Ακίνητα σχέδια

Πολύς καιρός δεν πάει…

απουσιάζουν πλέον οι πρωτότυπες ασκήσεις,

άλυτα προβλήματα μέσα στην άτυπη ζωή

ατέλειωτες περιπλανήσεις σε πάρκα, πεζοδρόμια, γραφεία

ψάχνοντας αδιάκοπα το δαγκωμένο μήλο

μ’ όλες τις τσέπες φουσκωμένες απ’ τα «Ναι»

κι ένα σωρό ρυτίδες στο σαγόνι από τα «Όχι»

μ’ αυτό το «όμως» να βαραίνει διαρκώς πάνω στον ώμο

βούλεσαι και πράττεις άρτια '  

σκέφτεσαι καμιά φορά

μα δε χρειάζεται '  

είναι περιττό.

Τυχαία μετάλλαξη το γαλανό των ομματιών σου

τα καστανά σου μάτια σήκωσες

χαμένη σ’ ένα σύννεφο καπνού

να δεις τον ουρανό,

τσαλαβουτώντας στους αφρούς μιας θάλασσας κρασιού

τίναξες τ’ αχτένιστα μαλλιά σου, 

αναρχικά,

μήπως και ξαναρχίσει να δουλεύει το μυαλό.

Έκραζαν ροκ τα ηχεία

κι εξοστρακίζονταν οι νότες στο στέρνο των αστερισμών

ζυγός, παρθένος και σκορπιός 

κι άλλοι γνώριμοι κι άγνωστοι

γλιστρούσε γρήγορα ο ιδρώτας

και πάγωνε ο καιρός τα γόνατα

καταμεσής καλοκαιριού

στο νότιο ημισφαίριο.

Αναρωτιέσαι κατόπιν εορτής αν γέννημα είσαι μηχανής

ή προϊόν -συσκευασμένο- ανθρώπου

και βλέπεις την απάντηση να κρέμεται,

σταγόνα αίμα παγωμένο, στην άκρη των χειλιών

Σ’ αγκάλιασαν τα ζώα μετά το «βιασμό»  

να γειάνουν την πληγή σου απ’ τους ανθρώπους.

 

Δε φταίνε οι κυνηγοί αν εκπαιδεύτηκες να γίνεις θύμα

και τα κατάφερες καλά ^.

είναι η κρυφή ικανοποίηση, το τίμημα της λείας

η φανερή διάθεση πως «ήθελες πολύ»

μα «δε μπορούσες -έστω- λίγο».

Κανείς δεν κατοικεί στο σώμα σου

κι όμως κάποιος προσεύχεται για σένα,

να μη σωθείς, να σβήσεις βασανιστικά,

και να πονέσεις κι άλλο!

Πεινασμένοι κι άνοες βαδίζουμε στο δάσος

κι οι στενόμακροι χιτώνες μας

στάζουν από το αίμα των αλλόθρησκων

διαλέγουμε τα χόρτα από τα μανιτάρια του θανάτου,

τις ευχές απ’ τις κατάρες

την ευγένεια από την καλοσύνη.

Απολαμβάνουμε τα δωρεάν γεύματα

κι ελπίζουμε να μη μας αξιώσει ο αντίθεος

να παίρνουμε το θάνατο 

αργές σταγόνες σε πελώριο ποτήρι  

για να βαστάξει η ζωή, τα χρόνια,

ότι κι αν είναι, χωρίς έρωτα!

Έχω δείγματα πως ζω,

προβλέπω τι θα μου συμβεί

και μπορώ ν’ αποφασίσω τι δε θα πράξω!

Αμέσως μόλις πεθάνω

-ως ενεργητικός, πλέον, νεκρός-

θ’ αρχίσω να σκέφτομαι

πως ήρθε ο χρόνος ν’ αλλάξω όσα ήθελα να κάνω

και να γίνω αυτός που πάντα ήμουνα,

δηλαδή, ένας και μοναδικός κανένας.

Αν δεν πρόκειται να πονέσω, 

τότε πιθανώς θ' αγανακτήσω

Αν είναι βέβαιο ότι θα νικήσω, 

τότε μάλλον να επαναστατήσω ^. 

Δεν έχω τίποτα να χάσω  

η ζωή μου είναι χαμένη.

Χρόνια σπουδάζω, τα συνηθισμένα, στο κενό

είναι ώρα για το άλμα στο καινό!

Γιώργος Χατζηαποστόλου

Αθήνα, Δεκέμβριος 2015

Η φωτογραφία απεικονίζει το έργο της Λόλας Νικολάου, με τίτλο: Ιχνοστοιχεία 

Αφορμή για το ποίημα αποτέλεσε το ποίημα της Μαρίας Ροδοπούλου με τίτλο: Η ανάμνηση του άλματος που δεν τόλμησα  ΡΕΠΟΡΤΕΡ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, (ΠΕΜΠTΗ, 12 Ιανουαρίου 2012)    

Πηγή: http://www.topontiki.gr/article/28164/i-anamnisi-toy-almatos-poy-den-tolmisa