Ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε σε ένα αβγό δείχνει στοιχεία για τις μαγειρικές μας ικανότητες αλλά και τις κοινωνικές μας πρακτικές. Θα έχετε ακούσει τη φράση για όποιον δεν έχει καμιά σχέση με τη μαγειρική: "δεν είναι ικανός να βράσει ούτε ένα αβγό". Επίσης, πιθανώς να έχετε παρατηρήσει πόσο χρήσιμα μπορούν να αποδειχθούν τα αβγά κότας (τα άβραστα) ως "πολεμοφόδια" ' ειδικά, αν στόχος είναι κάποιος κύριος ευτραφής, συνήθως, και καλοντυμένος. Μπορεί να είναι, για παράδειγμα, ο πολιτικός ομιλητής σε μια εκδήλωση, όπου γίνεται φανερό πως ψεύδεται, υποκρίνεται απροκάλυπτα και ανερυθρίαστα και γενικά αδιαφορεί για την διαβίωση και την ευημερία του κοινού στο οποίο απευθύνεται. Αλλά ας δούμε ποια "διαφορετική" πηγή ενέργειας χρησιμοποιούμε για να βράσουμε το αβγό.
Σε πειράματα έχει υπολογιστεί πως το συνολικό ποσό της ενέργειας που εκλύεται κατά τη διάρκεια εκδήλωσης του ανθρώπινου θυμού αρκεί για να βράσει ένα αβγό. Σκέφθηκα, λοιπόν, πως, επειδή ένα αβγό δε μου αρκούσε ποτέ για να χορτάσω -άλλωστε, μετά τον θυμό μου κόβεται η όρεξη- και δεν θυμάμαι να έχω θυμώσει ποτέ αρκετά ώστε να βράσω τουλάχιστον δύο, αποφάσισα -όσον εξαρτάται από εμένα- να μη θυμώσω ξανά, γιατί είναι μάταιο και επίπονο! Πάντως, για την περίπτωση που θα χρειαστεί να θυμώσω και πάλι -άνθρωποι είμαστε- αποφάσισα και αγόρασα ένα μαύρο ηλεκτρικό μάτι. Στη συνέχεια, αναζήτησα τρόπους να αξιοποιήσω αυτό το μάτι.
Ο σεφ Αλέξανδρος Παπανδρέου σε ένα σχετικό βίντεο υπολογίζει πως το σχεδόν άβραστο αυγό χρειάζεται 4,5' λεπτά βρασμού, το λεγόμενο "μελάτο" 5,5' λεπτά και το σφιχτό 8' λεπτά. Βλέποντας τους απαιτούμενους χρόνους για τον βρασμό, συνειδητοποιώ πως είναι απολύτως αδύνατο να "βράσω" αβγό με την ενέργεια του θυμού μου, γιατί ο θυμός μου διαρκεί 2-3 λεπτά το πολύ, χρόνος ανεπαρκής για να ετοιμαστεί το αβγό μου, που το προτιμώ σφιχτό.
Έτσι, αναζήτησα στο Διαδίκτυο τρόπους να διαχειριζόμαστε τον θυμό μας και ταυτόχρονα να βράζουμε τα αβγά μας ψύχραιμοι και νηφάλιοι. Ανάμεσα σε έναν όγκο πληροφοριών, σχετικών με το θέμα μου, διάλεξα τρεις δημοσιεύσεις που μου φάνηκαν ιδιαίτερα συνοπτικές αλλά και ενδιαφέρουσες. Πρόκειται για τα κείμενα των Kenneth Cloke και Joan Goldsmith, της Νάγιας Ναούμ και την παρουσίαση των: Ελένης Ιντζέ, Παναγιώτας Ξένου και Μαρίας Σπανού.
Ξένοι και Έλληνες εργασιακοί και συμβουλευτικοί ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί, προτείνουν συγκεκριμένες τεχνικές διαχείρισης του θυμού, όπως τις ακόλουθες:
- Δεν κατηγορούμε κανέναν άλλο για τον δικό μας θυμό και τον εκφράζουμε ανοιχτά και εποικοδομητικά΄
- Αναζητούμε τις πηγές και τις αιτίες του θυμού μας σε επεισόδια ή καταστάσεις που τον προκάλεσαν,
- Αξιοποιώντας τον λεγόμενο "καταιγισμό ιδεών" (brainstorm), αναζητούμε μια συναισθηματική ερμηνεία της σύγκρουσής μας,
- Αποφεύγουμε να ανταποκριθούμε αμυντικά και να υπερασπιστούμε τη συμπεριφορά μας. Εξετάζουμε το ενδεχόμενο να είμαστε σωστοί και εμείς και ο αντίπαλός μας,
- Ακούμε πιο προσεκτικά τις εξηγήσεις που δίνουν οι άλλοι και αν το άλλο άτομο δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας, αναγνωρίζουμε ότι πιθανώς να μην καταφέραμε να επικοινωνήσουμε τα συναισθήματά μας με την απαραίτητη δεξιοτεχνία,
- Ζητάμε συγγνώμη από το άλλο άτομο, αν έχει κατανοήσει ότι υπερέβαλε στην αντίδρασή του απέναντι στη στάση μας, κατανοώντας πως μια διαφορά απόψεων, ένα ασεβές σχόλιο, το στυλ, η προσωπικότητα ή μια διαφορετική προοπτική για τον προσωπικό χώρο του καθενός , μπορεί να μην είναι περισσότερο σημαντική από τη σχέση μας με το άλλο πρόσωπο.
Αν καμία από τις παραπάνω τεχνικές δεν λειτουργήσει αποτελεσματικά "καθόμαστε στα αβγά μας" προσέχοντας, πάντα, να μην τα σπάσουμε!
Πηγές:
http://www.workdyn.com/tools-AngerMgt.html
http://www.reporter.com.cy/opinions/article/51569/o-kathenas-borei-na-thymosei-afto-einai-efkolo
http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&ved=0ahUKEwiaxO_EqMLPAhXEtRQKHfmhBpIQFggcMAA&url=http%3A%2F%2F42dim-patras.ach.sch.gr%2Fschool_site_42_june_10_files%2Fomada1.pps&usg=AFQjCNG-aVRyq8bfbfRlnio_N1f9nPYXmg&sig2=HODvK-htDJtsgDkuXiiJ8g&bvm=bv.134495766,d.bGs
Γιώργος Χατζηαποστόλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου