Η μουσική των μπουάτ (μπουάτ=κουτί)
Υπόγεια φιλολογικά σαλόνια, οι μπουάτ, με τον λόγο των ποιητών να ηχεί μελοποιημένος από νέους συνθέτες, και να εκφέρεται αβίαστος από καλλιτέχνες χωρίς έπαρση, ύφος και σοβαροφάνεια που γίνονται μια παρέα με όσους θεατές μπορούσε να φιλοξενήσει ο περιορισμένος χώρος. Στις μπουάτ δεν υπήρχε σκηνή, μικρόφωνα, ορχήστρα (μόνο κιθάρα ή πιάνο και η φωνή του τραγουδιστή), ούτε καθίσματα ή τραπεζάκια (μόνο πάγκοι και φλοκάτες ή βελέντζες) και ο κόσμος καθόταν κατάχαμα. Οι θεατές "άκουγαν" ' δεν έτρωγαν, δεν συζητούσαν μεταξύ τους μεγαλόφωνα, δεν έπιναν μέχρι αναισθησίας, δεν πετούσαν λουλούδια. Οι τραγουδιστές και οι τραγουδίστριες ντύνονταν με τα καθημερινά τους ρούχα (ούτε ακριβά κοστούμια, ούτε πανάκριβες τουαλέτες). Το κοινό αποτελούσαν φοιτητές, εκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες, μουσικόφιλοι. Η συμμετοχή του κόσμου στις μουσικές παραστάσεις ήταν πράξη κρυφή, 'συνωμοτική' και όχι πράξη επίδειξης αστικού νεοπλουτισμού. Μεταξύ 1960-1967 οι μπουάτ λειτούργησαν ως χώροι πραγματικής ψυχαγωγίας και κατά τη διάρκεια της Επταετίας ως εστίες κοινωνικής και πολιτικής αντίστασης στη Χούντα, όχι φτηνής και πρόσκαιρης εκτόνωσης όπως τα σημερινά κέντρα διασκέδασης.
Επειδή η καθημερινή φθορά αξιών αλλάζει τον κόσμο, ορισμένοι φαίνεται να πείθονται πως ο κόσμος εξελίσσεται.
Εδώ και αρκετό καιρό, έχω συνειδητοποιήσει πως όποτε διαισθάνομαι ότι καταφέρνω να φανταστώ έναν όμορφο κόσμο, σταματώ να ονειρεύομαι. Αδυνατώ να δώσω μια πειστική εξήγηση γιατί -εδώ και χρόνια- ονειρεύομαι διαρκώς.
Γιώργος Χατζηαποστόλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου