Φιόντορ Ντοστογιέφσκι : Σημειώσεις από το Υπόγειο
Χρίστος Τσάγκας, Larry Cedar, Άρης Σερβετάλης - Φλομαρία Παπαδάκη
Τρεις τρόποι παράστασης ενός κλασικού έργου της Ρωσικής Λογοτεχνίας.
Μια παλιότερη Ελληνική προσέγγιση του Χ. Τσάγκα που με πλησιάζει περισσότερο σαν Έλληνα θεατή γιατί ο "δικός του ήρωας" είναι πιο κλειστοφοβικός, πιο ενοχικός, χωρίς τάση αυτοπροβολής και με διάθεση να υπηρετήσει το κείμενο με ταπεινότητα και συστολή.
Ο Larry Cedar με μια έντονη διάθεση να απορροφήσει από την πρώτη στιγμή την προσοχή του θεατή, "παίζοντας" με τρεις -τουλάχιστον τοποθετήσεις: εμπλεκόμενος, αποστασιοποιημένος, και παρατηρητής (των δύο προηγούμενων). Και όλα αυτά για να δείξει στον θεατή πως είναι "έντιμος" αφού δεν του "κρύβει τίποτα", πως είναι "έξυπνος" αφού τα "προείδε όλα", και τέλος, αξιόπιστος αφού δεν αναμιγνύεται ως ενεργό πρόσωπο στην εξέλιξη της αφήγησης του έργου.
Η σύγχρονη Ελληνική προσέγγιση του Α. Σερβετάλη (κυρίως) και της Φ. Παπαδάκη με εξέπληξαν ευχάριστα. Είναι μια ενδιάμεση προσέγγιση μεταξύ της παλιότερης Ελληνικής και της Αγγλικής εκδοχής. Η άρθρωση του Σερβετάλη είναι καταπληκτική . Τα τελευταία χρόνια δεν είναι μόνο ένας εξαιρετικός ηθοποιός αλλά και ένας αναγεννημένος άνθρωπος.
Όσο για το περιεχόμενο του έργου, θα μπορούσε να αναπαραστήσει δύο "συνεδρίες" ψυχανάλυσης με τον Freud κρυμμένο -όχι πίσω από τον πρωταγωνιστή- αλλά, μάλλον σε ένα διπλανό δωμάτιο να κρυφακούει, χωρίς να ερωτά τίποτε και επιτρέποντας στον εξεταζόμενο να μην είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι (καθώς καναπές δεν προβλεπόταν στη σκηνή), αλλά να κινείται "κατά βούληση" ή, για να ακριβολογήσουμε περισσότερο "κατά διάθεση".
Τέτοια μεγάλα έργα, όπως το Υπόγειο, οι Λευκές Νύχτες και άλλα έργα του Ντοστογιέφσκι, έχουν αποτελέσει -κατά τη γνώμη μου- πηγή έμπνευσης και για σύγχρονα έργα όπως το: "Διαλέξεις Αθλιότητας" του Γιάννη Τσίρου που είχε παρουσιάσει με μοναδικό τρόπο πριν από μερικούς χειμώνες στο Θέατρο Τέχνης ο Θανάσης Παπαγεωργίου.
Γιώργος Χατζηαποστόλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου