Άνθρωποι στον αέρα

Θα συμφωνούσατε μαζί μου, αν έλεγα πως εδώ και χρόνια, αλλά πιο έντονα, τελευταία, βιώνουμε μια αίσθηση ταραχής, αστάθειας, αβεβαιότητας να πλανάται ανάμεσά μας στον αέρα που αναπνέουμε; Αν θυμάστε, είναι το συναίσθημα που μας προκάλεσε ο διάλογος μεταξύ των δύο βασικών προσώπων του Σάμουελ Μπέκετ στο έργο του «Περιμένοντας τον Γκοντό» ή το συναίσθημα που διαχέεται στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Πεθαίνω σαν χώρα», τώρα που οι «Βάρβαροι» είναι ήδη εδώ και ζουν και κινούνται και νομοθετούν για λογαριασμό μας αλλά όχι για χάρη μας.

Το ερώτημα και μια πελώρια απορία έχει θρονιαστεί στο μυαλό μας και φοβόμαστε πως θα μείνει αμετακίνητο για καιρό: Γιατί "απουσιάζει" ο Θεός, μας αφήνει να ταλαιπωρούμαστε και μάλλον δείχνει να μην εξυπηρετεί τα ατομικά και εθνικά μας συμφέροντα, αφού πιστεύουμε σ’ αυτόν, χωρίς να συνυπολογίζει πως είμαστε, εμείς οι Έλληνες, χριστιανοί ορθόδοξοι, όπως, άλλωστε, οι Ρώσοι και οι Σέρβοι;

Είχα μια συζήτηση πριν από λίγα χρόνια με ένα νεαρό παιδί που παρουσίαζε έντονα κινητικά προβλήματα. Η κουβέντα έφτασε και στο θέμα του Θεού. Βλέποντάς τον βαθιά αγχωμένο και να προσπαθεί εναγωνίως να γίνει καλύτερα με κάθε γνωστό ή, και πειραματικό, ιατρικό και παραϊατρικό μέσο, τον ρώτησα αν πιστεύει ότι υπάρχει Θεός. Γύρισε προς το μέρος μου όπως το φίδι που ετοιμάζεται να δαγκώσει κάποιον που του πάτησε την ουρά και μου βροντοφώναξε: " Όχι! Δε μπορεί να υπάρχει Θεός και να θέλει να βρίσκομαι σ’ αυτό το χάλι! Κι αν υπάρχει, θα πρέπει να είναι ένας πολύ μοχθηρός Θεός!" 

Κοίταξα προς τα πάνω, νόμισα ότι η φωνή του έσκισε το ταβάνι κι έφτασε πάνω από τα σύννεφα! Απάντησα, χαμηλόφωνα: "Μην το λες ' μην είσαι απόλυτος ' έχε μια επιφύλαξη ' δεν είμαστε μόνοι μας εδώ κάτω, στη γη ' μας ακούνε από ψηλά!"

Απόκριση: " ............ " 

Σε μια άλλη συζήτηση, προσφάτως, με ένα εξαιρετικά καλλιεργημένο, ώριμο κορίτσι, που επίσης παρουσίαζε άλλα -όχι κινητικά- προβλήματα, την άκουσα να δηλώνει, σε μια στιγμή ενδοσκόπησης, σκύβοντας και κρύβοντας το κεφάλι μέσα στο σώμα της, όταν με είχε δει να κάνω το σταυρό μου: "Λυπάμαι, θά ’θελα κι εγώ να πιστεύω, αλλά δε μπορώ!" Δηλαδή, αν δεν χτυπάμε μπροστά στον Θεό -όπως πάνω σε τοίχο- και αν ο Θεός δεν θεραπεύει τα ιατρικά μας προβλήματά μας, σημαίνει ότι δεν υπάρχει! Φαίνεται να βασιζόμαστε στην πεποίθηση πως, εφόσον μοιάζουμε στον Θεό «κατ’ εικόνα», δικαιούμαστε και να συμπεράνουμε πως για λόγους πατρικής αλληλεγγύης ο Θεός οφείλει να διορθώνει «τα λάθη του» τα οποία υφιστάμεθα εμείς είτε λέγονται προβλήματα υγείας είτε οικονομικά είτε οποιαδήποτε άλλα προβλήματα. Αν ο Θεός δεν έχει μια συνεπή και αφοσιωμένη σ’ εμάς συμπεριφορά, σε ρόλο "γιατρού πυροσβέστη", τότε κι εμείς "δικαιούμαστε" να αμφισβητούμε την ύπαρξή του ή "να του κρατάμε μούτρα" και να κάνουμε αυτό που λέμε λαϊκά: "ότι γουστάρουμε!" 

Ποιά σχέση έχουν όλα αυτά, με την τουρκική εξωτερική πολιτική; Άμεση! Αρκεί να σταθούμε για λίγο στη σημερινή πραγματικότητα. Ποια είναι η σύγχρονη Τουρκία; Σε ποιο βαθμό μπορούμε να κατανοήσουμε πως είναι μια χώρα περισσότερο αναπτυγμένη οικονομικά και πολιτικά αλλά όχι κοινωνικά και πολιτιστικά από την Ελλάδα; Θυμάμαι δύο τουρκόφωνα παιδάκια -με καταγωγή από τη δυτική Θράκη- που βοηθούσα στα μαθήματά τους για κάποιο διάστημα, να λύνονται στα γέλια όταν με άκουσαν να προφέρω το ονοματεπώνυμο του Τούρκου προέδρου. Τους είπα πως είναι εύκολο να κοροϊδεύουμε τους άλλους, αλλά δύσκολο να τους διδάσκουμε να λένε και να κάνουν το σωστό και τα παρακάλεσα να με μάθουν να προφέρω όπως πρέπει το όνομα. Με έκπληξη τα άκουσα να προφέρουν με μια ευγενική και στρωτή έκφραση: Ρεζέπ Ταΐπ Ερντοάν! Που πήγαν τα έντονα σύμφωνα; Που πήγε ο τουρκικός "βαρβαρισμός" της γλώσσας και του πολιτισμού; Μήπως δεν είναι τόσο  απολίτιστοι και πολεμοχαρείς όλοι οι Τούρκοι, τουλάχιστον τόσο όσο, για χρόνια διδασκόμασταν πως είναι, στα ελληνικά σχολεία; Χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει, από την άλλη πλευρά,  πως οι Έλληνες απλά «συνωστίσθηκαν» το 1922 στην παραλία της Σμύρνης. Και αν είναι πράγματι ανάλγητοι και σκληροί οι πολιτικοί, μπορούμε -γενικεύοντας- άδικα και επικίνδυνα για την ειρήνη, να θεωρούμε πως το ίδιο συμβαίνει και με τον τουρκικό λαό; Θα έλεγα, πως όχι!   

Δείτε, όμως, την πορεία αυτού του απόλυτα άθεου ηγέτη -του Ερντογάν- (γιατί δεν πιστεύει ούτε στον Μουσουλμανισμό) παρά μόνο στον εαυτό του, ενώ κρύβεται πίσω από μια θρησκευτική τυπολατρία και διαχειρίζεται με "σιδερένια πυγμή" μια ισχυρή  στρατιωτική εξουσία την οποία σύντομα θα χάσει! Μπορεί να μην τη γνωρίζουν αλλά ακόμα κι αν την έχουν ακούσει, φαίνεται πως οι Τούρκοι πολιτικοί δεν έδωσαν ποτέ την πρέπουσα σημασία στη χριστιανική συμβουλή: "Ου ποιήσεις εαυτόν είδωλον". Ήδη από την εποχή της ίδρυσης του νέου τουρκικού κράτους, η Τουρκία εμφανίζει συμπτώματα νεοπλουτισμού (εγωϊσμός, αβάσιμη αυτοπεποίθηση, ψευδαίσθηση αυτοδυναμίας) που έχουν γιγαντωθεί τελευταία, καθώς διαθέτει μια μεγάλη εσωτερική αγορά που ανταποκρίνεται στις ανάγκες 80 εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο Ερντογάν διατηρείται στην εξουσία μόνο και μόνο γιατί έχει ξεγελάσει τους στρατιωτικούς ηγέτες της χώρας του πως μπορούν, πολεμώντας τους Κούρδους, να τους εξοντώσουν και -καταλαμβάνοντας τα εδάφη τους- να έχουν πρόσβαση στα κοιτάσματα πετρελαίου του βόρειου Ιράκ και, επομένως, ενεργειακή αυτάρκεια. Συνεχίζει να αφανίζει ολόκληρα χωριά των Κούρδων στα σύνορα της χώρας του με τη Συρία και το Ιράκ. Όλες, σχεδόν, οι βομβιστικές επιθέσεις εναντίον πολιτών στην Κωνσταντινούπολη και άλλες μεγαλουπόλεις της Τουρκίας είναι προβοκάτσιες, ώστε να δικαιολογήσει την κλιμάκωση των βομβαρδισμών και των επιθέσεων κατά των Κούρδων έξω από τα τουρκικά σύνορα. Νομίζει πως -όντας, για χρόνια, ένας πιστός σύμμαχος των Αμερικανών στο δυτικότερο άκρο της Ασίας- θα του "επιτραπεί" να γίνει αρχηγός ολόκληρου του μουσουλμανικού κόσμου και, με τον τρόπο αυτό, ελπίζει να καταφέρει να ανασυστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Επισκέφθηκε πριν από λίγες ημέρες τις ΗΠΑ για να εγκαινιάσει ένα μεγαλοπρεπές τζαμί, κουνώντας το κόκκινο πανί της τουρκικής, μουσουλμανικής σημαίας, μπροστά στον «αμερικανικό ταύρο». Είναι καθαρή παραφροσύνη να αγνοεί κάποιος πολιτικός ηγέτης τη θέληση δύο υπερδυνάμεων (ΗΠΑ-Ρωσίας) και, την ίδια στιγμή, αυτοκτονία, να μην πιστεύει ούτε στο Θεό! Πώς εξηγείται μια τέτοια συμπεριφορά; "Η εικόνα του εαυτού είναι το πιο ισχυρό αρχέτυπο", έλεγε ο Jung. Στο "Βιβλίο των νεκρών πολιτικών" θα γραφεί ένα πολύ άσχημο τέλος γι αυτόν τον εγκληματία πολέμου. Στην πρόσφατη επίσκεψή του -όπως μπορείτε να ακούσετε στο διαφωτιστικό βίντεο- σύμφωνα με απόλυτα εξακριβωμένες πληροφορίες, του ανακοινώθηκε επίσημα πως επίκειται, σύντομα, η ίδρυση του Κουρδικού κράτους.  

Στη συνέχεια, αφού -έστω και με τρόπο δυσάρεστο, για την Τουρκία- θα έχουν "καλυφθεί" τα νώτα της στα νοτιο-ανατολικά σύνορα της χώρας, μέσα σε ένα παραλήρημα επίδειξης επιθετικής ισχύος η Τουρκία θα επιτεθεί στην Ελλάδα. Είναι αδύνατον ο Τούρκος πρόεδρος να ελέγξει τους στρατηγούς του, αν δεν τους απασχολεί διαρκώς με κάποια πολεμική επιχείρηση ‘ αν αυτή δεν είναι στα ανατολικά σύνορα, θα είναι στα δυτικά (παράλια Ιωνίας). Άλλωστε, παρά την υπεροψία και τις παραδοξολογίες της καθημερινής πολιτικής φλυαρίας, ο προσανατολισμός της Τουρκίας στοχεύει διαρκώς στην «κατάκτηση» της Ευρώπης! Πρώτη πύλη της Ευρώπης, η Ελλάδα! 

Εδώ είμαστε και θα τα δούμε! 

Πάντως, πιο τρομακτικό φαινόμενο από οποιαδήποτε πολεμική φρικαλεότητα, συμβαίνει ή σχεδιάζεται να συμβεί, είναι, κατά τη γνώμη μου, η έλλειψη πίστης. Όντας περιστασιακός επισκέπτης της εκκλησίας, χωρίς άμεσους δεσμούς με ιερωμένους, αλλά σεβόμενος λίγους ιερείς που μετρώνται στα δάχτυλα τον ενός χεριού, ως άξιους εκπροσώπους του Θεού, δε δικαιούμαι να δίνω συμβουλές ούτε να δείχνω τον σωστό δρόμο γιατί -αν μη τι άλλο- δεν γνωρίζω ποιος είναι! Το μόνο για το οποίο είμαι βέβαιος είναι, πως ο δρόμος αυτός υπάρχει! Αν λοιπόν, σας είναι αδύνατο να πιστέψετε σε κάτι αόρατο, δηλαδή στον Θεό, σας καταλαβαίνω! Αν δεν έχετε αγγίξει τον θάνατο σε κάποια στιγμή της ζβής σας, δεν είναι εύκολο να πιστέψετε. Δοκιμάστε να εμπιστευθείτε έναν άνθρωπο που αγαπάτε! Θα έχετε, ήδη, αγαπήσει ένα μικρό μέρος του Θεού! Είναι θεμελιώδες στοιχείο για τη ζωή μας, το να "πατάμε στη γη" και να πορευόμαστε κρατώντας το χέρι ενός αγαπημένου ανθρώπου. Μόνο με τη συμπαράσταση ενός άλλου ανθρώπου θα καταφέρουμε να "φτάσουμε μακριά". Η πίστη ' αυτή η γλυκιά, εθελοντική προσήλωση στην αγάπη, ανάλογα με το βάθος της, αν δε μας προσφέρει ανακούφιση, θα μας χαρίσει τουλάχιστον έναν ήσυχο, γαλήνιο, βραδινό ύπνο ' ότι δίνει, κανείς, παίρνει: λίγη πίστη - λίγο καλό ύπνο!

Γιώργος Χατζηαποστόλου