Η αντίσταση "θέλει" ρυθμό!

Τούμπου τούμπου ζα

Στίχοι: Γιάννης Μαρκόπουλος
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς & Παύλος Σιδηρόπουλος ( Ντουέτο )

Εδώ δεν έχει σύνορα
δεν έχει καλοσύνη
μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός
και πίσω του οι σκύλοι
Τραπέζι πεντακάθαρο
λεφτά, χαρτιά και τσόχα
κρατάς τη μύτη σου μακριά
να μη σε πάρει η μπόχα

Α καπού κουλουκουπού κουλουκουπού κουλουκουπά...
Τούμπου τούμπου ζα, τούμπου μάγοι
θα μας ψήσουν οι ανθρωποφάγοι
τούμπου τούμπου ζα, τούμπου ζίτσου
στο καζάνι κι η μαμά του Κίτσου
Τούμπου τούμπου και τα μπου
φάγαν τη γριά, ντου ντου
ντούμπου ντούμπου ντούμπου και μπα μπου
πέσαν όλα τα ταμπού

Εγύρισα όλη τη γη
με ένα αεροπλάνο
μοντέλο απ' την κατοχή
που 'χε φωνή σοπράνο
Σ' ένα σταθμό μου είπανε
όλη την ιστορία
στη ζούγκλα πως χαθήκατε
σας ’φάγαν τα θηρία

Α καπού κουλουκουπού κουλουκουπού κουλουκουπά...
Τούμπου τούμπου ζα, τούμπου μάγοι
θα μας ψήσουν οι ανθρωποφάγοι
τούμπου τούμπου ζα, τούμπου ζίτσου
στο καζάνι κι η μαμά του Κίτσου
Τούμπου τούμπου και τα μπου
φάγαν τη γριά, ντου ντου
ντούμπου ντούμπου ντούμπου και μπα μπου
πέσαν όλα τα ταμπού

Εκείνο που δεν μάθατε
κι οι μαύροι εγελάγαν
είναι γιατί ψοφήσανε
τα ζώα που σας φάγαν
Δηλητηριαστήκανε
από τα δυο κορμιά σας
το λέει το ραδιόφωνο
κρίμα στην ανθρωπιά σας

Α καπού κουλουκουπού κουλουκουπού κουλουκουπά...
Τούμπου τούμπου ζα, τούμπου μάγοι
θα μας ψήσουν οι ανθρωποφάγοι
τούμπου τούμπου ζα, τούμπου ζίτσου
στο καζάνι κι η μαμά του Κίτσου
Τούμπου τούμπου και τα μπου
φάγαν τη γριά, ντου ντου
ντούμπου ντούμπου ντούμπου και μπα μπου
πέσαν όλα τα ταμπού

Στο δέντρο αναπαυτήκανε
τα δυο καημένα ζώα
ενθάδε κείται έγραψαν
ο λέων με τον βόα
Γι' αυτό ν' ακούς τις συμβουλές
του γέρου προς του τράγου
που φάγαμε εψές αργά
στη στάνη του Πανάγου

Α καπού κουλουκουπού κουλουκουπού κουλουκουπά...
Τούμπου τούμπου ζα, τούμπου μάγοι
θα μας ψήσουν οι ανθρωποφάγοι
τούμπου τούμπου ζα, τούμπου ζίτσου
στο καζάνι κι η μαμά του Κίτσου
Τούμπου τούμπου και τα μπου
φάγαν τη γριά, ντου ντου
ντούμπου ντούμπου ντούμπου και μπα μπου
πέσαν όλα τα ταμπού

Μη με αφήνεις μοναχή μου
μη με αφήνεις μόνη τη φτωχή
μη με αφήνεις μοναχή μου
μη με αφήνεις, σε παρακαλώ

Α καπού κουλουκουπού κουλουκουπού κουλουκουπά...
Τούμπου τούμπου ζα, τούμπου μάγοι
θα μας ψήσουν οι ανθρωποφάγοι
τούμπου τούμπου ζα, τούμπου ζίτσου
στο καζάνι κι η μαμά του Κίτσου
Τούμπου τούμπου και τα μπου
φάγαν τη γριά, ντου ντου
ντούμπου ντούμπου ντούμπου και μπα μπου
πέσαν όλα τα ταμπού.

Στοχασμοί του Mahatma Gandhi

Ο Mahatma Gandhi o πολιτικός, στοχαστής, επαναστάτης - ο άνθρωπος - που οδήγησε τους Ινδούς στην ανεξαρτησία από την Βρετανική κυριαρχία το 1947, στοχάστηκε πάνω στην ευτυχία, τη συγχώρεση και την ανάπτυξη. Ακολουθούν 10 σοφές συμβουλές του: 1. «Πρέπει εσύ να αποτελείς την αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο» Εάν αλλάξεις τον εαυτό σου, θα αλλάξεις τον κόσμο σου. Εάν αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου, τότε θα αλλάξουν οι ενέργειές σου, αλλά και το πώς αισθάνεσαι. Και με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος γύρω σου θα αλλάξει. Όχι μόνο γιατί πλέον θα βλέπεις το περιβάλλον σου μέσω νέων «φακών» σκέψης και συναισθημάτων, αλλά και γιατί η αλλαγή μέσα σου μπορεί να σου επιτρέψει να αναλάβεις δράση με τρόπους που δεν είχες ποτέ φανταστεί. 2. «Κανείς δεν μπορεί να με πειράξει χωρίς την άδειά μου» Το τι νιώθεις και το πώς αντιδράς σε κάτι, είναι πάντα δική σου επιλογή. Μπορεί να υπάρχει ένας «κανονικός» ή ένας κοινός τρόπος αντίδρασης σε διαφορετικά πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι μπορείς να επιλέξεις τις δικές σου σκέψεις, αντιδράσεις και συναισθήματα σχεδόν στα πάντα. Δεν χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι, να αντιδράς υπερβολικά ή αρνητικά. Τουλάχιστον όχι κάθε φορά και όχι άμεσα. Μερικές φορές, αντιδρούμε αντανακλαστικά και όχι συνειδητά. 3. «Ο αδύναμος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρήσει. Η συγχώρεση είναι το χαρακτηριστικό του ισχυρού» «Το ‘οφθαλμόν αντί οφθαλμού’ μπορεί να οδηγήσει μόνο στο να τυφλωθεί όλος ο κόσμος» Το να καταπολεμάς το κακό με κακό δε πρόκειται να σε βοηθήσει. Μπορείς πάντα να επιλέγεις τον τρόπο αντίδρασής σου στις καταστάσεις. Όταν ενσωματώσεις αυτόν τον τρόπο σκέψης στη ζωή σου, τότε θα μπορείς να αντιδράς με ένας τρόπο που θα είναι πιο χρήσιμος για εσένα και για τους άλλους. Έχεις συνειδητοποιήσει ότι με το να συγχωρείς και να ξεχνάς το παρελθόν, θα προσφέρεις σε εσένα και τους γύρω σου μία μεγάλη υπηρεσία; Το να σπαταλάς το χρόνο σου σε αρνητικές εμπειρίες, από τη στιγμή που έχεις πάρει όλα τα μαθήματα από αυτές, δεν θα σου προσφέρει τίποτα. Το πιο πιθανό θα είναι να προκαλέσεις στο εαυτό σου περισσότερο πόνο και να τον παραλύσεις καθιστώντας τον ανίκανο να αναλάβει δράση όταν θα πρέπει. 4. «Δεν θέλω να προβλέπω το μέλλον. Είμαι αφοσιωμένος στην παρούσα στιγμή. Ο Θεός δεν μου έδωσε τον έλεγχο της επόμενης στιγμής, αλλά αυτής» Ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις την εσωτερική αντίσταση που συχνά σε σταματά από την ανάληψη δράσης, είναι να μείνεις στο παρόν όσο το δυνατόν περισσότερο και να είσαι δεκτικός. Γιατί; Επειδή, όταν ζεις στο παρόν, δεν ανησυχείς για την επόμενη στιγμή που ούτως ή άλλως δεν μπορείς να ελέγξεις. 5. «Ένα κιλό δράσης αξίζει περισσότερο από ένα τόνο διδασκαλίας » Χωρίς δράση δεν συμβαίνει τίποτα. Το να αναλάβει όμως κανείς δράση είναι πολύ δύσκολο και συνήθως υπάρχει μεγάλη εσωτερική αντίσταση. Έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν στη διδασκαλία και επαναπαύονται νομίζοντας ότι έτσι προοδεύουν. Τα βιβλία προσφέρουν γνώση, η δράση όμως την μεταφράζει σε κατανόηση.. 6. «Είναι ανόητο να είσαι πολύ σίγουρος για την σοφία σου. Είναι υγιές να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι και οι ισχυρότεροι μπορεί να αποδυναμωθούν και οι σοφότεροι μπορεί να σφάλλουν» Όταν θεοποιείς ανθρώπους -ακόμη κι αν έχουν καταφέρει εκπληκτικά πράγματα- κινδυνεύεις να αποστασιοποιηθείς από αυτούς. Συχνά αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι εσύ δεν θα μπορούσες ποτέ να πετύχεις παρόμοια κατορθώματα. Είναι σημαντικό να θυμάσαι ότι κι αυτοί είναι ανθρώπινα πλάσματα όπως εσύ, άσχετα με το τι έχουν καταφέρει. 7. «Πρώτα θα σε αγνοήσουν, μετά θα γελάσουν με σένα, μετά θα σε πολεμήσουν, και τότε κέρδισες» Να είσαι ανθεκτικός στα σαμποτάζ που σου στήνει ο ίδιος σου ο εαυτός. Μόνο τότε, η εσωτερική σου αντίσταση θα ασθενήσει και θα σε επισκέπτεται όλο και λιγότερο. Βρες αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις και τότε θα βρεις και το εσωτερικό κίνητρο για να συνεχίσεις. Ένας λόγος που ο Γκάντι είχε τόσο μεγάλη επιτυχία με την μέθοδό της μη βίας, ήταν ότι ο ίδιος και οι οπαδοί του δεν παραιτήθηκαν ποτέ. 8. «Βλέπω μόνο τις αρετές των ανθρώπων. Αφού δεν είμαι αλάθητος, δεν θα αναλύσω τα λάθη των άλλων» Όλοι έχουμε κάτι καλό μέσα μας. Αν στοχεύεις στη βελτίωση τότε είναι χρήσιμο να επικεντρώνεσαι στις καλές πλευρές των ανθρώπων. Όταν εστιάζεις στα θετικά στοιχεία των άλλων, έχεις ακόμα ένα κίνητρο για να τους βοηθήσεις. Με το να βοηθάς τους άλλους δεν κάνει μόνο τη δική τους ζωή καλύτερη. Με τον καιρό παίρνεις πίσω ότι έδωσες, ενώ οι άνθρωποι που βοήθησες τείνουν περισσότερο να βοηθήσουν άλλα άτομα. Έτσι, όλοι μαζί, δημιουργείτε μια θετική αλλαγή που δυναμώνει. 9. «Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέπτεσαι, αυτά που λες και αυτά που κάνεις, βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους» «Πάντα να στοχεύεις στην πλήρη αρμονία της σκέψης, των λόγων και των πράξεων. Πάντα να στοχεύεις στο να εξαγνίζεις τις σκέψεις σου και όλα θα είναι καλά». Μία από τις καλύτερες συμβουλές για τη βελτίωση των κοινωνικών δεξιοτήτων είναι να συμπεριφέρεσαι με συνέπεια και να επικοινωνείς με αυθεντικό τρόπο. Στους ανθρώπους αρέσει αυτό και ο νους γαληνεύει όταν οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες. Όταν είσαι αληθινός δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα γιατί η γλώσσα του σώματός σου και ο τόνος της φωνής σου -τα οποία κάποιοι λένε ότι είναι το 90% της επικοινωνίας- είναι συντονισμένα με τις σκέψεις σου. 10. «Η συνεχής ανάπτυξη είναι ο νόμος της ζωής. Αυτός που προσπαθεί να διατηρήσει τα δόγματά του για να φαίνεται συνεπής στους άλλους, οδηγεί τον εαυτό του σε λάθος δρόμο» Υπάρχουν φορές που είσαι ασυνεπής ή που δίνεις την εντύπωση πως δεν ξέρεις τι κάνεις. Αυτό είναι προτιμότερο από το να προσπαθείς να διατηρείς παλιές απόψεις που ξέρεις ότι είναι λανθασμένες από φόβο μην σε κρίνουν οι άλλοι. Μην το κάνεις. Επέλεξε να αναπτύξεις την σκέψη σου και να εξελιχθείς. Δημοσιεύτηκε από admin στις 29 May, 2010 στη διεύθυνση http://www.moodhackers.com

Fair Trade: Αγοράστε προϊόντα, με συνείδηση και ηθική

άρθρο του Απόστολου Στάικου

Μια γυναίκα στην Ινδία ξεψύχησε πάνω σε ένα παπούτσι που θα πουληθεί στην Ευρώπη 250 ευρώ το ζευγάρι. Ένα αγόρι 12 ετών στο Μπαγκλαντές έχασε το χέρι του, την ώρα που προσπαθούσε να κόψει σε κομμάτια το δέρμα ενός ζώου. Τις εικόνες των στοιβαγμένων ανθρώπων που δουλεύουν μέρα νύχτα, κάτω από άθλιες συνθήκες για να γίνουν πλουσιότεροι οι μεγαλοεπιχειρηματίες της Δύσης, τις έχουμε δει. Τι κάνουμε όμως γι’ αυτό; Πόσο μάς αφορά;
Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζετε για παιδιά και γυναίκες που δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες εργασίας για ατελείωτες ώρες και με ελάχιστα χρήματα. Η συμπόνια και οι όποιες ενοχές καλοδεχούμενες, αλλά δεν αρκούν. Η αγορά προϊόντων Fair Trade μπορεί να μη σώζει αυτούς τους ανθρώπους, αλλά δίνει το μήνυμα σε εκείνους που τους θυσιάζουν για το εύκολο κέρδος ότι όλοι εμείς νοιαζόμαστε.

Τι είναι το Fair Trade

Το Fair Trade είναι ένα κίνημα που προωθεί μια εναλλακτική διαδικασία εμπορίου. Δεν στοχεύει στο μέγιστο κέρδος αλλά στη μείωση της φτώχειας στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το Fair Trade είναι ένας εμπορικός συνεταιρισμός βασισμένος στο διάλογο, τη διαφάνεια και το σεβασμό, που αναζητά μεγαλύτερη δικαιοσύνη στο διεθνές εμπόριο. Μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί και συνεταιρισμοί του αναπτυσσόμενου κόσμου προμηθεύονται προϊόντα από μικρούς παραγωγούς των αναπτυσσόμενων χωρών που σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το περιβάλλον. Τα προϊόντα αυτά διανέμονται σε μη κερδοσκοπικά καταστήματα, τα λεγόμενα "worldshops" σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σήμερα περισσότεροι από 1 εκατομμύριο μικροί παραγωγοί σε περισσότερες από 50 αναπτυσσόμενες χώρες συμμετέχουν στην Παγκόσμια Οργάνωση για το Δίκαιο Εμπόριο.

Η ιστορία του

Οι ρίζες του δίκαιου και αλληλέγγυου εμπορίου μπορούν να αναζητηθούν σε εγχειρήματα που ξεκίνησαν από εκκλησίες στα τέλη του 1940. Στόχος τους ήταν να προσφέρουν ανακούφιση σε πρόσφυγες και σε άλλες κοινότητες ανθρώπων χτυπημένες από τη φτώχεια, πουλώντας τις χειροτεχνίες τους στις Βόρειες αγορές. Το πρώτο επίσημο κατάστημα "δίκαιου και αλληλέγγυου εμπορίου" άνοιξε το 1958 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του '60 και του '70, σε πολλές χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, αναγνωρίστηκε η ανάγκη για οργανώσεις δίκαιου μάρκετινγκ, οι οποίες θα παρείχαν υποστήριξη σε μη προνομιούχους παραγωγούς.

Το ‘‘Δίκαιο Εμπόριο’’ στην Ελλάδα

H Fair Trade Hellas είναι μία Ελληνική Μη Κυβερνητική Οργάνωση που ιδρύθηκε το 2004 και προωθεί τη φιλοσοφία του δίκαιου και αλληλέγγυου εμπορίου, που στοχεύει στην καταπολέμηση της φτώχειας σε παγκόσμιο επίπεδο. Το 2006 άνοιξε στην Αθήνα το πρώτο μη κερδοσκοπικό κατάστημα με προϊόντα από ολόκληρο τον κόσμο που βρίσκεται μαζί με τα γραφεία της οργάνωσης στο κέντρο της Αθήνας, πολύ κοντά στην Ακρόπολη. Εκεί μπορεί να βρει κανείς καφέ από τους ζαπατιστικούς συνεταιρισμούς της Τσιάπας του Μεξικό η κακάο από την κοοπερατίβα El Ceibo της Βολιβίας. Τσάι από το κίνημα των Adivasi της Ινδίας, αλλά και ζάχαρη από συνεταιρισμούς στο Εκουαδόρ.
‘‘Προσπαθούμε να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε να σκεφτεί πώς έφτασε αυτό το προϊόν στα χέρια του, ποια είναι η ιστορία του. Βεβαίως η εποχή είναι πολύ δύσκολη, θα ήταν ψέμα αν λέγαμε πως η κρίση δεν έχει επηρεάσει και εμάς. Άλλωστε το κατάστημά μας στη Θεσσαλονίκη υπήρξε θύμα της κρίσης, αφού έκλεισε πριν από περίπου ένα χρόνο’’, σημειώνει η Ειρήνη Καρέτα, εκπρόσωπος της οργάνωσης και προσθέτει: ‘‘οι άνθρωποι που αγοράζουν τα προϊόντα γνωρίζουν πως την ώρα εκείνη βοηθούν έναν άνθρωπο που βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά, που δεν θα γνωρίσουν ποτέ. Αυτός ο άνθρωπος όμως δουλεύει σκληρά, παράγει καλά προϊόντα και χρειάζεται τη στήριξή μας’’.

Η ζωή του Gerando

Στην Κόστα Ρίκα, ο Gerando Arias Camacho καλλιεργεί καφέ και ζει με τη γυναίκα του και τα 3 τους παιδιά στο Llano Bonito, στο San Jose. Όπως λέει, το δίκαιο και αλληλέγγυο εμπόριο άλλαξε τη ζωή του, των παιδιών του και του χωριού του. ‘‘Το Fair Trade είναι το εμπόριο όπως πρέπει να είναι: δίκαιο, υπεύθυνο και βιώσιμο. Στο χωριό μας δεν είχαμε ούτε σχολείο, ούτε δρόμους, ούτε γέφυρες. Τώρα κερδίζουμε αρκετά χρήματα και φτιάχνουμε τη ζωή μας. Με τη βοήθεια του Fair Trade όλα τα παιδιά μου θα πάνε στο πανεπιστήμιο και δεν θα περάσουν παράνομα τα σύνορα από το Μεξικό στις ΗΠΑ, όπως εγώ, για να δουλέψω και να ζήσουμε’’.

Πόσο κοστίζει ένας καφές..

‘‘Τα προϊόντα δίκαιου εμπορίου ίσως είναι λίγο πιο ακριβά, αλλά αυτά τα χρήματα μοιράζονται δικαιότερα και δεν πηγαίνουν όλα στον μεσάζοντα. Άλλωστε υπάρχουν και φθηνά προϊόντα διατροφής και βεβαίως πιο ακριβά, όπως χειροτεχνίες και κατασκευές’’, υποστηρίζει η Σέβη Παπαδοπούλου, διευθύντρια του καταστήματος της Fair Trade. Μια από τις πιο συχνές ερωτήσεις αφορά τις τσέπες που καταλήγουν τα χρήματα ‘‘και πώς είμαι σίγουρος πως ο παραγωγός κερδίζει τα χρήματα αυτά, ποιος μου εγγυάται πως δεν χάνονται κάπου στην πορεία;’’ ρωτούν κυρίως όσοι μπαίνουν για πρώτη φορά στο κατάστημα της Fair Trade.‘‘Διεθνείς οργανισμοί εγγυώνται ότι ένας παραγωγός είναι όντως Fair Trade, που σημαίνει ότι σέβεται όλα τα κριτήρια του δίκαιου και αλληλέγγυου εμπορίου, αλλά και ότι λαμβάνει μια δίκαιη τιμή για τα προϊόντα που παράγει. Παράλληλα με τον έλεγχο των προϊόντων, υπάρχει εσωτερικός και εξωτερικός έλεγχος για την απόδοση των χρημάτων στους παραγωγούς’’, ξεκαθαρίζει η Σέβη Παπαδοπούλου, που αναλαμβάνει να λύσει απορίες και να δώσει απαντήσεις.
Εκτός από το κατάστημα της Fair Trade, προϊόντα μπορείτε να βρείτε και στα Εξάρχεια στο κατάστημα Σπόρος, που πειραματίζεται σε ένα διαφορετικό, εναλλακτικό μοντέλο εμπορίου. Ο Σπόρος απόκτησε πρόσβαση σε προϊόντα οργανωμένων παραγωγών του παγκόσμιου «Νότου» που αγωνίζονται ν’ απεξαρτηθούν από τους τοπικούς μεσάζοντες και τις μεγάλες εταιρείες, και τα προσφέρει σε λογικές τιμές. Πολλοί αγρότες και παραγωγοί που δεν συμμετέχουν σε κάποιο πρόγραμμα δίκαιου εμπορίου δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα και πολλές φορές το κόστος παραγωγής ξεπερνάει τα έσοδά τους, κάτι που τους οδηγεί στο να τα παρατούν και να αναζητούν την τύχη τους μακριά από την πατρίδα τους. Αντίθετα, συνεταιρισμοί και κοινότητες που ανήκουν στην οικογένεια του Fair Trade, έχουν βελτιώσει σημαντικά την οικονομική τους κατάσταση, αλλά και τις υποδομές της περιοχής τους χτίζοντας σχολεία, φτιάχνοντας δρόμους και ιατρεία. Όταν ψωνίζουμε τρόφιμα, όπως ο καφές και η σοκολάτα, με την διαπίστευση Fair Trade, βοηθάμε φτωχούς αγρότες να ξεφύγουν από την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση. Ακόμη γνωρίζουμε πως οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν στην παραγωγή δεν έβλαψαν κανέναν. Ούτε ανθρώπους ούτε ζώα ούτε τον πλανήτη μας. Επιλέγοντας αυτά τα προϊόντα λέμε ουσιαστικά «ευχαριστώ» στους ανθρώπους των φτωχών χωρών που με την εργατικότητά τους ταΐζουν όλους εμάς που βρίσκουμε τα τρόφιμα στο σούπερ μάρκετ. Το Fair Trade δεν είναι φιλανθρωπία. Είναι συνειδητή επιλογή να ζήσουμε σε έναν δικαιότερο, καλύτερο κόσμο.

Κριτήρια του Fair Trade

Πληρωμή μιας δίκαιης τιμής: Μία δίκαιη τιμή στο εθνικό ή τοπικό πλαίσιο είναι αυτή που έχει συμφωνηθεί μέσα από διάλογο και συμμετοχή των παραγωγών στη διαπραγμάτευση. Διαφάνεια και υπευθυνότητα: Το δίκαιο και αλληλέγγυο εμπόριο προϋποθέτει διαφανείς διοικήσεις, οι οποίες φέρονται δίκαια και με σεβασμό προς τους εμπορικούς συνεργάτες τους. Ισότητα των φύλων: Δίκαιο και αλληλέγγυο εμπόριο σημαίνει ότι η εργασία των γυναικών εκτιμάται κατάλληλα και ανταμείβεται. Αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας: Δίκαιο και αλληλέγγυο εμπόριο σημαίνει ασφαλές και υγιές περιβάλλον για τους παραγωγούς. Προστασία του περιβάλλοντος: Το δίκαιο και αλληλέγγυο εμπόριο ενθαρρύνει ενεργά τη χρήση των καλύτερων περιβαλλοντικών πρακτικών και την εφαρμογή υπεύθυνων μεθόδων παραγωγής. Χτίσιμο ικανοτήτων: Οι παραγωγοί δίνουν μεγάλη σημασία στην επανεπένδυση μέρους του κέρδους του για τη βελτίωση των δομών και των συνθηκών στην τοπική κοινωνία. Δημοκρατία: Στους συνεταιρισμούς μικρών αγροτών η δημοκρατική δομή επιτρέπει σε όλα τα μέλη να συμμετέχουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων του συνεταιρισμού.

Fair Trade Hellas

Τα γραφεία και το κατάστημα της οργάνωσης βρίσκονται στην οδό Βεΐκου 2, πολύ κοντά στη στάση μετρό Ακρόπολη.

Ωράριο λειτουργίας καταστήματος “altromercato”:

Δευτέρα - Tετάρτη - Σάββατο: 9:30-15:30Τρίτη - Πέμπτη - Παρασκευή :9.30-20:30

Τηλέφωνο (και fax): 210 36 14 070

info@fairtrade.gr

volunteers@fairtrade.gr

shop@fairtrade.gr

(για πληροφορίες και διευκρινήσεις για προϊόντα και παραγγελίες)

Αναδημοσίευση από τη διεύθυση: http://www.naturanrg.gr/default.aspx?pid=292&catid=6&arid=221

Προώθηση του Ελληνικού Θεάτρου και Χορού

Σύστημα Αθήνα - Προώθηση του Ελληνικού Θεάτρου και Χορού

Την Τρίτη, 11 Οκτωβρίου 2011, μετά από πρόσκληση του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, παρακολούθησα μια ημερίδα που έλαβε χώρα από τις 10.00π.μ. έως τις 19.00, στο Αμφιθέατρο του υπέροχου Μουσείου της Ακρόπολης, με το ανωτέρω θέμα.
Θα επιχειρήσω μια σύνοψη όσων ειπώθηκαν από τους ομιλητές, που αφορούν το Ελληνικό και Διεθνές πολιτιστικό κλίμα στην Ελλάδα και τον κόσμο, για την προώθηση του Θεάτρου και του Χορού ΄ τη σχέση Υπουργείου Πολιτισμού και θεατρικών ή χορευτικών ομάδων ΄ την ανάγκη αλλαγής στάσης και των μεν και των δε ΄ τα εμπόδια που παρεμβάλει στην προώθηση της τέχνης η γραφειοκρατία του Ελληνικού Κράτους και ορισμένες από τις προτάσεις των ομιλητών που στοχεύουν να διευκολύνουν την πολιτιστική δράση.
Κλίμα (Διεθνές) Έκπτωση κοινωνικών αξιών, οικονομική ύφεση, πολιτιστική ανάπτυξη.
Κλίμα (Ελληνικό) Έκπτωση πολιτικών αξιών, έκπτωση κοινωνικών αξιών, δραματική πτώση οικονομικών αξιών και αποσπασματική, ιδιωτική, πολιτιστική προσπάθεια.
Η συμπεριφορά των θεατρικών – χορευτικών ομάδων σε σχέση με Υπουργείο Πολιτισμού - Ανάγκη αλλαγής στάσης
Οι τοποθετήσεις των ομιλητών κινήθηκαν από την απαίτηση για κρατική επιχορήγηση των καλλιτεχνών έως την αποπομπή τους από το κράτος ώστε να αναλάβουν την ευθύνη οι ίδιες οι θεατρικές ή χορευτικές ομάδες για αυτοχρηματοδότηση των παραστάσεών τους. Αυτό ονομάζεται είτε απογαλακτισμός από την κρατική φροντίδα ή ανεξαρτησία και ωρίμανση των καλλιτεχνών, ανάλογα με την οπτική γωνία από την οποία το βλέπει καθένας.
Ο Γιάννης Σιμωνίδης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Θεάτρου της Νέας Υόρκης και διευθυντής του Διεθνούς Ελληνικού Θεάτρου, παρατήρησε πως όταν εκπροσωπεί ένα θίασο ή μια χορευτική ομάδα που πηγαίνει για παραστάσεις στο εξωτερικό, η πρώτη ερώτηση που δέχεται από τον θεατρικό επιχειρηματία είναι : «Θέλεις να πληρωθείς;»' τόσο δύσκολη είναι η παγκόσμια οικονομική κατάσταση.
Παράλληλα, στην Ελλάδα, τα έξοδα οργάνωσης των παραστάσεων, εφόσον ο φάκελος κατάθεσης της αίτησης επιχορήγησης είναι πλήρης, αποδίδονται στους καλλιτέχνες μετά το τέλος των παραστάσεων και μάλιστα, συχνά, με καθυστέρηση αρκετών μηνών, με αποτέλεσμα να χρηματοδοτούν οι ίδιοι τη μετάβασή τους στο εξωτερικό και την επιστροφή τους στην Ελλάδα. Το γεγονός δικαιολόγησε, εκ μέρους του Υπουργείου η κυρία Σίσσυ Παπαθανασίου, διευκρινίζοντας ότι τα δικαιολογητικά κατατίθενται προς έγκριση στο Υπουργείο Οικονομικών και με μεγάλη καθυστέρηση αποδίδονται στους δικαιούχους.
Την ίδια στιγμή το κράτος όχι μόνο δεν ενισχύει οικονομικά στο βαθμό που θα έπρεπε, αναλογικά με την ποιότητα που διαθέτουν, συγκεκριμένες παραστάσεις, αλλά παρεμβάλει επιπρόσθετα εμπόδια με χαρακτηριστικότερο πως δεν επιτρέπεται η εθελοντική εργασία σε κρατικούς οργανισμούς όπως το Εθνικό Θέατρο ή το Μέγαρο Μουσικής ακόμη και για τη θέση των ταξιθετών, όπως σημείωσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου της Μουσικής, Νίκος Τσούχλος.
Η Κάτια Αρφαρά, θεατρολόγος, υπεύθυνη του αντίστοιχου τομέα του Ιδρύματος Ωνάση, σημείωσε σημαντικές παραστάσεις που υποστηρίχθηκαν από τον οργανισμό όπως τους Robert Lepage / Ex Machina, Toshiki Okada / Chelfitsch, Παπαδιαμάντης / Opera / Θοδωρής Αμπατζής, Fadhel Jaibi / Amnesia και άλλες.
Η κυρία Χριστιάνα Γαλανοπούλου, καλλιτεχνική υπεύθυνος του MIRfestival, πρότεινε ορισμένες διευθύνσεις φορέων, που υποστηρίζουν τις παραστατικές τέχνες όπως
www. onda.fr , www. media-dance.com , www.nxtstp.eu , www.mirfestival.
Η Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, καλλιτεχνική υπεύθυνος του Greece Goes Europe, ανέφερε μεταξύ άλλων το ετήσιο Φεστιβάλ Ελληνικού Θεάτρου του Piccolo Teatro (Milano), που προωθεί το Ελληνικό Θέατρο στο Εξωτερικό.
Στη στρογγυλή τράπεζα που ακολούθησε τις υπόλοιπες παρουσιάσεις, η Αποστολία Παπαδαμάκη, χορογράφος, καλλιτεχνική διευθύντρια του χοροθεάτρου Quasi Stellar, πρότεινε τον προσανατολισμό των χορευτικών ομάδων σε ιδιώτες χορηγούς και φτηνές παραστάσεις με ολιγομελή σχήματα και προϋπολογισμό εξόδων μέχρι 5.000 Ευρώ, ώστε να είναι οι παραστάσεις κατά το δυνατόν ανεξάρτητες οικονομικά και επομένως προσαρμοσμένες στην ελληνική και διεθνή οικονομική συγκυρία.
Την έλλειψη κρατικής βοήθειας, τις δυσκολίες μετάβασης των θεατρικών ομάδων στο εξωτερικό και την ανάγκη αυτονομίας των καλλιτεχνικών ομάδων επισήμανε και ο Νίκος Χατζηπαπάς, σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Helix και του Διεθνούς Φεστιβάλ Δρόμου. Την πολιτική διάσταση των πολιτιστικών δρώμενων επισήμανε η Έλλη Παπακωνσταντίνου εκπρόσωπος του ODC. Το ζήτημα της άρτιας εμφάνισης των αιτήσεων για αποδοχή παραστάσεων υπενθύμισε η Μαρία Θανασά, καλλιτεχνική διευθύντρια του Ekon Festival του Λονδίνου.
Από τους περισσότερους συνέδρους επισημάνθηκε η ανάγκη αλλαγής στάσης των καλλιτεχνών από τις ακριβές παραγωγές στη φιλοσοφία του φτωχού θεάτρου, γεγονός που θα δείξει πως έχει κατανοηθεί η σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και η επίδρασή της στα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Συμπερασματικά, θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι οι φορείς του Ελληνικού Πολιτισμού όπως οι ηθοποιοί και οι χορευτές και χορεύτριες συμμετέχουν στην αναστήλωση του ηθικού του Ελληνικού λαού αλλά μόνο ως άτομα, με δική τους πρωτοβουλία και με μικρή υποστήριξη από το επίσημο κράτος, που φαίνεται να στερείται τόσο σχεδίου όσο και πολιτικής βούλησης.

Πληροφορίες: Για οποιαδήποτε απορία ή διευκρίνιση οι άνθρωποι του Ελληνικού Τμήματος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου είναι στη διάθεσή σας τηλεφωνικά στο 2103303149 και ηλεκτρονικά στο system@hellastheatre.gr
Η φωτογραφία προέρχεται από τον τόπο: http://www.artandlife.gr/

Το τίμημα της διαφορετικότητας

Γιατί γράφω;

«Νομίζω πως γράφω για να μ’ αγαπούν»

«..Δεν πιστεύω ότι το γράψιμο μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Το να είναι κανείς ποιητής δεν προϋποθέτει ούτε εξασφαλίζει την ηθική του ακεραιότητα. Αυτό ίσως όμως που μπορεί να καλλιεργήσει η ποιητική γραφή είναι η ευαισθησία με την έννοια ότι οι ποιητές είναι συνήθως ανοιχτοί στους ψίθυρους του άυλου κόσμου, στο αφανέρωτο και στο Μυστικό, στις κρυφές σιωπές του άλλου Σύμπαντος, εκεί που κατοικούν οι σκιές. Ο ποιητής συλλαμβάνει τις λεπτές αποχρώσεις που δεν μπορεί να δει το συνηθισμένο μάτι, τις συχνότητες των ήχων που δεν μπορεί να αιχμαλωτίσει το μέσο αυτί, γίνεται δίαυλος, είναι το μουσικό όργανο που δονείται από το άπειρο. Δεν ξέρω αν η ποίηση μπορεί να θεραπεύσει τον πόνο ή τελικά τον επιτείνει. Από τη μια ξύνει κανείς την πληγή, η πληγή αιμορραγεί και γράφεις με το αίμα της. Από την άλλη σπάει το απόστημα των καταπιεσμένων συναισθημάτων, αυτά ξεχύνονται ποταμός και αυτό είναι μια διαδικασία απελευθέρωσης. Σε μένα λειτουργεί διπλά, βραχυπρόθεσμα μου εντείνει τον πόνο αλλά μακροπρόθεσμα με λυτρώνει από αυτόν,
Γράφω μόνο για τον εαυτό μου; Θα μου αρκούσε να διάβαζα μόνο εγώ τα γραπτά μου; Νομίζω πως όχι. Νομίζω πως γράφω για να μ’ αγαπούν».

Της Χλόης Κουτσουμπέλη, απόσπασμα από ένα κείμενό της στο τεύχος 47 του Περιοδικού ΠΑΡΟΔΟΣ που είναι αφιερωμένο στην ίδια.


«Γράφω για να με καταλαβαίνουν ' όσοι θέλουν ' όσοι μπορούν ' όχι, όλοι»

«Πιστεύω ότι το γράψιμο όταν γίνεται με θάρρος, ειλικρίνεια και απλότητα και έχει σκοπό τη δημόσια εξομολόγηση μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Όταν γίνεται με σκοπό να προβάλλουμε τις γνώσεις και τις λεκτικές μας δεξιότητες μας κάνει χειρότερους ανθρώπους, γιατί στα υπόλοιπα ελαττώματά μας, προσθέτει και τη ματαιοδοξία. Στη συνέχεια, υιοθετώ την περιγραφή της Χλόης Κουτσουμπέλη «Αυτό ... όμως που μπορεί να καλλιεργήσει η ποιητική γραφή είναι η ευαισθησία με την έννοια ότι οι ποιητές είναι συνήθως ανοιχτοί στους ψίθυρους του άυλου κόσμου, στο αφανέρωτο και στο Μυστικό, στις κρυφές σιωπές του άλλου Σύμπαντος, εκεί που κατοικούν οι σκιές. Ο ποιητής συλλαμβάνει τις λεπτές αποχρώσεις που δεν μπορεί να δει το συνηθισμένο μάτι, τις συχνότητες των ήχων που δεν μπορεί να αιχμαλωτίσει το μέσο αυτί, γίνεται δίαυλος, είναι το μουσικό όργανο που δονείται από το άπειρο». Στην περίπτωση της δικής μου γραφής, η ποίηση μπορούσε να θεραπεύσει τον πόνο, εκθέτοντας το τραύμα κάτω από τον ήλιο, στο φως και στον αέρα και ταυτόχρονα, μέσα από τον αυτοσαρκασμό και την κοινωνική κριτική επισήμαινε τα «κακώς κείμενα» κατά τη γνώμη μου ' με τον τρόπο αυτό θεωρώ πως εγκαινίαζε τη διαδικασία αποκατάστασής τους. Γράφω, πρώτα, για τον εαυτό μου, αλλά όχι μόνο για τον εαυτό μου. Πάντως, σίγουρα δεν γράφω μόνο για τους άλλους ' σέβομαι τη γνώμη τους αλλά δεν εξαρτάται η επιβίωση της ποιητικής μου παρουσίας από την έγκριση ή την απόρριψή τους. Κάθε τι που γράφω, γεννιέται με τόση προσπάθεια και τέτοιον αγώνα, που κερδίζει τη θέση του αυτοδίκαια και ανεξάρτητα από τη πρόθεση ή την ετικέτα που θα του προσάψουν. Όπως έλεγε μια παλιά μου καθηγήτρια από το Γυμνάσιο, η Μαρία Πετρίδου, παραφράζοντας το ποίημα "Αν" του Κίπλινγκ : «...στο θρίαμβο ή στη συμφορά, παρόμοια κι όμοια να φέρεσαι σ’ αυτούς τους δυό τυραννικούς απατεώνες..». Γράφω για να με γνωρίσουν, δεν αναζητώ την αγάπη από το κοινό ' δεν έχω το δικαίωμα να ζητάω τόσα πολλά. Με αγάπησαν και με ανέχθηκαν πολύ οι γονείς μου, με τον τρόπο του ο καθένας. Ξεκίνησα τη ζωή μου με πλεόνασμα αγάπης και το πρόβλημά μου είναι, πού να τη διαθέσω αποδοτικότερα –με την έννοια της συναισθηματικής επένδυσης- για να αποδώσει το μεγαλύτερο δυνατό καλό. Προσεγγίζω τη συγγραφή περισσότερο από τη θρησκευτική και την ψυχολογική παρά από τη λογοτεχνική πλευρά. Θέλω να ευχαριστήσω όσους και όσες με γνωρίζουν, επειδή δεν είναι μαζί μου τόσο αυστηροί ή αυστηρές, όσο είμαι εγώ με τον εαυτό μου».

Γιώργος Δημητρίου

Η επιστροφή της απωθημένης μνήμης

Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου 2011

[Μετά την Αμερικανική εντολή προς τους κορυφαίους ηγέτες των Ευρωπαϊκών χωρών, κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας: "Βιαστείτε να αποφασίσετε να βοηθήσετε την Ελλάδα και το Ευρώ"] μια απίστευτη καλοσύνη έχει πιάσει τη Γερμανία τα τελευταία 24ωρα. [Από την άλλη πλευρά ο κύριος Σαρκοζί δήλωσε σήμερα με βαριά καρδιά: "Είμαστε υποχρεωμένοι να μην αφήσουμε την Ελλάδα να πέσει!"] Αποκορύφωμα το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel το οποίο φιλοξενεί συνέντευξη του Albrecht Ritsch, (καθηγητή Ιστορίας της Οικονομίας), ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά, ότι “Οι Έλληνες, αν θέλουν, μας παίρνουν και τα σώβρακα”!
Μάλιστα, ο δημοσιογράφος του περιοδικού μένει έκπληκτος όταν μαθαίνει από τον καθηγητή για την τελευταία στάση πληρωμών της Γερμανίας το 1990, όταν δεν πλήρωσε τις αποζημιώσεις για την γερμανική κατοχή στους δικαιούχους, μεταξύ αυτών είναι και η Ελλάδα, η οποία δεν έλαβε ποτέ χρήματα!
Την ίδια ώρα, τονίζει ότι η Γερμανία κρατά τα ηνία στις χρεωκοπίες για τον προηγούμενο αιώνα, ενώ η χώρα της Μέρκελ ορθοπόδησε χάρη στις ευλογίες και τη στήριξη των ΗΠΑ.
Όπως λέει, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζουν οι Γερμανοί, αλλά οι Έλληνες θυμούνται πολύ καλά το ότι η Γερμανία πραγματοποίησε το θαύμα της πάνω στις πλάτες άλλων ευρωπαίων, και αυτό «δεν το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες».
Ο καθηγητής σε γενικές γραμμές:…
•Χαρακτηρίζει αδικαιολόγητη τη συμπεριφορά των Γερμανών που συνοψίζεται στο “λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε αυτό που σας λέμε”.
•Θυμίζει τις μεγάλες χρεοκοπίες της Γερμανίας και υπενθυμίζει ότι το οικονομικό της θαύμα το οφείλει στις ΗΠΑ!
•Θα έπρεπε αντίθετα να είμαστε ευγνώμονες, να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς εδώ παίξουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς,λέει και αφήνει ξερούς τους Γερμανούς!

ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ:
Spiegel: Κυριε Ritschl η Γερμανία συζητάει αυτό τον καιρό για περαιτέρω οικονομική βοήθεια για την Ελλάδα σαν υπεράνω όλων ηθικολόγος. Η κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία σύμφωνα με τη ρήση : ¨λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε αυτό που σας λέμε¨. Είναι δίκαιη αυτή η συμπεριφορά;
Ritschl: Οχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη.
Spiegel: Μάλλον δεν το βλέπουν έτσι οι περισσότεροι Γερμανοί.
Ritschl: Μπορεί, αλλά η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και τη θέση της ως Διδασκάλου της Ευρώπης την χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον 1ο αλλά και τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμα τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό δεν το θυμάται όμως κανείς.
Spiegel: Τι ακριβώς συνέβη τότε;
Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι 1929 αποκλειστικά με δανεικά, τα δε χρήματα για τις αποζημιώσεις του 1. Παγκοσμιου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Αυτη η ¨δανειακή Πυραμίδα¨ κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές.
Spiegel: Το ίδιο και μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο;
Ritschl: Η Αμερική τότε φρόντισε να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των Γερμανιών (ανατολικής και δυτικής). Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία, ήταν στην ουσία η οικονομική βάση του γερμανικού μεταπολεμικού θαύματος. Αλλά παράλληλα, τα θύματα της γερμανικής κατοχής ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση, μεταξύ αυτών και οι Έλληνες.
Spiegel: Στη σημερινή κρίση παίρνει η Ελλάδα από Ευρώπη και ΔΝΤ 110 δις και συζητιέται ένα πρόσθετο πακέτο, που θα είναι εξίσου μεγάλο. Πρόκειται δηλαδή για πολλά χρήματα. Πόσο μεγάλες ήταν οι γερμανικές χρεοκοπίες;
Ritschl: Αναλογικά με την οικονομικη επιφανεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του 30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Συγκριτικά, λοιπόν, τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά.
Spiegel: Αν υποθέταμε ότι υπήρχε μια παγκόσμια λίστα για βασιλιάδες της χρεοκοπίας, ποιά θα ήταν η θέση της Γερμανίας;
Ritschl: Αυτοκρατορική. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και πιθανόν της νεότερης οικονομικής ιστορίας.
Spiegel: Ούτε η Ελλάδα δεν μπορεί να μας ανταγωνιστεί;
Ritschl: Όχι, η Ελλάδα παίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο. Υπάρχει, βέβαια, το πρόβλημα του κινδύνου της μετάδοσης της κρίσης στις γνωστές ευρωπαϊκές χώρες.
Spiegel: Η ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας θεωρείται ως ενσάρκωση της σταθερότητας. Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;
Ritschl: Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστο τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του 30, ανακουφίστηκε η Γερμανία από τις ΗΠΑ με μια μείωση χρεών, η αλλιώς ένα “Haircut”, που ισοδυναμεί με ένα μεγαλόπρεπο Afro-Look που μετατρέπεται σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της, ενώ οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να ορθοποδήσουν από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.
Spiegel: Πως είπατε;
Ritschl: Βεβαίως! Ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των Γερμανίων θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμανία όμως δεν πλήρωσε αποζημιώσεις μετά το 1990 (εκτός πολύ λίγων) ούτε τα αναγκαστικά δανεια, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα.
Spiegel: Σε αντίθεση με το 1953, συζητείται επί του παρόντος η διάσωση της Ελλάδας, λιγότερο μέσω μιας μείωσης των χρεών και περισσότερο μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ήπιας αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;
Ritschl: Οπωσδήποτε. Ακόμη κι αν ενα κράτος δεν είναι εκατό τα εκατό ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Ακριβώς όπως στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του 50, ειναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Και όποιος δεν το μπορεί είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένος. Τώρα θα έπρεπε να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν. Δηλαδή θα πρέπει να βρούμε ποιός θα πληρώσει το μάρμαρο.
Spiegel: Το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.
Ritschl: Μάλλον κάπως έτσι θα πρέπει να γίνει. Αλλά ήμασταν στο παρελθόν πολύ ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι αντιελληνικές θέσεις που προβάλλονται από τα ΜΜΕ εδώ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις.
Spiegel: Η Γερμανία δηλαδή θα έπρεπε να είναι πιο συγκρατημένη;
Ritschl: Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, τον δεύτερο δε τον διεξήγαγε ως πόλεμο αφανισμού και εξολόθρευσης και στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμα τους εν μέρει η και καθολικά για αποζημιώσεις. Το ότι η Γερμανία πραγματοποίησε το θαύμα της πάνω στις πλάτες άλλων ευρωπαίων δεν το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες.
Spiegel: Τι εννοείτε;
Ritschl: Οι Έλληνες ξέρουν τα εχθρικά άρθρα και τις γνώμες στα γερμανικά ΜΜΕ πολύ καλά. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πολύ πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις, αρχίζοντας από την Ελλάδα, και αν η Γερμανία ποτέ αναγκαστεί να πληρώσει, θα μας «πάρουν ακόμη και τα σώβρακα».
Θα έπρεπε αντίθετα να είμαστε ευγνώμονες, να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς εδώ παίξουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς.
Spiegel: Τουλάχιστον στο τέλος μερικές ηπιότερες σκέψεις: Αν μπορούσαμε να μάθουμε κάτι από τις εξελίξεις, ποια λύση θα ήταν η καλύτερη για την Ελλάδα και τη Γερμανία;
Ritschl: Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια το δείχνουν: Το λογικότερο είναι τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους. Αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό θα ήταν αναγκαίο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Μπορεί αυτή η λύση να είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να πληρώσουμε. Κι έτσι θα έχει και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.
Albrecht Ritsch , Wirtschaftshistoriker (καθηγητής “Ιστορίας της Οικονομίας”)
SPIEGEL

Αναδημοσίευση ανάρτησης από THIVA-HELLAS στις 9/30/2011 06:17:00 μμ

Χειρόγραφα του φθινοπώρου

Άσπρο περιστέρι...

"Άσπρο περιστέρι, πάρε τα όνειρά μου κι ώρα σου καλή ..."

• Τα πρωινά, που το παράθυρό μου ανοίγει νωρίς, ένα ζευγάρι αγριοπερίστερα έρχεται να τα ταϊσω. Το αρσενικό είναι πιο θαρραλέο και τρώει όλα τα ψίχουλα που του δίνω ' το θηλυκό στέκεται σε μια γωνία και με κοιτάζει ξεροκαταπίνοντας σαν να μην καταλαβαίνει τι κάνω ή σαν να μην το αφορά το θέμα. Μάλλον, όμως το κάνει για να αποφύγει τις συγκρούσεις με το αρσενικό που είναι πιο διεκδικητικό, γιατί όποτε έρχεται μόνο του δεν έχει τέτοιες αναστολές.


• Κάθε βράδι ονειρεύομαι και χαίρομαι αν με το ξύπνημα θυμάμαι τι όνειρο είδα, γιατί έχω υλικό να αναλύσω (ονειροκρίτης, Freud και βάλε...).


• Η μητέρα μου, κάθε φορά που με έβλεπε να βγαίνω από την πόρτα έλεγε: Ώρα καλή!

Έχεις και είμαι!

Αφιερωμένο στους ανθρώπους που έγιναν δικοί μου, όταν έπαψαν να με συντροφεύουν με τη φυσική τους παρουσία όσοι γεννήθηκαν "δικοί μου".
Η εικόνα που παρουσιάζεται στο video είναι πολύ κοντά σε αυτό που θα ονόμαζα "στιγμές οικογενειακής ευτυχίας", παίζουν υποθέτω στο χώρο της αυλής τους σε έναν τόπο του εξωτερικού, υποθέτω πως είναι απόδημοι Έλληνες ή ξένοι με Ελληνική ψυχή. Αυτό το τελευταίο είναι ιδιαίτερα γοητευτικό να το βλέπει κανείς. Αν μπορώ να διακρίνω καθαρά, η μπλούζα του κυρίου που τραγουδάει, γράφει: Polska (Πολωνία).

Ευχαριστώ για τη δροσιά!

Άσπρο - μαύρο και αρκετό κόκκινο

Από τη ''Μυθολογία'' του Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους Νίκου Γκάτσου. Πρώτη εκτέλεση Γιώργος Ρωμανός 1965. Ο Γιώργος Ρωμανός σε πρώτη εμφάνιση μετά από 39 χρόνια, στο Τριανόν με τον Διονύση Σαββόπουλο (Τετάρτη 23 Δεκέμβρη 2009)

Δυό λόγια για τον Γιώργο Ρωμανό: Η αξία της φωνής, όταν είναι μεγάλη δεν χάνεται όσα χρόνια κι αν περάσουν, όποιο τρόπο ζωής κι αν έχει επιλέξει ο κάτοχός της να ζήσει, όσο φθοροποιός και αν είναι αυτός ο τρόπος. Ένας τραγουδιστής όπως ο Ρωμανός που μπορούσε, όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες του Νέου Κύματος, να τραγουδάει χωρίς μικρόφωνο στις μπουάτ της Πλάκας το "ρολόϊ" ή τη ¨μπαλάντα του ευαίσθητου ληστή¨ στη δεκαετία του '60, σήμερα κάνει προσπάθεια για να συγκρατήσει τη φωνή του, γιατί το μικρόφωνο την πολλαπλασιάζει και η φωνή του δεν έχει ανάγκη κάτι τέτοιο. Αυτά τα λίγα, για να θυμηθούμε τα παιδιά που παράγουν τα κανάλια μέσα από μουσικά σώου και επανδρώνουν και σκοτώνονται κάθε βράδι να βγάλουν μια δύσκολη νότα και να στηρίξουν τη νυχτερινή διασκέδαση του Νεοέλληνα, που σημειώστε: "τα τρώει μόνος του" και όχι "μαζί με άλλους" ή για να είμαστε δικαιότεροι:"μέχρι τώρα, τα έτρωγε μόνος του".

Ο Διονύσης Σαββόπουλος πραγματικά αγαπάει το Ελληνικό τραγούδι κι ας μην φωνάζει τα τελευταία χρόνια "Ζήτω!",γι αυτό, άλλωστε έπεισε και βοήθησε τον Ρωμανό να εμφανιστεί. Το συγκεκριμένο τραγούδι επανέφερε στο προσκήνιο ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας με μια όμορφη μοντέρνα ενορχήστρωση, χωρίς την ψυχή του Ρωμανού και του Σαββόπουλου, αλλά με μια λεπτή όσο και διεισδυτική διάθεση να κάνει πολιτική "με τον πολιτισμό", δηλαδή, να ασκήσει την ευγενέστερη μορφή πολιτικής.

Επιτρέψτε μου μια αυθαίρετη ερμηνεία σχετικά με τα σύμβολα του μύθου :
"Χρόνια και χρόνια μέσ' την άμμο" : οι δυσκολίες στην πορεία της ζωής μας,
"εκεί που ανθίζει η φοινικιά" : ο φοίνικας (οι πεποιθήσεις μας) υπάρχουν σε πείσμα των δύσκολων συνθηκών που επικρατούν στο περιβάλλον μας - ακόμη και αν καούν ξαναφυτρώνουν, όπως ο φοίνικας, από την τέφρα τους,
"δυό φίλοι πήγαιναν σε γάμο" : η αληθινή φιλία είναι σπάνια μορφή σχέσης στην εποχή μας, αλλά υπαρκτή και διαρκώς ψάχνουμε τη χαρά στη ζωή, μαζί με τους φίλους μας,
"ο ένας ήταν Ιρλανδός - ο άλλος ήταν Ιουδαίος" : οι "Αγορές" δεν είναι απρόσωπες, συγκροτούνται από τους ιδιοκτήτες των μετοχών των χρηματιστηρίων που στην πλειοψηφία τους είναι "Ιουδαίοι" ενώ την ίδια στιγμή μία από τις χώρες της Ευρώπης που βρίσκεται σε παρόμοια με τη δική μας άσχημη οικονομική κατάσταση είναι η "Ιρλανδία".
"δυό πεθαμένα περιστέρια: Το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι.
Αυτή την εποχή η Ισραηλινή κυβέρνηση προσπαθεί να εμποδίσει την αίτηση των Παλαιστινίων στα Ενωμένα έθνη για την αναγνώριση ανεξάρτητου κράτους με στημένα πολεμικά επεισόδια. Όλοι χαμένοι σε μια τυφλή διαμάχη.

Επειδή μπορεί, πολύ να σας κούρασα με τον ασύνδετο μύθο μου, τελειώνω με τον τίτλο του νέου δίσκου του Μαχαιρίτσα : "Η ενοχή των αμνών".
Πώς αισθάνεσθε; Καλά; Καμιά μικροενοχή, τίποτα; Αν δεν αισθάνεσθε τίποτε, θα πεί πως όλα τα παραπάνω είναι τυχαία, ενοχλητικές συμπτώσεις που επισημαίνει ένας ιδιόρρυθμος σχολιαστής.

Καλημέρα σας
Γιώργος Δημητρίου

Μια ζωή, δώρο!

Θα σας πω μια σύντομη,αλλά όχι συνηθισμένη ιστορία. Χρόνος: Αύγουστος του 1963. Χώρος: ένα κελί της Μονής της Μεγαλόχαρης της Τήνου. Ένα αγόρι τεσσάρων ετών με τη μητέρα του βρίσκονται εκεί για δύο λόγους: πρώτα για να ευχαριστήσει η γυναίκα -που εν τω μεταξύ είχε φτάσει τα 40 χρόνια- την Παναγία που τη βοήθησε να αποκτήσει παιδί, μετά από αρκετές ατυχείς προσπάθειες -τρεις αποβολές "οχτώ μηνών"- και δεύτερον για ολιγοήμερες διακοπές σε χώρο που διέθετε δωρεάν η Μονή σε επισκέπτες - προσκυνητές. Η διάθεση για προσκύνημα μεγάλη ' η ανάγκη για διακοπές αναντίρρητη ' τα οικονομικά περιορισμένα. Στο ένα χέρι οι αποσκευές (τσάντες, παιδικό καροτσάκι) και στο άλλο ο μικρός που κάθε λίγο κουραζόταν να περπατάει και ήθελε αγκαλιά ' η γνωστή φράση ακουγόταν κάθε τόσο: "πάρε με μαμά". Συνωστισμός στο λιμάνι του Πειραιά, κόσμος πολύς στο καράβι, μάχη για μια θέση στο κατάστρωμα του πλοίου. Το φαγητό μεταφέρθηκε σε πακέτα από την Αθήνα και ότι έλειψε συμπληρώθηκε με κονσέρβες. Εικόνα: το χαμογελαστό πρόσωπο μιας αδύνατης, μελαχροινής και πολύ όμορφης μοναχής που μας έδειξε το κελί όπου θα μέναμε.

Τρεις πρώτες μέρες ' όλα καλά ' τέταρτη μέρα: τροφική δηλητηρίαση από χαλασμένη κονσέρβα (καλαμαράκια). Μεταφορά στο νοσοκομείο του νησιού ' πυρετός 41-42 ' κατάσταση εκτός ελέγχου ' αφόρητος, παρατεταμένος πόνος από τον λαιμό έως το στομάχι. Ο μικρός αισθάνεται να πνίγεται ' έχει ανάγκη από αέρα ' βρίσκει το κουράγιο να βάλει τις φωνές σε μια ηλικιωμένη ασθενή που το κρεβάτι της βρισκόταν μπροστά στο παράθυρο και αρνιόταν να το ανοίξει γιατί κρύωνε ' τελικά, το παράθυρο ανοίγει. Οι αισθήσεις υποχωρούν, τα μάτια γυρίζουν ανάποδα ' το παιδί βάζει τα δαχτυλάκια μέσα στα μάτια του για να τα γυρίσει πίσω πρός τον ορατό κόσμο. Ο βουβός πόνος επιμένει ' "παραισθήσεις" περισσότερο αληθινές από αυτές τις λέξεις που διαβάζετε, από την εικόνα που βλέπετε, από την ψαλμωδία που ακούτε όταν πηγαίνετε στην εκκλησία. Ταξιδεύω σε έναν χώρο που μοιάζει με το Διάστημα, αλλά δεν είναι σκοτεινός. Όταν ο πόνος γίνεται αφόρητος, τεντώνω το κεφάλι μου προς τα πίσω σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ξεφύγω, να απελευθερωθώ και με έναν ανεξήγητο τρόπο επιταχύνω την ταχύτητα απομάκρυνσής μου από τον κόσμο αυτόν που ζούμε. Ανεβαίνω κατακόρυφα ' με υποδέχονται εκεί πάνω ' με "διαβάζουν" σαν να είμαι διαφανής ' καταλαβαίνουν την απορία μου για την παρουσία τους "στον αέρα" και φαίνεται να θέλουν να μου εξηγήσουν, αλλά δεν μιλούν, δεν χρειάζεται να επικοινωνούν με τη γλώσσα. Κατεβαίνω, απότομα, τους χάνω. Δεν είμαι σε θέση να στενοχωρηθώ που τους έχασα ή να χαρώ που γυρίζω πίσω ' απλά, αισθάνομαι πως υπάρχω επειδή ταξιδεύω. Ο μοναδικός, ηλικιωμένος γιατρός του νησιού κάνει ότι μπορεί, αλλά βλέποντας πως ο μικρός έχει αρχίσει να πλέει "γι άλλα μέρη" προτείνει στη μητέρα: "αν μπορέσεις να πάρεις το παιδί και να ταξιδέψεις απόψε, πριν από το ξημέρωμα και δεν πιεί από το νερό του νησιού, θα σωθεί, διαφορετικά...". Τότε το νερό μεταφερόταν με υδροφόρο πλοίο από τη Σύρο και φυλασσόταν σε δεξαμενές στο νησί, όχι κάτω από τις καλύτερες συνθήκες υγιεινής. Μια ένεση καμφοράς για την καρδιά και άλλη μια στην τσέπη για το ταξίδι (αν χρειαστεί) ' οι αποσκευές στο ένα χέρι ' το παιδί στο άλλο ' νύχτα στο λιμάνι της Τήνου. Η ίδια περιπέτεια για να βρεθεί χώρος στο κατάστρωμα. Όλα είναι μπερδεμένα, είχα τη βεβαιότητα πως το ταξίδι της επιστροφής το έκανε κάποιος άλλος μέσα στο μικρό κορμάκι του Γιωργάκη. Ξημερώματα, μπαίνοντας στο λιμάνι του Πειραιά ' αισθάνομαι πως το σώμα μου γίνεται πάλι δικό μου, προσπαθώ να πιαστώ από την κουπαστή του πλοίου για να δω έξω ' σηκώνομαι για λίγο στις μύτες των παπουτσιών ' τα φώτα στο λιμάνι έχουν αρχίσει να σβήνουν ' η μέρα έχει πάρει τη θέση της στον κόσμο ' ζαλίζομαι, η μητέρα μου με ρωτάει πως αισθάνομαι ' η προκυμαία φαίνεται να στριφογυρίζει, δεν μπορώ να σταθώ, σωριάζομαι ' μια δεύτερη ένεση καμφοράς. Άλλη εικόνα: καθισμένος στη μονή θέση ενός παλιού λεωφορείου - πολύ μεγάλη για τα μέτρα μου - έχω διπλωθεί σε μια γωνιά ' δυσκολεύμαι να καταπιώ ακόμη και το σάλιο μου. Ο λαιμός μου έχει κλείσει, αλλά αναπνέω!

Από τότε έχουν περάσει 47 χρόνια. Μου έκαναν το δώρο της ζωής. Καταλαβαίνω ποιός μου έκανε αυτό το δώρο, αλλά επειδή, γύρισα "πίσω, εδώ" βιαστικά και δεν πήρα μαζί μου τεκμήρια, πέρα από τη φυσική μου παρουσία, με πιστεύουν μόνο όσοι πιστεύουν στο Θεό και όχι όσοι ντρέπονται να το ομολογήσουν και δηλώνουν πως πιστεύουν σε μια "Ανώτερη Δύναμη". Με μεγάλη καθυστέρηση στο τέλος Ιουνίου του 2004, κατάφερα να ξαναγυρίσω στην Τήνο και να ευχαριστήσω για το χθές αλλά και για το σήμερα. Μόλις είχα χάσει τη δουλειά μου σε γραφείο, όταν μου τηλεφώνησε η Λίζα πως ο ηλικιωμένος άνθρωπος που φρόντιζε μια φίλη της είχε εισαχθεί σε νοσοκομείο και είχε ανάγκη από αίμα. Πήγα στο Νοσοκομείο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού, έδωσα αίμα, πήρα τα χρήματα που επέμεναν να μου δώσουν και με αυτά έβγαλα τα εισιτήρια για την Τήνο, όπου ταξίδεψα αυθημερόν, χωρίς να πω τίποτα στους δικούς μου, που τότε βρίσκονταν στη ζωή. Καθώς αποχωρούσα από τον ναό και περπατούσα στο προαύλιο, σκέφτηκα πως δεν ζήτησα τίποτε από τον Θεό ' πέρασε από το μυαλό μου η μικρή "ανθρώπινη" ιδέα πως έπρεπε να εκμεταλλευθώ την επίσκεψη και να ζητήσω κάτι από τον Θεό -"επισκέπτομαι τόσο σπάνια το νησί που βαφτίστηκα" και μου φάνηκε πως ήταν ευκαιρία- ήξερα πως ότι ζητούσα θα μου προσφερόταν ' αλλά αμέσως σταμάτησα να ντρέπομαι γι αυτή τη σκέψη και έδωσα πίσω με όλη μου την καρδιά την ευγνωμοσύνη μου που χρωστούσα. Γιώργος Δημητρίου

Αναζητώντας πρότυπα έκφρασης

Ότι είναι το θέατρο για την τέχνη, είναι πιστεύω, ο χορός για την προσωπική έκφραση, δηλαδή η πλέον ολοκληρωμένη μορφή. Έχω χρόνια να χορέψω, γιατί έχω πολύ καιρό να αισθανθώ ευτυχισμένος για διάστημα περισσότερο από μια-δυό ώρες ' όσο με έκαναν να αισθανθώ έτσι, μια συναυλία ενός αγαπημένου καλλιτέχνη ή μια παράσταση κάποιου αγαπημένου ηθοποιού. "Η ευτυχία τζιέρι μου είναι την για τα ζώα" έλεγε ο Σαββόπουλος' με ενοχλεί που δείχνει να έχει δίκιο ' φαίνεται πως είναι αλήθεια. Όταν στα 13 μου άρχισα να γράφω 'ποιήματα' ένα από τα πρώτα είχε τίτλο 'η ζωή είναι στιγμές'. Τότε, θυμάμαι, το είχα θεωρήσει διορατικό, ενώ είναι απλά πραγματικό. Ο χορός που προτιμώ να βλέπω να χορεύουν είναι ο ζεϊμπέκικος ' γιατί είναι, όπως τον αντιλαμβάνομαι, ατομική έκφραση, ενδοστρεφής, κυκλικός και τελετουργικός, χορός για άντρες ή για γυναίκες με αντρική ψυχή. Μια από τις στιγμές που με κάνει να ξεχνιέμαι είναι και αυτή που ακούω τραγούδια όπως αυτό του Γ. Σπανού, του Λ. Παπαδόπουλου και του Μανώλη Μητσιά.

Ένας καταπληκτικός δίσκος που ξανάκουσα μετά από καιρό είναι ο "Στα ψηλά τα παραθύρια" του Σταύρου Κουγιουμτζή. Σημειώνω από αυτόν το τραγούδι "Κάποιος χτύπησε την πόρτα" (υπέροχο ζειμπέκικο) και το "Τα χρόνια της υπομονής" με τον Νταλάρα και την Βίσση, πριν η τελευταία αρχίσει το κυνήγι της εμπορικότητας από το οποίο δεν θέλει και δεν μπορεί να απαλλαγεί ακόμη και σήμερα, όπου ζούμε τέτοια χρόνια υπομονής.

 

Γιώργος Δημητρίου Χ.

Τι είσαι αν δεν έχεις ...

Κάθε βράδυ βλέπω όνειρα. Πέφτω κουρασμένος και θέλω να ξυπνήσω ξεκούραστος. Ψάχνω σε τσέπες, φανερά συρτάρια ακόμα και σε μισάνοιχτους φακέλους λογαριασμών τι απέγινε η ζωή που δεν έζησα. Βρίσκω άλλα πράγματα, όχι αυτό που ζητώ. Χαρτιά, μικροαντικείμενα κι άλλα χαρτιά. Δεν υπάρχει, δεν μπορεί να είναι πουθενά αλλού. Αφού δεν είναι στη θέση της, σίγουρα χάθηκε.
Δεν έχω περιοδικά στο σπίτι, μόνο βιβλία από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι. Το ταβάνι είναι λευκό σαν συννεφιασμένος ουρανός που δεν θα βρέξει. Καλό χρώμα, δεν είναι άσχημο, άλλωστε το λευκό είναι όλα τα χρώματα, μαζί. Τι παραπάνω να ζητήσω. Αδειάζω τα μπουκάλια αναψυκτικού και τα βάζω σε άλλη σακούλα από αυτή που βάζω τα υπολείμματα του φαγητού. Κάνω ανακύκλωση στις συσκευασίες αφού δεν μπορώ να κάνω στα περιεχόμενά τους. Αφήνω τις ξεχασμένες βαλίτσες στην ησυχία τους ' δεν θα ταξιδέψω. Αν έμπαινε κάποιος στο σπίτι θα νόμιζε πως μόλις έφυγε η καθαρίστρια ' τόσο καθαρά είναι. Είναι φυσικό, εγώ πάντα ήμουνα εδώ και τα σκουπίδια πάντα έλειπαν. Κοιτάζω πάλι το ημερολόγιο. Τι να το κάνεις, επινοήσαμε το χρόνο για να μετράμε τα πράγματα. Τα μετρήσαμε, τα ξαναμετρήσαμε, σωστά είναι, λείπουν όλα. Κοιτάζω το πάτωμα για να μην κοιτάξω τον καθρέφτη. Δεν φοβάμαι να κοιτάξω, γιατί ξέρω τι θα δω. Το βλέμμα μου πέφτει στο πάτωμα ' πριν προλάβω να το μαζέψω, παρατηρώ πως είναι ακαθάριστο ' αδιανόητο για ένα καθαρό σπίτι! Ύστερα, στοχεύω ψηλά πέρα από το ταβάνι ' το ξέρω, είμαι αισιόδοξος. Τώρα που ξημερώνει, ο ουρανός θα είναι σίγουρα γαλάζιος. Είναι ένα χρώμα που προτιμούν οι περισσότεροι άνθρωποι ή μάλλον ένα χρώμα που ενοχλεί τους λιγότερους. Έτσι λέει η ψυχολογία! Υπάρχει πρόνοια ' η φύση μας λαμβάνει υπόψη της. Κι εμείς, κι εμείς! Όλα τα μυρίζομαι, όλα τα καταλαβαίνω, αλλά τώρα τελευταία ανησυχώ γιατί δεν "ακούω" την ψυχή μου!
Καλή σας μέρα!

Γ. Δημητρίου

(Το κείμενο βασίστηκε σε άλλο αντίστοιχο της Στέργιας Κάββαλου από το ιστοχώρο του ΕΚΕΒΙ με τίτλο Dream On).

Γήλοφος

Ο άνθρωπος πάνω από τον καλλιτέχνη

Ζω για περισσότερο από μισόν αιώνα σε μια χώρα -την Ελλάδα- και μια πόλη -την Αθήνα- όπου οι ευγενείς και αξιοπρεπείς άνθρωποι δραστηριοποιούνται ως άτομα αποσπασματικά και συχνά χωρίς να συντονίζουν τη δράση τους με τη χρήση δομών κάποιου κρατικού φορέα που άλλωστε είτε δεν υπάρχουν είτε χρειάζονται λίπανση -"λάδωμα"- για να λειτουργήσουν.

Οι άνθρωποι της τέχνης που δεν χρησιμοποίησαν την τέχνη τους ως άλλοθι για να καλύψουν τις προσωπικές τους ανεπάρκειες και για να σβήσουν τα ίχνη του ανορθόδοξου ή και ανήθικου τρόπου που αναρριχήθηκαν στην καλλιτεχνική ιεραρχία είναι ελάχιστοι και μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού για να μην πω στις φάλαγγες του ενός δακτύλου.

Τόσο σπάνιος ως άνθρωπος ήταν ο Θανάσης Βέγγος, που δεν ήθελε να τον λένε "Αθανάσιο" ή κύριο Βέγγο, δεν φορούσε σμόκιν και είχε το θάρρος να ομολογήσει δημόσια τις ανεπάρκειές του ως ηθοποιός. Είπε σε μια από τις τελευταίες τιμητικές βραδιές όπου παρευρέθηκε, δίνοντας μαθήματα μετριοπάθειας και αυτογνωσίας: "...δεν έκανα και τίποτε σπουδαίο.." στην τέχνη αλλά για ένα πράγμα είμαι βέβαιος, "...πως στη γαλέρα της ζωής μου, τράβηξα άγριο κουπί..". Ποιός από τους "μεγάλους" ζώντες σήμερα Έλληνες ηθοποιούς τολμά να ψελλίσει κάτι τέτοιο;

Λυπάμαι που δεν γνώρισα προσωπικά τον Θ. Βέγγο. Πιστεύω πως πραγματικά κάτι μεγάλο έχασα στη ζωή μου.

Τα σέβη μου κύριε Βέγγο!
Την εκτίμηση και την αγάπη μου, καταθέτω, αγαπητέ Θανάση!
Γνωρίζω πως με βλέπεις από εκεί ψηλά, σε χαιρετώ και πιστεύω πως θα μπορέσουμε τελικά να γνωριστούμε, έστω και με αυτό τον ασυνήθιστο τρόπο.

Γιώργος Δημητρίου Χ.

Ορθογώνια σύννεφα

Σύννεφο με παντελόνια

Τη σκέψη σας που 'νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές
σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα τη τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.
Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό.

Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στη ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας το κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Εσείς οι αβροί!...
Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.
Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.

Όμως εσείς,
θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,
τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,
έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;
Ελάτε να σας δασκαλέψω,
εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι,
εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων
κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σας
σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής.

Θέλετε
θα 'μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος
-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-
θέλετε-
θα 'μαι η άχραντη ευγένεια
-όχι άντρας πια, μα σύννεφο με παντελόνια...

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (Απόδοση: Γιάννης Ρίτσος)

Το μέτρο της αρμονίας

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=ydbOkn9hqxo

Είχα την τύχη να γεννηθώ σε μια ευλογημένη χώρα -την Ελλάδα- και να μεγαλώσω σε μια μοναδική πόλη ' την Αθήνα. Έπαιξα σαν παιδί στο πλακόστρωτο μπροστά από το θέατρο του Ηρώδου του Αττικού, σκαρφάλωσα αρκετές φορές το μονοπάτι που οδηγεί στα Προπύλαια και θυμάμαι πως πίστευα ότι και τις πέτρινες πλάκες στα μονοπάτια που οδηγούν στην Ακρόπολη τις είχαν τοποθετήσει οι Αρχαίοι ' αργότερα έμαθα πως ήταν έργο του Δημήτρη Πικιώνη. Εξερεύνησα σε ατέλειωτες εξορμήσεις το χώρο πάνω από το αρχαίο Θέατρο του Διονύσου και την Πνύκα ' αφήνοντας το χέρι της μητέρας μου, κατέβηκα την οδό Διοσκούρων και ανίχνευσα στην Πλάκα. Άλλες φορές γύρισα πίσω και κατευθύνθηκα προς τον δρόμο του Αϊ-Δημήτρη του Λουμπαρδιάρη ' ανέβηκα ως την κορυφή του λόφου του Φιλοπάππου και κοίταξα την Ακρόπολη. Αισθανόμουν πως ήμουν καλοδεχούμενος, πως ανήκω εδώ, πως με χρειάζονται σε αυτό το χώρο και δεν απομένει παρά να αποδεχθώ το ρόλο μου και να αισθανθώ δημιουργικός μέσα σε αυτόν.

Ο αρχαίος χώρος, τότε, ήταν για μένα ο τόπος του παιχνιδιού και μ' αυτή την έννοια πολύτιμος και ιερός. Λένε πως τα παιδιά μεγαλώνουν -πέρα από την τροφή- με τον ύπνο και το παιχνίδι. Εκείνα τα χρόνια είχαμε την πολυτέλεια να μπορούμε να παίζουμε στο δρόμο και να επικοινωνούμε πρόσωπο με πρόσωπο.

Από την περίοδο (1970-1975) μέχρι σήμερα ανέβηκα πολλές φορές στην Ακρόπολη και πάντα ένοιωθα την ίδια συγκίνηση και το ίδιο δέος ' για το μέγεθος, την ομορφιά και την τάξη που υπάρχει στη δομή τόσο του κεντρικού ναού όσο και των μικρότερων ναών και κτισμάτων στον χώρο του ιερού βράχου. Οι εκπαιδευτικές εκδρομές ήταν ο αγαπημένος μου τρόπος μάθησης και η Ακρόπολη ο τέλειος προορισμός. Κοίταζα αχόρταγα γύρω μου κάθε φορά που ανέβαινα στον "βράχο" και αναζητούσα με τα μάτια μου κατάχαμα κάποιο μικρό κομμάτι κολόνας που "ξέχασαν" οι μηχανικοί που αναστύλωναν τον ναό και έπρεπε να μπει στη θέση του. Έλεγα μέσα μου: "το μνημείο δεν χτίστηκε για να στέκει πληγωμένο και απόμακρο ' πρέπει να συμπληρωθούν οι κίονες ' πρέπει να τοποθετηθεί ξανά η στέγη, να βαφούν πάλι οι μετόπες με τα έντονα χρώματα που είχαν εκείνη την παλιά χρυσή εποχή". Φανταζόμουν με πόση χαρά θα πλημμύριζαν οι άνθρωποι αν μια μέρα μπορούσαν να περπατήσουν πάλι μέσα στον ναό. Όλα αυτά τα έργα των επισκευών έγιναν και γίνονται, αλλά εγώ θεωρούσα πως είχα ευθύνη να τα κάνω μόνος μου και δεν ζητούσα από κανέναν να με βοηθήσει ' ένα μόνο πράγμα ήθελα: να μην με εμποδίζουν ' να με αφήνουν να μπαίνω στο ναό να αγγίζω τα μάρμαρα, να τα καθαρίζω, να τα παρατηρώ.

Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να κοιτάζω τον Παρθενώνα συνεχώς περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα ' αισθάνομαι να δονούνται ελαφρά οι κολόνες και να δέχομαι μια έντονη ενέργεια όπως το ωστικό κύμα που ακολουθεί τις εκρήξεις.

Διαισθάνομαι πως δεν είναι ζωντανά μόνο τα μάρμαρα ' είναι και το πνεύμα των αρχαίων που βουίζει σαν ανοιξιάτικο μελίσσι γύρω από τον ιερό χώρο και μετατρέπει τον θεατή σε ενεργό πολίτη.

Θεωρώ πως είναι δίκαιο αλλά δεν είναι σωστό να επιμείνουμε να ζητάμε πίσω τα γλυπτά του Παρθενώνα που υπεξαίρεσε ο Έλγιν. Προσέξατε με τι πείσμα και τι εμμονή τα έχουν κρατήσει υπό την κατοχή τους οι Βρετανοί ' όπως το παιδί που προσπαθείς να του αποσπάσεις από την αγκαλιά το αγαπημένο του -όσο και ακριβό- παιχνίδι. Αν μη τι άλλο είναι αντιπαιδαγωγικό! Βέβαια, στην προσπάθειά τους να καθαρίσουν τα γλυπτά τα έφθειραν, αλλά δεν μπορείτε να απαιτείτε από μικρά παιδιά που -σημειωτέον- τους αρέσει να παίζουν με καθαρά παιχνίδια, να συμπεριφέρονται σαν να έχουν ώριμη πολιτιστική αγωγή! Σας καλώ να σκεφθείτε και το άλλο: αν τους πάρουμε πίσω τα μάρμαρα, τότε δεν θα έχουν πια πολιτισμό ' δεν θα έχουν τίποτα! Δεν είναι κρίμα! Δείξτε λίγο έλεος!

Θα μου πείτε: "και εμείς που έχουμε πολιτισμό με ποιό τρόπο τον διαχειριζόμαστε;" Μόλις προχθές η ομάδα των ξένων οικονομολόγων που επισκέπτονται τακτικά την Ελλάδα και προσπαθούν να βάλουν σε τάξη τα οικονομικά της χώρας, μας πρότειναν να πουλήσουμε κρατική ακίνητη περιουσία για να μειωθεί σε ανεκτά επίπεδα το δημόσιο χρέος. Παλιότερα μας είχαν πει να πουλήσουμε βραχονησίδες, σήμερα συζητείται να παραχωρηθούν εκτάσεις όπως ο χώρος του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού για τη δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου αναψυχής, αύριο μπορεί να μιλήσουν για συνεκμετάλλευση των αρχαιολογικών χώρων από το ελληνικό κράτος και ιδιωτικές εταιρίες.

Ότι και αν συμβεί στο άμεσο μέλλον, είναι βέβαιο πως όλα μπορεί να τα διαπραγματευθούμε εκτός από την πολιτισμική μας συνείδηση γιατί χωρίς αυτή δεν θα αισθανόμαστε μόνο μετανάστες στη ίδια μας τη χώρα, αλλά θα γίνουμε πραγματικά.

Γιώργος Δημητρίου

Αιτία πολέμου

Είναι γνωστός και χιλιοειπωμένος όρος της διεθνούς διπλωματίας το casus belli. Μας απειλεί διαρκώς η Τουρκία πως η επέκταση των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου των νησιών μας από τα 6 στα 12 μίλια θα αποτελέσει αιτία πολέμου. Όμως αυτός ο πόλεμος αναβάλλεται εδώ και δεκαετίες. Όχι γιατί οι γείτονές μας έγιναν περισσότερο ειρηνόφιλοι ' ούτε επειδή εμείς γίναμε γενναιότεροι ή επειδή χαρακτηριζόμαστε από σοβαρότητα ως κράτος, αλλά γιατί, πολύ απλά, μια τέτοια σύγκρουση θα κοστίσει πολύ, τόσο"οικονομικά" στους δύο λαούς όσο και "γεωπολιτικά" στην Ατλαντική Συμμαχία όπου ανήκουμε.
Από τους λαούς μας ο πρώτος (η Τουρκία) μόλις πριν από λίγο καιρό βγήκε από το 'μνημόνιο' ενώ εμείς εδώ και μήνες παλεύουμε να πείσουμε πως είμαστε αξιόπιστοι δανειολήπτες και επομένως αξίζουμε τα δανεικά που μας προσφέρει η υπόλοιπη Ευρώπη.
Θα μου πείτε, όλα αυτά τα ξέρουμε, γιατί μας ζαλίζεις;
Ναι, αλλά πως θα γίνει η αντίστιξη, αν λείπει ο πρώτος όρος;
Αν αυτά συμβαίνουν στην πολιτική και τη διπλωματία, στην καθημερινή ζωή τα πράγματα φαίνονται αλλά δεν είναι απλούστερα. Είναι όλο και συχνότερο το φαινόμενο των ανθρώπων που ψάχνουν υπολείμματα τροφών στα σκουπίδια, παλιά ρούχα ή ανακυκλώσιμα υλικά που μπορούν να τους προσφέρουν ένα υποτυπώδες εισόδημα. Οι αναξιοπαθούντες δεν είναι λίγοι και δεν αποφεύγονται τριβές και συγκρούσεις μεταξύ τους για λίγη τροφή, ένα κουρέλι, χαρτιά, αλουμίνια, γυάλινα μπουκάλια. Ο καθημερινός κοινωνικός πόλεμος μαίνεται εδώ και χρόνια και έχει μόνο ηττημένους. Ηχούν ακόμη στ' αυτιά μου φράσεις του πατέρα μου και σύντομες ιστορίες από την εποχή της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα, όπου συνέβαιναν τα ίδια πράγματα: αδέσποτα (γάτες και σκύλοι) που φαντάζουν γεύματα πολυτελείας στα μάτια των πεινασμένων, εξαθλίωση, φτώχεια.
Βέβαια, και πάλι υπό γερμανική κατοχή βρισκόμαστε, όχι τόσο υπό 'στρατιωτική' -αν και χρωστάμε ακόμη στη χώρα αυτή τα όπλα που έχουμε αγοράσει (υποβρύχια, άρματα μάχης κλπ)- όσο, κυρίως υπό 'οικονομική' καθώς εμείς δεν παράγουμε τίποτε, ενώ η Γερμανία που βασίζει την οικονομία της στη βαριά βιομηχανία παράγει όλων των ειδών τα προϊόντα.
Θυμάστε πως τελειώνει η κλασική ελληνική κωμωδία "της κακομοίρας" με τον απίθανο Κώστα Χατζηχρήστο; Αυτός και το αφεντικό του αποχωρούν από την αυλή του σπιτιού όπου είχαν πάει για να αρραβωνιαστούν δύο κοπέλες που αγαπούσαν, χωρίς όμως να συμμερίζονται τα αισθήματά τους και οι κοπέλες. Κατέληγαν να πάρουν αγκαζέ ένα μπουκάλι και να φύγουν. Και πάλι καλά δηλαδή, αφού πήραν μόνοι τους το μπουκάλι και δεν τους το έδωσαν.

Πώς είχε πει όσους από τους Νεοέλληνες αποφεύγουν τις ευθύνες τους ο Διονύσης Σαββόπουλος; Να σας βοηθήσω; Είναι μια σύνθετη λέξη με 11 γράμματα που αρχίζει από ΄κ΄ και τελειώνει σε 'ς'.
Ναι, πολύ σωστά ' καλά θυμάστε! Έτσι τους είχε πει!