Περνώντας απέναντι!

Οι ταινίες, αυτού του μικρού και αδόκιμου αφιερώματος στην πλευρά του Άλλου, του αντίθετου, του αντίπερα, του επιθυμητού, του υπερβατικού, του "Απέναντι", προτιμήθηκαν για κάποιους λόγους. Η πρώτη δημιουργήθηκε από ώριμους επαγγελματίες του κινηματογράφου και δηλώνει μια δεδομένη, όσο και ασύμβατη, κατάσταση σχέσεων ' η δεύτερη δομήθηκε από νεαρούς και νεαρές επαγγελματίες του χορού με άρωμα αθώου ερασιτεχνισμού και δηλώνει μια στάση, ενώ η τρίτη, έγινε πραγματικότητα από σχεδόν απόλυτα ερασιτέχνες συντελεστές (φίλους του κινηματογράφου) και θέτει ένα ερώτημα, διερευνώντας την πρόθεση του κοινού να ενεργοποιηθεί αντιμετωπίζοντας την κοινωνική κρίση.

Πρώτα, επιλέχθηκε η γνωστή μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου, (Οι απέναντι) με τις εξαιρετικές ερμηνείες από την Μπέττυ Λιβανού και τον Άρη Ρέτσο και τη σπουδαία μουσική του Σταύρου Λογαρίδη. Το έργο δομήθηκε πάνω σε μια σαφή και ευρηματική, σκηνοθετική οργάνωση και προβάλλεται για να μας θυμίσει πόσο μοιάζει η κοινωνική ατμόσφαιρα του Τότε (1981) με το Τώρα (2014 και 2015) σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, όπου όλα αλλάζουν γρήγορα στην επιφάνεια αλλά και όλα παραμένουν τα ίδια κατά βάθος. Η δράση των προσώπων που κινούνται μεταξύ προσκηνίου και περιθωρίου της κοινωνίας, μας επιτρέπουν να "καταλάβουμε" -χωρίς αναγκαστικά να συμφωνήσουμε με τις πρακτικές τους- γιατί και πως ενεργούν με συγκεκριμένους, όσο και ασυνήθιστους, πολλές φορές, τρόπους.

Στη συνέχεια, παρουσιάζεται αυτή η αξιόλογη ταινία μικρού μήκους (2014) με τίτλο: Θα καθόμαστε απέναντι, όπου πρωταγωνιστούν νέοι άνθρωποι και αξιοποιεί με ιδιαίτερα επιδέξιο τρόπο την κατεξοχήν γλώσσα του σώματος, δηλαδή, τη γλώσσα του χορού. Η ταινία αποτέλεσε την επίσημη συμμετοχή των χορευτών στο AVDP 2014 όπου χορεύουν οι: Αναστάσης Καραχανίδης, Δάφνη Κολυβά, Άρης Παπαδόπουλος, Στάθης Παπαναγιώτου,ακούγονται οι φωνές των: Αναστάση Καραχανίδη, Δημήτρη Κουτσούμπα, Ιφιγένειας Μακρή, Δημήτρη Τσάλτα. Η σύλληψη, το κείμενο, και η χορογραφία ανήκουν στον Δημήτρη Κουτσούμπα, η σκηνοθεσία, το μοντάζ και ο σχεδιασμός του ήχου είναι της Αρασέλης Λαιμού. Η διεύθυνση φωτογραφίας είναι της Σοφίας Αδαμοπούλου και του Γιώργου Χαντζή, gaffer ο Χρήστος Καρτέρης, ενδυματολογία και σκηνογραφία της Έλλης Βόγλη, έπιπλα του Re4niture Labshop της Μαρίας Σαρρή, ακούγονται αποσπάσματα από το "Θα έρθει μια μέρα" του Μανόλη Αναγνωστάκη και τα μουσικά κομμάτια "Time passes" της Ερασμίας Τσίπρα , "We were one once" του Coti K., "Sur place 3 Saint-Martin-d'Heres" του Pali Mersault. Οι συντελεστές της ταινίας ευχαριστούν τους Μαρία Σαρρή, Χρήστο Μουρούκη, Αργύρη Θέο, Μαρία Νικολακοπούλου, Γεωργία Δεσύλλα, Κορνήλιο Σελαμσή. © Δημήτρης Κουτσούμπας, Αρασέλη Λαιμού 2014. 

Η ταινία πετυχαίνει με έναν συμπυκνωμένο τρόπο που θυμίζει αλληγορικό ποίημα, να θίξει σύγχρονα προσωπικά και κοινωνικά ζητήματα αιχμής όπως είναι οι δυσκολίες των σχέσεων ανάμεσα σε ετερόφυλα ζευγάρια, η ιδιαιτερότητα των σχέσεων ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια, η μοναξιά, η απομόνωση, η έλλειψη επικοινωνίας και κατανόησης ανάμεσα στα άτομα και η τάση για φυγή από την απρόσωπη πραγματικότητα.  

Η περίπτωση της τρίτης ταινίας, αφορά μια παρέα κινηματογραφόφιλων, χωρίς ειδικές γνώσεις σχετικά με την παραγωγή ταινιών, που συναποφάσισαν να δημιουργήσουν μια ταινία μικρού μήκους και να συμμετάσχουν στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας! Η ταινία έχει τίτλο: "Θα περάσετε απέναντι;" διαρκεί 28΄ λεπτά, προβάλλεται στη διεύθυνση: https://vimeo.com/153074983 και παρουσιάζεται με αξιοπρεπή τρόπο, ώστε να μην απωθεί τον θεατή.  

Από τη στιγμή ολοκλήρωσης της ταινίας, όπως διαβάζουμε στο ενημερωτικό σημείωμα που τη συνοδεύει, κάποιοι από τους συντελεστές φαίνεται να θεώρησαν πως εκπλήρωσαν το χρέος τους απέναντι σε αυτή τη μορφή τέχνης ενώ μερικοί εθίστηκαν στην κινηματογραφική διαδικασία και συνεχίζουν ...

Οι συντελεστές της ταινίας:

Σενάριο: Πέννυ Κίσσα, Αντζελίνα Παλαιολόγου
Σκηνοθεσία: Νώντας Γαρδέλης
Φωτογραφία: Νώντας Γαρδέλης, Γιάννα Φροσυνού
Μοντάζ: Νώντας Γαρδέλης
Μουσική: James Gardner
Παραγωγή: Πέννυ Κίσσα, cineφιλοι 2015

Ρόλοι:
Λάμπρος: Νώντας Γαρδέλης
Λουΐζα: Αντζελίνα Παλαιολόγου
Ορέστης: Βασίλης Τόμπρος
Στέλλα: Γιάννα Φροσυνού
Μιχάλης: Θανάσης Τόμπρος
Αγγελιοφόρος: Γιάννος Ελευθεριάδης

Περαστικός: Κωστής Λεμήσιος

Τα κύρια πρόσωπα της ταινίας κατοικούν στην ίδια πολυκατοικία. Ο Λάμπρος -ένας απολυμένος σχολικός φύλακας- που τυπικά βρίσκεται σε "διαθεσιμότητα", κατοικεί στο υπόγειο της πολυκατοικίας και φροντίζει την άρρωστη μητέρα του. Ο Λάμπρος καθώς βρίσκεται σε απόγνωση, έχει αρχίσει να δοκιμάζει τρόπους για να αυτοκτονήσει.

Μια τραπεζική υπάλληλος -η Λουΐζα- έχει οικονομική ευχέρεια αλλά ζει μια ζωή με ημερομηνία λήξεως σε μερικούς μήνες, καθώς πάσχει από καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο. Ξοδεύει όλον το χρόνο της αγοράζοντας κόκκινες γόβες (σύμβολο του αίματος και της ζωής) και  φορτώνοντας τις πιστωτικές κάρτες που απλόχερα το σύστημα της προσέφερε, αδιαφορώντας αν την ίδια στιγμή δεν της παρείχε ευτυχία παρά μόνο την ευκολία της επιβίωσης. Ο μικρός Ορέστης -γιος του γιατρού-  επιτελεί υποσυνείδητα την αποστολή του φύλακα-αγγέλου για τον Λάμπρο, παρέχοντάς του την πρόφαση να ζήσει, δίνοντάς του να επισκευάσει τα χαλασμένα του παιγνίδια. 

Μια μέρα ο Λάμπρος επιστρέφοντας στο σπίτι, βρίσκει στον δρόμο του την Λουΐζα, να κλαίει καθισμένη σε ένα παγκάκι επειδή είχε σπάσει το τακούνι της γόβας της και την πείθει να προχωρήσει προς το σπίτι αλλά και να συνεχίσει τη ζωή της ....
Θα βρείτε την ταινία διεισδυτική στην ψυχο-σύσταση των προσώπων καθώς η άγνοια της κινηματογραφικής γλώσσας και τεχνικής έχει προσθέσει ουσία στο νόημα και το περιεχόμενό της. Είναι μια ταινία που απευθύνεται στο κοινό και όχι στους ειδικούς και γι αυτό διατηρεί ανέπαφη την ανθρωπιά, την κοινωνική ευαισθησία και τη διάχυτη διάθεση της προσωπικής αλληλεγγύης και της ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής. Τα πρόσωπα της ταινίας έχουν φιλότιμο και η συμπεριφορά τους θυμίζει μακρινές αλλά όχι χαμένες εποχές της ελληνικής κοινωνικής ιστορίας. 

Γιώργος Χατζηαποστόλου

Πηγή: http://issuu.com/sortfilmfestivalindrama/docs/pdf_internet.compressed/170

Τι...είναι; Θα σας γελάσω*...

Συνέβαινε, καμιά φορά, ο καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης ή η καθηγήτρια της Θεατρολογίας να μην έχουν σχηματίσει πλήρη εικόνα της απόδοσης ενός φοιτητή πριν από το τελευταίο διαγώνισμα του εξαμήνου κι έτσι μας ζητούσε να γράψουμε ένα συμπληρωματικό τεστ. Όλοι θέλαμε να πάρουμε καλό βαθμό ' τι να κάνουμε ' συμμετείχαμε! Η οδηγία έλεγε: Γράψτε μια σύντομη ιστορία -όχι μικρότερη από 69 λέξεις- όπου θα αναπτύσσετε τη γνώμη σας σχετικά με τα είδη καπνιστού ' ασχοληθείτε ειδικότερα με την πίπα.
Διευκρίνηση: ξέρετε, εκείνο το ξύλινο αντικείμενο που χρησιμοποιούν οι καπνιστές (και όχι μόνο).
Όχι πως ενδιαφέρει, αλλά, να έτσι ... ανοίγεται μια παρένθεση (
Σύντομο προσωπικό ιστορικό: 
Οι σχέσεις της ζωής μου μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού -με εξαίρεση τον αντίχειρα- καθώς άγγιξα, χάιδεψα, αλλά δεν χρησιμοποίησα με κανένα τρόπο τη γυναίκα που βρισκόταν δίπλα μου. Οι λίγες σχέσεις της ζωής μου ήταν μακροχρόνιες (η μακροβιότερη έφτασε τα 7 χρόνια, ενώ η μικρότερη τα 2 χρόνια). Η πρώτη -και πλατωνική μου σχέση- ήταν με ένα κορίτσι που κάπνιζε, χωρίς αυτό να την εμποδίζει να φυλάει υπέροχα.

... όχι πως ολοκλήρωσα ότι είχα να πω, μα, έτσι ... κλείνεται η παρένθεση)

Αλλά ας επικεντρωθούμε στο τεστ των συνειρμών:

"Αυτό δεν είναι μια πίπα"

Ασφαλώς! 

Αυτό είναι η εικόνα μιας πίπας ' είναι ένα ξυλόφωνο, μια σφυρίχτρα, ένα πτυελοδοχείο με λοξό χερούλι, ένα ξύλινο κουτάλι για χαβιάρι, ένας ξύλινος δοσομετρητής για μαγειρική σόδα, ένα ξύλινο μπρίκι του καφέ, ένα κομμάτι στραβόξυλο που είτε δεν αναγνωρίζουμε, είτε έχουμε ξεχάσει τη χρήση του.

Μπορεί ακόμα να είναι η συνάντηση μιας παρόδου με την κεντρική λεωφόρο, ένας πλάγιος τρόπος να αποφύγουμε να κάνουμε έρωτα, μια παράπλευρη σύνδεση του σώματος με το μυαλό που γίνεται με σκοπό να παρακάμψει την καρδιά, ώστε να μην πληγωθούμε αν ο έρωτας αποδειχθεί αναπάντητος, μια προσπάθεια να κυριαρχήσει το αδύναμο αρσενικό πάνω στο ισχυρό θηλυκό, τσαλακώνοντάς το, αφού δε μπορεί να το νικήσει!

Αλλά πάλι, μάλλον είναι, απλά, ένα φορητό, κινητό σταχτοδοχείο! 

Παρότι πιθανώς θα σας απογοητεύσω, ομολογώ πως δεν πιστεύω τον υπότιτλο του έργου ' πιθανότατα, αυτό είναι μια πίπα! 

Όμως, τελικά, ότι κι αν είναι αυτό το αντικείμενο πρέπει να μπει στη θέση του, όχι για τίποτε άλλο, παρά για να καταδειχθεί η χρηστική του αξία!

Για κάποιο λόγο κατασκευάστηκε, ανεξάρτητα αν ενίοτε μπορεί να έχει αλλάξει χρήση!

Πάντως, η πίπα σίγουρα δεν είναι ερωτικό βοήθημα, ερωτικό φετίχ ή συσκευή παροχής δεύτερων βοηθειών (όταν οι πρώτες δεν έχουν αποτέλεσμα) σε ερωτικούς "μετανάστες".

Ναι, μα εσείς κάτι ξέρετε, αλλά δε μας βοηθάτε καθόλου να καταλάβουμε!

Προσωπικά, δεν καπνίζω (Θεός φυλάξει!) και δεν μπορώ να εμποδίσω καμία γυναίκα που θέλει να κόψει το κάπνισμα να το κάνει! Ο καπνός που περιβάλλει όσους καπνίζουν -σε κλειστό χώρο- δεν είναι τίποτε άλλο από βίαιη επέκταση του ατομικού τους χώρου και καταπάτηση του προσωπικού χώρου όσων από τους άλλους δεν καπνίζουν. Είναι καιρός να τελειώνουν οι καπνιστές με τις ανασφάλειες και τη χαμηλή τους αυτοεκτίμηση ' δε θα τους αναγνωρίσουν -ως κοινωνικά όντα- με το ζόρι!

Πάνω -ή μάλλον, κάτω- απ' όλα, η Δημοκρατία και η κοινοκτημοσύνη, βεβαίως-βεβαίως!

Μόλις "αυτώσω τα αυτά" που έλεγε ο Κωνσταντάρας, τα ξαναλέμε!

Τώρα, να το υπογράψω, αυτό; 

Άσε, καλύτερα...

Αλλά, πάλι, ορφανό να μείνει το "κειμενάκι" όπως θα έλεγε και η Γεωργία;

Σημείωση:

Μια φίλη παρατήρησε ότι το κορίτσι της φωτογραφίας (τίτλος: Αυτό δεν είναι ένα γυμνό κορίτσι) είναι μια ζωντανή εκδοχή του αντικειμένου της πίπας. Πράγματι: σκοπός μου ήταν να δείξω πως τα πόδια και οι γοφοί του κοριτσιού αντιστοιχούν στον λαιμό και το κυρίως σώμα της πίπας. Το υπόλοιπο σώμα -από τη μέση και πάνω- όπου περιλαμβάνεται και το μυαλό, προφανώς είναι περιττό στην ανάλυσή μας, καθώς από κανένα "αντικείμενο" δεν μπορούμε να περιμένουμε να έχει και ψυχή. Πάντως, ελπίζω να συμφωνήσετε, πως το κορίτσι μπορεί να παραμένει ακάλυπτο, αλλά δεν είναι γυμνό, καθώς η στάση καλύπτει τα ιδιαίτερα σημεία του σώματός του. 

Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Με ενδιέφερε να εκφραστώ ελεύθερα και να με καταλάβουν. Από τις πρώτες αντιδράσεις των αναγνωστών συμπεραίνω πως συνέβησαν και τα δύο. Ας το διαβάσουμε αν θέλετε, αλλά δεν περιμένω τη, σε βάθος, κατανόηση των συναδέλφων. Πιθανότατα θα αντιληφθούν πως παραθέτω μια σειρά από εξυπνάδες για να εντυπωσιάσω και τίποτε άλλο. Ορισμένες φίλες, παραμένουν προσκολλημένες στις τυποποιημένες γνώσεις που έλαβαν από το πανεπιστήμιο -ιδιαίτερα αν αυτό ήταν το Καποδιστριακό- και θα έχετε προσέξει ότι "μεταφράζουν" ότι λέμε, στην "επιστημονική διάλεκτό τους", έστω κι αν περιγράφουμε ουσιαστικά το ίδιο πράγμα! Αλλά και ένας-δυό από τους κυρίους συναδέλφους ακολουθούν τον ίδιο μονόδρομο όταν επιμένουν σε μια αβάσιμη θέση μέχρι να αποδομηθεί εντελώς η επιχειρηματολογία τους από τη διδάσκουσα ' νομίζω πως δικαιούνται μια πολυθρόνα όπου θα αποθέσουν τη μεγαλοσύνη τους ' δεν είναι πρέπον να κάθονται σε κοινή καρέκλα. Δύσκολη δουλειά, η ενεργητική μάθηση! 
Όσο έγραφα, είχα διαρκώς στο μυαλό μου τον γνωστό φωτισμένο παραμυθά Ευγένιο Τριβιζά και την παραίνεσή του: Ας φανταστούμε! https://www.youtube.com/watch?v=tx67UwCrqkU Θα χαιρόμουν αν κατόρθωνα να κερδίσω την κατανόηση και την αποδοχή σας, αλλά δεν εξαρτώ με κανένα τρόπο τη δημιουργική σκέψη και τη φαντασία μου από τη σύμφωνη γνώμη σας! Ο Τριβιζάς ανέφερε το παράδειγμα παιδιών της νηπιακής ηλικίας που βρήκαν για τον συνδετήρα των φύλλων χαρτιού 145 χρήσεις διαφορετικές από τη συγκεκριμένη για την οποία κατασκευάστηκε, ενώ οι ενήλικοι εντόπισαν μόνο 20! 
Έτσι, λοιπόν, αν δοκίμαζα να σκεφθώ ξανά σαν παιδί, θα έλεγα πως η πίπα είναι: 
1. ένα μικρό δοχείο όπου θα αραιώνω τις νερομπογιές μου,
2. η προσωπική μου σφραγίδα, όταν την πιέζω πάνω στην πλαστελίνη,
3. η ωτοασπίδα μου, όταν αποφεύγω ν' ακούσω ένα δυνατό θόρυβο ή κάτι δυσάρεστο,
4. ένα βαρκάκι με ουρά και πλήρωμα λίγα μυρμηγκάκια που θα άφηνα να πλεύσει στο νερό της πισίνας,
5. ένα σφυράκι για να "καρφώνω",
6. ένα μουσικό όργανο σαν τη φλογέρα, αν έκανα λίγες τρύπες στο μπράτσο του και στη συνέχεια φυσούσα,
6. ένα μενταγιόν, αν του έκανα μια τρύπα στην άκρη του μπράτσου και περνούσα από εκεί μια αλυσίδα για να το κρεμάσω στο λαιμό μου,
7. ένα μελανοδοχείο για το μελάνι της πένας μου,
8. μια θήκη για τις μύτες του μηχανικού μολυβιού μου,
9. ένα μικρό δοχείο για λίγες καραμέλες του βήχα.
Με προσπάθεια κατάφερα να φανταστώ 9 χρήσεις ως παιδί και 11 ως ενήλικος=20! Τα νέα είναι άσχημα ' είχε δίκιο ο Ευγένιος Τριβιζάς: μάλλον, μεγάλωσα! 
Όμως, δε θα μελαγχολήσουμε ' αρκεί να θυμηθούμε δυο ατάκες από το σύντομο διάλογο μεταξύ Ντίνου Ηλιόπουλου και Σταύρου Ξενίδη στην κωμωδία Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος: 
- Βάζεις κι αυτή τη βρωμοπίπα διαρκώς στο στόμα σου!
- Και που ήθελε να βάλω την πίπα ο κύριος Γενικός;

Αυτά, φίλες και φίλοι! 
Καλημέρα και...περαστικά!

Ευχαριστώ,

μετά τιμής,

Γιώργος Χατζηαποστόλου

* λαϊκή ιδιωματική έκφραση, που χρησιμοποιείται όταν δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα κάτι και σημαίνει: δεν γνωρίζω, δεν έχω ιδέα και αν εκφράσω γνώμη πιθανώς θα σας εξαπατήσω, θα σας παραπλανήσω ή θα σας ξεγελάσω.

Αδέξιος χορευτής

Περί έρωτος ο λόγος, «φίλτατοι!»,

όπως θα έλεγε και ο Δημήτρης Χορν.

Πάλι για τον έρωτα θα μιλήσουμε φίλοι και φίλες. Ο Έρωτας είναι ένα από τα τρία θεμελιώδη στοιχεία της δημιουργίας του κόσμου (Ησίοδος: «Θεογονία») -τα άλλα δύο (Χάος και Γαία) δεν θα τα εξετάσουμε- αλλά και η βαρύτερη αρρώστια  του πνεύματος, κατά τον Πλάτωνα. Ο έρωτας για τους σύγχρονους ανθρώπους είναι το πλέον αγαπημένο παιχνίδι και συνοδεύεται από γιορτές, γλέντια, τραγούδια, χαρά, αλλά και πόνο, δάκρυα κι ιδρώτα. Αρχίζει ταυτόχρονα με ή αμέσως μετά τα παιδικά παιχνίδια, όταν το άτομο δεν έχει ακόμη  ωριμάσει, και επομένως ο έρωτας χαρακτηρίζεται από αυτοσχεδιασμό, αυθορμητισμό, ένταση, πάθος και άγνοια κινδύνου, στοιχεία σύμφυτα με την ιδιαίτερα ασταθή και ταραχώδη περίοδο της εφηβείας.

Όσο περνούν τα χρόνια τόσο ενισχύεται η πεποίθησή μου πως η εφηβεία δεν είναι μια πάγια ηλικιακή περίοδος από τα 12 έως τα 15 χρόνια της ζωής μας περίπου, αλλά μια περίοδος με αρχή, χωρίς μέση και τέλος που  ολοκληρώνεται μόνο όταν βιωθεί από το άτομο η εφηβεία με τη δύναμη και την ορμή που της αρμόζουν ^.  διαφορετικά επανέρχεται αργότερα ως επιπολαιότητα της συμπεριφοράς ή ως συναισθηματική αστάθεια σε ηλικίες μεγαλύτερες που μπορεί να αγγίζουν ακόμα και την τρίτη ηλικία!  

Οι άτυχοι λοιπόν ή οι ανέτοιμοι του έρωτα που δεν ευτύχησαν να αισθανθούν το τσίμπημα στην καρδιά, να ακούσουν τα βιολιά ή να ζήσουν για κάποιες στιγμές την απώλεια της αίσθησης της βαρύτητας κατά την ώρα του φιλιού, κάτι έπρεπε να κάνουν. Αγόρασαν, λοιπόν, στα 50 τους ανοιχτό σπορ αυτοκίνητο, τοποθέτησαν μια γυναίκα με ωραία εμφάνιση και περιορισμένες διανοητικές δυνατότητες -όχι απαραίτητα ξανθιά- στο κάθισμα του συνοδηγού και τριγυρίζουν στα κέντρα διασκέδασης των ελληνικών νησιών νύχτες και ξημερώματα καλοκαιριού, γκαζώνοντας το όχημα ως τα όριά του, με τα μαλλιά της κοπέλας να ανεμίζουν και τα δικά τους να έχουν χαθεί κάπου πίσω στις δεκαετίες μεταξύ 25 και 45, τότε που πάσχιζαν να ανελιχθούν οικονομικά και κοινωνικά.

Μα είναι η εφηβεία μόνο μια περίοδος συναισθηματικής απελευθέρωσης και εφαρμοσμένης ελευθερίας και αποδέσμευσης των ενστίκτων της κυριαρχίας και του πολλαπλασιασμού όπου βασιλεύει ο θεός της ο Έρωτας;

Ο έρωτας (ως αγάπη) είναι τέχνη κατά τον Έριχ Φρόμ και ως τέχνη ακολουθεί, σε γενικές γραμμές, μερικές αρχές. Πρώτη πηγή πληροφοριών εντοπισμού και καταγραφής αυτών των αρχών είναι η φύση γύρω μας δηλαδή το φυσικό περιβάλλον. Είναι ανεξήγητο εν πολλοίς φαινόμενο πως τα περισσότερα στοιχεία της σπουδής μας στον έρωτα δεν τα παίρνουμε από τα κοντινότερα σ’ εμάς ζώα δηλαδή τα υπόλοιπα ανώτερα θηλαστικά αλλά από τα πουλιά. Δεν είναι τυχαίο γεγονός πως οι αρχαίοι μας πρόγονοι παρέστησαν τον έρωτα φτερωτό και όχι βαδίζοντα και τη θεά της ομορφιάς -Αφροδίτη- αναδυόμενη από τη θάλασσα. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως ο έρωτας μεταδίδεται μέσω του αέρα και βιώνεται μέσω των υγρών όπως το σάλιο (φιλί) και τα γεννητικά υγρά (ερωτική πράξη) , χωρίς, όμως, να υπακούει σε νόμους της επιστήμης. Όσοι δοκίμασαν να ερμηνεύσουν τον έρωτα με επιστημονικούς όρους ή παρέμειναν ανέραστοι σε ολόκληρη τη ζωή τους ώστε να αποκτήσουν την απαραίτητη απόσταση για να εξηγήσουν το φαινόμενο ή παραφρόνησαν από τη σεξουαλική στέρηση (οι καημένοι!). 

Εμείς, που θέλω να πιστεύω πως είμαστε φυσιολογικοί και φυσιολογικές, έχουμε ερωτευτεί, έχουμε παραζαλιστεί, έχουμε πονέσει και μάλλον έχουμε περάσει με επιτυχία (με βαθμό λίγο πάνω από τη βάση) την περίοδο της εφηβείας. Επειδή, όμως ο έρωτας είναι πάντα ένα μάθημα που διδασκόταν από πολύ κοντά και εξ’ επαφής, αφορούσε ανέκαθεν τη Δια Βίου Μάθηση -πολύ πριν να εφευρεθεί ο όρος- μας προκαλεί να μαθαίνουμε διαρκώς νέα πράγματα ώστε να βελτιώσουμε την τεχνική μας στην προσέγγιση του άλλου φύλου, παραμένοντας, πάντως, ανέφικτο να τοποθετηθεί «τιμόνι στον έρωτα».

Παμπάλαιος κανόνας των «εισαγωγικών» βημάτων της ερωτικής προσέγγισης είναι ο λεγόμενος «ερωτικός χορός» όπου τα πουλιά είναι σε θέση να παραδώσουν ερωτικά μαθήματα υψηλότατου επιπέδου. Στους 8 απίθανους τρόπους που μεταχειρίζονται τα πουλιά για να πουν «σ’ αγαπώ» και συγκέντρωσε η Ευαγγελία Αναστασάκη (4 Οκτωβρίου 2012) θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και άλλον ένα, όπως θα δούμε παρακάτω.

Αλλά ας σημειώσουμε πρώτα τη στάση των δύο φύλων στα πουλιά, αλλά και σχεδόν σε όλα τα ζώα, σε πολύ μικρότερο βαθμό. Επειδή τα ζώα φαίνεται να αντιλαμβάνονται -με κάποιο υποσυνείδητο μηχανισμό- πως ο έρωτας, ως σεξουαλική πράξη -και όχι μόνο- είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση που ικανοποιεί μια έντονη σωματική ανάγκη, έχουν υιοθετήσει σαφείς ατομικούς ρόλους: το αρσενικό «παριστάνει» και το θηλυκό «αξιολογεί» και ανάλογα καθορίζει τη στάση του (ενδίδει ή δεν ενδίδει) στο ερωτικό κάλεσμα. 
Έτσι, λοιπόν τα αρσενικά πουλιά απευθύνονται στα μάτια, στα αυτιά αλλά και στη λογική των θηλυκών πουλιών και:  

1.     Αναπτύσσουν μια έγχρωμη γενειάδα! Τύφλα να ’χουν τα πετραχήλια στις χρυσοποίκιλτες ενδυμασίες των θρησκευτικών αρχόντων!

2.    Δίνουν την… καρδιά τους! Φουσκώνουν τον λαιμό τους σαν κόκκινο αερόσακο. Δεν ξέρω αν τη δίνουν, τελικά, αλλά πάντως την προσφέρουν.

3.      Γίνονται ένα τεράστιο… χαμόγελο! Το χιούμορ πάντα ξεκλείδωνε πόρτες!

4.      Χορεύουν αλά Μάικλ Τζάκσον! Ότι και να κάνουμε δε μπορούμε να συναγωνιστούμε τον χορό των πουλιών!

5.  Εκτελούν ένα συγχρονισμένο χορευτικό! «Κι ας είν’ ο έρωτας παιχνίδι ατομικό κι όχι ομαδικό αγώνισμα του στίβου της αγάπης», όπως θα ’λεγε κι ο ποιητής! 

6. Επιδεικνύουν τα… μπλε τους πόδια! Πολλά θηλυκά δίνουν μεγάλη σημασία στα «υποδήματα» των αρσενικών ^. παλιά ιστορία!

7.  Μιμούνται όλους τους ήχους που ξέρουν! Τα θηλυκά ερωτεύονται με τα αυτιά και τα αρσενικά με τα μάτια, αλλά μερικά αρσενικά γνωρίζουν την μυστική προτίμηση των θηλυκών!

8. Χτίζουν ένα ωραίο… σπίτι! Αυτή τη συνήθεια μάλλον τη δανείστηκαν από τους ανθρώπους. Και...

9.    προσποιούνται ότι βρήκαν τροφή την οποία είναι διατεθειμένα να παραχωρήσουν «υπό όρους» (τα αρσενικά περιστέρια και τα κοτόπουλα). Τι γελοιότητες κάνει ένα πλάσμα για να ζευγαρώσει! 

Πόσες φορές δεν έχω παραπατήσει στη διάρκεια του ερωτικού χορού με σκοπό να καταστρέψω την "ατμόσφαιρα" και να δώσω το δικαίωμα σε γυναίκες που μου αρέσουν πάρα πολύ, να με απωθήσουν. Όταν μια γυναίκα γνωρίζω ή συναισθάνομαι πως δεν είναι ελεύθερη, δηλαδή βρίσκεται σε σχέση ή δεν τα έχει βρει με τον εαυτό της, πιστεύω πως δεν έχω δικαίωμα να προχωρήσω.  Έχω κάνει, κατά καιρούς, χονδροειδέστατα σχόλια για να είμαι βέβαιος πως δεν θα με εγκρίνουν. Για παράδειγμα, δηλώνω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ την ηλικία μου και τη δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, δηλαδή την αλήθεια.  Επειδή, μάλιστα, η υψηλή συναισθηματική ευφυΐα των γυναικών δεν ξεγελιέται εύκολα και όλα αυτά που δηλώνω μπορεί να με κάνουν, στο τέλος, συμπαθή, τα διανθίζω με χοντράδες απίστευτης αδεξιότητας σε διαλόγους όπως:

-Πώς λέγεστε;

-Πηνελόπη!

- Οδυσσέας υπάρχει;

- ....

Ή άλλη στιχομυθία με καθηγήτρια μετά το τέλος μαθήματος σε σχολική αίθουσα, ως συνέχεια διαλόγου που αφορούσε τη δημιουργία παιδιών:

- Έχεις κανονίσει τίποτε γι απόψε;

- Να τα πούμε εδώ;

- Εδώ, δεν προλαβαίνουμε!

Και μια τρίτη περίπτωση μονολόγου (λακωνικής ωμότητας) αυτή τη φορά -χωρίς απάντηση- προς άλλη κυρία:

-    Θέλεις παρέα;

-    ..........

Τι να κάνω; Ομολογώ πως δεν έχω τη δύναμη να αρνηθώ την προσφορά ορισμένων γυναικών. Ήταν ανάγκη να επινοήσω ένα τέχνασμα! Λυπάμαι αν σας στενοχώρησα, αλλά δεν ανησυχώ για εσάς. Είναι πολύ πιθανό να έχετε, στο άμεσο μέλλον, ερωτικές προσφορές καλύτερες από τη δική μου. Αυτά τα γράφω σήμερα. Αύριο μπορεί να έχω ενδώσει σε κάποιο πειρασμό! Ποτέ δε μπορώ να είμαι βέβαιος πως θα με απορρίψουν οριστικά αυτές οι ελάχιστες γυναίκες που μου αρέσουν έντονα και βασανιστικά!    

Αν θέλετε μπορείτε να κάνετε Like, αν και από εσάς περιμένω κάτι περισσότερο: το γλυκό σας χαμόγελο και την αγάπη σας. Ο έρωτας είναι το μέσο και η αγάπη ο σκοπός. Η συμπάθειά σας είναι για μένα πιο ακριβή από τον έρωτα γιατί διαρκεί περισσότερο και παραμένει σχεδόν αναλλοίωτη! 

Τα σέβη μου!

Γιώργος Χατζηαποστόλου   

Βίντεο:

1. https://www.youtube.com/watch?v=E9tdloS_A-4

2. https://www.youtube.com/watch?v=YjZKlHnierk

3. https://www.youtube.com/watch?v=7dx2CUMtZ-0

4. https://www.youtube.com/watch?v=eI_quJRRGxk

5. https://www.youtube.com/watch?v=KW8GX2n4qbY

6. https://www.youtube.com/watch?v=uM7UzBKtrcg

7. https://www.youtube.com/watch?v=VjE0Kdfos4Y

8. (Το βίντεο έχει αφαιρεθεί από τον δημιουργό)

Πηγή: http://perierga.gr/2012/10/8

Σπαράγματα αισθητικής αφέλειας

Αυτός ο ασυνήθιστος φετινός χειμώνας άρχισε και συνεχίζεται με καλοκαιρία -και μικρά διαλείμματα χιονόβροχου- σύντομες υπενθυμίσεις της εποχής. Ο "Θεός της Ελλάδας" δείχνει να ανέχεται την αστάθεια των πεποιθήσεών μας, την έλλειψη πίστης, τις σπασμωδικές κινήσεις μας για να ξεφύγουμε από τη φτώχεια χωρίς, όμως, να περιορίζουμε τις ανάγκες μας ώστε να περάσουμε στη δημιουργία ενός νέου κοινωνικού προτύπου. Πιστοί συνοδοιπόροι μας σε όλη αυτή την προσπάθεια οι άνθρωποι που έχουν ελαχιστοποιήσει τις ανάγκες τους -ζωντανά παραδείγματα ανεξαρτησίας και ψυχικής επάρκειας- οι καλλιτέχνες του δρόμου. 

Ανάμικτα συναισθήματα με κατακλύζουν κάθε φορά που συναντώ μουσικούς να παίζουν στο δρόμο: χαίρομαι ν΄ακούω τη μελωδία, λυπάμαι επειδή βρίσκονται -άστεγοι- να παλεύουν για να ζήσουν, ντρέπομαι γιατί είμαι προσωπικά υπεύθυνος για την κατάστασή τους (διασκεδάζω σπάνια και επομένως τους έχω στερήσει τη βοήθειά μου για χρόνια), θυμώνω, διότι στη θέση τους θα έπρεπε να βρίσκονται οι μεγαλόστομοι πολιτικοί που είπαν, είπαν, είπαν και τίποτα δεν έκαναν. Μα κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να γίνει γιατί οι πολιτικάντηδες θα πέθαιναν της πείνας, καθώς δεν θα είχαν να προσφέρουν στον κόσμο το παραμικρό, ως ανεπάγγελτοι, οι περισσότεροι. Όποτε μπορώ να ενισχύσω τους καλλιτέχνες, γίνομαι πλουσιότερος κατά πολλές χιλιάδες συναισθήματα. 

Η Ελλάδα της κρίσης γεννάει μια κοινωνία της απόκρισης '  αντανάκλαση της περιόδου 1960-65 όπου η ανθρωπιστική τέχνη κυριαρχούσε πάνω στην οικονομική δυσπραγία. Παρέες ελεύθερων ανθρώπων, οι άστεγοι καλλιτέχνες, παραδίδουν μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς και αισθητικής ευαισθησίας, Οι περαστικοί ανταποκρίνονται σε αυτά τα ηχητικά καλέσματα της πολιτιστικής μνήμης προσφέροντας περισσότερα από τον οβολό τους ' χαρίζοντας την αγάπη και το σεβασμό τους σε αυτούς τους σκληρά δοκιμασμένους καλλιτέχνες. 

Η Μαρία Κοτσίρη μιλάει για τη ζωή της, κομπιάζει, ντρέπεται να περιαυτολογήσει αλλά δεν κρύβεται και δεν μασάει τα λόγια της. Ερμηνεύει παραδοσιακά τραγούδια με τον ίδιο τρόπο που οι ραψωδοί της αρχαιότητας απέδιδαν τα έπη και οι τροβαδούροι του Μεσαίωνα τις ρομαντικές ιστορίες: με απλότητα, ευθύτητα και χάρη. Ζώντας το Σήμερα για χάρη του Χθες. 

Ζωντανεύοντας τη γλώσσα των τόπων της Ελλάδας οι μουσικοί των πολιτισμικών πεζοδρόμων μας συμφιλιώνουν με μια πολιτιστική κληρονομιά που μας ανήκει έστω κι αν την αποποιούμαστε συνήθως, στο όνομα της εναρμόνισης της πνευματικής μας πορείας με τα σύγχρονα ρεύματα. 

Πώς να μη συγκινηθεί κάποιος όταν βλέπει αυτό το πλάσμα με το πολίτικο λαούτο, πολύχρωμο ξωτικό, φευγάτο από παλιό παραμύθι, να διηγείται με τόση ζέση και τέτοια κοριτσίστικη αφέλεια ιστορίες περασμένες που δεν πρέπει να ξεχαστούν γιατί φυλάνε στο σώμα τους συμπυκνωμένη την ομορφιά της ζωής και τη χαρά της έκφρασης. Ο αναστεναγμός της ανακούφισης στο τέλος του βίντεο και η αποστροφή του προσώπου από την κάμερα δείχνει την ένταση της προσπάθειας που προηγήθηκε. Είναι συνηθισμένο πράγμα οι μεγάλες ψυχές να κατοικούν σε μικροκαμωμένα σώματα.

Απίστευτες οι αντοχές του λαού μας, ενός λαού που πάντα πληρώνει τους λογαριασμούς του με την ιστορία, ανασύροντας διαρκώς μεγάλα ποσά δύναμης από της τράπεζα της Παράδοσης. 

Γιώργος Χατζηαποστόλου

Ακίνητα σχέδια

Πολύς καιρός δεν πάει…

απουσιάζουν πλέον οι πρωτότυπες ασκήσεις,

άλυτα προβλήματα μέσα στην άτυπη ζωή

ατέλειωτες περιπλανήσεις σε πάρκα, πεζοδρόμια, γραφεία

ψάχνοντας αδιάκοπα το δαγκωμένο μήλο

μ’ όλες τις τσέπες φουσκωμένες απ’ τα «Ναι»

κι ένα σωρό ρυτίδες στο σαγόνι από τα «Όχι»

μ’ αυτό το «όμως» να βαραίνει διαρκώς πάνω στον ώμο

βούλεσαι και πράττεις άρτια '  

σκέφτεσαι καμιά φορά

μα δε χρειάζεται '  

είναι περιττό.

Τυχαία μετάλλαξη το γαλανό των ομματιών σου

τα καστανά σου μάτια σήκωσες

χαμένη σ’ ένα σύννεφο καπνού

να δεις τον ουρανό,

τσαλαβουτώντας στους αφρούς μιας θάλασσας κρασιού

τίναξες τ’ αχτένιστα μαλλιά σου, 

αναρχικά,

μήπως και ξαναρχίσει να δουλεύει το μυαλό.

Έκραζαν ροκ τα ηχεία

κι εξοστρακίζονταν οι νότες στο στέρνο των αστερισμών

ζυγός, παρθένος και σκορπιός 

κι άλλοι γνώριμοι κι άγνωστοι

γλιστρούσε γρήγορα ο ιδρώτας

και πάγωνε ο καιρός τα γόνατα

καταμεσής καλοκαιριού

στο νότιο ημισφαίριο.

Αναρωτιέσαι κατόπιν εορτής αν γέννημα είσαι μηχανής

ή προϊόν -συσκευασμένο- ανθρώπου

και βλέπεις την απάντηση να κρέμεται,

σταγόνα αίμα παγωμένο, στην άκρη των χειλιών

Σ’ αγκάλιασαν τα ζώα μετά το «βιασμό»  

να γειάνουν την πληγή σου απ’ τους ανθρώπους.

 

Δε φταίνε οι κυνηγοί αν εκπαιδεύτηκες να γίνεις θύμα

και τα κατάφερες καλά ^.

είναι η κρυφή ικανοποίηση, το τίμημα της λείας

η φανερή διάθεση πως «ήθελες πολύ»

μα «δε μπορούσες -έστω- λίγο».

Κανείς δεν κατοικεί στο σώμα σου

κι όμως κάποιος προσεύχεται για σένα,

να μη σωθείς, να σβήσεις βασανιστικά,

και να πονέσεις κι άλλο!

Πεινασμένοι κι άνοες βαδίζουμε στο δάσος

κι οι στενόμακροι χιτώνες μας

στάζουν από το αίμα των αλλόθρησκων

διαλέγουμε τα χόρτα από τα μανιτάρια του θανάτου,

τις ευχές απ’ τις κατάρες

την ευγένεια από την καλοσύνη.

Απολαμβάνουμε τα δωρεάν γεύματα

κι ελπίζουμε να μη μας αξιώσει ο αντίθεος

να παίρνουμε το θάνατο 

αργές σταγόνες σε πελώριο ποτήρι  

για να βαστάξει η ζωή, τα χρόνια,

ότι κι αν είναι, χωρίς έρωτα!

Έχω δείγματα πως ζω,

προβλέπω τι θα μου συμβεί

και μπορώ ν’ αποφασίσω τι δε θα πράξω!

Αμέσως μόλις πεθάνω

-ως ενεργητικός, πλέον, νεκρός-

θ’ αρχίσω να σκέφτομαι

πως ήρθε ο χρόνος ν’ αλλάξω όσα ήθελα να κάνω

και να γίνω αυτός που πάντα ήμουνα,

δηλαδή, ένας και μοναδικός κανένας.

Αν δεν πρόκειται να πονέσω, 

τότε πιθανώς θ' αγανακτήσω

Αν είναι βέβαιο ότι θα νικήσω, 

τότε μάλλον να επαναστατήσω ^. 

Δεν έχω τίποτα να χάσω  

η ζωή μου είναι χαμένη.

Χρόνια σπουδάζω, τα συνηθισμένα, στο κενό

είναι ώρα για το άλμα στο καινό!

Γιώργος Χατζηαποστόλου

Αθήνα, Δεκέμβριος 2015

Η φωτογραφία απεικονίζει το έργο της Λόλας Νικολάου, με τίτλο: Ιχνοστοιχεία 

Αφορμή για το ποίημα αποτέλεσε το ποίημα της Μαρίας Ροδοπούλου με τίτλο: Η ανάμνηση του άλματος που δεν τόλμησα  ΡΕΠΟΡΤΕΡ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, (ΠΕΜΠTΗ, 12 Ιανουαρίου 2012)    

Πηγή: http://www.topontiki.gr/article/28164/i-anamnisi-toy-almatos-poy-den-tolmisa