Η συλλογή: "Οι γυναίκες με τ' αλογίσια μάτια" εκδόθηκε όταν δεν σκεφτόμουν ακόμη να γεννηθώ (1958).Δανείζομαι στίχους του ποιητή γιατί δεν μπορώ να περιγράψω καλύτερα την καθημερινή μας πραγματικότητα.
"Από τι αρρώστια, λοιπόν, πάσχει τώρα κι ο σημαιοφόρος; Και γιατί Θε μου, γιατί γελάει...! [....] Εσείς θα με καταλάβετε, λέει, φαινόσαστε μορφωμένος άνθρωπος. Θα σας έτυχε φυσικά να παρακολουθήσετε μια κηδεία - προσέξατε, αλήθεια, πως μόλις ακουστούν οι πρώτες φτυαριές χώμα πάνω στο φέρετρο- αμέσως σκορπίζουν όλοι βιαστικοί σα να θέλουν να ξεφορτωθούν πια αυτόν το νεκρό, που μια ολόκληρη μέρα τους τρόμαζε. Γιατί οι νεκροί, κύριέ μου, δεν είναι μόνο τρομεροί είναι και ανυπόφοροι. Μα είσαστε βιαστικός βλέπω, τι κρίμα, όλοι βιάζονται, γιατί βιάζονται; Πρέπει, βέβαια, κανείς να προλάβει, είναι τόσο λίγη η ζωή....
Η ζωή όμως.όσο να πεις, ήτανε πάντα όμορφη με τις ελπίδες, τα όνειρα, τις μικρότητές της. Ίσως μάλιστα και να μην είναι όμορφη παρά γι αυτές μονάχα τις μικρότητες που σε κρατάνε σ' έν' αδιάκοπο λαχάνιασμα, με το να τις διψάς και να τις απαρνιέσαι - σαν το τεντωμένο σκοινί που σε βαστάει πάνω απ' την άβυσσο της άρνησης και της παραδοχής, στη θανάσιμη, όλο κίνδυνο, ισορροπία της μετριότητας".
(Τάσος Λειβάδίτης, Ποίηση,τόμος 1, Εκδ. Κέδρος 2009, σ.σ. 280-283),Γ.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου