...περισσότερη αλήθεια στην Ελλάδα...

Αλβανίας Αναστάσιος: «Κάναμε Ορθοδοξία λίγο μπαρόκ με πολλά περιττά πράγματα»

Του Μάνου Χατζηγιάννη

«Χρειαζόμαστε περισσότερες ιδέες και περισσότερη αλήθεια στην Ελλάδα. Ας αφήσουμε τη μιζέρια και το να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον» είπε σε συνέντευξή του στη ΝΕΤ ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος. Και συμπλήρωσε πως ο ήλιος της δικαιοσύνης δε σβήνει τις δυσκολίες τις δικές μας.
Ο κ. Αναστάσιος αρχικά εξιστόρησε πως βρέθηκε στην Αλβανία και επισήμανε πως το πιο σημαντικό είναι η πιστότητα στην Εκκλησία και όχι τα πολλά σχέδια. «Πολλοί έλεγαν ότι με έριξαν στο λάκκο των λεόντων» είπε χαρακτηριστικά. «Φτάνω Ιούλιο του 1991 στο αεροδρόμιο και βλέπω μια ομάδα ανθρώπων. Κουρασμένοι φτωχοί...Είναι η ομάδα η πρώτη των Ορθοδόξων. Πάμε στο ναό που ήταν πρώην γυμναστήριο χωρίς τζάμια. Έπρεπε να πω κάτι πολύ σύντομο και ουσιαστικό . Τους είπα ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και μου απάντησαν ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ» (σ.σ. Ήταν Ιούλιος, ήταν συμβολική κουβέντα). Με αυτή τη φράση περιέγραψε τις πρώτες στιγμές στην Αλβανία, ενώ για τα προβλήματα που αντιμετώπισε κατά καιρούς είπε:«Όταν μας πετροβολούν, εμείς παίρνουμε τις πέτρες και χτίζουμε»
Είπε πως στην Αλβανία υπήρχε μια γενικότερη καχυποψία, που έβλεπε με κριτικό μάτι το κάθε του βήμα. Αποκάλυψε πως δε χρησιμοποίησε ποτέ ένα αλεξίσφαιρο αυτοκίνητο που του έκαναν δώρο από την Αγγλία.
«Είναι ελεύθερος όποιος αγαπάει-Ένας κόσμος που είχε μεγαλώσει με το πιστεύω ότι δεν υπάρχει Θεός. Πως θα μπορούσε να πιστέψει έναν άνθρωπο που ήρθε από την Ελλάδα; Ο χρόνος θα δείξει....» σχολίασε
Τόνισε πως τα δύο τελευταία χρόνια έχουν χειροτερέψει οι σχέσεις. Έχουν αναδειχθεί δυνάμεις που θέλουν ένταση και στην Ελλάδα και στην Αλβανία
Είπε ακόμη πως τα παιδιά στα σχολειά τους μαθαίνουν πράγματα που δεν υπάρχουν. «Να δούμε ποιές ρίζες δηλητηριάζουν την αλήθεια» τόνισε και συμπλήρωσε πως στην Αλβανία υπάρχουν δυνάμεις που έχουν στο πρόγραμμά τους το... αντί (αντιελληνικό)
«Δεν υποτιμώ τη βλακεία και την ανοησία που ενίοτε είναι πιο δυνατή από τη σωφροσύνη. Προσοχή στην ανοησία και στο ψέμα. Το αντίδοτο είναι αλήθεια και σοβαρότητα. » δήλωσε με νόημα. Μιλώντας για την αυτοκέφαλη Εκκλησίας της Αλβανίας είπε: «Υπάρχει μια άγνοια. Πρόκειται για την αυτοκέφαλη ορθόδοξη εκκλησία της Αλβανίας, Είναι οι ορθόδοξοι Έλληνες είναι και οι σλαβικής καταγωγής. Έννοια μου είναι να είμαστε όλοι μαζί.»
Με αφορμή το πως συμπεριφέρθηκαν σε Αλβανούς μετανάστες κάποιοι Έλληνες χαρακτήρισε ελάττωμα την υπεροψία, και είπε ότι ο υπερόπτης είναι κατώτερος.
«Εδώ μιλάνε με κακία για την κρίση της Ελλάδας. Κάποιος που θέλει να πρωταγωνιστήσει και στο πολιτικό σκηνικό είπε: τι έχουμε να φοβηθούμε από την Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα προς πώληση».
Σύμφωνα με τον κ. Αναστάσιο στερούμεθα μνήμης στην Ελλάδα. Δε σκεφτόμαστε σοβαρά το παρελθόν. «Υπήρχε σνομπάρισμα της ιστορίας. Τους πιάνει το ... Αλτσχάιμερ» είπε χαρακτηριστικά.
Για το ρατσισμό ήταν κατηγορηματικός: «Κάθε άνθρωπος είναι πάνω από όλα άνθρωπος. Αν γεννήθηκε κάπου δεν είναι ούτε δικό του επίτευγμα ούτε δικό του λάθος. Σεβασμός στον άνθρωπο. Σύμφωνα με την παράδοση είναι εικόνα του Θεού. Αυτό δε σημαίνει πως είναι το ίδιο όταν ο άλλος έχει ένα καλάζνικοφ και όταν η ελληνοαλβανική φιλία κορυφώνεται στις συμμορίες. Είναι εύκολη λύση να παίζουμε το ρόλο του θύματος» είπε και συμπλήρωσε πως «το δύσκολο είναι να βρούμε τη λύση, αλλά τα δύσκολα έχουν αξία».
Ζήτησε αυτοκριτική στην Εκκλησία. «Πως επιτρέψαμε στον εαυτό μας τέτοια παρακμή; Μεγάλη ευθύνη της Εκκλησίας. Δεν είναι μόνο το κεράκι και τα ονόματα που γράφονται στις εκκλησιές., αλλά η αλήθεια του Ευαγγελίου.» είπε και συμπλήρωσε «Κάναμε ορθοδοξία λίγο μπαρόκ με πολλά περιττά πράγματα» και εξήγησε τι είναι πραγματική Ορθοδοξία με την τιμιότητα, τη δικαιοσύνη και την αγάπη να πρέπει να είναι τα πρώτα.
Για τα σενάρια περί παραίτησής του ξεκαθάρισε: «Οι ανθρώπινες αντοχές ήταν για το πόσο εγώ είμαι επαρκής. Με την κρίση της Αλβανίας υπήρχαν άλλες προτάσεις. Μου πέρασε η ιδέα να παραιτηθώ. Αλλά σκέφτηκα πως κάποιοι άφησαν το έργο τους να καταρρεύσει και δεν ήθελα να κάνω το ίδιο.»
Για την κατάσταση στην Ελλάδα είπε πως είναι φοβερή αρρώστια η απόγνωση. Και συμπλήρωσε ότι έχουμε την ηθική κρίση πριν την οικονομική κρίση, καθώς και αυτή των αξιών. «Αντί να σεβόμαστε τον άνθρωπο σεβόμαστε τις αγορές» δήλωσε χαρακτηριστικά.
Είπε ακόμη πως το 20% του πληθυσμού της γης εκμεταλλεύεται το 80% των πηγών της γης και σε αυτές τις πλούσιες χώρες είμαστε κι εμείς. Δυστυχώς...
Αποκάλυψε πως το Φεβρουάριο έστειλε ένα γράμμα στους συναδέλφους του, της Γερμανίας και τους είπε για τον περιορισμό των υποτιμητικών τίτλων και να δούμε πάλι το θέμα πως θα μειωθούν οι τόκοι και πως θα έλθει η ανάπτυξη.
Μετά στη συνεδρίαση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στην Κρήτη τα επανέλαβε. «Με συνεχάρησαν στο τέλος και συμφώνησαν».
Είπε ότι «το ψέμα και ο εγωκεντρισμός είναι οι ρίζες της διαφθοράς και αυτές πρέπει να τις πολεμήσουμε».
Είπε ακόμη πως αντιμετώπισε την είδηση για τον καρκίνο και πως τον βοήθησε η πίστη και η εμπιστοσύνη στο Θεό. «Συνεχίζω τον αγώνα, συνεχίζω να είμαι με ευαίσθητα πάντα μάτια. Γίνεσαι πιο ώριμος όταν προσωπικά πονάς.» σχολίασε με νόημα.
Τέλος αποκάλυψε πως η Εκκλησία της Αλβανίας έχει κάνει μια μεγάλη επενδυση μέσω μιας εταιρείας που λέγεται ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ, ενώ ζήτησε από τους Έλληνες να διαβάσουν το, αν και γραμμένο το 1907, πολύ επίκαιρο έργο του Παπαδιαμάντη “Τα πτερόεντα δώρα “

Αναδημοσίευση από: http://www.briefingnews.gr/orthodoxy/item/40420

Ωώω! Θέατρο!

Στοιχεία για την αναζήτηση της ψυχαγωγίας στο θέατρο

Για χρόνια, το τυποποιημένο αστικό θέατρο, στην Ελλάδα και τον κόσμο, προσπαθούσε να διδάξει το κοινό ηθικές στάσεις και εκπαιδευτικούς κανόνες και αντιμετώπιζε τις θεατρικές σκηνές που σκόπευαν στην αμιγή ψυχαγωγία ως "μαγαζιά" βραδινής διασκέδασης  (Από τον Αριστοτέλη στον Μπρέχτ,1979, σ. 233). Ο Μπρέχτ προτείνει να μεταχειριστούμε το θέατρο σαν τόπο ψυχαγωγίας,..., κι ας ερευνήσουμε ποιό είδος ψυχαγωγίας μας ταιριάζει (σ.235).

1. Θέατρο σημαίνει παραγωγή ζωντανών απεικονίσεων συμβάντων παραδοσιακών ή φανταστικών ανάμεσα σε ανθρώπους, με σκοπό την ψυχαγωγία (σ. 235)

3. Από πάντα δουλειά του θεάτρου, όπως και όλων των άλλων τεχνών είναι η ψυχαγωγία των ανθρώπων (σ.235).

4. ...σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, οι αρχαίοι με την τραγωδία τους τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω [δεν έκαναν] από το να διασκεδάζουν τους ανθρώπους. Όταν λέμε ότι το θέατρο προήλθε από τη θρησκευτική λατρεία, εννούμε απλώς ότι βγαίνοντας απ' αυτήν έγινε θέατρο.

5. Ακόμα κι όταν μιλάμε για υψηλό ή χαμηλό είδος διασκέδασης βάζουμε την τέχνη σε καλούπι, γιατί η τέχνη θέλει να κινείται ψηλά ή χαμηλά και να την αφήνουν ήσυχη όταν μ' αυτόν τον τρόπο διασκεδάζει τους ανθρώπους (σ.236).

6. Αντίθετα, στο θέατρο παράγονται αδύνατες (απλές) και δυνατές (σύνθετες) διασκεδάσεις. Οι τελευταίες, όταν τα έργα είναι μεγάλης δραματικής τέχνης φτάνουν σε ύψη σαν αυτά που φτάνει η συνουσία στον μεγάλο έρωτα (σ. 237).

7. Και οι διασκεδάσεις των διαφορετικών εποχών ήταν φυσικά διαφορετικές, ανάλογα με τον εκάστοτε τρόπο συμβίωσης των ανθρώπων. Ο τυραννοκρατούμενος Δήμος των ελληνικών αμφιθεάτρων διασκέδαζε διαφορετικά από την αυλή του Λουδοβίκου 14ου. Το θέατρο έπρεπε να δίνει άλλες απεικονίσεις της ανθρώπινης συμβίωσης, όχι μόνο απεικονίσεις άλλης συμβίωσης, αλλά και άλλου είδους απεικονίσεις (σ. 237).

8. ... έπρεπε και οι μορφές να παίρνουν άλλες αναλογίες, οι καταστάσεις να χτίζονται με διαφορετική προοπτική (σ. 237).

12. Η απόλαυσή μας στο θέατρο μάλλον είναι λιγότερη από των αρχαίων ... [καθώς] ιδιοποιούμαστε τα αρχαία έργα μέσω μιας σχετικά νέας διαδικασίας, του αισθήματος του "συμπάσχειν" με τους ήρωες, πράγμα που οι αρχαίοι δεν υπολόγιζαν και πολύ. ... Εκτός απ' αυτό κρατιόμαστε άφοβα από γλωσσικές ομορφιές, από την κομψότητα του μύθου, από σημεία που μας αποσπούν παραστάσεις αυθύπαρκτες, δηλαδή από τα παρεπόμενα των αρχαίων έργων. ... Τα δικά μας θέατρα δεν έχουν πια την ικανότητα ή τη διάθεση να διηγούνται αυτές τις ιστορίες καθαρά, δηλαδή να κάνουν πιστευτή τη σύνδεση των γεγονότων... Σύμφωνα με τον Αριοστοτέλη, ο μύθος είναι η ψυχή του δράματος.. Όλο και πιο πολύ μας ενοχλεί ο πρωτογονισμός και η αφροντισιά των απεικονίσεων της ανθρώπινης συμβίωσης, κι αυτό όχι μόνο στα αρχαία έργα, αλλά και στα σύγχρονα, όταν έχουν γίνει με αρχαίες συνταγές. Ολόκληρος ο τρόπος με τον οποίο νοιώθουμε απόλαυση, αρχίζει να είναι παράκαιρος (σ. 239).

13. Η απόλαυσή μας στο θέατρο λιγοστεύει, εξ αιτίας των ασυμφωνιών στις απεικονίσεις αυτών που συμβαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο λόγος: η θέση μας απέναντι στην απεικόνιση είναι διαφορετική απ' αυτή των προγόνων μας (σ. 239).

16. Ήταν σαν η ανθρωπότητα να βάλθηκε για πρώτη φορά συνειδητά και ενωμένα, να κάνει κατοικήσιμο το άστρο που πάνω του κατοικούσε. Πολλά από τα συστατικά του άστρου αυτού, όπως το κάρβουνο, το νερό, το πετρέλαιο μεταμορφώθηκαν σε θησαυρούς. Ο υδρατμός κινητοποιήθηκε για να (σ. 240) κινήσει οχήματα. ... Το περιβάλλον του [ανθρώπου] μεταμορφωνόταν όλο και πιο πολύ από δεκαετία σε δεκαετία, ύστερα από χρόνο σε χρόνο, ύστερα σχεδόν από μέρα σε μέρα. Εγώ [ο Μπρέχτ] που τα γράφω όλα αυτά, τα γράφω σε μια μηχανή που ήταν άγνωστη τον καιρό που γεννήθηκα (σ. 241).

17. [....] ... Το νέο βλέμμα πάνω στη φύση δεν κατευθύνθηκε και προς την κοινωνία (σ. 242).
20. Όμως η επιστήμη και η τέχνη συναντιώνται στο ότι κι οι δυό υπάρχουν για να ανακουφίζουν τη ζωή των ανθρώπων, η μιά συντηρώντας τους στη ζωή και η άλλη ψυχαγωγώντας τους. Στην εποχή που έρχεται η τέχνη θα αντλήσει την ψυχαγωγία από τη νέα παραγωγικότητα, που μπορεί να βελτιώσει τη ζωή μας τόσο πολύ, και που, αν μείνει ανεμπόδιστη, θα γίνει η μεγαλύτερη απ' όλες τις διασκεδάσεις (σ. 243).
21. Αν λοιπόν παραδοθούμε σ' αυτό το μεγάλο πάθος της παραγωγής πως πρέπει να είναι οι απεικονίσεις μας  της ανθρώπινης συμβίωσης; Ποιά είναι η παραγωγική στάση απέναντι στη φύση κι απέναντι στην κοινωνία, που πρέπει με χαρά να πάρουμε στο θέατρό μας...; (σ. 243).
22.  Η στάση μας πρέπει να είναι κριτική. Μπροστά σ' ένα ποτάμι η στάση μας συνίσταται στη διευθέτηση της κοίτης του. Απέναντι σ' ένα οπωροφόρο, η στάση μας αφορά το μπόλιασμά του, απέναντι στην προώθηση, την κατασκευή οχημάτων και αεροπλάνων, απέναντι στην κοινωνία, την ανατροπή της κοινωνίας. Τις απεικονίσεις μας της ανθρώπινης συμβίωσης τις κάνουμε για τους εργάτες του ποταμού, τους καλλιεργητές οπωροφόρων δέντρων, τους κατασκευαστές αεροπλάνων και τους ανατροπείς της κοινωνίας, που τους προσκαλούμε στα θέατρά μας και τους παρακαλούμε να μην ξεχνούν κοντά μας τα χαρούμενα ενδιαφέροντά τους, γιατί δίνουμε τον κόσμο στο μυαλό και την καρδιά τους για να τον αλλάξουν όπως τους φαίνεται σωστό (σ. 243-244).
23. Ένα θέατρο που κάνει κύρια πηγή ψυχαγωγίας την παραγωγικότητα, πρέπει να την κάνει και θέμα του,... αυτή τη στιγμή, που ο άνθρωπος εμποδίζεται παντού από τον άνθρωπο να παράγει τον εαυτό του, δηλαδή να κερδίζει το ψωμί του, να τον διασκεδάζουν και ο ίδιος να διασκεδάσει τους άλλους. Το θέατρο, για να κάνει εντυπωσιακές απεικονίσεις της πραγματικότητας πρέπει να στρατευθεί στην πραγματικότητα (σ. 244).
24. Αυτό όμως δίνει στο θέατρο την δυνατότητα να πλησιάσει τους χώρους της διδασκαλίας και της δημοσιότητας, ..., που ίσως δεν το βοηθούν να γίνει διασκεδαστικό, έχει όμως τη δυνατότητα να ικανοποιηθεί με τη διδασκαλία και την έρευνα. Κάνει να μοιάζουν ολότελα με παιχνίδι οι εφαρμόσιμες απεικονίσεις της κοινωνίας, που μπορούν να επιδράσουν πάνω της. Για τους οικοδομητές της κοινωνίας παρουσιάζει τα περασμένα και τα τωρινά κοινωνικά βιώματα με τέτοιο τρόπο, ώστε τα αισθήματα, οι απόψεις και τα κίνητρα να γίνονται αντικείμενα απόλαυσης, που μπορούν να την κερδίσουν οι πιο παθιασμένοι, οι πιο σοφοί κι οι πιο ενεργητικοί από μας από τα γεγονότα της ημέρας και του αιώνα. Μπορούν να ψυχαγωγηθούν με τη σοφία που βγαίνει από τη λύση των προβλημάτων, με την οργή σστην οποία μπορεί χρήσιμα να μεταβληθεί ο οίκτος για τους καταπιεσμένους, με το σεβασμό μπροστά στο σεβασμό του ανθρώπινου, δηλαδή του φιλικού προς τον άνθρωπο...(σ. 245).
25. Έτσι το θέατρο μπορεί να επιτρέψει στους θεατές του ν' απολαμβάνουν την ιδιαίτερη ηθική της εποχής τους... όταν [η θεατρική παράσταση] γίνεται απόλαυση. ... Ακόμα κι από το αντικοινωνικό μπορεί η κοινωνία να βγάλει απόλαυση, όταν εμφανίζεται ζωτικό και με μεγαλείο. ... Ακόμα κι ένα καταστροφικά πλημμυρισμένο ρεύμα όμως μπορεί να το απολαύσει η κοινωνία στη μεγαλοπέπειά του, φτάνει να μπορεί να το κυριαρχήσει: τότε είναι δικό της (σ. 245-246).
26. Για να επιχειρήσουμε κάτι τέτοιο, δεν μπορούμε φυσικά να παρατήσουμε το θέατρο στην κατάσταση που το βρήκαμε. Ας πάμε σ' ένα απ' αυτά τα παραδοσιακά θέατρα κι ας δούμε πως επιδρά πάνω στους θεατές. ... Κοιτάζοντας γύρω μας θα δούμε πολλές ακίνητες μορφές σε μια περίεργη κατάσταση: μοιάζουν να τεντώνουν με δύναμη όλους τους μυς τους, εκτός αν τους έχουν χαλαρούς και βαριά εξαντλημένους. Ανάμεσά τους δεν υπάρχει καμμιά σχεδόν επαφή και η συνύπαρξή τους είναι σαν ... να κοιμούνται όλοι μαζί βλέποντας ταραγμένα όνειρα... Φυσικά έχουν τα μάτια τους ανοιχτά, όμως δεν κοιτάζουν αλλά ατενίζουν, δεν ακούν αλλά αφουγκράζονται. Βλέπουν σα μαγεμένοι τη σκηνή...[και δεν απολαμβάνουν αυτό που αντιλαμβάνονται] μα αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν άδειοι από κάθε ενεργητικότητα. Είναι σαν άνθρωποι που κάποιος τους κάνει ότι θέλει. Η κατάσταση φυγής, που μέσα της μοιάζουν παραδομένοι σε αόριστα αλλά δυνατά συναισθήματα, είναι τόσο πιο βαθιά όσο καλύτερα κάνουν τη δουλειά τους οι ηθοποιοί ... (σ. 246).
27.  [Ο κόσμος] που απεικονίζεται, απ' όπου παίρνονται τμήματα για τη δημιουργία διαθέσεων και κίνητρα συναισθημάτων, ... παρουσιάζεται βγαλμένος από τόσο λίγα και φτωχικά πράγματα, λίγο χαρτόνι, λίγη μιμική, λίγο κείμενο, ώστε αναγκάζεται κανείς να θαυμάσει τους ανθρώπους του θεάτρου, που μ' ένα τόσο μικρό απόηχο του κόσμου μπορούν και κινούν τον συναισθηματικό κόσμο των θεατών τους με πολύ μεγαλύτερη δύναμη απ' ότι ο ίδιος ο κόσμος  (σ. 246-247).
28. [Οι άνθρωποι του θεάτρου, που] πουλούν για χρήμα και δόξα, [τις διασκεδάσεις], ... [έχουν] την ικανότητα να απεικονίζουν ανθρώπους μέσα σ' όλο το έργο: ιδιαίτερα οι παλιανθρωπάκοι και οι δευτερεύουσες φιγούρες δείχνουν σημάδια του πόσο καλά γνωρίζουν τους ανθρώπους. Είναι διαφορετικές η μια από την άλλη, ενώ οι κεντρικές φιγούρες πρέπει να κρατιούνται στη γενικότητα, για να μπορεί ο θεατής πιο εύκολα να ταυτιστεί μαζί τους, και σε κάθε περίπτωση όλα τα χαρακτηριστικά πρέπει να προέρχονται από τη στενή περιοχή για την οποία ο καθένας μπορεί να πει αμέσως: ναι, έτσι είναι. Αυτό που έχει σημασία, για τους θεατές σ' αυτά τα θέατρα είναι, το ότι μπορούν να ανταλλάξουν έναν κόσμο γεμάτο αντιθέσεις μ' έναν αρμονικό, έναν σχεδόν άγνωστο, μ' έναν κόσμο ονείρων (σ. 247-248).
30. Είναι αλήθεια: εδώ και μισόν αιώνα, οι άνθρωποι είδαν κάπως πιο πιστές απεικονίσεις της ανθρώπινης συμβίωσης, καθώς και φιγούρες που επαναστατούσαν ενάντια στα κακώς κείμενα της κοινωνίας ή ακόμα και ενάντια σ' ολόκληρη τη δομή της. Το ενδιαφέρον τους ήταν αρκετά ισχυρό ώστε να αντέξουν μια μείωση της γλώσσας, του μύθου και του πνευματικού ορίζοντα,... Το πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων έγινε ορατό αλλά όχι φανερό (σ. 248).
32.  Κι όμως προοδεύουμε! Πέφτοντας και πηδώντας! ... Μπροστά σε τούτο και σε κείνο κρέμεται μια κουρτίνα: ας την τραβήξουμε. [Ο Οιδίποδας, έως και ] οι μεγάλοι μοναχικοί του Σαίξπηρ, ... [ακολουθούν] το άστρο της μοίρας τους, ...φέρνουν τον εαυτό τους στην καταστροφή, και στην πτώση τους δεν γίνεται ο χυδαίος ο θάνατος, αλλά η ζωή, [ενώ] η κατάρρευσή τους δεν υπόκειται σε κριτική. ... Βάρβαρες διασκεδάσεις! Ξέρουμε πως οι βάρβαροι έχουν τέχνη. Ας φτιάξουμε μιαν άλλη! (σ. 249).
35. Χρειαζόμαστε ένα θέατρο που θα δίνει τη δυνατότητα όχι μόνο για συναισθήματα, απόψεις και κίνητρα, ... [αλλά] ένα θέατρο που να χρησιμοποιεί και να παράγει σκέψεις και συναισθήματα, τα οποία να παίζουν ένα ρόλο για τη μεταβολή του πεδίου αυτού (σ. 250).
40. Τέτοιες απεικονίσεις χρειάζονται φυσικά μια ηθοποιία που να διατηρεί το παρατηρητικό πνεύμα ελεύθερο κι ευκίνητο. Δηλαδή πρέπει να κάνει συνεχώς φανταστικά μοντάζ στην οικοδομή μας, κάνοντας σκέψεις τις κοινωνικές κινητήριες δυνάμεις, ή αντικαθιστώντας τις με άλλες (σ. 252).
54. Για να φτάσει από το κουτσομπολιό στην απεικόνιση, ο ηθοποιός, πρέπει να δει τους ανθρώπους σαν να του παρασταίνουν αυτά που κάνουν, δηλαδή σαν να τον συμβουλεύουν να τα σκεφτεί (σ. 259).
58. ...η μαθητεία του ηθοποιού πρέπει να γίνεται μαζί με τη μαθητεία άλλων ηθοποιών, το δικό του χτίσιμο της φιγούρας μαζί με το χτίσιμο των άλλων. Γιατί η μικρότερη κοινωνική μονάδα δεν είναι ο άνθρωπος αλλά δυό άνθρωποι (σ. 261).
61. Την περιοχή των στάσεων που παίρνουν οι φιγούρες η μια προς την άλλη, την ονομάζουμε περιοχή της έκφρασης (σ. 262).
62. Ο ηθοποιός εξουσιάζει τη φιγούρα του ακολουθώντας τις εξωτερικεύσεις της καθώς και της αντίθετης φιγούρας, κι όλων των άλλων του έργου (σ. 263).
65. Από το μύθο εξαρτάται το παν, είναι η καρδιά της θεατρικής παράστασης. Γιατί απ' αυτά που συμβαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους, οι άνθρωποι παίρνουν όσα μπορούν να συζητηθούν, να κριτικαριστούν, να μεταβληθούν [δηλαδή] περιλαμβάνουν μεταδόσεις και διαθέσεις, οι οποίες πρέπει να αποτελέσουν την ψυχαγωγία του κοινού (σ. 266).
70. Η ερμηνεία του μύθου και η μετάδοσή της με τις κατάλληλες αποξενώσεις είναι η κύρια αποστολή του θεάτρου. ... Ο μύθος εκτίθεται από το θέατρο στο σύνολό του, από τους ηθοποιούς, τους σκηνογράφους, τους κατασκευαστές προσωπείων και κουστουμιών, τους μουσικούς και τους χορογράφους. Όλοι τους συγκεντρώνουν τις τέχνες τους για την κοινή επιχείρηση, χωρίς βέβαια να χάνουν την αυτονομία τους (σ. 269).
75.  [Οι άνθρωποι του θεάτρου έχουν καθήκον] να διασκεδάζουν [εμάς] τα τέκνα της επιστημονικής εποχής, και μάλιστα με αισθησιακό και χαρούμενο τρόπο. ... Τη σεξουαλική απόλαυση την κάνουμε συζυγικά καθήκοντα, η απόλαυση της τέχνης εξυπηρετεί τη μόρφωση, και λέγοντας "μάθηση" δεν εννοούμε μια χαρούμενη γνωριμία, αλλά ότι χτυπάμε το κεφάλι μας πάνω σε κάτι σκληρό ... και όταν περηφανευόμαστε για μια πράξη, δεν αναφερόμαστε στο πόσο μας έκανε κέφι αλλά στο πόσο ιδρώτα μας στοίχισε (σ. 272).
76. Πρέπει ακόμα να μιλήσουμε για τη μετάδοση στο κοινό των όσων χτίσαμε στις πρόβες... [δηλαδή] ενός έτοιμου πράγματος. Μπροστά στο θεατή φτάνει τώρα αυτό που συνηθίσαμε απ' αυτά που δεν απορρίψαμε, κι έτσι οι έτοιμες απεικονίσεις πρέπει να μεταδίνονται με απόλυτη εγρήγορση για να μπορούν να παραλαμβάνονται με απόλυτη εγρήγορση (σ. 272).
77. Δηλαδή οι απεικονίσεις πρέπει να υποχωρούν μπρος στον απεικονιζόμενο, την ανθρώπινη συμβίωση. Και η ηδονή της τελειότητάς τους πρέπει να εκτείνεται στην ακόμα ψηλότερη ηδονή ότι τους πεπατημένους κανόνες της συμβίωσης αυτής τους μεταχειριζόμαστε σαν προσωρινούς και ατελείς. Σ' αυτό το σημείο το θέατρο αφήνει το θεατή παραγωγικό μετά το θέαμα. Στο θέατρο, ο θεατής μπορεί να απολαύσει σαν διασκέδαση τις φριχτές και ατέλειωτες δουλειές που κάνει για να συντηρηθεί, μαζί με τη φρίκη της ασταμάτητης μεταβολής του. Εδώ παράγεται ο ίδιος με τον ευκολότερο τρόπο. Γιατί ο ευκολότερος τρόπος ύπαρξης είναι η τέχνη (σ. 273).

Από τον Αριστοτέλη στον Μπρέχτ, (μτφρ. Αγγέλα Βερυκοκάκη), Εκδόσεις Κάλβος, Αθήνα 1979.

Η απελπισία είναι κακός σύμβουλος

Εσωτερικοί μονόλογοι

Νοέμβρης

Ότι δεν είμαστε άγγελοι
το ξέραμε.
Ότι ποτέ δεν θα αποκτήσουμε φτερά
το υποψιαστήκαμε.
Πόσο, όμως, δεισιδαίμονες
πρέπει να γίναμε,
για να συναλλασσόμαστε ευχερώς
με το Κτήνος;
Περιμένουμε πως η αλλαγή των καιρών
θα μας δείξει.
Όπου να 'ναι μπαίνει ο χειμώνας.

Ποίημα από το βιβλίο του Χρήστου Γιαννακού: Εγχειρίδιο Αμηχανίας, Εκδόσεις Μανδραγόρας, Αθήνα,2004 (σ. 13).

Η μεγάλη σιωπή είναι χαλκός! Μίλα!

 

Υγρή φωτιά!

- ... για να ξοδεύει τη δύναμη που 'χει μέσα του, σκέφτεται. Να καταστρέφεις ό,τι δημιουργείς, να ξαναπιάνεις από το τίποτα και πάλι να γκρεμίζεις ό,τι έσιαξες, χωρίς καμμιά εξωτερική πίεση, χωρίς καθόλου πόνο αφού τα κίνητρα, δηλαδή το σπρώξιμο είναι από μέσα, προέρχεται από το βαθύτερο εαυτό του ανθρώπου, κάπως έτσι τα έλεγε ο δάσκαλος μια μέρα -πάει κάμποσος καιρός και ίσως τα λόγια να μην είναι τα ίδια- ... Λοιπόν, είπε, αυτό σημαίνει εξουσίασμα του εαυτού, τον υποτάσσεις. Η δύναμή σου πιά είναι "δική σου" και τούτο είναι μια έκφραση, που πάει να πει ένα είδος του τέλειου ανθρώπου. Κρατάς στα χέρια σου τον κύκλο του θεού, τον "αναδύεις" από το χάος. Είπε ακόμη ότι ο κύκλος του θεού είναι η ίδια η φύση, καταστροφή και δημιουργία δηλαδή (σ. 94).
Απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας Δρογκάρη: "Ο λυγμός της φωτιάς" (μυθιστόρημα) Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα (1970).

Μια φράση για τη Μαρία Μοντεσσόρι

Μαρία Μοντεσσόρι: "... και τώρα ας σοβαρευτούμε ' ας παίξουμε!"

Χρώματα και σκέψεις

Μια νύχτα με ένα ενήλικο "παιδί"

Ρομανσέρο from Margaret Paschou on Vimeo.

Μιλώντας για τον έρωτα διαπιστώνω πως δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε γενικές έννοιες που συνδυάζουν με έναν μοναδικό τρόπο τη δομημένη σκέψη και την ενστικτώδη αντίδραση, το θεωρητικό και το πρακτικό, την αλήθεια και το ψέμα. Πάντως, θα προσπαθήσω να είμαι σαφής και όσο γίνεται πιο συγκεκριμένος. Παρακαλώ, επιτρέψτε μου να σας απασχολήσω για λίγη ώρα. Επειδή οι ερωτικές σχέσεις που είχα έως τώρα στη ζωή μου, μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν μπορώ ασφαλώς, να μιλήσω σαν ειδικός και θα περιοριστώ στο ρόλο του παρατηρητή, ή αν προτιμάτε, του μαθητευόμενου και του παραμυθά. Θα σας πω λοιπόν ένα παραμύθι, το δικό μου παραμύθι.

Μια φορά στις αρχές της δεκαετίας του ’60 γεννήθηκε στην Αθήνα ένα αγοράκι που τον ονόμασαν Γιωργάκη, από το όνομα του παππού του. Η μητέρα του, που ήταν ιδιωτική υπάλληλος και αργότερα ελεύθερη επαγγελματίας και αγαπούσε ιδιαίτερα τη ζωγραφική, ενδιαφερόταν πάρα πολύ για την ανάπτυξή του -εκπαιδευτική και κοινωνική- ενώ ο πατέρας του, που δούλευε σαν εργάτης και μεγάλωσε χωρίς καμία γονική φροντίδα, τον προόριζε για ένα αντράκι που όφειλε να γίνει σκληρό, επιπόλαιο και με την έννοια αυτή ελκυστικό και το οποίο βασιζόμενο στη γοητεία του θα μπορούσε, στο μέλλον, να κάνει έναν πλούσιο γάμο, ώστε να μη χρειάζεται να εργαστεί και επομένως να κουραστεί στη ζωή. Ο Γιωργάκης, από την πλευρά του, είχε την τύχη να μεγαλώσει σε μια γειτονιά με χωματόδρομους, με αλάνες, με λίγα παιχνίδια, αλλά με ένα μεγάλο προνόμιο: να λέει ότι θέλει, για όποιον θέλει και να έχει διαρκή ασυλία από τη μητέρα του. Όσο θυμάται τον εαυτό του μιλούσε καθαρά και άρθρωνε με θαυμαστό τρόπο, για την ηλικία του, τη σκέψη του σε φράσεις αλλά και σε πρώιμη κριτική σκέψη, με αποτέλεσμα να τραβά την προσοχή των συγγενών και των φίλων, ως το μοναχοπαίδι και ταυτόχρονα το μικρότερο από όλα τα ξαδέλφια του. Το αυτοβιογραφικό κείμενο του Ζαν Πωλ Σάρτρ «Οι λέξεις» και το παραμύθι του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ «Ο μικρός πρίγκιπας» εκφράζουν παραστατικά τον τρόπο που αντιλαμβανόταν τη γλωσσική έκφραση αλλά και τη θέση του στον κόσμο ο Γιωργάκης. Μεγάλωσε ανάμεσα στη γιαγιά (μητέρα της μητέρας του) και πολλά ξαδέλφια, από τα οποία ξεχώριζε τα κορίτσια, επειδή του έδειχναν την αγάπη τους, επειδή μύριζαν ωραία και γιατί είχαν πολύ απαλό δέρμα ' τόσο, που όταν τον αγκάλιαζαν κυριολεκτικά έλιωνε! Είχε όμως ένα παράπονο: μετά από τον πρώτο καιρό που άρχισε να εκφράζει τη σκέψη του φωναχτά, οι μεν άντρες συγγενείς τον ειρωνεύονταν, οι δε εξαδέλφες του δεν τον έπαιρναν στα σοβαρά. Γιατί άραγε; Μάλλον γιατί ήταν κοντός, γιατί μικρός δεν υπήρξε ποτέ! Έτσι, τουλάχιστον αισθανόταν! Αντιμετώπιζε την παιδική ηλικία περίπου ως μια ανατομική υστέρηση από την οποία θα απαλλασσόταν σε λίγα χρόνια, όταν επιτέλους θα μεγάλωνε και σωματικά! Οι «μεγάλοι» ' -συγγνώμη, οι ψηλοί ήθελα να πω- δεν αναγνώριζαν πως αφού είχε το θάρρος της γνώμης του έπρεπε να του παραχωρήσουν και μια ισότιμη θέση ανάμεσά τους. Φαίνεται πως η ωριμότητα έχει μια ακαθόριστη σύνδεση με την ηλικία και το φύλο αλλά και με την κοινωνική τάξη. Ποτέ δεν είμασταν πλούσιοι αλλά με την εργασία των δικών μου και τη δική μου είχαμε καταφέρει να ανήκουμε στην λεγόμενη «μεσαία τάξη» έτσι όπως την τραγούδησε αργότερα ο Δήμος Μούτσης. Όσο μεγάλωνε ο Γιωργάκης διαπίστωνε πως οι γυναίκες δεν έχουν μόνο προσόντα, αλλά και ελαττώματα, αλλά όχι όλες, λίγες ' μόνο αυτές που τον απέρριπταν ως «αρσενικό» και το κυριότερο, ως «άτομο με άποψη!».

Τα χρόνια πέρασαν, ο Γιωργάκης ψήλωσε, αλλά παρότι δεν έλεγε πια δυνατά τη σκέψη του, κάποιες γυναίκες συνέχιζαν να μην τον δέχονται ως παρέα ή ως φίλο. Τι συνέβαινε; Φαίνεται πως του είχαν ξεφύγει και κάποια άλλα κριτήρια που κάνουν έναν άνθρωπο κοινωνικά αποδεκτό. Ποια ήταν αυτά και, το κυριότερο: πως του είχαν διαφύγει; Ο Γιωργάκης πάντα σεβόταν τις συμβουλές και τις παραινέσεις της μητέρας του ' ήταν καλός μαθητής, αν και δεν διάβαζε πολύ, ήταν ήσυχος στο σχολείο και στις κοινωνικές συναναστροφές της οικογένειας με συγγενείς και φίλους σε βαθμό που να αναγνωρίζουν όλοι πόσο καλό παιδί είναι. Άλλο βέβαια καλό και άλλο βολικό παιδί. Αργότερα έμαθε πως πέρα από την ικανοποίηση των αναγκών για τροφή, στέγη αλλά και γνωσιακές αναζητήσεις, έπρεπε να δείχνει την ίδια βαρύτητα για την ένδυση, την υπόδηση αλλά και για τον ατομικό καλλωπισμό -πράγματα στα οποία ποτέ δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία- καθώς δεν διδάχθηκε γι αυτά ή τα θεωρούσε μια άσκοπη μεταμφίεση του «προσωπικά ατομικού» σε «κοινωνικά αποδεκτό». Ένα από τα πρώτα βιβλία που έπεσαν στα χέρια του Γιωργάκη ήταν το «Τα κατά συνθήκην ψεύδη» του Μαξ Νορντάου και ένα δεύτερο, μεγάλο σε σχήμα, βιβλίο «Το Σύμπαν» ' μια προαναγγελία των επικείμενων κατορθωμάτων της Αστρονομίας και της Σύγχρονης Αστροναυτικής. Όταν οι επιστήμονες συζητούσαν τότε για τη μελλοντική δημιουργία σταθμών στο διάστημα και, από την άλλη πλευρά, η εκκλησία αποθάρρυνε την επιδίωξη της απόκτησης των υλικών αγαθών, ο Γιωργάκης μην ξοδεύοντας χρήματα για την αγορά ρούχων, κοσμημάτων ή για την τακτική διασκέδαση, θεωρούσε πως είναι έξω από τη μόδα και ταυτόχρονα πιο κοντά στην Εκκλησία. Οι γονείς ήσαν τα πρόσωπα του θεατρικού έργου όπου πρωταγωνιστούσαν και οι τρείς ενώ ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος δεν ήταν παρά μια ατέλειωτη πληθώρα δευτεραγωνιστών που αντιμετωπίζονταν, στην πράξη, ως μια μορφή «σκηνικού!». Αυτή η κατάσταση θα διαιωνιζόταν, αν ο Γιωργάκης που εν τω μεταξύ έγινε Γιώργος, δεν χρειαζόταν «δίπλωμα ανθρώπου» που γράφει ο Αντώνης Σαμαράκης και κατακτάται μέσα από την επαγγελματική ένταξη αλλά κυρίως μέσα από το «ερωτικό παιχνίδι».

Και τώρα γιατί «Ρομανσέρο» του Ζακ Ντυβάλ και ποια σχέση έχει με αυτό ο τίτλος της ανάρτησης ; Πριν από δύο χρόνια περίπου, γνώρισα μια κοπέλα που το μέγεθός της και το παιδικό της πρόσωπο παρέπεμπαν σε ένα παιδί κι ας είχε ήδη πατήσει τα δεύτερα -άντα. Η ωρίμανση δεν συμβαδίζει πάντα με την ηλικία. Η ίδια δεν έκρυβε πως αισθάνεται συναισθηματικά ανώριμη, αν και διανοητικά ήταν εξαιρετικά αναπτυγμένη . με γνώσεις, με χιούμορ, χαριτωμένη, αλλά ευάλωτη. Η διαφορά μας ήταν ότι εκείνη είχε επίγνωση πως της έλειπε το «δίπλωμα ανθρώπου», έτσι όπως πραγματοποιείται μέσα από την ερωτική επικοινωνία, ενώ εγώ το θεωρούσα για τον εαυτό μου από δεδομένο έως περιττό! Παρόλα αυτά ένα πράγμα τριβέλιζε το μυαλό μου, όπως είμαστε στο καθιστικό, τη νύχτα που αποφασίσαμε να βρεθούμε στον ίδιο χώρο: «…πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι …. πες μου τι να της πω Χριστέ μου, τώρα συνήθισα μονάχος» από το ποίημα του Σεφέρη. Στη συνέχεια -καθώς η παιδικότητά της αποκαλυπτόταν σε όλο της το μεγαλείο- έπιασα τον εαυτό μου να προσεύχεται, να μου δώσει ο Θεός τη δύναμη να μην κάνω έρωτα με αυτό το «παιδί» ' τόσο ανυπεράσπιστη φάνταζε στα μάτια μου αυτή η ομολογημένη και απροκάλυπτη συναισθηματική ανωριμότητα που την ξεχείλιζε. Ήταν αδύνατο να το κάνω, γιατί ποτέ δεν έχω «φάει άνθρωπο, ωμό!» όπως γράφω σε ένα εφηβικό μου ποίημα. Δεν χρειάστηκε να της πω κάτι ' αφού την κράτησα για αρκετή ώρα αγκαλιά και μιλήσαμε πολύ, με ρώτησε απλά: «θέλεις να πάμε μέσα;» και ένευσα καταφατικά. Την επόμενη στιγμή το σώμα μου πήγε στο κρεβάτι αλλά η ψυχή μου γύριζε στο ταβάνι σαν πουλί που ψάχνει τη φωλιά του και τη βρίσκει. Τα λόγια του Σεφέρη τα είχε τώρα αντικαταστήσει η εικόνα του ιερωμένου στο «Ρομανσέρο» που αποφασίζει να μην κάνει έρωτα με τη γυναίκα. Η γυναίκα εκείνη στο "Ρομανσέρο", το πρωί της άλλης μέρας, κατανοεί πως ο έρωτας δεν είναι μια μάχη με νικητή και ηττημένο, ούτε μια προσυμφωνημένη ισοπαλία στο σκάκι ανάμεσα σε δύο παρόμοιους παίχτες, παρά μια πρώιμη φάση της αγάπης και η αποθέωση της αρμονίας. Η αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό και χωρίς αυτόν δε μπορεί να υπάρχει σχέση ' δεν υπάρχουν εξετάσεις, ούτε προβλέπεται «δίπλωμα» και όλα συντείνουν ώστε να οδηγήσουν τους «εξεταζόμενους» να προσέλθουν! Λίγες ημέρες μετά από αυτή τη νύχτα, συναντηθήκαμε στο σπίτι μιας αγαπημένης φίλης της, όπου διαπιστώσαμε την ασυμβατότητα της σχέσης μας, την αγκάλιασα, φάγαμε όλοι μαζί και της τραγούδησα το «Σαν ραγίσει το ποτήρι» του Σταύρου Κουγιουμτζή.

Για μερικούς μήνες αργότερα, μάθαινα πως έλεγε διάφορα εναντίον μου αμφισβητώντας με ως άντρα και ως άνθρωπο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι εγώ όταν τελείωσε εκείνη η νύχτα ήμουν απίστευτα γαλήνιος, όπως όταν βγαίνεις από την εκκλησία όπου πήγες ν’ ανάψεις ένα κερί και διαισθάνεσαι πως η προσευχή σου εισακούστηκε. Σημειώνεται πως στη συνέχεια, με τη φίλη της δημιουργήσαμε μια δυνατή σχέση που διήρκεσε ένα χρόνο περίπου και στην οποία ερωτικά ήμουν «όπως έπρεπε» αποκαθιστώντας την «πληγωμένη» φήμη μου. Η δεύτερη αυτή κοπέλα που ήταν ολόκληρη «μια μεγάλη καρδιά» με βοήθησε με κάθε τρόπο να σταθώ ξανά στα πόδια μου, μετά τους διαδοχικούς θανάτους των δικών μου ' της χρωστάω πολλά! Με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη διακοπή της σχέσης μας το πρώτο κορίτσι μου τηλεφώνησε και πήγαμε μαζί και οι τρεις μας στην τελετή της Ανάστασης του 2011. Άλλοι γιορτάζουν τις επετείους των γάμων τους, εμείς γιορτάσαμε την επέτειο του χωρισμού μας. Νομίζω, πως έχουμε αρχίσει να ωριμάζουμε! Ο Λάμπρος Λιάβας -σήμερα παραμονή- έλεγε πως η γιορτή του Δεκαπενταύγουστου είναι το Πάσχα του καλοκαιριού.

Αφιερωμένο στη γιορτή της Παναγίας

Γιώργος Δημητρίου Χ.

This is the place!

Hello strangers!

This is a beautiful country which is not really changed by any form of crisis in the last 20 centuries. You don't deserve this land to walk on; we don't like you, but our tradition drives us to be hospital and friendly. So, do not worry about your safety here. Nobody wants to hurt you, because you feel so weak you might probably hurt yourself by accident. The marbles is here waiting to be admired; the sea is wide and the sky is blue.

For the first time, after a long period of time, we respect Greek visitors as well. So, there is competition for you and  plenty of room to invent! The perspectives is excellent, the extra vacation offers is a usuall  phenomenon in Greece now, everywhere you choose to travel. So, take advantage of our poverty and have a nice vacation you probably never have the chance to find again! With or without your presense Greece will still exists through the centuries. Leave your egoistic self-centered attitude back to your country, and come here to feel again like a human being. The summer season just started, and no matter which political party might come out of the elections as a winner, people like democratic strangers who love the place and its history. 

See you soon,

George 

Εθνικότητα: Έλληνας - Ιδιότητα: Ρωμιός

ΡΩΜΙΟΣ
• Αγαπάει το πρόσφατο παρελθόν.

• Δυσπιστεί προς το Νόμο, είναι πρόθυμος να τον παρακάμψει με ρουσφέτι ή άλλα πλάγια μέσα.

• Στενοχωριέται για τα περιορισμένα υλικά μέσα της Ελλάδας
• Στηρίζεται στην παράδοση και στην εμπειρία του παρελθόντος.
• Θεωρεί την Ελλάδα έξω από την Ευρώπη, που κατοικούν «Φράγκοι».
• Τείνει στην επίλυση πολιτικών προβλημάτων με επαναστάσεις.
• Έχει πάθος για τις εφημερίδες, ιδιαιτέρως για τις πολιτικές ειδήσεις.
• Αγαπάει τον αμανέ.
• Αγαπάει τους λαϊκούς χορούς.
  Νοσταλγεί το Βυζάντιο και την Άγια-Σοφιά.
  Λύνει τα παγκόσμια προβλήματα στο καφενείο.


ΕΛΛΗΝ
• Αγαπάει το απώτατο παρελθόν.
• Σέβεται το Νόμο, διστάζει κατ’ αρχή να μεταχειριστεί τέτοια μέσα.
• Στενοχωριέται για την επιβίωση ρωμεϊκο-ανατολίτικων στοιχείων.
• Αναζητεί αναλογίες στην αρχαιότητα.
• Θεωρεί την Ελλάδα μέρος της Ευρώπης.
• Πιστεύει σε συνταγματικές μεθόδους, με την επανάσταση σαν έσχατη λύση.
• Έχει πάθος για τις εφημερίδες, ιδιαιτέρως για τις πολιτικές ειδήσεις.
• Απεχθάνεται τον αμανέ, θεωρώντας τον ξένο και βάρβαρο κατάλοιπο.

• Ανέχεται τους [χορούς] σαν υγιές στοιχείο της παράδοσης και επειδή μπορεί να κατάγονται από τον Πυρρίχιο.

   Νοσταλγεί την Αθήνα του Περικλή και του Παρθενώνα.
   Λύνει τα παγκόσμια προβλήματα στο καφενείο.
Ρόδης Ρούφος Οι μεταμορφώσεις του Αλάριχου (Ίκαρος, 1971, σ. 60-61)


[ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ της 17ης ΙΟΥΝΙΟΥ 2012 και οι δύο όψεις του Νεοέλληνα]

[Αφετηρία της υπόθεσής μας είναι πως με τον όρο 'Ρωμιός' εννοούμε τον Έλληνα που επέζησε λόγω των ικανοτήτων και των δεξιοτήτων του στη διάρκεια των αιώνων της Τουρκοκρατίας και θεωρεί πως η περίοδος αυτή προεκτείνεται ως τις ημέρες μας ενώ με τον όρο 'Έλλην' εννοούμε τον πελάτη των δημοκρατικών κομμάτων της Ελλάδας που είχε συντηρητικές ή ψευτοπροοδευτικές πεποιθήσεις και χρησιμοποίησε τη γνωριμία του με πολιτικά ή διοικητικά πρόσωπα και διορίστηκε στο Δημόσιο ή εκμεταλλεύτηκε τις κρατικές επιχορηγήσεις. Ζώντας για περισσότερο από μισό αιώνα σε αυτό τον τόπο διαπιστώνω πως η δυσυπόστατη ταυτότητα του Νεοέλληνα (Έλληνας-Ρωμιός) συνεχίζει να υπάρχει και είναι η αιτία τόσο των προβλημάτων όσο και των αντιφάσεων που συνιστούν και καθορίζουν τη συμπεριφορά του ως κοινωνικού όντος. Οι στιγμές της σύγκρουσης των δύο πλευρών της υπόστασής του αποκαλύπτονται εντονώτερα σε εποχές αναταραχών και ανακατατάξεων (πόλεμοι, φυσικές  ή οικονομικές καταστροφές) όπως η παρούσα κρίση.

Ποιές θα είναι λοιπόν οι πολιτικές επιλογές του στις ερχόμενες εκλογές; Αρχίζοντας την ανάγνωση θα λέγαμε πως ο Ρωμιός, αν είναι ΄προοδευτικός' θα ψηφίσει 'Συνασπισμό', αν είναι ριζοσπάστης, 'ΚΚΕ', αν είναι φιλελεύθερος 'Ανεξάρτητους Έλληνες' και αν έχει ψυχολογικά προβλήματα 'Χρυσή Αυγή'. Συνεχίζοντας την ανάγνωση των προθέσεων του Νεοέλληνα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Έλληνας θα ψηφίσει Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και αν αισθάνεται την ανάγκη να επιστρέψει στην αριστερή του αφετηρία 'Δημοκρατική Αριστερά'. Πιστεύουμε πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, όχι επειδή είμαστε αισιόδοξοι, ούτε επειδή θεωρούμε πως οι Έλληνες πολιτικοί που κυβέρνησαν τόσα χρόνια έχουν φιλότιμο, αλλά επειδή έχουν φιλοδοξίες και θα επιδιώξουν να κερδίσουν χρήματα από τη διαχείριση των κρατικών χρημάτων και παράλληλα να αφήσουν όνομα στην Ελληνική Ιστορία ως σωτήρες ή έστω, ως φαινομενικά συνετοί διαχειριστές. Ο μοναδικός τρόπος ενός διεφθαρμένου πολιτικού να πάρει άφεση αμαρτιών είναι να βρει δουλειά σε έναν άνεργο, χωρίς να τον διορίσει! Δύσκολη δουλειά!

Καλή σας μέρα και το νου σας, έ!].



Κυκλικοί Ελληνικοί χοροί

Ελευθερία ή ησυχία;

Η Παναγία της κορυφής

Οι εθνικότητες της αλήθειας

Το κρυφτό των ενηλίκων

1. Η κατανόηση της ανθρώπινης κατάστασης

Στην κοινωνία μας σήμερα, λέμε ότι βάζουμε προσωπεία πάνω από το πρόσωπο του ‘πραγματικού’ μας εαυτού και ότι παίζουμε ρόλους που μεταμφιέζουν τον αληθινό και πραγματικό μας εαυτό (σ.13). Ο πραγματικός μας εαυτός δεν είναι μια στατική και σχηματισμένη αλλά μια διαρκώς εξελισσόμενη πραγματικότητα. Αν αξίζω κάτι σαν άνθρωπος είναι γιατί :
σκέφτομαι, κρίνω, νιώθω, εκτιμώ, τιμώ, σέβομαι, αγαπώ, μισώ,
φοβάμαι, επιθυμώ, ελπίζω, πιστεύω και δεσμεύομαι (σ. 13 -14).
Η διαντιδραστική ανάλυση προσπαθεί να διαγνώσει τις αποκαλούμενες ‘καταστάσεις εγώ’ των ανθρώπων που συναλλάσσονται, μεταξύ αυτού που προκαλεί το ερέθισμα και του ανταποκρινόμενου, την ώρα της συναλλαγής. Αυτές οι καταστάσεις εγώ μπορούν να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες :
- ο Γονιός (ο οποίος είναι ανώτερος, προστατευτικός και κατά κάποιο τρόπο καλύπτει την ανεπάρκεια του άλλου),
- ο Ενήλικος (ο οποίος είναι αυτάρκης και συνδέεται με έναν άλλο ενήλικο ως ίσος) και - το Παιδί (που είναι ανεπαρκές και επομένως έχει την ανάγκη κάποιου είδους βοήθειας και υποστήριξης) (σ. 18).
Μέσα στον καθένα μας υπάρχει όχι μόνο μια ποικιλία καταστάσεων εγώ, αλλά και ένας πολιτιστικά μεταβλητός εαυτός και ένας γνωστικός εαυτός. Η διαφορά προκύπτει μεταξύ του προγραμματισμένου εαυτού και του επεμβαίνοντα Ενήλικου εαυτού. Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε μας παρακινεί να αντιδράμε σε ορισμένες καταστάσεις με ορισμένους τρόπους. Τότε είναι ο πολιτιστικά μεταβλητός εαυτός που ενεργεί. Καθώς ένας άνθρωπος γίνεται όλο και περισσότερο ενήλικος (ώριμος) αναλαμβάνει δράση ο γνωστικός εαυτός ο οποίος λειτουργεί από προσωπική ολοκλήρωση και πεποίθηση. Η ολοκληρωμένη ανθρώπινη ύπαρξη σταδιακά παύει να είναι ‘αυτός που αντιδρά’ και γίνεται ‘αυτός που δρα’ (σ. 23). Τα ‘παιχνίδια’, μ’ αυτή την έννοια, είναι διαμορφωμένες αντιδράσεις σε καταστάσεις της ζωής (σ. 23). Αυτά τα παιχνίδια είναι σχεδόν πάντα μικροί χειρισμοί εκ μέρους μας για να αποφύγουμε την αυτοπραγμάτωση και την αυτο-επικοινωνία (σ. 24). Όλοι μας βιώνουμε την ‘ανθρώπινη κατάσταση’ του φόβου και του κρυψίματος και εκείνο που πράγματι χρειαζόμαστε είναι η συνήθεια να λέμε την αλήθεια με τον εαυτό μας (σ. 29).

2. Η ανάπτυξή μας σαν άνθρωποι

Τι είδους ατόμου προσπαθούμε να γίνουμε ; Ο Καρλ Ρότζερς αποκαλεί το άτομο αυτό ‘το πρόσωπο σε πλήρη λειτουργία’ (Carl Rogers - Psychotherapy : Theory, Research and Practice, 1963 - Ψυχοθεραπεία : Θεωρία, Έρευνα και Πρακτική).
Ο Άμπρααμ Μάσλοου, ο γνωστός ψυχολόγος του Πανεπιστημίου του Μπράντεϊς, αποκαλεί αυτό το πρόσωπο το ‘αυτο-αναπλασμένο πρόσωπο’ και ‘το πλήρως ανθρώπινο όν’ (σ. 31).
Το πλήρως ανθρώπινο ον διατηρεί μια ισορροπία ανάμεσα στην ‘εσωτερικότητα’ και ‘εξωτερικότητα’. Και το ακραία εσωστρεφές και το ακραία εξωστρεφές δεν έχουν ισορροπία. Όπως είπε και ο Σωκράτης : «Δεν αξίζει να ζει κανείς μια ζωή χωρίς στοχασμό» (σ. 32).
• Η ‘εσωτερικότητα’ συνεπάγεται διερεύνηση και πείρα του εαυτού και το γεγονός πως το άτομο δεν είναι ανοιχτό μόνο στον εσωτερικό του εαυτό, αλλά και στο εξωτερικό του περιβάλλον. Τα πλήρως ανθρώπινα όντα, [...] όχι μόνο ακούνε τον εαυτό τους, αλλά και τις φωνές του κόσμου τους (σ. 32, 34).
• Η ‘εξωτερικότητα’ συνεπάγεται αυτο-αποδοχή και θεωρείται πως η ‘εξωτερικότητα’ φτάνει στο αποκορύφωμά της με την ικανότητα να ‘δίνεις ελεύθερα αγάπη’(σ. 33, 36).
• Ο δρ. Καρλ Στερν, ψυχίατρος με βαθιά εσωτερική αντίληψη, είπε πως η εξέλιξη της ανθρώπινης ανάπτυξης είναι μια εξέλιξη από την απόλυτη ανάγκη να μας αγαπούν (στη νηπιακή ηλικία) προς το να είμαστε εντελώς έτοιμοι να δώσουμε αγάπη (στην ωριμότητα), και περιέχει όλα τα είδη σταδίων στο μεταξύ (σ. 36).
Ο φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγκερ, συζητώντας για τις ενώσεις αγάπης επισημαίνει δύο παγίδες που μπορούν να εμποδίσουν την ανθρώπινη ανάπτυξη :
• μια αυτάρεσκη ικανοποίηση που εδραιώνεται για αυτό που υπάρχει και, από την άλλη πλευρά,
• μια ανήσυχη δραστηριότητα που οδηγεί από καταστροφή σε καταστροφή κατά την αναζήτηση για κάτι πιο πέρα (σ. 37).
Ο Gabriel Marcel στο βιβλίο του Being and Having (Το να υπάρχω και να έχω), θρηνεί που ο πολιτισμός μας διδάσκει πώς να αποκτάμε αγαθά, όταν θα έπρεπε να μας μυεί στην τέχνη του να απελευθερωνόμαστε, να τα αφήνουμε να φύγουν, γιατί δεν υπάρχει ελευθερία ούτε πραγματική ζωή, χωρίς τη μαθητεία στη στέρηση. Ισορροπημένη ‘εσωτερικότητα’ και ‘εξωτερικότητα’ είναι εκείνο που εννοείται με την ολοκλήρωση της προσωπικότητας (σ. 37).

3. Διαπροσωπικές σχέσεις

Πρέπει να είμαι ελεύθερος να σου πω τις σκέψεις μου, να σου πω τις κρίσεις και τις εκτιμήσεις μου, να σου εκθέσω τους φόβους και τις απογοητεύσεις μου, να παραδεχτώ σε σένα τις αποτυχίες και τη ντροπή μου, να μοιραστώ μαζί σου τους θριάμβους μου, πριν μπορέσω να είμαι πραγματικά σίγουρος τι είναι εκείνο που είμαι και τι μπορώ να γίνω. Πρέπει να είμαι σε θέση να σου πω ποιος είμαι, πριν μπορέσω να γνωρίσω ποιος είμαι. Και πρέπει να γνωρίζω ποιος είμαι, πριν μπορέσω να ενεργήσω με ειλικρίνεια, δηλαδή σύμφωνα με τον πραγματικό μου εαυτό (σ. 44).
Στη γλώσσα της υπαρξιακής ψυχολογίας ‘συνάντηση’ σημαίνει μια ξεχωριστή λέξη ανάμεσα σε δύο πρόσωπα που έχει επιτευχθεί συνενόηση ή επικοινωνία (σ. 44).Υπάρχει ένα είδος συγχώνευσης παρόλο που ο καθένας από εμάς παραμένει ο ίδιος ξεχωριστός του εαυτός. Όπως γράφει ο Ε.Ε. Κάμινγκς : «Ο ένας δεν είναι δύο μισά. Τα δύο του είναι μισά του ενός» (σ. 45). Αναφέρονται πέντε επίπεδα επικοινωνίας (σ. 50-56) :

Επίπεδο πέντε : Στερεότυπη συζήτηση.
Επίπεδο τέσσερα : Αναφορά δεδομένων για τους άλλους.
Επίπεδο τρία : Οι ιδέες και οι κρίσεις μου.
Επίπεδο δύο : Τα συναισθήματά μου (Συγκινήσεις). Βαθύ επίπεδο.
Επίπεδο ένα : Κορυφαία επικοινωνία.

‘ΚΑΝΟΝΕΣ’ ΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΒΑΘΙΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ
Αν ανάμεσα σε δύο πρόσωπα, πρόκειται να ωριμάσουν φιλία και ανθρώπινη αγάπη, θα πρέπει να υπάρξει απόλυτη και ειλικρινής αμοιβαία αποκάλυψη (σ. 57-68).
Πρώτος κανόνας : Η επικοινωνία βαθιού επιπέδου (συγκινησιακή ειλικρίνεια και
ετοιμότητα) δεν πρέπει ποτέ να εμπεριέχει κριτική για τον άλλο.
Δεύτερος κανόνας : Οι συγκινήσεις δεν είναι ηθικές (καλές ή κακές).
Τρίτος κανόνας : Τα συναισθήματα (συγκινήσεις) πρέπει να ενσωματωθούν στη
διάνοια και τη θέληση.
Τέταρτος κανόνας : Στην επικοινωνία ‘βαθιού επιπέδου’ οι συγκινήσεις πρέπει να
‘αναφέρονται’.
Πέμπτος κανόνας : Οι συγκινήσεις, με σπάνιες εξαιρέσεις, πρέπει να αναφέρονται
την ώρα που βιώνονται.

5. Μέθοδοι άμυνας του εγώ

Οι άμυνες του εγώ ... καλλιεργήθηκαν για να αναπληρώσουν και να καμουφλάρουν κάτι άλλο μέσα μας το οποίο θεωρούμε ελάττωμα ή μειονέκτημα (σ. 89-101).
• Σχηματισμός αντίδρασης
• Μετατόπιση
• Προβολή
• Ενδοπροβολή
• Αιτιολόγηση
• Προειδοποίηση : Ανθρώπινες υπάρξεις
• Η μέγιστη καλοσύνη : Η αλήθεια.

Πηγή:
John Powell, S. J. (1993) Γιατί φοβάμαι να σου πω ποιος είμαι - Σκέψεις για την αυτο-επίγνωση, την προσωπική ανάπτυξη και τις διαπροσωπικές σχέσεις (μτφ. Αθηνά Ντούργα). Αθήνα : Εκδόσεις Διόπτρα.
Τίτλος πρωτοτύπου : Why I am afraid to tell you who I am?

Χρόνια πολλά!

Εύχομαι χρόνια πολλά στη μητέρα μου εκεί που βρίσκεται, με αφορμή τη γιορτή της γυναίκας. Υπήρξε "γυναίκα" αλλά και άντρας όταν χρειαζόταν -και αυτό συνέβαινε τακτικά- τίμησε την ιδιότητα της γυναίκας όσο καμμία από τις μητέρες που γνώριζα τα χρόνια που ήταν κοντά μας.

Θα σε δω κάποια στιγμή μητέρα. Πες στον πατέρα ότι τον θυμάμαι.

Χαιρετισμούς από εδώ κάτω!

Τούτος ο χειμώνας!

Την ώρα που ξέσπασε η σημερινή μπόρα σε έναν παιδικό σταθμό στον Κολωνό τα παιδάκια κάλυπταν κάθε φορά με τη φωνή τους τον κεραυνό και αμέσως μετά τη βροντή, ξεσπούσαν σε τρανταχτά γέλια. Έτσι ξόρκιζαν το κακό και μ' αυτό τον τρόπο το ξεπερνούσαν. Το φως κόπηκε επανειλημμένα ' συνεχίσαμε να κάνουμε μάθημα στο ημίφως της βαριάς συννεφιάς περιμένοντας τον ουρανό να ανοίξει. Ο ουρανός δεν άνοιξε και η μπόρα μαινόταν. Ένα κοριτσάκι -η Εσπεράντζα- με ρώτησε που είναι πιο ασφαλές να βρίσκεται κάποιος όταν πέφτουν κεραυνοί. Της εξήγησα πως πρέπει να αποφεύγει τα σημεία που βρίσκονται ψηλά σε μια περιοχή καθώς και να μην κρύβεται κάτω από μεγάλα δέντρα ' άκουσε ψύχραιμα και προσεκτικά και στο τέλος έσφιξε τα χειλάκια της αποφασιστικά' αλλοίμονο στον επόμενο κεραυνό που θα βρεθεί μπροστά της! Θα το μετανιώσει που έπεσε! Τα παιδιά δεν φοβούνται τους κεραυνούς, διστάζουν μπροστά στο άγνωστο και μόλις καταλάβουν τι συμβαίνει αισθάνονται πως επιτέλους έχουν μπροστά τους ένα φυσικό όριο δύναμης στα μέτρα τους που μπορούν να το ξεπεράσουν και απαντούν με θάρρος στην πρόκληση! Εκείνη τη στιγμή ήρθε να την πάρει ο πατέρας της και τον ακολούθησε με χαρά, παρότι ακόμα η μπόρα δεν είχε κοπάσει!

Γιώργος Δημητρίου Χ.

Γράφοντας μια ιστορία για παιδιά

Ο πολιτισμός είναι το κέρδος μας!

Πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για τη διάσωση του Πολιτιστικού μη Κερδοσκοπικού φορέα «Δεσμοί – Κέντρο Αρχαίου Δράματος» υπό τη διεύθυνση της Λυδίας Κονιόρδου στην προσφάτως ανακαινισμένη «Στοά» της οδού Πατησίων την Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου.
Το γραφείο ηθοποιών 4actors οργάνωσε την εκδήλωση για την οικονομική στήριξη του πολιτιστικού μη Κερδοσκοπικού φορέα «Δεσμοί – Κέντρο Αρχαίου Δράματος». Με αφορμή την διακοπή της επιχορήγησης και την παντελή έλλειψη στήριξης από το υπουργείο Πολιτισμού, καθώς και τις νέες δράσεις του σημαντικού αυτού φορέα για το αρχαίο δράμα και την τέχνη, που συνεχίζονται, προκειμένου να μη σταματήσει η λειτουργία του. Και επειδή «ό,τι κλείνει στην Ελλάδα δύσκολα ξανανοίγει», όπως αναφέρει η Λυδία Κονιόρδου, πραγματοποιήθηκε η προαναφερθείσα εκδήλωση για την οικονομική στήριξη των «ΔΕΣΜΩΝ», την Τετάρτη, 8 Φεβρουαρίου 2012, στις 9:30μμ.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στη Στοά (Πατησίων 101 & Κοδριγκτώνος), το αγαπημένο καλλιτεχνικό στέκι, το οποίο ξανάνοιξε ανακαινισμένο και μας φιλοξενεί.
Παρευρέθηκαν όλοι οι καθηγητές που διδάσκουν στους «ΔΕΣΜΟΥΣ», πολλοί ηθοποιοί καθώς και σημαντικοί καλλιτέχνες από όλους τους χώρους των τεχνών.
Λίγα λόγια για τους «ΔΕΣΜΟΥΣ»:
Το «Κέντρο Αρχαίου Δράματος - Δεσμοί» είναι διεθνές, με έδρα την Αθήνα. Αντικείμενό του αποτελεί το αρχαίο δράμα και οποιαδήποτε σχετική δραστηριότητα, θεωρητική ή πρακτική στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Παρ' όλες τις δυσκολίες, συνεχίζεται το παραδοσιακό εκπαιδευτικό έργο των «Δεσμών», που απευθύνεται σε ηθοποιούς και καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, καλύπτοντας ένα τεράστιο κενό της εκπαίδευσης στη διδασκαλία και ερμηνεία του αρχαίου δράματος, καθώς και το μεταπτυχιακό όπου διδάσκει η Λ. Κονιόρδου, μαζί με τον πρόεδρο των «Δεσμών» Κώστα Γεωργουσόπουλο και τους Αποστολία Παπαδαμάκη, Σταυρούλα Σιάμου και Τάκη Φαραζή.
Επίσης, σεμινάρια υποκριτικής και σκηνοθεσίας διδάσκουν οι: Α. Μουτούση, Ν. Κουρής, Ν. Καραθάνος, Στ. Γουλιώτη, Γ. Γάλλος, Ακ. Καραζήσης, Κ. Ευαγγελάτου.
(Όλοι οι καθηγητές που διδάσκουν στους «Δεσμούς» δουλεύουν αφιλοκερδώς).
Επειδή το κέρδος είναι ο πολιτισμός για όλους μας.
Για όσους θέλουν να συνεισφέρουν στο «Κέντρο Αρχαίου Δράματος – Δεσμοί», μπορούν να κάνουν κατάθεση στην Εθνική Τράπεζα, αριθμός λογαριασμού 011-4047128972, ΚΕΠΕΑΕΔ ΔΕΣΜΟΙ.
«Κέντρο Αρχαίου Δράματος – ΔΕΣΜΟΙ»)
Πληροφορίες: 210 8839657 – 6974 515181
e-mail: info@4actors.gr

Προσκαλούνται άνθρωποι με φιλότιμο

Κέντρο Συμπαράστασης Παιδιών και Οικογένειας
Φίλοι και Φίλες,
Κατορθώσαμε και φέτος με τη δική σας συμπαράσταση να φτάσουμε στον δέκατο τέταρτο χρόνο λειτουργίας του Κέντρου μας. Ο στόχος μας πάντα ήταν να μεγιστοποιήσουμε τη στήριξη και τη φροντίδα προς τα κοινωνικά αποκλεισμένα παιδιά που τόσο το έχουν ανάγκη. Να μπορέσουμε να προσφέρουμε καλύτερη και ουσιαστική συμπαράσταση στις οικογένειές τους. Φέτος οι οικονομικές δυσκολίες μας κάνουν να ανησυχούμε κατά πόσο θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε.
Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε για την κάθε είδους βοήθεια που προσφέρατε όλα αυτά τα χρόνια για να συνεχίσουμε τη λειτουργία του Κέντρου μας.
Κάνουμε έκκληση σε όλους τους φίλους μας να βοηθήσουν οικονομικά για να μην αναγκαστούμε να κλείσουμε το Κέντρο μας. Είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που τρομάζουμε με την έλλειψη χρηματικών προσφορών. Ανησυχούμε ότι δεν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στο ενοίκιο του κτιρίου και στα λειτουργικά μας έξοδα.
Το Δ.Σ., τα παιδιά μας, οι Εθελοντές και οι Εργαζόμενοι στο Κέντρο, σας ευχόμαστε Χρόνια Πολλά, με αγάπη και υγεία.
Μυρτώ Λεμού
Πρόεδρος
Οι δραστηριότητες του Κέντρου Συμπαράστασης Παιδιών και Οικογένειας
Πάγια επιδίωξή μας είναι η ένταξη των παιδιών μας στο σχολικό περιβάλλον, ως πρώτο βήμα για την κοινωνική τους ένταξη, ώστε να ελπίζουμε για την αυριανή ομαλή τους συνύπαρξη.
Κατά τη χρονιά που ήδη ξεκίνησε (Σεπτέμβριος 2011) εγγράψαμε 28 νέα παιδιά στα σχολεία, μοιράσαμε σχολικές τσάντες και γραφική ύλη σε 200 παιδιά, που οι οικογένειές τους αδυνατούσαν να αγοράσουν ενώ συνεχίζουν τη σχολική τους πορεία με την παρακολούθηση και την υποστήριξή μας 135 παιδιά καθώς συνεργαζόμαστε με 13 σχολεία της ευρύτερης περιοχής.
Καθημερινά υποστηρίζουμε τα παιδιά στη σχολική τους μελέτη, με τη βοήθεια εθελοντών, παράλληλα δε, είμαστε σε επικοινωνία με τους δασκάλους, τους διευθυντές, αλλά και με τους ίδιους τους γονείς, προσπαθώντας να τους εμπλέξουμε πιο ενεργά στον γονικό τους ρόλο και, κυρίως, να τους πείσουμε για τη σπουδαιότητα του σχολείου για το μέλλον των παιδιών τους.
Τα μικρότερα παιδιά μας, αλλά και τα μεγαλύτερα που είναι ακόμα εκτός σχολείου, τα προετοιμάζει για τη σχολική τους ζωή η εξειδικευμένη νηπιαγωγός μας.
Τα παιδιά που έρχονται καθημερινά για το μεσημεριανό γεύμα -προσφορά του Δημοτικού Βρεφοκομείου του Δήμου- έχουν αυξηθεί τον τελευταίο καιρό.
Προσέχουμε για την αξιοπρεπή εμφάνιση των παιδιών μας στο σχολείο ' προσφέρουμε καλά ρούχα και παπούτσια, προερχόμενα από τις προσφορές σας ' προσφέρουμε ακόμα και λούσιμο σε κάποια παιδιά που δεν έχουν τις προϋποθέσεις να κάνουν μπάνιο στο σπίτι τους.
Η Κοινωνική και Νομική Υπηρεσία του Κέντρου βοήθησε τη χρονιά αυτή να διεκπεραιωθούν 2732 υποθέσεις, που αφορούσαν θέματα νομικών και γραφειοκρατικών θεμάτων. Για την περαίωση των υποθέσεων αυτών πραγματοποιήθηκαν συνολικά περισσότερες από 3398 ενέργειες, εκ των οποίων οι 852 ήσαν τηλεφωνικές επαφές, οι 65 ήσαν συνοδείες και οι υπόλοιπες 2481 άλλες ενέργειες.
Το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με την ευγενική του χορηγία χρηματοδοτεί την επισκέπτρια υγείας του Κέντρου που απασχολήθηκε εφέτος με την πρόληψη και αντιμετώπιση θεμάτων υγείας και αφορά παιδιά και οικογένειες. Εξυπηρετήθηκαν συνολικά 461 άτομα και διεκπεραιώθηκαν 1249 υποθέσεις, έγιναν 130 συνοδείες και 29 κατ' οίκον επισκέψεις, ενώ στο Κέντρο πραγματοποιήθηκαν 250 εμβολιασμοί.
Ο φορέας μας, έλαβε χορηγία από το Body Shop Foundation της Μ. Βρετανίας για την οργάνωση ετήσιου ψυχοεκπαιδευτικού προγράμματος σε παιδιά.
Επίσης συμμετείχε από κοινού με την ΜΚΟ 'Ρίζες' στο πρόγραμμα Speak Up στο πρόγραμμα Eurochild που είχε ως στόχο τη γνωριμία των αποκλεισμένων παιδιών με τα βασικά τους δικαιώματα.
Η εθελόντρια Ψυχικής Υγείας, οργάνωσε εκπαιδευτικά σεμινάρια για τους Εθελοντές του Κέντρου και συμμετείχε στο Διεθνές Συνέδριο Bacan με ομιλία σχετικά με την Παιδική Κακοποίηση. Τέλος, 5 φοιτητές Ψυχολογίας έλαβαν υπηρεσίες εποπτείας για την πρακτική τους άσκηση στους χώρους της ΜΚΟ.
Σε συνεργασία με το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης εκπονήσαμε εγχειρίδιο για τη δημιουργία Κέντρων Παιδικής Φροντίδας για τους Δήμους Ξάνθης, Α. Λιοσίων, Γαστούνης και Κερατσινίου.
Τέλος, συνεργαστήκαμε με οργανώσεις που προσέφεραν στα παιδιά γιορτές, εισιτήρια και επισκέψεις σε παιδικές θεατρικές παραστάσεις.

Διεύθυνση επικοινωνίας:
Αρίστωνος 6-8 και Πιερίας 5 (πάροδος Κωνσταντινουπόλεως 165)
Κολωνός - Μεταξουργείο, 10441,
Τηλ. 210 5239402, FAX 2105228957
E-mail: socedact@otenet.gr
Ιστοσελίδα: www.supportcenter.gr
Υπεύθυνη επικοινωνίας: κυρία Μυρτώ Λεμού