Καλή πατρίδα, σύντροφε του "συντρόφου" και συντρόφισσα

 

Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία, (από την ταινία του Λ. Ξανθόπουλου) σκέφτομαι τι ωραίο ζευγάρι θα ήταν ο Στέφανος και η Έφη σε μια ιδανική κοινωνία ' αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήρθε η ώρα να ζήσουμε και στην Ελλάδα -με χρονοκαθυστέρηση ως συνήθως- το κλείσιμο της εποχής των τελευταίων υπολοίπων των ιδεολογιών  και την περίοδο της ανίερης ανάμειξης των φ(ί)λων και των φ(ύ)λων. Τί γιώτα, τι ύψιλον ' ένα μπαστουνάκι (που λένε στα παιδιά) κολλάς στο (ι) και έγινε (υ).

"Η σημειολογία της καθημερινής ζωής", όπως θα έλεγε ο Ουμπέρτο Έκο, ξεκίνησε σήμερα με την κυρία Αχτσιόγλου, να βγάζει βόλτα το αγοράκι της στην παιδική χαρά. Από την άλλη πλευρά ο κύριος Κασσελάκης βγήκε βόλτα με τον φίλο του ' ο φίλος του, με τη σειρά του, έβγαλε βόλτα -με το λουρί- ένα σκυλάκι, θηλυκό. Ο κύριος Κασσελάκης παρακολουθούσε ικανοποιημένος, λίγα βήματα πιο πίσω, τον φίλο που κρατούσε τον σκύλο (συγγνώμη, τη σκύλα). Έπειτα προβλήθηκε μια μικρή συνέντευξη που έδωσε η κυρία Αχτσιόγλου στους δημοσιογράφους που την περίμεναν και όπου ήταν ασυνήθιστα χαμογελαστή και προσηνής.  Ο κύριος Κασσελάκης δεν έδωσε συνέντευξη βγαίνοντας από το σπίτι του, (βιαζόταν να ψηφίσει, φαίνεται) ' μα χωρίς να βγάλει το κράνος του, καβάλησε το μηχανάκι που είχε καβαλήσει προηγουμένως ο σύντροφός του και κάθισε πίσω του (σωστά!).

Ύστερα, ανέλαβαν  να αναλύσουν τη στάση της μιας πολιτικού και του ενός οικονομολόγου, δύο δημοσιογράφοι του Open (ο ένας ήταν ο Σπύρος Χαριτάτος και μια κυρία που δεν συγκράτησα το επώνυμό της και ζητώ συγγνώμη γι αυτό). Τη συζήτηση  έτυχε να παρακολουθώ εκείνη τη στιγμή, σήμερα το πρωί. Η ανάλυση επιχειρήθηκε σε διάλογο με τρεις καλεσμένους:  έναν ακόμα δημοσιογράφο, έναν ευφυέστατο επικοινωνιολόγο (τον κύριο Πιστόλα) και έναν πανεπιστημιακό δάσκαλο -απίστευτα φυσιολογικό για τα νέα μας ήθη-  νομίζω ήταν ο δρ. Καρούνης (;) (ζητώ συγγνώμη που δεν συγκρατώ με βεβαιότητα το επώνυμό του). 

Εξετάζοντας λοιπόν την εκρηκτική άνοδο στη δημοφιλία του κυρίου Κασσελάκη την απέδωσαν σε "θρίαμβο του στρατηγικού Μάρκετινγκ", ενώ την υποχώρηση της δημοτικότητας της κυρίας Αχτσιόγλου σε μη χρήση κανενός σύγχρονου επικοινωνιακού μέσου πέρα από αυτά της παραδοσιακής πεπατημένης: αγκαλιές, φιλιά, χαιρετούρες, χαμόγελα, προσεγμένο γυναικείο ντύσιμο και το ανάλογο θριαμβευτικό ύφος μιας υποψήφιας που δεν αναμένει από τις εσωκομματικές εκλογές τίποτα λιγότερο από μια απλή επικύρωση της "δεδομένης" και ολοφάνερης ανωτερότητάς της. Αυτά πριν από τον πρώτο γύρο των εκλογών. Ύστερα, ήρθαν οι σφήκες!  

Αλλά ποιά είναι τα κύρια επιχειρήματα των δύο συνυποψηφίων για την καταλληλότητά τους ο καθένας και η καθεμία  ως αρχηγού του κόμματος;

- Αχτσιόγλου: Έχω πολιτική εμπειρία!

- Κασσελάκης: Είμαι δυνατός ' μπορώ να νικήσω τον ("κύριο", δεν το λέει ευθαρσώς, αλλά εννοείται) Μητσοτάκη!

Εκφράζω την απορία ενός "κανονικού" πολίτη όπως εγώ (γιατί ούτε "απλός" ούτε "μέσος" πολίτης, θα έλεγα πως είμαι) :

-Αγαπητή κυρία Αχτσιόγλου, όποιος υποψήφιος έχει τα δικά σας προσόντα: επιτυχημένη οικονομολόγος, υψηλόβαθμη υπουργός σε προηγούμενη κυβέρνηση (και ελκυστική γυναίκα, επιτρέψτε μου να προσθέσω εγώ), δικαιούται να γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και "εν αναμονή" πρωθυπουργός;  Φέρεστε, σαν να σας "το χρωστάει" ο Ελληνικός λαός!  Ποιός σας έδωσε το δικαίωμα να στοχεύετε τόσο ψηλά; Μήπως ο πρώην πρωθυπουργός; Γιατί;

Δεν υπήρχαν άλλοι περισσότερο άξιοι υποψήφιοι να διεκδικήσουν την  αρχηγία του κόμματος, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του κυρίου Τζουμάκα που θα τον χαρακτήριζα ως τον "τελευταίο εν ενεργεία ιδεολόγο" που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ (της πρώτης τετραετίας διακυβέρνησης) του Ανδρέα Παπανδρέου;

- Αγαπητέ κύριε Κασσελάκη, (την προσφώνηση, μην την πάρετε 'τοις μετρητοίς,' συνεχίζουν να μου αρέσουν οι γυναίκες), γιατί θεωρείτε πως το σημαντικότερο προσόν ενός άντρα πολιτικού είναι η δύναμη και η ικανότητά του (κατά δήλωσή σας) να νικήσει έναν άλλο άντρα πολιτικό (τον κύριο Μητσοτάκη); Ζηλέψατε την πανομοιότυπη δήλωση του δεύτερου,  πριν από τις εσωκομματικές εκλογές του Συντηρητικού Κόμματος, όταν είχε δηλώσει ότι : μπορεί να νικήσει τον κύριο Τσίπρα; Είναι αγώνας  δρόμου οι εσωκομματικές διαδικασίες εκλογής νέου προέδρου (;), μήπως είναι αγώνας μποξ; (όπως έλεγε, για την πολιτική, ο αείμνηστος Ούλοφ Πάλμε). Άν συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν χρειάζεστε ούτε τη νομιμοποίηση των κομματικών διαδικασιών, ούτε την εμπλοκή ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, σε προσχηματικές διαδικασίες ' απλά καλέστε τον "μισητό" αντίπαλο σε μονομαχία (όχι τηλεοπτική, κανονική, με όπλα τα χέρια) και ο λαός θα διαλέξει τον αξιότερο. Θεατές, σε κάθε περίπτωση, θα έχετε! Ο λαός, αφού δεν έχει άρτο, (γιατί είναι ακριβός, όπως και τόσα άλλα προϊόντα πρώτης ανάγκης), με χαρά θα στραφεί προς  τα θεάματα!

Ας πούμε και λίγα λόγια για την προσφώνηση: "Σύντροφε" και "Συντρόφισσα" που τόσο  συνηθίζουν μεταξύ τους οι "αριστερόχειρες" της πολιτικής. Αν και δεν με έχουν αποκαλέσει ποτέ έτσι, άκουγα την προσφώνηση πάντα με συμπάθεια, μέχρι τη στιγμή που ένας δεξιός συμφοιτητής μου με είχε προσκαλέσει μια μέρα στο σπίτι του για φαγητό το 2003. Πήγα γιατί δεν φοβάμαι τους ομοφυλόφιλους  ' απλά μου είναι από αδιάφοροι, έως ενοχλητικοί γιατί είναι συναισθηματικά ασταθείς και επομένως, δεν μπορώ να βασιστώ ούτε στο λόγο  τους, ούτε στις "ηθικές αρχές" που άλλωστε  δεν έχουν. Εκεί, λοιπόν, μου γνώρισε τον "σύντροφό του". Βέβαια δεν επρόκειτο και πολιτικό συναγωνιστή, αλλά για ερωτικό ανταγωνιστή ' έτσι είναι αυτές οι σχέσεις! Σαν να μην έφτανε αυτό το παράδειγμα, τα τελευταία 20 χρόνια διαπιστώνω πως η ομοφυλοφιλία πέρα από προσωπική ερωτική επιλογή είναι και της μόδας. Δύο πολύ καλοί μου φίλοι από το κολέγιο φαίνεται να άλλαξαν ερωτικές προτιμήσεις, ή τέλος πάντων, διεύρυναν τις  ερωτικές τους επιλογές : ο Π. έγινε παθητικός και ο Ε. ενεργητικός. Αιτία και στις δύο περιπτώσεις θεωρώ πως είναι η αδυναμία του πρώτου να ξεπεράσει έναν αυταρχικό και αγράμματο πατέρα και του δεύτερου να μιμηθεί έναν απολυταρχικό πατέρα και να κυριαρχήσει επάνω στους άντρες του προσωπικού του (έχει επιχείρηση) αφού δεν κατάφερε να μετατρέψει μια γυναίκα με προσωπικότητα (τη γυναίκα του) σε ένα άβουλο πλάσμα που απλά θα εκτελεί εντολές, επειδή τις δίνει ένας "Άντρας".

Και αν οι πρώην φιλικές μου σχέσεις δεν ενδιαφέρουν κανέναν, τώρα μας προέκυψε, στο υψηλότερο πολιτειακό επίπεδο αυτή τη φορά, ένας υποψήφιος αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν δυνάμει πρωθυπουργός, που όχι μόνο θεωρεί τις σεξουαλικές του επιλογές απόλυτα "φυσιολογικές" αλλά, σχεδόν μας "χλευάζει" με τη γενική συμπεριφορά του στις τηλεοπτικές εμφανίσεις, γιατί δεν είμαστε κι εμείς "ίδιοι" με εκείνον! 

Η υπερβολική άνεση (έστω και πλαστή) στην επικοινωνία ' η διαρκής προβολή του "συντρόφου" και η συστηματική παρουσίαση της σχέσης των δύο ομοειδών μονάδων αυτής της δυάδας που τη λένε "ζευγάρι" θα γίνουν σύντομα αποδεκτές από τη μικροαστική,  ψευτο-πουριτανική ελληνική κοινωνία. Αυτό αναμένεται γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού της η λαϊκή βάση της κοινωνίας μας έχει την ίδια πάντα ωφελιμιστική ηθική: "Δεν με νοιάζει τι κάνει καθένας στο κρεβάτι του, αρκεί να έχω ειρήνη, εργασία και οικονομική άνεση". Έτσι κι αλλιώς, οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί (όχι όλοι), είναι διεφθαρμένοι. Τουλάχιστον", σκέφτονται, -επιτρέψτε μου τη λαϊκή έκφραση- "να βγάλουμε κι εμείς καν' να φράγκο απ' αυτή την ιστορία...".

Κυρία και Κύριε,

τόσο δύσκολο σας είναι να ξεπεράσετε τους ατομικούς σας εγωισμούς και να δείξετε λίγο ενδιαφέρον για τα προβλήματα επιβίωσης αυτού του ταλαίπωρου λαού; Θεωρείτε πως  απαιτείται να τον τιμωρούμε τόσο σκληρά, με την καθημερινή ακρίβεια προϊόντων και αγαθών, επειδή δεν γνωρίζει να διακρίνει πολιτικούς χαρακτήρες και παρερμηνεύει διαρκώς πλαστές "αγαθές προθέσεις" ως δηλωτικές μιας θολής ιδεολογίας;

Καταλαβαίνω πως οι σπουδές σας σε μεγάλα πανεπιστήμια του δυτικού κόσμου, και όχι της ανατολικής Ευρώπης, σας διαμόρφωσε μια νοοτροπία κυριαρχική και μονοσήμαντη ' αλλά όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Λευτέρης Ξανθόπουλος, καλώντας σας να προσγειωθείτε στην ελληνική πραγματικότητα:  

"Καλή Πατρίδα, Σύντροφε [και Συντρόφισσα]!"

Γιώργος Χατζηαποστόλου

Η εκτεταμένη ανηθικότητα της πολιτικής εξουσίας και η περιστασιακή ηθική της αντιπολίτευσης

 

Έλαβα από έναν φίλο ένα μήνυμα στο Facebook που συνοδευόταν από αυτό το βίντεο, όπου αναρωτιέται, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, ως πολίτες, στην εξυγίανση αυτής της κατάστασης. Από την τραγωδία του σιδηροδρομικού δυστυχήματος  στα Τέμπη έως τα πρόσφατα πλημμυρικά φαινόμενα στη Θεσσαλία, οι κύριοι πολιτικοί πρωταγωνιστές είναι πάλι οι ίδιοι.

Προσωπική διαπίστωση:  Δεν υπάρχουν εντελώς σάπια από τη μία πλευρά, και απόλυτα καθαρά πολιτικά κόμματα, από την άλλη. Θεωρώ πως η διαδικασία σήψης, όταν έχει προχωρήσει πέρα από ένα -άγνωστο σ' εμένα- ποσοστό, δεν είναι αντιστρέψιμη.

Η προσωπική μας συνείδηση και η κοινωνική μας ευαισθησία, είναι πάντα πίσω και πάνω από τα νομικά ερείσματα.   Αυτό που έπρεπε να κάνουν κοινωνικοί φορείς και πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης το έκανε ένας ιδιώτης (αυτή η κοπέλα). Η επιφύλαξή μου είναι πως η κίνησή της αυτή, δηλαδή, να καταγγείλει και να μηνύσει φαίνεται πως δεν ήταν καθαρά δική της πρωτοβουλία, αλλά εδράζεται σε μια κομματική επιδίωξη. Η γνωστή αμυντική στάση της κυβέρνησης απέναντι σε όποιον εναντιώνεται σ' αυτή με έργα και λόγια είναι: "Ποιά είναι αυτή που μιλάει; Τα λέει αυτά επειδή ανήκει στο τάδε κόμμα!" Άρα, αν κάποιος δεν ανήκει σε κανένα κόμμα -όπως εγώ- και ενεργεί με αυτό τον τρόπο, η κυβέρνηση δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει!

Ανήκω σε αυτή την κατηγορία των μοναχικών προβάτων -όχι των λύκων- γιατί δεν είμαι επιθετικό "ζώο" ή "κυνηγός" άλλων "άγριων ζώων" όπως τα "κομματικά", και δεν με ενοχλεί καθόλου να είμαι μαύρο ' πάντως, δεν είμαι "τράγος" και επομένως δεν κινδυνεύω κάποια στιγμή να γίνω αποδιοπομπαίος.

Κατά τη γνώμη μου, με την καθημερινή μας πρακτική ζωής αντιτασσόμαστε στην όποια κυβερνητική αναλγησία, εγκληματική αδιαφορία και ανικανότητα διαχείρισης κρίσεων. Βλέποντας την κοπέλα του βίντεο, η  γλώσσα του σώματος, όπως και η εκφραστικότητα του προσώπου, μου δίνει πληροφορίες που είναι πάντα -έως τώρα- αληθινές. Το κορίτσι έχει δίκιο, αλλά η καταγγελία της δεν είναι αυθόρμητη και προσωπική, αλλά καθοδηγούμενη και ετερόφωτη. Μακάρι, να είχαμε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο αυτογνωσίας, ως λαός ώστε να αγανακτούμε και να επαναστατούμε ' να επαληθεύουμε τη ρήση ανθρώπων όπως ο Καζαντζάκης που διαμηνύει: έχω προσωπική ευθύνη για την σωτηρία του κόσμου ' αν δεν σωθεί ο κόσμος, εγώ έφταιγα που δεν τον έσωσα". 

Γιώργος Χατζηαποστόλου

Τι θα γίνουμε αν μεγαλώσουμε;

 - Μιλάς για την Ελλάδα, σήμερα; Υπονοείς πως είμαστε ακόμα παιδιά;

- Ναι, αλλά χωρίς να έχουμε διατηρήσει την παιδική αθωότητα, αλλά, μόνο τον παιδικό αυταρχισμό.

 - Άν θεωρείς πως συμβαίνει αυτό, σε ποιό,  ποσοστό το υπολογίζεις;

- Ένα μεγάλο ποσοστό  ' από την εμπειρία μου, θα έλεγα, κάτω από το 40% του πληθυσμού περίπου.  Δεν μπορώ να πω πόσο, γιατί δεν έχω κάνει σχετική έρευνα ' πως άλλωστε θα μπορούσα (το δείγμα μου θα έπρεπε να αριθμεί σε εκατομμύρια ατόμων). Αν θεωρήσουμε τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές μια ανεπίσημη πανελλαδική δημοσκόπηση, κάπου τόσο πιστεύω πως είναι το ποσοστό.

- Σε ποιά ηλικία ωρίμανσης θεωρείς ότι βρίσκονται οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα στην ελληνική κοινωνία;

- Στην προεφηβεία ' ξεκινώντας από τον πρωθυπουργό και καταλήγοντας στον τελευταίο κάτοικο ενός απομονωμένου χωριού.

- Γιατί ειδικά στην προεφηβεία;

- Γιατί είναι περίοδος  σωματικών αλλαγών, συναισθηματικής αστάθειας, διανοητικών  αναζητήσεων,  σύγχυσης ιδεολογικού προσανατολισμού.

- Πάντως, δεν έχεις τη γενική αίσθηση πως οι περισσότεροι είμαστε γενικά, καλά παιδιά ' πως το εξηγείς;

- Έχουμε -λόγω της σχετικής χρονο-καθυστέρησης- σχετικά με όσα συμβαίνουν στον κόσμο και στην Ευρώπη ικανοποιητικά υπολείμματα ανθρωπιάς, φιλότιμου και αξιοπρέπειας σε σχέση με τις "προηγμένες" κοινωνίες της Δύσης.

- Ποιοί  είναι , κατά τη γνώμη σου, οι αποφασιστικοί παράγοντες διαμόρφωσης ενός Καλού (ισορροπημένου πνευματικά και συναισθηματικά) παιδιού;

- Οι γνωστοί: οικογένεια, σχολείο, παρέες, φορείς πολιτικοποίησης ( χώρος εργασίας, πολιτικό κόμμα, οικονομική θέση).

- Τι προτείνεις για να βελτιωθεί η κατάσταση και να ωριμάσουν οι ανώριμοι συμπατριώτες μας;

- Να κοιτάξουν ψύχραιμα και προσεκτικά στον καθρέφτη τους και να προσπαθήσουν πολύ ώστε να μη δουν εκεί ούτε τον Μεγαλέξανδρο αλλά ούτε και τον Καραγκιόζη (κατά Νίκο Δήμου) αλλά τον αληθινό τους εαυτό, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος είναι ένας συνηθισμένος αξιοπρεπής μικροαστός. 

"Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι" τραγουδούσε ο Διονύσης  Σαββόπουλος στον δίσκο: "Το περιβόλι του τρελού" στην π.Κ. (προ Kουρέματος) εποχή. Ο Σωτήρης Μουστάκας έλεγε με άλλα λόγια παρόμοια πράγματα στην ταινία: "Ένας Νομοταγής Πολίτης" του Ερρίκου Θαλασσινού. Πάσχουμε, οι Έλληνες -ως ξενομανής (λόγω της μόδας), μικροαστική (ως μεταμφυλιακό και μεταδικτατορικό κατάλοιπο), νομοταγής  (λόγω του φόβου της τιμωρίας) και εθελόδουλη (λόγω αποθέωσης του ατομισμού) κοινωνία-  από έλλειψη σωστά προσανατολισμένων ανθρώπων στις πραγματικές αξίες της ζωής. Ως τέτοιες θεωρώ τις: ελευθερία, δημοκρατία, αυτοδιάθεση, ισονομία, δημιουργική εργασία, εθελούσια αξιοποίηση ελεύθερου χρόνου. Ευτυχώς, βρήκαμε έναν ακόμη έντιμο άνθρωπο από τους αρκετούς (αλλά αφανείς)  υπάρχοντες: τον Αλκίνοο Ιωαννίδη.  

Επισυνάπτω τρία βίντεο αφιερωμένα στον Σωτήρη Μουστάκα, αξιοπρεπή άνθρωπο, άδολο πατριώτη και εξαιρετικό ηθοποιό -όχι μόνο κωμικό- (συμπατριώτη του Ιωαννίδη) και το τέταρτο στον Διονύση Σαββόπουλο ' συνοδοιπόρο  όλων των προοδευτικών ανθρώπων, (μέχρι ενός σημείου, τουλάχιστον).

 

1. Η κορυφαία σκηνή του Σωτήρη Μουστάκα από την ταινία "Ένας νομοταγής πολίτης"   https://www.youtube.com/watch?v=UJZidN4WsyY 

2. Ένας νομοταγής πολίτης (1974) Τι σημαίνει συμβιβασμός; https://www.youtube.com/watch?v=cxswSBKHiS8
3. Ο Μουστάκας μιλάει για την ταινία "Νομοταγής Πολίτης" https://www.youtube.com/watch?v=5oGo9CA3Etw 
4. Διονύσης Σαββόπουλος -Σαν Ρεμπέτικο Παλιό https://www.youtube.com/watchv=tM7cEvzMZBs

Γιώργος Χατζηαποστόλου

Πολιτικές ρίζες, "φυτά" και λιπάσματα, γενικώς!

Από την ταινία του Παντελή Βούλγαρη:  Χάπυ Ντέι

Μουσική: Δ. Σαββόπουλος / Τίτλος τραγουδιού: Σχόλιο

Εποχή: π. Κ. (προ Κουρέματος)

Με αφορμή το παρακάτω σημείωμα της κ. Αλεξάνδρας Κορωναίου του Facebook, στις 13/9/2023, σημειώνω σκέψεις και σχολιάζω δύο από τα πρώτα βήματα της πολιτικής καριέρας του κ. Στέφανου Κασσελάκη.  (Επίσκεψη στη Μακρόνησο και Δήλωση κατά Δικαστών και Δημοσιογράφων)  

Happy Day (ταινία του Παντελή Βούλγαρη, 1976)

Οι "τόποι μνήμης" έχουν μια ιδιαίτερη σχέση τόσο με την Ιστορία όσο και με την ίδια τη μνήμη ενός έθνους, μιας κοινότητας, μιας προσωπικής και συλλογικής ταυτότητας. Ξεχνώ την οικογενειακή μου ιστορία που σημαδεύτηκε από τη "θητεία" δικών μου ανθρώπων στη Μακρόνησο. Με βασανίζει απλώς το ερώτημα: Με ποια ιδιότητα ο κ. Κασσελάκης έκανε μάθημα στη νέα γενιά; Ως ιστορικός ή ως παιδαγωγός; Η επιλογή της χρονικής στιγμής δηλώνει την εργαλειοποίηση ενός συλλογικού τόπου μνήμης προς ίδιον όφελος. Και ο τρόπος (η φιλμική χρήση του χώρου ως "ντεκόρ" προσωπικού πολιτικού μάρκετινγκ) δεν είναι ιστορικός. Ούτε καν κινηματογραφικός ή δημοσιογραφικός. Είναι ένα προϊόν τουριστικής έμπνευσης. Η εικόνα έχει συχνά μεγαλύτερη συμβολική δύναμη από τον οιονδήποτε λόγο. Η αποδόμηση της συλλογικής μνήμης και ταυτότητας είναι εδώ. Το lifestyle στην πολιτική είναι κυρίαρχο. Τι εξυπηρετεί; Θα φανεί, νομίζω, στη συνέχεια. Πάντως άλλο Μακρόνησος και άλλο dreamtrip. 

Σχόλιο, με αφετηρία το παραπάνω σημείωμα:

Η τρέχουσα κατηγορία που προσάπτουν στον κύριο Κασσελάκη είναι πως είναι "φυτευτός" στον ΣΥΡΙΖΑ από τους Αμερικανούς. Η εξωτερική πολιτική των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής διαπίστωσε -τα τελευταία 50 χρόνια- με την εγκαθίδρυση  στρατιωτικών δικτατοριών, φιλικών προς αυτές, σε χώρες της Λατινικής Αμερικής κυρίως αλλά και της Ευρώπης- πως απέτυχε οικτρά να εξυπηρετήσει σε μακροχρόνιο σχεδιασμό τα συμφέροντά τους. Έτσι οι Ε.Π.Α. προτιμούν -στις τρεις τελευταίες δεκαετίες- τον κοινοβουλευτικό δρόμο: προτείνοντας μάλιστα οι ίδιοι υποψηφίους πρωθυπουργούς ή προέδρους για να μην κουράζονται να ψάχνουν οι λαοί. Ο κύριος Κασσελάκης δείχνει να είναι περίπτωση Σοάρες της Ισπανίας, με μια ¨δόση" Μακρόν που έκανε καριέρα διαλύοντας το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.  Πάντως αυτοί που τον επέλεξαν έχουν πολύ καλό γούστο σε ότι αφορά την εικόνα ενός νέου πολιτικού! Από τα πρώτα δείγματα δημόσιας παρουσίας φαίνεται πως θα συγκινήσει τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν καταφέρει να κινητοποιήσει και τη νεολαία του ΠΑΣΟΚ  -γιατί εκεί τοποθετείται, κυρίως- θεωρώ πως θα μειωθεί το ποσοστό της δημοκρατικής αποχής στις εκλογές! Όπως και να το κάνουμε, είναι μια αξιολογική αναβάθμιση, τα α- πολιτικά κοριτσάκια αντί να ουρλιάζουν "Σάκηη!" να φωνάζουν: "Στέφανε!" με μια ηδυπαθή, μπάσα, λόγω της ερωτικής διέγερσης, φωνή!

Τώρα, γιατί πήγε στη Μακρόνησο; Για χάρη της σημειολογίας: ο πρώην πρόεδρος του κόμματος είχε πάει στην Καισαριανή. Σε ότι με αφορά έχω μια αρχή: συμφωνώ προκαταβολικά να συμμετάσχω σε παραμύθια και ιστορίες που μας διηγούνται γενικά, δεχόμενος, αρχικά, την πιθανότητα να είναι αληθινά, γιατί, ίσως, κατά βάθος, θέλω να δικαιωθούν οι δημιουργοί. Γιατί σκέφτομαι: κρίμα είναι! Τόσο κόπο έκαναν αυτοί που τα σχεδίασαν! Έτσι, λοιπόν, κάθε "φυτό" που φυτεύεται από παραφυάδα αποσπασμένη από το μητρικό σώμα ή αν προτιμάτε από το πατρικό (Αλέξης Τσίπρας), για να φυτρώσει πρέπει να βγάλει ρίζες. Αν όμως, δεν είναι αυτοφυές, αλλά φυτό "θερμοκηπίου" δεν έχει ρίζες '  ρίζες υπάρχουν στην παράδοση των παρατάξεων -στην περίπτωσή μας- στις εξορίες, στα νησιά (Ικαρία, Λήμνος, Αϊ- Στράτης, Μακρόνησος, Γυάρος) ή στην ενδοχώρα (π.χ. Ζάτουνα, Ωρωπός - Μ. Θεοδωράκης).

Στη συνέχεια, γιατί δήλωσε πως υπάρχουν κυκλώματα στον δικαστικό και τον δημοκρατικό χώρο που πρέπει να ξηλωθούν; - Μα είναι φανερό ' δεν πρόκειται για μια αυθόρμητη δήλωση που κάνει ένας νέος, επαναστατημένος άνθρωπος "εν θερμώ" δηλαδή, επειδή βράζει το αίμα του. Είναι πασιφανές πως "αριστερός" που δεν "τα έχει βάλει" με το "Σύστημα" γενικά, δεν νοείται! Ο άνθρωπος "χτίζει" στην ταχύρρυθμη πορεία του  προς την ηγεσία ενός κεντροαριστερού κόμματος (του ΣΥΡΙΖΑ), ένα υποτυπωδώς σοβαρό "αριστερό" portfolio. Αλλά ας αφήσουμε τον "ουρανό" και ας κοιτάξουμε πάλι προς τη "γη".

Θα μου πείτε: γίνεται "μεταμόσχευση πολιτικών ριζών;" Θα σας πω: εδώ γίνεται κλωνοποίηση πολιτικών αρχηγών, σε μια μεταμόσχευση ρουτίνας θα κολλήσουμε;

Το ερώτημα, πάντως, παραμένει αναπάντητο: αποκτά κανείς "ιδεολογικά ή πρακτικά ερείσματα" με εκδρομές, ομιλίες, αναφορές, παρουσιάσεις και δηλώσεις;

- Θεωρητικά μιλώντας ' ασφαλώς! Πρακτικά μιλώντας, θα απαντούσαμε "Ναι", αν κάποιος ζει σε μια επικοινωνιακή δικτατορία-δημοκρατία όπως η δική μας! Σήμερα, η Ιστορία δεν γράφεται, τελικά, ακολουθώντας τους τρόπους και τα μέσα μιας δημιουργικής Πολιτικής, αλλά τους κανόνες της δημιουργικής Γραφής! Πώς να γράψετε ένα διήγημα, ένα μυθιστόρημα, μια ποιητική συλλογή, ένα θεατρικό έργο, ένα σενάριο για την τηλεόραση, για το ραδιόφωνο, για ένα ιστολόγιο στο Διαδίκτυο (καλή ώρα). Στην καλύτερη περίπτωση για να υποστηρίξετε το αφήγημά σας χρειάζεται φαντασία και στη χειρότερη, θράσος. Οι Έλληνες πολιτικοί, αλλά και οι οπαδοί τους (σε μικρότερο, ομολογώ βαθμό),  τα διαθέτουν και τα δύο, οπότε σε κάθε περίπτωση φυσικής καταστροφής, σεισμός, πυρκαγιά, πλημμύρα, κάποια δικαιολογία θα βρουν για να δικαιολογήσουν την επιχειρησιακή τους ανικανότητα.

Με συγκρατημένη απαισιοδοξία, εύχομαι χρόνια πολλά, καλή επιτυχία, πάντα τέτοια και τα τοιαύτα!

Θα πρότεινα αλλαγές, αλλά ούτε στην περίπτωση "πολιτικού σεισμού", εκτεταμένης πυρκαγιάς ή κοσμοπλημμύρας, δεν προβλέπεται ανασχηματισμός και οι εκλογές αργούν -όχι, όμως οι δημοτικές εκλογές!

Γι αυτό, εύχομαι καλή επιτυχία!

Γιώργος Χατζηαποστόλου 

Το μπάσκετ, όπως και η καθημερινή ζωή, είναι ζήτημα ύψους (σωματικού και ηθικού)

 

- Το άθλημα είναι ένα παιχνίδι για ψηλούς;

Όχι απαραίτητα! Υπάρχουν κοντοί που κάνουν "πράγματα και θαύματα" στο γήπεδο. Τρανταχτό παράδειγμα ο Νίκος Γκάλης που για την κοινωνία θεωρείται μάλλον ψηλός (1,83μ.) ,αλλά για το μπάσκετ, σχετικά κοντός.

- Το μπάσκετ ταιριάζει στον Έλληνα;

Ναι, αν κρίνουμε από τις επιτυχίες τόσο σε συλλογικό όσο και επίπεδο εθνικών ομάδων.

- Ποιά στοιχεία του παιχνιδιού ταιριάζουν με τα χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας του Έλληνα (και της Ελληνίδας;)

Ταχύτητα, ευστροφία, ενθουσιασμός, απογοήτευση, ανασύνταξη, πίστη, ηρωισμός.

- Γιατί οι κορυφαίες ελληνικές ομάδες είναι τόσο καλές στην άμυνα;
Γιατί, το πρώτο που μας ενδιαφέρει είναι να μη χάσουμε. 

- Πως εξηγείται ιστορικά αυτό;

Κατάλοιπο της τουρκοκρατίας και των χαμένων πατρίδων; Ανάμνηση του ανεπανάληπτου ένδοξου ιστορικού μας παρελθόντος; Μνήμη των επιθετικών πολέμων που -συχνά τους χάναμε- με μεγάλη εξαίρεση την περίπτωση της Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τους επεκτατικούς πολέμους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας;

- Γιατί δεν υποχρεώνονται όλοι οι αθλητές να συμμετέχουν στην προσπάθεια της Εθνικής Ομάδας με αποτέλεσμα να μην παρουσιαζόμαστε τόσο δυνατοί όσο θα μπορούσαμε;

Επειδή κουράζονται υπερβολικά στη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου στο επίπονο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα συλλόγων ' είναι λογικό και ανθρώπινο και γιατί αποδοκιμάζουν την αυταρχική συμπεριφορά προπονητών άκρως συντηρητικής νοοτροπίας όπως ο Ιτούδης!

- Τι έχει μεγαλύτερη σημασία για έναν αθλητή: η καριέρα ή η εθνική φήμη;  

- Αν δεν μπορούν να συνδυαστούν και τα δύο, η καριέρα!

- Ποιά ήταν, κατά τη γνώμη σου η καλύτερη -ποιοτικά- εθνική ομάδα όλων των εποχών;

Η Εθνική με προπονητή τον Κώστα Μίσσα γιατί τους συγκέντρωσε όλους και γι αυτό -αν θυμάσαι- κέρδιζε με 40άρες τα φιλικά προετοιμασίας.  

- Γιατί δεν τα κατάφερε εκείνη η εθνική;

Καθαρά και ξάστερα: γιατί σφαγιάστηκε από τη διαιτησία! Στους επίσημους αγώνες που ακολούθησαν, θυμάστε τα απανωτά ανύπαρκτα φάουλ που σφυρίζονταν στον Γιάννη Αντετοκούμπο;  Όταν οι αντίπαλοι δεν μπορούν να σταματήσουν έναν παίχτη, επιστρατεύονται οι διαιτητές!

- Δηλαδή, οι αγώνες δεν κερδίζονται μόνο μέσα στους αγωνιστικούς χώρους;
Ασφαλώς και όχι!

- Από ποιόν επηρεάζονται;  

Από τον Διεθνή παράγοντα!

- Γιατί έχει τόση σημασία για τον διεθνή παράγοντα να μην αποκτάει μια μικρή χώρα τρόπαια σε έναν αθλητικό χώρο;

Γιατί, με την αθλητική καταξίωση αυξάνει η εθνική υπερηφάνεια και έτσι, γίνεται δυσκολότερη η πολιτική διαχείριση μιάς χώρας από μια Υπερδύναμη.

Άφησέ με κι εμένα να κάνω μερικές διαπιστώσεις:

- Θα παρατηρήσατε ότι οι Αμερικανοί δεν άφησαν εφέτος τον Γιάννη Αντετοκούμπο να συμμετάσχει στην προσπάθεια της Ελληνικής Εθνικής Ομάδας στο Παγκόσμιο;

- Ναι, αλλά ήταν τραυματίας.

- Τραυματίας ήταν και πέρυσι στο Πανευρωπαϊκό, αλλά είχε προαποφασιστεί να το πάρει η Ισπανία που την κερδίσαμε στο φιλικό με 16 πόντους διαφορά, ενώ τρίτη ήταν η Πολωνία, που επίσης την κερδίσαμε. 

- Ναι, αλλά άλλο τα φιλικά και άλλο οι επίσημοι αγώνες!

- Και ναι και όχι! Απλά τους τρομάξαμε και μας περίμεναν "στη γωνία". Κι εμένα που μου αρέσει το μπάσκετ αλλά είμαι κοντός για το άθλημα (μόνο 1,72, με παπούτσια!) τι θα κάνω;

- Θα συνεχίσεις να παίζεις με τους φίλους σου και να είσαι ήσυχος ' όποιο τρόπαιο και να κατακτήσεις πιθανότατα- δεν θα επηρεάσει την εθνική υπερηφάνεια, οπότε -προληπτικά- αποκλείεται κάποιος να σε αδικήσει!

- Δηλαδή, σαν να μου λες πως η ζωή δημιουργήθηκε για τους κοινούς θνητούς, όπως εγώ;

- Δεν το ήξερες; μια παλιότερη μελέτη υποστήριζε πως, για παράδειγμα, τα μέσα μαζικής μεταφοράς σχεδιάστηκαν για ανθρώπους μέσου αναστήματος (δηλ. 1,75μ.).

- Σα να λέμε ο κόσμος κατασκευάστηκε για εμένα; Έχεις τόσο καλά νέα και μου το κρύβεις;

********

- Εντάξει, αρκετά μίλησες ' άσε κι εμένα να σε ρωτήσω μερικά πράγματα: και πριν απ' όλα, θέλεις να μου πεις, ποιά ήταν η αφορμή που σε οδήγησε στις σκέψεις που εκφράζεις σε αυτό τον διάλογο; 

- Ο Ιάπωνας play maker του video και η ταύτισή μου με αυτόν, λόγω ύψους!

- Μα, αληθινά, έχει τόσο μεγάλη σημασία το ύψος  - ας αφήσουμε το μπάσκετ- ας πούμε στην κοινωνία γενικότερα; 

- Ειλικρινά, όχι! Αλλά βοηθάει! Στην πραγματικότητα, σημασία έχει η επίδραση που έχει η συνειδητοποίηση του χαμηλού σωματικού ύψους στον ίδιο τον άνθρωπο.

- Πως το εννοείς;

Θα σου πω ένα παράδειγμα που δεν έχει να κάνει με το μπάσκετ αλλά με το σωματικό ύψος, γενικά: Είχα έναν φίλο που δεν ξεπερνάει το 1,40μ. μορφωμένος και ιδιοκτήτης μιας γνωστής επιχείρησης, καλό παιδί γενικά, αλλά φαντασμένος. Μια μέρα που βρισκόμουνα στο μαγαζί, μπαίνει ένας υπάλληλός του, ερχόμενος από εξωτερική εργασία και λέει απευθυνόμενος στον φίλο μου: Πήγα στον τάδε και μου είπε: από πού έρχεσαι; Του λέω από τον τάδε (δηλ. από εσένα) - Άαα, λέει ο πελάτης, από εκείνο τον κοντό! Οπότε ο φίλος μου, κάνει μια στροφή 120 μοιρών προς το μέρος μου και μου λέει το αμίμητο: Είμαι εγώ κοντός;

- Δεν το έχει συνειδητοποιήσει ή μάλλον δεν θέλει να το παραδεχτεί!

Το δεύτερο! Αν τον ακούσεις πόσες εξυπνάδες λέει, πόση επίδειξη ανδρισμού, πόσες βωμολοχίες και όλα αυτά με το πιο ήρεμο και υπόγειο ύφος!

- Πόσο καιρό τον γνωρίζεις;

26 χρόνια!

- Έχει πάρει τουλάχιστον καθόλου ύψος μετά απ' όλα αυτά;

Ούτε πόντο!

- Τότε, πως εξηγείς ότι συνεχίζει να κάνει το ίδιο λάθος ' είναι αφελής;

Το αντίθετο ' όπως του είχα πει πριν από λίγες μέρες: Η πονηριά σου είναι μεγαλύτερη από το μπόι σου!

- Γιατί λες πως είναι πονηρός;

(Θα κάνω μια παρένθεση):  Προσπαθώντας να ενισχύσω το χαμηλότατο εισόδημά μου, έχω κάνει διάφορες δουλειές "του ποδαριού". Μια από αυτές είναι και η διανομή διαφημιστικών εντύπων. Με παίρνει λοιπόν τηλέφωνο ο φίλος μου, τέλος Ιουνίου και μου λέει: έχω αυτά τα έντυπα ' θα τα μοιράσεις; Ναι, του λέω αμέσως, έρχομαι στο μαγαζί! Πηγαίνω με τη γνωστή καλή προδιάθεση που με διακρίνει, γιατί ήταν πάντα συνεπής στις συναλλαγές μας ' φορτώνουμε τα έντυπα στο μηχανάκι και τα φέρνουμε στο σπίτι μου. Αρχίζω από το επόμενο πρωί τη διανομή, 2-3 ώρες περπάτημα την ημέρα, φορτωμένος τα έντυπα (με το γνωστό βαρύ χαρτί γλασέ) και μερικές μέρες 2 ώρες και το απόγευμα. Κάλυψα την περιοχή από το Πάντειο έως τον Σκλαβενίτη (τέρμα Αχαρνών) και από την Πανεπιστημιούπολη (Ζωγράφου) μέχρι το Γκάζι. Μέσα στις  πρώτες 20 μέρες του Ιουλίου είχα τελειώσει. Σύνολο 30 ώρες περπάτημα. Αν υπολογίσουμε ότι ο μαραθώνιος  περπατώντας χρειάζεται 9 ώρες για να διανυθεί,  περπάτησα, σε 22-23 μέρες, σχεδόν τρεις μαραθώνιους! Καταγράφω σε έναν συνοπτικό κατάλογο δρόμους, ημερομηνίες, διάρκεια διανομών ' του δίνω τον κατάλογο. Με κοιτάζει με ένα υπόκωφο ειρωνικό χαμόγελο και μου λέει να συναντηθούμε το "βραδάκι", να τα πούμε! Ούτε κουβέντα για πληρωμή και δεν μιλάμε για κανένα μεγάλο ποσό αλλά για 105 ευρώ.

-  Γιατί δεν πήγες; Είδες τίποτα περίεργο στη συμπεριφορά του, διαφορετικό από τα τόσα χρόνια που τον γνώριζες;

Ναι, το ύφος του ήταν σαν να απευθυνόταν στην γκόμενά του και να της έδινε ραντεβού, να συναντηθούνε "το βραδάκι" ή μπορεί και στον γκόμενό του (τίποτα δεν αποκλείεται!)

- Και, τελικά, τι έκανες;

Του έγραψα ένα μήνυμα στο FaceBook όπου λέω πως του χαρίζω τα χρήματα που μου χρωστάει! Ας πούμε πως έτσι συμβάλλω, από την πλευρά μου, στη μείωση των συνολικών χρεών του προς τρίτους.

-  Τι απάντησε;

Σε εμένα τίποτα, αλλά έμαθα πως είπε ότι θα μου τα δώσει ' πότε; άγνωστο! Δεν θα μου τα δώσει.' δεν του έχω καμία εμπιστοσύνη! Περιμένει να τον παρακαλέσω. Αυτό δεν θα γίνει! Άλλο φιλία και άλλο οικονομική σχέση. Η φιλία δεν έχει ελαστικότητα, όταν την παρατραβήξεις σπάει! 

- Γιατί πιστεύεις πως συνέβη αυτή η αλλαγή στη συνεπή και αξιοπρεπή συμπεριφορά του απέναντί σου;

Οι δουλειές δεν πάνε καλά ' χρωστάει ' αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό ' είναι η στάση του συνολικά απέναντι στους άλλους: επειδή δεν μπορεί να "ψηλώσει" ο ίδιος, πασχίζει να "κοντύνει" τους άλλους, ώστε να έχει την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι κοντός.

- Και τώρα τι γίνεται;

Διαπιστώνω, στωικά, πως η συμπεριφορά μας είναι, εν πολλοίς, ζήτημα ύψους (σωματικού και ηθικού). Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι ' υπάρχουν και φίλοι που δεν αλλάζουν στάση με κάθε "αλλαγή του καιρού!" Έχει ο Θεός για όλους!

Γιώργος Χατζηαποστόλου