Το σύμβολο της εξουσίας (ο αστυνομικός) και της αντιεξουσιαστικής πάλης (ο νεαρός) συγκρούστηκαν και νίκησε ο δεύτερος. Ο νικητής δεν έζησε να χαρεί τη νίκη του. Η έλλειψη σεβασμού που έδειξε απέναντι στον ένστολο εκπρόσωπο της κρατικής εξουσίας έπρεπε να τιμωρηθεί και αυτό έγινε. Ο μικρός ενοχοποιείται γιατί είναι ύποπτος για τη δημιουργία ταραχών σε μια κοινωνία - την ελληνική - όπου όλοι οφείλουν να είναι ήρεμοι και ψύχραιμοι. Πρώτοι απ' όλους οι περισσότεροι από τους ηγέτες της πολιτικής εξουσίας δίνουν το καλό παράδειγμα, όντας σεμνοί και ταπεινοί - εξαιρούνται ορισμένοι υπουργοί (Παλιοκρασσάς, Τσιτουρίδης, Μαγγίνας, Ζαχόπουλος, Βουλγαράκης) και άλλοι που μου διαφεύγουν. Δεν πειράζει, δεν έχει νόημα να θυμόμαστε αυτά τα επώνυμα. Σημασία έχει να υπομένουμε τη φτώχια, την ανεργία και την ανελέητη φορολογία με στωϊκότητα. Η έκφραση του υπουργού της κυβέρνησης, μετά τα γνωστά γεγονότα, τα λέει όλα: "πρέπει να σταματήσουν οι ταραχές!". Με άλλα λόγια πρέπει να εξαληφθεί το σύμπτωμα, η αρρώστια δεν μας απασχολεί, αρκεί να μην έχει έντονα συμπτώματα. Η αρρώστια λέγεται ελλειμματική παιδεία, παγκοσμιοποιημένη αγορά εργασίας, στρεβλή κοινωνικοποίηση, ανίκανη πολιτική εξουσία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινούνται θύτης και θύμα. Καταλαβαίνω την αντίδραση των αντεξουσιαστών και υποστηρίζω το δικαίωμά τους να την ασκούν αλλά διαφωνώ με τα μέσα που χρησιμοποιούν, για να ενεργοποιήσουν την ελληνική κοινωνία: θίγουν το ατομικό συμφέρον των ανθρώπων που ανάμεσα στη σπασμένη βιτρίνα ενός μαγαζιού και τον θάνατο ενός ατίθασου παιδιού διαλέγουν το δεύτερο. Μια ακέραιη και λαμπερή βιτρίνα μπορεί να προσελκύσει το οικονομικό κέρδος και να θρέψει μια γυναίκα και ένα παιδί τουλάχιστον, δηλαδή δύο άτομα της οικογένειας του ιδιοκτήτη του μαγαζιού. Τρεις ζωντανοί είναι προτιμότεροι από έναν πεθαμένο, ο οποίος μάλιστα είχε το "θράσος" να υποστηρίζει την ιδεολογία του σε μια εποχή όπου οι ιδεολογίες αναπτύσσονται μόνο σε ελεύθερες νησίδες της ελληνικής κοινωνίας, όπως αυτή των Εξαρχείων. Στην εποχή των πολιτικών συμψηφισμών ανάμεσα στις ατασθαλίες μεταξύ των δύο μεγάλων ελληνικών κομμάτων, αλλά και μεταξύ των μικρότερων, επιτρέψτε μου αυτό τον ανίερο συμψηφισμό. (Η φωτογραφία δημοσιεύεται στο in.gr)
Γιώργος Δημητρίου Χ.
Γιώργος Δημητρίου Χ.
2 σχόλια:
Αυτές τις δύσκολες στιγμές δυστυχώς σπανίζουν οι ψύχραιμες φωνές. Μου φαίνεται ότι "έχει μαυρίσει το μάτι" του κόσμου από την οργή. Πολύς θυμός που είναι πια ανεξέλεγκτος. Να πω την αλήθεια δεν το περίμενα.
Νομίζω χάθηκε μια ευκαιρία για μια νηφάλια, μαζική, ειρηνική, πολιτική διαμαρτυρία. Τα γεγονότα και οι καταστροφές θα δικαιώσουν τις Κασσάνδρες που επιζητουν περισσοτερη αστυνομοκρατια.
Φοβάμαι ότι η φωνή σου δεν θα ακουστεί.
Αγαπητή Πόλυ
Πιστεύω ότι ο κόσμος περίμενε και περιμένει μια ευκαιρία για να διαμαρτυρηθεί και να εξεγερθεί. Από την περίοδο της Χούντας ο νεοέλληνας - λευκός/γαλάζιος ποντικός - όπως τον περιγράφει ο Δ. Σαββόπουλος,(το αναφέρω χωρίς ίχνος ειρωνείας ή υποτίμησης) έμαθε να επιβιώνει προσποιούμενος τον συμμορφωμένο και τον υπάκουο και αποστασιοποιήθηκε διακριτικά ή και απροκάλυπτα από τη στήριξη και την υιοθέτηση των ευρέως εννοουμένων "δημοκρατικών ιδεολογιών", έχοντας ένα μόνο κύριο σκοπό: να συνεχίσει να επιβιώνει ανεξάρτητα από την εναλλαγή των κυβερνήσεων.
Η δεύτερη κυβέρνηση Σημίτη και η τωρινή κυβέρνηση στέρησαν από τον Έλληνα και την Ελληνίδα και αυτό το τελευταίο έρεισμα, δηλαδή τη δυνατότητά του να επιβιώνει αξιοπρεπώς ή και μη αξιοπρεπώς.
Η εργασία βαπτίσθηκε "απασχόληση" και η απασχόληση έγινε "μερική απασχόληση" υπό την απειλή της ανεργίας. Η ακρίβεια έχει γονατίσει τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και την κατώτερη τάξη. Επομένως περίμενα την οργισμένη αντίδραση του κόσμου, όπως περίμενα και περιμένω την αναλγησία της κυβέρνησης που ακολουθεί και θα ακολουθήσει. Μόνο με ένα ένδυμα μπορεί να σταθεί ένα συντηρητικό κόμμα στην εξουσία σε κάθε τόπο και στην Ελλάδα,αυτό του "λαϊκού" ή, εν πάσει περιπτώσει, του "φιλολαϊκού κόμματος" και αυτό το ένδυμα το έχει αποθέσει κατάχαμα αυτή η κυβέρνηση προ πολλού.
Ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου