Η αφορμή για την παρούσα δημοσίευση ήταν η ανάρτηση του φίλου Λεωνίδα Α στο FaceBook. Έγραφε, απαντώντας, μάλλον, σε κάποιο αναγνώστη της σελίδας του: Αν πιστεύεις υπάρχει Θεός ' αν δεν πιστεύεις, δεν υπάρχει! Και αναρωτιόταν: Που είναι το πρόβλημα; Χωρίς να έχω τίποτα περισσότερο από στοιχειώδεις θεολογικές γνώσεις ή να είμαι πρότυπο ορθόδοξου χριστιανού πιστού, του έγραψα την άποψή μου: Πιστεύεις / δεν πιστεύεις, υπάρχει (ο Θεός). Αν πιστεύεις, βοηθάς τον εαυτό σου! Όλα τα άλλα είναι σοφιστείες! Μου απάντησε ξερά: Απόδειξέ το! Του ανέφερα τις αποδείξεις περί της ύπαρξης του Θεού του Θωμά Ακινάτη και συμπλήρωσα πως η μεγαλύτερη απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού είναι η παρουσία του Σύμπαντος, το οποίο έχει αποκλειστεί, από τους επιστήμονες αστροφυσικούς να είναι τυχαίο γεγονός. Βέβαια, δεν τον έπεισα και δεν με έπεισε, αλλά συμπλήρωσα στα γραφόμενά μου, μόνο τα ακόλουθα: ο Θεός δίνει συχνά αποδείξεις της ύπαρξής του, κυρίως σε αυτούς που πιστεύουν και όχι αποδείξεις προκαταβολικά σε απίστους για να πιστέψουν. Ο Θεός, όμως κάνει μια εξαίρεση: αν κάποιος ετερόδοξος (μουσουλμάνος, βουδιστής, οποιοσδήποτε) ζητήσει τη βοήθειά του σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής του ή της ζωής αγαπημένου του προσώπου, έρχεται αμέσως να τον βοηθήσει! (Το θαύμα της Παναγίας της Σεηντανάγιας). Κάνοντας αυτές τις ακέψεις αναρωτήθηκα για ποιό λόγο συμμετείχα σε αυτόν τον διάλογο.
Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος ' τόσο παρόμοιος με τους άλλους που πολλές φορές δε μου δίνουν καμιά σημασία. Είμαι 57 ετών και 5 μηνών, δηλαδή έχω ζήσει ως τώρα 689 μήνες ή 20.670 ημέρες ή 496.080 ώρες. Ας μην υπολογίσουμε τα λεπτά, δηλαδή τις στιγμές ζωής Όλα αυτά τα χρόνια επεδίωκα να βαδίζω προς το φωτεινότερο σημείο κάθε χώρου όπου βρισκόμουν. Δεν τα κατάφερνα πάντα να βαδίζω προς το φως αλλά με στενοχωρούσε περισσότερο όχι όταν συνέβαινε να χάσω τον προσανατολισμό μου, μα όταν παλινδρομούσα ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Από μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου να κατανοεί πως δεν έχει νόημα να προχωρούμε -οι άνθρωποι- προς μια κατεύθυνση που ονομάζουμε αυθαίρετα: "μπροστά" χωρίς να συνυπολογίζουμε, στην πορεία της ζωής μας, την εμπειρία και τη γνώση όσων προηγήθηκαν χρονικά και κυρίως όσων θυσίασαν τη ζωή τους για να θεμελιώσουν την ειρήνη, την ελευθερία και την αγάπη στον κόσμο.
Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος ' τόσο παρόμοιος με τους άλλους που πολλές φορές δε μου δίνουν καμιά σημασία. Είμαι 57 ετών και 5 μηνών, δηλαδή έχω ζήσει ως τώρα 689 μήνες ή 20.670 ημέρες ή 496.080 ώρες. Ας μην υπολογίσουμε τα λεπτά, δηλαδή τις στιγμές ζωής Όλα αυτά τα χρόνια επεδίωκα να βαδίζω προς το φωτεινότερο σημείο κάθε χώρου όπου βρισκόμουν. Δεν τα κατάφερνα πάντα να βαδίζω προς το φως αλλά με στενοχωρούσε περισσότερο όχι όταν συνέβαινε να χάσω τον προσανατολισμό μου, μα όταν παλινδρομούσα ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Από μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου να κατανοεί πως δεν έχει νόημα να προχωρούμε -οι άνθρωποι- προς μια κατεύθυνση που ονομάζουμε αυθαίρετα: "μπροστά" χωρίς να συνυπολογίζουμε, στην πορεία της ζωής μας, την εμπειρία και τη γνώση όσων προηγήθηκαν χρονικά και κυρίως όσων θυσίασαν τη ζωή τους για να θεμελιώσουν την ειρήνη, την ελευθερία και την αγάπη στον κόσμο.
Στην προσπάθειά μου να συγκεντρώσω τεκμήρια ζωής που θα με βοηθούσαν να ανακαλύψω τον εαυτό μου και να καταλάβω πως θα μπορούσε να γίνει καλύτερος ο κόσμος, βάλθηκα να συλλέγω αρχεία, δηλαδή παλιά βιβλία και -μια περίοδο- εικόνες.
Είχα τη σπάνια "τύχη" να κινδυνεύσω να χάσω τη ζωή μου σε ηλικία τριών ετών. Ονομάζω την περιπέτειά μου τύχη, γιατί, τότε -μαζί με μια νέα ζωή- μου παρασχέθηκαν απλόχερα και οι "αποδείξεις" της ύπαρξης του Θεού σαν "συνοδευτικά έγγραφα" της επανόδου μου στον κόσμο. Σημειώνω μόνο δύο πράγματα από την -μεταξύ ζωής και θανάτου- εμπειρία που έζησα και ήσαν το ίδιο αληθινά με την οθόνη που βλέπω και το πληκτρολόγιο του υπολογιστή όπου γράφω αυτή τη στιγμή. Πρώτον: άγγελοι υπάρχουν ως υλικά όντα (με τη μορφή της ζώσας ενέργειας) και δεύτερο, ο χώρος της "αναμονής" μεταξύ ζωής και θανάτου ή και κάποιος πιο εσωτερικός χώρος του ουρανού, δεν είναι χώροι ανάπαυσης ή αναψυχής -με την γήινη σημασία του όρου- αλλά τόποι ενδοσκόπησης -όχι με την έννοια του διαλογισμού- αλλά με την έννοια της εξωστρεφούς διαμεσολάβησης των αρχών και των εμπειριών της ενδοσκόπησης στις ψυχές των ζώντων στη Γη. Αν κάποιος έχει τα τεκμήρια της ύπαρξης του Θεού και δεν πιστέψει, είναι άξιος της μοίρας του.
Σταγόνα - σταγόνα μαζεύω τη λιγοστή μου πίστη. Συναισθάνομαι πως είναι τόσο λίγη που αν ήταν νερό δεν θα γέμιζε ούτε ένα ποτήρι."Αν είχατε ένα σπυρί πίστη, θα μπορούσατε να μετακινήσετε βουνά" είπε ο Χριστός στους μαθητές του, όταν κάποτε λιποψύχησαν. Επομένως, είναι βέβαιο πως υπερβάλλω όταν θεωρώ πως η μικρή μου πίστη θα γέμιζε έστω και μισό ποτήρι νερού.
Διαισθάνομαι να με λυπούνται από τον ουρανό ψηλά, κάθε φορά που ξεστρατίζω από το δρόμο του φωτός, γιατί είμαι τόσο "φτωχός" αλλά δεν υπάρχει ίχνος σκληρότητας ' δε με κρίνουν ' δεν ετοιμάζονται να με τιμωρήσουν. Είμαι, όπως όλοι μας, μέρος μιας οικουμενικής συνείδησης και βρέθηκα εδώ στη Γη -με "απόσπαση"- για να ασκηθώ, να δοκιμαστώ (αν το θέλω) και να επιστρέψω όταν έρθει η ώρα μου ' δηλαδή, μόλις βεβαιωθούν πως δεν έχω άλλες δυνάμεις να αγωνιστώ ' δεν υπάρχει πια κανένας σκοπός να υπηρετήσω στην κοινωνία όπου ζω και κινούμαι ή όταν μια πιθανή παράταση της παραμονής μου, εδώ κάτω, θα με έκανε χειρότερο άνθρωπο.
Γιώργος Χατζηαποστόλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου