Σπαράγματα αισθητικής αφέλειας

Αυτός ο ασυνήθιστος φετινός χειμώνας άρχισε και συνεχίζεται με καλοκαιρία -και μικρά διαλείμματα χιονόβροχου- σύντομες υπενθυμίσεις της εποχής. Ο "Θεός της Ελλάδας" δείχνει να ανέχεται την αστάθεια των πεποιθήσεών μας, την έλλειψη πίστης, τις σπασμωδικές κινήσεις μας για να ξεφύγουμε από τη φτώχεια χωρίς, όμως, να περιορίζουμε τις ανάγκες μας ώστε να περάσουμε στη δημιουργία ενός νέου κοινωνικού προτύπου. Πιστοί συνοδοιπόροι μας σε όλη αυτή την προσπάθεια οι άνθρωποι που έχουν ελαχιστοποιήσει τις ανάγκες τους -ζωντανά παραδείγματα ανεξαρτησίας και ψυχικής επάρκειας- οι καλλιτέχνες του δρόμου. 

Ανάμικτα συναισθήματα με κατακλύζουν κάθε φορά που συναντώ μουσικούς να παίζουν στο δρόμο: χαίρομαι ν΄ακούω τη μελωδία, λυπάμαι επειδή βρίσκονται -άστεγοι- να παλεύουν για να ζήσουν, ντρέπομαι γιατί είμαι προσωπικά υπεύθυνος για την κατάστασή τους (διασκεδάζω σπάνια και επομένως τους έχω στερήσει τη βοήθειά μου για χρόνια), θυμώνω, διότι στη θέση τους θα έπρεπε να βρίσκονται οι μεγαλόστομοι πολιτικοί που είπαν, είπαν, είπαν και τίποτα δεν έκαναν. Μα κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να γίνει γιατί οι πολιτικάντηδες θα πέθαιναν της πείνας, καθώς δεν θα είχαν να προσφέρουν στον κόσμο το παραμικρό, ως ανεπάγγελτοι, οι περισσότεροι. Όποτε μπορώ να ενισχύσω τους καλλιτέχνες, γίνομαι πλουσιότερος κατά πολλές χιλιάδες συναισθήματα. 

Η Ελλάδα της κρίσης γεννάει μια κοινωνία της απόκρισης '  αντανάκλαση της περιόδου 1960-65 όπου η ανθρωπιστική τέχνη κυριαρχούσε πάνω στην οικονομική δυσπραγία. Παρέες ελεύθερων ανθρώπων, οι άστεγοι καλλιτέχνες, παραδίδουν μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς και αισθητικής ευαισθησίας, Οι περαστικοί ανταποκρίνονται σε αυτά τα ηχητικά καλέσματα της πολιτιστικής μνήμης προσφέροντας περισσότερα από τον οβολό τους ' χαρίζοντας την αγάπη και το σεβασμό τους σε αυτούς τους σκληρά δοκιμασμένους καλλιτέχνες. 

Η Μαρία Κοτσίρη μιλάει για τη ζωή της, κομπιάζει, ντρέπεται να περιαυτολογήσει αλλά δεν κρύβεται και δεν μασάει τα λόγια της. Ερμηνεύει παραδοσιακά τραγούδια με τον ίδιο τρόπο που οι ραψωδοί της αρχαιότητας απέδιδαν τα έπη και οι τροβαδούροι του Μεσαίωνα τις ρομαντικές ιστορίες: με απλότητα, ευθύτητα και χάρη. Ζώντας το Σήμερα για χάρη του Χθες. 

Ζωντανεύοντας τη γλώσσα των τόπων της Ελλάδας οι μουσικοί των πολιτισμικών πεζοδρόμων μας συμφιλιώνουν με μια πολιτιστική κληρονομιά που μας ανήκει έστω κι αν την αποποιούμαστε συνήθως, στο όνομα της εναρμόνισης της πνευματικής μας πορείας με τα σύγχρονα ρεύματα. 

Πώς να μη συγκινηθεί κάποιος όταν βλέπει αυτό το πλάσμα με το πολίτικο λαούτο, πολύχρωμο ξωτικό, φευγάτο από παλιό παραμύθι, να διηγείται με τόση ζέση και τέτοια κοριτσίστικη αφέλεια ιστορίες περασμένες που δεν πρέπει να ξεχαστούν γιατί φυλάνε στο σώμα τους συμπυκνωμένη την ομορφιά της ζωής και τη χαρά της έκφρασης. Ο αναστεναγμός της ανακούφισης στο τέλος του βίντεο και η αποστροφή του προσώπου από την κάμερα δείχνει την ένταση της προσπάθειας που προηγήθηκε. Είναι συνηθισμένο πράγμα οι μεγάλες ψυχές να κατοικούν σε μικροκαμωμένα σώματα.

Απίστευτες οι αντοχές του λαού μας, ενός λαού που πάντα πληρώνει τους λογαριασμούς του με την ιστορία, ανασύροντας διαρκώς μεγάλα ποσά δύναμης από της τράπεζα της Παράδοσης. 

Γιώργος Χατζηαποστόλου