Η σύγχρονη μεγαλούπολη στην οποία έχουμε μεγαλώσει ή ζήσει κάποια διαστήματα της ζωής μας οι περισσότεροι από εμάς, είναι ένα σαθρό σύστημα που φαίνεται να δημιουργήθηκε από την ανάγκη των ηρώων της να αυτοκαθοριστούν και συντηρείται από τη συνήθειά τους να επιβιώνουν. Αν ξαναγυρίζονταν σήμερα γνωστές κινηματογραφικές ταινίες, ίσως να είχαν τίτλους όπως: «Επάγγελμα: τρομοκράτης» ή «Οι δύο μέρες του τρομοκράτη».
Οι ήρωες της Νατάσας Ζαχαροπούλου κινούνται με τρόπο άμεσο, καίριο για τις επιδιώξεις τους και απόλυτα κατανοητό για τον αναγνώστη και με τον τρόπο αυτό τον παρασύρουν να παρακολουθήσει τις δραστηριότητές τους από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα του βιβλίου.
Τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα του μυθιστορήματος βρίσκουν διέξοδο σε επικίνδυνα ή, πάντως, μη συμβατικά χόμπυ, ώστε να δώσουν νόημα και κατεύθυνση σε μια ζωή -στη ζωή τους- που τους επιβλήθηκε από τρίτους (γονείς, εξουσία, πολιτεία).
Η «ακτινογραφία μιας σκιάς» που κινείται στο σκοτάδι γίνεται οικεία έως και φιλική σε κάποιες στιγμές για τον αναγνώστη, γιατί η Ν.Ζ. δεν φοβάται τον άνθρωπο όσο σκοτεινές κι αν είναι οι απόψεις ή οι επιδιώξεις του, τον αναλύει και τον παραδίδει μέσα από μια ιδιόμορφη κάθαρση στον αναγνώστη ως εξημερωμένο άγριο ζώο της ζούγκλας που δεν απειλεί πλέον τη ζωή του, με χιούμορ και συμπάθεια. Η αστυνομική πλοκή αποτελεί τη σταθερή δομή του μυθιστορήματος και ο ερωτισμός τη συνεκτική ουσία προσώπων και συναισθημάτων.
Η συγγραφέας μέσα από την ιστορία που πλάθει, βρίσκει την ευκαιρία να κάνει επιλεκτικές επισημάνσεις και κριτικά σχόλια για τις σχέσεις των δύο φύλων, τον ρόλο κάθε φύλου στις κοινωνικές διεργασίες, τη θέση των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία και τη μοναξιά που περιβάλλει τα πρόσωπα του μύθου.
Η «συμμετοχή» μου στην πλοκή του μυθιστορήματος εξασφαλίστηκε αβίαστα από την πρώτη σειρά του έχοντας το πλεονέκτημα πως ήμουν εκ των προτέρων αόρατος και επομένως εξασφαλισμένος, ανεξάρτητα από το μέγεθος του κινδύνου που θα μπορούσα να διέτρεχα.
Έχω επομένως εξαιρετικά θετική γνώμη για το μύθο της ιστορίας και αν μου επιτρεπόταν να έχω άποψη για τον τίτλο θα έλεγα πως «Η ζωή είναι και εδώ» αλλά και αλλού, όμως εδώ, εξελίσσεται στην υλική της μορφή και επομένως οι διαδικασίες είναι και απτές και μετρήσιμες, ενώ ακόμη δεν έχουμε ανακαλύψει τρόπους να υπολογίζουμε με ακρίβεια το άυλο και ίσως να μην το καταφέρουμε ποτέ.
Γιώργος Δημητρίου Χ.
Η εικόνα βρίσκεται στη διεύθυνση: digital-camera.gr/index.php?option=photos...
8 σχόλια:
Καλησπέρα Γιώργο. Τριγυρίζοντας στο ψαχτήρι για άσχετη αναζήτηση, διασταυρώθηκα έκπληκτη με την άποψή σου για το βιβλίο μου. Σ' ευχαριστώ πολύ και για την επιλογή σου να το διαβάσεις και πολύ περισσότερο για τη διάθεσή σου να γράψεις τη γνώμη σου.
Μια που δεν είχα συνδεθεί, δεν φαίνονται τα στοιχεία μου. Νατάσα.
Γειά σου Νατάσα
Γνωρίζω πως ασχολείσαι με πολλά πράγματα και περίμενα κάποια στιγμή ότι θα ανακάλυπτες το σχόλιό μου για το χαριτωμένο βιβλίο σου.
Γιατί εκπλήσσεσαι; Όταν εκτιμώ έναν άνθρωπο, ασχολούμαι μαζί του και αν δεν τον γνωρίζω προσωπικά κοιτάζω το έργο του. Αν είχες περισσότερο χρόνο θα επισκεπτόσουν το ιστολόγιό μου, αλλά φαίνεται πως "τρέχεις και δεν φτάνεις" καθώς δεν πρόσεξες τον τίτλο της ανάρτησής μου, ούτε στη δική σου λίστα των αγαπημένων ιστολογίων.
Δεν πειράζει. Γι' αυτό υπάρχουν τα γραπτά "για να μένουν".
Άλλωστε, με την ανάγνωση και τον σχολιασμό του βιβλίου σου, δεν σου κάνω κάποια χάρη. Αξίζει να διαβαστεί, εύχομαι μια καλή πορεία και καλή δύναμη για το επόμενο.
Αν με ρωτήσεις, πως σε "βλέπω", λογοτεχνικά εννοώ, και τι περιμένω από εσένα στο μέλλον, θα έλεγα ένα μυθιστόρημα με περισσότερα αυτοβιογραφικά στοιχεία γύρω από ένα θέμα, "πιο γυναικείο", αν μου επιτρέπεις τον όρο.
Νομίζω ότι σου ταιριάζει ένα ύφος γραφής ανάμεσα στο "Τρίτο στεφάνι" του Ταχτσή και τον τρόπο γραφής της Λιλής Ζωγράφου.
Καλησπέρα και πάλι Γιώργο. Η αλήθεια είναι πως δεν περισσεύει χρόνος. Ακόμη και στο μπλογκ μου μπαίνω σπάνια. Το Δεκέμβρη κυκλοφόρησε ένα βιβλίο μου με θέμα το ρέϊκι. Άσχετο με λογοτεχνία, αλλά είχε πολλή δουλειά κι αυτό για να γραφεί, να διορθωθεί και να εκδοθεί. Και είναι και κάτι καινούργιο στα σκαριά. Λογοτεχνικό αυτό. Μέσα σ' όλα και τα τρέχοντα, που απορροφούν σημαντικό χρόνο. Και δεν μπορείς ούτε αυτά να τα βάλεις στην άκρη. Είναι ευτύχημα λοιπόν που τα "γραπτά μένουν" (για να τα ανακαλύπτουν κάποια στιγμή και οι ενδιαφερόμενοι), γιατί σε ό,τι αφορά το "η ζωή είναι εδώ" έκανες πολλή δουλειά και κατανάλωσες κι εσύ πολύτιμο χρόνο για να γράψεις τη γνώμη σου. Και σ' ευχαριστώ άλλη μια φορά και γι' αυτό.
Τώρα ως προς το ύφος γραφής δεν ξέρω, αποτελεί πάντως κι αυτό μια από τις προκλήσεις για κάθε γραφιά. Ίδωμεν.
(Σήμερα έχω συνδεθεί, όπως βλέπεις)
Να είσαι καλά και καλές νέες ανακαλύψεις. Αναγνωστικές τουλάχιστον.
Νατάσα
Αυτή τη στιγμή δηλώνω άγνοια για το ρέικι και λυπάμαι γι αυτό. Βρήκα σε μια αναζήτηση σήμερα στο Ιντερνετ το βιβλίο σου.
Τα λέμε. Καλή συνέχεια.
Καλησπέρα Γιώργο. Το ρέϊκι είναι μια ενεργειακή θεραπευτική μέθοδος. Δεν ενδιαφέρουν όλους τους ανθρώπους αυτά τα θέματα. Έτσι κι αλλιώς βέβαια το ενδιαφέρον ως προς το κάθε τι δεν είναι αυτοσκοπός. Τα λέμε πάλι σε κάποια επόμενη βόλτα. Νατ.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη Ανώνυμε ή Ανώνυμη. Το Νατ. μου θυμίζει συντομογραφία του ονόματος Ναταλία.
Η πρώτη φορά που άκουσα για το ρέϊκι ήταν από μια φίλη το 2002, αλλά επειδή η σχέση μας δεν προχώρησε δεν εμβάθυνα και στη γνώση μου για τη μέθοδο αυτή.
Με συγχωρείς Νατάσα, δεν αναγνώρισα αμέσως τη συντομογραφία σου (Νατ.)
Δημοσίευση σχολίου