Henry David Thoreau : Περί του καθήκοντος της πολιτικής ανυπακοής

 Οικονομία

Όταν έγραψα τις ακόλουθες σελίδες, ή μάλλον το μεγαλύτερο μέρος τους, ζούσα μόνος, στο δάσος, τρία χιλιόμετρα μακριά από οποιονδήποτε γείτονα, σε ένα σπίτι που είχα φτιάξει μόνος μου, στην ακτή του Walden Pond, στο Κόνκορντ της Μασαχουσέτης, και κέρδιζα τα προς το ζην μόνο με τον κόπο των χεριών μου. Έζησα εκεί δύο χρόνια και δύο μήνες. Προς το παρόν είμαι πάλι ξενόφερτος στην πολιτισμένη ζωή.  

Δεν θα έπρεπε να είχα παραμελήσει να απαντήσω σε πολύ συγκεκριμένες ερωτήσεις που έγιναν από τους κατοίκους της πόλης μου σχετικά με τον τρόπο ζωής μου, λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες. Μερικοί ρώτησαν τι είχα να φάω ' αν δεν ένιωθα μοναξιά ' αν δεν φοβόμουν ' και τα παρόμοια. Άλλοι ήταν περίεργοι να μάθουν ποιο μέρος του εισοδήματός μου αφιέρωσα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, και κάποιοι, που έχουν πολύτεκνες οικογένειες, πόσα φτωχά παιδιά διατήρησα. Ως εκ τούτου, θα ζητήσω από όσους από τους αναγνώστες μου δεν αισθάνονται ιδιαίτερο ενδιαφέρον για εμένα να με συγχωρέσουν εάν αναλάβω να απαντήσω σε μερικές από αυτές τις ερωτήσεις σε αυτό το βιβλίο. Στα περισσότερα βιβλία, το Εγώ, ή πρώτο πρόσωπο, παραλείπεται, αλλά, όσον αφορά τον εγωισμό, είναι η κύρια διαφορά, καθώς,  συνήθως δεν θυμόμαστε ότι είναι, τελικά, πάντα στο πρώτο πρόσωπο το άτομο που μιλάει. Δεν θα έπρεπε να μιλάω τόσο πολύ για τον εαυτό μου, αν υπήρχε κάποιος άλλος που γνώριζα επίσης. Δυστυχώς, είμαι περιορισμένος σε αυτό το θέμα λόγω της στενότητας της εμπειρίας μου. Επιπλέον, εγώ, από την πλευρά μου, απαιτώ από κάθε συγγραφέα, πρώτο ή τελευταίο, μια απλή και ειλικρινή αφήγηση της δικής του ζωής, που θα έστελνε στους συγγενείς του από μια μακρινή χώρα. γιατί έτσι θα έδειχνε πως είχε ζήσει ειλικρινά.

Δυσκολεύομαι να πω κάτι, όχι τόσο για τους Κινέζους, όσο και για εσάς που ζείτε στη Νέα Αγγλία. Έχω ταξιδέψει αρκετά στο Κόνκορντ ' και παντού, σε καταστήματα, και γραφεία, και χωράφια, οι κάτοικοι μου φάνηκαν να κάνουν μετάνοια με χίλιους αξιόλογους τρόπους «μέχρι να τους καταστεί αδύνατο να ξαναπάρουν τη φυσική τους θέση». Οι δώδεκα άθλοι του Ηρακλή ήταν ασήμαντοι σε σύγκριση με αυτούς που ανέλαβαν οι γείτονές μου. γιατί ήταν μόνο δώδεκα και είχαν τέλος, καθώς ακόμη και αυτές οι μορφές συνειδητής μετάνοιας δεν είναι πιο απίστευτες και εκπληκτικές από τις σκηνές που παρακολουθώ καθημερινά.  

 Μερικοί από εσάς, όλοι ξέρουμε, είστε φτωχοί, δυσκολεύεστε να ζήσετε, μερικές φορές, σαν να λέμε, λαχανιάζετε. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι κάποιοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το βιβλίο δεν μπορείτε να πληρώσετε για όλα τα δείπνα που έχετε πραγματικά φάει ή για τα παλτά και τα παπούτσια που φοριούνται γρήγορα ή έχουν ήδη φθαρεί και έχετε έρθει σε αυτή τη σελίδα για να ξοδέψετε δανεικό ή κλεμμένο χρόνο, κλέβοντας από τους πιστωτές σας μια ώρα. Επιδιώκοντας να κερδίσετε χάρη, να λέτε ψέματα, να κολακεύετε, να ψηφίζετε, ώστε να πείσετε τον πλησίον σου να σας βοηθήσει οικονομικά με κάποιο τρόπο.

Η μάζα των ανθρώπων ζει ζωές ήσυχης απόγνωσης. Αυτό που ονομάζεται παραίτηση είναι επιβεβαιωμένη απόγνωση. Από την απελπισμένη πόλη πηγαίνετε στην απελπισμένη χώρα και πρέπει να παρηγορηθείτε με τα λίγα ψώνια που μπορείτε να αποκτήσετε στην αγορά, ενώ την κατάσταση δεν κάνουν ούτε καν υποφερτή  αυτά που ονομάζονται παιχνίδια και διασκεδάσεις της ανθρωπότητας. 

 Η φύση και η ανθρώπινη ζωή είναι τόσο διαφορετικές όσο και τα διάφορα καταστατικά μας. Ποιος θα πει τι προοπτική προσφέρει η ζωή στον άλλον; Θα μπορούσε να γίνει μεγαλύτερο θαύμα από το να κοιτάξουμε ο ένας μέσα από τα μάτια του άλλου για μια στιγμή; Θα πρέπει να ζήσουμε σε όλες τις εποχές του κόσμου σε μια ώρα και, σε όλους τους κόσμους των αιώνων. Ιστορία, Ποίηση, Μυθολογία!

Νομίζω ότι μπορούμε με ασφάλεια να σας εμπιστευόμαστε πολύ περισσότερο από εμάς. Μπορεί να παραιτηθούμε από τόση φροντίδα για τον εαυτό μας, όση ειλικρινά δίνουμε αλλού. Η φύση είναι τόσο καλά προσαρμοσμένη στην αδυναμία μας όσο και στη δύναμή μας. Το αδιάκοπο άγχος και η καταπόνηση ορισμένων είναι μια σχεδόν ανίατη μορφή ασθένειας. Είμαστε φτιαγμένοι να υπερβάλλουμε τη σημασία της δουλειάς που κάνουμε ' και όμως πόσα δεν γίνονται από εμάς ή, τι θα γινόταν αν είχαμε αρρωστήσει; Πόσο προσεκτικοί είμαστε! Αποφασισμένοι να μην ζήσουμε με πίστη αν μπορούμε να το αποφύγουμε ' όλη την ημέρα σε εγρήγορση, τη νύχτα λέμε άθελά μας τις προσευχές μας και δεσμευόμαστε σε αβεβαιότητες. Τόσο διεξοδικά και ειλικρινά είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε, σεβόμενοι τη ζωή μας και αρνούμενοι τη δυνατότητα αλλαγής. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος, λέμε ' αλλά υπάρχουν τόσοι τρόποι όσοι μπορούν να τραβήξουν ακτίνες από ένα κέντρο. Όλες οι αλλαγές είναι ένα θαύμα που πρέπει να αναλογιστεί κανείς, αλλά είναι ένα θαύμα που γίνεται κάθε στιγμή. Ο Κομφούκιος είπε: «Το να ξέρουμε ότι ξέρουμε αυτό που ξέρουμε και ότι δεν ξέρουμε αυτό που δεν ξέρουμε, αυτό είναι αληθινή γνώση». Όταν ένας άνθρωπος έχει περιορίσει ένα γεγονός της φαντασίας του σε γεγονός στην κατανόησή του, προβλέπω ότι όλοι οι άντρες καθιερώνουν τη ζωή τους σε αυτή τη βάση.

Πού έζησα και για τι έζησα

Σε μια συγκεκριμένη εποχή της ζωής μας έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε κάθε σημείο ως την πιθανή τοποθεσία ενός σπιτιού. Έχω ερευνήσει έτσι τη χώρα από κάθε πλευρά σε απόσταση δώδεκα μιλίων από το μέρος όπου ζω. Με τη φαντασία αγόρασα όλα τα αγροκτήματα διαδοχικά, γιατί όλα έπρεπε να αγοραστούν, και ήξερα την τιμή τους. Περπάτησα στις εγκαταστάσεις κάθε αγρότη, δοκίμασα τα άγρια ​​μήλα του, μίλησα για την κτηνοτροφία μαζί του, πήρα τη φάρμα του στην τιμή του, με οποιοδήποτε τίμημα, υποθηκεύοντάς του στο μυαλό μου ' έβαζε ακόμη και υψηλότερο τίμημα σε αυτό - πήρε τα πάντα εκτός από μια πράξη - πήρε τον λόγο του για την πράξη του, γιατί μου αρέσει πολύ να μιλάω, - το καλλιέργησα όπως και αυτός σε κάποιο βαθμό, πιστεύω, και αποσύρθηκε όταν το είχε απολαύσει αρκετό καιρό, αφήνοντάς τον να το συνεχίσει. Αυτή η εμπειρία μου έδωσε το δικαίωμα να θεωρούμαι ως ένα είδος μεσίτη ακινήτων από τους φίλους μου. Όπου κι αν κάθισα, εκεί μπορεί να ζήσω, και το τοπίο ακτινοβολούσε από μένα ανάλογα. Τι είναι ένα σπίτι εκτός από ένα καταφύγιο, μια θέση ; — ακόμα καλύτερα αν είναι μια εξοχική έδρα. Ανακάλυψα πολλές τοποθεσίες για ένα σπίτι που δεν ήταν πιθανό να βελτιωθεί σύντομα, που κάποιοι μπορεί να το πίστευαν πολύ μακριά από το χωριό, αλλά στα μάτια μου το χωριό ήταν πολύ μακριά από αυτό. Λοιπόν, εκεί μπορεί να ζήσω, είπα. Και εκεί έζησα, για μια ώρα, μια καλοκαιρινή και μια χειμερινή ζωή ' είδα πώς θα μπορούσα να αφήσω τα χρόνια να τρέξουν, να περάσω τον χειμώνα και να δω την άνοιξη να μπαίνει. Οι μελλοντικοί κάτοικοι αυτής της περιοχής, όπου κι αν βάλουν τα σπίτια τους, μπορεί να είναι βέβαιοι ότι τα περιμέναμε. 

Διαπίστωσα έτσι ότι ήμουν πλούσιος χωρίς καμία ζημιά στη φτώχεια μου.

Έχω δει συχνά έναν ποιητή να αποσύρεται, έχοντας απολαύσει το πιο πολύτιμο μέρος μιας φάρμας, ενώ ο αγρότης με κρούστα νόμιζε ότι είχε μόνο μερικά άγρια ​​μήλα. Γιατί, ο ιδιοκτήτης δεν το ξέρει εδώ και πολλά χρόνια, όταν ένας ποιητής έβαλε το αγρόκτημά του σε ομοιοκαταληξία, το πιο αξιοθαύμαστο είδος αόρατου φράχτη ' το έχει αρμέξει, το ξαφρίζει, πήρε όλη την κρέμα και άφησε στον αγρότη μόνο το αποβουτυρωμένο γάλα.

Το μόνο που μπορούσα να πω, λοιπόν, σε σχέση με τη γεωργία σε μεγάλη κλίμακα, (πάντα καλλιεργούσα έναν κήπο), ήταν ότι είχα έτοιμους σπόρους. Πολλοί πιστεύουν ότι οι σπόροι βελτιώνονται με την ηλικία. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο χρόνος κάνει διάκριση μεταξύ του καλού και του κακού, και όταν επιτέλους θα φυτέψω, θα είναι λιγότερο πιθανό να απογοητευτώ. Αλλά θα έλεγα στους συναδέλφους μου, μια για πάντα, όσο είναι δυνατόν να ζείτε ελεύθεροι και αδέσμευτοι. Δεν έχει παρά ελάχιστη διαφορά εάν είστε δεσμευμένοι σε ένα αγρόκτημα ή στη φυλακή της κομητείας.

Όταν άρχισα να κατοικώ για πρώτη φορά στο δάσος, δηλαδή άρχισα να περνάω τις νύχτες μου και τις μέρες μου εκεί, που, τυχαία, ήταν την Ημέρα της Ανεξαρτησίας ή την Τέταρτη Ιουλίου 1845, το σπίτι μου δεν είχε τελειώσει για χειμώνα, αλλά ήταν απλώς μια άμυνα ενάντια στη βροχή, χωρίς σοβάτισμα ή καμινάδα, οι τοίχοι ήταν από τραχιές, λεκιασμένες από τις καιρικές συνθήκες σανίδες, με φαρδιά κομμάτια, που το έκαναν δροσερό τη νύχτα. 

Ο Harivansa λέει, «Μια κατοικία χωρίς πουλιά είναι σαν ένα κρέας χωρίς καρυκεύματα». Δεν ήταν τέτοια η κατοικία μου, γιατί βρέθηκα ξαφνικά γείτονας με τα πουλιά ' όχι με το να έχω φυλακίσει ένα, αλλά να εγκλωβίζομαι κοντά τους.

Καθόμουν στην όχθη μιας μικρής λίμνης, περίπου ενάμισι μίλι νότια του χωριού Κόνκορντ και κάπως ψηλότερα από αυτήν, στη μέση ενός εκτεταμένου δάσους ανάμεσα σε εκείνη την πόλη και το Λίνκολν, και περίπου τρία χιλιόμετρα νότια από αυτήν.

Αυτή η μικρή λίμνη είχε μεγαλύτερη αξία ως γείτονας στα μεσοδιαστήματα μιας ήπιας βροχόπτωσης τον Αύγουστο, όταν, τόσο ο αέρας όσο και το νερό ήταν τελείως ακίνητα, αλλά ο ουρανός συννεφιασμένος, το μεσημέρι είχε όλη τη γαλήνη του βραδιού και στο ξύλο - η τσίχλα τραγούδησε γύρω και ακούστηκε από ακτή σε ακτή. 

Τόσο ο τόπος όσο και ο χρόνος άλλαξαν, και έμεινα πιο κοντά σε εκείνα τα μέρη του σύμπαντος και σε εκείνες τις εποχές της ιστορίας που με είχαν ελκύσει περισσότερο. Εκεί που έμενα ήταν τόσο μακριά όσο μια περιοχή που έβλεπαν κάθε βράδυ οι αστρονόμοι. 

Κάθε πρωί ήταν μια χαρούμενη πρόσκληση για να κάνω τη ζωή μου εξίσου απλή, και μπορεί να πω αθωότητα, με την ίδια τη Φύση. Υπήρξα τόσο ειλικρινής λάτρης της Aurora όσο και οι Έλληνες. Σηκώθηκα νωρίς και έκανα μπάνιο στη λίμνη. αυτή ήταν μια θρησκευτική άσκηση και ένα από τα καλύτερα πράγματα που έκανα. Λένε ότι χαρακτήρες ήταν χαραγμένοι στη μπανιέρα του βασιλιά Tching-Τhang με αυτό τον τρόπο: «Ανανέωσε τον εαυτό σου εντελώς κάθε μέρα ' κάνε το ξανά, ξανά και ξανά και για πάντα ξανά». Μπορώ να το καταλάβω. Το πρωί φέρνει πίσω τους ηρωικούς αιώνες. Ήμουν τόσο πολύ επηρεασμένος από το αχνό βουητό ενός κουνουπιού που έκανε την αόρατη και ασύλληπτη περιήγησή του στο διαμέρισμά μου το νωρίς το ξημέρωμα, όταν καθόμουν με ανοιχτά την πόρτα και τα παράθυρα, όσο θα μπορούσα να είμαι από κάθε τρομπέτα που τραγούδησε ποτέ τη φήμη. Ήταν το ρέκβιεμ του Ομήρου. η ίδια μια Ιλιάδα και Οδύσσεια στον αέρα, τραγουδώντας τη δική της οργή και περιπλανήσεις. Υπήρχε κάτι κοσμικό σε αυτό. μια διαρκής διαφήμιση, έως ότου απαγορευτεί, του αιώνιου σθένους και της γονιμότητας του κόσμου. Το πρωί, που είναι η πιο αξέχαστη εποχή της ημέρας, είναι η ώρα του ξυπνήματος. 

Ο χρόνος δεν είναι παρά το ρέμα στο οποίο πηγαίνω για ψάρεμα. Πίνω σε αυτό, αλλά ενώ πίνω βλέπω τον αμμώδη βυθό και εντοπίζω πόσο ρηχός είναι.Το λεπτό ρεύμα του γλιστρά μακριά, αλλά η αιωνιότητα παραμένει. Θα έπιανα πιο βαθιά, ψάρια στον ουρανό, του οποίου ο βυθός είναι βοτσαλωτός με αστέρια. Δεν μπορώ να μετρήσω ένα. Δεν ξέρω το πρώτο γράμμα του αλφαβήτου. Πάντα μετάνιωνα που δεν ήμουν τόσο σοφός όσο την ημέρα που γεννήθηκα. Η διάνοια είναι διχαστής ' διακρίνει και σχίζει τον δρόμο του στο μυστικό των πραγμάτων. Δεν θέλω να είμαι περισσότερο απασχολημένος με τα χέρια μου από όσο χρειάζεται. Το κεφάλι μου είναι χέρια και πόδια. Νιώθω όλες μου οι καλύτερες ικανότητες συγκεντρωμένες σε αυτό. Το ένστικτό μου μού λέει ότι το κεφάλι μου είναι ένα όργανο για τρύπημα, καθώς μερικά πλάσματα χρησιμοποιούν το ρύγχος και τα μπροστινά πόδια τους, και μαζί του θα εξορύζα και θα άνοιγα το δρόμο μου μέσα σε αυτούς τους λόφους. Νομίζω ότι η πιο πλούσια φλέβα βρίσκεται κάπου εδώ. Έτσι από τη μαντική ράβδο και τους λεπτούς ανερχόμενους ατμούς κρίνω ' και εδώ θα αρχίσω να κάνω τα δικά μου.

Ανάγνωση

     Με λίγη περισσότερη σκέψη στην επιλογή των επιδιώξεων τους, όλοι οι άνθρωποι θα γίνονταν ίσως ουσιαστικά μαθητές και παρατηρητές, γιατί σίγουρα η φύση και η μοίρα τους ενδιαφέρουν όλους εξίσου.  Συσσωρεύοντας περιουσία για τους εαυτούς μας ή τους απογόνους μας, ιδρύοντας μια οικογένεια ή ένα κράτος ή αποκτώντας φήμη ακόμη, είμαστε θνητοί. αλλά όταν ασχολούμαστε με την αλήθεια είμαστε αθάνατοι και δεν χρειαζόμαστε να φοβόμαστε καμία αλλαγή ή ατύχημα. 

    Οι άνθρωποι μερικές φορές μιλούν λες και η μελέτη των κλασικών θα άνοιγε τον δρόμο για πιο σύγχρονες και πρακτικές σπουδές. αλλά ο περιπετειώδης μαθητής θα μελετά πάντα κλασικά, σε όποια γλώσσα κι αν είναι γραμμένα και όσο αρχαία κι αν είναι. Γιατί τι είναι οι κλασικοί αλλά οι ευγενέστερες καταγεγραμμένες σκέψεις του ανθρώπου; Είναι οι μόνοι χρησμοί που δεν έχουν φθαρεί και υπάρχουν τέτοιες απαντήσεις στην πιο σύγχρονη έρευνα που δεν έδωσαν ποτέ οι Δελφοί και η Δωδώνη. Θα μπορούσαμε επίσης να παραλείψουμε να μελετήσουμε τη Φύση επειδή είναι μεγάλη. Το να διαβάζεις καλά, δηλαδή να διαβάζεις αληθινά βιβλία με αληθινό πνεύμα, είναι μια ευγενική άσκηση, και ένα που θα απασχολήσει τον αναγνώστη περισσότερο από οποιαδήποτε άσκηση που εκτιμούν τα έθιμα της εποχής. Απαιτεί μια προπόνηση όπως αυτή που έκαναν οι αθλητές, η σταθερή πρόθεση σχεδόν όλης της ζωής σε αυτό το αντικείμενο. Τα βιβλία πρέπει να διαβάζονται τόσο σκόπιμα και επιφυλακτικά όσο γράφτηκαν. Δεν αρκεί καν να μπορούμε να μιλάμε τη γλώσσα αυτού του έθνους με το οποίο είναι γραμμένα, γιατί υπάρχει ένα αξιομνημόνευτο διάστημα μεταξύ της προφορικής και της γραπτής γλώσσας, της γλώσσας που ακούγεται και της γλώσσας που διαβάζεται. 

  Φιλοδοξώ να γνωρίσω σοφότερους ανθρώπους από ό,τι έχει δημιουργήσει το δικό μας έδαφος του Κόνκορντ, των οποίων τα ονόματα είναι ελάχιστα γνωστά εδώ. Ή να ακούσω το όνομα του Πλάτωνα και να μην διαβάσω ποτέ το βιβλίο του; Σαν να ήταν ο Πλάτωνας χωρικός μου και να μην τον είδα ποτέ, — ο επόμενος γείτονάς μου και εγώ δεν τον ακούσαμε ποτέ να μιλάει ούτε να προσέχουμε τη σοφία των λόγων του. Αλλά πώς είναι στην πραγματικότητα; Οι Διάλογοι του, που περιέχουν ό,τι ήταν αθάνατο μέσα του, βρίσκονται στο διπλανό ράφι κι όμως δεν τους διάβασα ποτέ. Είμαστε ακατάστατοι και φτωχοί και αγράμματοι. Και από αυτή την άποψη ομολογώ ότι δεν κάνω καμία πολύ ευρεία διάκριση μεταξύ του αναλφάβητου κατοίκου μου που δεν ξέρει καθόλου να διαβάσει, και του αναλφάβητου αυτού που έμαθε να διαβάζει μόνο ό,τι είναι για παιδιά και για ανθρώπους της πιο αδύναμης διάνοιας. Πρέπει να είμαστε τόσο καλοί όσο οι άξιοι της αρχαιότητας, αλλά εν μέρει γνωρίζοντας, πρώτα, πόσο καλοί ήταν. 

   Καυχιόμαστε ότι ανήκουμε στον δέκατο ένατο αιώνα και κάνουμε τα πιο γρήγορα βήματα από οποιοδήποτε έθνος. Σκεφτείτε όμως πόσο λίγα κάνει αυτό το χωριό για τον δικό του πολιτισμό. Δεν θέλω να κολακεύσω τους κατοίκους μου, ούτε να με κολακεύσουν, γιατί αυτό δεν θα προχωρήσει παραπέρα κανέναν από τους δυο μας. 

      

Μοναξιά

Αυτή είναι μια γευστική βραδιά, όταν όλο το σώμα έχει μια αίσθηση, και απορροφά την απόλαυση σε κάθε πόρο. Πηγαίνω και έρχομαι με μια παράξενη ελευθερία στη Φύση, ένα κομμάτι του εαυτού της. Καθώς περπατάω κατά μήκος της πέτρινης όχθης της λίμνης με τα μανίκια του πουκαμίσου μου, αν και έχει δροσιά καθώς και συννεφιά και φυσάει, και δεν βλέπω τίποτα το ιδιαίτερο να με ελκύει, όλα τα στοιχεία είναι ασυνήθιστα συμπαθητικά για μένα. Οι ταυροβάτραχοι τραμπουκίζουν για να εισαγάγουν τη νύχτα, και η νότα του μαστίγιου ακούγεται στον κυματισμό του ανέμου πάνω από το νερό. Η συμπάθεια με τα φύλλα σκλήθρου και λεύκας που κυματίζουν σχεδόν μου κόβει την ανάσα. όμως, όπως η λίμνη, η ηρεμία μου κυματίζεται αλλά δεν αναστατώνεται. Αυτά τα μικρά κύματα που σηκώνονται από τον απογευματινό άνεμο είναι τόσο μακριά από την καταιγίδα όσο η λεία ανακλώσα επιφάνεια. Αν και τώρα είναι σκοτεινά, ο άνεμος εξακολουθεί να φυσάει και να βρυχάται στο ξύλο, τα κύματα εξακολουθούν να χτυπούν, και μερικά πλάσματα νανουρίζουν τα υπόλοιπα με τις νότες τους. Η ανάπαυση δεν είναι ποτέ πλήρης. Τα πιο άγρια ​​ζώα δεν αναπαύονται, αλλά αναζητούν τη λεία τους τώρα. η αλεπού, και ο παλικαράς και το κουνέλι, τώρα περιφέρονται στα χωράφια και στα δάση χωρίς φόβο. Είναι οι φύλακες της Φύσης, σύνδεσμοι που συνδέουν τις μέρες της κινούμενης ζωής.

Όταν επιστρέφω στο σπίτι μου, διαπιστώνω ότι οι επισκέπτες ήταν εκεί και άφησαν τις κάρτες τους, είτε ένα μάτσο λουλούδια, είτε ένα στεφάνι από αειθαλές, είτε ένα όνομα με μολύβι σε ένα φύλλο κίτρινης καρυδιάς ή ένα τσιπ. Αυτοί που έρχονται σπάνια στο δάσος παίρνουν στα χέρια τους ένα μικρό κομμάτι από το δάσος για να παίξουν παρεμπιπτόντως, το οποίο φεύγουν, είτε επίτηδες είτε κατά λάθος.  Κάποιος έχει ξεφλουδίσει ένα ραβδί ιτιάς, το έχει πλέξει σε ένα δαχτυλίδι και το έχει πέσει στο τραπέζι μου. Μπορούσα πάντα να καταλάβω αν οι επισκέπτες είχαν τηλεφωνήσει ερήμην μου, είτε από τα λυγισμένα κλαδιά ή το γρασίδι, είτε από το στάμπα των παπουτσιών τους, και γενικά από τι φύλο ή ηλικία ή ποιότητα είχαν με κάποιο ελαφρύ ίχνος, καθώς έπεσε ένα λουλούδι, ή ένα μάτσο γρασίδι μαδημένο και πεταμένο, ακόμα και μακριά ως το σιδηρόδρομο, μισό μίλι μακριά, ή από την παρατεταμένη μυρωδιά ενός πούρου ή ενός σωλήνα. 

     Πιστεύω ότι οι άντρες γενικά εξακολουθούν να φοβούνται λίγο το σκοτάδι, αν και οι μάγισσες είναι όλες κρεμασμένες και ο Χριστιανισμός και τα κεριά έχουν εισαχθεί. περισσότερο από ό,τι αν ήμουν ο πρώτος ή ο τελευταίος άνθρωπος. εκτός κι αν ήταν την άνοιξη, όταν κατά διαστήματα κάποιοι ερχόντουσαν από το χωριό για να ψαρέψουν σύκοι, - ξεκάθαρα ψάρευαν πολύ περισσότερο στη λίμνη Walden της δικής τους φύσης, και δόλωσαν τα αγκίστρια τους με το σκοτάδι, αλλά σύντομα υποχωρούσαν, συνήθως με ελαφριά καλάθια, και άφησε «τον κόσμο στο σκοτάδι και σε μένα», και ο μαύρος πυρήνας της νύχτας δεν βεβηλώθηκε ποτέ από καμία ανθρώπινη γειτονιά. 

Ωστόσο, ένιωσα μερικές φορές ότι η πιο γλυκιά και τρυφερή, η πιο αθώα και ενθαρρυντική κοινωνία μπορεί να βρεθεί σε οποιοδήποτε φυσικό αντικείμενο, ακόμα και για τον φτωχό μισάνθρωπο και τον πιο μελαγχολικό άνθρωπο. Δεν μπορεί να υπάρχει πολύ μαύρη μελαγχολία σε αυτόν που ζει στη μέση της Φύσης και έχει τις αισθήσεις του ακόμα. Δεν υπήρξε ποτέ ακόμη τέτοια καταιγίδα, αλλά ήταν Αολική μουσική για ένα υγιές και αθώο αυτί. Τίποτα δεν μπορεί να υποχρεώσει σωστά έναν απλό και γενναίο άνθρωπο σε μια χυδαία θλίψη. Ενώ απολαμβάνω τη φιλία των εποχών, πιστεύω ότι τίποτα δεν μπορεί να μου κάνει τη ζωή βάρος.

Ανώτεροι Νόμοι

 

Κανένα ανθρώπινο ον, πέρα ​​από την αλόγιστη ηλικία της παιδικής ηλικίας, δεν θα δολοφονήσει άθελα οποιοδήποτε πλάσμα που κρατά τη ζωή του με την ίδια θητεία που κάνει κι εκείνο. Ο λαγός στα άκρα του κλαίει σαν παιδί. Σας προειδοποιώ, μητέρες, ότι η συμπάθειά μου δεν κάνει πάντα τις συνήθεις φιλανθρωπικές διακρίσεις . Τέτοια είναι τις περισσότερες φορές η εισαγωγή του νεαρού στο δάσος και το πιο πρωτότυπο κομμάτι του εαυτού του. Πηγαίνει εκεί στην αρχή ως κυνηγός και ψαράς, μέχρι που επιτέλους, αν έχει μέσα του τους σπόρους μιας καλύτερης ζωής, ξεχωρίζει τα σωστά του αντικείμενα, ως ποιητής ή φυσιοδίφης μπορεί να είναι, και αφήνει το όπλο και το καλάμι. πίσω. Η αληθινή συγκομιδή της καθημερινότητάς μου είναι κάπως τόσο άυλη και απερίγραπτη όσο οι αποχρώσεις του πρωινού ή του βραδινού. Χαίρομαι που έχω πιει νερό τόσο καιρό, για τον ίδιο λόγο που προτιμώ τον φυσικό ουρανό από τον παράδεισο ενός οπιομανή. Θα ήθελα να παραμείνω νηφάλιος πάντα. και υπάρχουν άπειροι βαθμοί μέθης. Πιστεύω ότι το νερό είναι το μόνο ποτό για έναν σοφό άνθρωπο. Το κρασί δεν είναι τόσο ευγενές ποτό. και σκέψου να διώξεις τις ελπίδες ενός πρωινού με ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ ή μιας βραδιάς με ένα πιάτο τσάι! Αχ, πόσο χαμηλά πέφτω όταν μπαίνω στον πειρασμό από αυτά! Ακόμη και η μουσική μπορεί να είναι μεθυστική. Τέτοιες φαινομενικά μικρές αιτίες κατέστρεψαν την Ελλάδα και τη Ρώμη και θα καταστρέψουν την Αγγλία και την Αμερική. Από κάθε ευφροσύνη, ποιος δεν προτιμά να μεθάει από τον αέρα που αναπνέει; 

Έχουμε συνείδηση ​​ενός ζώου μέσα μας, το οποίο ξυπνά αναλογικά καθώς η ανώτερη φύση μας κοιμάται. Ενδεχομένως να αποσυρθούμε από αυτό, αλλά ποτέ να μην αλλάξουμε τη φύση του. Φοβάμαι ότι μπορεί να απολαμβάνει μια συγκεκριμένη υγεία από μόνη της. για να είμαστε καλά, αλλά όχι αγνοί. «Αυτό στο οποίο οι άνθρωποι διαφέρουν από τα άγρια ​​θηρία», λέει ο Mencius, «είναι κάτι πολύ ασήμαντο. το κοινό κοπάδι το χάνει πολύ σύντομα. ανώτεροι άνδρες το διατηρούν προσεκτικά. Ποιος ξέρει τι είδους ζωή θα προέκυπτε αν είχαμε φτάσει στην αγνότητα; Η αγνότητα είναι η ανθοφορία του ανθρώπου. και αυτά που λέγονται ιδιοφυΐα, ηρωισμός, αγιότητα και τα παρόμοια, δεν είναι παρά διάφοροι καρποί που το διαδέχονται. Ο άνθρωπος ρέει αμέσως προς τον Θεό όταν το κανάλι της αγνότητας είναι ανοιχτό. Με στροφές η αγνότητά μας εμπνέει και η ακαθαρσία μας μας ρίχνει κάτω. Είναι ευλογημένος αυτός που έχει βεβαιωθεί ότι το ζώο πεθαίνει μέσα του μέρα με τη μέρα, και το θείο εδραιώνεται. Ίσως δεν υπάρχει κανένας παρά να έχει λόγο ντροπής λόγω της κατώτερης και ωμής φύσης με την οποία είναι σύμμαχος. Φοβάμαι ότι είμαστε τέτοιοι θεοί ή ημίθεοι μόνο σαν πανίδες και σάτυροι, οι θεϊκοί σύμμαχοι με τα θηρία, τα πλάσματα της όρεξης, και ότι, σε κάποιο βαθμό, η ίδια η ζωή μας είναι ντροπή μας. Όλος ο αισθησιασμός είναι ένας, αν και παίρνει πολλές μορφές. όλη η αγνότητα είναι μία.

   Συμπέρασμα

Στους άρρωστους οι γιατροί συνιστούν σοφά αλλαγή αέρα και τοπίου. Ευχαριστώ τον Παράδεισο, που εδώ δεν είναι όλος ο κόσμος. Άφησα το δάσος για έναν τόσο καλό λόγο όσο αυτόν που πήγα εκεί. Ίσως μου φαινόταν ότι είχα πολλές ακόμα ζωές να ζήσω και δεν μπορούσα να αφιερώσω άλλο χρόνο γι' αυτήν. Είναι αξιοσημείωτο το πόσο εύκολα και ασυνείδητα πέφτουμε σε μια συγκεκριμένη διαδρομή, και φτιάχνουμε μια πεπατημένη για τον εαυτό μας. Δεν είχα ζήσει εκεί μια εβδομάδα πριν τα πόδια μου βάλουν ένα μονοπάτι από την πόρτα μου προς την πλευρά της λίμνης. και παρόλο που έχουν περάσει πέντε ή έξι χρόνια από τότε που το πάτησα, είναι ακόμα αρκετά ξεχωριστό. Είναι αλήθεια, φοβάμαι ότι άλλοι μπορεί να έχουν πέσει σε αυτό, και έτσι βοήθησαν να παραμείνει ανοιχτό. Η επιφάνεια της γης είναι μαλακή και εντυπωσιακή από τα πόδια των ανθρώπων ' και έτσι με τα μονοπάτια που ταξιδεύει ο νους. Πόσο φθαρμένοι και σκονισμένοι, λοιπόν, πρέπει να είναι οι αυτοκινητόδρομοι του κόσμου, πόσο βαθιά οι αυλακώσεις της παράδοσης και του κομφορμισμού! Δεν ήθελα να πάρω μια καμπίνα, αλλά μάλλον να πάω μπροστά από τον ιστό και στο κατάστρωμα του κόσμου, γιατί εκεί μπορούσα να δω καλύτερα το φως του φεγγαριού ανάμεσα στα βουνά. Δεν θέλω να πάω παρακάτω τώρα.
   Είμαστε εξοικειωμένοι με ένα απλό πολτό του πλανήτη στον οποίο ζούμε. Οι περισσότεροι δεν έχουν βυθιστεί έξι πόδια κάτω από την επιφάνεια, ούτε έχουν πήδηξε τόσα πολλά από πάνω της. Δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Εκτός αυτού, κοιμόμαστε καλά σχεδόν τον μισό χρόνο μας. Ωστόσο, εκτιμούμε τον εαυτό μας σοφό και έχουμε μια εδραιωμένη τάξη στην επιφάνεια. Πραγματικά, είμαστε βαθείς στοχαστές, είμαστε φιλόδοξα πνεύματα! Καθώς στέκομαι πάνω από το έντομο που σέρνεται ανάμεσα στις πευκοβελόνες στο δάσος και προσπαθεί να κρυφτεί από τα μάτια μου. 

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ

Αποδέχομαι εγκάρδια το σύνθημα, «Η καλύτερη κυβέρνηση είναι αυτή που κυβερνά λιγότερο» και θα ήθελα να το δω να λειτουργεί πιο γρήγορα και συστηματικά.  Πραγματοποιήθηκε, τελικά ισοδυναμεί με αυτό, το οποίο επίσης πιστεύω - «Αυτή η κυβέρνηση είναι η καλύτερη που δεν κυβερνά καθόλου» και όταν οι άνθρωποι είναι προετοιμασμένοι για αυτό, αυτό θα είναι το είδος της κυβέρνησης που θα έχουν.  Ωστόσο, αυτή η κυβέρνηση δεν προώθησε ποτέ καμία επιχείρηση,  Δεν κρατά τη χώρα ελεύθερη. Δεν τακτοποιεί τη Δύση. Δεν εκπαιδεύει. Ο χαρακτήρας που είναι εγγενής στον αμερικανικό λαό έχει κάνει όλα όσα έχουν επιτευχθεί και θα είχε κάνει κάπως περισσότερα, αν η κυβέρνηση δεν είχε μερικές φορές εμπόδιο. Γιατί η διακυβέρνηση είναι μια σκοπιμότητα, με την οποία οι άνθρωποι θα κατορθώσουν να αφήσουν ο ένας τον άλλον ήσυχο, και, οι κυβερνώμενοι είναι περισσότερο από αυτό.

Αλλά, για να μιλήσω πρακτικά και ως πολίτης, σε αντίθεση με αυτούς που αυτοαποκαλούνται μη κυβερνητικοί, ζητώ, όχι αμέσως κάποια κυβέρνηση, αλλά αμέσως μια καλύτερη κυβέρνηση. Ας γνωστοποιήσει ο καθένας τι είδους κυβέρνηση θα απαιτούσε τον σεβασμό του, και αυτό θα είναι ένα βήμα προς την απόκτησή της.

Άλλωστε, ο πρακτικός λόγος για τον οποίο, όταν η εξουσία είναι κάποτε στα χέρια του λαού, επιτρέπεται η πλειοψηφία, και για μεγάλο χρονικό διάστημα συνεχίζει, να κυβερνά, δεν είναι επειδή είναι πιο πιθανό να είναι στο δίκιο, ούτε επειδή αυτό φαίνεται πιο δίκαιο στη μειονότητα, αλλά επειδή είναι σωματικά οι πιο δυνατοί.  Αλλά μια κυβέρνηση στην οποία η πλειοψηφία κυβερνά σε όλες τις περιπτώσεις δεν μπορεί να βασίζεται στη δικαιοσύνη, ακόμη και από όσο το καταλαβαίνουν οι άνδρες. Δεν μπορεί να υπάρξει μια κυβέρνηση στην οποία οι πλειοψηφίες δεν αποφασίζουν ουσιαστικά το σωστό και το λάθος, αλλά η συνείδηση;— στην οποία οι πλειοψηφίες αποφασίζουν μόνο εκείνα τα ζητήματα στα οποία ισχύει ο κανόνας της σκοπιμότητας; Πρέπει ποτέ ο πολίτης για μια στιγμή ή στο ελάχιστο να παραιτηθεί από τη συνείδησή του στον νομοθέτη; Γιατί λοιπόν ο κάθε άνθρωπος έχει συνείδηση;  Νομίζω ότι πρέπει πρώτα να είμαστε άντρες και μετά υποκείμενοι. Δεν είναι επιθυμητό να καλλιεργείται ο σεβασμός στον νόμο, όσο στο δικαίωμα. Η μόνη υποχρέωση που έχω το δικαίωμα να αναλάβω είναι να κάνω ανά πάσα στιγμή αυτό που θεωρώ σωστό. Είναι αλήθεια αρκετό να λέγεται ότι μια εταιρεία δεν έχει συνείδηση ' αλλά μια εταιρεία ευσυνείδητων ανδρών είναι μια εταιρεία με μια συνείδηση. Ο νόμος δεν έκανε ποτέ τους άνδρες πιο δίκαιους. και, μέσω του σεβασμού τους, ακόμη και οι καλοπροαίρετοι γίνονται καθημερινά πράκτορες της αδικίας. 

Αυτός που δίνεται εξ ολοκλήρου στους συνανθρώπους του τους φαίνεται άχρηστος και εγωιστής. αλλά εκείνος που δίνεται εν μέρει σ' αυτούς χαρακτηρίζεται ευεργέτης και φιλάνθρωπος. Ποιο είναι το τίμημα-ρεύμα ενός έντιμου ανθρώπου και πατριώτη σήμερα;  Διστάζουν, και μετανιώνουν, αλλά δεν κάνουν τίποτα σοβαρά και περιμένουν, με καλή διάθεση, τους άλλους να διορθώσουν το κακό, ώστε να μην έχουν πια λόγο να το μετανιώσουν. Το πολύ, δίνουν μόνο μια φτηνή ψήφο, προς τα δεξιά, όπως τους πάει. Υπάρχουν εννιακόσιοι ενενήντα εννέα προστάτες της αρετής , στους χίλιους, σε έναν ενάρετο άνθρωπο, αλλά είναι ευκολότερο να αντιμετωπίσεις τον πραγματικό κάτοχο ενός πράγματος παρά με τον προσωρινό φύλακά του.

Όλες οι ψηφοφορίες είναι ένα είδος παιχνιδιού, όπως είναι η ντάμα ή το τάβλι, με μια ελαφριά ηθική χροιά, ένα παιχνίδι με το σωστό και το λάθος, και, φυσικά, το αντίστοιχο στοίχημα που το συνοδεύει. Ο χαρακτήρας των ψηφοφόρων δεν διακυβεύεται. Έδωσα την ψήφο μου, μάλλον, όπως νομίζω σωστά. αλλά δεν με ενδιαφέρει ζωτικά να υπερισχύσει αυτό το δικαίωμα, αλλά το ασκώ για χάρη της σκοπιμότητας. Ένας σοφός άνθρωπος δεν θα αφήσει το δικαίωμα στο έλεος της τύχης, ούτε θα επιθυμήσει να επικρατήσει μέσω της δύναμης της πλειοψηφίας. Δεν υπάρχει παρά ελάχιστη αρετή στη δράση μαζών ανθρώπων. 

Πώς μπορεί ένας άντρας να είναι ικανοποιημένος να έχει μια γνώμη απλώς και να την απολαμβάνει; Υπάρχει κάποια απόλαυση σε αυτό, αν η γνώμη του είναι ότι είναι θιγμένος; Εάν σας εξαπατήσουν, δεν είστε ικανοποιημένοι με το να ξέρετε ότι είστε εξαπατημένοι, ή με το να λέτε ότι σας εξαπάτησαν, ή ακόμα και με το να  ζητήσετε να πάψουν να σας εξαπατούν, αλλά παίρνετε αποτελεσματικά βήματα αμέσως για να μην θα σας εξαπατήσουν ποτέ ξανά. Η Δράση, ήδη, από την αρχή, - η αντίληψη και η άσκηση του δικαιώματος, - αλλάζει τα πράγματα και τις σχέσεις ' είναι ουσιαστικά επαναστατικό και δεν συνίσταται εξ ολοκλήρου σε τίποτα που ήταν. Δεν δίχασε μόνο κράτη και εκκλησίες, αλλά και οικογένειες. ναι, χωρίζει το άτομο , διαχωρίζοντας το διαβολικό μέσα του από το θείο.

 Όσο για την υιοθέτηση των τρόπων που έχει προβλέψει η Πολιτεία για την αντιμετώπιση του κακού, δεν γνωρίζω τέτοιους τρόπους. Παίρνουν πάρα πολύ χρόνο και η ζωή ενός άνδρα θα φύγει. Έχω άλλες υποθέσεις να ασχοληθώ. Ήρθα σε αυτόν τον κόσμο, όχι κυρίως για να τον κάνω ένα καλό μέρος για να ζεις, αλλά για να ζήσω σε αυτόν, είτε είναι καλός είτε κακός. Το ίδιο συμβαίνει και με όλες τις αλλαγές προς το καλύτερο, όπως η γέννηση και ο θάνατος που τσακίζουν το σώμα. Νομίζω ότι αρκεί όλοι να έχουν τον Θεό στο πλευρό τους, χωρίς να περιμένουν αυτόν τον άλλον. Επιπλέον, οποιοσδήποτε άνθρωπος πιο σωστός από τους γείτονές του αποτελεί ήδη την πλειοψηφία του ενός.

Διόρθωση μετάφρασης, Επιλογή αποσπασμάτων, Σημειώσεις: Γιώργος Χατζηαποστόλου

Πηγή: https://www.gutenberg.org/cache/epub/205/pg205-images.html