Καταμεσήμερο σωστό

 

 

Όλα άρχισαν μια ηλιόλουστη ημέρα του φθινοπώρου του ’14 και συνεχίστηκαν μια άλλη, χειμωνιάτικη ημέρα του ’15. Μετα-γραφή της ανακοίνωσης στο Διαδίκτυο: Το Εθνικό (χωρίς «ν») Καποδιστριακό (το ίδιο) Πανεπιστήμιο (ας μην επαναλαμβανόμαστε...θα γίνουμε στο τέλος κουραστικοί) Αθηνών (εδώ δε μπορούσα να αποφύγω το «ν» - ζητώ συγνώμη από τον Γιάνη Βαρουφάκη) διοργανώνει Σεμινάρια Επιμόρφωσης, για απόφοιτους πανεπιστημίου και για ενήλικες πολίτες στο πλαίσιο του Προγράμματος: Ακαδημία Πλάτωνος - Η Πολιτεία και ο Πολίτης. Τα μαθήματα προσφέρονται Δωρεάν! Όσες πιστές και όσοι πιστοί... προσέλθετε! Συμπλήρωσα την αίτηση συμμετοχής, την έστειλα, περίμενα λίγες ημέρες μπροστά στον υπολογιστή, την δέχθηκαν. Συμμετέχω στο Πρόγραμμα, ήδη από τον προηγούμενο κύκλο, όπως αρκετοί και αρκετές, φίλοι και φίλες.

Είδα στον χάρτη, που βρίσκεται το παλιό κτίριο της ΑΚΤΟ και ξεκίνησα ένα μεσημέρι να κάνω «αυτοψία». Η συνάντηση είχε καθοριστεί στις 12.45, δηλαδή 13.00 για τα Ελληνικά δεδομένα. Έφτασα στις 12.50 και ανεβαίνοντας με τον ανελκυστήρα με τα διαφανή τοιχώματα, είδα μια Αρμενική (;) εκκλησία κοντά στο κτίριο. Μου αρέσει να κινούμαι σε χώρους που δεν περιορίζουν το βλέμμα μου. Αν δεν ντρεπόμουν, λόγω ηλικίας, μήπως «συλληφθώ», θα ανεβοκατέβαινα -χωρίς λόγο- για να χαρώ τη θέα! Πέρασα από το παλιό κτίριο σε μια καταπράσινη αυλή που είχε κατακυριευθεί από αναρριχητικά φυτά και παρατήρησα πως στην κορυφή του φοίνικα υπήρχε μια φωλιά περιστεριών.  Βρέθηκα να διασχίζω τον διάδρομο - βεράντα ενός σύγχρονου κτιρίου κατασκευασμένου από συμπαγές μπετόν και ασοβάντιστα -για λόγους μοντέρνας αισθητικής- τούβλα όπου απουσίαζαν οι οξείες γωνίες και κυριαρχούσαν οι καμπύλες.  Αυτός μάλλον ήταν ο λόγος που μου φάνηκε αρκετά φιλικό.

Μπήκα σε μια «α-ταξία» με πολλές γυναίκες -περισσότερες από 30, υπολόγισα- και έναν-δυό άντρες. Ωραία! σκέφτηκα. Κάτι σημαντικό θα γίνει, με μια τέτοια σύνθεση! Με την είσοδό μου στην αίθουσα, κατευθύνθηκα αριστερά, δηλαδή στη φυσιολογική μου θέση, απέναντι από τον πίνακα και κάθισα σε ένα σκαμνί με στρογγυλή βάση -σχεδόν στο κέντρο της αίθουσας- δίπλα σε μια κυρία που είχε δέσει το άγχος της σε κότσο. Ελάχιστα λεπτά, αργότερα, ένα κορίτσι με πυρόξανθα μαλλιά, σοβαρά μάτια και ένα αυστηρό προσωπάκι, μας ζήτησε με ένα αδιόρατο χαμόγελο να συστηθούμε και να μιλήσουμε για τους λόγους που μας οδήγησαν να επιλέξουμε τη συγκεκριμένη ενότητα, με την παρούσα διδάσκουσα. Όταν ήρθε η σειρά μου, είπα: «Με λένε Γιώργο, όπως λέει και το τραγούδι» (ακούστηκαν αυθόρμητα γέλια) «και επέλεξα την ενότητα γιατί στην περίληψη/εισαγωγή της, διάβασα πως θα ασχοληθούμε κυρίως με δύο μορφές τεκμηρίων πολιτισμού -κείμενα και κτίρια- και όχι με όλες τις μορφές των επιστημών και των τεχνών (πράγμα αδύνατο, για τις 10 εβδομάδες διάρκειας του προγράμματος)». Off the record, έχω να δηλώσω πως εμπιστεύομαι τους ανθρώπους -ειδικά, τους δασκάλους- που δεν υπόσχονται «τον ουρανό με τ’ άστρα» παρά μόνο ορισμένα άστρα. «Ακόμη»,  συνέχισα, «διάβασα τα επώνυμα των Σαίξπηρ. Τζόυς, Προυστ και μια προτροπή: Πώς να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει!» Το σπίτι μου είναι γεμάτο βιβλία, από τα οποία είναι ζήτημα εάν έχω διαβάσει τα μισά και πολύ θα ήθελα, με την κατάλληλη καθοδήγηση -να καλύψω, όσο μπορώ- τον χαμένο χρόνο». Το επώνυμο της διδάσκουσας μου θύμισε το δέντρο που επιμένει να ανθίζει στη μέση του χειμώνα και προαναγγέλλει σταθερά την άνοιξη ^.  την αμυγδαλιά, ή «μυγδαλιά», όπως την έλεγε ο αείμνηστος πατέρας μου!

Η καθηγήτρια δεν στάθηκε λεπτό, πίσω από την έδρα, αλλά άρχισε να κινείται στο διάδρομο ανάμεσα στις θέσεις μας και να κάνει ένα τεστ απομνημόνευσης θέλοντας να συγκρατήσει τα ονόματά μας -αν ήταν δυνατόν- ακόμα και με την πρώτη φορά που τα άκουγε! Προς μεγάλη μου έκπληξη, με τη δεύτερη ανάγνωση, τα είχε καταφέρει! Συναισθάνθηκα να μου αναγνωρίζουν ταυτότητα ανθρώπου και έπαψα να είμαι ένα μέρος μιας ομοιόμορφης μάζας μαθητευομένων. Κάποιες συνάδελφοι δυσανασχέτησαν με την επιμονή της διδάσκουσας να συγκρατήσει άμεσα στη μνήμη της τα ονόματά μας, αλλά η ενόχληση παραμερίστηκε αμέσως όταν η καθηγήτρια άρχισε να απευθύνεται σ’ εμάς προσωπικά και στον ενικό, σα να γνωριζόμασταν από χρόνια! Έκανα τον σταυρό μου και προσπάθησα να μη χαμογελάω συνεχώς, γιατί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να παρεξηγηθεί. Έχοντας υπόψη μου την ετερόκλητη σύνθεση των συμμετεχόντων σε άλλες Θεματικές Ενοτήτες, ψιθύρισα: Επιτέλους! Εδώ είμαστε! Να, μια διδάσκουσα που γνωρίζει αρκετά καλά τον εαυτό της, ώστε να μη φοβάται να γνωρίσει τους άλλους και έχει -όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια- εξαιρετική αίσθηση του μέτρου όσον αφορά τα όρια των σχέσεων διδάσκοντος-διδασκομένου! Εγκαθιδρύθηκε στην τάξη μια δημοκρατία, βασισμένη σε έναν απροκάλυπτο «παιδικό αυταρχισμό», με το «έτσι θέλω» να σας γνωρίσω/«έτσι πρέπει» να γνωριστούμε, και παρόλα αυτά ήμουν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος!   

Κατά τη διάρκεια, αυτών των σχεδόν τριών μηνών που διήρκεσε ο κύκλος των μαθημάτων, γνωριστήκαμε καλύτερα, διαβάσαμε/συγκρίναμε κείμενα, είδαμε μια θεατρική παράσταση και  ακολούθησε μια εξαιρετικά δημιουργική συζήτηση στην αίθουσα. Οι περισσότεροι από εμάς διαφωνήσαμε με τον τρόπο παρουσίασης της παράστασης από τον σκηνοθέτη. Η διδάσκουσα είχε διαφορετική άποψη από εμάς και υπερασπίστηκε με πολύ διακριτικό τρόπο την παράσταση. Έπνιξε έναν λυγμό τη στιγμή που θυμήθηκε τον αγαπημένο τους φιλόλογο -αυτής και των συμμαθητών της- και εξαιρετικό παιδαγωγό Π. Οικονόμου που «έφυγε» προσφάτως και είχε, προφανώς, εμπνεύσει πολλά παιδιά, ανάμεσα σε αυτά και τον σκηνοθέτη της παράστασης. Ακόμα και τις στιγμές που ήταν έτοιμη να εκραγεί, απόσβενε τον θυμό με ένα ελαφρό κοκκίνισμα στο πρόσωπό της και μου έριξε μια άγρια ματιά, αλλά απόλυτα ελεγχόμενη, επειδή επέμενα να διαφωνώ. Είναι πρωτόγνωρο, για μένα, το φαινόμενο να με διδάσκει ένα πλάσμα που συνδυάζει την παιδική αθωότητα της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων και την επαναστατικότητα της Janis Joplin! Ήταν ολοφάνερο πως σεβόταν το δικαίωμά μας να διαφωνούμε, ακόμα και χωρίς να συνεισφέρουμε αδιάσειστη τεκμηρίωση των ισχυρισμών μας.

Τα τετράωρα των μαθημάτων μας κυλούσαν αβίαστα και ήταν συνηθισμένο το φαινόμενο των συναδέλφων γυναικών που άρπαζαν και φιλούσαν(!) την καθηγήτρια στο τέλος των συναντήσεών μας, αιφνιδιάζοντάς την, αρκετές φορές! Δεν καταλάβαινε γιατί προκαλούσε τόσο έντονα συναισθήματα αγάπης και αποδοχής από τους «μαθητές» και τις «μαθήτριές» της, γιατί αισθανόταν ότι απλά έκανε το καθήκον της και αυτό ήταν να διδάσκει. Έτσι, το «οικονομικό»,θα έλεγα, σωματικό της μέγεθος, διευκόλυνε κάτι τέτοιες «αυθαιρεσίες!» Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο αισθανόμαστε την ανάγκη να αγκαλιάσουμε τα μικρά «σοφά» παιδιά κάποιες στιγμές που μας αφήνουν άφωνους με τις ώριμες απόψεις τους. Αν υπήρχε ενσυναίσθηση της αθωότητας τότε δεν θα υπήρχε αθωότητα. Πάντως, αυτό που συνέβη στις δύο τελευταίες συναντήσεις μας, δεν περιγράφεται!

Η προτελευταία μας συνάντηση επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στη Ρωμαϊκή Αγορά της Αθήνας, αλλά η βροχή μας οδήγησε στον χώρο του σταθμού του Μετρό στο Μοναστηράκι. Διαβάσαμε συγκινημένοι και συγκινημένες, σονέτα του Σαίξπηρ -από την θαυμάσια μετάφραση του Διονύση Καψάλη- δίπλα στην κοίτη του Ηριδανού, όπου τρέχει ακόμα λιγοστό νερό! Σε ολόκληρη τη διάρκεια της παρουσίασης, οι συρμοί του τραίνου συντονίστηκαν με τον ρυθμό ανάγνωσης των «τραγουδιών» έτσι ώστε να φθάνουν και να φεύγουν στην ώρα των διαλειμμάτων της ανάγνωσης! Όπως παρατήρησε πρώτη, η αδελφή μιας συναδέλφου που βιντεοσκοπούσε τη συγκέντρωσή μας, τη στιγμή, ακριβώς, που η ανάγνωση κάποιου σονέτου τελείωσε με μια αναφορά σε ακορντεόν, ακούστηκε από την αποβάθρα ακορντεόν, μάλλον από κάποιους πλανόδιους μουσικούς! «Βαγγελίστρα μου, η φωνή της!», όπως θα έλεγε και ο Βασίλης Αυλωνίτης για τη λατέρνα του, στην αγαπημένη ταινία: «Λατέρνα φτώχια και γαρύφαλλο».

Υποκλινόμαστε στο θαύμα της ελεύθερης επικοινωνίας και ευχαριστούμε όποιον μας βλέπει από εκεί  πάνω, ψηλά και «σκηνοθετεί» για χάρη μας, τέτοιες στιγμές!

Με την ολοκλήρωση του κύκλου, συναντηθήκαμε στον χώρο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Μετά από μια σύντομη περιήγηση, -όχι ξενάγηση- όπως φρόντισε να μας τονίσει η ενήλικη διδάσκουσα με το αυστηρό παιδικό προσωπάκι, βρεθήκαμε να πίνουμε καφέ σε ένα πολιτιστικό στέκι, εκεί κοντά. Διαβάσαμε ποιήματα, μιλήσαμε για τη ζωή, για τον θάνατο, για την αγάπη, για τον έρωτα, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την τύχη, για τον Θεό. Οι περισσότεροι είχαν να διηγηθούν μια προσωπική ιστορία όπου πλησίασαν, με κάποιο τρόπο, πολύ κοντά στον θάνατο και γι αυτό εκτιμούν αφάνταστα τη ζωή. Περάσαμε τρεις ώρες, παρέα, χωρίς να το καταλάβουμε, μέχρι τη στιγμή που ο υπεύθυνος του καταστήματος άρχισε να μας κοιτάζει επίμονα ντύνοντας την ενόχλησή του με ένα απροκάλυπτο χαμόγελο. Χαιρετηθήκαμε με μερικές φίλες της ομάδας που αποχώρησαν και πήραμε το λεωφορείο από την Ακαδημία Πλάτωνος, καταλήγοντας στην Ομόνοια. Η διδάσκουσα, νομίζω, πρότεινε να πάμε για γλυκό: Λουκουμάδες! Η πρόταση εγκρίθηκε ομόφωνα! Ψάξαμε να βρούμε το κατάστημα του Κτιστάκη στη γωνία Σωκράτους και Αγίου Κωνσταντίνου, αλλά φάνηκε πως το είχε κλείσει «η κρίση». Δε μπορεί! Το Σύμπαν ήταν μαζί μας ^. το λουκουματζίδικο όφειλε να είναι στη θέση του και ανοιχτό! Χωρίς να χάσουμε το κουράγιο μας, συνεχίσαμε να βαδίζουμε και, πράγματι, λίγα μέτρα πιο πέρα, συναντήσαμε το κατάστημα να λειτουργεί, σε νέα διεύθυνση! Ακολούθησε καινούργιος κύκλος συζητήσεων για τις ανθρώπινες σχέσεις και τους τρόπους αναζήτησης της αρμονίας των σχέσεων στον ακαδημαϊκό χώρο. Σε, σχετικά, ελάχιστο χρόνο καταφέραμε να γνωριστούμε καλύτερα και στη συνέχεια δώσαμε ραντεβού να συναντηθούμε την πρώτη ημέρα του νέου κύκλου μαθημάτων στην ίδια αίθουσα, την ίδια ώρα. Ύστερα χωριστήκαμε, λίγο αμήχανοι, μπροστά στις κυλιόμενες σκάλες της Ομόνοιας. Η διαχείριση των χωρισμών κάθε είδους είναι δύσκολη υπόθεση. Δεν παραλείψαμε να υπογράψουμε το δελτίο παρουσιών ο καθένας και η καθεμιά με το Όνομά του/της!

«Είναι κάτι σταυροδρόμια, μαγεμένα, που συναντιόμαστε...», λέει το γνωστό  τραγούδι!  Με αφορμή μια τέτοια ουσιαστική επικοινωνία, σε διδακτικές ενότητες όπως αυτή που μόλις ολοκληρώθηκε (Τεκμήρια πολιτισμού : μνήμη και προοπτική) επιβεβαιώνουμε, πως είμαστε κάτι περισσότερο από φυσικές παρουσίες ^. είμαστε ζωντανά πρόσωπα!    

 Γιώργος Δημητρίου Χ.  

Εμείς και Αυτοί!

Περί Αρχαίων και Νέων ο λόγος, αγαπητοί φίλοι και αγαπητές φίλες ' περί Ελλήνων και Βαρβάρων, ανδρών και γυναικών, λαών της Μεσογείου και κυβερνήσεων του Βορρά και της Δύσης, χρηματιστών και χρηματιζομένων,  Χριστιανών και "λιγότερο" Χριστιανών, πωλητών και καταναλωτών.
Το ερώτημα επανέρχεται είναι γνωστό: Μπορεί ο άνθρωπος ή ο λαός που οφείλει πολλά χρήματα και αδυνατεί να καταβάλλει άμεσα το τίμημα,  να διατηρεί, ταυτόχρονα, τόσο την ελευθερία όσο και την αξιοπρέπειά του; Οι δανειστές και η προηγούμενη κυβέρνηση απαντούν ομόφωνα και μεγαλόφωνα: Όχι! Η νέα κυβέρνηση και όσοι την υποστηρίζουν είτε με τη δημόσια σιωπή είτε με τους παρασκηνιακούς ψιθύρους τους, απαντούν: Ναί! Γνωρίζετε, νομίζω, τι συνέβαινε στους αγώνες ρητορικής τέχνης της Αρχαιότητας ' κέρδιζε συνήθως όποιος ρήτορας μιλούσε τελευταίος, ανεξάρτητα από το αν είχε δίκιο ή άδικο, μόνο και μόνο γιατί κέρδιζε τις τελευταίες εντυπώσεις του κοινού. Αν βέβαια είχε και αρκετό δίκιο, τότε ήταν ακαταμάχητος. Αυτό συμβαίνει με τη ρητορική της νέας Ελληνικής κυβέρνησης που δείχνει πειστική και ακούγεται αισιόδοξη, μα,  στην περίπτωσή μας, ο χρηματιστής είναι στριφνός και φιλύποπτος και ο κακοπληρωτής πελάτης, καλοπροαίρετος αλλά δυστυχής. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι: Θα επιτρέψουν στον μελλοθάνατο να ζήσει  και επομένως να εξωφλήσει τα χρέη του ή θα τον καταδικάσουν σε θάνατο προς παραδειγματισμό άλλων κακοπληρωτών που συνωθούνται στην ουρά των ταμείων; Η λογική λέει πως πρέπει να είναι κάποιος ζωντανός και μάλλον υγιής για να μπορέσει να ανταποκριθεί, μεταξύ άλλων και, στις οικονομικές του υποχρεώσεις, αλλά οι τοκογλύφοι δεν φημίζονται για τη δύναμη της λογικής τους σκέψης.

Σε αυτό, λοιπόν, το υπαρξιακό αδιέξοδο ο Έλληνας και η Ελληνίδα καταφεύγουμε και πάλι στην πολιτιστική μας κληρονομιά για να τροφοδοτήσουμε νέες προσπάθειες αναζωογόνησης και ανατροφοδότησης των κάθε είδους δραστηριοτήτων μας. Η αίσθηση καθαυτή των ναών της Ακρόπολης και και των γλυπτών που στεγάζονται στο νέο μουσείο της, προσφέρουν μια εμπειρία ζωής. Έχω σταματήσει αρκετές φορές μπροστά στον Παρθενώνα και δυσκολεύομαι αφάνταστα να κοιτάξω το ναό΄ πέρα από λίγα δευτερόλεπτα ' αισθάνομαι ένα ωστικό κύμα να εξωθεί το βλέμμα μου προς τον ουρανό. Περιδιαβαίνοντας αυτό το νέο μουσείο -θυμάμαι- κάτι παρατηρούσα προς άλλη κατεύθυνση όταν αισθάνθηκα μια ζωντανή παρουσία ' γύρισα απότομα αριστερά και βρέθηκα σε απόσταση αναπνοής από τις καρυάτιδες ' αισθάνθηκα την ανάγκη να τις αγγίζξω ' αλλά η στάση τους ήταν παράλληλα οικεία και αποτρεπτική. Έτσι γίνεται πάντα με τα ιερά πρόσωπα: την Παναγία, τον Χριστό, τις μυροφόρες και τους αγγέλλους. Το Ελληνικό Πνεύμα όσο κι αν επιχειρήθηκε να χρησιμοποιηθεί από ψευτο-πατριωτικές κυβερνήσεις, δικτατορίες και αγράμματους μονάρχες -γηγενείς και ξένους-  διατηρεί, πάντα, τη δύναμη και την καθαρότητά του. Οι απόγονοι του Βέμπερ θα πρέπει να επικαιροποιήσουν την Πρωτεσταντική -για να μην πούμε, την Καλβινιστική- ηθική σε σχέση με το μέλλον του Καπιταλισμού, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την εφαρμογή του σε Χώρες "υψηλού κινδύνου" όπως η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία και η Ελλάδα. Η ένταση και η ωμότητα επιβολής επεκτατικών οικονομικών πολιτικών είναι ανάγκη να μειώνονται συνεχώς γιατί διαφορετικά θα καταρρεύσει σύντομα το "τεχνητό" ευρωπαϊκό οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης που ενδιαφέρεται μόνο για  τις οικονομικές συναλλαγές. Οι αυτοκτονίες λόγω αδυναμίας αποπληρωμής χρεών θα πρέπει να περιοριστούν σε θανάτους για λόγους ερωτικής απογοήτευσης ή, έστω, για λόγους "τιμής", αφού είναι αδύνατο να εκλείψουν απόλυτα. Η αναζήτηση τροφής από τους ανθρώπους σε κάδους σκουπιδιών θα πρέπει να περιοριστεί σε αναζήτηση ανακυκλώσιμων υλικών, αφού στερούμαστε οικολογικής συνείδησης και αφήνουμε τα χρήσιμα υλικά σε λάθος κάδους. Οι στρατευμένοι επικοινωνιολόγοι θα πρέπει να βρουν ένα αξιοπρεπές επάγγελμα να κάνουν ' καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, πέρα ίσως από την παραγωγή και αυτο-κατανάλωση "θεωρητικών" απορριμάτων. 

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, αποδεικνύεται από τα "πράγματα" πως οι  αντοχές μας είναι μεγαλύτερες από την ανοχή μας. Σε αυτό τον τόπο έγιναν πολλά στο παρελθόν γιατί οι άνθρωποι δεν ήσαν κύριοι του εαυτού τους και συνήθισαν να κυβερνώνται από πολιτικούς εκπροσώπους, με χαλαρές δημοκρατικές πεποιθήσεις και αμφίβολης ποιότητας ηθική. Νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνετε τι εννοώ. Πάντως, για όσους ακόμη δεν κατάλαβαν, ας υπενθυμίσουμε ότι: "Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα..." πολλά μπορεί, να μη γίνουν!  

Γιώργος Δημητρίου Χ.

Τα πνευματικά δικαιώματα μιας φαντασίωσης

Ελπίζουμε σε καλύτερες ημέρες μόνον όταν κάνουμε όμορφα όνειρα τις νύχτες. Μα δεν ανησυχώ όσο τροφοδοτώ τους μύθους μου  με μεγαλούτσικες και λαμπερές χρωματιστές πέτρες από ένα υλικό αφράτο σαν ελαφρόπετρα ^.  τη φαντασίωση.

Ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά όταν ακολουθώ τη νοητή γραμμή που σχηματίζουν τα υπέροχα πόδια μιας μελαχρινής γυναίκας που έβαψε τα μαλλιά της ξανθά από έλλειψη αυτοπεποίθησης ^.  στέκεται πίσω και πλάγια και χαμογελάει ανελέητα, μόλις το βλέμμα μου ανηφορίσει τόσο ώστε να συναντήσει τα μάτια της. Προκαλούν τη φαντασίωσή μου αλλά αισθάνομαι ότι την ελέγχουν ^. τη ρυθμίζουν ^.  της επιτρέπουν να αναπτυχθεί ως ένα σημείο, της βάζουν «όρια». Τι τα θέλεις! Όλα είναι πεπερασμένα σ’ αυτή τη ζωή που δεν αντιληφθήκαμε πως άρχισε αλλά θα τελειώσει οπωσδήποτε -τουλάχιστον με την τωρινή, βιολογική της μορφή- και θα συνεχίσει, ίσως, να είναι αιώνια με μια άλλη μορφή χωρίς μυρωδιές, χρώματα, ήχους, αγγίγματα και γεύσεις. Διαισθάνομαι πως η φαντασίωσή μας θα ήταν μια έγχρωμη, βουβή ταινία αν δεν συμπληρωνόταν την ίδια στιγμή με ότι ακούμε, ότι μυρίζουμε, ότι αγγίζουμε και ότι γευόμαστε.

Αγγίζω ένα ροδαλό, κατάλευκο δέρμα, ενώ είμαι μαύρος, από περιέργεια να «δω πως είναι» ^. πόσο μου επιτρέπει η αίσθηση να πλησιάσω το ενσαρκωμένο μου όνειρο. Σηκώνομαι από το κρεβάτι ποτισμένος από μια γαλήνη τόσο ζωντανή, σχεδόν επαναστατική, χαρισμένη από μια θηλυκή εκδοχή του εαυτού μου που μειδιά ξαπλωμένη και ανακλαδίζεται βγάζοντας τα αλαβάστρινα χέρια της από τα σεντόνια σα να προσπαθεί να σηκώσει τη βάση του ουρανού που γέμισε το κοινό μας προσκέφαλο, για τις ανάγκες της φαντασιακής μας παράστασης. Περπατώ για λίγο κι ονειρεύομαι ^.  τα έπιπλα, οι κουρτίνες, τα βιβλία αναπνέουν τόσο αθόρυβα ^.  με προκαλούν να ονειρευτώ, σχεδόν με διευκολύνουν!  Ήθελα, φαίνεται, πολύ, να βρεθώ κοντά σε μια γυναίκα ώριμη, ελκυστική και ζωντανή. Συμπαρίσταμαι, νοερά, σε όσους αναζητούν μια γυναίκα, με ωραίο σώμα, αδιάφορο πρόσωπο και ακαθόριστο αυτοσεβασμό, δηλαδή, με έναν συνηθισμένο μέσο όρο, αλλά δεν συμμερίζομαι την άποψή τους. Άλλωστε κι εγώ, ως εκπρόσωπος μιας διαφανούς μετριότητας, αισθάνομαι. Απομακρύνομαι αργά-αργά από το κατάφωτο παράθυρο και συνεχίζω να φαντάζομαι ακόμα κι όταν περιγράφω αληθινές ιστορίες.

Ήταν μια συννεφιασμένη, ανοιξιάτικη μέρα του Μαρτίου. Το τρένο θα ερχόταν στις 18.15΄, όπως μου είπε και μόλις που το προλάβαινα. Μετέφερα τρεις πλαστικές σακούλες γεμάτες τρόφιμα και μία με χόρτα και λαχανικά από την  οποία εξείχαν δύο μεγάλα πράσα. Μια καλή φίλη με μετέφερε με το αυτοκίνητό της από την Ελευσίνα στη Μαγούλα ^.  φτάσαμε 5΄ πριν έλθει το τρένο. Μόνο, που το τρένο έφτασε 16΄ αργότερα και ο περαστικός που ρώτησα ποια είναι η διεύθυνση προς Αθήνα με έστειλε, με ένα βαριεστημένο νεύμα, σε μια κατεύθυνση.

Μπήκα σε μια άνετη, ολοκαίνουργια αυτοκινητάμαξα, με αρκετούς επιβάτες και βρήκα θέση δίπλα σε μια κοπέλα που είχε κουρνιάσει στην άκρη του καθίσματος με την πλάτη προς το παράθυρο και λαγοκοιμόταν. Άνοιξε, για ελάχιστα δευτερόλεπτα τα μάτια της, πήγε να χαμογελάσει, μάλλον με τον πολύ προσεκτικό τρόπο που κάθισα για να μην την ενοχλήσω και το σχεδόν φοβισμένο ύφος μου και τα ξανάκλεισε για να μην τα ξανανοίξει ως το τέλος της κοινής μας διαδρομής.

Απέναντί μου καθόταν μια κυρία προχωρημένης ηλικίας -μελαχρινή μέχρι παρεξηγήσεως- που, παρά τη φθορά του χρόνου, έδειχνε πως θα ήταν -στα νιάτα της- μια όμορφη γυναίκα. Είχε εναποθέσει στο άδειο, διπλανό της κάθισμα μια πλαστική και μια δερμάτινη τσάντα. Λατρεύω τις ευφυείς γυναίκες και τους σύγχρονους υπολογιστές γιατί έχουν γρήγορο "επεξεργαστή!" Σε εγκρίνουν ή σε απορρίπτουν, με συνοπτικές διαδικασίες αμέσως μετά την άρχική εντύπωση ' δεν φοβούνται να αλλάξουν γνώμη, αν διαπιστώσουν πως έχουν αδικήσει κάποιον κατά την πρώτη «ανάγνωση» και ... μυρίζουν ωραία!

Κοιτάζοντας έξω, καθώς το τρένο ξεκίνησε, παρατήρησα ότι η θάλασσα βρισκόταν στα αριστερά μου και όχι στα δεξιά, όπως κανονικά θα έπρεπε, με κατεύθυνση την Αθήνα. Σε λίγο η ηλικιωμένη κυρία που, σημειωτέον, κατείχε ένα ζευγάρι εξαιρετικά πόδια, τυλιγμένα σφιχτά σε ένα μαύρο, ανήθικο καλσόν και αναδεικνύονταν αποτελεσματικά από ένα κοντό φόρεμα, άρχισε να «ζεσταίνεται». Έβγαλε το επανωφόρι της, μουρμουρίζοντας κάτι για τον κλιματισμό του βαγονιού και κάθισε ακριβώς απέναντί μου, μετατοπίζοντας τις τσάντες στο άλλο κάθισμα. Ήταν φανερό! Το ταξίδι μου -όσο επρόκειτο να διαρκέσει- θα ήταν ευχάριστο έως και διδακτικό. Το τρένο συνέχισε το δρόμο του και η κυρία άρχισε να χαμογελάει στην αρχή διακριτικά, μα όσο περνούσε η ώρα απροκάλυπτα, αλλάζοντας διαρκώς πόδι μέχρι να βρει ποιο είναι το «σωστό» που θα έπρεπε να είναι πάνω από το «άλλο!». Ενώ προσπαθούσε να λύσει αυτό τον γρίφο, φαίνεται πως έχανε βαθμιαία την αίσθηση του χώρου και του χρόνου,  γιατί άρχισαν να την κοιτάζουν δύο ζευγάρια που κάθονταν αντικριστά στην ίδια σειρά, από την άλλη πλευρά του βαγονιού. Τελικά τα κατάφερε και απέδωσε στα δυό της πόδια, την ισοτιμία και την ισονομία που τους ανήκαν και τα άφησε να συμβιώνουν ταραγμένα, το ένα δίπλα στο άλλο. Επειδή μάλιστα, είχε αρχίσει να κουράζεται ο λαιμός μου να κοιτάζω μία έξω από το παράθυρο και μία το ταβάνι της αμαξοστοιχίας, αποφάσισα να ακυρώσω τον πειρασμό αρχίζοντας να ενδίδω σε αυτόν. Άφησα το βλέμμα μου να βυθιστεί στο «σκοτεινό αντικείμενο του πόθου» όπως θά ’λεγε και ο Λουίς Μπουνιουέλ. Μιλάμε για απόλυτη συγκέντρωση στο πνεύμα του: στη βράση κολλάει το σίδερο, θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι, της φυλακής τα σίδερα ... Όχι αυτό το τελευταίο, είναι μάλλον άσχετο! Εν τω μεταξύ η κυρία ^. τι καλοπροαίρετη γυναίκα(!) με διευκόλυνε με μια χαλαρότητα να την πω; Ναι, χαλαρότητα έως ανεμελιά θα μπορούσα να την  πω! Οι άντρες δεν πίστευαν στα μάτια τους και οι γυναίκες με δυσκολία έπνιγαν επιφωνήματα έκπληξης αλλά και απορίας. Η κυρία δεν σταμάτησε την παράστασή της, αδιαφορώντας για τους ψιθύρους και τα βλέμματα γύρω μας τροφοδοτώντας  απλόχερα θα έλεγα ή μάλλον απλόποδα, τα αισθητήρια όργανά μου και με άλλα ερεθίσματα πέρα από τα οπτικά, όπως οσφρητικά και ακουστικά. Υπολόγιζα πως σε 5΄ λεπτά περίπου θα φτάναμε στους Αγίους Θεοδώρους και έπρεπε να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να ελέγξω την έκφραση των συναισθημάτων μου. Με κανένα τρόπο δεν έπρεπε  να προσβάλλω αυτή την αναξιοπαθούσα επαγγελματία με μια φράση ή με τη στάση μου! Κατάφερα, με κόπο, να χαμογελάω διακριτικά, σαν ηλίθιος και νομίζω πως κι εκείνη αισθάνθηκε κατά κάποιο τρόπο δικαιωμένη! Έδειχνε να συνειδητοποιεί ότι συνέχιζε να αρέσει ^.  άρα ήταν ακόμα, μια «νέα» και ελκυστική γυναίκα. Τότε ακούστηκε η ειδοποίηση: «Επόμενη στάση Άγιοι Θεόδωροι!»

Είχα πάρει το λάθος τρένο, κατευθυνόμουν σε λάθος κατεύθυνση αλλά είχα μια απρόσμενη βιωματική εμπειρία! Έγινε πλέον φανερό πως ήταν μοιραίο να μη γνωρίσω αυτή τη γυναίκα με τις ευαισθησίες, τις ανησυχίες αλλά και τις υλικές ανάγκες που τόσο την πίεζαν. Απέφυγα να την κοιτάξω τη στιγμή που σηκωνόμουν από τη θέση μου και κατέβηκα από το τρένο, μπαίνοντας σε ένα δυνατό ρεύμα πεντακάθαρου όσο και ορμητικού αέρα ^. του αέρα της Επαρχίας της Αθήνας ... όπου συνέχισα να ονειρεύομαι χωρίς ενδοιασμούς!

Γιώργος Δημητρίου Χ.