Το ΑλφαΒητάρι των ψυχών

Η Λογική -ως επιστήμη- έχει, κατά τη γνώμη  μου, καθημερινή πρακτική εφαρμογή στη ζωή μας, όσο κι αν έχει εξοριστεί από την «εξυπνάδα», δηλαδή την αγραμματοσύνη που πλασάρεται ως ευφυΐα και εξαργυρώνεται ως γρήγορη και ανέξοδη αναγνωρισιμότητα, όσων ασχολούνται με τις πρόχειρες και με τις ανεφάρμοστες τέχνες. Άνθρωποι που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους ή έχουν ασχοληθεί με άσχετες ή αδιάφορες για την τέχνη ασχολίες, αποφασίζουν να γίνουν λογοτέχνες. Ουσιαστικά, μάλλον, επιδιώκουν να γίνουν γνωστοί στον κόσμο -όχι απαραίτητα στο περιορισμένο αναγνωστικό κοινό- για να αποκτήσουν ταυτότητα ανθρώπου ή μάλλον για να αποδώσουν προστιθέμενη αξία στην κοινωνική προβολή της απαξίας τους. Γίνονται «συγγραφείς» ακολουθώντας μια τυφλή παρόρμηση και μια διάθεση να «απαντήσουν» στην ερώτηση-πρόκληση: - Εσύ, μπορείς να γράψεις; Η απάντηση έρχεται αυτόματα και απερίσκεπτα: - Και βέβαια μπορώ! Γιατί, οι άλλοι είναι καλύτεροι από εμένα; Η συγγραφή, μοιάζει στα μάτια τους, ως άσκηση καπατσοσύνης και ανταγωνισμού, όπως, άλλωστε, τα περισσότερα μικρά γεγονότα της καθημερινότητάς μας. Με αυτή την κατηγορία «καλλιτεχνοποιών» δεν θα ασχοληθούμε και εμείς ‘ το έχουν αναλάβει, τα αντίστοιχα εκδοτικά χαρτοπωλεία και τους/τις προβάλουν τα περισσότερα ιδιωτικά Μέσα Μαζικής Εξαγρίωσης.

Στον αντίποδα της «ευκολίας» και της παραγωγής «βιβλίων μιας χρήσεως» βρίσκονται οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν ενσυνείδητα για χρόνια με την επιστήμη και την εκπαίδευση, την τέχνη και την πραγματική ζωή. Αρκετοί από αυτούς και, στην περίπτωσή μας -Πόλυ Χατζημανωλάκη)- από αυτές, αφού έκλεισαν ένα κύκλο λαμπρών σπουδών και γόνιμης παρουσίας στον εργασιακό χώρο στην Ελλάδα και το εξωτερικό, στο «μεσοστράτι απάνω της ζωής» τους, όπως μετέφραζε ο Καζαντζάκης τον Δάντη, αποφάσισαν να «ακούσουν την ψυχή τους» και να καταγράψουν όσα αυτή τους υπαγορεύει. 

Θεωρώ πως η Πόλυ Χατζημανωλάκη εισήλθε στο χώρο της λογοτεχνίας όντας -πρώτα απ’ όλα- και για μεγάλη χρονική περίοδο της ζωής της, μια συνεπής και ευσυνείδητη αναγνώστρια της ελληνικής και ξένης λογοτεχνικής εσοδείας. Όπως αρκετοί άλλοι άνθρωποι του «μέτρου» και της «αρμονίας», δικαιούταν και άξιζε κι εκείνη να δοκιμάσει τις ικανότητες και τις αντοχές της στη συγγραφική τέχνη. Όσοι αναζητούν εύκολη ψυχαγωγία και πρόσκαιρη διασκέδαση γράφοντας δικαιολογούν την απρόσκλητη είσοδό τους σε ένα χώρο με τη γνωστή φράση: 

- Είδα φως και μπήκα! Θα έλεγα πως στην περίπτωση της Π.Χ. φαίνεται να ισχύει η αντίθετη εκδοχή:

- Είδα σκοτάδι και μπήκα, με «λάμπα θυέλλης» την ποίησή μου! Γιατί, τι άλλο παρά σκοτάδι δεν είναι  ο ελάχιστος αριθμός των αναγνωστών -αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας μας- που διαβάζει τουλάχιστον ένα βιβλίο κάθε μήνα;

  Έχω την αναπόδεικτη αίσθηση πως αποφάσισε -γράφοντας- να ανταποδώσει στους  αναγνώστες τη γαλήνη και τη ζεστασιά που δεχόταν τόσα χρόνια από την ανάγνωση τόσων καλών βιβλίων.

Νομίζω πως ήρθε ο καιρός -καταμεσής στην κρίση- η αγραμματοσύνη, η ανοησία, η κακογουστιά και η έλλειψη ήθους να πάψουν να μας εκδικούνται και τη θέση τους να πάρουν η μετριοπάθεια, η ψυχραιμία και η αληθινή γνώση. Έχουμε μεγάλη ανάγκη από την ενεργητική παρουσία και τη νηφάλια σκέψη ανθρώπων όπως η Πόλυ Χατζημανωλάκη.

Ονόμασε την πρώτη ποιητική της συλλογή: «Το αλφαβητάρι των πουλιών»’ προκαλώντας μου συνειρμικά δύο ακόμη "αδόκιμους" κι αυθαίρετους τίτλους: το αλφαβητάρι των παιδιών’ το αλφαβητάρι των ψυχών, ίσως.

Εύχομαι καλή δύναμη στην κυρία Χατζημανωλάκη σε κάθε συγγραφική της προσπάθεια και μια μακρά πνευματική πορεία. 

Γιώργος Χατζηαποστόλου