Ο Ιούδας Θαδδαίος γράφει για τον Θεό

 

ΙΟΥΔΑ 1 

Ιου. 1,1 Εγώ ο Ιούδας, υπηρέτης του Ιησού Χριστού, αδελφός δε του Ιακώβου, προς αυτούς που έχουν αγιασθεί από τον Θεό και Πατέρα και έχουν διαφυλαχθεί από τον κίνδυνο της αμαρτίας για χάρη του Ιησού Χριστού, Ιου. 

1,2 εύχομαι να πολλαπλασιάζεται σ' εσάς η ειρήνη και η αγάπη. Ιου. 

1,3 Αγαπητοί, μολονότι έκανα κάθε δυνατή προσπάθεια να σας γράψω για τη κοινή μας σωτηρία, βρέθηκα και στην ανάγκη να σας γράψω, για να σας παρακαλέσω να αγωνίζεσθε με την πίστη, η οποία μια φορά και για πάντα έχει παραδοθεί στους Χριστιανούς, Ιου. 

1,4 διότι εισχώρησαν στην Εκκλησία μερικοί άνθρωποι, για τους οποίους η Γραφή προ πολλού χρόνου είχε προφητεύσει, ότι θα έπαιρναν επάνω τους αυτή τη φοβερή καταδίκη. Ασεβείς αυτοί, διαστρέφουν τη δωρεά και την αλήθεια, που μας έχει δώσει ο Θεός, σε ανηθικότητα και αρνούμενοι τον ένα και μόνον Δεσπότη και Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό. Ιου. 

1,5 Θέλω δε να σας υπενθυμίσω, μολονότι το έχετε μάθει καλά μια φορά και για πάντα, ότι ο Κύριος αφού πρώτα έσωσε τον Ισραηλιτικό λαό από την χώρα της Αιγύπτου, έπειτα όσους δεν πίστεψαν τους καταδίκασε να πεθάνουν στην έρημο. Ιου. 

1,6 και τους αγγέλους, που δεν διαφύλαξαν το αρχικό τους υψηλό αξίωμα, αλλά εγκατέλειψαν την ουράνιά τους κατοικία και ζωή, τους έχει φυλάξει δεμένους με τα αιώνια σκοτεινά δεσμά της βαρείας ενοχής τους, για να δικασθούν κατά τη μεγάλη εκείνη ημέρα της κρίσης Ιου. 

1,7 όπως επίσης τα Σόδομα και τα Γόμορα και οι ολόγυρά τους πόλεις, οι οποίες κατά τρόπο όμοιο με τους ασεβείς, παραδόθηκαν, στην πορνεία και έτρεξαν προς παρά φύση ασέλγειες σε άλλα σώματα, είναι μπροστά μας παράδειγμα διεστραμμένων ανθρώπων, που τιμωρήθηκαν με την καταστρεπτική φωτιά, που η θεία οργή έστειλε από τον ουρανό Ιου. 

1,8 παρομοίως και αυτοί που παραπλανούνται από τα αμαρτωλά όνειρα της εξημμένης φαντασίας τους, και το μεν σώμα μολύνουν με τις αισχρές πράξεις, τη μεγαλειώδη δε εξουσία του Υιού του Θεού απορρίπτουν, βρίζουν δε και χλευάζουν Ιου. 

1,9 ο δε Μιχαήλ, ο αρχάγγελος, όταν ανταγωνιζόταν και συνδιαλεγόταν με τον διάβολο, ο οποίος ήθελε να αρπάξει το νεκρό σώμα του Μωυσή, δεν τόλμησε να εκφέρει εναντίον του καταδικαστική κρίση αλλά είπε στον διάβολο • “ο Κύριος να σε τιμωρήσει”. Ιου. 

1,10 Αυτοί όμως όσα μεν μεγάλα και θεία δεν γνωρίζουν, τα βρίζουν, όσα δε με τις φυσικές τους αισθήσεις και επιθυμίες, σαν τα άλογα ζώα γνωρίζουν, μέσα σ' αυτά διαφθείρονται. Ιου. 

1,11 Αλλοίμονο σ' αυτούς, διότι βάδισαν τον δρόμο του Κάιν και διότι χύθηκαν ασυγκράτητοι στην πλάνη του Βαλαάμ και χάθηκαν μέσα στην επανάσταση του Κορέ κατά του Θεού. Ιου. 

1,12 Αυτοί είναι εστίες μόλυνσης στα κοινά δείπνα σας, συντρώγουν μαζί σας, χωρίς κανένα φόβο και ντροπή, περιφέρουν τον εαυτό τους, σαν σύννεφα χωρίς νερό, που σπρώχνονται και στροβιλίζονται από τους ανέμους, δένδρα φθινοπωρινά, που μένουν άκαρπα, δύο φορές πεθαμένα, (μία πριν πιστέψουν στον Χριστό και δεύτερη, που έχουν απαρνηθεί τον Χριστό)• ξεριζωμένα. Ιου. 

1,13 Είναι άγρια κύματα θάλασσας που χύνουν προς τα έξω σαν αφρό τις αισχρές πράξεις τους. Είναι αστέρια, που περιπλανώνται άσκοπα, γι’ αυτούς έχει επιφυλαχθεί ως αιώνια τιμωρία, το πυκνό σκοτάδι του Άδη. Ιου. 

1,14 Έχει δε προφητεύσει γι’ αυτούς και ο Ενώχ, έβδομος στη γενεαλογική σειρά από τον Αδάμ, λέγοντας• “δες ήλθε ο Κύριος με τις μυριάδες των αγίων του αγγέλων και δικαίων, Ιου. 

1,15 για να κάνει κρίση εναντίον όλων και να ελέγξει όλους τους ασεβείς για όλα τα έργα της ασέβειάς τους, με τα οποία έβρισαν τον Θεό, και για όλα τα βλάσφημα λόγια, τα οποία αμαρτωλοί ασεβείς είπαν εναντίον Του”. Ιου. 

1,16 Αυτοί γογγύζουν πάντοτε και μεμψιμοιρούν εναντίον του Θεού, συμπεριφερόμενοι σύμφωνα με τις αμαρτωλές επιθυμίες της καρδιάς τους, το στόμα τους εκφέρει πομπώδη λόγια, που δείχνουν ότι θαυμάζουν πρόσωπα πλούσια και ισχυρά, για να πετύχουν υλικά οφέλη. Ιου. 

1,17 Εσείς δε, αγαπητοί, θυμηθείτε τα λόγια τα οποία πρωτύτερα έχουν ειπωθεί από τους αποστόλους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ιου. 

1,18 ότι αυτοί σας έλεγαν, πως κατά τους τελευταίους καιρούς, που θα προηγηθούν από την παρουσία του Χριστού, θα υπάρξουν άνθρωποι που θα εμπαίζουν τον Θεό, σύμφωνα με τις φαύλες επιθυμίες τους, για να διαπράττουν έτσι ασέβειες. Ιου. 

1,19 Αυτοί είναι που διχάζουν την Εκκλησία, άνθρωποι ζωώδεις οι οποίοι Πνεύμα Θεού δεν έχουν, προικισμένο με τη θεία χάρη. Ιου. 

1,20 Εσείς όμως, αγαπητοί, οικοδομώντας τους εαυτούς σας επάνω στο θεμέλιο της αγιότατης πίστης σας, προσευχόμενοι με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, Ιου. 

1,21 φυλάξτε τους εαυτούς σας μέσα στην αγάπη του Θεού, προσμένοντας το έλεος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, για να αξιωθείτε έτσι να εισέλθετε στην αιώνια ζωή. Ιου. 

1,22 Και σε άλλους λοιπόν να δείχνετε έλεος και καλοσύνη, Ιου. 

1,23 άλλους δε με φόβο και σύνεση μήπως και εσείς βλαφτείτε από το κακό τους παράδειγμα, να σώζετε, αρπάζοντας τους από τη φωτιά της αμαρτίας και μισώντας τον ρυπαρό χιτώνα της ζωής, τον μολυσμένο από τα πάθη της σάρκας. Ιου. 

1,24 Σε αυτόν δε, ο οποίος μπορεί να σας προφυλάξει και διατηρήσει αλάνθαστους και να σας παρουσιάσει μπροστά στην άπειρη δόξα Του αγνούς, γεμάτους αγαλλίαση, Ιου. 

1,25 στον μόνον σοφό Θεό, τον Σωτήρα μας, ανήκει η δόξα και μεγαλειότητα, η απόλυτη κυριαρχία και εξουσία και τώρα και σ' όλους τους αιώνες. Αμήν. 

 Πηγή: 

 http://www.imgap.gr/file1/AG-Pateres/AG%20KeimenoMetafrasi/KD/26.%20Ioud.htm 

 https://www.youtube.com/watch?v=UOxQFLJy2zY 

 (Η μετάφραση, χωρίς ερμηνεία (με βάση την πρώτη πηγή) είναι μια δική μου προσπάθεια)

 

 Γιώργος Χατζηαποστόλου

Η σημασία του να είναι κάποιος ο εαυτός του

 

Η Άντζελα Ισμαήλος όταν είχε επισκεφθεί πριν από χρόνια την Ελλάδα αναρωτιόταν: "Είναι εδώ το Εγώ τόσο μεγάλο ή η διαπλοκή τόσο μεγαλειώδης;" Αν δοκίμαζα να δώσω μια απάντηση, με αφετηρία την εμπειρία μου από τη ζωή σε αυτή τη χώρα θα έλεγα: Το Υπερεγώ είναι πολύ μεγάλο, δηλαδή οι μεγαλομανείς πεποιθήσεις, τα απλησίαστα όνειρα, τα αβάσιμα σχέδια και οι ατέρμονες επιδιώξεις που οδηγούν τον Έλληνα να κοιτάζει διαρκώς τον ουρανό και να δυσκολεύεται αφάνταστα να κοιτάξει ευθεία μπροστά του και να βαδίσει κανονικά στη γη είναι καθημερινή πραγματικότητα.

Το Ασυνείδητο, κατά Φρόυντ -είτε το πούμε Αυτό, είτε Εκείνο είτε Ίντ- δεν έχει ευθύνη για την τάση του κατοίκου αυτής της χώρας, να μεγαλοπιάνεται, να πάσχει από έκδηλο ή λανθάνοντα ναρκισσισμό και να επιχειρεί διαρκώς να ζει σε συνθήκες πολύ επάνω από τις οικονομικές και τις κοινωνικές του δυνατότητες.

Το καημένο το Εγώ συνθλίβεται ανάμεσα στις συντριπτικές για τη ζωή του, εντολές του Υπερεγώ και στις άναρχες παρορμήσεις που ξεπηδούν διαρκώς από το Ασυνείδητο. Οι στοιχειώδεις επιδιώξεις του Εγώ του ανθρώπου της Ελλάδας, περιορίζονται στο να καταφέρει να βγάλει το κεφάλι του στην επιφάνεια του ωκεανού της ζωής.

Ο τελευταίος άνθρωπος στην Ελλάδα που θα είχε υπόψη της η Ισμαήλος κάνοντας αυτή τη δήλωση θα ήταν ασφαλώς ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Άρεσε στον Κωνσταντίνο Δημητριάδη να μιλάει στα ίσια και να μη "μασάει" τα λόγια του' έτσι θα του μιλήσω κι εγώ. Είναι νομίζω ο καλύτερος τρόπος να συνεννοηθούμε. Γνωρίζω πως δεν θα το εκλάβει ως ασέβεια και γι αυτό θα το τολμήσω.

Η γνώμη μου, λοιπόν, γι αυτόν είναι με λίγα λόγια η ακόλουθη:

Το πρώτο που κοιτάζω σε έναν γνωστό άνθρωπο (όχι επώνυμο - όλοι έχουν επώνυμο) είναι η συνολική στάση ζωής που ακολούθησε όσο ζούσε. Ο Ν.Χ. λοιπόν, ήταν δίκαιος και σωστός με όλους όσους έκρινε κι ας υπάρχει έντονη ενόχληση για την κοφτερή του γλώσσα' η διαπλοκή για τον Ν.Χ. , σε όποιο βαθμό μπορώ να γνωρίζω,ήταν άγνωστη έννοια. Με τον εαυτό του δεν ήταν επιεικής' τον δοκίμασε σκληρά, πέρα από τα όρια των αντοχών του και ακολούθησε τα βήματα ζωής μεγάλων λογοτεχνών και ποιητών όπως ο Καβάφης, ο Ρίτσος, ο Τσίρκας και άλλοι. 

Δεν μου άρεσε ο τόνος της φωνής του ' ένα μείγμα ελεγχόμενης ευγένειας και στόμφου και η στάση του σώματός του όταν για παράδειγμα, καθόταν στο πάλκο παραδίπλα στον Τσιτσάνη. Όσο κι αν πιθανώς να το ήθελε και να τον κολάκευε, δεν ήταν ρεμπέτης ή τουλάχιστον ήταν τόσο όσο ο Γιάννης Τσαρούχης όταν χόρευε ζεϊμπέκικο, πάλι μπροστά στον Τσιτσάνη σε μια άλλη περίπτωση.

Για παράδειγμα, οι στίχοι του, που έχουν, άλλωστε, μελλοποιηθεί:

Να σου δώσω απόγνωση να μην είσαι μούτρο

Να μου δώσεις δύναμη να μην είμαι ράκος

με μεγάλη δυσκολία μπορώ να φανταστώ πως απευθύνονται σε μια γυναίκα από έναν άντρα.

Τόσο η ειλικρίνεια όσο και η απόλυτα ελεύθερη εξομολόγηση για τις ερωτικές προτιμήσεις ενός ανθρώπου έχουν -ή μάλλον, πρέπει να έχουν- κατά τη γνώμη μου, ορισμένα όρια.

Όποιο σώμα βγαίνει και παραμένει "γυμνό" κάτω από τον ήλιο -ντάλα μεσημέρι καλοκαιριού- δεν "καθαγιάζεται" ' παθαίνει "εγκαύματα" πρώτου βαθμού και πεθαίνει.

Κι αν καταφέρει να ζήσει ο κάτοχος ενός τέτοιου σώματος, παλεύει μια ζωή με τα πάθη του και κρίνει με υπερβολική σκληρότητα, αλλά όχι αδικώντας τους, όσους αμφισβητούν τις καλές προθέσεις της ακατάσχετης εξομολογητικής του διάθεσης.

Σκληρό όσο και γοητευτικό παιχνίδι η ζωή, 

κύριε Κωνσταντίνε Δ.

Δεν μπορεί ο καθένας να ζήσει πέρα από τα όρια

κάνοντας πρωταθλητισμό στα ακραία αθλήματα,

χωρίς μάλιστα να το δηλώνει

και περιφρονώντας τα βραβεία 

που επιχειρήθηκε να του δοθούν

κολακεύοντας μια ματαιοδοξία

που του απέδιδαν 

και, τελικά, δεν είχε!

Καλό ταξίδι

Γιώργος Χατζηαποστόλου