Αμητός: στη μνήμη Φώτη Αποστολόπουλου

 

(1914-1980)

Αμητός (συλλογή, σοδειά εκλεκτών πραγμάτων) ΄σπάνια λέξη! Αυτή η λέξη με προκάλεσε να διαβάσω αυτό το βιβλίο και να γνωρίσω έναν σπουδαίο άνθρωπο.

Ο Φώτης Αποστολόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Πιλαλίστρα της Μεσσηνίας, υπήρξε ένας αγωνιστής στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου, ένας πατριώτης στη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών και παράλληλα ένας φιλόλογος και ένας ιστορικός. Στον Οκτάβιο Μερλιέ, και στην προσωπική του ακάματη προσπάθεια, οφείλει πως αναγνωρίστηκε η αξία του ως ανθρώπου και η προσφορά του ως ερευνητή και δημιουργού στη Γαλλία, αφού η δική του χώρα (η Ελλάδα) έκανε ότι μπορούσε για να εμποδίσει την πνευματική πορεία του. 

Η Μάτση Χατζηλαζάρου -μούσα του Ανδρέα Εμπειρίκου- έγραψε το ακόλουθο ποίημα που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του, με τίτλο την ημέρα του θανάτου του. 

9 ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1980

ΜΑΤΣΗ ΧΑΤΖΗΛΑΖΑΡΟΥ

 

όπως βλέπω τις σκόνες 

να σαλεύουνε

μέσα στη μακρόστενη 

λουρίδα του ήλιου

εδώ κοντά μου

ή όπως τις βλέπω να χάνονται

έξω απ' αυτή τη λάμψη

ενώ υπάρχουν 

το σκέπτομαι

του Φώτη 

αλίμονο δεν τούπρεπε

αρρώστια νοσοκομείων και νίκελ.

έτσι 

όλων των ειδών

τα μόρια τα άτομα

σε πολυδισεκατομμύρια συνταιριασμούς

όπως τα βουνά οι άνθρωποι

οι ιοί  οι ελέφαντες

οι σεγκόβιες  οι ωκεανοί

σαλεύουν πάνω 

στο φλοιό της γης μας

που στριφογυρίζει  το σκέπτομαι

μαζί με τους πλανήτες

ανάμεσα σ' αστερισμούς

σε γαλαξίες και τίς είδε πόσα άλλα

του Φώτη 

τούπρεπε σε βαθιά γεράματα

στα χώματα της Πιλαλίστρας

να περιδιαβάζει μέρη αγαπητά

με αμμόλοφους  με φραγκοσυκιές\

με ρουμάνια όλο βατόμουρα

ποιά γέννα άκουσα να λέει ένας

ποιός θάνατος

ποιά αρχή ποιό τέλος

στενόψυχος πούναι ο λόγος

άκαρπη η σάρκα του

το κάθε τι  ακόμα και το σύμπαν

εμείς οι ίδιοι τ' ονοματίζουμε

έπειτα σκαρφιστήκαμε κάποιες σχέσεις

στα πολύπλοκα σήματά μας

και πήγαμε ως πάνω στη σελήνη

εγώ με τη λογική 

δεν ξέρω να ζήσω

αν ξεκινάω τα πρωινά

είναι από μια παράλογη αναμονή

μήπως και το πάθος επιταχύνει το σφυγμό μου

από χαρά  από οδύνη

μέθυσα από έρωτα από θάλασσα

από δάση με ξέφωτα με φράουλες

από λύπες και πληγές θόλωσε ο νους μου

του Φώτη 

τούπρεπε να καθήσει να ξαποστάσει

στην όχθη του ξεροπόταμου

με τις ευωδιές της λυγαριάς

εκεί αλίμονο

"να κάνει μελέτη θανάτου"

και τότε γαλήνια να σταματήσει

ο χτύπος της καρδιάς του

Αμητός: στη μνήμη Φώτη Αποστολόπουλου, Εκδ. Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών 1984, σ.σ. 27-28.

Γ.Χ.