Η διαχείριση του Ελληνικού πολιτισμού

Για την εποχή της μελαγχολίας

"Η εξουσία σου χαμογελάει μόνο όταν πρόκειται να σου δείξει τα δόντια της"

Μάνος Στεφανίδης

Για κάποιους, λοιπόν, "πολιτισμός" δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια κοσμική ευκαιρία για να συναντηθούν οι γνωστοί μεγαλοπαράγοντες, ν' ανταλλάξουν τα πιο ευκολοδιάβαστα σύμβολα του κοινωνικού τους prestige, που είναι βέβαια η σχέση με τας τέχνας και να προχωρήσουν έπειτα στις business και τους οικονομικοπολιτικούς τους διακανονισμούς.

Στα εικοσιπέντε χρόνια της υπηρεσιακής μου σχέσης με το ΥΠΠΟ.... [.....].... βλέπω τα ίδια γνωστά φθαρμένα και διεφθαρμένα πρόσωπα να "κάνουν παιχνίδι", κατά το χύδην λεγόμενο, και η νυν πολιτιστική νομενγκλατούρα να συνυπάρχει όλο και πιο θερμά με την προηγούμενη στο σταυροδρόμι που συναντιούνται ο σοσιαλισμός, η κοινοτοπία, ο κομφορμισμός και το συμφέρον.

Λυπάμαι τους εργάτες του πολιτισμού, που ελπίζουν και περιμένουν, τα εργαστήρια των νέων και προικισμένων δημιουργών, που είναι γεμάτα έργα τα οποία κανείς δεν θα δει ποτέ...

Βλέπετε, ζούμε στην εποχή της παντοδυναμίας των παραγόντων, στην εποχή της μελαγχολίας ... [όπου] κανείς ηγεμών δεν ενθουσιάζεται να ακούει δυσάρεστα πράγματα, τη στιγμή μάλιστα που κόλακες-οσφυοκάμπτες έχουν ήδη λάβει τις θέσεις τους για ν' αποδώσουν τιμές. [....] ο πολιτισμός χρειάζεται ρηξικέλευθες παρεμβάσεις και όχι διεκπεραίωση, ανθρώπους με πάθος και πάθη και όχι στυγνούς γραφειοκράτες ή θεωρητικούς της showbiz...

Ο πολιτισμός είναι ταυτόχρονα και μέσο και σκοπός, και αφορά συλλογικότητες αλλά και υποκείμενα, στο φαντασιακό όσο και στο οραματικό στοιχείο. [...] Από την εποχή της ρομαντικής εξέγερσής μας, το 1821, ο ελεύθερος στοχασμός αποτελεί σταθερό ζητούμενο. Αντ' αυτού η εκάστοτε πολιτική ηγεσία προωθεί τον πολιτισμό των "μεγάλων γεγονότων" [που κινούν] τον κυρίαρχο μηχανισμό [συνεπικουρούμενα από την] ευήθεια της τηλεόρασης αλλά και την εργαλειακή παιδεία που θερίζει δραματικά την ανυποψίαστη νεολαία.

Αναδημοσίευση από το FAQ 11 Σεπτεμβρίου 2008 (σ. 12)