Ο Mahatma Gandhi o πολιτικός, στοχαστής, επαναστάτης - ο άνθρωπος - που οδήγησε τους Ινδούς στην ανεξαρτησία από την Βρετανική κυριαρχία το 1947, στοχάστηκε πάνω στην ευτυχία, τη συγχώρεση και την ανάπτυξη. Ακολουθούν 10 σοφές συμβουλές του:
1. «Πρέπει εσύ να αποτελείς την αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο»
Εάν αλλάξεις τον εαυτό σου, θα αλλάξεις τον κόσμο σου. Εάν αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου, τότε θα αλλάξουν οι ενέργειές σου, αλλά και το πώς αισθάνεσαι. Και με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος γύρω σου θα αλλάξει. Όχι μόνο γιατί πλέον θα βλέπεις το περιβάλλον σου μέσω νέων «φακών» σκέψης και συναισθημάτων, αλλά και γιατί η αλλαγή μέσα σου μπορεί να σου επιτρέψει να αναλάβεις δράση με τρόπους που δεν είχες ποτέ φανταστεί.
2. «Κανείς δεν μπορεί να με πειράξει χωρίς την άδειά μου»
Το τι νιώθεις και το πώς αντιδράς σε κάτι, είναι πάντα δική σου επιλογή. Μπορεί να υπάρχει ένας «κανονικός» ή ένας κοινός τρόπος αντίδρασης σε διαφορετικά πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι μπορείς να επιλέξεις τις δικές σου σκέψεις, αντιδράσεις και συναισθήματα σχεδόν στα πάντα. Δεν χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι, να αντιδράς υπερβολικά ή αρνητικά. Τουλάχιστον όχι κάθε φορά και όχι άμεσα. Μερικές φορές, αντιδρούμε αντανακλαστικά και όχι συνειδητά.
3. «Ο αδύναμος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρήσει. Η συγχώρεση είναι το χαρακτηριστικό του ισχυρού»
«Το ‘οφθαλμόν αντί οφθαλμού’ μπορεί να οδηγήσει μόνο στο να τυφλωθεί όλος ο κόσμος»
Το να καταπολεμάς το κακό με κακό δε πρόκειται να σε βοηθήσει. Μπορείς πάντα να επιλέγεις τον τρόπο αντίδρασής σου στις καταστάσεις. Όταν ενσωματώσεις αυτόν τον τρόπο σκέψης στη ζωή σου, τότε θα μπορείς να αντιδράς με ένας τρόπο που θα είναι πιο χρήσιμος για εσένα και για τους άλλους. Έχεις συνειδητοποιήσει ότι με το να συγχωρείς και να ξεχνάς το παρελθόν, θα προσφέρεις σε εσένα και τους γύρω σου μία μεγάλη υπηρεσία; Το να σπαταλάς το χρόνο σου σε αρνητικές εμπειρίες, από τη στιγμή που έχεις πάρει όλα τα μαθήματα από αυτές, δεν θα σου προσφέρει τίποτα. Το πιο πιθανό θα είναι να προκαλέσεις στο εαυτό σου περισσότερο πόνο και να τον παραλύσεις καθιστώντας τον ανίκανο να αναλάβει δράση όταν θα πρέπει.
4. «Δεν θέλω να προβλέπω το μέλλον. Είμαι αφοσιωμένος στην παρούσα στιγμή. Ο Θεός δεν μου έδωσε τον έλεγχο της επόμενης στιγμής, αλλά αυτής»
Ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις την εσωτερική αντίσταση που συχνά σε σταματά από την ανάληψη δράσης, είναι να μείνεις στο παρόν όσο το δυνατόν περισσότερο και να είσαι δεκτικός. Γιατί; Επειδή, όταν ζεις στο παρόν, δεν ανησυχείς για την επόμενη στιγμή που ούτως ή άλλως δεν μπορείς να ελέγξεις.
5. «Ένα κιλό δράσης αξίζει περισσότερο από ένα τόνο διδασκαλίας »
Χωρίς δράση δεν συμβαίνει τίποτα. Το να αναλάβει όμως κανείς δράση είναι πολύ δύσκολο και συνήθως υπάρχει μεγάλη εσωτερική αντίσταση. Έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν στη διδασκαλία και επαναπαύονται νομίζοντας ότι έτσι προοδεύουν. Τα βιβλία προσφέρουν γνώση, η δράση όμως την μεταφράζει σε κατανόηση..
6. «Είναι ανόητο να είσαι πολύ σίγουρος για την σοφία σου. Είναι υγιές να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι και οι ισχυρότεροι μπορεί να αποδυναμωθούν και οι σοφότεροι μπορεί να σφάλλουν»
Όταν θεοποιείς ανθρώπους -ακόμη κι αν έχουν καταφέρει εκπληκτικά πράγματα- κινδυνεύεις να αποστασιοποιηθείς από αυτούς. Συχνά αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι εσύ δεν θα μπορούσες ποτέ να πετύχεις παρόμοια κατορθώματα. Είναι σημαντικό να θυμάσαι ότι κι αυτοί είναι ανθρώπινα πλάσματα όπως εσύ, άσχετα με το τι έχουν καταφέρει.
7. «Πρώτα θα σε αγνοήσουν, μετά θα γελάσουν με σένα, μετά θα σε πολεμήσουν, και τότε κέρδισες»
Να είσαι ανθεκτικός στα σαμποτάζ που σου στήνει ο ίδιος σου ο εαυτός. Μόνο τότε, η εσωτερική σου αντίσταση θα ασθενήσει και θα σε επισκέπτεται όλο και λιγότερο. Βρες αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις και τότε θα βρεις και το εσωτερικό κίνητρο για να συνεχίσεις. Ένας λόγος που ο Γκάντι είχε τόσο μεγάλη επιτυχία με την μέθοδό της μη βίας, ήταν ότι ο ίδιος και οι οπαδοί του δεν παραιτήθηκαν ποτέ.
8. «Βλέπω μόνο τις αρετές των ανθρώπων. Αφού δεν είμαι αλάθητος, δεν θα αναλύσω τα λάθη των άλλων»
Όλοι έχουμε κάτι καλό μέσα μας. Αν στοχεύεις στη βελτίωση τότε είναι χρήσιμο να επικεντρώνεσαι στις καλές πλευρές των ανθρώπων. Όταν εστιάζεις στα θετικά στοιχεία των άλλων, έχεις ακόμα ένα κίνητρο για να τους βοηθήσεις. Με το να βοηθάς τους άλλους δεν κάνει μόνο τη δική τους ζωή καλύτερη. Με τον καιρό παίρνεις πίσω ότι έδωσες, ενώ οι άνθρωποι που βοήθησες τείνουν περισσότερο να βοηθήσουν άλλα άτομα. Έτσι, όλοι μαζί, δημιουργείτε μια θετική αλλαγή που δυναμώνει.
9. «Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέπτεσαι, αυτά που λες και αυτά που κάνεις, βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους»
«Πάντα να στοχεύεις στην πλήρη αρμονία της σκέψης, των λόγων και των πράξεων. Πάντα να στοχεύεις στο να εξαγνίζεις τις σκέψεις σου και όλα θα είναι καλά».
Μία από τις καλύτερες συμβουλές για τη βελτίωση των κοινωνικών δεξιοτήτων είναι να συμπεριφέρεσαι με συνέπεια και να επικοινωνείς με αυθεντικό τρόπο. Στους ανθρώπους αρέσει αυτό και ο νους γαληνεύει όταν οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες. Όταν είσαι αληθινός δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα γιατί η γλώσσα του σώματός σου και ο τόνος της φωνής σου -τα οποία κάποιοι λένε ότι είναι το 90% της επικοινωνίας- είναι συντονισμένα με τις σκέψεις σου.
10. «Η συνεχής ανάπτυξη είναι ο νόμος της ζωής. Αυτός που προσπαθεί να διατηρήσει τα δόγματά του για να φαίνεται συνεπής στους άλλους, οδηγεί τον εαυτό του σε λάθος δρόμο»
Υπάρχουν φορές που είσαι ασυνεπής ή που δίνεις την εντύπωση πως δεν ξέρεις τι κάνεις. Αυτό είναι προτιμότερο από το να προσπαθείς να διατηρείς παλιές απόψεις που ξέρεις ότι είναι λανθασμένες από φόβο μην σε κρίνουν οι άλλοι. Μην το κάνεις. Επέλεξε να αναπτύξεις την σκέψη σου και να εξελιχθείς.
Δημοσιεύτηκε από admin στις 29 May, 2010 στη διεύθυνση http://www.moodhackers.com Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011
Στοχασμοί του Mahatma Gandhi
Ο Mahatma Gandhi o πολιτικός, στοχαστής, επαναστάτης - ο άνθρωπος - που οδήγησε τους Ινδούς στην ανεξαρτησία από την Βρετανική κυριαρχία το 1947, στοχάστηκε πάνω στην ευτυχία, τη συγχώρεση και την ανάπτυξη. Ακολουθούν 10 σοφές συμβουλές του:
1. «Πρέπει εσύ να αποτελείς την αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο»
Εάν αλλάξεις τον εαυτό σου, θα αλλάξεις τον κόσμο σου. Εάν αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου, τότε θα αλλάξουν οι ενέργειές σου, αλλά και το πώς αισθάνεσαι. Και με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος γύρω σου θα αλλάξει. Όχι μόνο γιατί πλέον θα βλέπεις το περιβάλλον σου μέσω νέων «φακών» σκέψης και συναισθημάτων, αλλά και γιατί η αλλαγή μέσα σου μπορεί να σου επιτρέψει να αναλάβεις δράση με τρόπους που δεν είχες ποτέ φανταστεί.
2. «Κανείς δεν μπορεί να με πειράξει χωρίς την άδειά μου»
Το τι νιώθεις και το πώς αντιδράς σε κάτι, είναι πάντα δική σου επιλογή. Μπορεί να υπάρχει ένας «κανονικός» ή ένας κοινός τρόπος αντίδρασης σε διαφορετικά πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι μπορείς να επιλέξεις τις δικές σου σκέψεις, αντιδράσεις και συναισθήματα σχεδόν στα πάντα. Δεν χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι, να αντιδράς υπερβολικά ή αρνητικά. Τουλάχιστον όχι κάθε φορά και όχι άμεσα. Μερικές φορές, αντιδρούμε αντανακλαστικά και όχι συνειδητά.
3. «Ο αδύναμος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρήσει. Η συγχώρεση είναι το χαρακτηριστικό του ισχυρού»
«Το ‘οφθαλμόν αντί οφθαλμού’ μπορεί να οδηγήσει μόνο στο να τυφλωθεί όλος ο κόσμος»
Το να καταπολεμάς το κακό με κακό δε πρόκειται να σε βοηθήσει. Μπορείς πάντα να επιλέγεις τον τρόπο αντίδρασής σου στις καταστάσεις. Όταν ενσωματώσεις αυτόν τον τρόπο σκέψης στη ζωή σου, τότε θα μπορείς να αντιδράς με ένας τρόπο που θα είναι πιο χρήσιμος για εσένα και για τους άλλους. Έχεις συνειδητοποιήσει ότι με το να συγχωρείς και να ξεχνάς το παρελθόν, θα προσφέρεις σε εσένα και τους γύρω σου μία μεγάλη υπηρεσία; Το να σπαταλάς το χρόνο σου σε αρνητικές εμπειρίες, από τη στιγμή που έχεις πάρει όλα τα μαθήματα από αυτές, δεν θα σου προσφέρει τίποτα. Το πιο πιθανό θα είναι να προκαλέσεις στο εαυτό σου περισσότερο πόνο και να τον παραλύσεις καθιστώντας τον ανίκανο να αναλάβει δράση όταν θα πρέπει.
4. «Δεν θέλω να προβλέπω το μέλλον. Είμαι αφοσιωμένος στην παρούσα στιγμή. Ο Θεός δεν μου έδωσε τον έλεγχο της επόμενης στιγμής, αλλά αυτής»
Ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις την εσωτερική αντίσταση που συχνά σε σταματά από την ανάληψη δράσης, είναι να μείνεις στο παρόν όσο το δυνατόν περισσότερο και να είσαι δεκτικός. Γιατί; Επειδή, όταν ζεις στο παρόν, δεν ανησυχείς για την επόμενη στιγμή που ούτως ή άλλως δεν μπορείς να ελέγξεις.
5. «Ένα κιλό δράσης αξίζει περισσότερο από ένα τόνο διδασκαλίας »
Χωρίς δράση δεν συμβαίνει τίποτα. Το να αναλάβει όμως κανείς δράση είναι πολύ δύσκολο και συνήθως υπάρχει μεγάλη εσωτερική αντίσταση. Έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν στη διδασκαλία και επαναπαύονται νομίζοντας ότι έτσι προοδεύουν. Τα βιβλία προσφέρουν γνώση, η δράση όμως την μεταφράζει σε κατανόηση..
6. «Είναι ανόητο να είσαι πολύ σίγουρος για την σοφία σου. Είναι υγιές να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι και οι ισχυρότεροι μπορεί να αποδυναμωθούν και οι σοφότεροι μπορεί να σφάλλουν»
Όταν θεοποιείς ανθρώπους -ακόμη κι αν έχουν καταφέρει εκπληκτικά πράγματα- κινδυνεύεις να αποστασιοποιηθείς από αυτούς. Συχνά αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι εσύ δεν θα μπορούσες ποτέ να πετύχεις παρόμοια κατορθώματα. Είναι σημαντικό να θυμάσαι ότι κι αυτοί είναι ανθρώπινα πλάσματα όπως εσύ, άσχετα με το τι έχουν καταφέρει.
7. «Πρώτα θα σε αγνοήσουν, μετά θα γελάσουν με σένα, μετά θα σε πολεμήσουν, και τότε κέρδισες»
Να είσαι ανθεκτικός στα σαμποτάζ που σου στήνει ο ίδιος σου ο εαυτός. Μόνο τότε, η εσωτερική σου αντίσταση θα ασθενήσει και θα σε επισκέπτεται όλο και λιγότερο. Βρες αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις και τότε θα βρεις και το εσωτερικό κίνητρο για να συνεχίσεις. Ένας λόγος που ο Γκάντι είχε τόσο μεγάλη επιτυχία με την μέθοδό της μη βίας, ήταν ότι ο ίδιος και οι οπαδοί του δεν παραιτήθηκαν ποτέ.
8. «Βλέπω μόνο τις αρετές των ανθρώπων. Αφού δεν είμαι αλάθητος, δεν θα αναλύσω τα λάθη των άλλων»
Όλοι έχουμε κάτι καλό μέσα μας. Αν στοχεύεις στη βελτίωση τότε είναι χρήσιμο να επικεντρώνεσαι στις καλές πλευρές των ανθρώπων. Όταν εστιάζεις στα θετικά στοιχεία των άλλων, έχεις ακόμα ένα κίνητρο για να τους βοηθήσεις. Με το να βοηθάς τους άλλους δεν κάνει μόνο τη δική τους ζωή καλύτερη. Με τον καιρό παίρνεις πίσω ότι έδωσες, ενώ οι άνθρωποι που βοήθησες τείνουν περισσότερο να βοηθήσουν άλλα άτομα. Έτσι, όλοι μαζί, δημιουργείτε μια θετική αλλαγή που δυναμώνει.
9. «Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέπτεσαι, αυτά που λες και αυτά που κάνεις, βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους»
«Πάντα να στοχεύεις στην πλήρη αρμονία της σκέψης, των λόγων και των πράξεων. Πάντα να στοχεύεις στο να εξαγνίζεις τις σκέψεις σου και όλα θα είναι καλά».
Μία από τις καλύτερες συμβουλές για τη βελτίωση των κοινωνικών δεξιοτήτων είναι να συμπεριφέρεσαι με συνέπεια και να επικοινωνείς με αυθεντικό τρόπο. Στους ανθρώπους αρέσει αυτό και ο νους γαληνεύει όταν οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες. Όταν είσαι αληθινός δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα γιατί η γλώσσα του σώματός σου και ο τόνος της φωνής σου -τα οποία κάποιοι λένε ότι είναι το 90% της επικοινωνίας- είναι συντονισμένα με τις σκέψεις σου.
10. «Η συνεχής ανάπτυξη είναι ο νόμος της ζωής. Αυτός που προσπαθεί να διατηρήσει τα δόγματά του για να φαίνεται συνεπής στους άλλους, οδηγεί τον εαυτό του σε λάθος δρόμο»
Υπάρχουν φορές που είσαι ασυνεπής ή που δίνεις την εντύπωση πως δεν ξέρεις τι κάνεις. Αυτό είναι προτιμότερο από το να προσπαθείς να διατηρείς παλιές απόψεις που ξέρεις ότι είναι λανθασμένες από φόβο μην σε κρίνουν οι άλλοι. Μην το κάνεις. Επέλεξε να αναπτύξεις την σκέψη σου και να εξελιχθείς.
Δημοσιεύτηκε από admin στις 29 May, 2010 στη διεύθυνση http://www.moodhackers.com 
Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011
Fair Trade: Αγοράστε προϊόντα, με συνείδηση και ηθική
άρθρο του Απόστολου ΣτάικουΜια γυναίκα στην Ινδία ξεψύχησε πάνω σε ένα παπούτσι που θα πουληθεί στην Ευρώπη 250 ευρώ το ζευγάρι. Ένα αγόρι 12 ετών στο Μπαγκλαντές έχασε το χέρι του, την ώρα που προσπαθούσε να κόψει σε κομμάτια το δέρμα ενός ζώου. Τις εικόνες των στοιβαγμένων ανθρώπων που δουλεύουν μέρα νύχτα, κάτω από άθλιες συνθήκες για να γίνουν πλουσιότεροι οι μεγαλοεπιχειρηματίες της Δύσης, τις έχουμε δει. Τι κάνουμε όμως γι’ αυτό; Πόσο μάς αφορά;
Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζετε για παιδιά και γυναίκες που δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες εργασίας για ατελείωτες ώρες και με ελάχιστα χρήματα. Η συμπόνια και οι όποιες ενοχές καλοδεχούμενες, αλλά δεν αρκούν. Η αγορά προϊόντων Fair Trade μπορεί να μη σώζει αυτούς τους ανθρώπους, αλλά δίνει το μήνυμα σε εκείνους που τους θυσιάζουν για το εύκολο κέρδος ότι όλοι εμείς νοιαζόμαστε.
Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζετε για παιδιά και γυναίκες που δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες εργασίας για ατελείωτες ώρες και με ελάχιστα χρήματα. Η συμπόνια και οι όποιες ενοχές καλοδεχούμενες, αλλά δεν αρκούν. Η αγορά προϊόντων Fair Trade μπορεί να μη σώζει αυτούς τους ανθρώπους, αλλά δίνει το μήνυμα σε εκείνους που τους θυσιάζουν για το εύκολο κέρδος ότι όλοι εμείς νοιαζόμαστε.
Τι είναι το Fair Trade
Το Fair Trade είναι ένα κίνημα που προωθεί μια εναλλακτική διαδικασία εμπορίου. Δεν στοχεύει στο μέγιστο κέρδος αλλά στη μείωση της φτώχειας στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το Fair Trade είναι ένας εμπορικός συνεταιρισμός βασισμένος στο διάλογο, τη διαφάνεια και το σεβασμό, που αναζητά μεγαλύτερη δικαιοσύνη στο διεθνές εμπόριο. Μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί και συνεταιρισμοί του αναπτυσσόμενου κόσμου προμηθεύονται προϊόντα από μικρούς παραγωγούς των αναπτυσσόμενων χωρών που σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το περιβάλλον. Τα προϊόντα αυτά διανέμονται σε μη κερδοσκοπικά καταστήματα, τα λεγόμενα "worldshops" σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σήμερα περισσότεροι από 1 εκατομμύριο μικροί παραγωγοί σε περισσότερες από 50 αναπτυσσόμενες χώρες συμμετέχουν στην Παγκόσμια Οργάνωση για το Δίκαιο Εμπόριο.
Σήμερα περισσότεροι από 1 εκατομμύριο μικροί παραγωγοί σε περισσότερες από 50 αναπτυσσόμενες χώρες συμμετέχουν στην Παγκόσμια Οργάνωση για το Δίκαιο Εμπόριο.
Η ιστορία του
Οι ρίζες του δίκαιου και αλληλέγγυου εμπορίου μπορούν να αναζητηθούν σε εγχειρήματα που ξεκίνησαν από εκκλησίες στα τέλη του 1940. Στόχος τους ήταν να προσφέρουν ανακούφιση σε πρόσφυγες και σε άλλες κοινότητες ανθρώπων χτυπημένες από τη φτώχεια, πουλώντας τις χειροτεχνίες τους στις Βόρειες αγορές. Το πρώτο επίσημο κατάστημα "δίκαιου και αλληλέγγυου εμπορίου" άνοιξε το 1958 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του '60 και του '70, σε πολλές χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, αναγνωρίστηκε η ανάγκη για οργανώσεις δίκαιου μάρκετινγκ, οι οποίες θα παρείχαν υποστήριξη σε μη προνομιούχους παραγωγούς.
Το ‘‘Δίκαιο Εμπόριο’’ στην Ελλάδα
H Fair Trade Hellas είναι μία Ελληνική Μη Κυβερνητική Οργάνωση που ιδρύθηκε το 2004 και προωθεί τη φιλοσοφία του δίκαιου και αλληλέγγυου εμπορίου, που στοχεύει στην καταπολέμηση της φτώχειας σε παγκόσμιο επίπεδο. Το 2006 άνοιξε στην Αθήνα το πρώτο μη κερδοσκοπικό κατάστημα με προϊόντα από ολόκληρο τον κόσμο που βρίσκεται μαζί με τα γραφεία της οργάνωσης στο κέντρο της Αθήνας, πολύ κοντά στην Ακρόπολη. Εκεί μπορεί να βρει κανείς καφέ από τους ζαπατιστικούς συνεταιρισμούς της Τσιάπας του Μεξικό η κακάο από την κοοπερατίβα El Ceibo της Βολιβίας. Τσάι από το κίνημα των Adivasi της Ινδίας, αλλά και ζάχαρη από συνεταιρισμούς στο Εκουαδόρ.
‘‘Προσπαθούμε να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε να σκεφτεί πώς έφτασε αυτό το προϊόν στα χέρια του, ποια είναι η ιστορία του. Βεβαίως η εποχή είναι πολύ δύσκολη, θα ήταν ψέμα αν λέγαμε πως η κρίση δεν έχει επηρεάσει και εμάς. Άλλωστε το κατάστημά μας στη Θεσσαλονίκη υπήρξε θύμα της κρίσης, αφού έκλεισε πριν από περίπου ένα χρόνο’’, σημειώνει η Ειρήνη Καρέτα, εκπρόσωπος της οργάνωσης και προσθέτει: ‘‘οι άνθρωποι που αγοράζουν τα προϊόντα γνωρίζουν πως την ώρα εκείνη βοηθούν έναν άνθρωπο που βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά, που δεν θα γνωρίσουν ποτέ. Αυτός ο άνθρωπος όμως δουλεύει σκληρά, παράγει καλά προϊόντα και χρειάζεται τη στήριξή μας’’.
‘‘Προσπαθούμε να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε να σκεφτεί πώς έφτασε αυτό το προϊόν στα χέρια του, ποια είναι η ιστορία του. Βεβαίως η εποχή είναι πολύ δύσκολη, θα ήταν ψέμα αν λέγαμε πως η κρίση δεν έχει επηρεάσει και εμάς. Άλλωστε το κατάστημά μας στη Θεσσαλονίκη υπήρξε θύμα της κρίσης, αφού έκλεισε πριν από περίπου ένα χρόνο’’, σημειώνει η Ειρήνη Καρέτα, εκπρόσωπος της οργάνωσης και προσθέτει: ‘‘οι άνθρωποι που αγοράζουν τα προϊόντα γνωρίζουν πως την ώρα εκείνη βοηθούν έναν άνθρωπο που βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά, που δεν θα γνωρίσουν ποτέ. Αυτός ο άνθρωπος όμως δουλεύει σκληρά, παράγει καλά προϊόντα και χρειάζεται τη στήριξή μας’’.
Η ζωή του Gerando
Στην Κόστα Ρίκα, ο Gerando Arias Camacho καλλιεργεί καφέ και ζει με τη γυναίκα του και τα 3 τους παιδιά στο Llano Bonito, στο San Jose. Όπως λέει, το δίκαιο και αλληλέγγυο εμπόριο άλλαξε τη ζωή του, των παιδιών του και του χωριού του. ‘‘Το Fair Trade είναι το εμπόριο όπως πρέπει να είναι: δίκαιο, υπεύθυνο και βιώσιμο. Στο χωριό μας δεν είχαμε ούτε σχολείο, ούτε δρόμους, ούτε γέφυρες. Τώρα κερδίζουμε αρκετά χρήματα και φτιάχνουμε τη ζωή μας. Με τη βοήθεια του Fair Trade όλα τα παιδιά μου θα πάνε στο πανεπιστήμιο και δεν θα περάσουν παράνομα τα σύνορα από το Μεξικό στις ΗΠΑ, όπως εγώ, για να δουλέψω και να ζήσουμε’’.
Πόσο κοστίζει ένας καφές..
‘‘Τα προϊόντα δίκαιου εμπορίου ίσως είναι λίγο πιο ακριβά, αλλά αυτά τα χρήματα μοιράζονται δικαιότερα και δεν πηγαίνουν όλα στον μεσάζοντα. Άλλωστε υπάρχουν και φθηνά προϊόντα διατροφής και βεβαίως πιο ακριβά, όπως χειροτεχνίες και κατασκευές’’, υποστηρίζει η Σέβη Παπαδοπούλου, διευθύντρια του καταστήματος της Fair Trade. Μια από τις πιο συχνές ερωτήσεις αφορά τις τσέπες που καταλήγουν τα χρήματα ‘‘και πώς είμαι σίγουρος πως ο παραγωγός κερδίζει τα χρήματα αυτά, ποιος μου εγγυάται πως δεν χάνονται κάπου στην πορεία;’’ ρωτούν κυρίως όσοι μπαίνουν για πρώτη φορά στο κατάστημα της Fair Trade.‘‘Διεθνείς οργανισμοί εγγυώνται ότι ένας παραγωγός είναι όντως Fair Trade, που σημαίνει ότι σέβεται όλα τα κριτήρια του δίκαιου και αλληλέγγυου εμπορίου, αλλά και ότι λαμβάνει μια δίκαιη τιμή για τα προϊόντα που παράγει. Παράλληλα με τον έλεγχο των προϊόντων, υπάρχει εσωτερικός και εξωτερικός έλεγχος για την απόδοση των χρημάτων στους παραγωγούς’’, ξεκαθαρίζει η Σέβη Παπαδοπούλου, που αναλαμβάνει να λύσει απορίες και να δώσει απαντήσεις.
Εκτός από το κατάστημα της Fair Trade, προϊόντα μπορείτε να βρείτε και στα Εξάρχεια στο κατάστημα Σπόρος, που πειραματίζεται σε ένα διαφορετικό, εναλλακτικό μοντέλο εμπορίου. Ο Σπόρος απόκτησε πρόσβαση σε προϊόντα οργανωμένων παραγωγών του παγκόσμιου «Νότου» που αγωνίζονται ν’ απεξαρτηθούν από τους τοπικούς μεσάζοντες και τις μεγάλες εταιρείες, και τα προσφέρει σε λογικές τιμές. Πολλοί αγρότες και παραγωγοί που δεν συμμετέχουν σε κάποιο πρόγραμμα δίκαιου εμπορίου δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα και πολλές φορές το κόστος παραγωγής ξεπερνάει τα έσοδά τους, κάτι που τους οδηγεί στο να τα παρατούν και να αναζητούν την τύχη τους μακριά από την πατρίδα τους. Αντίθετα, συνεταιρισμοί και κοινότητες που ανήκουν στην οικογένεια του Fair Trade, έχουν βελτιώσει σημαντικά την οικονομική τους κατάσταση, αλλά και τις υποδομές της περιοχής τους χτίζοντας σχολεία, φτιάχνοντας δρόμους και ιατρεία. Όταν ψωνίζουμε τρόφιμα, όπως ο καφές και η σοκολάτα, με την διαπίστευση Fair Trade, βοηθάμε φτωχούς αγρότες να ξεφύγουν από την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση. Ακόμη γνωρίζουμε πως οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν στην παραγωγή δεν έβλαψαν κανέναν. Ούτε ανθρώπους ούτε ζώα ούτε τον πλανήτη μας. Επιλέγοντας αυτά τα προϊόντα λέμε ουσιαστικά «ευχαριστώ» στους ανθρώπους των φτωχών χωρών που με την εργατικότητά τους ταΐζουν όλους εμάς που βρίσκουμε τα τρόφιμα στο σούπερ μάρκετ. Το Fair Trade δεν είναι φιλανθρωπία. Είναι συνειδητή επιλογή να ζήσουμε σε έναν δικαιότερο, καλύτερο κόσμο.
Εκτός από το κατάστημα της Fair Trade, προϊόντα μπορείτε να βρείτε και στα Εξάρχεια στο κατάστημα Σπόρος, που πειραματίζεται σε ένα διαφορετικό, εναλλακτικό μοντέλο εμπορίου. Ο Σπόρος απόκτησε πρόσβαση σε προϊόντα οργανωμένων παραγωγών του παγκόσμιου «Νότου» που αγωνίζονται ν’ απεξαρτηθούν από τους τοπικούς μεσάζοντες και τις μεγάλες εταιρείες, και τα προσφέρει σε λογικές τιμές. Πολλοί αγρότες και παραγωγοί που δεν συμμετέχουν σε κάποιο πρόγραμμα δίκαιου εμπορίου δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα και πολλές φορές το κόστος παραγωγής ξεπερνάει τα έσοδά τους, κάτι που τους οδηγεί στο να τα παρατούν και να αναζητούν την τύχη τους μακριά από την πατρίδα τους. Αντίθετα, συνεταιρισμοί και κοινότητες που ανήκουν στην οικογένεια του Fair Trade, έχουν βελτιώσει σημαντικά την οικονομική τους κατάσταση, αλλά και τις υποδομές της περιοχής τους χτίζοντας σχολεία, φτιάχνοντας δρόμους και ιατρεία. Όταν ψωνίζουμε τρόφιμα, όπως ο καφές και η σοκολάτα, με την διαπίστευση Fair Trade, βοηθάμε φτωχούς αγρότες να ξεφύγουν από την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση. Ακόμη γνωρίζουμε πως οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν στην παραγωγή δεν έβλαψαν κανέναν. Ούτε ανθρώπους ούτε ζώα ούτε τον πλανήτη μας. Επιλέγοντας αυτά τα προϊόντα λέμε ουσιαστικά «ευχαριστώ» στους ανθρώπους των φτωχών χωρών που με την εργατικότητά τους ταΐζουν όλους εμάς που βρίσκουμε τα τρόφιμα στο σούπερ μάρκετ. Το Fair Trade δεν είναι φιλανθρωπία. Είναι συνειδητή επιλογή να ζήσουμε σε έναν δικαιότερο, καλύτερο κόσμο.
Κριτήρια του Fair Trade
Πληρωμή μιας δίκαιης τιμής: Μία δίκαιη τιμή στο εθνικό ή τοπικό πλαίσιο είναι αυτή που έχει συμφωνηθεί μέσα από διάλογο και συμμετοχή των παραγωγών στη διαπραγμάτευση. Διαφάνεια και υπευθυνότητα: Το δίκαιο και αλληλέγγυο εμπόριο προϋποθέτει διαφανείς διοικήσεις, οι οποίες φέρονται δίκαια και με σεβασμό προς τους εμπορικούς συνεργάτες τους. Ισότητα των φύλων: Δίκαιο και αλληλέγγυο εμπόριο σημαίνει ότι η εργασία των γυναικών εκτιμάται κατάλληλα και ανταμείβεται. Αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας: Δίκαιο και αλληλέγγυο εμπόριο σημαίνει ασφαλές και υγιές περιβάλλον για τους παραγωγούς. Προστασία του περιβάλλοντος: Το δίκαιο και αλληλέγγυο εμπόριο ενθαρρύνει ενεργά τη χρήση των καλύτερων περιβαλλοντικών πρακτικών και την εφαρμογή υπεύθυνων μεθόδων παραγωγής. Χτίσιμο ικανοτήτων: Οι παραγωγοί δίνουν μεγάλη σημασία στην επανεπένδυση μέρους του κέρδους του για τη βελτίωση των δομών και των συνθηκών στην τοπική κοινωνία. Δημοκρατία: Στους συνεταιρισμούς μικρών αγροτών η δημοκρατική δομή επιτρέπει σε όλα τα μέλη να συμμετέχουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων του συνεταιρισμού.
Fair Trade Hellas
Τα γραφεία και το κατάστημα της οργάνωσης βρίσκονται στην οδό Βεΐκου 2, πολύ κοντά στη στάση μετρό Ακρόπολη.
Ωράριο λειτουργίας καταστήματος “altromercato”:
Δευτέρα - Tετάρτη - Σάββατο: 9:30-15:30Τρίτη - Πέμπτη - Παρασκευή :9.30-20:30
Τηλέφωνο (και fax): 210 36 14 070
(για πληροφορίες και διευκρινήσεις για προϊόντα και παραγγελίες)
Αναδημοσίευση από τη διεύθυση: http://www.naturanrg.gr/default.aspx?pid=292&catid=6&arid=221
Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011
Προώθηση του Ελληνικού Θεάτρου και Χορού
Σύστημα Αθήνα - Προώθηση του Ελληνικού Θεάτρου και Χορού Την Τρίτη, 11 Οκτωβρίου 2011, μετά από πρόσκληση του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, παρακολούθησα μια ημερίδα που έλαβε χώρα από τις 10.00π.μ. έως τις 19.00, στο Αμφιθέατρο του υπέροχου Μουσείου της Ακρόπολης, με το ανωτέρω θέμα.
Θα επιχειρήσω μια σύνοψη όσων ειπώθηκαν από τους ομιλητές, που αφορούν το Ελληνικό και Διεθνές πολιτιστικό κλίμα στην Ελλάδα και τον κόσμο, για την προώθηση του Θεάτρου και του Χορού ΄ τη σχέση Υπουργείου Πολιτισμού και θεατρικών ή χορευτικών ομάδων ΄ την ανάγκη αλλαγής στάσης και των μεν και των δε ΄ τα εμπόδια που παρεμβάλει στην προώθηση της τέχνης η γραφειοκρατία του Ελληνικού Κράτους και ορισμένες από τις προτάσεις των ομιλητών που στοχεύουν να διευκολύνουν την πολιτιστική δράση.
Κλίμα (Διεθνές) Έκπτωση κοινωνικών αξιών, οικονομική ύφεση, πολιτιστική ανάπτυξη.
Κλίμα (Ελληνικό) Έκπτωση πολιτικών αξιών, έκπτωση κοινωνικών αξιών, δραματική πτώση οικονομικών αξιών και αποσπασματική, ιδιωτική, πολιτιστική προσπάθεια.
Η συμπεριφορά των θεατρικών – χορευτικών ομάδων σε σχέση με Υπουργείο Πολιτισμού - Ανάγκη αλλαγής στάσης
Οι τοποθετήσεις των ομιλητών κινήθηκαν από την απαίτηση για κρατική επιχορήγηση των καλλιτεχνών έως την αποπομπή τους από το κράτος ώστε να αναλάβουν την ευθύνη οι ίδιες οι θεατρικές ή χορευτικές ομάδες για αυτοχρηματοδότηση των παραστάσεών τους. Αυτό ονομάζεται είτε απογαλακτισμός από την κρατική φροντίδα ή ανεξαρτησία και ωρίμανση των καλλιτεχνών, ανάλογα με την οπτική γωνία από την οποία το βλέπει καθένας.
Ο Γιάννης Σιμωνίδης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Θεάτρου της Νέας Υόρκης και διευθυντής του Διεθνούς Ελληνικού Θεάτρου, παρατήρησε πως όταν εκπροσωπεί ένα θίασο ή μια χορευτική ομάδα που πηγαίνει για παραστάσεις στο εξωτερικό, η πρώτη ερώτηση που δέχεται από τον θεατρικό επιχειρηματία είναι : «Θέλεις να πληρωθείς;»' τόσο δύσκολη είναι η παγκόσμια οικονομική κατάσταση.
Παράλληλα, στην Ελλάδα, τα έξοδα οργάνωσης των παραστάσεων, εφόσον ο φάκελος κατάθεσης της αίτησης επιχορήγησης είναι πλήρης, αποδίδονται στους καλλιτέχνες μετά το τέλος των παραστάσεων και μάλιστα, συχνά, με καθυστέρηση αρκετών μηνών, με αποτέλεσμα να χρηματοδοτούν οι ίδιοι τη μετάβασή τους στο εξωτερικό και την επιστροφή τους στην Ελλάδα. Το γεγονός δικαιολόγησε, εκ μέρους του Υπουργείου η κυρία Σίσσυ Παπαθανασίου, διευκρινίζοντας ότι τα δικαιολογητικά κατατίθενται προς έγκριση στο Υπουργείο Οικονομικών και με μεγάλη καθυστέρηση αποδίδονται στους δικαιούχους.
Την ίδια στιγμή το κράτος όχι μόνο δεν ενισχύει οικονομικά στο βαθμό που θα έπρεπε, αναλογικά με την ποιότητα που διαθέτουν, συγκεκριμένες παραστάσεις, αλλά παρεμβάλει επιπρόσθετα εμπόδια με χαρακτηριστικότερο πως δεν επιτρέπεται η εθελοντική εργασία σε κρατικούς οργανισμούς όπως το Εθνικό Θέατρο ή το Μέγαρο Μουσικής ακόμη και για τη θέση των ταξιθετών, όπως σημείωσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου της Μουσικής, Νίκος Τσούχλος.
Η Κάτια Αρφαρά, θεατρολόγος, υπεύθυνη του αντίστοιχου τομέα του Ιδρύματος Ωνάση, σημείωσε σημαντικές παραστάσεις που υποστηρίχθηκαν από τον οργανισμό όπως τους Robert Lepage / Ex Machina, Toshiki Okada / Chelfitsch, Παπαδιαμάντης / Opera / Θοδωρής Αμπατζής, Fadhel Jaibi / Amnesia και άλλες.
Η κυρία Χριστιάνα Γαλανοπούλου, καλλιτεχνική υπεύθυνος του MIRfestival, πρότεινε ορισμένες διευθύνσεις φορέων, που υποστηρίζουν τις παραστατικές τέχνες όπως
www. onda.fr , www. media-dance.com , www.nxtstp.eu , www.mirfestival.
Η Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, καλλιτεχνική υπεύθυνος του Greece Goes Europe, ανέφερε μεταξύ άλλων το ετήσιο Φεστιβάλ Ελληνικού Θεάτρου του Piccolo Teatro (Milano), που προωθεί το Ελληνικό Θέατρο στο Εξωτερικό.
Στη στρογγυλή τράπεζα που ακολούθησε τις υπόλοιπες παρουσιάσεις, η Αποστολία Παπαδαμάκη, χορογράφος, καλλιτεχνική διευθύντρια του χοροθεάτρου Quasi Stellar, πρότεινε τον προσανατολισμό των χορευτικών ομάδων σε ιδιώτες χορηγούς και φτηνές παραστάσεις με ολιγομελή σχήματα και προϋπολογισμό εξόδων μέχρι 5.000 Ευρώ, ώστε να είναι οι παραστάσεις κατά το δυνατόν ανεξάρτητες οικονομικά και επομένως προσαρμοσμένες στην ελληνική και διεθνή οικονομική συγκυρία.
Την έλλειψη κρατικής βοήθειας, τις δυσκολίες μετάβασης των θεατρικών ομάδων στο εξωτερικό και την ανάγκη αυτονομίας των καλλιτεχνικών ομάδων επισήμανε και ο Νίκος Χατζηπαπάς, σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Helix και του Διεθνούς Φεστιβάλ Δρόμου. Την πολιτική διάσταση των πολιτιστικών δρώμενων επισήμανε η Έλλη Παπακωνσταντίνου εκπρόσωπος του ODC. Το ζήτημα της άρτιας εμφάνισης των αιτήσεων για αποδοχή παραστάσεων υπενθύμισε η Μαρία Θανασά, καλλιτεχνική διευθύντρια του Ekon Festival του Λονδίνου.
Από τους περισσότερους συνέδρους επισημάνθηκε η ανάγκη αλλαγής στάσης των καλλιτεχνών από τις ακριβές παραγωγές στη φιλοσοφία του φτωχού θεάτρου, γεγονός που θα δείξει πως έχει κατανοηθεί η σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και η επίδρασή της στα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Συμπερασματικά, θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι οι φορείς του Ελληνικού Πολιτισμού όπως οι ηθοποιοί και οι χορευτές και χορεύτριες συμμετέχουν στην αναστήλωση του ηθικού του Ελληνικού λαού αλλά μόνο ως άτομα, με δική τους πρωτοβουλία και με μικρή υποστήριξη από το επίσημο κράτος, που φαίνεται να στερείται τόσο σχεδίου όσο και πολιτικής βούλησης.
Πληροφορίες: Για οποιαδήποτε απορία ή διευκρίνιση οι άνθρωποι του Ελληνικού Τμήματος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου είναι στη διάθεσή σας τηλεφωνικά στο 2103303149 και ηλεκτρονικά στο system@hellastheatre.gr
Η φωτογραφία προέρχεται από τον τόπο: http://www.artandlife.gr/
Θα επιχειρήσω μια σύνοψη όσων ειπώθηκαν από τους ομιλητές, που αφορούν το Ελληνικό και Διεθνές πολιτιστικό κλίμα στην Ελλάδα και τον κόσμο, για την προώθηση του Θεάτρου και του Χορού ΄ τη σχέση Υπουργείου Πολιτισμού και θεατρικών ή χορευτικών ομάδων ΄ την ανάγκη αλλαγής στάσης και των μεν και των δε ΄ τα εμπόδια που παρεμβάλει στην προώθηση της τέχνης η γραφειοκρατία του Ελληνικού Κράτους και ορισμένες από τις προτάσεις των ομιλητών που στοχεύουν να διευκολύνουν την πολιτιστική δράση.
Κλίμα (Διεθνές) Έκπτωση κοινωνικών αξιών, οικονομική ύφεση, πολιτιστική ανάπτυξη.
Κλίμα (Ελληνικό) Έκπτωση πολιτικών αξιών, έκπτωση κοινωνικών αξιών, δραματική πτώση οικονομικών αξιών και αποσπασματική, ιδιωτική, πολιτιστική προσπάθεια.
Η συμπεριφορά των θεατρικών – χορευτικών ομάδων σε σχέση με Υπουργείο Πολιτισμού - Ανάγκη αλλαγής στάσης
Οι τοποθετήσεις των ομιλητών κινήθηκαν από την απαίτηση για κρατική επιχορήγηση των καλλιτεχνών έως την αποπομπή τους από το κράτος ώστε να αναλάβουν την ευθύνη οι ίδιες οι θεατρικές ή χορευτικές ομάδες για αυτοχρηματοδότηση των παραστάσεών τους. Αυτό ονομάζεται είτε απογαλακτισμός από την κρατική φροντίδα ή ανεξαρτησία και ωρίμανση των καλλιτεχνών, ανάλογα με την οπτική γωνία από την οποία το βλέπει καθένας.
Ο Γιάννης Σιμωνίδης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Θεάτρου της Νέας Υόρκης και διευθυντής του Διεθνούς Ελληνικού Θεάτρου, παρατήρησε πως όταν εκπροσωπεί ένα θίασο ή μια χορευτική ομάδα που πηγαίνει για παραστάσεις στο εξωτερικό, η πρώτη ερώτηση που δέχεται από τον θεατρικό επιχειρηματία είναι : «Θέλεις να πληρωθείς;»' τόσο δύσκολη είναι η παγκόσμια οικονομική κατάσταση.
Παράλληλα, στην Ελλάδα, τα έξοδα οργάνωσης των παραστάσεων, εφόσον ο φάκελος κατάθεσης της αίτησης επιχορήγησης είναι πλήρης, αποδίδονται στους καλλιτέχνες μετά το τέλος των παραστάσεων και μάλιστα, συχνά, με καθυστέρηση αρκετών μηνών, με αποτέλεσμα να χρηματοδοτούν οι ίδιοι τη μετάβασή τους στο εξωτερικό και την επιστροφή τους στην Ελλάδα. Το γεγονός δικαιολόγησε, εκ μέρους του Υπουργείου η κυρία Σίσσυ Παπαθανασίου, διευκρινίζοντας ότι τα δικαιολογητικά κατατίθενται προς έγκριση στο Υπουργείο Οικονομικών και με μεγάλη καθυστέρηση αποδίδονται στους δικαιούχους.
Την ίδια στιγμή το κράτος όχι μόνο δεν ενισχύει οικονομικά στο βαθμό που θα έπρεπε, αναλογικά με την ποιότητα που διαθέτουν, συγκεκριμένες παραστάσεις, αλλά παρεμβάλει επιπρόσθετα εμπόδια με χαρακτηριστικότερο πως δεν επιτρέπεται η εθελοντική εργασία σε κρατικούς οργανισμούς όπως το Εθνικό Θέατρο ή το Μέγαρο Μουσικής ακόμη και για τη θέση των ταξιθετών, όπως σημείωσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου της Μουσικής, Νίκος Τσούχλος.
Η Κάτια Αρφαρά, θεατρολόγος, υπεύθυνη του αντίστοιχου τομέα του Ιδρύματος Ωνάση, σημείωσε σημαντικές παραστάσεις που υποστηρίχθηκαν από τον οργανισμό όπως τους Robert Lepage / Ex Machina, Toshiki Okada / Chelfitsch, Παπαδιαμάντης / Opera / Θοδωρής Αμπατζής, Fadhel Jaibi / Amnesia και άλλες.
Η κυρία Χριστιάνα Γαλανοπούλου, καλλιτεχνική υπεύθυνος του MIRfestival, πρότεινε ορισμένες διευθύνσεις φορέων, που υποστηρίζουν τις παραστατικές τέχνες όπως
www. onda.fr , www. media-dance.com , www.nxtstp.eu , www.mirfestival.
Η Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, καλλιτεχνική υπεύθυνος του Greece Goes Europe, ανέφερε μεταξύ άλλων το ετήσιο Φεστιβάλ Ελληνικού Θεάτρου του Piccolo Teatro (Milano), που προωθεί το Ελληνικό Θέατρο στο Εξωτερικό.
Στη στρογγυλή τράπεζα που ακολούθησε τις υπόλοιπες παρουσιάσεις, η Αποστολία Παπαδαμάκη, χορογράφος, καλλιτεχνική διευθύντρια του χοροθεάτρου Quasi Stellar, πρότεινε τον προσανατολισμό των χορευτικών ομάδων σε ιδιώτες χορηγούς και φτηνές παραστάσεις με ολιγομελή σχήματα και προϋπολογισμό εξόδων μέχρι 5.000 Ευρώ, ώστε να είναι οι παραστάσεις κατά το δυνατόν ανεξάρτητες οικονομικά και επομένως προσαρμοσμένες στην ελληνική και διεθνή οικονομική συγκυρία.
Την έλλειψη κρατικής βοήθειας, τις δυσκολίες μετάβασης των θεατρικών ομάδων στο εξωτερικό και την ανάγκη αυτονομίας των καλλιτεχνικών ομάδων επισήμανε και ο Νίκος Χατζηπαπάς, σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Helix και του Διεθνούς Φεστιβάλ Δρόμου. Την πολιτική διάσταση των πολιτιστικών δρώμενων επισήμανε η Έλλη Παπακωνσταντίνου εκπρόσωπος του ODC. Το ζήτημα της άρτιας εμφάνισης των αιτήσεων για αποδοχή παραστάσεων υπενθύμισε η Μαρία Θανασά, καλλιτεχνική διευθύντρια του Ekon Festival του Λονδίνου.
Από τους περισσότερους συνέδρους επισημάνθηκε η ανάγκη αλλαγής στάσης των καλλιτεχνών από τις ακριβές παραγωγές στη φιλοσοφία του φτωχού θεάτρου, γεγονός που θα δείξει πως έχει κατανοηθεί η σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και η επίδρασή της στα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Συμπερασματικά, θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι οι φορείς του Ελληνικού Πολιτισμού όπως οι ηθοποιοί και οι χορευτές και χορεύτριες συμμετέχουν στην αναστήλωση του ηθικού του Ελληνικού λαού αλλά μόνο ως άτομα, με δική τους πρωτοβουλία και με μικρή υποστήριξη από το επίσημο κράτος, που φαίνεται να στερείται τόσο σχεδίου όσο και πολιτικής βούλησης.
Πληροφορίες: Για οποιαδήποτε απορία ή διευκρίνιση οι άνθρωποι του Ελληνικού Τμήματος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου είναι στη διάθεσή σας τηλεφωνικά στο 2103303149 και ηλεκτρονικά στο system@hellastheatre.gr
Η φωτογραφία προέρχεται από τον τόπο: http://www.artandlife.gr/
Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011
Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011
Γιατί γράφω;
«Νομίζω πως γράφω για να μ’ αγαπούν»«..Δεν πιστεύω ότι το γράψιμο μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Το να είναι κανείς ποιητής δεν προϋποθέτει ούτε εξασφαλίζει την ηθική του ακεραιότητα. Αυτό ίσως όμως που μπορεί να καλλιεργήσει η ποιητική γραφή είναι η ευαισθησία με την έννοια ότι οι ποιητές είναι συνήθως ανοιχτοί στους ψίθυρους του άυλου κόσμου, στο αφανέρωτο και στο Μυστικό, στις κρυφές σιωπές του άλλου Σύμπαντος, εκεί που κατοικούν οι σκιές. Ο ποιητής συλλαμβάνει τις λεπτές αποχρώσεις που δεν μπορεί να δει το συνηθισμένο μάτι, τις συχνότητες των ήχων που δεν μπορεί να αιχμαλωτίσει το μέσο αυτί, γίνεται δίαυλος, είναι το μουσικό όργανο που δονείται από το άπειρο. Δεν ξέρω αν η ποίηση μπορεί να θεραπεύσει τον πόνο ή τελικά τον επιτείνει. Από τη μια ξύνει κανείς την πληγή, η πληγή αιμορραγεί και γράφεις με το αίμα της. Από την άλλη σπάει το απόστημα των καταπιεσμένων συναισθημάτων, αυτά ξεχύνονται ποταμός και αυτό είναι μια διαδικασία απελευθέρωσης. Σε μένα λειτουργεί διπλά, βραχυπρόθεσμα μου εντείνει τον πόνο αλλά μακροπρόθεσμα με λυτρώνει από αυτόν,
Γράφω μόνο για τον εαυτό μου; Θα μου αρκούσε να διάβαζα μόνο εγώ τα γραπτά μου; Νομίζω πως όχι. Νομίζω πως γράφω για να μ’ αγαπούν».
Της Χλόης Κουτσουμπέλη, απόσπασμα από ένα κείμενό της στο τεύχος 47 του Περιοδικού ΠΑΡΟΔΟΣ που είναι αφιερωμένο στην ίδια.
«Γράφω για να με καταλαβαίνουν ' όσοι θέλουν ' όσοι μπορούν ' όχι, όλοι»
«Πιστεύω ότι το γράψιμο όταν γίνεται με θάρρος, ειλικρίνεια και απλότητα και έχει σκοπό τη δημόσια εξομολόγηση μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Όταν γίνεται με σκοπό να προβάλλουμε τις γνώσεις και τις λεκτικές μας δεξιότητες μας κάνει χειρότερους ανθρώπους, γιατί στα υπόλοιπα ελαττώματά μας, προσθέτει και τη ματαιοδοξία. Στη συνέχεια, υιοθετώ την περιγραφή της Χλόης Κουτσουμπέλη «Αυτό ... όμως που μπορεί να καλλιεργήσει η ποιητική γραφή είναι η ευαισθησία με την έννοια ότι οι ποιητές είναι συνήθως ανοιχτοί στους ψίθυρους του άυλου κόσμου, στο αφανέρωτο και στο Μυστικό, στις κρυφές σιωπές του άλλου Σύμπαντος, εκεί που κατοικούν οι σκιές. Ο ποιητής συλλαμβάνει τις λεπτές αποχρώσεις που δεν μπορεί να δει το συνηθισμένο μάτι, τις συχνότητες των ήχων που δεν μπορεί να αιχμαλωτίσει το μέσο αυτί, γίνεται δίαυλος, είναι το μουσικό όργανο που δονείται από το άπειρο». Στην περίπτωση της δικής μου γραφής, η ποίηση μπορούσε να θεραπεύσει τον πόνο, εκθέτοντας το τραύμα κάτω από τον ήλιο, στο φως και στον αέρα και ταυτόχρονα, μέσα από τον αυτοσαρκασμό και την κοινωνική κριτική επισήμαινε τα «κακώς κείμενα» κατά τη γνώμη μου ' με τον τρόπο αυτό θεωρώ πως εγκαινίαζε τη διαδικασία αποκατάστασής τους. Γράφω, πρώτα, για τον εαυτό μου, αλλά όχι μόνο για τον εαυτό μου. Πάντως, σίγουρα δεν γράφω μόνο για τους άλλους ' σέβομαι τη γνώμη τους αλλά δεν εξαρτάται η επιβίωση της ποιητικής μου παρουσίας από την έγκριση ή την απόρριψή τους. Κάθε τι που γράφω, γεννιέται με τόση προσπάθεια και τέτοιον αγώνα, που κερδίζει τη θέση του αυτοδίκαια και ανεξάρτητα από τη πρόθεση ή την ετικέτα που θα του προσάψουν. Όπως έλεγε μια παλιά μου καθηγήτρια από το Γυμνάσιο, η Μαρία Πετρίδου, παραφράζοντας το ποίημα "Αν" του Κίπλινγκ : «...στο θρίαμβο ή στη συμφορά, παρόμοια κι όμοια να φέρεσαι σ’ αυτούς τους δυό τυραννικούς απατεώνες..». Γράφω για να με γνωρίσουν, δεν αναζητώ την αγάπη από το κοινό ' δεν έχω το δικαίωμα να ζητάω τόσα πολλά. Με αγάπησαν και με ανέχθηκαν πολύ οι γονείς μου, με τον τρόπο του ο καθένας. Ξεκίνησα τη ζωή μου με πλεόνασμα αγάπης και το πρόβλημά μου είναι, πού να τη διαθέσω αποδοτικότερα –με την έννοια της συναισθηματικής επένδυσης- για να αποδώσει το μεγαλύτερο δυνατό καλό. Προσεγγίζω τη συγγραφή περισσότερο από τη θρησκευτική και την ψυχολογική παρά από τη λογοτεχνική πλευρά. Θέλω να ευχαριστήσω όσους και όσες με γνωρίζουν, επειδή δεν είναι μαζί μου τόσο αυστηροί ή αυστηρές, όσο είμαι εγώ με τον εαυτό μου».
Γιώργος Δημητρίου
Η επιστροφή της απωθημένης μνήμης
Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου 2011[Μετά την Αμερικανική εντολή προς τους κορυφαίους ηγέτες των Ευρωπαϊκών χωρών, κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας: "Βιαστείτε να αποφασίσετε να βοηθήσετε την Ελλάδα και το Ευρώ"] μια απίστευτη καλοσύνη έχει πιάσει τη Γερμανία τα τελευταία 24ωρα. [Από την άλλη πλευρά ο κύριος Σαρκοζί δήλωσε σήμερα με βαριά καρδιά: "Είμαστε υποχρεωμένοι να μην αφήσουμε την Ελλάδα να πέσει!"] Αποκορύφωμα το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel το οποίο φιλοξενεί συνέντευξη του Albrecht Ritsch, (καθηγητή Ιστορίας της Οικονομίας), ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά, ότι “Οι Έλληνες, αν θέλουν, μας παίρνουν και τα σώβρακα”!
Μάλιστα, ο δημοσιογράφος του περιοδικού μένει έκπληκτος όταν μαθαίνει από τον καθηγητή για την τελευταία στάση πληρωμών της Γερμανίας το 1990, όταν δεν πλήρωσε τις αποζημιώσεις για την γερμανική κατοχή στους δικαιούχους, μεταξύ αυτών είναι και η Ελλάδα, η οποία δεν έλαβε ποτέ χρήματα!
Την ίδια ώρα, τονίζει ότι η Γερμανία κρατά τα ηνία στις χρεωκοπίες για τον προηγούμενο αιώνα, ενώ η χώρα της Μέρκελ ορθοπόδησε χάρη στις ευλογίες και τη στήριξη των ΗΠΑ.
Όπως λέει, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζουν οι Γερμανοί, αλλά οι Έλληνες θυμούνται πολύ καλά το ότι η Γερμανία πραγματοποίησε το θαύμα της πάνω στις πλάτες άλλων ευρωπαίων, και αυτό «δεν το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες».
Ο καθηγητής σε γενικές γραμμές:…
•Χαρακτηρίζει αδικαιολόγητη τη συμπεριφορά των Γερμανών που συνοψίζεται στο “λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε αυτό που σας λέμε”.
•Θυμίζει τις μεγάλες χρεοκοπίες της Γερμανίας και υπενθυμίζει ότι το οικονομικό της θαύμα το οφείλει στις ΗΠΑ!
•Θα έπρεπε αντίθετα να είμαστε ευγνώμονες, να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς εδώ παίξουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς,λέει και αφήνει ξερούς τους Γερμανούς!
Μάλιστα, ο δημοσιογράφος του περιοδικού μένει έκπληκτος όταν μαθαίνει από τον καθηγητή για την τελευταία στάση πληρωμών της Γερμανίας το 1990, όταν δεν πλήρωσε τις αποζημιώσεις για την γερμανική κατοχή στους δικαιούχους, μεταξύ αυτών είναι και η Ελλάδα, η οποία δεν έλαβε ποτέ χρήματα!
Την ίδια ώρα, τονίζει ότι η Γερμανία κρατά τα ηνία στις χρεωκοπίες για τον προηγούμενο αιώνα, ενώ η χώρα της Μέρκελ ορθοπόδησε χάρη στις ευλογίες και τη στήριξη των ΗΠΑ.
Όπως λέει, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζουν οι Γερμανοί, αλλά οι Έλληνες θυμούνται πολύ καλά το ότι η Γερμανία πραγματοποίησε το θαύμα της πάνω στις πλάτες άλλων ευρωπαίων, και αυτό «δεν το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες».
Ο καθηγητής σε γενικές γραμμές:…
•Χαρακτηρίζει αδικαιολόγητη τη συμπεριφορά των Γερμανών που συνοψίζεται στο “λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε αυτό που σας λέμε”.
•Θυμίζει τις μεγάλες χρεοκοπίες της Γερμανίας και υπενθυμίζει ότι το οικονομικό της θαύμα το οφείλει στις ΗΠΑ!
•Θα έπρεπε αντίθετα να είμαστε ευγνώμονες, να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς εδώ παίξουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς,λέει και αφήνει ξερούς τους Γερμανούς!
ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ:
Spiegel: Κυριε Ritschl η Γερμανία συζητάει αυτό τον καιρό για περαιτέρω οικονομική βοήθεια για την Ελλάδα σαν υπεράνω όλων ηθικολόγος. Η κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία σύμφωνα με τη ρήση : ¨λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε αυτό που σας λέμε¨. Είναι δίκαιη αυτή η συμπεριφορά;
Ritschl: Οχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη.
Spiegel: Μάλλον δεν το βλέπουν έτσι οι περισσότεροι Γερμανοί.
Ritschl: Μπορεί, αλλά η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και τη θέση της ως Διδασκάλου της Ευρώπης την χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον 1ο αλλά και τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμα τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό δεν το θυμάται όμως κανείς.
Spiegel: Τι ακριβώς συνέβη τότε;
Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι 1929 αποκλειστικά με δανεικά, τα δε χρήματα για τις αποζημιώσεις του 1. Παγκοσμιου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Αυτη η ¨δανειακή Πυραμίδα¨ κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές.
Spiegel: Το ίδιο και μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο;
Ritschl: Η Αμερική τότε φρόντισε να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των Γερμανιών (ανατολικής και δυτικής). Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία, ήταν στην ουσία η οικονομική βάση του γερμανικού μεταπολεμικού θαύματος. Αλλά παράλληλα, τα θύματα της γερμανικής κατοχής ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση, μεταξύ αυτών και οι Έλληνες.
Spiegel: Στη σημερινή κρίση παίρνει η Ελλάδα από Ευρώπη και ΔΝΤ 110 δις και συζητιέται ένα πρόσθετο πακέτο, που θα είναι εξίσου μεγάλο. Πρόκειται δηλαδή για πολλά χρήματα. Πόσο μεγάλες ήταν οι γερμανικές χρεοκοπίες;
Ritschl: Αναλογικά με την οικονομικη επιφανεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του 30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Συγκριτικά, λοιπόν, τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά.
Spiegel: Αν υποθέταμε ότι υπήρχε μια παγκόσμια λίστα για βασιλιάδες της χρεοκοπίας, ποιά θα ήταν η θέση της Γερμανίας;
Ritschl: Αυτοκρατορική. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και πιθανόν της νεότερης οικονομικής ιστορίας.
Spiegel: Ούτε η Ελλάδα δεν μπορεί να μας ανταγωνιστεί;
Ritschl: Όχι, η Ελλάδα παίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο. Υπάρχει, βέβαια, το πρόβλημα του κινδύνου της μετάδοσης της κρίσης στις γνωστές ευρωπαϊκές χώρες.
Spiegel: Η ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας θεωρείται ως ενσάρκωση της σταθερότητας. Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;
Ritschl: Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστο τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του 30, ανακουφίστηκε η Γερμανία από τις ΗΠΑ με μια μείωση χρεών, η αλλιώς ένα “Haircut”, που ισοδυναμεί με ένα μεγαλόπρεπο Afro-Look που μετατρέπεται σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της, ενώ οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να ορθοποδήσουν από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.
Spiegel: Πως είπατε;
Ritschl: Βεβαίως! Ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των Γερμανίων θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμανία όμως δεν πλήρωσε αποζημιώσεις μετά το 1990 (εκτός πολύ λίγων) ούτε τα αναγκαστικά δανεια, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα.
Spiegel: Σε αντίθεση με το 1953, συζητείται επί του παρόντος η διάσωση της Ελλάδας, λιγότερο μέσω μιας μείωσης των χρεών και περισσότερο μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ήπιας αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;
Ritschl: Οπωσδήποτε. Ακόμη κι αν ενα κράτος δεν είναι εκατό τα εκατό ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Ακριβώς όπως στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του 50, ειναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Και όποιος δεν το μπορεί είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένος. Τώρα θα έπρεπε να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν. Δηλαδή θα πρέπει να βρούμε ποιός θα πληρώσει το μάρμαρο.
Spiegel: Το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.
Ritschl: Μάλλον κάπως έτσι θα πρέπει να γίνει. Αλλά ήμασταν στο παρελθόν πολύ ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι αντιελληνικές θέσεις που προβάλλονται από τα ΜΜΕ εδώ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις.
Spiegel: Η Γερμανία δηλαδή θα έπρεπε να είναι πιο συγκρατημένη;
Ritschl: Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, τον δεύτερο δε τον διεξήγαγε ως πόλεμο αφανισμού και εξολόθρευσης και στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμα τους εν μέρει η και καθολικά για αποζημιώσεις. Το ότι η Γερμανία πραγματοποίησε το θαύμα της πάνω στις πλάτες άλλων ευρωπαίων δεν το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες.
Spiegel: Τι εννοείτε;
Ritschl: Οι Έλληνες ξέρουν τα εχθρικά άρθρα και τις γνώμες στα γερμανικά ΜΜΕ πολύ καλά. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πολύ πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις, αρχίζοντας από την Ελλάδα, και αν η Γερμανία ποτέ αναγκαστεί να πληρώσει, θα μας «πάρουν ακόμη και τα σώβρακα».
Θα έπρεπε αντίθετα να είμαστε ευγνώμονες, να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς εδώ παίξουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς.
Spiegel: Τουλάχιστον στο τέλος μερικές ηπιότερες σκέψεις: Αν μπορούσαμε να μάθουμε κάτι από τις εξελίξεις, ποια λύση θα ήταν η καλύτερη για την Ελλάδα και τη Γερμανία;
Ritschl: Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια το δείχνουν: Το λογικότερο είναι τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους. Αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό θα ήταν αναγκαίο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Μπορεί αυτή η λύση να είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να πληρώσουμε. Κι έτσι θα έχει και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.
Albrecht Ritsch , Wirtschaftshistoriker (καθηγητής “Ιστορίας της Οικονομίας”)
SPIEGEL
Αναδημοσίευση ανάρτησης από THIVA-HELLAS στις 9/30/2011 06:17:00 μμ
Spiegel: Κυριε Ritschl η Γερμανία συζητάει αυτό τον καιρό για περαιτέρω οικονομική βοήθεια για την Ελλάδα σαν υπεράνω όλων ηθικολόγος. Η κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία σύμφωνα με τη ρήση : ¨λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε αυτό που σας λέμε¨. Είναι δίκαιη αυτή η συμπεριφορά;
Ritschl: Οχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη.
Spiegel: Μάλλον δεν το βλέπουν έτσι οι περισσότεροι Γερμανοί.
Ritschl: Μπορεί, αλλά η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και τη θέση της ως Διδασκάλου της Ευρώπης την χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον 1ο αλλά και τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμα τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό δεν το θυμάται όμως κανείς.
Spiegel: Τι ακριβώς συνέβη τότε;
Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι 1929 αποκλειστικά με δανεικά, τα δε χρήματα για τις αποζημιώσεις του 1. Παγκοσμιου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Αυτη η ¨δανειακή Πυραμίδα¨ κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές.
Spiegel: Το ίδιο και μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο;
Ritschl: Η Αμερική τότε φρόντισε να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των Γερμανιών (ανατολικής και δυτικής). Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία, ήταν στην ουσία η οικονομική βάση του γερμανικού μεταπολεμικού θαύματος. Αλλά παράλληλα, τα θύματα της γερμανικής κατοχής ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση, μεταξύ αυτών και οι Έλληνες.
Spiegel: Στη σημερινή κρίση παίρνει η Ελλάδα από Ευρώπη και ΔΝΤ 110 δις και συζητιέται ένα πρόσθετο πακέτο, που θα είναι εξίσου μεγάλο. Πρόκειται δηλαδή για πολλά χρήματα. Πόσο μεγάλες ήταν οι γερμανικές χρεοκοπίες;
Ritschl: Αναλογικά με την οικονομικη επιφανεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του 30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Συγκριτικά, λοιπόν, τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά.
Spiegel: Αν υποθέταμε ότι υπήρχε μια παγκόσμια λίστα για βασιλιάδες της χρεοκοπίας, ποιά θα ήταν η θέση της Γερμανίας;
Ritschl: Αυτοκρατορική. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και πιθανόν της νεότερης οικονομικής ιστορίας.
Spiegel: Ούτε η Ελλάδα δεν μπορεί να μας ανταγωνιστεί;
Ritschl: Όχι, η Ελλάδα παίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο. Υπάρχει, βέβαια, το πρόβλημα του κινδύνου της μετάδοσης της κρίσης στις γνωστές ευρωπαϊκές χώρες.
Spiegel: Η ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας θεωρείται ως ενσάρκωση της σταθερότητας. Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;
Ritschl: Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστο τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του 30, ανακουφίστηκε η Γερμανία από τις ΗΠΑ με μια μείωση χρεών, η αλλιώς ένα “Haircut”, που ισοδυναμεί με ένα μεγαλόπρεπο Afro-Look που μετατρέπεται σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της, ενώ οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να ορθοποδήσουν από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.
Spiegel: Πως είπατε;
Ritschl: Βεβαίως! Ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των Γερμανίων θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμανία όμως δεν πλήρωσε αποζημιώσεις μετά το 1990 (εκτός πολύ λίγων) ούτε τα αναγκαστικά δανεια, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα.
Spiegel: Σε αντίθεση με το 1953, συζητείται επί του παρόντος η διάσωση της Ελλάδας, λιγότερο μέσω μιας μείωσης των χρεών και περισσότερο μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ήπιας αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;
Ritschl: Οπωσδήποτε. Ακόμη κι αν ενα κράτος δεν είναι εκατό τα εκατό ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Ακριβώς όπως στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του 50, ειναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Και όποιος δεν το μπορεί είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένος. Τώρα θα έπρεπε να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν. Δηλαδή θα πρέπει να βρούμε ποιός θα πληρώσει το μάρμαρο.
Spiegel: Το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.
Ritschl: Μάλλον κάπως έτσι θα πρέπει να γίνει. Αλλά ήμασταν στο παρελθόν πολύ ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι αντιελληνικές θέσεις που προβάλλονται από τα ΜΜΕ εδώ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις.
Spiegel: Η Γερμανία δηλαδή θα έπρεπε να είναι πιο συγκρατημένη;
Ritschl: Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, τον δεύτερο δε τον διεξήγαγε ως πόλεμο αφανισμού και εξολόθρευσης και στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμα τους εν μέρει η και καθολικά για αποζημιώσεις. Το ότι η Γερμανία πραγματοποίησε το θαύμα της πάνω στις πλάτες άλλων ευρωπαίων δεν το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες.
Spiegel: Τι εννοείτε;
Ritschl: Οι Έλληνες ξέρουν τα εχθρικά άρθρα και τις γνώμες στα γερμανικά ΜΜΕ πολύ καλά. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πολύ πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις, αρχίζοντας από την Ελλάδα, και αν η Γερμανία ποτέ αναγκαστεί να πληρώσει, θα μας «πάρουν ακόμη και τα σώβρακα».
Θα έπρεπε αντίθετα να είμαστε ευγνώμονες, να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς εδώ παίξουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς.
Spiegel: Τουλάχιστον στο τέλος μερικές ηπιότερες σκέψεις: Αν μπορούσαμε να μάθουμε κάτι από τις εξελίξεις, ποια λύση θα ήταν η καλύτερη για την Ελλάδα και τη Γερμανία;
Ritschl: Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια το δείχνουν: Το λογικότερο είναι τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους. Αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό θα ήταν αναγκαίο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Μπορεί αυτή η λύση να είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να πληρώσουμε. Κι έτσι θα έχει και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.
Albrecht Ritsch , Wirtschaftshistoriker (καθηγητής “Ιστορίας της Οικονομίας”)
SPIEGEL
Αναδημοσίευση ανάρτησης από THIVA-HELLAS στις 9/30/2011 06:17:00 μμ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)