερους "φύλακες" λόγω της κρίσης. Ανάμεσα στους άλλους θα βρίσκομαι κι εγώ στην πόλη μέσα από τα τείχη και χωρίς να καταθέσω τα όπλα. Σκοπεύω να συνεχίσω να κατεβαίνω τα πρωινά στη θάλασσα δροσίζοντας τη "μηχανή" μου που το χειμώνα προβλέπεται να υπερθερμανθεί στην προσπάθειά μου να αντιμετωπίσω τον πολικό χειμώνα που έρχεται, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις. 
Αποπροσανατολισμένος σαν το μυρμήγκι που ταξιδεύει πάνω σ' ένα πλατανόφυλλο, ακολουθώ το ρεύμα του καιρού και αφήνω την τύχη μου στον ποταμό, ανυπομονώντας να φτάσω γρήγορα στη θάλασσα και ελπίζοντας να τη βρω στις "καλές της". Το βουητό του νερού με συντροφεύει σαν το αίμα που στροβιλίζεται ορμητικό στις αρτηρίες ενός εφήβου που ψάχνει εναγώνια την αρχέγονη σύνδεση ενός ακατέργαστου ερωτισμού με την εύπλαστη γυναικεία φύση. 
Μάλλον δεν είναι συμπτωματικό πως το ασυνείδητο θεωρείται θηλυκό στη θεωρία του Jung. Το θηλυκό ως στοιχείο υγρό, ασυμπίεστο και διαμεσολαβητικό διαχειρίζεται (διευκολύνει ή εμποδίζει) την ερωτική επιθυμία και αναζητά την εκπλήρωση του έρωτα "καταργώντας" τα δεσμά του χρόνου, του τόπου και των συνηθισμένων ηθικών αναστολών του ανθρώπου της πόλης που αφέθηκε να διακινδυνεύσει την "αξιοπρέπειά του" για λίγες στιγμές απόλαυσης. Το ταξίδι της αναζήτησης, μοιραία οδηγείται από τον Jung στους αρχαίους Έλληνες σοφούς που απέδωσαν φύλο όπως σε όλα τα πράγματα έτσι και σε στοιχεία της φύσης ή φυσικά φαινόμενα. Τα πλέον ανεξέλεγκτα, όσον αφορά τη συμπεριφορά τους, θηλυκά κατατάχθηκαν στα ρευστά ή στα αέρια (θάλασσα, λίμνη, πηγή, θύελλα, καταιγίδα, νηνεμία...). Τα αρσενικά στοιχεία και φαινόμενα (ήλιος, άνεμος, ποταμός, κεραυνός, τυφώνας, κυκλώνας...) πάντα λειτουργούσαν χωρίς κανόνες και συχνά προξενούσαν καταστροφές, τις περισσότερες φορές εξ αμελείας!  Αυτός ο διαχωρισμός πέρα από την υποσυνείδητη γοητεία που ασκεί στους ανθρώπους αιώνες τώρα δείχνει να χρησίμευσε αργότερα και στην ανάλυση των ονείρων (Freud) όσο και στον εξανθρωπισμό της ερμηνείας της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας.
Τώρα, σχετικά με τους τρόπους να δροσίσουμε, με την έννοια της ανανέωσης, σώμα και πνεύμα, ακολουθούμε απλά την ίδια τη σύσταση του σώματός μας. Αποτελούμαστε κατά 70% του βάρους μας από νερό και προσπαθούμε διαρκώς να συμπληρώνουμε τα υγρά που χάνουμε κάθε ημέρα, αλλά και κάθε νύχτα, συμπεριφερόμενοι, για παράδειγμα, στον έρωτα, ως συγκοινωνούντα δοχεία. Πιθανώς θα συμφωνήσετε ότι ο καλύτερος τρόπος, για τους νέους, να δροσιστούν, είναι ο έρωτας και κυρίως η αίσθηση -γεύση, αφή- που χαρίζει μετά την κορύφωσή του. Όσο προχωρά η ηλικία, η σειρά αλλάζει, για τους μεσήλικες, με πρώτη τη θάλασσα, δεύτερο τον έρωτα και τρίτο παράγοντα δροσιάς ένα ποτήρι νερό, για να καταλήξει στους ηλικιωμένους η πλήρης αντιστροφή -σε σχέση με τους νέους- δηλαδή, πρώτα το δροσερό νερό, ύστερα η θάλασσα ως ιαματική ερωμένη και τέλος, κατάκοπη αλλά τρυφερή, η αγάπη που έρχεται να αντικαταστήσει τον έρωτα.
Εκτός από εμάς τους συνηθισμένους ανθρώπους τη δροσιά έχουν αναζητήσει στην πορεία τους και γνωστοί όσο και αγαπημένοι λογοτέχνες. Η συσχέτιση της θάλασσας με τον έρωτα βρίσκεται συχνά στο έργο του Σολωμού, του Παπαδιαμάντη, του Βιζυηνού όσο και νεότερων. Ως δροσερό νερό αντιλαμβάνεται τον έρωτα ο Ηλίας Βενέζης στην Αιολική γη, το ίδιο και ο Στρατής Μυριβήλης στη Δασκάλα με τα χρυσά μάτια. Ο Γιώργος Σεφέρης στα ποιήματά του Αργά μιλούσες ή στο Ο κ. Στρατής Θαλασσινός περιγράφει έναν άνθρωπο και ο Οδυσσέας Ελύτης στην Ποδηλάτισσα ή στο Κοχύλι μας συντροφεύουν με το βλέμμα τους καθώς βαδίζουμε στο μονοπάτι που οδηγεί στη θάλασσα. 
Τι τα θέλετε; Άμα σταθείς πεινασμένος για δράση μπροστά στη θάλασσα του κόσμου, σύντομα θα μάθεις να κολυμπάς, διαφορετικά μας περιμένει η στεριά, ο στέρεος τόπος, η στείρα γη. Μόνο που η στεριά γεννά μοναχικούς ανθρώπους των βουνών, φλύαρους ανθρώπους των κάμπων ή ασφαλισμένους από τα στοιχεία της φύσης ανθρώπους των πόλεων. Όσοι αποτύχουν να προσαρμοστούν στην απομόνωση των κλειστών αγροτικών κοινωνιών, θα κατεβούν στις πόλεις, θα οχυρωθούν σε ένα διαμέρισμα πολυκατοικίας και θα επιχειρούν απελπισμένες εξόδους προς την ύπαιθρο τις ημέρες των διακοπών των Χριστουγέννων, του Πάσχα και του Δεκαπενταύγουστου (καλή ώρα!). Τι να κάνεις κλεισμένος σε ένα σπίτι, όπου απουσιάζει ο έρωτας, όπου ο /η σύντροφός σου είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας καλόβολος συγκάτοικος και όπου όλα τα πράγματα φωνάζουν γύρω σου: σήκω, φύγε, ζήσε!
Καλά μας τα είπαν οι δικοί μας, αλλά, μάλλον, δε μας τα είπαν όλα... Όλες οι οικογένειες δεν είναι τόσο τυχερές όπως αυτή του παπα-Γιώργη Πυρουνάκη που είχε πει στα παιδιά του όταν είχε έρθει η ώρα τους να διαλέξουν: "Κάνε αυτό που λαχταρά η ψυχή σου...μη φοβάσαι..."

Φιλιά σε λίγες φίλες
Χαμόγελα σε λίγους φίλους

Γιώργος Χατζηαποστόλου