Δεν είναι καλό σημάδι!

Μια ανάρτηση έκτασης μισής σελίδας δε μπορεί κατά τη γνώμη μου να θεωρηθεί μεγάλη, όπως γράφει μια φίλη, όσο λιγόλογοι κι αν είμαστε. Έτσι, μάλλον δεν θα αποφύγω να σας κουράσω λίγο περισσότερο. 

Πράγματι, όλοι θα περάσουμε αρκετές δύσκολες στιγμές στη ζωή μας, αλλά ήθελα να πιστεύω πως τις δυσκολίες θα μας τις έχουν προκαλέσει άνθρωποι που μας γνωρίζουν ελάχιστα και δεν ανήκουν με κανένα τρόπο στον στενό φιλικό μας κύκλο, ούτε έχουν κοινό τόπο καταγωγής μ' εμάς. Οι πραγματικά δυνατοί άνθρωποι, κατά τη γνώμη μου δεν επιδεικνύουν με κανένα τρόπο τη δύναμή τους και πάντως, Ποτέ με χειρονομίες, χονδροειδείς αστεϊσμούς και σωματική επαφή ' όποιος απλώνει χέρι, θα το μετανιώσει! Σκοπός της συμπεριφοράς μας δεν είναι ούτε να εντυπωσιάσουμε τους άλλους, ούτε να μας θαυμάσουν, ούτε να βρούμε μια περιστασιακή παρέα, αλλά να μας γνωρίσουν πραγματικά ως ανθρώπους. Γιατί, μην ξεχνάτε πως όλοι έχουμε χέρια και μπορεί να τα χρησιμοποιήσουμε είτε για να ανταποδώσουμε τις "αστείες χειρονομίες", με τις οποίες γελούν όλοι εκτός από αυτόν που τις "δέχεται" είτε για να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να κάνουμε δυό-τρία επώνυμα τηλεφωνήματα.

Ο ρόλος του διαιτητή-ειρηνοποιού σε μια διένεξη δεν μπορεί να είναι αμερόληπτος ανάμεσα σε θύτη και θύμα ' οφείλει να είναι υποκειμενικός, διαφορετικά στερείται ανθρωπιάς! Οι ευγενείς μεσολαβητές δεν μπορεί να λειτουργούν με τη λογική "των ίσων αποστάσεων" που εφαρμόζουν στο πολιτικό παιχνίδι οι μεγάλες δυνάμεις. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να μεσολαβεί κάποιος στην εξομάλυνση διενέξεων όταν δεν τον αφορούν προσωπικά! Η διατήρηση της συνοχής μιας ομάδας δεν είναι αυτοσκοπός. Αντίθετα, η ομοφωνία των μελών μιας ομάδας θεωρώ πως είναι απαραίτητη για την ομαλή λειτουργία της. Οι άνθρωποι δεν χρειάζεται άλλο να φαίνονται (δυνατοί) και άλλο να είναι (ευαίσθητοι) ούτε να φέρονται διαφορετικά σε δημόσιο χώρο και διαφορετικά στο σπίτι τους ' ο άνθρωπος είναι ένα ενιαίο αδιαίρετο σύνολο και ως συγκροτημένη οντότητα οφείλει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους χώρους! Η ευαισθησία είναι ικανότητα πρόσληψης συναισθηματικών ερεθισμάτων ' δεν είναι αδυναμία. Με αυτή τη λογική, οι περισσότερες γυναίκες, που κατά κοινή παραδοχή είναι ευαίσθητες, θα μπορούσαν να θεωρηθούν αδύναμες, πράγμα απολύτως ασύμβατο με την πραγματικότητα και τις πεποιθήσεις μου, καθώς πιστεύω πως είναι "το πρώτο φύλο", ιστορικά και αξιολογικά, πολύ χαίρομαι γι αυτό κι ας διαφωνήσει όποιος θέλει! Άλλωστε, να μην ξεχνάμε πως ο αληθινός χαρακτήρας ενός ανθρώπου φαίνεται από την αντίδρασή του σε καταστάσεις κρίσεως ' όταν επικρατεί ηρεμία όλοι είναι πολιτισμένοι, ήσυχοι και "καλοί". 

Επειδή πολλές οικογένειες της αστικής τάξης ή της λεγόμενης "καλής κοινωνίας" έμαθαν στα παιδιά τους από μικρή ηλικία να υποκρίνονται  αποτελεσματικά ' πράγμα που μεγέθυνε και παγίωσε η ακαδημαϊκή ατμόσφαιρα των Ελληνικών παραδοσιακών πανεπιστημίων, με το σταθερό δασκαλοκεντρικό σύστημα -εξαιρούνται το Πανεπιστήμιο Κρήτης και το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο- δε σημαίνει καθόλου πως το "κοινωνικό προσωπείο" του σοβαρού και σοφού επιστήμονα νομιμοποιείται να υπάρχει. Η ομορφιά, η αρχοντιά αλλά και η βαθιά γνώση υπάρχει στην απλότητα και στις ειλικρινείς και ισότιμες ανθρώπινες σχέσεις όχι στα σηκωμένα φρύδια και στις ψηλές μύτες.

Όσοι άνθρωποι έχουν διασώσει με κόπο, την καλοσύνη και την ευαισθησία τους πρέπει σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους να κυκλοφορούν με "σακίδιο εκστρατείας" όπου θα μεταφέρουν σκαπάνη με την οποία κάθε φορά που συναντούν άνθρωπο θα κοντοστέκονται ' θα αρχίζουν το "ανασκαφικό έργο" για να ανακαλύψουν, κάτω από το χοντρό δέρμα και τα αλλεπάλληλα στρώματα λίπους, την κρυμμένη ευαισθησία κάθε ανθρώπου;

Γιατί τόσος κόπος και τόσο φασαρία; Απλά, αφαιρέστε τη μάσκα σας! Ποτέ δεν αναρωτηθήκατε στη διάρκεια των αρκετών δεκαετιών της ζωής σας:

- Μήπως δεν είμαι εγώ αυτό που δείχνω; Γιατί, άραγε, δεν αισθάνομαι καλά όταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη;

- Μήπως αδικώ τον εαυτό μου; Το κάνω επειδή θεωρώ πως είμαι αρκετά έξυπνος για να εξαπατώ τους άλλους; Τότε, γιατί δεν πετυχαίνει πάντα; Εκπαιδευτικός και επιστήμονας είναι το ίδιο πράγμα; Αν πιστεύω πως ο επιστήμονας είναι ασύγκριτα αξιολογότερος από τον εκπαιδευτικό, τότε γιατί δεν αναγνωρίζουν την αξία μου οι μαθητές μου και με αμφισβητούν διαρκώς;

Δεν βρίσκονται στο δικό μου γνωσιακό επίπεδο για να με καταλάβουν ή εγώ εφαρμόζω "εξ αποστάσεως διδασκαλία" και η φυσική μου παρουσία στην τάξη δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα αναγκαίο πρόσχημα που μου επιτρέπει να νομίζω πως επικοινωνώ μαζί τους;  Τι άλλο να κάνω για να διατηρήσω τον έλεγχο της τάξης μου από το να είμαι αυστηρός στη συμπεριφορά και στη βαθμολόγησή μου; Ποιος μπορεί να μου απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα; Μόνο ένας εκπαιδευτικός που αγαπάει τη δουλειά του (τα παιδιά (συν)+ η γνώση (μείον)- ο δάσκαλος= η ανθρωπιστική εκπαίδευση) μπορεί να μου δώσει την απάντηση!

- Μήπως η σεμνοτυφία και η σοβαροφάνειά μου δεν τους ξεγελά όλους, οπότε η πρέπει να βελτιώσω τη συμπεριφορά και τη στάση μου, ώστε να υποκρίνομαι τέλεια, ή -αν δεν βελτιώνεται παραπέρα- να την αλλάξω, έως, και να την καταργήσω;

Σας καταλαβαίνω κύριοι, όσο κι αν διαφωνώ με τις εκπαιδευτικές πρακτικές σας! Τόσο πολύ φοβάστε να αποκαλύψετε το ανθρώπινο πρόσωπό σας; Εκτός αν, δεν φοράτε τίποτε άλλο, εκτός από τη μάσκα σας, οπότε καταλαβαίνω πως είναι επώδυνο να μείνετε "γυμνοί!" 

Δεν συμφωνώ πως είναι "φυσικό" και "αναπότρεπτο" γεγονός να δέχονται κακομεταχείριση οι άνθρωποι που δείχνουν τη μεγαλύτερη καλοσύνη και εμείς να εφησυχάζουμε επειδή το "γνωρίζουμε(!)" ενώ δεν κάνουμε τίποτε για να το αλλάξουμε! Αυτοί που τολμούν και δοκιμάζουν να φροντίζουν τους άλλους συνεχώς, δικαιούνται να τύχουν τις ίδιας μεταχείρισης από τους άλλους ' δεν επαιτούν γι αυτή ' ούτε θα υποχωρούν μια ζωή μπροστά στην κακοήθεια.

Όποιος έχει δουλέψει αρκετά με τον εαυτό του, έχει πει πολλές φορές: λυπάμαι, ζητώ συγνώμη, σ' ευχαριστώ, έχω ανάγκη τη βοήθειά σου και (λίγες φορές) "σ' αγαπώ!" Δεν έχει νόημα να πεις: "λυπάμαι" ή "ζητώ συγνώμη" σε κάποιον άνθρωπο που συναντάς τυχαία στο δρόμο, πόσο μάλλον να περιμένεις εσύ "συγγνώμη" από αυτόν, ο οποίος αφότου σ' έχει προσβάλλει -σαν να μην συμβαίνει τίποτα- αρχίζει να σου εκθειάζει για άλλη μια φορά την κοινωνική του τάξη [πόσα χρόνια έζησε στην αριστοκρατική περιοχή όπου, συμπτωματικά,  τώρα ζεις εσύ, εδώ και 30 χρόνια(!)] και να προσπαθεί να σε δελεάσει να συμμετάσχεις σε μια εκπαιδευτική πρωτοβουλία που παρουσίασε ως δική του και υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει πως ανήκε σε μια καθηγήτρια που απλά του ανέθεσε να τη διαχειριστεί! Μπορείς να πεις τίποτε άλλο, όταν τον αποχαιρετάς, μετά από μια σύντομη στιχομυθία, πέρα από ένα ξερό "χάρηκα!" και να του δείξεις με το χέρι σου ότι οι δρόμοι σας είναι διαφορετικοί; 

Και αν όλα αυτά μπορούσες να τα παραβλέψεις, πως να ανεχθείς την επαναλαμβανόμενη, αδικαιολόγητη αβροφροσύνη και τις χειρονομίες εγκαρδιότητας που, υπό κανονικές συνθήκες, συμβαίνουν σπάνια και μεταξύ αδελφικών φίλων, όχι μεταξύ απλών γνωστών; Μπορεί να είμαστε όλοι, σαν άνθρωποι, ίσοι, αλλά δεν είμαστε ίδιοι! Αν δεν μπορείς να είσαι φίλος ούτε στο FaceBook με κάποιον, πως να είσαι στην πραγματική ζωή; 

Είναι υποχρεωτικό να γίνει κατανοητό από όλους πως οι "φιλικές" χειρονομίες δεν αποκαθιστούν την συναισθηματική μας ανισορροπία, ούτε επιβάλλουν την προσωπικότητά μας στους άλλους με δήθεν φιλικά χτυπήματα στην πλάτη!

Αν δεν είναι δυνατό σε ανθρώπους που δεν έχουν ζήσει ποτέ χωρίς κοινωνικό προσωπείο, να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο, ας προτιμήσουν να σωπαίνουν. Αυτό δεν σημαίνει πως δικαιούνται να σχολιάζουν ειρωνικά τα λεγόμενα άλλων πίσω από την πλάτη τους αλλά και ενώπιόν τους! Οι υποκριτικές συμπεριφορές στη σχέση μεταξύ  -ουσιαστικά- αγνώστων, μου θυμίζει τη στρατιωτική θητεία.

Ο στρατός, ως κοινωνικός χώρος για τον οποίο δεν έτρεφα ποτέ ιδιαίτερη  εκτίμηση, πρέπει να παραδεχθώ πως είναι μεγάλο σχολείο ' εκεί συναντάς, κυριολεκτικά, "κάθε καρυδιάς καρύδι" και αν επιβιώσεις ως προσωπικότητα βγαίνεις έτοιμος για τη ζωή. Όσοι έχουν υπηρετήσει (σχεδόν 2 χρόνια) -και όχι τώρα με το 9μηνο- γνωρίζουν πως, σε όποιους ειρωνεύονται και προσπαθούν με ένα παγωμένο χαμόγελο να ξεγελάσουν τους άλλους και να αποφύγουν τον έλεγχο της συμπεριφοράς τους, η προσταγή που τους απευθύνεται είναι: "Φτύστο!" (εννοούν το ειρωνικό χαμόγελο) ' εγώ θα το ανασκεύαζα λέγοντας: "Μάσησέ το και κατάπιε το!" όχι για άλλο λόγο, αλλά για να μην μολύνει η εκπνοή τους τον προσωπικό μου χώρο. Όποιος έχει προβλήματα -και έχει λίγο φιλότιμο-  συγκεντρώνεται στον εαυτό του, μιλάει με τους φίλους του και προσέχει πως φέρεται στους άλλους για να μην πολλαπλασιαστούν τα προβλήματά του! Δεν κοιτάζει να διασκεδάσει την πλήξη του ειρωνευόμενος και προκαλώντας σε μια επίδειξη ψευτο-παλικαριάς όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει την διάτρητη εικόνα του.

Δε βαριέστε, έχασα το 2010 δύο δικούς μου ανθρώπους ' "συνήθισα", εξοικειώθηκα με τον θάνατο ' ας πω ότι έχασα άλλον έναν! Δεν γίνεται να είμαστε με όλους φίλοι...

Σας φιλώ (με φιλιά "κανονικού μεγέθους" ζεστά και ανθρώπινα -όχι, φιλάκια-)

Γιώργος

Σβήσε - Γράψε ... Ιστορία!

Μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι να πλάθω μικρές ιστορίες που δοκιμάζουν να λειτουργήσουν άλλοτε ως παραβολές και, άλλοτε ως παραδείγματα (προς μίμηση ή προς αποφυγή). Αυτές οι ιστορίες αρχίζουν πολλές φορές με μια σύντομη ιστορική αναδρομή του θέματος που πραγματεύομαι, και συμπληρώνονται από επιγραμματική κοινωνική θεώρηση και, βέβαια, ψυχολογική ερμηνεία. Το ερώτημα γνωστό, επαναλαμβανόμενο αλλά πάντα επίκαιρο: σε ποιο βαθμό ο πολιτισμός της Ελλάδας μπορεί να βοηθήσει τη χώρα να ξεπεράσει την τεχνητή και κατευθυνόμενη -από μεγάλες χρηματιστικές και επιχειρηματικές οικογένειες- πολύπλευρη κρίση; 

Ας ασχοληθούμε λίγο με την επίσκεψη στην Ελλάδα του Αμερικανού προέδρου. Οι Ενωμένες Πολιτείες μας έστειλαν το πιο ελκυστικό πολιτικό "προϊόν" τους -τον Ομπάμα- ενώ κράτησαν στο έδαφός τους τον νέο πρόεδρο ' έναν ακόμα ανόητο επιχειρηματία εκλεγμένο από τους εκλέκτορες και όχι απευθείας από το εκλογικό σώμα.  

Ας ξεκινήσουμε με κάποιες εύλογες απορίες:

Γιατί ένας εξαιρετικά αγαπητός, στο κοινό, Αμερικανός πρόεδρος -ο δημοφιλέστερος των τελευταίων ετών (από την περίοδο της προεδρίας Κλίντον)- έρχεται τώρα να επισκεφθεί την Ελλάδα; Είναι αρκετά δημοφιλής, έστω κι αν θεωρήσουμε -σε μια έξαρση σωβινισμού- πως θα συμπλήρωνε τη λαμπρή επικοινωνιακή του εικόνα και μ' ένα "ελληνικό παράσημο". Έτσι είναι; Μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο απλά αλλά και τόσο επιφανειακά.  

Πιστεύω -για να μην πω πως είμαι σίγουρος- πως ήρθε για λίγους, συγκεκριμένους και σημαντικούς, για τις ΕΠΑ κυρίως, λόγους.

Κατ' αρχάς, ήρθε γιατί μετά το πρόγραμμα υγείας ObamaCare, ήθελε για λόγους υστεροφημίας να τον θυμούνται ως, μορφωμένο, ειρηνόφιλο, λαϊκό, κοινωνικό, δίκαιο και πιστό προς τους συμμάχους του (εμάς τους Έλληνες) έστω κι αν η χώρα του, μας πλήγωσε -ειδικά κατά της περίοδο της Δικτατορίας- όπου πολλοί μαρτύρησαν βασανιζόμενοι, ή χάθηκαν στα ξερονήσια της εξορίας. Παρ' ολίγο να συμπέσει απόλυτα ο χρόνος της επίσκεψης Ομπάμα με τον εορτασμό της 43ης επετείου του Πολυτεχνείου! Θα είχε ενδιαφέρον ο τρόπος σχολιασμού του σε αντιαμερικανικά συνθήματα που πιθανώς να άκουγε!  Όπως ήταν αναμενόμενο για έναν άνθρωπο του δικού του πνευματικού επιπέδου -με τέτοια επικοινωνιακή άνεση- κατάφερε να τα "σβήσει" όλα (άσχημες αναμνήσεις) με το παράστημα, το χαμόγελο και, βέβαια τη λεκτική του ευχέρεια. 

Αλλά, ας δούμε λίγο, τις κινήσεις του: ήρθε στη χώρα μας στο τέλος της θητείας του για να μην μπορούν να αναιρέσουν -οι οικονομικοί παράγοντες που κυβερνούν στην πραγματικότητα τις ΕΠΑ- τις "δεσμεύσεις" του περί συμμαχίας κτλ.Η υπογράμμιση της σημασίας που έχει λόγω γεωγραφικής θέσης η Ελλάδα για τις ΕΠΑ. και ο θαυμασμός του για τον αρχαίο πολιτισμό μας ολοκλήρωσε με τον καλύτερο τρόπο την κολακευτική εικόνα για τη χώρα μας. Σε κάθε περίπτωση δεν ήταν δύσκολο να είναι λεκτικά γενναιόδωρος μαζί μας καθώς δεν θα είναι υποχρεωμένος αύριο να είναι συνεπής με τις δηλώσεις του, ως απλός πολίτης. Με τον τρόπο αυτό επιχειρεί να προκαταβάλλει ευνοϊκά απέναντι στη χώρα μας τον νέο -ηλίθιο- πρόεδρο των ΕΠΑ, Ντόναλντ Ντακ (Τράμπ, ήθελα να πω, λάθος έκανα αλλά δεν έχει σημασία) ' ακόμα μεγαλύτερο βλάκα κι από τον Τζώρτζ Ντάπλγιου Μπους! Ταυτόχρονα, υμνώντας την Ελλάδα, με αφορμή την επίσκεψη στην Ακρόπολη, βροντοφωνάζει στους Τούρκους πρόσφατους "συμμάχους" των Ρώσων, πως δεν τους έχουν ανάγκη ή για να ακριβολογήσουμε, τους θεωρούν δευτερεύουσας γεωπολιτικής σημασίας σε σχέση με την Ελλάδα. Βέβαια, δεν παρέλειψε ο ευφυής Ομπάμα να μας υπενθυμίσει πως όλη αυτή η συμπάθεια προς τη χώρα μας θα πάψει να υφίσταται αν σταματήσουμε κι εμείς να υποδεχόμαστε το ρεύμα των προσφύγων στα νησιά που αναμένεται να κορυφωθεί, ειδικότερα αν καταρρεύσει η συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας για το προσφυγικό.  

Αλήθεια, ποιος θυμήθηκε τις μέρες που βρισκόταν ο Ομπάμα στην Ελλάδα και στην Ακρόπολη, το ολοκαίνουργιο "Σαράϊ" του "Σουλτάνου" ή την επίδειξη νεοπλουτισμού της ηγεσίας ενός λαού που στενάζει κάτω από τη στυγνή δικτατορία ενός παλαβού δυνάστη; Άλλωστε, ο Ερντογάν επείγεται να λύσει, σύμφωνα με τα συμφέροντά του, το Κυπριακό για να βάλει χέρι -μέσω Τουρκοκυπρίων- στα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Κύπρου. 

Θα παρατηρήσατε ότι ο Ομπάμα φάνηκε να γνωρίζει πολύ καλά τις ελληνικές και τις γερμανικές θέσεις για το χρέος και γι αυτό άκουσε σιωπηλός τόσο τον πρωθυπουργό όσο και τον πρόεδρο της δημοκρατίας αφήνοντας -ως καλός νομικός- την Ελλάδα να ελπίζει στο καλύτερο, ενάντια στις πιθανότητες διευθέτησης του προβλήματος. Το ζήτημα με την Αμερική είναι πως έχει δύο πρόσωπα ' όχι μόνο το ελκυστικό πρόσωπο του Ομπάμα αλλά και το αποκρουστικό του Τραμπ και με αυτό το τελευταίο θα υποχρεωθούμε να συμπορευθούμε για 5 τουλάχιστον χρόνια. 

Περαστικά, εύχομαι σε όλους μας!

Επιστρέφοντας στην Αμερική, μάθαμε πως ο Ομπάμα σκέπτεται να τιμήσει διάσημα πρόσωπα (ηθοποιούς, μουσικούς, αθλητές) για το σύνολο του έργου τους και για την απροκάλυπτη και ειλικρινή συμπαράστασή τους στο πρόσωπό του καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας του στον Λευκό Οίκο. Ακούστηκαν, μεταξύ άλλων, τα ονόματα των Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Τομ Χάνκς, Μπρους Σπρίνγκστιν αλλά και του εμβληματικού Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ! Χαρισματική προσωπικότητα ο Μπαράκ Ομπάμα, θα λείψει σε όλους τους δημοκρατικούς ανθρώπους και ιδιαίτερα σ' εμάς τους Έλληνες!  

Πάντως, η Ακρόπολη θα συνεχίζει να ταξιδεύει ως "πέτρινο καράβι" που έλεγε ο Σεφέρης, πάνω στο μεγάλο νησί της Ευρασίας (Ευρώπης - Ασίας) και κάθε λίγο κάποιος μεγάλος ηγέτης θα την εκθειάζει  κατά την επίσκεψή του στον αιώνιο βράχο.

Γιώργος Χατζηαποστόλου